Zondag 11 december, het werd nu toch wel tijd om onze kerstfoto te maken. We besloten om met z’n allen naar de Galderse Meren te rijden om daar “De Kerstfoto” te maken. Daar aangekomen bleek het er erg druk te zijn, dan maar doorrijden naar het Mastbos, mooie plekjes genoeg! De bijna twaalf en een half jarige Oma Amy was ook mee en daarom zochten we een plek die niet te ver lopen was, ook vanwege Craffitsh natuurlijk. Snel een paar mooie foto’s schieten en verder lopen, want een fijne kleine wandeling vindt Oma Amy wel erg leuk. Natuurlijk maakten Calhoun en Cwillyaigne het weer spannend maar omdat we Craffitsh toch maar aan de riem hielden kon ik wel een paar mooie foto’s van hem maken.

Craffitsh mocht maar 6 jaar, 7 maanden en 25 dagen oud worden.

Woensdagochtend 14 december gaf Craffitsh aan dat hij het ochtendwandelingetje van 20 minuten wel erg lang vond. Hij liep een eindje achter me en toonde zeer moe. Terwijl ik het ontbijt voor de hounds klaar maakte stond hij af en toe bij me en steunde maar gedeeltelijk op zijn linker achtervoet. Maar hij liep verder niet kreupel en liet niet merken dat hij echt pijn had. Ik liep wel de rest van de dag te piekeren. ’s Middags in de kliniek nog wel met Rens, onze dierenarts, gesproken en nog wat antibiotica voor zijn longen mee genomen. Ik had het idee dat hij nog wel een paar dagen een goed leven zou hebben.

15 december, donderdagochtend vroeg, toen Simon opstond om te gaan werken, wilde hij persee bij mij op bed. Toen het tijd werd voor de ochtendwandeling en hij van ons bed afkwam, was ik niet gelukkig. Hij had duidelijk pijn en probeerde zijn linker achterpoot niet te gebruiken. Wel wilde hij persee mee wandelen, dat werd een wandelingetje van 10 minuten. Hierna heeft hij heel goed gegeten en belastte hij zijn voet wat meer. Twijfel sloeg toe, wel of nog niet …

In de loop van de dag moest ik hem twee keer op zijn bed helpen en uiteindelijk hakte ik de knoop door en belde de kliniek, wetende dat het alleen maar slechter kon gaan, nooit meer beter. De pijn zou alleen maar erger worden en het risico dat hij zijn poot zou breken werd met de dag groter.

Rens is ’s avonds gekomen.

Dag mijn lieve Craffitsh, ga maar gauw naar Naf Naf, je steun en toe verlaat in het verleden en de toekomst.

Vrijdag 23 september constateer ik tijdens het kammen van Craffitsh, dat hij een verdikking heeft vlak boven z’n linker hak. Ik moet die middag met Cwillyaigne voor controle terug naar Anubis en besluit om Craffitsh mee te nemen in de hoop dat ze er even naar kunnen kijken. Dat kan en er worden foto’s genomen. De behandelend arts wil en kan niet mijn vermoeden bevestigen. Het ziet er te a-typisch uit voor Osteosarcoma. Over twee weken terugkomen en dan eventueel biopten nemen. Dat gebeurt. In de week van 17 oktober krijg ik de uitslag: Osteosarcoma. Ik ga met Craffitsh naar De Bilt in de hoop dat ze daar nog iets voor hem kunnen doen. In eerste instantie lijkt de ontwikkeling stil te staan. Op de longfoto’s is nog niets te zien en uit het bloedonderzoek blijkt dat het nog niet zo slecht is met Craffitsh. We hebben hoop.