Posts Tagged ‘Nimloth Bernice’
Nimloth Bernice
17 december 2021 | 
Author 
17 mei 2012 Nimloth Bernice 4 december 2021
Op zondag 5 december kregen we de in en in trieste mededeling van Sonja, dat Bernice ten gevolge van (waarschijnlijk) een acute longontsteking in de nacht van 4 december is overleden.
Dit is een ongelofelijke harde klap voor Sonja daar ze 8 weken daarvoor al afscheid van Vision heeft moeten nemen. Twee geliefde Deerhounds in zo’n korte tijd verliezen …. daar zijn geen woorden voor.
Het was een triest jaar, teveel verdriet om en te weinig plezier met onze hounds. Hopelijk wordt dat komend jaar beter.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Van 1979 tot en met 1981 hadden wij Ierse Wolfshonden. Hoe ik erbij kwam weet ik niet meer maar zij kregen iedere dag Taurine en L-Carnitine door hun eten. Dat was goed voor het hart.
Toen in 1996 een aantal van onze Deerhounds hartproblemen ontwikkelden en onder behandeling van Dr. Andrea Vollmar kwamen, konden ze meedoen aan het ontwikkelingsproject van Vetmedin. Dit medicijn zou het verslappen van de hartspier tegengaan. Gelukkig kregen mijn hounds het echte Pimobendan (de werkzame stof) en geen placebo’s en hebben ze er nog een aantal jaren zeer goed op geleefd. Vetmedin is intussen HET medicijn bij DCM.
In 2018 werd er bij Brandir een lichte vorm van DCM vastgesteld en daar mijn ervaring met Vetmedin (Pimobendan) zeer positief was, twijfelde ik geen moment om hem dit standaard te geven. Na toediening verslechterde zijn hart niet verder.
Twee jaar geleden liet Sonja Brandir’s zus, Bernice, op haar hart controleren en er werd een zeer licht afwijking geconstateerd maar ze behoefte geen medicatie. Na controle vorig jaar was het advies van Dr. Tobias (de cardioloog in Hannover) om Taurine aan de voeding van Bernice toe te voegen. Na een dik half jaar liet Sonja Bernice weer controleren en haar hart was verbeterd!
Ook ik ben vorig jaar begonnen met het toevoegen van Taurine aan de maaltijden van mijn hounds. Na een paar maanden vond wederom een hartcontrole bij Brandir plaats en wat bleek ….. zijn hart was verbeterd! Een aantal maanden geleden ben ik ook Acetyl L-Carnitine en Omega 3 aan de voeding toe gaan voegen na het lezen van een aantal artikelen hierover. Zeer interessant! Hier de links naar de artikelen;
Nutritional therapy in the treatment of heart disease in dogs – https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=19621&preview=true
Taurine, dog food, and heart disease in dogs – https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=19619
Vrijdag 9 april was het weer eens tijd voor een controle van Brandir’s hart en wat bleek ….. het hart van Brandir was nog verder verbeterd!!! Deze trend zet zich dus door ondanks de redelijke hoge leeftijd van Brandir, hij wordt 17 mei 9 jaar! De combinatie van Vetmedin, Taurine, Acetyl L-Carnitine en Omega 3 doet echt wonderen. Brandir is nog zeer actief, evenals Bernice, wandelt iedere dag nog alle wandelingen mee en speelt af en toe met zijn dochter of kleinkinderen.
Omdat de Deerhound predisponibel is voor DCM, adviseer ik dan ook dringend om Acetyl L-Carnitine, Taurine en Omega 3 aan de voeding toe te voegen, niet alleen bij reeds bestaande hartafwijkingen maar ook preventief. Van beide 1 gram per dag is voldoende. Maar … het is natuurlijk ook zeer belangrijk dat u regelmatig het hart controleert en/of laat controleren om ernstigere problemen voor te zijn!!!
Posted in 2021, Deerhound algemeen, O'Cockaigne Landgoed | 
Tags: Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | 
Comments Closed
Brandir en Benice, 8 jaar jong.
Gisteren zijn Brandir en Bernice 8 jaar geworden en ondanks Brandir’s Cystinuria en lichte Cardiomyopathie, doet hij het nog wonderwel! Iedere dag speelt hij met Cearrean en is hem nog steeds de baas. Hij slaat geen wandeling over en geniet nog volop van het leven. Ook Bernice is nog zeer fit en actief.
Op naar de 9 jaar, gaat vast lukken.
Vandaag zijn de pupjes 10 daagjes jong en heeft Callaghan zijn geboortegewicht verdrievoudigd + 51 gram, hij woog vanmorgen 1086 gram. Conaughey doet het de laatste dagen iets rustiger aan en weegt nu 1390 gram. Hij is niet meer met één hand op te pakken. Het kleur verschil wordt steeds duidelijker, ik ben benieuwd wat dit gaat worden. Vision was erg licht als pup dus misschien wordt Callaghan ook zo, ik weet het niet. Ik heb deze kleur nog niet in één van mijn nesten gehad.
Intussen vertonen ze af en toe een beetje speelgedrag, de oogjes gaan bijna open en het staan gaat ook steeds beter maar ze zijn te dik om te lopen, topzwaar, ze rollen gelijk om.
Vision verzorgt ze goed, ze glanzen dat het een lieve lust is en maar één keer per dag gaat er een vetbedje in de was. Wel wat anders als toentertijd met 11 puppen, de wasmachine bleef draaien!
Posted in 2020, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Nimloth Bernice, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
Nog even wachten … of toch niet!
Op landgoed O’Cockaigne is het een drukte van je welste. Het jonge leven ontspruit overal! De bomen zijn weer groen, de planten bloeien volop en vorige week kwamen er drie jonge Faverolles bij. Het is nog even wennen voor ze, we moeten ze nog helpen bij het naar binnen en naar buiten gaan maar dat leren ze wel snel.
Ook de meesjes zijn druk met hun nestjes en de pimpelmezen die in een wijnkistje nestelen zijn al aan het voeren.
Intussen doen wij de laatste klusjes. De werpkist staat en Sonja is afgelopen zondag gekomen met Vision, Bernice en Lita. Cearrean vindt het prachtig en probeert regelmatig met Bernice te spelen wat dan af en toe lukt. Lita is zijn stiefmoeder, hij lag als pup bij haar in het mandje, nu loopt hij vaak als een schaduw achter Lita aan.
En Vision … die ligt in de werpkist. Voor iedereen even wennen, vooral als ze daar ook gevoerd wordt.
De pups zijn goed te voelen en zullen waarschijnlijk vandaag of morgen geboren worden. Nog meer jong leven! Een spannende tijd, ik houdt u op de hoogte!
En terwijl ik de vertalingen van dit bericht bijna af heb, horen we Vision piepen. We springen op en gaan naar haar toe. Zonder vooraf drukte of paniek, met een minimale temperatuurdaling, ligt daar tot onze verbazing een pup!
Een stevig ventje van 480 gram die direct naar een tepel kruipt en begint te drinken.
Precies anderhalf uur later, om 13.20 uur, wordt de tweede pup geboren. Een klein frutje van 345 gram, ook een reutje! Na een beetje strijd, veel wrijven en vaak aanleggen, begint het ventje sterker te worden en laat de tepel niet meer los. Het verschil tussen de broertjes is groot maar de kleinste doet er alles aan om z’n grote broer in te halen! Of het lukt …. ?
Voorlopig gaat het goed, ook Vision doet het prima en poets haar kindjes schoon. Ze is, tot nu toe, een rustige, liefhebbende moeder.
Wordt vervolgd!
Posted in 2020, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Pyefleet Vision | Comments Closed
Een paar dagen Hermannsburg
Begin maart ben ik met de hounds weer een paar dagen bij Sonja in Hermannsburg geweest. Het weer was wisselend en niet zo mooi als voorgaande jaren maar dat weerhield ons er niet van om er lekker met de hounds op uit te trekken. Ik heb weer een paar leuke foto’s kunnen maken.
(even op de foto klikken om te vergroten, tevens worden ze dan scherp)
Vision vond dat Cytaugh haar te ruw behandelde en zette haar even op haar plaats.
Wat vervolgens door Chidish werd overgenomen.
Brandir hield alles goed in de gaten.
Even poseren … maar Bernice zag dat niet zitten en stapte er iedere keer tussen uit.
Maar … de aanhouder wint!!!
Uitdagen en aangevallen worden, ze krijgen er geen genoeg van!
Het waren weer een paar heerlijke dagen!!
Posted in 2018, Buitenland | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
Kort overzicht van het laatste halve jaar.
Op vrijdag 15 april vertrokken Sonja en ik met Chidish en Cytaugh richting Stratford upon Avon alwaar de Breed Show van de Engelse Deerhound Club werd gehouden. We gingen met de camper van Sonja omdat we op de terugweg een pupje mee zouden nemen en dan was de camper wel zo comfortabel. Ik had al begin van het jaar een kamer geboekt in het hotel omdat we toen nog niet wisten dat er een pupje mee terug zou reizen.
Na ons te hebben ingeschreven in het hotel, gingen we met onze spullen naar boven. Het was een heel gesjouw met hondenbedden, kledingzakken en tassen naar onze kamer daar die natuurlijk op de tweede verdieping en aan het einde van een zeer ingewikkelde en lange gang was. Eerst moesten we met de lift, vervolgens een gang door, dan trap op en weer trap af, allerlei hoekjes om en weer een lange gang aflopen. Na een hoop gezucht en gepuf kwamen we bij onze kamer. Het eerste wat ik deed was het gordijn opzij trekken en het raam open zetten, het is altijd te warm in zo’n kamer. Vervolgens hadden we, om de hondenbedden een plaatsje te kunnen geven, de kamer heringericht en toen we eindelijk eens naar het bed keken bleek dit een twijfelaar te zijn! Nou, daar gaan we toch echt niet met z’n tweeën in liggen! Dus Sonja weer naar beneden, naar de receptie en vragen of er geen andere kamer was. Die was er, aan de ander kant van het hotel op de begane grond! Dus wij weer alles op de trolley laden en als laatste sloot ik het raam en wilde ik het gordijn weer dicht doen. Na een klein rukje kwam het hele gordijn naar beneden! Dit begon al goed! Slap van de lach kwamen we beneden en na het gemeld te hebben (het bleek vaker voor te komen) konden we doorlopen naar onze nieuwe kamer; hoekje om, trappetje op en 10 meter de gang in. Het bleek een kamer voor minder valide mensen te zijn,
dus lekker ruim. Sonja waarschuwde me wel dat ik vooral maar nergens aan moest trekken, vooral niet aan die rode koorden die overal waren! Voor de show op zaterdag had ik Chidish in Junior Dog gemeld. Hij stond met 7 anderen in de ring. De keurmeester, Mrs. Dagmar Kenis-Pordham was wel gecharmeerd van Chidish en plaatste hem als eerste! Best Dog werd Pyefleet Tarka en Reserve werd Hyndsight Desperado. Cytaugh stond met 6 andere teefjes eveneens in de Junior klas. Zij werd derde achter twee Neroche zusjes. Beste teef was Killoeter Ralia en Reserve was Kilbourne Pandora to Talorpechie. Voor zondag had ik Chidish en Cytaugh gemeld in de ‘Special not bred by exhibitor’ klas. Een zeer sterke klas met 19 entries. Sonja showde Cytaugh. Hier maakten ze niets onder keurmeester Wendy Cross.
Na deze keuring hebben we onze spullen gepakt en zijn vertrokken richting Brightlingsea alwaar we een pupje voor Sonja zouden ophalen. Mary Girling was nog bezig met het opruimen van de Breed Show in Stratford en zodoende hadden wij de tijd om lekker met de hounds te lopen, de puppen te aanschouwen en het eten voor te bereiden. Ik had mijn oog laten vallen op de kleinste van de twee teven en hoopte ook maar dat deze voor Sonja zou zijn.
Dit bleek het geval en na alle papierenrompslomp te hebben ingevuld en ondertekend zijn we de volgende dag weer richting Nederland vertrokken. De kleine Vision deed het prima onderweg, geen gepiep of gezeur, een wonderkind en eenmaal aangekomen in Rijsbergen bleek al snel dat ze een natuurtalentje voor showen was! 
**********
Een week later zaten Simon en ik met de hounds in Frankrijk bij de clubshow van de RALIE, de Franse Ierse Wolfshonden en Deerhound Club. Ik vond het leuk om Betina Adams, zij keurde de Deerhounds, mijn twee ‘youngsters’ te laten zien vooral omdat Chidish zo ontzettend veel op Cscarf lijkt. Brandir kreeg 1U in de Kampioensklas, Chidish kreeg eveneens 1U en werd Beste Jeugd Deerhound. Beste reu werd Jesus-Maria-Joseph du Triple Bois en reserve werd Infidele-et-Sarrasin du Triple Bois beide van Mari-Eugénie Vinen. Bij de Jeugd teven kreeg Cytaugh ook 1U alhoewel Betina liever twee andere voor haar had gezet maar deze twee wilden zich helemaal niet tonen, ja en dan heb je pech! Beste teef en BOB werd uiteindelijk Garbo of Muma van Gilles Barreda.
Eind april zaten we in Göhlsdorf bij Berlijn. Gert Jan had een draaitoestel gemaakt voor ‘Windhunden-Rennclub Phoenix’ en Simon zou daar de coursing mee draaien. Maar eerst op zaterdag de show. Alleen Chidish en Cytaugh waren gemeld in de Jeugdklas. Chidish kreeg van keurmeester Mevr. Ella Yaschenko uit Moldavië 1U en werd BOB over Cytaugh die ook 1U kreeg. In de Jügend BIS keuring werd Chidish als vierde geplaatst door Olaf Knauber. De volgende dag was de coursing, dit was voor het eerst dat Vision zoiets zag en ze vond het verdraaid interessant!
