Posts Tagged ‘Nimloth Brandir’
Deerhound Jahresausstellung te Ostercappeln.
10 april 2014 | 
Author Een stralend zonnetje voor onze JAS.
De weersvooruitzichten zagen er goed uit voor het weekend van 29 en 30 maart. Fijn, want de afgelopen jaren hebben we wel genoeg Jahresausstellungen en bijbehorende coursings in de regen gehad. Voor deze JAS was Joy
ce Bond van de Regalflight Deerhounds uitgenodigd om te keuren en Mary Girling was gezellig met haar mee gekomen. Zoals gewoonlijk werd de binnenkomst van de hounds begeleid door Schotse muziekanten maar deze keer reed daar voor nog een koets met daarin Joyce Bond en Ruth Oess, de oudste Deerhound fokster van Duitsland (Scottish Highland).
In totaal waren er 80 Deerhounds gemeld, 28 reuen en 52 teven. Eerst werd er 1 puppy bekeken en vervolgens kwam Lavinia aan de beurt, zij deed ‘buiten concurrentie’ mee.
Vervolgens kwamen de veteranen, de reu was absent maar de 4 gemelde dames waren present. Caintha werd als vierde geplaatst, waarschijnlijk omdat ze, zoals gewoonlijk niet veel zin had om te lopen. Maar ik was wel trots op haar, ze zag er met haar 11 jaar (ze was de oudste in deze klas) nog prachtig uit!
Na een grote Jugendklasse was Brandir aan de beurt. Net als vorig jaar stond hij samen met Fortheringhay’s Faerwald Fable in de tussenklas en wederom won Fable.
Hierna kon ik op mijn gemak naar de andere klassen kijken, meer had ik niet om te showen. Het is voor het eerst sinds jaren dat ik er maar 2 heb om te showen, erg vreemd maar wel zo relaxed. De overall kwaliteit was niet echt denderend. Veel honden beantwoordden niet aan de standaard, dit door verschillende combinaties van te hoog gedragen staarten, krulstaarten, rechte rugbelijningen, te korte schouderbladen en opperarmen waardoor je een slechte onderbelijning krijgt en te lange poten, te steil; zowel in front als achterhand en te weinig ribwelving. Ook waren er maar weinig mooie hoofden, veel slechte oren en slechte gangwerken te zien. Joyce gaf in totaal 1 keer een G, 19 keer ZG en 46 keer een U, naar mijn mening nog veel te veel. De rest was of absent of kreeg geen kwalificatie omdat het de Veteranenklas of ‘buiten mededinging’ betrof. Tevens viel het op dat er veel meer gegromd en uitgehaald werd door de reuen dan voorgaande jaren. Weten de eigenaren niet meer hoe ze een jonge Deerhound reu moeten opvoeden???
Beste reu, Jahressieger en BOB werd Landlord von der Oelmühle van Florent Friedrich en Jürgen Rösner (links) en beste teef en Jahressieger werd Goshenite of Bestmara ook van Florent Friedrich uit Frankrijk!
Daags erna een Leistungscoursing. Hiervoor waren aanvankelijk over de 30 Deerhounds gemeld maar door de vele loopse teven en de afmelding van Brandir (hij blijkt behoorlijk last te hebben van Panostitis), bleven er uiteindelijk, volgens de catalogus, maar 23 over, 4 reuen en 19 teven. Gestart zijn er maar 16 teven. Het was een wat flauw parcours maar door het hoge gras en de zachte bodem was de lengte van zo’n 800 meter genoeg om de conditie te testen en wat viel dat bij vele hounds tegen! 
In de eerste omloop was Bernice ingedeeld met Delightfuldelusion van Gerd Zekert. Deze liep de eerste paar honderd meter en hield het toen, zoals gewoonlijk de laatste jaren, voor gezien. Bernice liep goed maar door een fout van de draaier raakte ze achter in de hoek het haas kwijt. Vervolgens mocht ze daar opnieuw starten maar de starter legde het haas te ver voor zodat Bernice het niet zag. Toen ze wéér gestart werd liep ze weer vol overgave en toonde grote snelheid en een goede conditie. Maar de jury staarde zich kennelijk blind op het haasverlies want Bernice eindigde met het laagste aantal punten.
