Posts Tagged ‘Calhoun O’Cockaigne’
Eindelijk erkenning!!!
6 juli 2016 | 
Author 
Calhoun O’Cockaigne krijgt alsnog zijn CACIL en daarmee de titel Europees Coursing Kampioen 2009!
Op 23 augustus 2010 schrijf ik het onderstaande artikeltje voor het Nederlandse Deerhound Clubblad.
“Het zou je maar gebeuren!
Vorig jaar schreef ik nog vol enthousiasme en trots dat mijn Calhoun O’Cockaigne het Europese Coursing Kampioenschap had gewonnen, op 1 juli dit jaar kreeg ik een brief van de Raad van Beheer dat de FCI zijn titel heeft ingetrokken. Hoe kan dit? Om een lang en lastig verhaal kort te houden komt het hier op neer dat op grond van uitspraken van Frank Schmidt en de heer Martin Haas, beide uit Duitsland, de FCI meent dat Calhoun zijn twee kwalificerende wedstrijden te jong zou hebben gelopen.
Als we de Nederlandse reglementen goed lezen, komen we als eerst belangrijke artikel tegen dat alle windhonden een startlicentie vanaf 15 maanden kunnen krijgen. Dus ook de grote rassen. Zodoende had ook Calhoun met 15 maanden zijn licentie. In Nederland, Duitsland en België staat vervolgens in hun nationale reglement dat de grote rassen vanaf 18 maanden mogen deelnemen aan een wedstrijd (nationaal en internationaal) maar in Frankrijk mogen de grote rassen aan nationale wedstrijden meedoen vanaf 15 maanden. Nergens staat, ook niet in het Internationale Ren- en Coursing Reglement, dat een windhond zijn kwalificerende wedstrijden voor de Europese Kampioenschappen in zijn geboorteland moet lopen of dat het Internationale of Nationale wedstrijden moeten zijn. Ook staat nergens dat een Nederlandse windhond zich ook in het buitenland aan het Nederlandse Nationale Ren- en Coursingreglement moet houden. (Een Franse windhond mag in Nederland ook niet met 15 maanden aan een nationale wedstrijd deelnemen, hij moet dan 18 maanden zijn omdat hij dan via het Nederlandse reglement loopt).
Dus heeft Calhoun met 15 maanden, zijn twee kwalificatie wedstrijden tijdens een nationale PVL in Frankrijk, gelopen, zoals meerdere Nederlandse en Franse windhonden.
Wij vinden het dus zeer onterecht dat de FCI Calhoun’s titel en het CACIL heeft ingetrokken en zijn dan ook bezig dit via een juridische procedure aan te vechten”.
Vanaf dat moment ben ik bezig om via de geëigende kanalen recht te halen maar helaas blijkt dat niet zo gemakkelijk te gaan. Er wordt heel wat heen en weer geschreven en gemaild en uiteindelijk belandt het bij de CdL. Een orgaan dat er nou eigenlijk helemaal niets mee te maken heeft omdat de FCI de titel vergeeft en in dit geval ook heeft ingetrokken. De CdL brengt het twee maal in stemming tijdens vergaderingen maar de meerderheid stemt tegen het terug geven van de titel aan Calhoun. Inmiddels heb ik een advocate, Anne-Greet van der Wal, in de arm genomen en is er wederom een dikke brief richting Raad van Beheer gegaan. Want ja, rechtstreeks contacten met de FCI mag natuurlijk niet. Het dossier groeit uit tot een enorme stapel van eigenlijk allemaal dezelfde brieven, medewerkingsverklaringen van de Raad en vragen om aanvullende gegevens daar het nu toch echt in behandeling is maar … er gebeurt niets. Begin 2016 blijkt dat alles kwijt is en stuurt Anne-Greet het schrijven opnieuw op. En ja hoor …. op vrijdag 25 maart kreeg ik een e-mailtje van mevr. Schrieken van de Raad van Beheer. Ze deelde mede dat ze zojuist bericht had ontvangen van de FCI betreffende Calhoun. De FCI Executive Committee heeft het verzoek om toekenning van het CACIL aan Calhoun opnieuw besproken en zij hadden het volgende besloten:
“It was further agreed to re-confirm the CACIL awarded to Calhoun O’Cockaigne, Deerhound, NHSB 2683124 at the CACIL Coursing of Marianske Lazne (CZ), July 2009. The CACIL award will be sent by post to the RvB in the next days.
The titles of European Coursing Champions are issued by the CMKU or the organizing club of the event”.
Ik heb het schrijven meerdere keren moeten lezen om te kunnen beseffen dat het nu eindelijk, na bijna 6 jaar er voor te hebben gevochten, toch is gelukt!
Een paar weken later mocht ik het CACIL via de post ontvangen. Geen begeleidend schrijven, geen excuses, helemaal niets bijgevoegd van de FCI. Maar ach, het is natuurlijk ook erg moeilijk om toe te geven dat het ontzettend stom was om te luisteren naar twee Duitsers die geen verstand van zaken hebben.
Inmiddels heb ik voor Calhoun ook het Internationaal Coursing Kampioenschap aangevraagd. Hopelijk duurt dat ook niet 6 jaar!! Het is natuurlijk ook wel weer erg moeilijk omdat ze het Internationaal Ren- en Coursingreglement van 2011 moeten hanteren, het jaar waarin Calhoun zijn laatst benodigde CACIL behaalde. We wachten het maar af.
Een extreem zwarte dag.
6 Januari 2015, een extreem zwarte dag voor O’ Cockaigne; ik heb het onvermijdelijke besluit moeten nemen om Calhoun in te laten slapen.
Het begon ergens in oktober; Calhoun hoestte zo heel af en toe en natuurlijk gingen bij mij de alarmbellen rinkelen. De eerste plek waar uitzaaiingen van botkanker te voorschijn komen is in de longen. Dus afspraak gemaakt voor 30 oktober in Terneuzen bij Johan de Vos. Op de longfoto’s die toen gemaakt zijn waren geen uitzaaiingen te zien maar wel een rare witte vlek boven Calhoun’s hart, tussen de bronchiën. De week erop was er de gelegenheid om een echo te maken om te kijken wat dat nou precies was. Het was moeilijk te zien maar de diagnose was; hartbasistumor. Er bestaat nog geen officiële behandeling hiervoor maar de oncologen hebben al wel hele goede resultaten behaalt met bepaalde medicamenten. Dus ging ik beladen met een koelbox en een tas met medicijnen de deur uit. Na drie dagen kreeg Calhoun hoge koorts. Een van de medicijnen zou dit kunnen veroorzaken maar nadat ik al geruime tijd gestopt was hiermee, en met alles eigenlijk, bleef de koorts steeds maar weer oplaaien. Allerlei antibiotica is de revue gepasseerd. Uiteindelijk reageerde Calhoun nog het beste op Xeden of Marbocyl en Prednoral. Intussen verloor Calhoun zijn eetlust en dus ook zijn energie met als gevolg spierafname. Van de bijna 50 kilo die hij vroeger woog, woog hij er nu nog maar 38.
Ook waren er allerlei bloedonderzoeken gedaan, onder andere op hartworm en Pancreatitis om maar die koorts te kunnen verklaren. Op 21 november weer een echo gemaakt van zijn buik om te kijken of de Pancreas er abnormaal uitzag. Absoluut niet dus. Ook alle andere organen zagen er goed uit. Toen kreeg Calhoun weer een koortsvrije periode en startte we weer met de chemo in pilvorm en andere medicijnen tegen zijn harttumor. Drie dagen later had Calhoun weer koorts dus weer gestopt met de medicijnen. Vervolgens besloten we om op 15 december een CT-scan te maken. Na lang bestuderen werd de conclusie getrokken dat het geen hartbasistumor was maar een verkankerde lymfeklier. Deze drukte zijn slokdarm gedeeltelijk dicht en ook in zijn kleine linker longkwab was een klein bolletje te zien.
Na lang beraad, veel denken en overwegen, besloten we om Calhoun in Gent te laten opereren. De chirurg, Bart van Goethem, is zeer bekwaam in dit soort operaties en hij gaf Calhoun een behoorlijke kans om te overleven. Helaas stonden Kerst en Oud en Nieuw voor de deur, dus werd de operatie gepland voor 6 januari 2015. En dit was dus net te laat.
Intussen verslechterde Calhoun. Hij stond op nierdieet in blikvoer vorm aangevuld met wit brood en spaghetti, dit was tenminste nagenoeg vloeibaar te maken zodat hij het zo naar binnen kon slobberen. Maar na verloop van een week moest hij steeds kleinere hapjes eten en moest het steeds langzamer gaan om ophoping in de slokdarm te voorkomen. Als hij dronk en zijn hoofd te laag hield, liep het water zo zijn bek weer uit. Hij voelde zich regelmatig beroerd door koortsaanvallen en had geen fut meer om te lopen. Hierdoor werd hij natuurlijk steeds slapper. Soms had hij goede dagen en liep hij nog een rondje mee maar dan was hij ook voor de rest van de dag klaar.
Met Oud en Nieuw zijn we nog wel naar Frankrijk gevlucht om het vuurwerk te ontlopen, daar kon hij helemaal niet tegen. Hij had gelukkig een koortsvrije periode en voelde zich redelijk goed. Hij vond het wel leuk, een nieuwe omgeving, nieuwe stukjes om te wandelen maar zijn slechte conditie verhinderde leuke, grote wandelingen.
6 Januari, ’s morgens vroeg, voor mij en Calhoun veel te vroeg, in de auto en richting Gent. Gelukkig niet te veel oponthoud onderweg want ik was al gestrest genoeg. Daar aangekomen vroeg ik of het niet verstandig was om eerst nog een CT-scan te maken om te kijken of er veel veranderd was. Helaas was hier geen mogelijkheid voor, pas de volgende dag maar dan zou de chirurg niet kunnen en nog een week wachten kon niet. Na overleg toch besloten om te opereren. We hadden afgesproken dat als het goed ging en de tumoren goed verwijderd zouden kunnen worden, één van de assistentes het mij zou komen vertellen maar was het een ‘mission impossible’ dan zou Bart het komen zeggen. Na dik twee uur wachten zag ik Bart verschijnen….