**********
Donderdag 5 mei was de Deerhound Clubmatch. Keurmeester was Willem Buitenkamp. Brandir werd vijfde van de vijf, Chidish eerste van de twee en Cytaugh derde van de drie. Niet zo’n succes dus. De foto’s vindt u op http://www.deerhoundcllub.nl Ik had in overleg met het bestuur en de Universiteit van Nottingham, georganiseerd dat we DNA zouden afnemen voor de onderzoeken die momenteel lopen in Engeland. Ik was erg blij met onze buitenlandse deelnemers want dezen waren allen bereid om DNA te laten afnemen van hun hounds. Dit in tegenstelling tot de ‘grote’ Nederlandse fokkers. Een voor mij (en vele anderen) onbegrijpelijke instelling.
***********
Op zaterdag 7 mei was ik met Cytaugh en Chidish in Dortmund. Hier keurde de heer Dux de 17 gemelde Deerhounds. Chidish kreeg 1U en werd Beste Jeugd Deerhound en Cytaugh kreeg 2U achter iets dat nooit had mogen winnen. Er werd zeer vreemd gekeurd en menigeen kon zich niet vinden in de uitslagen. Volgende keer toch maar weer naar iemand die uit de windhonden komt.
**********
Woensdag 11 mei vertrokken we naar Tüttleben. Hier vond dit jaar de Saluki Jahresausstellung plaats. Het binnenterrein van de renbaan was mooi aangekleed met een kameel, sjeik en Saluki’s. Voor de show op zaterdag waren 5 Deerhounds gemeld. Chidish was de enige reu, hij kreeg 1U (hiermee werd hij Duits Jeugdkampioen) en werd BOB, Cytaugh kreeg 1U in de Jeugdklas en werd uiteindelijk BOS. Omdat er zo weinig koppels waren aangemeld, meldde ik Chidish en Cytaugh ook aan. Ze liepen prachtig naast elkaar maar het is natuurlijk geen echt koppel, ze lijken niet op elkaar. Maar de keurmeester dacht er anders over en maakte ze eerste. Vervolgens moest Chidish voor Beste Jeugdhond in de ring verschijnen. Ook dit won hij en even later werd hij ook nog eens BIS! Ik vond dit erg gênant. De BOB Saluki was nou ook niet bepaald slecht en had gewoon BIS moeten worden. Voor zijn overwinning kreeg Chidish een prachtig bed maar ik vond het meer geëigend voor Saluki’s dus kreeg de BOB Saluki het alsnog.
Vision was intussen al behoorlijk gegroeid en vond het prachtig om haar kameraadjes weer te zien. Ze hadden lol voor tien zo met z’n drieën. We hebben in Tüttleben altijd een lekker stukje tuin zodat ze er behoorlijk kunnen rauzen maar ze vonden het op dinsdag wel erg lekker om ook even te coursen op het middenterrein. Simon had een spectaculair parcours weggelegd over een greppeltje heen en achterlangs de bomen. Je zag dat de hounds hiervan genoten, het was weer eens wat anders dan op zo’n glad, overzichtelijk veld. Natuurlijk mocht Vision ook een stukje en dat deed ze vol overgave!
Twee weken later zaten we in Nörten-Hardenberg. Simon was in Lichtenvoorde bij de coursing en zodoende overnachtte ik bij Sonja in de camper. Dit ging allemaal prima. Vanaf donderdag tot en met zondag was het ‘European Irish Wolfhound Congress’ met op zaterdag de Jahresausstellung van de Ieren. 250 Ierse Wolfshonden waren er gemeld voor de drie keurmeesters; Gretchen Bernardi (USA), Chris Amoo (UK) en Jan Pain (UK). De uitslagen kunt u vinden op http://www.dwzrv.de
Zondag was de CAC show voor alle windhonden en de heer Peter Friedrich keurde de 15 Deerhounds. Alle Deerhounds kregen een Uitmuntend dus dat zegt wel weer genoeg. Chidish was eerste in zijn klas en werd Beste Reu. Cytaugh kreeg ook 1U en is nu dan ook Duits Jeugdkampioen. BOB werd de Finse teef Brokenwheel Mc Blodeuwedd.
**********
Zaterdag 4 juni waren Chidish en Cytaugh in Tilburg op de show van KC de Baronie. Hier keurde Ricky Lochs-Romans de 5 aanwezige Deerhounds. Chidish kreeg 1U en het reserve CAC en Cytaugh had ook 1U in de Jeugdklas. Met deze U’tjes zijn ze beide Nederlands Jeugdkampioen geworden.
Hierboven ziet u één van de coursingvelden van het EKC in Slowakije. Dit werd gehouden van 17 tot en met 19 juni. We waren van plan om zondagochtend 12 juni te vertrekken maar toen ik zaterdagmiddag van mijn Greyhound keuring in Lelystad naar huis reed, kreeg ik panne. Het was dusdanig ernstig dat de wegenwacht het niet kon repareren en eer een garage dat kon was het natuurlijk maandag! Pas maandagavond tegen achten konden we vertrekken en hebben het eerste stuk tot vlak voor Frankfurt in record tempo gereden. Woensdagavond sloten we ons aan bij de groep op de renbaan bij Wenen en donderdagmiddag waren we in Vel’ké Pole, Slowakije. We hadden geen hounds in de strijd maar Simon was wederom chef d’équipe. Het was allemaal niet zo’n succes; de organisatie liet behoorlijk te wensen over, er werden variabele prijzen voor het eten en drinken gevraagd en er waren geen goede afspraken gemaakt met de verenigingen die de coursings verzorgden. Dat resulteerde in één veld dat al begon met een heel klein rondje renbaan uit te zetten in plaats van een coursing en waar, nadat dit veranderd was, bleek dat twee mensen drie hele dagen dit terrein bemanden. Dit resulteerde weer in fouten van de draaier, spanningen bij de deelnemers en organisatie en uiteindelijk het wegnemen van de Greyhounds op zondagmiddag om te 
voorkomen dat er door draaifouten blessures zouden ontstaan. Op een ander veld draaide op zondag een ander team en deze had geen reserve materiaal bij zich. Dus toen het draaitoestel het begaf aan het begin van de tweede omloop, gaf de Duitse ploeg van een ander veld, hun het reserve toestel maar daar wilde de draaier niet mee draaien. Enfin, de Duitse draaier die he overnam, draaide veel beter dan de eerste en hierdoor kregen de hounds hele andere punten dan de hounds die al gelopen hadden. Dit veroorzaakte een enorme verschuiving in het klassement. Niet leuk allemaal. Voor Brandir, Chidish en Cytaugh was het ook niet echt leuk; je kon er niet goed wandelen, overdag was het af en toe erg warm en ik was toch veel aan het kijken op de ver gelegen velden of met mijn keramiek bezig. Om het goed te maken hadden we een paar dagen vakantie er achteraan gepland maar op de camping waar we in eerste instantie belandden, werden we op zo’n dusdanige manier geattaqueerd door horzels en ander zeer groot rondvliegend tuig dat we de volgende dag gelijk weer zijn vertrokken. Hierna belandden we op een camping in Tsjechië en dat beviel beter. We konden een heel groot stuk ’tuin’ afzetten en zeer goed wandelen in de omgeving. Na drie dagen zijn we weer naar huis gegaan en waren de hounds toch wel weer blij dat ze lekker konden uitrazen op hun eigen terrein.
**********
2 en 3 Juli mocht ik de windhondenspecialty keuren in Finland te Hyvinkää. Op zaterdag had ik de Barsoi’s en op zondag de Deerhounds. De kwaliteit viel me van beide rassen toch wel tegen en aangezien ik streng keur heb ik bij de Barsoi’s (49 aanwezig) maar 10 Excellents vergeven en bij de Deerhounds (39 aanwezig) 4. Vooral de bovenbelijningen waren bij beide rassen erg vlak en de gangwerken echt slecht. Iets wat toch erg belangrijk is voor een Barsoi en Deerhound! Beste Barsoi was Yegorov Morning Haze van Virva Sundberg & Seija Piippo Kokkola en beste Deerhound de mooie teef Kerslake Doreen van Carina Engman.
**********
Op donderdag 21 juli vertrokken we naar Kronenberg nabij Sevenum. Hier was op zaterdag de exterieurkeuring waarvoor we Vision hadden aangemeld. En zoals ik al eerder schreef, ze is een natuurtalentje. Ze showde zich als een volleerde dame aan de keurmeester Willem Buitenkamp.
Cytaugh en Chidish hebben in de middag samen voor hun ‘haasvast’ gelopen. Dit ging prima! De volgende dag heeft ’s morgens Cytaugh met Bernice gelopen en ’s middags Chidish met Bernice. En beide keren ging Bernice gelukkig mee dus nu hebben de twee ‘puppen’ hun ‘haasvast’ en kunnen ze vanaf 22 september officieel meedoen.
En natuurlijk mocht Vision ook een stukje lopen op zaterdag! Wederom deed ze het vol overgave. En na hard werken is het goed troep maken!
Posted in 2016, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
Oktober
Oktober staat al vele jaren in het teken van RONO-strand. We zijn er bijna ieder jaar geweest, meestal met coursende hounds maar de laatste jaren alleen met hounds die op vrijdag de training lopen. Ook Sonja is de laatste jaren consequent aanwezig.
Dit jaar hebben we, tijdens de training, Brandir halverwege het parcours gestart nadat Bernice het eerste stuk had gelopen. Brandir startte vol overgave en liep een goede tweede helft samen met Bernice. De pups hebben beide ook met veel enthousiasme een kwart van het parcours gelopen. De dagen erna waren pure ontspanning, een beetje wandelen en courses kijken. Maandag de 19de alles weer ingepakt en naar huis.
Donderdag 22 oktober vertrok ik richting Hermannsburg. Ik zou een lang weekend bij Sonja logeren en op de zaterdag de show 
in Hannover lopen. Om het niet te stressig te maken hadden we dus de vrijdag ingelast. Voor de pups was het de eerste keer dat ze bij Sonja kwamen maar ze vonden alles prima en prachtig. Alleen het trappen lopen om boven bij mij te slapen, gaf wat problemen. Na twee nachten besloten we dan ook dat ze maar beneden moesten blijven slapen. En dat ging prima! Zaterdag dus naar de show geweest. Brandir heeft nog één CACIB nodig en ik had gehoopt hem hier te pakken. Helaas ging deze vlieger niet op, hij kreeg het reserve. Chidish en Cytaugh gedroegen zich voorbeeldig en deze keer werd Chidish Beste Jüngsten. We konden dus lekker op tijd naar huis om nog een grote wandeling te maken.
De volgende dag was het prima weer om foto’s te nemen en .. ze zijn gelukt!
Het kostte even wat tijd maar het resultaat is er ook naar!
Op deze foto’s zijn Cytaugh en Chidish 7 maandjes jong en Brandir bijna 3,5 jaar.
En op maandag weer een lekker stuk gelopen. Het was wederom prachtig weer en de bomen waren schitterend aan het verkleuren! De hounds konden hier lekker loslopen en hadden plezier voor tien!
Dinsdagochtend mijn boeltje weer bij elkaar gepakt en naar huis. Snel de auto uitgeruimd en de caravan ingeruimd want donderdag vertrokken we alweer voor een weekendje CC2000. Weer hadden we schitterend weer! Simon en Gert Jan hadden een leuk parcours weggelegd met een hindernis erin. In totaal hebben er zo’n dikke 60 hounds lekker gecoursed maar de mooiste courses waren die met 7 Afghanen en 4 Saluki’s, altijd een genot om naar te kijken. Brandir en Bernice hebben samen met een Barsoi gelopen en ook Chidish en Cytaugh mochten weer een stukje. Het was weer een heerlijk weekend!
Brandir over de hindernis!
Posted in 2015, Deerhound algemeen, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Augustus
De afgelopen maand was een drukke maand, veel onderweg en een zorg erbij. Het weekendje Kronenberg, begin augustus, was redelijk relaxed. Het was voor 
Chidish en Cytaugh de eerste grote reis, overnachten in de caravan, het ontmoeten van vele, vele andere windhonden en mensen, de eerste showervaring en voor de eerste keer in het ‘openbaar’ een stukje coursing lopen. Ze deden het fantastisch, vonden alles geweldig, showde zich boven verwachting goed en liepen zeer enthousiast achter het haasje aan.
Sonja was ook gekomen om Bernice deel te laten nemen aan de coursing. Ze liep samen met Lotte van Alex en Dini. Het waren geen spetterde courses, beiden waren ze niet echt in een topconditie. Maar ze hadden plezier en daar gaat het om. Het bleek dat ze bij de opvang een behoorlijke botsing hadden daar Bernice niet op tijd kon stoppen, het bewijs leverde deze foto van Annemiek. Gelukkig hielden ze e
r niets aan over.
Wel moet me even van het hart dat ik het uitermate kinderachtig vond van een aantal mensen, om te zeuren over het feit dat Sonja en ik foto’s van Chidish en Cytaugh namen op de rand van het coursingveld. Er had geen hond last van, wij en de puppen maakten geen herrie en stonden ook absoluut niet in de loopbaan van de coursende hounds, er heeft er geen één op of om gekeken. En toch moeten mensen daar over klagen. Deze mensen zijn waarschijnlijk nooit vroeger in Leek geweest, daar gebeurde het wel dat de coursende hounds tussen het publiek door liepen! Een goede hound heeft nergens last van en als hij dat wel heeft, is hij niet haasvast!
Woensdag 12 augustus ging ik met de hounds naar het losloopbos in Dorst. Na een dik half uur kwam ik een kleine Schotse Collie tegen. Het dier zag er zwaar verwaarloosd uit, de vacht was vol met klitten en er zaten korsten op de neus. Na 20 minuten rond gehangen te 
hebben op de ‘vindplaats’, geluisterd te hebben of er niet geroepen werd en aan ettelijke voorbijgangers te hebben gevraagd of ze deze hond kenden, besloot ik het arme dier maar mee te nemen. Gezien de maat en het snoetje was ik er heilig van overtuigd dat het een teef was van rond de 10 jaar. Ik had ook onder de buik gevoeld of het een reu was maar kon niets vinden, alleen klitten. De Collie liep gewoon met me mee richting de auto maar erin springen dat deed ze niet. Nadat ik ze had opgetild en in de auto gezet, kroop ze achter in een hoek en dook in elkaar. Tijdens het rijden zag ik dat ze doodsbang was! Zo’n oude hond bang voor autorijden, erg vreemd. Ik reed gelijk langs mijn dierenarts om te kijken of ze gechipt was en zo ja of deze geregistreerd was. Wel gechipt maar niet geregistreerd. 
