o'cockaigne

Vanochtend heb ik Calhoun naar de dierenarts gebracht. Op dit moment wordt zijn linker achter poot geamputeerd.

Op maandagavond 26 november, zie ik, terwijl Calhoun van mij af loopt, dat het boven zijn linker hak iets verdikt is. Het is maar minimaal maar onmiskenbaar. Op het moment dat ik er met mijn hand overheen strijk slaat mijn hart een paar slagen over. Ik weet genoeg. De volgende dag zit ik bij de dierenarts en deze maakt gelijk foto’s en neemt biopten van de lymfeklier. Het is duidelijk te zien op de foto’s. De volgende dag krijgen we de uitslag, geen kankercellen in de lymfeklier. Dat is al wat maar de daarop volgende dag worden er onder narcose biopten van het gezwel genomen. Uitslag: niets gevonden. Calhoun heeft al vrij snel echt last van zijn poot. Als hij even gerend heeft staat hij op drie poten. Er moeten grotere biopten genomen worden dus maandag 3 december maar weer onder narcose en met een dikke naald weefsel eruit peuteren. De deeluitslag die we even later krijgen wijst niet veel uit maar duidt wel in de richting van Osteosarcoom. De biopten moeten ontkalkt worden en dat gaat wel even duren. Dit even blijkt weken te zijn. Na twee weken wachten is het gezwel gegroeid en heeft Calhoun echt heel erg veel pijn. Anders dan bij Craffitsh, die had pas op het laatst pijn.

Op woensdag 19 december ben ik het zat, dat wachten is echt verschrikkelijk en ik ben als de dood dat de kanker zich intussen heeft uitgezaaid. Ik bel Rens en overleg wat te doen. We maken een principe afspraak voor amputatie voor vandaag. ( Ik schrijf het makkelijker op dan dat het was!)

Ik heb gisteren nog wel even met de patholoog gesproken maar die zegt ook dat de einduitslag zeer hoogst waarschijnlijk wel osteosarcoom zal zijn. Mede door de enorme pijn die Calhoun ervaart en hopende dat het nog niet is uitgezaaid blijf ik bij mijn besluit, hopelijk kan Calhoun dan nog een tijd bij ons zijn zonder pijn.

Op deze foto’s kunt u zien hoe ontzettend snel zo’n gezwel kan groeien. In 18 dagen tijd van nauwelijks zichtbaar naar zo’n ei.

Ik zit nu te wachten op een telefoontje van Rens. Gelukkig heb ik Rescue Spray, dat houdt me een beetje kalm.

Dat dit Calhoun moet overkomen vind ik wel zo ontzettend erg! Hij is nu net op z’n mooist, uit gegroeid tot een fantastische mooie, stabiele hound met zo’n ongelooflijk fijn karakter. Hij is super gevoelig, wat best wel lastig is maar aan de andere kant zo passend bij hem. Hij is in alles extreem. En wat mij betreft is hij de meest succesvolle Deerhound ooit want welke andere hound heeft het ooit gepresteerd om de combinatie van Europees Coursing Kampioen (+ vele andere coursing titels), 2 x de Jahresausstellung achter elkaar te winnen en Wereld Kampioen ( + vele andere schoonheids titels), bij elkaar te sprokkelen!!??

Het zal ontzettend veel pijn doen om hem op drie poten te zien rondhupsen maar beter dat dan dat ik nu al afscheid van hem moet nemen. Ik moet er niet aan denken!! Ik ben er ook heilig van overtuigd dat het hem gaat lukken om toch weer gelukkig te zijn, hij is tenslotte een echte levensgenieter. En z’n zus, Cheytah, die moet nog maar even wachten op hem!