Helaas was de tumor in die drie weken tijd dusdanig gegroeid dat het zwaar tegen viel. Hij was over een lengte van 20 centimeter om de slokdarm heen gegroeid en ook gedeeltelijk erin, tevens drukte hij de slokdarm nagenoeg dicht en was hij ook de rechter long ingegroeid. Het was niet meer mogelijk om dit alles te verwijderen. Ja, en dan kan je niet anders doen dan toestemming geven om Calhoun door te laten slapen.
Zwaar verdoofd heb ik gewacht tot ik Calhoun weer mee naar huis kon nemen, na een klein uur lag hij weer achterin de auto. Toen we daar weg reden stak er een kat over, ik zei nog; “Kijk, Calhoun, een poes!” maar zijn geliefde hoofd verscheen niet naast me.
Internationale Herfstcoursing te RONO-strand.
De Chart Polski van Ciska en Ruud.
De ‘Herfstcoursing’ van WvCNL vond dit jaar plaats tijdens het weekend van 18 en 19 oktober. Daar Simon beide dagen was ingedeeld om te jureren zijn we donderdag vertrokken zodat we op vrijdag nog een relaxed dagje hadden. Sonja was ook gekomen met haar nieuwe camper zodat Brandir en Bernice weer een fijn weekend met elkaar konden doorbrengen. Op vrijdag konden beide deelnemen aan de training. We zouden Bernice eerst laten lopen en als ze niet zou starten, zouden we Calhoun en Brandir mee sturen. Maar na enige twijfel zette Bernice het op een lopen en liep de sterren van de hemel! Zou ze het toch weer leuk gaan vinden? Na Bernice dus Brandir met Calhoun. Brandir was zoals gewoonlijk niet te houden maar … hij ging ook super fanatiek van start! In één keer, zonder naar Calhoun te kijken, ging hij achter het haas aan. Wat waren wij blij! Zou ook hij het weer leuk gaan vinden? Dat zou toch wel fantastisch zijn.
In totaal waren er 246 hounds aangenomen voor de coursing en mede vanwege dit grote aantal was er besloten om gelijktijdig op twee parcoursen te lopen. We hadden verwacht dat het tweede parcours aan de overkant van het water zou worden uitgezet maar de vereniging die hiervoor was uitgenodigd om dit te verzorgen, vond het daar niet veilig genoeg. De bewuste vereniging was WCW uit Hoope (Duitsland). Ik persoonlijk, en ettelijke met mij, vonden dit een foute keus gezien de enorme commotie die F.S. heeft veroorzaakt in Duitsland o.a. door fraude te plegen met coursinguitslagen. Ook de manier waarop hij weer is toegelaten om funkties uit te oefenen in de sport, is uiterst dubieus. Vele oudleden van de DWZRV hebben hierom reeds hun lidmaatschap op gezegd wat voor de vereniging een groot verlies is. Het is in en in triest dat één persoon de DWZRV zoveel schade heeft kunnen berokkenen.
Drie Galgo’s
Het mooie van de mop was dat het parcours dat deze vereniging had uitgezet op het rechter gedeelte van het strand, echt gevaarlijk was. Het haas werd tussen een vaststaand houten/metalen zitje en een dikke boom door getrokken. Als er twee hounds hier gelijktijdig tussendoor zouden lopen en elkaar per ongeluk zouden aanstoten, zou één van beide zich aanzienlijk kunnen blesseren. Dit parcours moest dus zaterdagochtend eerst aangepast worden.
Op zaterdag liepen de Afghanen, Azawakh’s, Barsoi’s, de Chart Polski, Deerhounds, Galgo’s, Ierse Wolfshonden, Italiaantjes, Magyar Agar’s, Pharao’s, Podenco’s, Podengo’s en Sloughi’s. Op zondag de Whippet’s en Saluki’s. Het zal wel aan mij liggen maar ik begrijp echt niets meer van het jureren. Vroeger was het de bedoeling dat de hounds op zo’n manier beoordeeld zouden worden als ware het een echte jacht. Dus als ze het haas zouden kunnen vangen kregen ze een goede beoordeling en maakte ze een fout waardoor de kans verkeken was, kregen ze een slechte beoordeling. Nou, tegenwoordig mag je als hound het veld uitlopen zonder nog naar het haas te kijken en wat hier op RONO een paar keer gebeurde; je belandt als hound in het water en komt er pas uit als het haas al zo ver weg is dat je het nooit meer kan pakken. Zelfs dan kan je nog winnen! Dat gebeurde dus o.a. bij de winnares van de “Deerhounds”. Ik gun het haar van harte maar volgens mij is het niet helemaal volgens de regels.
Fiddle
Beide dagen was de prijsuitreiking zeer chaotisch. Dit kwam niet door de organisatie maar door de desinteresse en het ongedisciplineerde gedrag van de deelnemers. Iedereen bleef maar door elkaar heen praten en op zaterdag moest F.S. zo nodig luidkeels laten weten dat een Duitse hound naar zijn idee te weinig punten had gekregen, ondanks dat deze Galgo gewonnen had!
Het is jammer, de gezelligheid van vroeger is ver te zoeken, misschien wordt het gewoon te groot. Gelukkig waren er wel een aantal mooie courses te bewonderen en was het prima weer.
Posted in 2014, Lure Coursing | 
Tags: Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | 
Comments Closed
Een heet Tüttleben.
Dinsdag 3 juni, begin van de middag, vertrokken we richting Dortmund. Hier hebben we overnacht op de camperstandplaats waar Sonja en ik altijd staan als we naar de show gaan. Het is een rustig plekje en je kan er heerlijk wandelen met de hounds. Tevens zijn we dan al een dikke 250 kilometer van huis en dus bijna op de helft naar Tüttleben. Het is intussen een traditie geworden dat we met Pinksteren naar Tüttleben gaan. Simon staat standaard ingedeeld om het parcours te bouwen en te draaien voor en tijdens de coursing en ik had dit jaar toegezegd om op zaterdag 7 juni als ringmeester te fungeren in de ring bij de Jahresausstellung van Rasgroep 5. Gezien de ervaring van vorig jaar, dat het coursingterrein niet gemaaid was en totaal onder water stond, hadden we besloten om er woensdag al te zijn zodat Simon zonder stress en in tijdnood te komen, alle tijd had om een goed parcours weg te leggen. Het terrein lag er prachtig bij, gras niet te hoog maar ook geen biljartlaken, Simon was dus zeer snel klaar met zijn parcours. Hij had de start deze keer midden op het terrein geplaatst en alleen het linker gedeelte was in gebruik genomen. Er lag een uitdagend parcours van zo’n 850 meter lang, gezien de te verwachten temperaturen, lang genoeg.
Woensdag was het nog goed te doen qua temperatuur; we hebben zelfs nog een grote wandeling gemaakt met de hounds. De rest van de dagen konden we dit wel vergeten, het was te warm. Calhoun zocht al gauw zijn plekje op; onder de caravan. Ieder uur schoof hij een stukje verder zodat hij weer een koel stukje had. Het is steeds weer wonderbaarlijk hoe hij zich redt met die drie 
poten, hij was zelfs weer een keer ’s morgens vroeg onder het tentdoek door gekropen om op jacht te gaan. Helaas voor hem, stond er rondom een hekwerk zodat hij niet ver kwam. Tegen zessen stond hij weer voor de tentdeur te piepen dat hij erin wilde, want ja, terug onder het tentdoek door, dat kan niet!! Deze streek heeft hij al op vele terreinen uitgehaald en hij blijft het doen, ik moet er dan ook wel goed aan denken als we ergens staan waar geen hek is. Donderdag en vrijdag had ik “vakantie”, een beetje Brandir showklaar maken, de anderen kammen maar vooral niet te veel bewegen want het was dik 35 graden in de schaduw! Zaterdag was dus de show. Sonja zou Brandir en Bernice showen onder de heer Tomasz Kuszyk uit Polen. Ook Fortheringhay’s Faerwald Fable, Brandir’s grote “concurrent” was gemeld in de openklas en een andere teef in de openklas bij Bernice. Fable ging er met het CAC en BOB vandoor, Brandir met het reserve en Bernice met het CAC (de ander teef bleef maar in telgang lopen). Ik was dus in ring 1 bij de Podenco’s, Pharao’s, Podengo’s en Cirneci aan het werk. De keurmeester voor deze rassen was de heer Manuel Borges uit Portugal. Natuurlijk had ik de standaarden van te voren goed bestudeerd zodat ik wist waar ik op moest letten en gelukkig dicteerde de keurmeester luid en duidelijk het verslag zodat ik het prima kon volgen. Het was echt de moeite waard daar er meerdere exemplaren van b.v. de Podenco Canario aanwezig waren. Ik ben blij dat ik deze kans heb gehad en heb er een hoop van op gestoken.
Zondagochtend moesten we vroeg uit bed. De aanvangstijd van de coursing was vanwege de te verwachten temperaturen op 7 uur gezet. Dit hield in dat Sonja voor vijven uit bed moest daar zij de aanmelding deed. Simon en ik kwamen er tegen zessen uit. Brandir en Bernice waren de enige aangemelde Deerhounds en liepen als één van de eersten. Brandir ging goed van start maar Bernice twijfelde weer even. Brandir keek om waar z’n zusje bleef en toen ze eenmaal ging, liepen ze de sterren van de hemel. Wat kunnen die twee lopen!
Van de aanvankelijk 49 ingedeelde courses voor de eerste omloop, bleven er ongeveer 45 over. Gelukkig waren er voldoende medewerkers die hun taken serieus namen en hierdoor liep het als een trein. Tegen e
lfen was de laatste course gelopen en was de temperatuur inmiddels opgelopen tot bijna 30 graden. Hierop werd besloten dat er geen tweede omloop kwam en dat was maar goed ook want in de loop van de middag liep de temperatuur op tot dik 38 graden in de schaduw! En het enige dat je dan nog kan doen is een dutje!