Thuis gekomen ging ik het arme dier eens nader bekijken en schrok me rot. Deze hond zat niet een beetje in de klit maar was nagenoeg totaal vervilt inclusief viltstrengen en enorme 
klittenballen! Mijn idee om er de schaar in te zetten, zette ik meteen uit m’n hoofd, dat was onbegonnen werk. Ik schreef een noodkreet naar Annemiek en de volgende ochtend stond zij bij mij op de stoep, bewapend met scheerapparaten en een fles hondenshampoo. We plaatsten de keukentafel bij het raam, hingen een looplamp op voor extra licht, legde een rubbermatje op de tafel, zette de Collie erop en gingen aan de slag. Naarmate Annemiek vorderde werd de verbijstering groter. Hoe konden 
mensen een dier zo ontzettend verwaarlozen!!! Annemiek heeft haar gepeld als een sinaasappel! Toen de buik aan de beurt kwam bleek ineens dat het een reu was! We kwamen niet meer bij van het lachen! Ja, en dan kan je ineens geen ‘meiske’ meer tegen hem zeggen dus na verschillende namen de revue te hebben laten passeren, werd het 
Remy. U kent het wel, van ‘Alleen op de wereld’.
In totaal heeft Remy dik vier uur op tafel gestaan voordat zijn jas uit was. Op de foto’s kunt u zien dat ik dat letterlijk bedoel!!! Na de scheerpartij hebben we hem lekker gewassen maar we moesten hem wel twee keer soppen voordat hij niet meer vet aan voelde.
En zo zag hij eruit na zijn opknapbeurt. Heerlijk fris!
In de loop van de daarop volgende dagen ging Remy steeds beter lopen en op een gegeven moment ging hij zelfs zijn poot optillen om te plassen. Wie weet hoe lang hij dat al niet heeft kunnen doen vanwege al die klitten! Inmiddels had ik besloten dat Remy sowieso niet meer terug zou gaan naar zijn oude eigenaren, mochten die nog opduiken. Mensen die hun hond zo verwaarlozen zijn nog geen speelgoedhond waard! Hij had zich intussen prima aangepast, at goed en luisterde naar zijn nieuwe naam. We zouden wel een goed tehuis voor hem vinden maar eerst moest hij maar mee naar Duitsland alwaar we zaterdag 22 augustus in Trautskirchen de Deerhound Jahresausstellung zouden hebben.
Voordat we woensdag 19 augustus vertrokken, kwam er een mailtje van Annemiek dat Remy vermist werd maar het fijne wist ze er niet van. Later die week had ze dit ook gezien op de site van Amivedi en na overleg heeft Annemiek ons telefoonnummer doorgegeven.
Bepakt en bezakt, met de hondenmand extra mee voor Remy, vertrokken we richting Trautskirchen. Na één overnachting kwamen we in Trautskirchen aan. Het was behoorlijk warm en we moesten Remy beschermen tegen verbranding van de zon, want ja, hij had natuurlijk geen vacht meer maar wilde toch steeds in het zonnetje liggen.
Vrijdagavond werden we gebeld door een vrouw die zei dat wij haar hond hadden. Nadat ze het chipnummer had doorgegeven spraken we af dat ik het zou laten uitlezen en haar zondag terug zou bellen. Zondag bleek het inderdaad haar hond te zijn. In eerste instantie wilde ze Remy gelijk komen ophalen maar ik zei dat we maandag in de buurt van Frankfurt zouden staan en dat het beter was om hem daar op te halen. En zo geschiedde; maandagmiddag kwamen ze Remy halen. Gelukkig was Remy wel blij zijn eigenaren weer te zien en na een indringend gesprek met een aantal adviezen (Remy was veel te dik en dronk te weinig uit zich zelf), hebben we Remy mee gegeven. Ze beloofden dat ze hem vaker naar de trimmer zouden brengen want zelf bijhouden kon ze niet, Remy zou het niet toestaan! Deze hond had dus van jongs af aan niet geleerd dat het leven meer was dan twee keer per dag een rondje in altijd hetzelfde bos en iedere dag dezelfde brokken!
Toen ik hem een paar weken later weer zag omdat ik zijn halsband nog had en zij de mijne, schrok ik van zijn trieste uitdrukking op zijn snoet. Hij zag er nog ouder uit en was weer net zo dik als toen ik hem gevonden had. Arm dier. Met pijn in mijn hart vertrok ik, wetende dat ik niets meer voor hem kon betekenen.
Enfin, terug naar Trautskirchen. Voor deze Jahresausstellung waren 77 hounds gemeld voor Bryan Doak van de Rosslyn kennel in Ierland. Als eerste werden de veteranen en vervolgens de puppen gekeurd. Chidish stond met één andere reu in zijn klas en won hiervan. Cytaugh had twee teefjes in haar klas maar eerlijk gezegd waren ook dezen echt geen concurrentie. Dus Cytaugh moest 
tegen haar broer voor Beste Baby en dit won zij. Aan het eind van de dag werd ze zelfs Baby Best in Show ! Brandir behaalde een derde plaatst in de kampioensklas. Het was een beetje een sfeerloze show met weinig echt mooie Deerhounds, de kwaliteit in Duitsland gaat duidelijk achteruit. Beste reu en BOB werd uiteindelijk Landlord von der Oelmühle van Florent Friedrich en Beste teef werd Barnsmore Energy of Life van Viola en Wolfgang Müller.
Zondag was de coursing. Het terrein was sterk hellend en door de zon en de wind, kurkdroog. Dit leverde een groot aantal blessures op, bij sommige hounds waren hele voetzolen ontvelt. Bernice startte ’s morgens redelijk en liep vervolgens een goede course maar ’s middags gooide ze er weer met haar pet naar (maar hierdoor had ze tenminste geen kapotte voetjes!) en eindigde op de laatste plaats.
Maandag de boel weer ingepakt en richting Campingpark Wispertal gereden. (Eind van de middag werd Remy hier opgehaald.) Hier hebben we een aantal dagen gestaan voordat we vrijdag naar Bad Homburg gingen alwaar Sonja zou helpen met opbouwen van de show en ik nog wat keramiek probeerde te verkopen en Brandir, Cytaugh en Chidish voor de show had aangemeld. Cytaugh werd Beste Baby en Brandir BOB. Zondag 30 augustus wederom de boel weer ingepakt en eind van de middag waren we weer thuis, een hond armer.
Posted in 2015, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Een toertje Duitsland.
Na op woensdag 15 april de auto te hebben vol gepakt met kleding en schoeisel voor show en coursing, Brandir’s show- en coursingspullen en drie Pinussen van dik anderhalve meter lengte, vertrokken Brandir en ik op donderdagochtend richting Hermannsburg. Tegen vieren konden Brandir en Bernice elkaar begroeten. Na eerst met de hounds te hebben gelopen, zijn de Pinussen de grond in gegaan en hebben Sonja en ik mijn spullen in de camper geladen.
Vrijdagochtend zijn we vertrokken richting ‘Gut Basthorst’, in de buurt van Großenaspe, voor een weekendje show en coursing. Toen we op ongeveer 10 kilometer afstand waren klingelde de telefoon. Simon. Hij melde dat er om half elf een mailtje binnen was gekomen van Dennis Buroh, de sonderleiter van de show, met de mededeling dat buitenlanders niet welkom waren. Een reden stond er niet bij! Het is natuurlijk van de zotte om op dat tijdstip een mailtje te sturen naar iemand die nog 700 kilometer moet reizen terwijl die de volgende dag aan de show zou deelnemen. Enfin daar aangekomen deden we alsof we van niets wisten, begroetten Dennis en zijn moeder en vroegen of alles goed ging. Gelijk kregen we te horen dat er problemen waren met het veterinaire ambt en dat de buitenlandse hounds niet welkom waren. Er werden allerlei vage redenen aangedragen, rare verhalen verteld en excuses verzonnen. Tevens kregen we te horen dat alle buitenlanders al woensdag op de hoogte waren gebracht per telefoon of e-mail. Hierop reageerde Sonja door te zeggen dat ik buitenlander was en niets vernomen had. Dennis mompelde iets van dat het mailtje dan waarschijnlijk niet was aangekomen en dat er wel een oplossing te vinden was. Vervolgens klom Sonja in de telefoon om met de voorzitster van de Landesgruppe te overleggen en te horen hoe de vork in de steel zat. Een dik uur later namen we het besluit om in Brandir’s paspoort Sonja als mede-eigenaar te vermelden om alle problemen op te lossen en gezeur voor te zijn en er voor te zorgen dat Brandir mee kon doen aan de show. Toen we Dennis het mailtje lieten zien dat Simon intussen had doorgestuurd, zei hij dat het er wel erg lang over gedaan had!!!
Voor de DWZRV-Sieger show waren 13 Deerhounds gemeld. De Tsjechische keurmeesteres herkende gelukkig wel het juiste type Deerhound maar gaf toch nog veel te veel U-tjes. Brandir werd beste reu en Edlyn Shadrachs gift to Caoinlan, een mooi teefje van Danuta Materzok-Köppen, werd BOB. Bernice had de Openklas gewonnen met het reserve CAC maar aangezien Edlyn in de wachttijd zit kan zij het CAC niet gebruiken en schuift dit door naar Bernice. Hiermee werd Bernice Duits Kampioen!!!
Edlyn Shadrachs Gift to Caoinlan maakt een lelijke schuiver.
Op zondag vond de coursing plaats. Het veld was een evenemententerrein waar ook polo wedstrijden worden gehouden. Het was enorm groot, super strak, net gemaaid (heel mooi in strepen) en dus in de ochtend, door het vocht in het losliggende gras, zeer glad. Verschillende hounds maakten hierdoor een schuiver. Het parcours wat was uitgezet ging de 500 meter niet te boven terwijl je er zonder moeite minstens 1000 had kunnen wegleggen. Ook was het zeer fantasieloos en zelfs gevaarlijk. Na dat de Barsoi’s als eerste hadden gelopen werd het parcours dan ook ietwat veranderd, er werd iets meer lengte gecreëerd en een belachelijke punt werd eruit gehaald. Bij de Deerhounds waren 8 teven gemeld, 7 aanwezig. In de eerste omloop liep Bernice met Craigie of Canadagh Caoinlan van Evi Neserke. Deze heeft maar het halve parcours gelopen en werd voor de tweede omloop teruggetrokken. Bernice liep, na een moeizame start, 53 punten bij elkaar, wat goed was voor een tweede plaats! ’s Middags was ze ingedeeld met Edlyn Shadrachs gift to Caoinlan, die met 54 punten bovenaan ston
d. Bernice startte weer zeer moeizaam en hield het eigenlijk ook gelijk weer voor gezien. Ze ging eerst even een jurylid begroetten en liep vervolgens naar mij. Ik stuurde ze weer terug en na weer dat jurylid gedag te hebben gezegd maakte ze alsnog de kil. Wonder boven wonder kreeg ze geen N.D. en belandde op de vijfde, dus laatste plaats.
Maandagochtend hebben we de spullen weer ingepakt en zijn vertrokken richting Flessenow. Een piep klein dorpje aan een daar doodlopende weg, gelegen aan de Schweriner See. Een meer ten zuiden van Wismar. Hier had Sonja een rustige camping gevonden waar we tot vrijdag zijn blijven staan. Het weer was perfect alhoewel er een fris windje van over het meer de camping op waaide. We konden er heerlijk wandelen en fietsen en tijdens de eerste wandeling zag ik iets, wat toch wel erg veel op een slang leek, weg schieten. Het was ongeveer 50 cm lang en bruin/zwart van kleur. Gedurende de wandeling hoorde en zagen we er meer wegschieten. Eenmaal terug heeft Sonja eerst maar eens opgezocht wat het waren, het bleken jonge Esculaap slangen te zijn, gelukkig niet giftig. De volgende dagen nam ik regelmatig mijn fototoestel mee om er één op de gevoelige plaat vast te leggen maar natuurlijk zagen we er geen één meer.
Maandagavond was er een hele mooie zonsondergang en op een gegeven moment stond het maantje tussen de bomen en schuin daarboven was een heldere Venus te zien. Prachtig!
We hebben daar een heerlijk weekje vakantie gehad en zijn helemaal tot rust gekomen. Zelfs Silva was af en toe relaxed als Brandir bij haar op bed lag! Want normaal heeft ze graag de ruimte en haar rust. Dit is echt een unieke opname!
Daar het best wel warm was, was het heerlijk dat tijdens het fietsen de hounds af en toe verkoeling konden vinden in het meer. Maar door de s
terke wind ontstonden er wat golfjes en dat maakte het wel heel spannend! Brandir ziet namelijk altijd enge beesten in het water.
Vrijdagochtend zijn we weer vertrokken maar het is wel een aanrader als we in de toekomst weer eens naar Wismar gaan om er dan een paar dagen voor of na het drukke weekend aan vast te plakken op deze camping.
Begin van de middag kwamen we in Wismar aan. Angelika was er een kwartiertje later. Na ons te hebben geïnstalleerd smaakte de sekt wederom erg lekker.
Sonja en Angelika hebben zaterdag in de ring gewerkt bij de Galgo Jahresausstellung. Toen de show zou beginnen kwam er juist een enorme bui naar beneden, iedereen en alles was in één keer doorweekt. Er waren maar drie Deerhounds gemeld voor de show. Bernice was de enige teef en kreeg het CAC en werd BOS, Brandir BOB. Later op de dag werd Brandir bij de eerste drie voor BIS geselecteerd maar daar er een prachtige Galgo meeliep, werd deze BIS.
Zondag liepen alleen Bernice en Brandir de coursing. Ze gingen weer als een speer van start alleen stopte Brandir na een paar honderd meter. Met zijn ogen volgde hij het haas en toen het weer voorbij kwam ging hij er weer achteraan. Bernice liep een prachtige course. We hebben het idee dat ze alleen goed starten als het haas vlak voor hun neus ligt, ze zeer snel kunnen starten en als ze samen mogen lopen! Dit is natuurlijk een beetje lastig met wedstrijden.