Bij de reuen bleef in de eerste omloop Carlin of Redbrook staan, zodat er voor de tweede omloop maar 3 reuen overbleven. Eén van deze reuen, Grayrory’s Finlaggan werd in de tweede omloop met Bernice ingedeeld. Maar Bernice zag het niet zitten en stopte na een aantal meters. N.D. oftewel “afwijzing voor de dag”. Ja, en waar dat aan lag..??
Posted in 2014, Buitenland, Lure Coursing, Show | 
Tags: Caintha O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | 
Comments Closed
Calhoun geniet.
Afgelopen weekend was Sonja hier op bezoek met Lavinia, Silva en Bernice. Vanwege het voorspelde slechte weer in Duitsland, is ze woensdag gekomen. Donderdag wilden we een lekkere wandeling met de hounds maken maar toen we ze in de auto hadden zag ik dat mijn rechter voorband lek was. De hounds keken ons vol ongeloof aan toen we zeiden dat ze er weer uit moesten komen. Dan maar een wandeling in de omgeving. Dit is natuurlijk niet zo leuk want dan kunnen Brandir en Bernice niet los en ook Calhoun moet het grootste stuk aan de riem lopen daar ze anders door de jonge aardbeien en andere gewassen denderen. Maar ja, het was even niet anders. Gelukkig konden we de band diezelfde dag nog laten repareren zodat we in ieder geval de dagen hier na lekker op pad konden. Vrijdag voor de wandeling naar Dorst. Hier is een groot losloopgebied met weinig wild en nog mind
er wegen. Dit was natuurlijk weer dikke pret voor Brandir en Bernice maar ook Calhoun geniet hier van. Niets is leuker dan met z’n tweeën of drieën (het liefst doet Silva ook mee) op Brandir in te hakken.
Op een gegeven moment kan Brandir het niet meer aan. Bernice bijt hem in z’n billen en Calhoun pakt hem bij z’n nek. Uiteindelijk geeft Brandir zich gewonnen en ploft op de grond.
Nu maken we er maar een eind aan door Calhoun bij ons te roepen. Brandir is opgelucht en trekt nog even een sprintje met Bernice.
We zijn nog maar net 15 minuten onderweg en Bernice ziet er nu al zo uit!
En onze speelgoedhound Cody, zo.
De wandeling gaat verder en Calhoun maakt het regelmatig spannend door zijn oren overeind te zetten. Niets ontgaat hem maar gelukkig hebben de herten zich veilig teruggetrokken.
Caintha wil ook nog even spelen met Brandir maar zoals gewoonlijk moet Bernice zich er ook mee bemoeien.
Na een uurtje wandelen, wat genoeg is voor Lavinia, Cody, Caintha en Calhoun, kunnen Brandir en Bernice nog een poosje thuis ravotten terwijl Calhoun het er van neemt.
Zaterdag hebben we op een veld in de bossen van Schijf een klein stukje coursing uitgezet voor Brandir, Bernice en Calhoun. Brandir startte weer perfect en we hebben hem ook een keer met Bernice laten lopen. Ik was bang dat hij zou gaan spelen maar ook dit ging prima! Een hele geruststelling, want hij zal dit op korte termijn wel vaker moeten doen. Daar Calhoun had gezien dat Simon het draaitoestel in de auto had gedaan, moest hij natuurlijk ook een stukje lopen. Het is ongelooflijk maar sinds hij zijn achterpoot mist is hij zo super gemotiveerd dat je het hem gewoon niet kan weigeren! Er schijnen overigens een aantal mensen te zijn die er moeite mee hebben dat ik Calhoun dat laat doen wat hij zijn hele leven al gedaan heeft. Deze mensen hebben dus geen idee van Calhoun’ s geestelijke en lichamelijke gesteldheid. Hij heeft geen pijn, is niet ziek, is in zeer goede lichamelijke conditie, hij eet goed, hij drinkt goed, hij is speels en hij is vrolijk. Daar hij van pup af aan heeft losgelopen op de meest wilde terreinen weet hij precies hoe hij met zijn lichaam om moet gaan, ook nu op drie poten. De mensen die zich zorgen maken kunnen dit beter doen om de hounds die met een zeer slechte conditie of kreupel op de coursingterreinen verschijnen. Zolang het met Calhoun goed gaat laat ik hem doen wat hij wil en waarvoor hij geboren is; jagen.
Posted in 2013, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | No Comments »
Brandir en Bernice zijn RASZUIVER!!!
O’Cockaigne Deerhounds – raszuivere Deerhounds.