Na tweeën was de prijsuitreiking en Brandir kreeg een heerlijke worst als prijs voor Schoonheid en Prestatie. Tevens kregen hij en Bernice een mooie rozet voor hun coursing prestatie.
Zondag wederom vroeg uit bed want na negenen kon je niet meer met goed fatsoen met de hounds lopen, het was dan al te warm voor de oudjes. Er waren bijna de helft minder hounds gemeld voor de tweede dag van de coursing en door het warme weer (en andere redenen) waren er nog eens elf afgemeld. Hiermee kwam het aantal courses voor de eerste omloop op ongeveer 22. Alle medewerkers zette alles op alles om de courses zo vlot mogelijk te laten verlopen en het lukt zelfs om een record aantal courses in een uur te draaien. Zonder pauze ging de tweede omloop tegen negenen van start en om vijf minuten voor half elf liepen de laatste hounds hun tweede course! Als dit geen wereldrecord is….!!
Wederom tegen half drie de prijsuitreiking. Dat is hier altijd zeer sfeervol en gezellig. 
Alle medewerkers worden beide dagen uitgebreid bedankt en de hounds die afscheid nemen worden onder passende muziek naar voren gehaald en bedacht. Dit levert altijd bij een aantal personen natte ogen op, dit tot hilariteit van de omstanders. Na afloop hebben we nog een lekker glaasje sekt gedronken op het goede verloop van het weekend. Hierna weer gauw de schaduw in en ook Katja, de voorzitter van de club, wist waar ze zich kon laten vertroetelen.
Dinsdag was luilakken dag maar wederom warm en benauwd. ’s Avonds is er nog wel een coursingtraining gedraaid waar Calhoun erg blij mee was. Samen met Brandir en Bernice liep hij een kort parcoursje van zo’n 450 meter. Caintha wilde eigenlijk ook graag maar ik vond het nog steeds te warm voor haar, ze is per slot van rekening al elf jaar!
Woensdagochtend konden we de tent nat inpakken, het had geonweerd en geregend maar het was niet erg afgekoeld. Tegen elfen reden we weg om half zes ’s avonds thuis aan te komen. Poei, poei, het is toch altijd wel een eindje tuffen maar zeker de moeite waard!
Posted in 2014, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
3 x Internationaal Kampioen voor Schoonheid en Prestatie!!!
Een zeer jonge Caintha O’Cockaigne.
Twee jaar geleden heb ik voor Cheytah, Caintha en Calhoun de titel “Internationaal Kampioen voor Schoonheid en Prestatie” aangevraagd.
Calhoun O’Cockaigne
Cheytah O’Cockaigne
Na veel heen en weer gemail mocht ik afgelopen weken de drie bevestigingen eindelijk ontvangen. Hoera!! Het is wel wat triest daar Cheytah niet meer onder ons is, Calhoun helaas niet meer officieel kan mee doen aan coursings en Caintha reeds 11 jaar en bijna 3 maanden is. Het zijn de eerste en tot nu toe de enige Nederlandse Deerhounds met deze titel. Tevens alle drie door mij gefokt en Caintha is de tante van Calhoun en Cheytah, zij zijn broer en zus.
Om de titel “Champion International de Beauté et Performance” te krijgen moet de hound drie CACIB’s of 2 CACIB’s en 2 reserve CACIB’s hebben behaald in, op z’n minst, 2 verschillende landen onder minstens 2 verschillende keurmeesters. De periode tussen het eerste (reserve) CACIB en de laatste moet op z’n minst 1 jaar en 1 dag zijn. Ook moet de hound op z’n minst aan 3 CACIL evenementen (coursing of rennen) hebben deelgenomen en op z’n minst 1 CACIL of 2 reserve CACIL’s hebben gewonnen.
Posted in 2014, Lure Coursing | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne | Comments Closed
Calhoun’s eerste driebenige verjaardag!
Calhoun’s eerste driebenige verjaardag!
Gisteren hebben we er maar een fles sekt op gedronken; Calhoun’s eerste driebenige verjaardag! Maar hiervoor hebben we een heerlijke wandeling gemaakt in het Mastbos met veel water, wind en vooral blubber. Calhoun en Brandir waren constant in de weer en ik dus ook om ze bij me te houden. Calhoun’s oren gingen regelmatig omhoog en Brandir kan deze taal intussen prima lezen. Brandir wordt ook steeds vrijer en verdwijnt af en toe uit zicht. Gelukkig luistert hij erg goed naar het fluitje en staat dan ook in een mum van tijd bij me om z’n koekje in ontvangst te nemen. Natuurlijk krijgen ze dan allemaal een koekje dus ik moet er wel voor zorgen dat het buideltje goed gevuld is!
Erg jammer dat ik geen fototoestel bij me had, ik had prachtige plaatjes kunnen schieten. Maar een paar weken terug waren we onderweg om DE Kerstfoto te maken en natuurlijk hebben we toen wat meer plaatjes gemaakt. Dit is dus niet DE Kerstfoto, die kunt u vinden onder O’ Cockaigne Deerhounds – Foto’s – Kerstfoto’s.
Dit jaar hadden we niet veel tijd nodig om DE foto te maken. Met maar vier hounds is het een stuk makkelijker maar toch flikken ze het altijd weer om na een paar opnames alle kanten op te springen en zie ze dan maar weer eens netjes op een rijtje te krijgen! Soms maken we wel 50/60 foto’s en zit er nog niets tussen naar mijn zin, ook gebeurt het wel dat we twee keer ergens naar toe rijden om DE foto te maken. Heel vaak is er altijd wel één die duf kijkt of de ogen dicht heeft, net staat te gapen of met gekruiste poten staat. Ja, en dat kan natuurlijk niet!
Calhoun doet het echt heel erg goed. Hij is ook happy en levenslustig. Iedere dag speelt hij met Brandir en laat deze ook merken dat hij nog steeds de baas is. Hij is nog behoorlijk snel maar weet ook heel goed met zijn krachten om te gaan. Als het zinloos is om achter Brandir aan te jagen, of als het een moeilijk terrein is met veel kreupelhout en omgevallen boomstammen, wacht Calhoun op een strategische plaats om Brandir te pakken te nemen. Hij weet ook precies wat hij wel kan en niet kan op drie poten maar ik sta er zeer regelmatig van te kijken wat hij nog allemaal kan! Er zit een enorme kracht in dat ene achterpoot!
Ik ben erg blij dat ik een jaar geleden het besluit heb genomen om Calhoun’s poot te laten amputeren. Mijn gevoel dat ik toen had, dat Calhoun het wel aankon, is waarheid gebleken. Hierbij het geluk van vroegtijdig ontdekken en geen uitzaaiingen, heeft erin geresulteerd dat ik nog iedere dag van mijn Calhountje kan genieten en Calhoun nog iedere dag kan genieten van het leven. En dat doet hij!!!
Calhoun viert binnenkort zijn tweede verjaardag deze maand!
Eind augustus heb ik weer bloed laten prikken bij Calhoun. De kreatinine was toen 140. Niet schrikbarend hoog maar hoger dan eind juli. Op 10 oktober was het weer iets gestegen, naar 142. Daar ik die stijgende lijn niet zag zitten had ik een afspraak gemaakt voor 18 november bij de heer R.J. Corbee. Deze arts is gespecialiseerd in voeding en wilde wel kijken of Calhoun’s dieet aangepast kon worden zodat zijn nieren meer ontzien zouden worden. Ik had inmiddels de complete voedingslijst van Calhoun door gemaild en tijdens het consult vertelde de heer Corbee mij dat het toch wel één van de betere voedingslijsten was die hij had gezien van particulieren. Ook Calhoun’s urine en bloed werden weer onderzocht en nu bleek tot mijn schrik de kreatinine gestegen te zijn tot 176! Ook zat er nog steeds wat bloed in zijn urine.
De heer Corbee mailde mij diezelfde middag nog de uitslag van het bloed- en urine onderzoek met de nodige wijzigingen voor het dieet. Calhoun moest meer eten, ik vond hem ook al iets te mager, en er moest meer choline, zink, jodium en minder gistocal en geen knoflook meer door zijn eten. De 200 gram gekookte aardappelen werden er 400 en de hoeveelheid gepureerde groente werd ook verdubbeld. Calhoun werd een aardappeleter! Het vlees hield ik op ongeveer 200 gram. Gelukkig at hij het goed maar al gauw bemerkte ik dat het toch wel erg veel was. Hij kwam binnen 11 dagen een dikke halve kilo aan, dat was prima maar echt veel zwaarder moet hij niet worden want dan worden zijn gewrichten teveel belast. Inmiddels had ik een afspraak gemaakt bij Johan de Vos. Op vrijdag 29 november zou er een CT scan gemaakt worden om te kijken of er uitzaaiingen waren te zien.
De dagen voor 29 november had ik best wel een beetje de zenuwen. Hoe zou het eruit zien? Hoe hoog zou de kreatinine nu zijn?