In de middag ging het eigenlijk hetzelfde, Bernice liep prima en Brandir maar het halve parcours. Jammer maar misschien 
komt het weer.
Het secretariaat fungeerde voor geen meter. Dit was de dag ervoor al begonnen met de aanmelding. Alle boekjes waren door elkaar, zonder nummering, in een bak gegooid. We zijn met z’n drieën dik twee uur bezig geweest om ze te selecteren en nummeren. Angelika heeft zondag mee geholpen maar kwam af en toe met een rood aangelopen hoofd de camper uit. De persoon achter de computer kon dit werk eigenlijk helemaal niet aan, het ging allemaal veel te langzaam en toen de computer ook nog eens z’n eigen leven ging leiden was de ramp niet meer te overzien. Angelika kon er geen verandering in brengen. Duurde het al een eeuwigheid voor met de tweede omloop kon starten, op de prijsuitreiking hebben we helemaal lang moeten wachten. Wat een drama!!! Maar de persoon in kwestie vindt dat ze het allemaal goed doet en is niet van plan om het volgend jaar aan een ander over te laten. Niet erg bijdehand.
Maandagochtend hebben we het boeltje weer ingepakt en zijn richting Hermannsburg vertrokken waarna ik dinsdag weer naar huis ben gereden; de vakantie zat er weer op.
Posted in 2015, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Pupjes en Chocolade Coursing
Daar Bernice de laatste maanden wat last had van huidirritatie hadden we voor woensdag 8 april een afspraak in De Bilt gemaakt. Bernice’s nier-energie en zelfvertrouwen is enorm verbeterd na haar castratie maar nu bleek dat haar milt-energie wat aan de lage kant was en dat kan zich natuurlijk uiten in huidproblemen.
Chidish
Donderdagavond zijn we even bij de pupjes wezen kijken. Wat groeien die hard! Ze stapten al zelfverzekerd door de kist en toonden speelgedrag. De reu, Chidish, heeft al een echte reuenkop en Cytaugh en Aislinn, de meiden, zijn echt vrouwelijk. Qua bouw zien ze er ook zeer veel belovend uit.
Vrijdagmorgen hebben we de boel weer ingepakt en zijn we richting Axel vertrokken. We hadden al lang geleden Brandir en Bernice aangemeld voor de Chocolade Coursing en omdat het daar altijd goed toeven is zouden we wel zien of Brandir zou lopen. Bernice startte weifelend maar beter dan in Tüttleben. Brandir ging mee maar na een paar 
honderd meter stopte hij. Zonde. Bernice liep gelukkig goed door. Brandir kreeg van de jury nog net genoeg punten om in de tweede omloop weer te mogen starten maar wederom liep hij een klein stukje en haakte daarna af. Bernice werd eerste met het CACNL, goed voor een glaasje sekt!
Posted in 2015, Lure Coursing | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Tüttleben
Vorig weekend, 27 – 28 en 29 maart, waren we weer in Tüttleben. De Thüringen Windhundclub mocht dit weekend de DWZRV-Siegercoursing organiseren. Aanvankelijk waren de weersvoorspellingen uitstekend maar naarmate het weekend naderde, werden deze steeds somberder.
Aan het begin van de donderdagmiddag kwamen we aan. Sonja en Angelika waren er al en zodoende konden we, nadat we klaar waren met het opzetten van de voortent, genieten van het traditionele koude glaasje sekt. Angelika had Xena natuurlijk ook mee en deze is compleet uit haar dak gegaan met Brandir, wat kunnen die twee leuk spelen met elkaar! Simon had op vrijdag alle tijd om een goed parcours weg te leggen. Daar er 200 hounds waren gemeld moest het niet te lang zijn en omgekeerd gelopen kunnen worden. Het gras was zeer kort en er stonden geen plassen op het terrein, mede hierdoor lag er uiteindelijk een leuk, snel, goed op alle criteria te beoordelen, parcours. Daar Brandir en Bernice de laatste coursingtrainingen zo goed gelopen hadden, hadden we ze vol goede moed aangemeld voor deze ‘belangrijke’ coursing. Er zouden 4 reuen en 8 teven meedoen.
In de eerste omloop liep Bernice met Islay’s Jilleroo. Bernice kwam erg langzaam op gang maar toen ze eenmaal liep, liep ze de sterren van de hemel. Ze toonde een betere conditie dan Jilleroo maar door haar slechte start had ze natuurlijk minder punten.
Brandir moest voor het eerst met een andere hond lopen, Islay’s Jock. Zijn licentielopen heeft hij toentertijd met Picaro gelopen, die kende hij enigszins maar dit vreemde ding…..?! Hij keek opzij, zijn oren gingen omhoog en vervolgens vloeide alle spanning uit zijn lijf. Jock vloog er vandoor en Brandir bleef staan. Met zijn ogen volgde hij het haas maar zijn poten deden niets. Jammer, dan maar niet. De tweede reuen course bestond uit Islay’s Kurt Cobain en Islay’s Janitor. Bij de opvang ging het niet helemaal zoals het hoort maar de jury stond halverwege het veld en zag het niet.
Voor het middagprogramma werd Birog terug getrokken en zodoende waren er nog maar 7 teven en 3 reuen. Hierdoor werden Bernice en Jock samen ingedeeld. Wederom startte Bernice slecht en weer na zo’n 10 meter kwam de gang er pas in. Zonde, ze kan zo goed lopen! Jock kreeg 81 punten en Bernice 76. Hiermee belandde ze op een zesde plaats.
Als laatste course liepen Kurt Cobain en Janitor weer samen. En ja hoor, wat te verwachten was gebeurde. Een flinke knokpartij ontstond waarbij Janitor niet eens n
aar het haas keek, hij ging puur voor zijn partner. Tot 3 keer toe vloog hij deze naar de keel en ondanks de verwoede pogingen van één van de eigenaressen was hij niet van plan ermee op te houden. Wat was ik blij dat Brandir niet liep!!! Als hem zoiets zou overkomen, zou hij echt nooit meer lopen. Nee, dan liever een Deerhound met een super karakter die geen coursing loopt dan zo’n agressief ding die dus niet te vertrouwen is.
Maar het erge vind ik dat de eigenaresse het kennelijk heel normaal vindt. Voordat deze hond moest lopen stond ze ergens achteraf met geen ander persoon of hond in de omgeving. Toch hoorde ik de hond duidelijk grommen toen we aan de andere kant van het hek op minstens 10 meter afstand voorbij liepen. De eigenaresse reageerde er helemaal niet op! Ook na de knokpartij kreeg de hond geen reprimande en het werd hem zelfs toegestaan om als beloning nog even naar het haas te gaan!!! Dit soort honden en eigenaren maken de sport kapot en beschadigen de naam van ons ras. Tevens is het risico groot dat de hond die dit overkomt ook agressief gaat reageren en dan heb je het balletje aan het rollen. Fokker en eigenaar moeten hun verantwoording nemen en moeten zulke honden niet aan coursing of rennen deel laten nemen! Het is onverantwoordelijk!
Posted in 2015, Buitenland, Lure Coursing | Tags: Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Een dagje dierentuin.
In de week van 2 tot 7 maart was Sonja hier met Bernice en Silva. Brandir fleurde gelijk weer helemaal op en genoot van alle aandacht van zijn zus en Sonja. 
Heerlijke wandelingen waarbij het tweetal zich lekker konden uitleven, tuincentra aflopen en mooie planten kopen en een dagje dierentuin stonden op het programma.
Ik had voor vier personen vrijkaartjes voor Ouwehand te Rhenen dus dat kwam mooi uit. Voor Silva zou het sowieso teveel zijn, dat geloop over bestraatte paden, dan zou ze haar voetjes alleen maar kapot lopen. Dus die bleef lekker thuis. Bepakt en bezakt togen we met Brandir en Bernice naar de dierentuin. Bernice was gelijk helemaal hoteldebotel van een struisvogel, die was wel heel spannend! Giraffen waren veel te groot! En leeuwen waren ook veel te groot om voor poezen door te kunnen gaan.
Toen de pelikanen hun snavels open deden en vreselijk veel herrie gingen maken, vonden de hounds ze niet zo leuk meer.
Dit aapje was wel erg interessant, zeker toen hij heen en weer begon te springen tegen het gaas. Maar toen Brandir ertegen begon te blaffen, zijn we maar door gelopen.
Dit aapje bleef rustig zitten, jammer dat er glas tussen zat, alhoewel!?
Dit waren Brandir’s favorieten! De kleine Panda’s. Die vond hij echt helemaal te gek! Ja, ze leken dan ook behoorlijk veel op grote poezen!
En dan de stokstaartjes, die kwamen gelijk naar het glas om de hounds nader te be kijken! Dat was natuurlijk hartstikke leuk!
Toen we na het rondje dierentuin een late lunch gingen nuttigen in een van de restaurantjes aldaar, waren Brandir en Bernice blij dat ze even rustig op hun kleedjes konden liggen want het was al met al behoorlijk inspannend voor ze!
Na nog wat coursingtraining te hebben gedaan is Sonja zaterdag weer richting Hermannsburg vertrokken maar 26 maart ontmoeten we elkaar weer in Tüttleben.
Geen facebook-vriendin maar een ECHTE!
Na het overlijden van Caintha, 13 januari, heb ik ’s morgens vroeg Sonja uit haar bed gebeld en gevraagd of ze alsjeblieft kon komen. Mijn gedachten waren toen alleen maar bij Brandir. Hoe hij reageerde op het verstilde lichaam van Caintha zei mij meer dan genoeg. Hij was natuurlijk ook nog nooit alleen geweest. De hele ochtend was hij totaal van het padje af en keek mij vanonder zijn wenkbrauwen wantrouwend aan. In de loop van de middag was Sonja hier, het is toch zo’n kleine 500 kilometer en dat met de camper duurt even. Toen Brandir de camper het terrein op zag komen ging hij gelijk uit z’n dak. Gelukkig, dat hielp!
Maar het was wel erg vreemd, de vorige keer dat Sonja hier was waren ze nog met z’n zessen, de Deerhounds, nu in totaal nog maar drie. Sonja heeft op 29 december de oude Lavinia moeten laten inslapen. Lavinia kon geen rust meer vinden en was de laatste nachten alleen nog maar aan het rondlopen, dat is voor niemand gezond. Lavinia is 13 jaar, 2 maanden en 15 dagen oud geworden. Ook deze dame zullen we enorm missen, juist omdat ze net als Caintha zo onproblematisch was.
Na lange wandelingen en wat coursingtraining is Sonja zondag 18 januari weer vertrokken. De eerste dagen hierna ging het nog wel met Brandir maar daarna stopte hij weer met eten en liep piepend door het huis. Wat had ik met hem te doen!
1 februari kwam het toevallig zo uit dat Simon voor zijn werk naar Denemarken moest en ik dus een lift kon krijgen naar Hermannsburg alwaar Sonja woont. Zondagochtend propten we onze spullen in de auto, een lekker matras voor Brandir erbij en rijden maar. Na vier en een half uur kwamen we in Hermannsburg aan. Brandir en Bernice waren natuurlijk intens blij dat ze elkaar weer zagen! Die middag hebben we weer wat coursingtraining gedaan en wat lopen ze goed!!! Ze zijn beide kennelijk alle pijntjes 
en nare ervaringen kwijt en lopen echt formidabel. Nu maar hopen dat het zo blijft.
De volgende dag lag er sneeuw! Heerlijke wandelingen hebben we gemaakt, je kan daar uren lopen zonder iemand of een straat tegen te komen. Zalig!
Daar Sonja twee poezen heeft, hadden we besloten dat Brandir er maar aan moest wennen dat ook dezen in dit huis rondlopen. Dus Brandir aan de lijn en de poezen de kamer in gelaten. Dat was 
spannend! Brandir wilde er het liefste achteraan jagen maar helaas…die kans kreeg hij niet. Na een klein uur en een paar correcties kon hij los. We moesten wel steeds zeggen dat hij lief en rustig moest zijn maar het ging wonderwel goed. Af en toe mocht hij zelfs snuffelen aan een poes zolang hij het maar rustig deed. Helaas kreeg hij de volgende dag de kans om ze buiten te bejagen en hierna vonden de poezen hem toch niet meer zo leuk. Maar Brandir was in huis in ieder geval niet meer zo gefixeerd op ze en dat maakte het voor iedereen makkelijker.
Een heel leuk speeltje is ‘de muis aan de stok’. Het stoffen muisje, dat aan een elastiek vast zit, is gevuld met iets zeer aantrekkelijks. Het is eigenlijk een poezenspeeltje maar de hounds vinden het ook fantastisch. Calhoun was er ook helemaal bezeten van en sprong, ook met drie poten, meters hoog de lucht in.
Dinsdagavond zijn Sonja en ik naar de bioscoop geweest. Het is voor mij geloof ik bijna 40 jaar geleden dat ik voor het laatst in de bios was! En dan gelijk maar een Duitse film! Maar het was goed te volgen en we hadden veel lol.
Woensdagochtend was het zalig weer, het zonnetje scheen en geen zuchtje wind. Eigenlijk was het maar 3 graden maar de zon was al zo krachtig dat het goed uit te houden was. Dus matrasje voor Brandir naar buiten, kopje koffie erbij en genieten!
Donderdagavond zijn Sonja en ik uit eten geweest. Een heel leuk restaurant in een oude schuur, zeer sfeervol en gezellig. Het eten was super lekker dus voor herhaling vatbaar.
Vrijdagmiddag was Simon weer terug van zijn werk en zouden we eigenlijk nog even gaan coursen maar het had te hard gevroren dus ging dat niet door, dan maar een grote wandeling in de prachtige omgeving. En na een heerlijke maaltijd, een gezellige avond, een goed ontbijt, zijn we zaterdagochtend weer vertrokken richting Rijsbergen.
Sonja, bedankt voor alles, je bent een echte vriendin!
Internationale Herfstcoursing te RONO-strand.
De Chart Polski van Ciska en Ruud.