Sinds vorig jaar is het mogelijk om via de DWZRV een windhond te laten testen op raszuiverheid. Via de volgende link kunt u alles over de voordracht van mevrouw Dr. Wimmer lezen. Vortrag von Frau Dr. Wimmer über den DNA-Test zur Rassebestimmung bei Windhunden…
Voor de Deerhounds kunt u hier Hier können Sie die Ergebnisse der Studie herunterladen (PDF) … meer vinden.
In onderstaand artikel, geschreven door Dr. Dominique d Caprona, wordt hetzelfde behandeld maar vindt u ook alles over de andere windhonden en halfwindhonden.
http://sloughi.tripod.com/preserving/geneticswesterbredsighthoundsgermany.html
In het afgelopen jaar is gebleken dat er vele hounds niet raszuiver zijn en zoals u zelf kunt lezen/zien, is dit ook het geval bij de Deerhounds. Vorig jaar heeft Sonja haar hounds deel laten nemen aan de test en ook bloed van Cheytah is toen onderzocht. Gelukkig bleek zij raszuiver te zijn.
Inmiddels zijn we er wel achter dat er meerdere fokkers honden verkopen als zijnde Deerhounds terwijl dit longdogs en/of lurchers zijn. (Een longdog is een kruising tussen windhonden en een lurcher is een kruising tussen een windhond en een ander hond, meestal een herder of terriër.)
Een zeer bekende Deerhoundfokker, die al vele decennia in het ras zit, heeft onlangs laten weten dat hij nog nooit een Deerhound met Hubertus-klauwen heeft gezien en ook de kleur ‘wheaten’ is volgens Dr. Jödicke (hij heeft dit in de vorige eeuw al gemeld) al geruime tijd ‘uitgestorven’. Maar er zijn ook ‘grijze’ kruisingen waarbij je in de meeste gevallen aan bepaalde vormen van lichaamsdelen kunt zien dat de hond niet raszuiver is.
Als u de raszuiverheid van uw windhond in twijfel trekt kunt u dit laten testen door wat bloed (EDTA) te laten nemen bij uw dierenarts. Deze moet natuurlijk ook het chipnummer controleren aan de hand van het entingsboekje of de stamboom. Dit moet samen met het door u en uw dierenarts ingevulde formulier, dat u kunt vinden op de site van de DWZRV (www.DWZRV.de → Formulare → DNA-Fingerprint) opgestuurd worden naar Frau Ursula Arnold, Schlierbacher Weg 56, 64678 Lindenfelsen, Duitsland en vergezeld gaan met een schrijven waarin vermeld staat dat het om de “DNA-Test zur Rassebestimmung bei Windhunden” gaat. Als u het ergens anders heen stuurt krijgt u zeer waarschijnlijk geen correcte uitslag. De kosten van de test zijn ongeveer 80, – euro, hiervoor krijgt u later een rekening.
Enfin, om in de toekomst alle ellende voor te zijn, hebben we Brandir en Bernice ook maar laten testen en gelukkig blijken ook deze Deerhounds ECHTE Deerhounds te zijn!
Posted in 2013, Deerhound algemeen, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Caintha O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne, Claire/Coquette O'Cockaigne, Commander Cody O'Cockaigne, Craffitsh O'Cockaigne, Cscarf O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Cwillyaigne O'Cockaigne, Edle Emmy vom Welzerberg, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Brandir BIS-4!
Voor de show in Mechelen (België) op 18 augustus jl. had ik Brandir in de Jeugdklas gemeld onder keurmeester mevr. Tanya Ahlman-Stockmari uit Finland. Ik kende haar niet en de naam zei me ook niets. In de Kampioensklas stond Regalflight Tarloch van Susanne Baumann (D). Mevrouw Ahlman vertelde mij dat dit haar ras was en liet gelijk al blijken dat ze Brandir wel erg mooi vond. Toen ik haar vroeg van welke kennel zij haar Deerhounds had, zei ze Sassatown en gelijk ging er bij mij een lampje branden. Zij was dus van Sassatown en heel lang geleden heb ik haar partner wel eens ontmoet met hounds maar de laatste jaren nooit meer iets van hun gehoord of gezien. Enfin Brandir kreeg een Uitmuntend en werd BOB. Voor dat hij de erering in moest ging ik foto’s laten nemen door Karl Donvil. Brandir had nog nooit op een podium gestaan dus ik was bang dat het een strijd zou worden. Maar nee hoor, hij deed het fantastisch en Karl heeft echt hele mooie foto’s van hem kunnen schieten. Hopelijk verschijnen ze snel op zijn site zodat ik er een paar kan bestellen.