Allereerst werd Calhoun goed bekeken en bevoeld. Geen vreemde dingen. Toen werd zijn bloed en urine weer onderzocht. Voor zijn urine moet ik nog een echo laten maken daar er nog steeds iets bloed in zit. Maar toen kwam het eerste goede nieuws, de kreatinine was weer gezakt tot 141! Dat gaat weer de goede kant op! Ook de andere waarden waren iets lager. Vervolgens is er een röntgenfoto genomen om te kijken of er uitzaaiingen waren. Als deze al op een röntgenfoto te zien zouden zijn, hoefden we geen scan meer te maken. Dat zou zonde van het geld en de tijd zijn. Maar ……. de röntgenfoto zag er prachtig uit! Niets te zien, althans geen uitzaaiingen. Dus kreeg Calhoun en prikje om te gaan slapen en werd even later de scanner ingeschoven. Na een klein half uur kwam hij voorbij en werd ik met hem in een kamertje gelaten om hem te laten ontwaken. Inmiddels werd de scan bekeken en kreeg ik te horen dat alles er prima uitzag! Wat een opluchting, geen uitzaaiingen te zien, Calhoun mag nog een poosje op deze aardkloot rondrennen!! Het is natuurlijk geen garantie en volgende maand kan het anders zijn maar we zijn nu bijna een jaar verder na de amputatie dus hebben we goede hoop dat het nog veel langer goed blijft gaan. Dus op 21 december trekken we een fles sekt open op Calhoun zijn tweede verjaardag, afgelopen 2 december werd hij 6, 21 december wordt hij 1!!!
Dit hopen we nog vaak mee te maken! Een spelende Calhoun! En een coursende Calhoun!
Calhoun geniet.
Afgelopen weekend was Sonja hier op bezoek met Lavinia, Silva en Bernice. Vanwege het voorspelde slechte weer in Duitsland, is ze woensdag gekomen. Donderdag wilden we een lekkere wandeling met de hounds maken maar toen we ze in de auto hadden zag ik dat mijn rechter voorband lek was. De hounds keken ons vol ongeloof aan toen we zeiden dat ze er weer uit moesten komen. Dan maar een wandeling in de omgeving. Dit is natuurlijk niet zo leuk want dan kunnen Brandir en Bernice niet los en ook Calhoun moet het grootste stuk aan de riem lopen daar ze anders door de jonge aardbeien en andere gewassen denderen. Maar ja, het was even niet anders. Gelukkig konden we de band diezelfde dag nog laten repareren zodat we in ieder geval de dagen hier na lekker op pad konden. Vrijdag voor de wandeling naar Dorst. Hier is een groot losloopgebied met weinig wild en nog mind
er wegen. Dit was natuurlijk weer dikke pret voor Brandir en Bernice maar ook Calhoun geniet hier van. Niets is leuker dan met z’n tweeën of drieën (het liefst doet Silva ook mee) op Brandir in te hakken.
Op een gegeven moment kan Brandir het niet meer aan. Bernice bijt hem in z’n billen en Calhoun pakt hem bij z’n nek. Uiteindelijk geeft Brandir zich gewonnen en ploft op de grond.
Nu maken we er maar een eind aan door Calhoun bij ons te roepen. Brandir is opgelucht en trekt nog even een sprintje met Bernice.
We zijn nog maar net 15 minuten onderweg en Bernice ziet er nu al zo uit!
En onze speelgoedhound Cody, zo.
De wandeling gaat verder en Calhoun maakt het regelmatig spannend door zijn oren overeind te zetten. Niets ontgaat hem maar gelukkig hebben de herten zich veilig teruggetrokken.
Caintha wil ook nog even spelen met Brandir maar zoals gewoonlijk moet Bernice zich er ook mee bemoeien.
Na een uurtje wandelen, wat genoeg is voor Lavinia, Cody, Caintha en Calhoun, kunnen Brandir en Bernice nog een poosje thuis ravotten terwijl Calhoun het er van neemt.
Zaterdag hebben we op een veld in de bossen van Schijf een klein stukje coursing uitgezet voor Brandir, Bernice en Calhoun. Brandir startte weer perfect en we hebben hem ook een keer met Bernice laten lopen. Ik was bang dat hij zou gaan spelen maar ook dit ging prima! Een hele geruststelling, want hij zal dit op korte termijn wel vaker moeten doen. Daar Calhoun had gezien dat Simon het draaitoestel in de auto had gedaan, moest hij natuurlijk ook een stukje lopen. Het is ongelooflijk maar sinds hij zijn achterpoot mist is hij zo super gemotiveerd dat je het hem gewoon niet kan weigeren! Er schijnen overigens een aantal mensen te zijn die er moeite mee hebben dat ik Calhoun dat laat doen wat hij zijn hele leven al gedaan heeft. Deze mensen hebben dus geen idee van Calhoun’ s geestelijke en lichamelijke gesteldheid. Hij heeft geen pijn, is niet ziek, is in zeer goede lichamelijke conditie, hij eet goed, hij drinkt goed, hij is speels en hij is vrolijk. Daar hij van pup af aan heeft losgelopen op de meest wilde terreinen weet hij precies hoe hij met zijn lichaam om moet gaan, ook nu op drie poten. De mensen die zich zorgen maken kunnen dit beter doen om de hounds die met een zeer slechte conditie of kreupel op de coursingterreinen verschijnen. Zolang het met Calhoun goed gaat laat ik hem doen wat hij wil en waarvoor hij geboren is; jagen.
Posted in 2013, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | No Comments »
Flamingo Calhoun
De donderdag voor de Jahresausstellung van 2013, waren we bij Sonja in Hermannsburg. De twee jonge buurmeisjes van Sonja waren gefascineerd door zoveel van die grote grijze hounds bij elkaar en kwamen even een kijkje nemen.
Toen de jongste Calhoun zag zei ze tegen haar zusje; “Kijk, die kan zijn poot hoog intrekken!”
Klacht over Calhoun!
Afgelopen week stond er ineens een zeer aardige meneer bij ons op de stoep. Toen hij halverwege het terrein was werd hij natuurlijk opgemerkt door de hounds en uitbundig begroet door Caintha, Brandir en Calhoun. Eenmaal bij ons huis gekomen maakte de beste man zich kenbaar als controleur van de honden- of dierenbescherming, dat weet ik niet meer. Hij vertelde dat hij even naar Calhoun kwam kijken omdat hij een klacht had gehad vanwege het feit dat Calhoun coursing had gelopen! Ik zei hem dat hij zojuist was bestormd en begroet door Calhoun en dat het dus prima ging met hem. Vervolgens riep ik Calhoun erbij en de beste man k
on niets anders zeggen dan dat Calhoun er prachtig uitzag. Ook de andere hounds en hoe ze hier in huis leven, beviel hem wel. Natuurlijk werd er even over het coursen van Calhoun gesproken maar de meneer had al gauw door dat de klacht nergens op sloeg. Ik vertelde de beste man dat Calhoun al als pup van 5 á 6 weken achter het lapje plastic aanliep en dat hij het z’n hele leven is blijven doen, plastic en echt. Ook dat hij tijdens een normale wandeling of het rond-racen hier op ons eigen terrein achter Brandir aan, 100 keer intensiever bezig is dan zo’n klein stukje “coursing” wat hij gedaan heeft tijdens de trainingen van een vereniging of ons eigen coursingfeestje. De aardige meneer maakte notities en liet duidelijk blijken dat hij het gevoel had voor niets te zijn gekomen. En dat was natuurlijk ook zo. Toen ik hem terug begeleidde naar zijn auto zei hij nog: “Het is hier wel een paradijs voor die honden”. En ja, het heet hier niet voor niks O’ Cockaigne.
Ik heb wel een vermoeden wie dit aan geslingerd heeft. Ik wil alleen maar zeggen dat het lachwekkend was/is en dat ik het heel erg vind dat er kostbare tijd van mensen verspilt wordt die op een heleboel andere plaatsen echt hard nodig zijn en dat het zonde is van het geld dat deze actie heeft gekost. Ik stel dan ook aan de bewuste persoon voor om een flinke donatie te doen aan de instantie waar hij deze klacht heeft ingediend. Dat zou echt SPORTIEF zijn!!
Posted in 2013, 2014, Lure Coursing, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Calhoun O'Cockaigne | No Comments »
De dagen na Kronenberg.
Daar ik voor Bernice een afspraak had gemaakt in De Bilt voor controle van haar Panostitis, bleef Sonja tot en met woensdag bij ons. Dinsdag dus naar De Bilt alwaar Annika Bernice zou onderzoeken. Er zat wel duidelijk verbetering in haar Thymus-energie maar de nier-energie was nog veel te laag. Daar moet dus nog verder aan gewerkt worden. Maar omdat Bernice geen pijn meer heeft en ze aartslui was omdat ze onlangs loops is geweest, konden we ze lekker laten ravotten zonder dat we ze moesten remmen, dat deed Bernice zelf wel.
De wandelingen die we maakten waren afgestemd op de bejaardenclub. Met één van bijna 12 en drie van dik 10 jaar hoef je geen uren te lopen, tevens is een klein uurtje voor Calhoun ook wel genoeg. Hij zorgt er wel voor dat hij genoeg beweging krijgt. Zo ook woensdagmiddag. Amper in de bossen aangekomen was hij alweer verdwenen, Bernice en Brandir in zijn kielzog meenemend. Na een paar minuten waren Brandir en Bernice terug, Calhoun duurde wat langer. Even later schoten ze weer weg maar toen duurde het veel langer voordat Calhoun weer terug was. Hij had eigenlijk al genoeg gedaan maar gelukkig was er een lekker meertje in de buurt waarin het goed toeven is.
Niks is lekkerder dan met een net goed uitgekamde vacht het water in te gaan! Lavinia was iets voorzichter met te water gaan nadat ze eerder deze week kopje onder was gegaan in de Weerijs bij ons achter. Calhoun gaat daar altijd de plomp in maar nu dachten de anderen dat ze dat ook wel konden. Niet dus. Ik moest Lavinia aan haar nek het water uithelpen want de kant was te steil, te blubberig en ze zat verstrikt in de waterplanten. De rest van de bejaardenclub moest ik met een kontje omhoog helpen. Eenmaal weer omhoog geklauterd zat ik van top tot teen onder de bagger en Sonja maar lachen!
Ja, en als je dan na water op een stukje met zand komt, is het hek van de dam.
Zoals gewoonlijk is Brandir de pineut.
Coney komt zich er ook nog even mee bemoeien.
Nadat Calhoun, Brandir, Bernice en Caintha het veld hadden geruimd, ging Coney vol overgave een “struik” te lijf.