De ‘Herfstcoursing’ van WvCNL vond dit jaar plaats tijdens het weekend van 18 en 19 oktober. Daar Simon beide dagen was ingedeeld om te jureren zijn we donderdag vertrokken zodat we op vrijdag nog een relaxed dagje hadden. Sonja was ook gekomen met haar nieuwe camper zodat Brandir en Bernice weer een fijn weekend met elkaar konden doorbrengen. Op vrijdag konden beide deelnemen aan de training. We zouden Bernice eerst laten lopen en als ze niet zou starten, zouden we Calhoun en Brandir mee sturen. Maar na enige twijfel zette Bernice het op een lopen en liep de sterren van de hemel! Zou ze het toch weer leuk gaan vinden? Na Bernice dus Brandir met Calhoun. Brandir was zoals gewoonlijk niet te houden maar … hij ging ook super fanatiek van start! In één keer, zonder naar Calhoun te kijken, ging hij achter het haas aan. Wat waren wij blij! Zou ook hij het weer leuk gaan vinden? Dat zou toch wel fantastisch zijn.
In totaal waren er 246 hounds aangenomen voor de coursing en mede vanwege dit grote aantal was er besloten om gelijktijdig op twee parcoursen te lopen. We hadden verwacht dat het tweede parcours aan de overkant van het water zou worden uitgezet maar de vereniging die hiervoor was uitgenodigd om dit te verzorgen, vond het daar niet veilig genoeg. De bewuste vereniging was WCW uit Hoope (Duitsland). Ik persoonlijk, en ettelijke met mij, vonden dit een foute keus gezien de enorme commotie die F.S. heeft veroorzaakt in Duitsland o.a. door fraude te plegen met coursinguitslagen. Ook de manier waarop hij weer is toegelaten om funkties uit te oefenen in de sport, is uiterst dubieus. Vele oudleden van de DWZRV hebben hierom reeds hun lidmaatschap op gezegd wat voor de vereniging een groot verlies is. Het is in en in triest dat één persoon de DWZRV zoveel schade heeft kunnen berokkenen.
Drie Galgo’s
Het mooie van de mop was dat het parcours dat deze vereniging had uitgezet op het rechter gedeelte van het strand, echt gevaarlijk was. Het haas werd tussen een vaststaand houten/metalen zitje en een dikke boom door getrokken. Als er twee hounds hier gelijktijdig tussendoor zouden lopen en elkaar per ongeluk zouden aanstoten, zou één van beide zich aanzienlijk kunnen blesseren. Dit parcours moest dus zaterdagochtend eerst aangepast worden.
Op zaterdag liepen de Afghanen, Azawakh’s, Barsoi’s, de Chart Polski, Deerhounds, Galgo’s, Ierse Wolfshonden, Italiaantjes, Magyar Agar’s, Pharao’s, Podenco’s, Podengo’s en Sloughi’s. Op zondag de Whippet’s en Saluki’s. Het zal wel aan mij liggen maar ik begrijp echt niets meer van het jureren. Vroeger was het de bedoeling dat de hounds op zo’n manier beoordeeld zouden worden als ware het een echte jacht. Dus als ze het haas zouden kunnen vangen kregen ze een goede beoordeling en maakte ze een fout waardoor de kans verkeken was, kregen ze een slechte beoordeling. Nou, tegenwoordig mag je als hound het veld uitlopen zonder nog naar het haas te kijken en wat hier op RONO een paar keer gebeurde; je belandt als hound in het water en komt er pas uit als het haas al zo ver weg is dat je het nooit meer kan pakken. Zelfs dan kan je nog winnen! Dat gebeurde dus o.a. bij de winnares van de “Deerhounds”. Ik gun het haar van harte maar volgens mij is het niet helemaal volgens de regels.
Fiddle
Beide dagen was de prijsuitreiking zeer chaotisch. Dit kwam niet door de organisatie maar door de desinteresse en het ongedisciplineerde gedrag van de deelnemers. Iedereen bleef maar door elkaar heen praten en op zaterdag moest F.S. zo nodig luidkeels laten weten dat een Duitse hound naar zijn idee te weinig punten had gekregen, ondanks dat deze Galgo gewonnen had!
Het is jammer, de gezelligheid van vroeger is ver te zoeken, misschien wordt het gewoon te groot. Gelukkig waren er wel een aantal mooie courses te bewonderen en was het prima weer.
Posted in 2014, Lure Coursing | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Een heet Tüttleben.
Dinsdag 3 juni, begin van de middag, vertrokken we richting Dortmund. Hier hebben we overnacht op de camperstandplaats waar Sonja en ik altijd staan als we naar de show gaan. Het is een rustig plekje en je kan er heerlijk wandelen met de hounds. Tevens zijn we dan al een dikke 250 kilometer van huis en dus bijna op de helft naar Tüttleben. Het is intussen een traditie geworden dat we met Pinksteren naar Tüttleben gaan. Simon staat standaard ingedeeld om het parcours te bouwen en te draaien voor en tijdens de coursing en ik had dit jaar toegezegd om op zaterdag 7 juni als ringmeester te fungeren in de ring bij de Jahresausstellung van Rasgroep 5. Gezien de ervaring van vorig jaar, dat het coursingterrein niet gemaaid was en totaal onder water stond, hadden we besloten om er woensdag al te zijn zodat Simon zonder stress en in tijdnood te komen, alle tijd had om een goed parcours weg te leggen. Het terrein lag er prachtig bij, gras niet te hoog maar ook geen biljartlaken, Simon was dus zeer snel klaar met zijn parcours. Hij had de start deze keer midden op het terrein geplaatst en alleen het linker gedeelte was in gebruik genomen. Er lag een uitdagend parcours van zo’n 850 meter lang, gezien de te verwachten temperaturen, lang genoeg.
Woensdag was het nog goed te doen qua temperatuur; we hebben zelfs nog een grote wandeling gemaakt met de hounds. De rest van de dagen konden we dit wel vergeten, het was te warm. Calhoun zocht al gauw zijn plekje op; onder de caravan. Ieder uur schoof hij een stukje verder zodat hij weer een koel stukje had. Het is steeds weer wonderbaarlijk hoe hij zich redt met die drie 
poten, hij was zelfs weer een keer ’s morgens vroeg onder het tentdoek door gekropen om op jacht te gaan. Helaas voor hem, stond er rondom een hekwerk zodat hij niet ver kwam. Tegen zessen stond hij weer voor de tentdeur te piepen dat hij erin wilde, want ja, terug onder het tentdoek door, dat kan niet!! Deze streek heeft hij al op vele terreinen uitgehaald en hij blijft het doen, ik moet er dan ook wel goed aan denken als we ergens staan waar geen hek is. Donderdag en vrijdag had ik “vakantie”, een beetje Brandir showklaar maken, de anderen kammen maar vooral niet te veel bewegen want het was dik 35 graden in de schaduw! Zaterdag was dus de show. Sonja zou Brandir en Bernice showen onder de heer Tomasz Kuszyk uit Polen. Ook Fortheringhay’s Faerwald Fable, Brandir’s grote “concurrent” was gemeld in de openklas en een andere teef in de openklas bij Bernice. Fable ging er met het CAC en BOB vandoor, Brandir met het reserve en Bernice met het CAC (de ander teef bleef maar in telgang lopen). Ik was dus in ring 1 bij de Podenco’s, Pharao’s, Podengo’s en Cirneci aan het werk. De keurmeester voor deze rassen was de heer Manuel Borges uit Portugal. Natuurlijk had ik de standaarden van te voren goed bestudeerd zodat ik wist waar ik op moest letten en gelukkig dicteerde de keurmeester luid en duidelijk het verslag zodat ik het prima kon volgen. Het was echt de moeite waard daar er meerdere exemplaren van b.v. de Podenco Canario aanwezig waren. Ik ben blij dat ik deze kans heb gehad en heb er een hoop van op gestoken.
Zondagochtend moesten we vroeg uit bed. De aanvangstijd van de coursing was vanwege de te verwachten temperaturen op 7 uur gezet. Dit hield in dat Sonja voor vijven uit bed moest daar zij de aanmelding deed. Simon en ik kwamen er tegen zessen uit. Brandir en Bernice waren de enige aangemelde Deerhounds en liepen als één van de eersten. Brandir ging goed van start maar Bernice twijfelde weer even. Brandir keek om waar z’n zusje bleef en toen ze eenmaal ging, liepen ze de sterren van de hemel. Wat kunnen die twee lopen!
Van de aanvankelijk 49 ingedeelde courses voor de eerste omloop, bleven er ongeveer 45 over. Gelukkig waren er voldoende medewerkers die hun taken serieus namen en hierdoor liep het als een trein. Tegen e
lfen was de laatste course gelopen en was de temperatuur inmiddels opgelopen tot bijna 30 graden. Hierop werd besloten dat er geen tweede omloop kwam en dat was maar goed ook want in de loop van de middag liep de temperatuur op tot dik 38 graden in de schaduw! En het enige dat je dan nog kan doen is een dutje!
Na tweeën was de prijsuitreiking en Brandir kreeg een heerlijke worst als prijs voor Schoonheid en Prestatie. Tevens kregen hij en Bernice een mooie rozet voor hun coursing prestatie.
Zondag wederom vroeg uit bed want na negenen kon je niet meer met goed fatsoen met de hounds lopen, het was dan al te warm voor de oudjes. Er waren bijna de helft minder hounds gemeld voor de tweede dag van de coursing en door het warme weer (en andere redenen) waren er nog eens elf afgemeld. Hiermee kwam het aantal courses voor de eerste omloop op ongeveer 22. Alle medewerkers zette alles op alles om de courses zo vlot mogelijk te laten verlopen en het lukt zelfs om een record aantal courses in een uur te draaien. Zonder pauze ging de tweede omloop tegen negenen van start en om vijf minuten voor half elf liepen de laatste hounds hun tweede course! Als dit geen wereldrecord is….!!
Wederom tegen half drie de prijsuitreiking. Dat is hier altijd zeer sfeervol en gezellig. 
Alle medewerkers worden beide dagen uitgebreid bedankt en de hounds die afscheid nemen worden onder passende muziek naar voren gehaald en bedacht. Dit levert altijd bij een aantal personen natte ogen op, dit tot hilariteit van de omstanders. Na afloop hebben we nog een lekker glaasje sekt gedronken op het goede verloop van het weekend. Hierna weer gauw de schaduw in en ook Katja, de voorzitter van de club, wist waar ze zich kon laten vertroetelen.
Dinsdag was luilakken dag maar wederom warm en benauwd. ’s Avonds is er nog wel een coursingtraining gedraaid waar Calhoun erg blij mee was. Samen met Brandir en Bernice liep hij een kort parcoursje van zo’n 450 meter. Caintha wilde eigenlijk ook graag maar ik vond het nog steeds te warm voor haar, ze is per slot van rekening al elf jaar!
Woensdagochtend konden we de tent nat inpakken, het had geonweerd en geregend maar het was niet erg afgekoeld. Tegen elfen reden we weg om half zes ’s avonds thuis aan te komen. Poei, poei, het is toch altijd wel een eindje tuffen maar zeker de moeite waard!
Posted in 2014, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
“Exciting” weekendje Engeland!
De Engelse Deerhound Breed Show.
Nadat we op maandag 31 maart uit Ostercappeln waren vertrokken, begonnen direct de voorbereidingen voor de Deerhound Breed Show in Telford, Engeland. Sonja was met haar camper achter ons aangereden na
ar huis en ze zou de tussenliggende dagen hier vertoeven. Natuurlijk moesten we tussendoor een tuincentrum bezoeken, dat is eigenlijk standaard als ze hier is, en Sonja kocht een paar mooie Rododendrons en beiden namen we een Chinese Toverhazelaar mee, prachtig! Ook moesten we nog even langs de dierenarts voor de nodige stempels, wormenpillen en handtekeningen voor Brandir en Bernice. Simon zou thuis blijven en op Calhoun, Caintha, Lavinia en Silva passen, zo weinig hounds heeft hij nog nooit gehad als Sonja en ik weg waren! Op vrijdagochtend, 4 april, waren we vroeg uit de veren want we wilden de trein van 10.50 uur halen met een ‘check-in-closes’ om 10.20. Hiervóór moesten we nog langs de chip- en entingscontrole maar de reis verliep voorspoedig dus we waren mooi op tijd. Maar …. nadat Bernice’s boekje was gecontroleerd en Brandir aan de beurt was, bleek dat Rens, mijn dierenarts één handtekening vergeten was te zetten! Nou, ik kon lullen als Brugmans maar we moesten toch mooi Calais in, naar een dierenarts en een handtekening laten zetten. Dit kostte al met al een dik uur en 11 €. De volgende keer toch maar weer, nog in de praktijk, alles controleren! Hierna ging het allemaal redelijk goed, wel wat file maar dat was te overzien. Tegen half vier kwamen we bij het hotel in Telford aan. Nadat we hadden ingecheckt, de kamer hadden ingericht met hondenbedden en onze spullen en de hounds hadden uitgelaten, was het tijd voor ‘a pint of bitter’. Heerlijk! Hierna hebben we de hounds gevoerd en ons klaar gemaakt voor het diner. Nou, dit was weer echt Engels; bijna niet te eten! Het bleek dat de vegetarische schotel en het nagerecht nog het lekkerste waren! 