In de loop van de middag moest Brandir het opnemen tegen de andere rasgroepwinnaars. De groep werd gekeurd door mevr. S. Kealy uit Ierland. In de voorkeurring stond Gary Janssens met Kilmara of First Avenue voor mij, een gigant van een Ier van net 22 maanden jong. En alhoewel Brandir in het niet viel bij Kilmara, vonden ze elkaar wel erg leuk en zouden het liefst een potje ravotten. Mevr. Kealy keurde de hounds en Gary en ik hadden beide het gevoel dat we voor spek en bonen meededen, ze keek amper naar onze hounds. Hoe groot was onze verbazing toen we beide in de selectie van vier zaten. Na nog een rondje lopen werd er geplaatst en belandde Kilmara op de tweede en Brandir op de eerste plaats! Het moest niet gekker worden!! Maar dat werd het wel. Voor de BIS keuring verschenen er 8 rasgroepwinnaars, de Teckel en Terriër waren niet komen opdagen. Brandir was het intussen behoorlijk zat en wilde eigenlijk niet meer mooi stil blijven staan, hij is
tenslotte nog maar 15 maanden. Dus veel druk wilde ik niet op hem zetten en liet hem maar een beetje begaan. Nadat dhr. Eberhardt (D) alle honden en Brandir had gekeurd liepen we nog een rondje door de ring en moesten we er allemaal weer uit. We zouden één voor één, op volgorde van plaatsing, binnengeroepen worden. Wel heel groot was mijn verbazing toen Brandir bij boordje vier mocht plaats nemen! Beladen met cadeaus verlieten we de erering en het was nog een hele puzzel om alles in één keer mee te slepen naar de auto. Simon had de sekt al koud staan en in het late middagzonnetje hebben we nog even getoast op onze Brandir.
De dagen na Kronenberg.
Daar ik voor Bernice een afspraak had gemaakt in De Bilt voor controle van haar Panostitis, bleef Sonja tot en met woensdag bij ons. Dinsdag dus naar De Bilt alwaar Annika Bernice zou onderzoeken. Er zat wel duidelijk verbetering in haar Thymus-energie maar de nier-energie was nog veel te laag. Daar moet dus nog verder aan gewerkt worden. Maar omdat Bernice geen pijn meer heeft en ze aartslui was omdat ze onlangs loops is geweest, konden we ze lekker laten ravotten zonder dat we ze moesten remmen, dat deed Bernice zelf wel.
De wandelingen die we maakten waren afgestemd op de bejaardenclub. Met één van bijna 12 en drie van dik 10 jaar hoef je geen uren te lopen, tevens is een klein uurtje voor Calhoun ook wel genoeg. Hij zorgt er wel voor dat hij genoeg beweging krijgt. Zo ook woensdagmiddag. Amper in de bossen aangekomen was hij alweer verdwenen, Bernice en Brandir in zijn kielzog meenemend. Na een paar minuten waren Brandir en Bernice terug, Calhoun duurde wat langer. Even later schoten ze weer weg maar toen duurde het veel langer voordat Calhoun weer terug was. Hij had eigenlijk al genoeg gedaan maar gelukkig was er een lekker meertje in de buurt waarin het goed toeven is.
Niks is lekkerder dan met een net goed uitgekamde vacht het water in te gaan! Lavinia was iets voorzichter met te water gaan nadat ze eerder deze week kopje onder was gegaan in de Weerijs bij ons achter. Calhoun gaat daar altijd de plomp in maar nu dachten de anderen dat ze dat ook wel konden. Niet dus. Ik moest Lavinia aan haar nek het water uithelpen want de kant was te steil, te blubberig en ze zat verstrikt in de waterplanten. De rest van de bejaardenclub moest ik met een kontje omhoog helpen. Eenmaal weer omhoog geklauterd zat ik van top tot teen onder de bagger en Sonja maar lachen!
Ja, en als je dan na water op een stukje met zand komt, is het hek van de dam.
Zoals gewoonlijk is Brandir de pineut.
Coney komt zich er ook nog even mee bemoeien.
Nadat Calhoun, Brandir, Bernice en Caintha het veld hadden geruimd, ging Coney vol overgave een “struik” te lijf.