Als dan alle zijtakjes er van af zijn geschud, mag Silva nog even met het “naakte haas” spelen.
Posted in 2013, 2014 | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Een pas op de plaats voor Calhoun.
Nadat op 4 juni Calhoun zijn 7de chemokuur heeft gekregen, is hij er toch wel een paar dagen beroerd van geweest. Futloos, diarree en niet eten zeiden mij al meer dan genoeg. Op 1 juli zijn we weer naar Terneuzen geweest en werd naast zijn bloed ook zijn urine bekeken. Het bleek dat er sporen van bloed in zijn urine zaten, tevens waren er een aantal bloedwaarden iets te hoog. Dus…geen chemo en na een week terugkomen voor een uitgebreide echo van zijn ingewanden om te kijken waar dat bloed vandaan komt.
9 Juni, op de echo zag alles er prima uit; geen vervormingen, geen zichtbare uitzaaiingen, geen bloedingen, niets was er te zien wat het bloed in de urine kon verklaren. Maar er zat nog steeds wat bloed in en zijn creatinine was zelfs iets hoger dan de week ervoor. De enige verklaring voor het bloed in de urine is dat de nieren van binnen toch wel iets beschadigd zijn, dus Calhoun moet op een nierdieet. Dat is op zich helemaal geen probleem, zeker niet met barfen, en Calhoun eet braaf alles wat ik hem voorzet.
Intussen zijn we naar De Bilt geweest en Tomas was eigenlijk zeer tevreden over Calhoun. Hij doormat geen negatieve dingen alleen bleek inderdaad de medulla van de nieren wat te zijn aangetast. Na een lekkere acupunctuurbehandeling gingen we gerust gesteld weer naar huis.
Voor 31 juli hebben we weer een afspraak met Johan de Vos en hopelijk blijkt dan dat de waarden weer wat gezakt zijn.
Druk, druk, druk.
Eindelijk heb ik weer even tijd om wat te melden over de O’Cockaigne hounds. Bijna de hele meimaand zijn we onderweg geweest met hounds en caravan. Maar ik begin met 20 april. Op deze dag was de show in Goes. Hiervoor had ik Brandir aangemeld in de Jeugdklas. Er waren maar drie Deerhounds gemeld; Prince van Jasper en Ineke, Bibelot van Marijn en Brandir. Prince werd BOB en Brandir kreeg het reserve CAC. Hij heeft nu dus 1 puntje voor zijn Nederlands Jeugd Kampioenschap en daar het CAC doorschuift, ook een puntje voor het “volwassen” kampioenschap.
Op dinsdag 23 april kreeg Calhoun zijn 6de chemokuur. Hij verliest intussen erg veel haar maar daar waar het nagenoeg kaal was, begint het ook al weer te groeien. Hij reageerde niet zo goed op deze “laatste” kuur. Hij heeft lange tijd niet gegeten en is hierdoor behoorlijk afgevallen. Ook was hij duidelijk snel moe en had niet veel zin in wandelen. Daar Johan de Vos hem nog even wil doorbehandelen, hadden we een afspraak voor 10 mei. Eerst bloedprikken en controleren en daarna zouden we longfoto’s nemen. De bloeduitslagen waren niet zo denderend, een aantal waarden waren te hoog en hierop werd besloten dat er geen chemo gegeven zou worden. De longfoto’s zagen er “prachtig” uit. Hiep hiep hoera!!!! Dat was tenminste iets! Intussen is Calhoun weer helemaal de oude en dinsdag 4 juni gaan we weer naar Terneuzen voor eventueel zijn volgende chemokuur.
Op donderdag 2 mei vertrok
ken we richting Berlijn. De overnachting halverwege was bij Sonja, Brandir wist niet wat hij zag toen zijn zusje hem kwam begroeten! De volgende morgen zijn we met z’n allen verder gereden richting Göhlsdorf, Simon was uitgenodigd om hier de Internationale coursing te komen jureren en ik was gevraagd om te keuren tijdens hun CAC-show. De coursing zou plaatsvinden op een groot omheind grasveld en gelukkig konden de hounds hier vrijdagmiddag al even lekker de benen strekken. Maar natuurlijk moest er ook gewandeld worden. Zaterdagochtend gingen Simon, Angelika en Sonja op pad en lieten al gauw het merendeel van de 9 hounds los. Het was meteen raak, ettelijke hazen moesten het hazenpad kiezen en Calhoun kreeg roodwild in zijn neus en was gelijk weg. Na een dikke 15 minuten kwam hij uitgepu
t terug, die had genoeg gelopen voor de rest van de dag! En Simon had genoeg stress voor de rest van het weekend, die liet Calhoun (gelukkig) niet meer los! Het weer was buitengewoon, bijna 30 graden maar met een klein beetje wind zodat het nog goed toefen was. Alleen voor een grote wandeling was het al gauw te warm voor ons bejaardenclubje; 3 van 10 jaar en 1 van 11,5. Op zaterdag dus de show, Sonja showde Brandir, Bernice en Silva. Er waren 9 Deerhounds gemeld, 8 aanwezig. Brandir en Bernice kregen hun eerste JeugdCAC en Brandir werd JeugdBOB. BOB en BIS werd de in Finland wonende Kilbourne Harvest Moon, de broer van de vader van Brandir en Bernice! Zondag dus de coursing waarvoor er twee Finse Deerhounds gemeld waren. Eén van hen was Blixten the Great Scott, deze reu heeft met Calhoun in Tsjechië gelopen tijdens het EKC in 2009. Het was duidelijk te zien dat hij een dagje ouder was! Maandagochtend zijn we allemaal weer vertrokken. Wij gingen eerst naar Tüttleben om onze caravan daar alvast neer te zetten voor het Pinksterweekend. Van hieruit zijn we dinsdag naar huis gereden.
Donderdag 9 mei hadden we de Deerhound Clubmatch. Brandir werd derde in zijn klas, Coney won de Veteranenklas en Caintha werd derde in deze klas.
Vrijdagochtend 10 mei dus eerst met Calhoun naar Terneuzen geweest. Daarna gauw nog wat spullen in de auto, Calhoun eruit en Brandir erin en hup richting Dortmund. Sonja was gelijktijdig met mij vertrokken zodat we ongeveer gelijk in Dortmund zouden aankomen. Helaas belandde Sonja in meer files dan ik en was ik er dus eerder. Na een klein kwartiertje konden Brandir en Bernice elkaar weer begroeten en hebben we een heerlijke wandeling in het grote nabij gelegen park gemaakt. Zaterdag was de VDH-Europasieger-Ausstellung in de Westfalen Hallen. 18 Deerhounds gemeld, 17 aanwezig. Brandir won de Jeugdklas (2) en kreeg zijn tweede JeugdCAC, werd Europa Jugendsieger en JugendBOB. Bernice was niet gemeld. Voor de zondag waren er 9 Deerhounds gemeld en allen aanwezig. Brandir was nu de enige in de jeugdklas en kreeg een ZG omdat hij te jong was. Waarom meld je een jonge hond in de jeugdklas???? Je kan toch niet verwachten van een reutje van nog geen jaar dat die af is??!! Gelukkig konden we vroeg weg zodat we alles rustig konden inpakken en eind van de middag was ik weer thuis.
Woensdagochtend vertrokken we weer richting Tüttleben alwaar we rond drieën aankwamen. Angelika en Sonja waren er iets later. Na alles weer te hebben geïnstalleerd namen we eerst een glaasje sekt. Het was heerlijk weer en het genieten kon beginnen. Alhoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik er nog steeds van baalde dat ik niet naar de Wereldtentoonstelling in Budapest doorreisde. Voor deze show had ik in november Calhoun, Brandir en Bernice gemeld. Helaas werd na melding de botkanker bij Calhoun geconstateerd. Ik heb nog geprobeerd om hem te vervangen door Coney maar kreeg nul op het rekest. Bernice bleef last hebben van haar panostitis en hierop besloot ik om maar niet te gaan. Want om nou alleen met Brandir dat eind te reizen en me daar in en in triest te voelen vanwege Calhoun, daar had ik ook geen zin in. Enfin, dan maar het beste ervan maken in Tüttleben. Brandir en Bernice hadden in ieder geval ontzettend veel plezier samen en samen met Angelika en Sonja hebben we
Cody op donderdag van zijn jas ontdaan. In etappes hebben we hem geschoren en geknipt en toen hij klaar was voelde hij zich weer als een jonge god.
Zaterdag waren er 6 Deerhounds gemeld voor de show. Brandir kreeg zijn 3de en dus laatste JeugdCAC en mag zich nu Duits Jeugd Kampioen (DWZRV) noemen ook werd hij JeugdBOB. Daar hij ook de enige reu was, was hij automatisch Beste Reu en BOS, hij moest het natuurlijk afleggen tegen Xena van Angelika, een volwassen teef die later ook nog BIS zou worden. Bernice kreeg haar 2de JeugdCAC. Ze showt zich in ieder geval erg goed, daar zijn we al erg blij mee. Hopelijk wordt ze nog sterker in haar gangwerk want dat ziet er nog niet erg fraai uit.
Intussen had het af en toe tot vaak zeer heftig geregend en stonden er overal gigantische plassen, zo ook op het coursingterrein. Zondag en maandag was dus de coursing waarvoor Simon gevraagd was het parcours te bouwen, te draaien en te masteren. Woensdagmiddag was hij al begonnen met het uitzetten ervan daar donderdagochtend de gemeente het weiland gedeeltelijk zou komen maaien. In eerste instantie had Simon een mooi lang parcours uitgelegd maar toen bleek dat de kettingzaag, normaal gesproken een ijzersterk draaitoestel, het niet trok. Alles nog eens nagelopen, ingekort, extra gemaaid, niets hielp. Het lag echt aan de kettingzaag. Zonde van het mooie lange parcours! Maar door de regen was het toch een zeer spectaculair parcours, de mensen moesten door water maar ook de hounds, wat n
atuurlijk prachtige foto’s opleverden voor de fotograven. Ook het middenterrein van de renbaan, waar Brandir en Bernice iedere dag even uit hun dak konden gaan, vertoonde grote plassen. Daar Brandir absoluut geen waterrat is, trok Sonja op een gegeven moment haar schoenen uit en stapte de plas in. Bernice volgde trouw maar Brandir vertrouwde het voor geen cent. Na veel lokken en snoepjes aanbieden stapte Brandir voorzichtig in de plas en ja hoor, hij liep door! Hierna heeft Sonja hem nog een paar keer de plas ingelokt en nu heeft hij door dat hij er niet in verdwijnt. Poei, poei, wat een watje!