De volgende ochtend om 7 uur opgestaan want Brandir zat in één van de eerste klassen. Het was gelukkig nog goed weer en de show werd dus buiten gehouden. Keurmeester was Björn Fritz uit Duitsland. De Yearling klas was een grote klas van 11 entries en Brandir vond het allemaal weer prachtig. Maar ik moest oppassen want er liepen aardig wat knorrepotten rond en ik wilde niet hebben dat Brandir in z’n neus zou worden gebeten. Opvallend was dat niemand zijn jonge reu op een goede manier corrigeerde, een zeer kwalijke zaak. Alle andere reuen in zijn klas zagen er veel volwassener uit dan Brandir en Björn plaatste hem ook niet, zoals verwacht. Ook Bilbo, Brandir’s broertje, was gemeld. Hij stond in de Limit klas. Bilbo is heel anders 
uitgegroeid dan verwacht en ziet er ook al erg volwassen uit maar misschien verandert hij nog in de loop der jaren. In de loop van de ochtend begon het een beetje te regenen en tijdens de lunch werd besloten om de show binnen, in de eetzaal, voort te zetten. Erg jammer, want het werd veel te warm en benauwd zodat mens en dier zich niet erg op hun gemak voelden. Eind van de middag bleek ook dat het eigenlijk niet meer had geregend, toch jammer dat we niet buiten zijn gebleven. Zoals gewoonlijk viel de kwaliteit bij de reuen tegen maar waren er bij de teven aardig wat mooie meiden te zien. Wel opvallend is dat hier in Engeland de Deerhounds nog echte Deerhounds zijn, wel verschillend van type en ook met best wel veel fouten maar wel echte Deerhounds. Er liep maar één afwijkende hond tussen en dit was een Australische import. Wat ook opviel was dat er redelijk veel hounds totaal gestrest waren, absoluut niet gewend om in een zaal te zijn en zich ronduit panisch gedroegen. Onder andere een teef van Mrs. Gow was onhandelbaar en de eigenaresse maakte zich zo druk en gaf zich zo veel moeite om de teef nog een beetje te showen dat Sonja nog zei; “die krijgt nog een hartaanval”! Helaas is ze later inderdaad met een hartaanval in het ziekenhuis is opgenomen. 
Aan het eind van de middag maakte Björn Cotherstone Shot and Steel van Morton en Morgan BOB en Greyflas Just Peachy van Bailey werd BOS. Beste Puppy was Ehlaradawn Tilla at Kilbourne van Peach. Met dank aan Jan Scheer voor deze twee mooie foto’s! 
Voor de zondag had ik Brandir gemeld in de ‘Special Coursing/Lure Chasing Dog or Bitch’ klas. 11 entries en 2 absenten. Tot mijn grote verbazing plaatste mevrouw Schone Brodwall Brandir als eerste! Wat een eer!
Hij verdiende hiermee een paar mooie, rode, gebreide, Noorse sokken voor Simon, anderhalve Pound en de Pentlands Coursing Trophy!!! Deze Trophy mag Engeland niet verlaten en we hebben hem daarom maar op de terugweg achter gelaten bij Gill en Toby alwaar we zouden overnachten.
Ook had ik Brandir gemeld in de zeer grote klas van 23 entries ‘Special Not Bred By Exhibitor’. Hij werd hier vierde!
Voor dat het showgebeuren begon, hadden we de kamer al leeg geruimd en uit gecheckt. Dus zodra de laatste klas gekeurd was konden we vrienden en bekenden gedag zeggen en vertrokken we richting Dorset. Na dik drie uur rijden kwamen we bij Gill en Toby aan. Brandir en Bernice herkende hun geboortegrond en hebben even lekker kunnen uitrazen met zusje Bell. Na geproost te hebben op Brandir’s successen en een zeer gezellige avond hebben we de volgende ochtend eerst een serie foto’s geschoten van het drietal.
Hierna mochten ze nog even de poten strekken voordat we zouden vertrekken richting de Eurotunnel. Zondagmiddag ging het prima, met z’n drieën tegelijk los maar nu besloten de dames om Brandir eens flink te attaqueren. Dus dan maar twee tegelijk los.
Hierna gauw in de auto en hopen dat we geen oponthoud zouden krijgen want we waren al bijna te laat voor onze trein. Helaas, we haalden het net niet en de eerst volgende waarmee we zouden kunnen zou pas over een uur gaan. Jammer. Toen we in ons lijntje stonden voordat we de trein in zouden rijden, veranderde de vertrektijden en op een gegeven moment kwam onze letter helemaal niet meer voor op het bord! Er was kennelijk iets goed fout! Uren stonden we te wachten om uiteindelijk over vieren de trein in te rijden en zodoende kwamen we pas tegen zessen aan in Frankrijk. Altijd hoogst irritant, dat uur tijdsverschil! In Frankrijk aangekomen begon het al gauw te regenen en eenmaal goed op weg kwam het met bakken de lucht uit, inclusief hagel en onweer. Nagenoeg de gehele terugweg hebben we dit weer gehad tot ik vlak na Antwerpen de bui achter me kon laten. Maar niet voor lang… Drie uur later dan gepland waren we weer heelhuids thuis en de thuis gebleven hounds waren erg blij dat hun huisgenoten er weer waren. We konden nog net met droog weer de meeste spullen uit de auto halen, hierna barste de bui ook in Rijsbergen los.
Deerhound Jahresausstellung te Ostercappeln.
Een stralend zonnetje voor onze JAS.
De weersvooruitzichten zagen er goed uit voor het weekend van 29 en 30 maart. Fijn, want de afgelopen jaren hebben we wel genoeg Jahresausstellungen en bijbehorende coursings in de regen gehad. Voor deze JAS was Joy
ce Bond van de Regalflight Deerhounds uitgenodigd om te keuren en Mary Girling was gezellig met haar mee gekomen. Zoals gewoonlijk werd de binnenkomst van de hounds begeleid door Schotse muziekanten maar deze keer reed daar voor nog een koets met daarin Joyce Bond en Ruth Oess, de oudste Deerhound fokster van Duitsland (Scottish Highland).
In totaal waren er 80 Deerhounds gemeld, 28 reuen en 52 teven. Eerst werd er 1 puppy bekeken en vervolgens kwam Lavinia aan de beurt, zij deed ‘buiten concurrentie’ mee.
Vervolgens kwamen de veteranen, de reu was absent maar de 4 gemelde dames waren present. Caintha werd als vierde geplaatst, waarschijnlijk omdat ze, zoals gewoonlijk niet veel zin had om te lopen. Maar ik was wel trots op haar, ze zag er met haar 11 jaar (ze was de oudste in deze klas) nog prachtig uit!
Na een grote Jugendklasse was Brandir aan de beurt. Net als vorig jaar stond hij samen met Fortheringhay’s Faerwald Fable in de tussenklas en wederom won Fable.
Hierna kon ik op mijn gemak naar de andere klassen kijken, meer had ik niet om te showen. Het is voor het eerst sinds jaren dat ik er maar 2 heb om te showen, erg vreemd maar wel zo relaxed. De overall kwaliteit was niet echt denderend. Veel honden beantwoordden niet aan de standaard, dit door verschillende combinaties van te hoog gedragen staarten, krulstaarten, rechte rugbelijningen, te korte schouderbladen en opperarmen waardoor je een slechte onderbelijning krijgt en te lange poten, te steil; zowel in front als achterhand en te weinig ribwelving. Ook waren er maar weinig mooie hoofden, veel slechte oren en slechte gangwerken te zien. Joyce gaf in totaal 1 keer een G, 19 keer ZG en 46 keer een U, naar mijn mening nog veel te veel. De rest was of absent of kreeg geen kwalificatie omdat het de Veteranenklas of ‘buiten mededinging’ betrof. Tevens viel het op dat er veel meer gegromd en uitgehaald werd door de reuen dan voorgaande jaren. Weten de eigenaren niet meer hoe ze een jonge Deerhound reu moeten opvoeden???
Beste reu, Jahressieger en BOB werd Landlord von der Oelmühle van Florent Friedrich en Jürgen Rösner (links) en beste teef en Jahressieger werd Goshenite of Bestmara ook van Florent Friedrich uit Frankrijk!
Daags erna een Leistungscoursing. Hiervoor waren aanvankelijk over de 30 Deerhounds gemeld maar door de vele loopse teven en de afmelding van Brandir (hij blijkt behoorlijk last te hebben van Panostitis), bleven er uiteindelijk, volgens de catalogus, maar 23 over, 4 reuen en 19 teven. Gestart zijn er maar 16 teven. Het was een wat flauw parcours maar door het hoge gras en de zachte bodem was de lengte van zo’n 800 meter genoeg om de conditie te testen en wat viel dat bij vele hounds tegen! 
In de eerste omloop was Bernice ingedeeld met Delightfuldelusion van Gerd Zekert. Deze liep de eerste paar honderd meter en hield het toen, zoals gewoonlijk de laatste jaren, voor gezien. Bernice liep goed maar door een fout van de draaier raakte ze achter in de hoek het haas kwijt. Vervolgens mocht ze daar opnieuw starten maar de starter legde het haas te ver voor zodat Bernice het niet zag. Toen ze wéér gestart werd liep ze weer vol overgave en toonde grote snelheid en een goede conditie. Maar de jury staarde zich kennelijk blind op het haasverlies want Bernice eindigde met het laagste aantal punten.
Bij de reuen bleef in de eerste omloop Carlin of Redbrook staan, zodat er voor de tweede omloop maar 3 reuen overbleven. Eén van deze reuen, Grayrory’s Finlaggan werd in de tweede omloop met Bernice ingedeeld. Maar Bernice zag het niet zitten en stopte na een aantal meters. N.D. oftewel “afwijzing voor de dag”. Ja, en waar dat aan lag..??
Posted in 2014, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Calhoun geniet.
Afgelopen weekend was Sonja hier op bezoek met Lavinia, Silva en Bernice. Vanwege het voorspelde slechte weer in Duitsland, is ze woensdag gekomen. Donderdag wilden we een lekkere wandeling met de hounds maken maar toen we ze in de auto hadden zag ik dat mijn rechter voorband lek was. De hounds keken ons vol ongeloof aan toen we zeiden dat ze er weer uit moesten komen. Dan maar een wandeling in de omgeving. Dit is natuurlijk niet zo leuk want dan kunnen Brandir en Bernice niet los en ook Calhoun moet het grootste stuk aan de riem lopen daar ze anders door de jonge aardbeien en andere gewassen denderen. Maar ja, het was even niet anders. Gelukkig konden we de band diezelfde dag nog laten repareren zodat we in ieder geval de dagen hier na lekker op pad konden. Vrijdag voor de wandeling naar Dorst. Hier is een groot losloopgebied met weinig wild en nog mind
er wegen. Dit was natuurlijk weer dikke pret voor Brandir en Bernice maar ook Calhoun geniet hier van. Niets is leuker dan met z’n tweeën of drieën (het liefst doet Silva ook mee) op Brandir in te hakken.
Op een gegeven moment kan Brandir het niet meer aan. Bernice bijt hem in z’n billen en Calhoun pakt hem bij z’n nek. Uiteindelijk geeft Brandir zich gewonnen en ploft op de grond.
Nu maken we er maar een eind aan door Calhoun bij ons te roepen. Brandir is opgelucht en trekt nog even een sprintje met Bernice.
We zijn nog maar net 15 minuten onderweg en Bernice ziet er nu al zo uit!
En onze speelgoedhound Cody, zo.
De wandeling gaat verder en Calhoun maakt het regelmatig spannend door zijn oren overeind te zetten. Niets ontgaat hem maar gelukkig hebben de herten zich veilig teruggetrokken.
Caintha wil ook nog even spelen met Brandir maar zoals gewoonlijk moet Bernice zich er ook mee bemoeien.
Na een uurtje wandelen, wat genoeg is voor Lavinia, Cody, Caintha en Calhoun, kunnen Brandir en Bernice nog een poosje thuis ravotten terwijl Calhoun het er van neemt.
Zaterdag hebben we op een veld in de bossen van Schijf een klein stukje coursing uitgezet voor Brandir, Bernice en Calhoun. Brandir startte weer perfect en we hebben hem ook een keer met Bernice laten lopen. Ik was bang dat hij zou gaan spelen maar ook dit ging prima! Een hele geruststelling, want hij zal dit op korte termijn wel vaker moeten doen. Daar Calhoun had gezien dat Simon het draaitoestel in de auto had gedaan, moest hij natuurlijk ook een stukje lopen. Het is ongelooflijk maar sinds hij zijn achterpoot mist is hij zo super gemotiveerd dat je het hem gewoon niet kan weigeren! Er schijnen overigens een aantal mensen te zijn die er moeite mee hebben dat ik Calhoun dat laat doen wat hij zijn hele leven al gedaan heeft. Deze mensen hebben dus geen idee van Calhoun’ s geestelijke en lichamelijke gesteldheid. Hij heeft geen pijn, is niet ziek, is in zeer goede lichamelijke conditie, hij eet goed, hij drinkt goed, hij is speels en hij is vrolijk. Daar hij van pup af aan heeft losgelopen op de meest wilde terreinen weet hij precies hoe hij met zijn lichaam om moet gaan, ook nu op drie poten. De mensen die zich zorgen maken kunnen dit beter doen om de hounds die met een zeer slechte conditie of kreupel op de coursingterreinen verschijnen. Zolang het met Calhoun goed gaat laat ik hem doen wat hij wil en waarvoor hij geboren is; jagen.
Posted in 2013, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | No Comments »
Brandir en Bernice zijn RASZUIVER!!!
O’Cockaigne Deerhounds – raszuivere Deerhounds.
Sinds vorig jaar is het mogelijk om via de DWZRV een windhond te laten testen op raszuiverheid. Via de volgende link kunt u alles over de voordracht van mevrouw Dr. Wimmer lezen. Vortrag von Frau Dr. Wimmer über den DNA-Test zur Rassebestimmung bei Windhunden…
Voor de Deerhounds kunt u hier Hier können Sie die Ergebnisse der Studie herunterladen (PDF) … meer vinden.
In onderstaand artikel, geschreven door Dr. Dominique d Caprona, wordt hetzelfde behandeld maar vindt u ook alles over de andere windhonden en halfwindhonden.
http://sloughi.tripod.com/preserving/geneticswesterbredsighthoundsgermany.html
In het afgelopen jaar is gebleken dat er vele hounds niet raszuiver zijn en zoals u zelf kunt lezen/zien, is dit ook het geval bij de Deerhounds. Vorig jaar heeft Sonja haar hounds deel laten nemen aan de test en ook bloed van Cheytah is toen onderzocht. Gelukkig bleek zij raszuiver te zijn.
Inmiddels zijn we er wel achter dat er meerdere fokkers honden verkopen als zijnde Deerhounds terwijl dit longdogs en/of lurchers zijn. (Een longdog is een kruising tussen windhonden en een lurcher is een kruising tussen een windhond en een ander hond, meestal een herder of terriër.)