Als dan alle zijtakjes er van af zijn geschud, mag Silva nog even met het “naakte haas” spelen.
Posted in 2013, 2014 | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Weekendje Kronenberg
Vanaf donderdagmiddag 8 augustus waren we in Kronenberg waar al sinds jaren de Nationale Coursing van Oss gehouden wordt. Een heerlijke locatie waar je goed kan wandelen met de hounds. Het enige nadeel is dat onze hounds iets tegen het terrein hebben; de meesten lopen hier niet goed. Dit jaar hadden we niets om officieel te laten lopen maar het jonge spul moest natuurlijk wel even oefenen en tevens hadden we afgesproken dat we een stukje zouden fietsen met de “puppen”.
Nadat alles op z’n plek stond en Sonja haar fiets van de camper had gehaald werd er eerst een rondje over het terrein proef gefietst. Brandir, Bernice en Silva liepen voorbeeldig los mee naast de fiets en genoten er duidelijk van. Ook genoten ze weer van elkaar.
Op zaterdag het showtje, een goede oefening voor Bernice, zij heeft af en toe kuren en ook nu wilde ze zich niet laten betasten. Brandir heeft hier gelukkig geen problemen meer mee.
Bernice’s gangwerk ziet er van opzij prima uit, ze strekt goed en heeft een mooi bereik maar in komen en gaan hoop ik dat het nog sterk verbetert. Het zou toch zonde zijn als Sonja haar niet zo kan showen als gepland. 
Natuurlijk moesten we na het showen even een paar statiefoto’s maken. Eigenlijk waren ze het goed zat maar de aanhouder wint.
En vervolgens weer even dollen.
Aan het eind van de middag heeft Bernice een klein stukje gecoursd. Zij deed dit vol overgave dus de volgende keer mag ze met Picaro, de Galgo van Cis en Annemiek, een stukje coursen. Hopelijk kan ze dan op Ronostrand voor haar licentie lopen. Brandir is een ander verhaal, hij heeft vorig jaar heel leuk gelopen maar begin dit jaar heeft hij een paar negatieve ervaringen opgedaan en heeft nu moeite om het leuk te vinden. Het is natuurlijk een enorm ei en ziet overal spoken. Hij heeft nog veel tijd nodig.
Calhoun en Caintha toonde zich ook weer enthousiast voor een stukje coursing en vlak voor dat ze mochten starten stond Calhoun naar het haas te blaffen maar toen ik ze los liet, keken ze elkaar aan en bleven staan. Toen ik eenmaal een stukje was meegelopen gingen ze toch achter het haas aan en genoten van de ‘kill’, daar doen ze het voor!! Maar het is toch vreemd dat onze meeste hounds het vertikken om op dit terrein te lopen. Iets staat ze niet aan.
Nederlands Jeugd Kampioen.
Na in Goes zijn eerste U-tje voor het Nederlands Jeugd Kampioenschap te hebben gehaald (en een doorgeschoven CAC), pakte Brandir zijn tweede U-tje en een volledig CAC met BOS tijdens de show in Oss op 31 mei. Zijn derde U-tje en het reserve CAC pakte hij tijdens de show in Echt op 7 juli j.l. Hij is nu dus ook Nederlands Jeugd Kampioen.
Zijn volgende show is de Windhonden Show, daar heeft hij als het goed is weer wat meer concurrentie.
Druk, druk, druk.
Eindelijk heb ik weer even tijd om wat te melden over de O’Cockaigne hounds. Bijna de hele meimaand zijn we onderweg geweest met hounds en caravan. Maar ik begin met 20 april. Op deze dag was de show in Goes. Hiervoor had ik Brandir aangemeld in de Jeugdklas. Er waren maar drie Deerhounds gemeld; Prince van Jasper en Ineke, Bibelot van Marijn en Brandir. Prince werd BOB en Brandir kreeg het reserve CAC. Hij heeft nu dus 1 puntje voor zijn Nederlands Jeugd Kampioenschap en daar het CAC doorschuift, ook een puntje voor het “volwassen” kampioenschap.