Op dinsdag was er renbaan training. Afgelopen jaren heeft Calhoun altijd een rondje renbaan gedaan, hij vond dat geweldig! Ook nu haalde ik hem op voor een rondje. Toen hij het haas hoorde en zag was hij niet te houden! Hij sprong in het rond en gilde van enthousiasme. Toen hij eindelijk aan de beurt was sleurde hij me langs het starthok en kon amper wachten tot het haas kwam. Hij startte super enthousiast en heeft het hele rondje gelopen. Geen Saluki-tijden meer voor Calhoun maar genoten heeft hij!!
Woensdag kookdag. Sonja, Angelika en Simon zouden voor zo’n 20 man koken en vertrokken, na het boodschappen doen, de keuken in. In vergelijk met twee jaar terug, toen waren er 60 mensen om te eten, hadden ze niet veel werk. Om zeven uur konden we aan tafel en zoals gewoonlijk vond iedereen het heerlijk!
Door de regen besloten we niet langer te blijven, hebben donderdag de boel weer ingepakt en zijn in één ruk door naar huis gereden. Bergen wasgoed, een natte voortent, een vuile caravan en mijn keramiek dat ik af wil hebben voor het EKC eind juni, zorgden ervoor dat er weinig tijd over bleef om ons te vervelen. Morgen vertrekken we weer richting Lichtenvoorde alwaar renvereniging Swift voor de eerste keer een coursing organiseert waarvoor Simon zijn medewerking heeft aangeboden. Hopelijk zit het weer een beetje mee, dat is wel zo plezant.
Posted in 2013, Buitenland, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Commander Cody O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Calhoun leeft zich uit op het coursingveld!
CC2000 had weer een heerlijk weekend!
Ondanks de behoorlijke kou waren we tijdens het Paasweekend met onze coursingvrienden te gast bij minicamping “De Ganzenhof” in Bladel. Hier organiseerden wij wederom een heerlijke funcoursing op een groot weiland. Een kleine 60 hounds waren er gemeld en alleen Marij Tuip met haar Barzoi’s was door omstandigheden niet aanwezig. Marc Goetstouwers leefde zich weer uit in zijn passie en heeft vele mooie foto’s gemaakt. Marc…. BEDANKT!!! Ook Sonja was weer van de partij en zij was zo lief om voor iedere deelnemende hound een zakje met zelfgebakken koekjes mee te brengen. De hounds vonden ze héééérlijk!! Sonja, namens iedereen, nogmaals bedankt!!
Voor mij had dit weekend wel iets heel speciaals. Brandir en Bernice hadden in februari wel een keer wat gedaan bij ons achter op een paardenwei maar nog nooit als er andere mensen en honden bij stonden. Ondanks de groeipijnen liep Bernice goed, ze liet zich absoluut niet afleiden. Als ze eenmaal over deze kwaal heen gegroeid is, denk ik dat ze een hele goede coursing hound zal worden. Brandir liep het gehele parcours zeer goed volgend en al met een behoorlijke snelheid; een belofte voor de toekomst.
Caintha en Calhoun liepen al de hele dag te zeuren dat ze eigenlijk ook wel wilden coursen. Caintha is al 10 jaar en ik had lang geleden al had gezegd dat er niet meer gecoursd w
erd maar ze wilde zo graag dus stemde ik toe. Ook Silva, bijna 7 jaar jong, wilde haar benen nog wel een keer strekken en uiteindelijk besloten we om Caintha, Silva en Calhoun tegelijk het coursingveld te laten bestormen. Een aantal mensen keken raar op toen wij met dit drietal bij de start verschenen. “Welke gek laat er nou een Deerhound met drie poten coursen”? Maar de mensen moesten eens weten wat Calhoun allemaal doet op die drie poten!
Ik merkte gelijk al aan Calhoun dat het hem menens was en niet zo als de 
laatste keren; fanatiek naar de start lopen en dan blijven staan. Ook Caintha was weer ouderwets fanatiek. Bij de start aangekomen waren ze amper te houden, ze hadden er echt zin in. Wel hadden we Simon gezegd maar een klein stukje te draaien, zo’n 300/350 meter was genoeg.
Het eerste stuk liepen ze gelijk op maar al snel waaierden ze wat uit waardoor wij wat minder gespannen toekeken. Want ja, het was voor de eerste keer dat Calhoun achter het nephaasje aanging en op een botsing zaten we niet te wachten.
Het was duidelijk dat ze er alle drie echt van genoten en bij de opvang aangekomen ging het ook perfect. Simon weet precies hoe hij moet draaien om botsingen te 
voorkomen. Het was heerlijk om Calhoun weer te zien coursen en hij vond het ook zalig. Ik ben blij dat ik toentertijd het besluit heb genomen om zijn poot te laten amputeren, hij doet het zo goed. En ik weet zeker dat als ik het niet gedaan zou hebben, ik hem al lang geleden had moeten laten inslapen. Ik hoop dat er meerdere mensen, door Calhoun, ervan overtuigd raken dat ook een grote hound heel goed op drie poten kan leven en nog veel plezier kan hebben.
Posted in 2013, Lure Coursing | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
3 X 10 = 30!!!
Caintha, Cute Coney en Commander Cody 10 jaartjes jong!
Vandaag, 26 maart, zijn Caintha, Cute Coney en Commander Cody, 10 jaar geworden. Een zeer respectabele leeftijd! Ze zijn nog zeer fit, wandelen iedere dag mee en spelen volop met Brandir. Caintha en Coney hebben hier hun hele leven gewoond maar Cody is vorig jaar juni terug gekomen en heeft zich in een mum van tijd aangepast aan ons levensritme. Met het reizen heeft hij geen probleem en de lange wandelingen vindt hij heerlijk. 
Cody is een echte woolly maar dat maakt hem juist heel aantrekkelijk. De meeste mensen denken nog altijd dat hij een puppy is, zeker als hij ook nog eens met een stok gaat lopen spelen of gekke bokkesprongen maakt! Daar is hij erg goed in!
Is het geen heerlijk ventje?!
We zijn vandaag naar “De Mosten” geweest. Een recreatiegebiedje hier net over de grens in België. Je kan er heerlijk wandelen maar het belangrijkste is dat het bestaat uit zand en water! En vandaag stond er ook nog eens een straffe wind! Wat wil een windhond nog meer??!!
Ook Calhoun doet dapper mee!
Calhoun, still going strong!
Intussen heeft Calhoun zijn derde chemokuur gehad en gelukkig wederom geen vervelende bijwerkingen. De eerste vier dagen na het toedienen krijgt hij wel Cerenia tabletjes tegen misselijkheid en die doen hun werk prima. Hij blijft gewoon eten. Ook de Peroxicam krijgt hij nog steeds. Wel is hij momentee
l zijn garnituur aan het verliezen. Ook zijn poten worden steeds kaler. Maar als dat het ergste is, teken ik ervoor.
Johan de Vos heeft besloten om Calhoun de ene keer Carboplatin en de andere keer Epirubicine toe te dienen dit in verband met het soort Osteosarcoom. Nu maar hopen dat het gewenste effect zich ook openbaart; een langere levensduur. Wel krijgt Calhoun holistische ondersteuning en geeft ik hem sinds kort ook Salvestrol. Dit schijnt zeer sterk celbeschermend te werken en we hebben er al zeer positieve verhalen over gehoord. Dus proberen maar!
Wij zijn er intussen wel achter dat bij Calhoun z’n gehoor in zijn linkerachterpoot zat. Luisteren doet hij amper en zeker als hij denkt iets te zien of erg graag iets wil zien, is hij weg. Ik kan dan maar het beste een beetje achter hem aan lopen want komen doet hij in principe toch niet. Als ik dan maar in zijn buurt blijf en op een gegeven moment de anderen luid en duidelijk een koekje geef, komt hij vanzelf weer terug. Wel lastig, want je moet er wel de tijd voor nemen, even vlug uitlaten voor je een afspraak hebt is er niet meer bij. Hem aan de riem houden is erg lastig omdat zijn tempo heel anders is en het voor hem vrij moeilijk is om langzamer te lopen. Wil ik zo lopen dat het voor hem makkelijk gaat, dan moet ik joggen. Dat houd ik wel even vol maar geen 20 minuten of langer! Het is ook best wel beangstigend als hij ergens achteraan schiet, als er iets met zijn rechterachterpoot gebeurt hebben we een groot probleem. Maar ja, hij moet nog wel een beetje zichzelf kunnen blijven en van het leven genieten.
Bernice en Calhoun.
Bernice is een echte Calhoun-fan!
Vorige week was Sonja hier weer voor een paar dagen, om de pups lekker met elkaar te laten spelen en om Calhoun een hart onder de riem te steken. Brandir en Bernice gingen natuurlijk weer compleet uit hun dak maar omdat Bernice last heeft van panostitis (groeipijnen), moesten we ze af en toe een beetje afremmen.
Bernice heeft van het begin af aan veel interesse in Calhoun gehad, ze ging iedere keer weer naar hem toe en ook met wandelen wilde ze graag naast hem lopen. Ook deze keer vond ze hem wel interessant. Kennelijk h
eeft ze toch meer opgepikt dan wij dachten want een paar dagen geleden ontving ik deze foto van haar. Ze had bij één van haar knuffels een poot geamputeerd!!!