Een zeer bekende Deerhoundfokker, die al vele decennia in het ras zit, heeft onlangs laten weten dat hij nog nooit een Deerhound met Hubertus-klauwen heeft gezien en ook de kleur ‘wheaten’ is volgens Dr. Jödicke (hij heeft dit in de vorige eeuw al gemeld) al geruime tijd ‘uitgestorven’. Maar er zijn ook ‘grijze’ kruisingen waarbij je in de meeste gevallen aan bepaalde vormen van lichaamsdelen kunt zien dat de hond niet raszuiver is.
Als u de raszuiverheid van uw windhond in twijfel trekt kunt u dit laten testen door wat bloed (EDTA) te laten nemen bij uw dierenarts. Deze moet natuurlijk ook het chipnummer controleren aan de hand van het entingsboekje of de stamboom. Dit moet samen met het door u en uw dierenarts ingevulde formulier, dat u kunt vinden op de site van de DWZRV (www.DWZRV.de → Formulare → DNA-Fingerprint) opgestuurd worden naar Frau Ursula Arnold, Schlierbacher Weg 56, 64678 Lindenfelsen, Duitsland en vergezeld gaan met een schrijven waarin vermeld staat dat het om de “DNA-Test zur Rassebestimmung bei Windhunden” gaat. Als u het ergens anders heen stuurt krijgt u zeer waarschijnlijk geen correcte uitslag. De kosten van de test zijn ongeveer 80, – euro, hiervoor krijgt u later een rekening.
Enfin, om in de toekomst alle ellende voor te zijn, hebben we Brandir en Bernice ook maar laten testen en gelukkig blijken ook deze Deerhounds ECHTE Deerhounds te zijn!
Posted in 2013, Deerhound algemeen, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Caintha O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne, Claire/Coquette O'Cockaigne, Commander Cody O'Cockaigne, Craffitsh O'Cockaigne, Cscarf O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Cwillyaigne O'Cockaigne, Edle Emmy vom Welzerberg, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
De dagen na Kronenberg.
Daar ik voor Bernice een afspraak had gemaakt in De Bilt voor controle van haar Panostitis, bleef Sonja tot en met woensdag bij ons. Dinsdag dus naar De Bilt alwaar Annika Bernice zou onderzoeken. Er zat wel duidelijk verbetering in haar Thymus-energie maar de nier-energie was nog veel te laag. Daar moet dus nog verder aan gewerkt worden. Maar omdat Bernice geen pijn meer heeft en ze aartslui was omdat ze onlangs loops is geweest, konden we ze lekker laten ravotten zonder dat we ze moesten remmen, dat deed Bernice zelf wel.
De wandelingen die we maakten waren afgestemd op de bejaardenclub. Met één van bijna 12 en drie van dik 10 jaar hoef je geen uren te lopen, tevens is een klein uurtje voor Calhoun ook wel genoeg. Hij zorgt er wel voor dat hij genoeg beweging krijgt. Zo ook woensdagmiddag. Amper in de bossen aangekomen was hij alweer verdwenen, Bernice en Brandir in zijn kielzog meenemend. Na een paar minuten waren Brandir en Bernice terug, Calhoun duurde wat langer. Even later schoten ze weer weg maar toen duurde het veel langer voordat Calhoun weer terug was. Hij had eigenlijk al genoeg gedaan maar gelukkig was er een lekker meertje in de buurt waarin het goed toeven is.
Niks is lekkerder dan met een net goed uitgekamde vacht het water in te gaan! Lavinia was iets voorzichter met te water gaan nadat ze eerder deze week kopje onder was gegaan in de Weerijs bij ons achter. Calhoun gaat daar altijd de plomp in maar nu dachten de anderen dat ze dat ook wel konden. Niet dus. Ik moest Lavinia aan haar nek het water uithelpen want de kant was te steil, te blubberig en ze zat verstrikt in de waterplanten. De rest van de bejaardenclub moest ik met een kontje omhoog helpen. Eenmaal weer omhoog geklauterd zat ik van top tot teen onder de bagger en Sonja maar lachen!
Ja, en als je dan na water op een stukje met zand komt, is het hek van de dam.
Zoals gewoonlijk is Brandir de pineut.
Coney komt zich er ook nog even mee bemoeien.
Nadat Calhoun, Brandir, Bernice en Caintha het veld hadden geruimd, ging Coney vol overgave een “struik” te lijf.
Als dan alle zijtakjes er van af zijn geschud, mag Silva nog even met het “naakte haas” spelen.
Posted in 2013, 2014 | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Weekendje Kronenberg
Vanaf donderdagmiddag 8 augustus waren we in Kronenberg waar al sinds jaren de Nationale Coursing van Oss gehouden wordt. Een heerlijke locatie waar je goed kan wandelen met de hounds. Het enige nadeel is dat onze hounds iets tegen het terrein hebben; de meesten lopen hier niet goed. Dit jaar hadden we niets om officieel te laten lopen maar het jonge spul moest natuurlijk wel even oefenen en tevens hadden we afgesproken dat we een stukje zouden fietsen met de “puppen”.
Nadat alles op z’n plek stond en Sonja haar fiets van de camper had gehaald werd er eerst een rondje over het terrein proef gefietst. Brandir, Bernice en Silva liepen voorbeeldig los mee naast de fiets en genoten er duidelijk van. Ook genoten ze weer van elkaar.
Op zaterdag het showtje, een goede oefening voor Bernice, zij heeft af en toe kuren en ook nu wilde ze zich niet laten betasten. Brandir heeft hier gelukkig geen problemen meer mee.
Bernice’s gangwerk ziet er van opzij prima uit, ze strekt goed en heeft een mooi bereik maar in komen en gaan hoop ik dat het nog sterk verbetert. Het zou toch zonde zijn als Sonja haar niet zo kan showen als gepland. 
Natuurlijk moesten we na het showen even een paar statiefoto’s maken. Eigenlijk waren ze het goed zat maar de aanhouder wint.
En vervolgens weer even dollen.
Aan het eind van de middag heeft Bernice een klein stukje gecoursd. Zij deed dit vol overgave dus de volgende keer mag ze met Picaro, de Galgo van Cis en Annemiek, een stukje coursen. Hopelijk kan ze dan op Ronostrand voor haar licentie lopen. Brandir is een ander verhaal, hij heeft vorig jaar heel leuk gelopen maar begin dit jaar heeft hij een paar negatieve ervaringen opgedaan en heeft nu moeite om het leuk te vinden. Het is natuurlijk een enorm ei en ziet overal spoken. Hij heeft nog veel tijd nodig.
Calhoun en Caintha toonde zich ook weer enthousiast voor een stukje coursing en vlak voor dat ze mochten starten stond Calhoun naar het haas te blaffen maar toen ik ze los liet, keken ze elkaar aan en bleven staan. Toen ik eenmaal een stukje was meegelopen gingen ze toch achter het haas aan en genoten van de ‘kill’, daar doen ze het voor!! Maar het is toch vreemd dat onze meeste hounds het vertikken om op dit terrein te lopen. Iets staat ze niet aan.
Druk, druk, druk.
Eindelijk heb ik weer even tijd om wat te melden over de O’Cockaigne hounds. Bijna de hele meimaand zijn we onderweg geweest met hounds en caravan. Maar ik begin met 20 april. Op deze dag was de show in Goes. Hiervoor had ik Brandir aangemeld in de Jeugdklas. Er waren maar drie Deerhounds gemeld; Prince van Jasper en Ineke, Bibelot van Marijn en Brandir. Prince werd BOB en Brandir kreeg het reserve CAC. Hij heeft nu dus 1 puntje voor zijn Nederlands Jeugd Kampioenschap en daar het CAC doorschuift, ook een puntje voor het “volwassen” kampioenschap.
Op dinsdag 23 april kreeg Calhoun zijn 6de chemokuur. Hij verliest intussen erg veel haar maar daar waar het nagenoeg kaal was, begint het ook al weer te groeien. Hij reageerde niet zo goed op deze “laatste” kuur. Hij heeft lange tijd niet gegeten en is hierdoor behoorlijk afgevallen. Ook was hij duidelijk snel moe en had niet veel zin in wandelen. Daar Johan de Vos hem nog even wil doorbehandelen, hadden we een afspraak voor 10 mei. Eerst bloedprikken en controleren en daarna zouden we longfoto’s nemen. De bloeduitslagen waren niet zo denderend, een aantal waarden waren te hoog en hierop werd besloten dat er geen chemo gegeven zou worden. De longfoto’s zagen er “prachtig” uit. Hiep hiep hoera!!!! Dat was tenminste iets! Intussen is Calhoun weer helemaal de oude en dinsdag 4 juni gaan we weer naar Terneuzen voor eventueel zijn volgende chemokuur.
Op donderdag 2 mei vertrok
ken we richting Berlijn. De overnachting halverwege was bij Sonja, Brandir wist niet wat hij zag toen zijn zusje hem kwam begroeten! De volgende morgen zijn we met z’n allen verder gereden richting Göhlsdorf, Simon was uitgenodigd om hier de Internationale coursing te komen jureren en ik was gevraagd om te keuren tijdens hun CAC-show. De coursing zou plaatsvinden op een groot omheind grasveld en gelukkig konden de hounds hier vrijdagmiddag al even lekker de benen strekken. Maar natuurlijk moest er ook gewandeld worden. Zaterdagochtend gingen Simon, Angelika en Sonja op pad en lieten al gauw het merendeel van de 9 hounds los. Het was meteen raak, ettelijke hazen moesten het hazenpad kiezen en Calhoun kreeg roodwild in zijn neus en was gelijk weg. Na een dikke 15 minuten kwam hij uitgepu
t terug, die had genoeg gelopen voor de rest van de dag! En Simon had genoeg stress voor de rest van het weekend, die liet Calhoun (gelukkig) niet meer los! Het weer was buitengewoon, bijna 30 graden maar met een klein beetje wind zodat het nog goed toefen was. Alleen voor een grote wandeling was het al gauw te warm voor ons bejaardenclubje; 3 van 10 jaar en 1 van 11,5. Op zaterdag dus de show, Sonja showde Brandir, Bernice en Silva. Er waren 9 Deerhounds gemeld, 8 aanwezig. Brandir en Bernice kregen hun eerste JeugdCAC en Brandir werd JeugdBOB. BOB en BIS werd de in Finland wonende Kilbourne Harvest Moon, de broer van de vader van Brandir en Bernice! Zondag dus de coursing waarvoor er twee Finse Deerhounds gemeld waren. Eén van hen was Blixten the Great Scott, deze reu heeft met Calhoun in Tsjechië gelopen tijdens het EKC in 2009. Het was duidelijk te zien dat hij een dagje ouder was! Maandagochtend zijn we allemaal weer vertrokken. Wij gingen eerst naar Tüttleben om onze caravan daar alvast neer te zetten voor het Pinksterweekend. Van hieruit zijn we dinsdag naar huis gereden.
Donderdag 9 mei hadden we de Deerhound Clubmatch. Brandir werd derde in zijn klas, Coney won de Veteranenklas en Caintha werd derde in deze klas.
Vrijdagochtend 10 mei dus eerst met Calhoun naar Terneuzen geweest. Daarna gauw nog wat spullen in de auto, Calhoun eruit en Brandir erin en hup richting Dortmund. Sonja was gelijktijdig met mij vertrokken zodat we ongeveer gelijk in Dortmund zouden aankomen. Helaas belandde Sonja in meer files dan ik en was ik er dus eerder. Na een klein kwartiertje konden Brandir en Bernice elkaar weer begroeten en hebben we een heerlijke wandeling in het grote nabij gelegen park gemaakt. Zaterdag was de VDH-Europasieger-Ausstellung in de Westfalen Hallen. 18 Deerhounds gemeld, 17 aanwezig. Brandir won de Jeugdklas (2) en kreeg zijn tweede JeugdCAC, werd Europa Jugendsieger en JugendBOB. Bernice was niet gemeld. Voor de zondag waren er 9 Deerhounds gemeld en allen aanwezig. Brandir was nu de enige in de jeugdklas en kreeg een ZG omdat hij te jong was. Waarom meld je een jonge hond in de jeugdklas???? Je kan toch niet verwachten van een reutje van nog geen jaar dat die af is??!! Gelukkig konden we vroeg weg zodat we alles rustig konden inpakken en eind van de middag was ik weer thuis.
Woensdagochtend vertrokken we weer richting Tüttleben alwaar we rond drieën aankwamen. Angelika en Sonja waren er iets later. Na alles weer te hebben geïnstalleerd namen we eerst een glaasje sekt. Het was heerlijk weer en het genieten kon beginnen. Alhoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik er nog steeds van baalde dat ik niet naar de Wereldtentoonstelling in Budapest doorreisde. Voor deze show had ik in november Calhoun, Brandir en Bernice gemeld. Helaas werd na melding de botkanker bij Calhoun geconstateerd. Ik heb nog geprobeerd om hem te vervangen door Coney maar kreeg nul op het rekest. Bernice bleef last hebben van haar panostitis en hierop besloot ik om maar niet te gaan. Want om nou alleen met Brandir dat eind te reizen en me daar in en in triest te voelen vanwege Calhoun, daar had ik ook geen zin in. Enfin, dan maar het beste ervan maken in Tüttleben. Brandir en Bernice hadden in ieder geval ontzettend veel plezier samen en samen met Angelika en Sonja hebben we
Cody op donderdag van zijn jas ontdaan. In etappes hebben we hem geschoren en geknipt en toen hij klaar was voelde hij zich weer als een jonge god.
Zaterdag waren er 6 Deerhounds gemeld voor de show. Brandir kreeg zijn 3de en dus laatste JeugdCAC en mag zich nu Duits Jeugd Kampioen (DWZRV) noemen ook werd hij JeugdBOB. Daar hij ook de enige reu was, was hij automatisch Beste Reu en BOS, hij moest het natuurlijk afleggen tegen Xena van Angelika, een volwassen teef die later ook nog BIS zou worden. Bernice kreeg haar 2de JeugdCAC. Ze showt zich in ieder geval erg goed, daar zijn we al erg blij mee. Hopelijk wordt ze nog sterker in haar gangwerk want dat ziet er nog niet erg fraai uit.