Op dinsdag 23 april kreeg Calhoun zijn 6de chemokuur. Hij verliest intussen erg veel haar maar daar waar het nagenoeg kaal was, begint het ook al weer te groeien. Hij reageerde niet zo goed op deze “laatste” kuur. Hij heeft lange tijd niet gegeten en is hierdoor behoorlijk afgevallen. Ook was hij duidelijk snel moe en had niet veel zin in wandelen. Daar Johan de Vos hem nog even wil doorbehandelen, hadden we een afspraak voor 10 mei. Eerst bloedprikken en controleren en daarna zouden we longfoto’s nemen. De bloeduitslagen waren niet zo denderend, een aantal waarden waren te hoog en hierop werd besloten dat er geen chemo gegeven zou worden. De longfoto’s zagen er “prachtig” uit. Hiep hiep hoera!!!! Dat was tenminste iets! Intussen is Calhoun weer helemaal de oude en dinsdag 4 juni gaan we weer naar Terneuzen voor eventueel zijn volgende chemokuur.
Op donderdag 2 mei vertrok
ken we richting Berlijn. De overnachting halverwege was bij Sonja, Brandir wist niet wat hij zag toen zijn zusje hem kwam begroeten! De volgende morgen zijn we met z’n allen verder gereden richting Göhlsdorf, Simon was uitgenodigd om hier de Internationale coursing te komen jureren en ik was gevraagd om te keuren tijdens hun CAC-show. De coursing zou plaatsvinden op een groot omheind grasveld en gelukkig konden de hounds hier vrijdagmiddag al even lekker de benen strekken. Maar natuurlijk moest er ook gewandeld worden. Zaterdagochtend gingen Simon, Angelika en Sonja op pad en lieten al gauw het merendeel van de 9 hounds los. Het was meteen raak, ettelijke hazen moesten het hazenpad kiezen en Calhoun kreeg roodwild in zijn neus en was gelijk weg. Na een dikke 15 minuten kwam hij uitgepu
t terug, die had genoeg gelopen voor de rest van de dag! En Simon had genoeg stress voor de rest van het weekend, die liet Calhoun (gelukkig) niet meer los! Het weer was buitengewoon, bijna 30 graden maar met een klein beetje wind zodat het nog goed toefen was. Alleen voor een grote wandeling was het al gauw te warm voor ons bejaardenclubje; 3 van 10 jaar en 1 van 11,5. Op zaterdag dus de show, Sonja showde Brandir, Bernice en Silva. Er waren 9 Deerhounds gemeld, 8 aanwezig. Brandir en Bernice kregen hun eerste JeugdCAC en Brandir werd JeugdBOB. BOB en BIS werd de in Finland wonende Kilbourne Harvest Moon, de broer van de vader van Brandir en Bernice! Zondag dus de coursing waarvoor er twee Finse Deerhounds gemeld waren. Eén van hen was Blixten the Great Scott, deze reu heeft met Calhoun in Tsjechië gelopen tijdens het EKC in 2009. Het was duidelijk te zien dat hij een dagje ouder was! Maandagochtend zijn we allemaal weer vertrokken. Wij gingen eerst naar Tüttleben om onze caravan daar alvast neer te zetten voor het Pinksterweekend. Van hieruit zijn we dinsdag naar huis gereden.
Donderdag 9 mei hadden we de Deerhound Clubmatch. Brandir werd derde in zijn klas, Coney won de Veteranenklas en Caintha werd derde in deze klas.
Vrijdagochtend 10 mei dus eerst met Calhoun naar Terneuzen geweest. Daarna gauw nog wat spullen in de auto, Calhoun eruit en Brandir erin en hup richting Dortmund. Sonja was gelijktijdig met mij vertrokken zodat we ongeveer gelijk in Dortmund zouden aankomen. Helaas belandde Sonja in meer files dan ik en was ik er dus eerder. Na een klein kwartiertje konden Brandir en Bernice elkaar weer begroeten en hebben we een heerlijke wandeling in het grote nabij gelegen park gemaakt. Zaterdag was de VDH-Europasieger-Ausstellung in de Westfalen Hallen. 18 Deerhounds gemeld, 17 aanwezig. Brandir won de Jeugdklas (2) en kreeg zijn tweede JeugdCAC, werd Europa Jugendsieger en JugendBOB. Bernice was niet gemeld. Voor de zondag waren er 9 Deerhounds gemeld en allen aanwezig. Brandir was nu de enige in de jeugdklas en kreeg een ZG omdat hij te jong was. Waarom meld je een jonge hond in de jeugdklas???? Je kan toch niet verwachten van een reutje van nog geen jaar dat die af is??!! Gelukkig konden we vroeg weg zodat we alles rustig konden inpakken en eind van de middag was ik weer thuis.