Het gaat erg goed met Calhoun. Hij heeft alweer achter een haas aangezeten en met Brandir gespeeld. De wond is mooi genezen en zijn vacht begint het litteken al een beetje te bedekken. Eten is geen probleem, hij is zelfs iets te dik maar dat heb ik liever dan dat hij nu al te mager is en nog 5 keer chemo voor de boeg heeft. Ik heb geen idee of hij zo goed blijft eten. Maar voor nu ben ik erg tevreden.
Dinsdag 8 januari, een spannende dag.
Chemokuur.
Gisteren, 8 januari, heeft Calhoun zijn eerste chemokuur gehad. Na een intake gesprek waarbij het één en ander werd uitgelegd en nadat Johan de Vos Calhoun had onderzocht, werd er wat bloed afgenomen en onderzocht. Dit zag er gelukkig goed uit, de alkalische fosfaten waren niet verhoogd en ook Calhoun’s nier-waarden waren oké. Hierna hebben we Calhoun op z’n eigen kleedje op werkhoogte laten liggen en werd de canule ingebracht. De chemovloeistof, Carboplatin, werd in twee etappes gedurende 20 minuten, zeer langza
am in de ader gespoten. Hierna werd het een beetje doorgespoeld met een fysiologische zoutoplossing.
Calhoun gedroeg zich de hele tijd als een echte Deerhound. Geen gedoe of gezeur, terwijl hij toch hele nare ervaringen heeft intussen. Na afloop kreeg hij een hand vol lekkere koekjes waarvan ik had verwacht dat hij dat niet aan zou nemen. Hij is namelijk absoluut niet omkoopbaar en als hij het even niet naar zijn zin heeft, snoept hij niet. Maar dezen waren kennelijk onweerstaanbaar want hij nam het aan.
Thuis moet Calhoun wel de eerste 5 dagen apart gehouden worden van de andere hounds en moeten we erg uitkijken met speeksel, urine en ontlasting. Hij slaapt nu dus in “Cody’s” kamer en ligt heerlijk languit op zijn rug op het gelmatras. Brandir vindt dit niet zo leuk, die wil hem zo graag lekker knuffelen maar dat mag even niet. Met uitlaten dus ook goed opletten dat ze elkaar niet besnuffelen en ontlasting opruimen.
Eenmaal thuis moest hij eerst anderhalf Cerenia tabletje krijgen, dit tegen misselijkheid. Een klein half uurtje later heb ik zijn eten klaar gemaakt en dit ging er samen met het medicijn Peroxicam, een pijnstiller en ontstekingsremmer, prima in. Gelukkig.
Calhoun heeft goed geslapen, hij is niet ziek, vertoont totaal geen bijwerkingen, heeft zijn oude temperatuur van 37,9 C weer terug en heeft vandaag weer goed gegeten. Het gaat goed met Calhoun, hopelijk blijft dat zo.
Hoe het verder gaat met Calhoun.
Zondag 23 december begint Calhoun’s scrotum op te zwellen, en niet zo’n beetje! Dit is natuurlijk zeer pijnlijk en met een koude doek probeer ik het te koelen. Het helpt wel iets maar veel afnemen in omvang doet z’n scrotum niet. Maandag moet ik terug voor controle, Rens geeft een spray mee maar dit maakt het alleen maar erger! Mede doordat hij constant op zijn goede zij ligt begint zijn huid al gauw te smetten aan de kant die afgesloten is van frisse lucht. Eerste Kertsdag komen mijn zussen eten en ik bel gauw Astrid op of ze niet nog wat babypoeder of talkpoeder heeft staan. Dat heeft ze en zal het meenemen. Ook heb ik nog kleine repen badstof en in combinatie met de poeder krijg ik Calhoun’s huidje weer droog. Maar het blijft oppassen want de huid is goed kapot. Ik ben er dag en nacht mee bezig want hij is de laatste nachten vrij onrustig. Na verloop van tijd vormen er zich grote korsten en op vrijdagochtend ziet het er allemaal veel beter uit, niet meer zo opgezwollen en rood.
Ik had voor 5 dagen antibiotica meegekregen, dus woensdagavond kreeg hij z’n laatste tablet. Donderdag zag de wond er nog prachtig uit, niet dik, niet rood. Maar in de loop van de vrijdagmiddag begonnen er zich rode plekken te vormen en zag het gehechte stuk er wat opgezwollen uit. Al die tijd heeft Calhoun geen verhoging gehad, 37,8 was het hoogste! Maar nu was het 38,8 en ik maakte me grote zorgen. Ik heb toen natuurlijk gelijk nieuwe antibiotica gehaald maar die nacht was Calhoun erg onrustig en zijn temperatuur was opgelopen tot 39 graden. Bij een Deerhound dus echt niet goed. Het leek ook wel of hij bang was in het donker en hij sliep dus weer bij ons op bed. Zaterdag toch maar weer even naar de dierenarts en deze heeft Calhoun een pijnstillende injectie gegeven en zei dat ik de Tramadol (pijnstiller) wel iets kon verhogen. Eenmaal thuis werd, na verloop van tijd, Calhoun rustig. Zeer rustig, hij leek wel gedrogeerd! Veel trek in eten had hij niet, die avond, ondanks het blikje tonijn wat ik er doorheen had geroerd. Ik kreeg gelukkig het meeste, met de medicijnen, naar binnen. Ik had goede hoop dat Calhoun goed zou slapen maar na anderhalf uur hoorde ik hem opstaan en van z’n bed afspringen, hij wilde persé bij ons op bed. Tegen de ochtend begon hij te piepen, plassen moest hij niet. Hij bleef piepen, ook nadat hij uit was geweest en met lange tanden had gegeten. Ik was intussen ten einde raad en stuurde een mailtje naar Cecilia van der Drift, de dierentolk die mij zo goed geholpen heeft met Amy. Alhoewel het zondag is, kreeg ik een paar uur later een mailtje terug dat ze vanavond wel even tijd had voor ons. Intussen was Calhoun gelukkig wat rustiger geworden en lag lekker te slapen.
Eind van de middag belde Cecilia en na een klein half uurtje was ik niet alleen gerust gesteld en een stuk wijzer maar ook Calhoun maakte een veel rustigere indruk. De angst van Calhoun komt voort uit het feit dat hij niet weet wat er met zijn lichaam aan de hand is, alles voelt anders aan dan normaal. Hij heeft spierpijn (dat dacht ik al) ten gevolge van de andere belasting van zijn spieren en gewrichten. Veel pijn heeft hij niet maar het voelt geirriteerd aan. Wel is hij opgelucht om van zijn zere poot af te zijn en hij begrijpt ook waarom dat is gebeurd. Cecilia heeft hem ook verteld dat als de chemokuur begint dat hij dan weer allerlei andere gevoelens krijgt maar dat het uiteindelijk allemaal goed komt….en daar houden we het maar op.
Het is nu half tien ’s avonds, Calhoun is rustig, hij heeft goed gegeten en ligt lekker te slapen, hoe lang, dat merken we nog wel.
Blijft u duimen voor ons??!!
Het gaat goed met Calhoun.
Gisteravond, tegen half zeven, konden we Calhoun ophalen. Operatie geslaagd, hound leeft nog. Gelukkig!! Ik heb toch altijd de zenuwen en zeker na Cwillyaigne! Na het één en ander besproken te hebben hoorden we Calhoun roepen, hij had mij gehoord en vond het wel tijd om naar huis te gaan. Toen ik achter kwam stond hij uit zichzelf op en stapte vol zelfvertrouwen uit z’n kennel. Rens had al gezegd dat hij er van stond te kijken hoe Calhoun reageerden qua opstaan en bewegen maar hij stond helemaal perplex toen Calhoun in sneltrein vaart door de gang liep en vervolgens met minimale hulp in de auto sprong. Dat zag er veelbelovend uit!
Eenmaal thuis wilde hij niet eerst plassen maar gelijk naar binnen en op z’n bedje. Hij legde zich zeer soepel en gemakkelijk neer, zonder hulp. Natuurlijk heb ik een heerlijke maaltijd voor hem klaar gemaakt, met veel tonijn erdoor, en hij at het allemaal heerlijk op. Na anderhalf uur moest hij toch wel nodig een plas doen. Hij vond het geloof ik wel lekker om even buiten te zijn en te “lopen”, hij wilde persé het hek uit en pas 200 meter verderop deed hij een gigantische plas. Direct draaide hij zich om en “liep” in zeer hoog tempo terug naar huis. Thuis aangekomen vond hij wel dat hij op ons bed mocht (dat mogen alle zieke hounds) en vleide zich neer. Ik heb de hechtingen dik ingesmeerd met Calendula zalf opdat ze niet zouden irriteren en al gauw viel Calhoun in slaap. Na verloop van tijd werd hij toch weer wat onrustig en moest hij weer plassen. Dat ging weer prima. De nacht is redelijk rustig verlopen. Op een gegeven moment vond hij het waterbed wel wat te warm en heeft een paar uur in de keuken op zijn bed geslapen. Tegen vijf uur vanochtend wilde hij toch wel weer graag bij mij liggen en heeft heerlijk liggen slapen tot we gewekt werden door een piepende Brandir die intussen ook wel wat aandacht wilde hebben.
Calhoun heeft vanochtend weer goed gegeten en heeft zich gedurende de dag ettelijke keren verplaatst. Hij wordt steeds handiger
op drie poten, ik sta er echt van te kijken hoe snel hij door heeft wat hij wel en niet kan maar eigenlijk kan hij alles! Wel heb ik verschillende malen een koude, natte lap over zijn wond gelegd, het is natuurlijk een gigantische bloeduitstorting en verkoeling doet wonderen. Om te voorkomen dat hij er teveel aan likt, gooi ik een grote, zeer dunne handdoek over hem heen of krijgt hij een afgeknipte, luchtige, zeer rekbare broek aan.