Intussen had het af en toe tot vaak zeer heftig geregend en stonden er overal gigantische plassen, zo ook op het coursingterrein. Zondag en maandag was dus de coursing waarvoor Simon gevraagd was het parcours te bouwen, te draaien en te masteren. Woensdagmiddag was hij al begonnen met het uitzetten ervan daar donderdagochtend de gemeente het weiland gedeeltelijk zou komen maaien. In eerste instantie had Simon een mooi lang parcours uitgelegd maar toen bleek dat de kettingzaag, normaal gesproken een ijzersterk draaitoestel, het niet trok. Alles nog eens nagelopen, ingekort, extra gemaaid, niets hielp. Het lag echt aan de kettingzaag. Zonde van het mooie lange parcours! Maar door de regen was het toch een zeer spectaculair parcours, de mensen moesten door water maar ook de hounds, wat n
atuurlijk prachtige foto’s opleverden voor de fotograven. Ook het middenterrein van de renbaan, waar Brandir en Bernice iedere dag even uit hun dak konden gaan, vertoonde grote plassen. Daar Brandir absoluut geen waterrat is, trok Sonja op een gegeven moment haar schoenen uit en stapte de plas in. Bernice volgde trouw maar Brandir vertrouwde het voor geen cent. Na veel lokken en snoepjes aanbieden stapte Brandir voorzichtig in de plas en ja hoor, hij liep door! Hierna heeft Sonja hem nog een paar keer de plas ingelokt en nu heeft hij door dat hij er niet in verdwijnt. Poei, poei, wat een watje!
Op dinsdag was er renbaan training. Afgelopen jaren heeft Calhoun altijd een rondje renbaan gedaan, hij vond dat geweldig! Ook nu haalde ik hem op voor een rondje. Toen hij het haas hoorde en zag was hij niet te houden! Hij sprong in het rond en gilde van enthousiasme. Toen hij eindelijk aan de beurt was sleurde hij me langs het starthok en kon amper wachten tot het haas kwam. Hij startte super enthousiast en heeft het hele rondje gelopen. Geen Saluki-tijden meer voor Calhoun maar genoten heeft hij!!
Woensdag kookdag. Sonja, Angelika en Simon zouden voor zo’n 20 man koken en vertrokken, na het boodschappen doen, de keuken in. In vergelijk met twee jaar terug, toen waren er 60 mensen om te eten, hadden ze niet veel werk. Om zeven uur konden we aan tafel en zoals gewoonlijk vond iedereen het heerlijk!
Door de regen besloten we niet langer te blijven, hebben donderdag de boel weer ingepakt en zijn in één ruk door naar huis gereden. Bergen wasgoed, een natte voortent, een vuile caravan en mijn keramiek dat ik af wil hebben voor het EKC eind juni, zorgden ervoor dat er weinig tijd over bleef om ons te vervelen. Morgen vertrekken we weer richting Lichtenvoorde alwaar renvereniging Swift voor de eerste keer een coursing organiseert waarvoor Simon zijn medewerking heeft aangeboden. Hopelijk zit het weer een beetje mee, dat is wel zo plezant.
Posted in 2013, Buitenland, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Commander Cody O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Weekendje Breed show in Engeland.
Daar Sonja en ik gepland hadden om naar de Breed show van de Engelse Deerhound Club te gaan, is Sonja de dagen tussen het Pinksterweekend en de Breed show hier gebleven. Het gaat gelukkig een stuk beter met Bernice en zodoende hadden de pups lol voor tien. De eerste dagen konden ze gewoonweg niet ophouden met spelen en moesten we ze af en toe binnen halen om tot rust te komen. Het probleem is dat als ze moe worden, ze inschattingsfouten gaan maken en dan ergens tegen aan lopen. Zo hadden ze al een paar keer over een bank gesprongen maar op een gegeven moment ging dit dus fout en liep Brandir op drie poten met een gat in z’n pols, een flinke schaafwond op zijn knie en een enorm opgezwollen tweede dij. Traumeel en koude kompressen deden hun wonderen en de volgende dag liep hij weer als een kieviet. Ook Silva en Calhoun vinden het schitterend om achter de pups aan te jagen hier op het terrein maar dat hebben wij liever niet want het eindigt altijd in een potje inhakken op één van de twee pups. Enfin na een kleine week spelen werden Brandir en Bernice wat rustiger en dat gaf goede vooruitzichten voor de trip naar Engeland want het was natuurlijk voor het eerst dat ze zich in een hotel netjes moesten gaan gedragen en gelukkig hebben ze dat ook gedaan.
De reis via de Eurotunnel verliep voorspoedig tot dat we in Engeland onder Londen kwamen. Hier waren ze, zoals altijd, met de weg bezig en dit veroorzaakte natuurlijk lange files. Iets later dan gepland kwamen we bij het hotel aan en zijn we eerst met de hounds gaan lopen. Het grootste gedeelte van het enorme landgoed was in beslag genomen door een golfcourse maar er waren ook een paar sportvelden waar geen kip te zien was. Hier hebben we dagelijks Brandir en Bernice lekker kunnen laten ravotten want dat hebben ze toch echt nodig! Helaas vergaten we iedere keer het fototoestel mee te nemen anders hadden we echt wel een paar hele mooie plaatjes gehad. Jammer! Brandir vond al die Deerhounds erg spannend, iedere keer als er ergens iemand met een Deerhound aan de lijn liep moest hij dat goed bekijken, net alsof hij nog nooit een Deerhound had gezien! Hij wilde ze ook altijd allemaal begroeten en vooral de hele kleine pupjes vond hij schitterend. Op een gegeven moment stonden we te praten met Mick Peach toen Toby, de fokker van Brandir en Bernice, op ons af kwam. Een vreugdevol weerzien en na even goed kijken herkenden ook de pups Toby. Het was mij wel opgevallen dat er in één van de auto’s die bij ons stonden, een Deerhound zeer geïnteresseerd naar ons stond te kijken. Totdat Betina naar ons toe kwam en zei dat het Cscarf was! Ik ben gelijk naar hem toegelopen en door het autorek heen werd ik helemaal afgelikt. Betina had zeer ernstig haar enkel verzwikt en hierop bood ik meteen aan om Cscarf de volgende dag te showen. Dat vond ze wel een goed i
dee.
Op zaterdag moesten we vroeg uit de veren want Brandir zat in de eerste klas. Keurmeester was Sandy Platt van de Charbonell Deerhounds. Het weer was gelukkig iets beter dan vrijdag, minder wind maar nog wel erg fris. Het zonnetje scheen waterig maar in de loop van de dag werd ze sterker en als de wind er even niet was, was het heerlijk. Brandir zat in de Puppy klas waarin er 11 gemeld waren maar hiervan waren er 8 aanwezig. Hij kon zich niet erg concentreren op het showen, al die Deerhounds om de ring waar hij niet heen mocht was wel erg moeilijk voor hem. Hij keek zijn ogen uit! Maar toch wierp de ringtraining, die ik een paar weken met hem gevolgd had, zijn vruchten af. Het lopen ging prima en af en toe bleef hij ook netjes staan, door de spanning iets te gespannen en hierdoor iets te weinig 
hoeking tonend maar ik mocht niet klagen want hij werd derde!
Cscarf stond in Open Dog, 10 gemeld, 7 aanwezig. Hij liet zich heel goed showen door mij en ondanks dat hij niet in topconditie was, liep hij als een speer, ik kon hem af en toe amper bijhouden. Hij werd als tweede geplaatst, achter de Crufts winnaar van dit jaar. Uiteindelijk werd hij reserve Best Dog, 45 reuen achter zich latend!
Zondag stonden we wederom vroeg op daar ik Betina had beloofd om met Cscarf in de Champion Parade te lopen. Om half tien waren we bij de ring maar er was nog nagenoeg niemand aanwezig. Normaal krijg je op vrijdag bij aankomst een map met alle informatie betreffende zo’n weekend; hoe laat, wat en waar. Erg handig. Maar deze keer hadden we niets ontvangen en moesten we het iedere keer aan iemand vragen met het gevolg dat we af en toe tegenstrijdige informatie kregen. Enfin, we waren duidelijk te vroeg maar dit had het voordeel dat Brandir en Bernice even konden wennen aan de doedelzakspeler. Ze vonden het erg interessant en moesten het van dichtbij bekijken.
Kwart over tien waren de meeste Engelse Kampioenen aanwezig en moest ik voorop met Cscarf achter de doedelzakspeler aan richting de ring. Ik heb dit nu al een aantal keren gedaan en vind dit altijd een erg emotioneel moment. Mary Girling stelde iedere kampioen voor en tijdens de ereronde door de ring werden we door de omstanders beloond met een luid applaus. Hierna snel een kam door Brandir want die was gemeld voor de Maiden Dog or Bitch Class. Hij was wat relaxter, wat gewend aan alle Deerhounds om de ring en showde een stuk beter. Hij werd derde van de vijf en kreeg zijn tweede mooie gele rozet. Een prachtig speeltje!
Na nog even genoten te hebben van het prachtige weer, alle Deerhounds en onze vrienden en bekenden gedag te hebben gezegd, zijn we weer richting Nederland vertrokken. Natuurlijk hadden we weer file in België en kwamen ’s avonds na achten moe maar voldaan thuis. Het was een heel gezellig weekend en de pups hebben weer veel geleerd!
Posted in 2013, Buitenland, Show | Tags: Cscarf O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | No Comments »
Calhoun leeft zich uit op het coursingveld!
CC2000 had weer een heerlijk weekend!
Ondanks de behoorlijke kou waren we tijdens het Paasweekend met onze coursingvrienden te gast bij minicamping “De Ganzenhof” in Bladel. Hier organiseerden wij wederom een heerlijke funcoursing op een groot weiland. Een kleine 60 hounds waren er gemeld en alleen Marij Tuip met haar Barzoi’s was door omstandigheden niet aanwezig. Marc Goetstouwers leefde zich weer uit in zijn passie en heeft vele mooie foto’s gemaakt. Marc…. BEDANKT!!! Ook Sonja was weer van de partij en zij was zo lief om voor iedere deelnemende hound een zakje met zelfgebakken koekjes mee te brengen. De hounds vonden ze héééérlijk!! Sonja, namens iedereen, nogmaals bedankt!!
Voor mij had dit weekend wel iets heel speciaals. Brandir en Bernice hadden in februari wel een keer wat gedaan bij ons achter op een paardenwei maar nog nooit als er andere mensen en honden bij stonden. Ondanks de groeipijnen liep Bernice goed, ze liet zich absoluut niet afleiden. Als ze eenmaal over deze kwaal heen gegroeid is, denk ik dat ze een hele goede coursing hound zal worden. Brandir liep het gehele parcours zeer goed volgend en al met een behoorlijke snelheid; een belofte voor de toekomst.
Caintha en Calhoun liepen al de hele dag te zeuren dat ze eigenlijk ook wel wilden coursen. Caintha is al 10 jaar en ik had lang geleden al had gezegd dat er niet meer gecoursd w
erd maar ze wilde zo graag dus stemde ik toe. Ook Silva, bijna 7 jaar jong, wilde haar benen nog wel een keer strekken en uiteindelijk besloten we om Caintha, Silva en Calhoun tegelijk het coursingveld te laten bestormen. Een aantal mensen keken raar op toen wij met dit drietal bij de start verschenen. “Welke gek laat er nou een Deerhound met drie poten coursen”? Maar de mensen moesten eens weten wat Calhoun allemaal doet op die drie poten!
Ik merkte gelijk al aan Calhoun dat het hem menens was en niet zo als de 
laatste keren; fanatiek naar de start lopen en dan blijven staan. Ook Caintha was weer ouderwets fanatiek. Bij de start aangekomen waren ze amper te houden, ze hadden er echt zin in. Wel hadden we Simon gezegd maar een klein stukje te draaien, zo’n 300/350 meter was genoeg.
Het eerste stuk liepen ze gelijk op maar al snel waaierden ze wat uit waardoor wij wat minder gespannen toekeken. Want ja, het was voor de eerste keer dat Calhoun achter het nephaasje aanging en op een botsing zaten we niet te wachten.
Het was duidelijk dat ze er alle drie echt van genoten en bij de opvang aangekomen ging het ook perfect. Simon weet precies hoe hij moet draaien om botsingen te 
voorkomen. Het was heerlijk om Calhoun weer te zien coursen en hij vond het ook zalig. Ik ben blij dat ik toentertijd het besluit heb genomen om zijn poot te laten amputeren, hij doet het zo goed. En ik weet zeker dat als ik het niet gedaan zou hebben, ik hem al lang geleden had moeten laten inslapen. Ik hoop dat er meerdere mensen, door Calhoun, ervan overtuigd raken dat ook een grote hound heel goed op drie poten kan leven en nog veel plezier kan hebben.
Posted in 2013, Lure Coursing | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Bernice en Calhoun.
Bernice is een echte Calhoun-fan!
Vorige week was Sonja hier weer voor een paar dagen, om de pups lekker met elkaar te laten spelen en om Calhoun een hart onder de riem te steken. Brandir en Bernice gingen natuurlijk weer compleet uit hun dak maar omdat Bernice last heeft van panostitis (groeipijnen), moesten we ze af en toe een beetje afremmen.
Bernice heeft van het begin af aan veel interesse in Calhoun gehad, ze ging iedere keer weer naar hem toe en ook met wandelen wilde ze graag naast hem lopen. Ook deze keer vond ze hem wel interessant. Kennelijk h
eeft ze toch meer opgepikt dan wij dachten want een paar dagen geleden ontving ik deze foto van haar. Ze had bij één van haar knuffels een poot geamputeerd!!!
Het gaat erg goed met Calhoun. Hij heeft alweer achter een haas aangezeten en met Brandir gespeeld. De wond is mooi genezen en zijn vacht begint het litteken al een beetje te bedekken. Eten is geen probleem, hij is zelfs iets te dik maar dat heb ik liever dan dat hij nu al te mager is en nog 5 keer chemo voor de boeg heeft. Ik heb geen idee of hij zo goed blijft eten. Maar voor nu ben ik erg tevreden.