Rens heeft gisteravond laat nog de uitslag van de biopten gekregen, het is dus een osteosarcoom. Hopelijk is het nog niet uitgezaaid en geneest de wond snel zodat we met de chemokuur kunnen beginnen. Duimt u een beetje voor ons?
Brandir en Calhoun
Toen Calhoun klein was kwam hij altijd ’s morgens vroeg, als Simon opstond om naar zijn werk te gaan, bij mij op bed. Dat doet hij nog steeds maar helaas heeft hij nu concurrentie!
Het Europees Cousing Kampioenschap in Hongarije.
Het Europees Coursing Kampioenschap in Hongarije.
Donderdagochtend, 31 mei, vertrekken we, Sonja en wij, richting Tsjechië. Vlak voor de Tsjechische grens slaan we nog 60 kilo vlees in voor de hounds. Het past maar net in de vier vriezertjes die we bij ons hebben maar het moet net voldoende zijn om onze 8 hounds iedere dag van een normale maaltijd te kunnen voorzien. We blijven een aantal dagen op een leuke camping in het plaatsje Červená Řečice, een eindje onder Praag, overnachten. Het is er zeer spannend want het stikt er van het wild. De oudere dames; Coney, Caintha, Lavinia en nog niet 
zo oude Silva kunnen wel los. Als ze wat zien zetten ze de achtervolging in maar stoppen al gauw als het terrein wat te ruw wordt of de afstand te groot. Heerlijke wandelingen hebben we daar gemaakt maar de routes op de wandelkaart klopte niet helemaal. Voetpaden die door een vier meter brede en minstens een meter diepe beek gaan kan men slecht volgen. Tussendoor kregen we een paar heftige regenbuien op onze kop en toen we na wat ronddwalen uiteindelijk de goede weg weer hadden gevonden en doorweekt terug kwamen op de camping, was een goede hete douche na het glas sekt erg lekker. In de loop van de zondag rijden we door naar Lipot, daar zou een mooie camping zijn. Read the rest of this entry »
Posted in 2012, Buitenland, Lure Coursing | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne | Comments Closed
Tüttleben.
Tüttleben
Zondagmiddag 20 mei ben ik weer thuis en begint de voorbereiding voor drie weken caravannen met daarin een lang weekend Tüttleben en vervolgens het EKC in Hongarije. Na in een record tempo de was te hebben gedaan, hounds hebben laten enten, de caravan te hebben in gepakt, de kippen goed verzorgt en de planten water te hebben gegeven vertrekken we woensdagmiddag 23 mei richting Tüttleben. We overnachten in Dortmund op ons vaste plekje. Donderdagmorgen rijden we verder. Na een paar uur worden we gebeld door Katja Pfanmuller, de voorzitter van Windhondenrenvereniging Tüttleben, PANIEK, de keurmeester die was uitgenodigd om op zaterdag de show te keuren en zondag en maandag de coursing te beoordelen, was ziek geworden en kon niet komen. Read the rest of this entry »
Posted in 2012, Lure Coursing, Show | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne, Edle Emmy vom Welzerberg | No Comments »
Calhountje, Calhountje …mijn Wereldkampioentje!!! En Coney voor de tweede keer Veteranen Wereld Kampioen!!!
Calhountje, Calhountje mijn Wereldkampioentje!!!
En Coney voor de tweede keer Veteranen Wereld Kampioen!!!
Op woensdag 16 mei vertrek ik vanuit Rijsbergen met Calhoun en zijn moeder, Cute Coney, richting Frankfurt. Sonja vertrekt samen met Cheytah vanuit Hermannsburg naar hetzelfde kleine dorpje, Freigericht, voorbij Frankfurt. Hier woont een oude bekende van Sonja en deze heeft ons uitgenodigd voor het avonddiner. Op de parkeerplaats van de begraafplaats kunnen we goed overnachten, het is er zeer rustig en mijn auto kan er veilig blijven staan terwijl wij met Sonja’s kamper verder reizen naar Oostenrijk. Na een gezellige avond vertrekken we donderdagochtend naar Salzburg, alwaar de Wereldtentoonstelling plaats vindt. Sonja heeft een fijne camping gevonden op 16 kilometer afstand van de tentoonstellingshallen en eind van de middag komen we hier aan. Na de gebruikelijke wandeling hebben we nog tijd om de hounds klaar te maken en van het heerlijke weer te genieten onder het genot van een koud biertje. 
De vrijdagochtend vertrekken we op tijd richting de hallen maar op twee kilometer afstand belanden we in de file. De tijd tikt voorbij maar voortgang maken we nagenoeg niet. Langzaam slaat de paniek toe, om 10.00 uur vangt Dr.Zilli Orietta uit Italië met de Deerhounds aan en het is al half tien geweest! Tijdens het af en toe twee meter naar voren rijden, haal ik mijn tas op wielen met showspullen uit een zijklep van de camper en gooi die in de camper om vervolgens dat er uit te halen dat ik nodig heb om met Calhoun en Cheytah binnen te komen en te kunnen showen. Intussen wordt Sonja gebeld door Eva Petzold die een zeer verontrustend telefoontje van Monika Rhein kreeg waarin deze mede deelde dat aan de andere kant van de weg ongeveer 3 kilometer voor de afrit naar de hallen een vrachtwagen was omgevallen en dat de weg totaal versperd was. Monika staat hier vlak voor en kan geen kant op! Natuurlijk zijn er vele exposanten door dit ongeval zwaar gedupeerd, ook Monika en de Russin Lemyaskina met twee gemelde Deerhounds en zes Ierse Wolfshonden is niet op tijd in de hal. Het zou je maar gebeuren!!! Vreselijk!!! Ik denk dat ik uit de auto was gesprongen en gewoon was gaan lopen, de auto achterlatend. Read the rest of this entry »
Posted in 2012, Buitenland, Deerhound algemeen, Show | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne | Comments Closed
Calhoun, Europasieger 2012!
Op donderdag 10 mei vertrek ik met Calhoun naar Dortmund alwaar op vrijdag de Nationale show en op zondag de Europasieger plaatsvindt. Tijdens de Nationale is het ook mogelijk om een Engels CC te bemachtigen dus dat is wel interessant. Sonja en Angelika zijn ook onderweg naar ons vaste overnachtingsplekje op een paar kilometer afstand van de Westfalenhallen. Hier verblijven we de laatste jaren regelmatig, het is er goed toeven en zeer dicht bij een heerlijk groot park met ernaast gelegen dierentuin, heerlijke wandelingen en hertjes kijken is vaste prik. Vrijdagochtend moeten we vroeg opstaan want om 9.00 uur begint Jill Peak (UK) aan de keuring van de Deerhounds. 4 Reuen en 3 teven zijn gemeld en aanwezig. Het wordt ons al gauw duidelijk dat deze keurmeester niet naar de standaard keurt, met name betreffende het gangwerk heeft ze een zeer vreemde smaak. Uiteindelijk wint de reu met het meest steppende en losse gangwerk en de beste teef vertoont een vergelijkbaar gangwerk. Calhoun en een teefje uit de tussenklas krijgen een ZG, de rest een U. Cheytah (Gebruikshondenklas) krijgt 1U en het CAC en Xena (Kampioensklas), van Angelika krijgt het CAC
IB maar niet het Engelse CC!! Terwijl de winnende reu met een veel slechter gangwerk wel het CC krijgt! Ook bij de Saluki’s, die mevrouw Peak na de Deerhounds keurt, krijgt alleen de reu het CC terwijl de beste teef wel een U krijgt. Waarom geeft ze dezen dan geen ZG, als zij ze eigenlijk niet kampioensschapswaardig vindt? Deze keuring moeten we maar gauw vergeten.
Zaterdag hebben we de hele dag vrij, heerlijk genieten van het zalige weer en een grote wandeling gemaakt in Hohensyburg. Hier hebben we anderhalf uur onze kuitspieren flink getraind door een behoorlijk steile heuvel te beklimmen en weer af te dalen. Vervolgens hadden we het plan om bij een restaurantje wat te drinken/ijs te eten. Op weg hier naar toe vroegen we aan een man die naar een zonnebadende adder stond te kijken, hoe ver het nog lopen was, ongeveer 500 meter zei hij. Nou, dat was nog zeker 2 kilometer! Daar aangekomen bleek het gesloten te zijn! Arme Lucille (de oudste Deerhound van Angelika), zij is al tien en een half en had het intussen wel gehad. Toen we terug liepen stond de man nog steeds naar de zonnebadende adder te kijken, we hebben maar niets gezegd over het gesloten restaurant, hij had het misschien niet eens begrepen.
Zondag begint de keuring v
an de Deerhounds om 11.00 uur dus kunnen we op ons gemak ontbijten en de hounds klaar maken voor de show. André van der Broek krijgt 14 Deerhounds te keuren, twee zijn er helaas absent. In de Kampioensklas krijgt Cunamara’s Miles van Eva Petzold 1U en het RCACIB, Stranwith Ebenezer 2U en de winnende reu van vrijdag, Regalflight Tarloch, 3U. Gentom Swan Song krijgt vanuit de openklas 1U en het RCAC en Calhoun wint vanuit de Gebruikshondenklas het CAC, CACIB en wordt Europasieger. De twee teefjes uit de tussenklas krijgen beide een U, Fritzen’s Xena wint de Kampioensklas (3 gemeld, 1 absent) met een RCACIB, Cheytah krijgt 1U en het RCAC vanuit de Gebruikshondenklas en Juma von Blausteinsee wint de openklas (2) met CAC, CACIB, Europasieger en wordt BOB. Daar Cheytah nogal last heeft van haar hormonen en zich absoluut niet wil tonen, zijn we tevreden met het resultaat en nog blijer dat we geen BOB geworden zijn zodat we nog dezelfde middag huiswaarts kunnen keren want woensdag moeten we alweer vertrekken richting Salzburg!
Posted in 2012, Buitenland, Deerhound algemeen, Show | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne | Comments Closed