Woensdagochtend vertrokken we weer richting Tüttleben alwaar we rond drieën aankwamen. Angelika en Sonja waren er iets later. Na alles weer te hebben geïnstalleerd namen we eerst een glaasje sekt. Het was heerlijk weer en het genieten kon beginnen. Alhoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik er nog steeds van baalde dat ik niet naar de Wereldtentoonstelling in Budapest doorreisde. Voor deze show had ik in november Calhoun, Brandir en Bernice gemeld. Helaas werd na melding de botkanker bij Calhoun geconstateerd. Ik heb nog geprobeerd om hem te vervangen door Coney maar kreeg nul op het rekest. Bernice bleef last hebben van haar panostitis en hierop besloot ik om maar niet te gaan. Want om nou alleen met Brandir dat eind te reizen en me daar in en in triest te voelen vanwege Calhoun, daar had ik ook geen zin in. Enfin, dan maar het beste ervan maken in Tüttleben. Brandir en Bernice hadden in ieder geval ontzettend veel plezier samen en samen met Angelika en Sonja hebben we
Cody op donderdag van zijn jas ontdaan. In etappes hebben we hem geschoren en geknipt en toen hij klaar was voelde hij zich weer als een jonge god.
Zaterdag waren er 6 Deerhounds gemeld voor de show. Brandir kreeg zijn 3de en dus laatste JeugdCAC en mag zich nu Duits Jeugd Kampioen (DWZRV) noemen ook werd hij JeugdBOB. Daar hij ook de enige reu was, was hij automatisch Beste Reu en BOS, hij moest het natuurlijk afleggen tegen Xena van Angelika, een volwassen teef die later ook nog BIS zou worden. Bernice kreeg haar 2de JeugdCAC. Ze showt zich in ieder geval erg goed, daar zijn we al erg blij mee. Hopelijk wordt ze nog sterker in haar gangwerk want dat ziet er nog niet erg fraai uit.
Intussen had het af en toe tot vaak zeer heftig geregend en stonden er overal gigantische plassen, zo ook op het coursingterrein. Zondag en maandag was dus de coursing waarvoor Simon gevraagd was het parcours te bouwen, te draaien en te masteren. Woensdagmiddag was hij al begonnen met het uitzetten ervan daar donderdagochtend de gemeente het weiland gedeeltelijk zou komen maaien. In eerste instantie had Simon een mooi lang parcours uitgelegd maar toen bleek dat de kettingzaag, normaal gesproken een ijzersterk draaitoestel, het niet trok. Alles nog eens nagelopen, ingekort, extra gemaaid, niets hielp. Het lag echt aan de kettingzaag. Zonde van het mooie lange parcours! Maar door de regen was het toch een zeer spectaculair parcours, de mensen moesten door water maar ook de hounds, wat n
atuurlijk prachtige foto’s opleverden voor de fotograven. Ook het middenterrein van de renbaan, waar Brandir en Bernice iedere dag even uit hun dak konden gaan, vertoonde grote plassen. Daar Brandir absoluut geen waterrat is, trok Sonja op een gegeven moment haar schoenen uit en stapte de plas in. Bernice volgde trouw maar Brandir vertrouwde het voor geen cent. Na veel lokken en snoepjes aanbieden stapte Brandir voorzichtig in de plas en ja hoor, hij liep door! Hierna heeft Sonja hem nog een paar keer de plas ingelokt en nu heeft hij door dat hij er niet in verdwijnt. Poei, poei, wat een watje!
Op dinsdag was er renbaan training. Afgelopen jaren heeft Calhoun altijd een rondje renbaan gedaan, hij vond dat geweldig! Ook nu haalde ik hem op voor een rondje. Toen hij het haas hoorde en zag was hij niet te houden! Hij sprong in het rond en gilde van enthousiasme. Toen hij eindelijk aan de beurt was sleurde hij me langs het starthok en kon amper wachten tot het haas kwam. Hij startte super enthousiast en heeft het hele rondje gelopen. Geen Saluki-tijden meer voor Calhoun maar genoten heeft hij!!
Woensdag kookdag. Sonja, Angelika en Simon zouden voor zo’n 20 man koken en vertrokken, na het boodschappen doen, de keuken in. In vergelijk met twee jaar terug, toen waren er 60 mensen om te eten, hadden ze niet veel werk. Om zeven uur konden we aan tafel en zoals gewoonlijk vond iedereen het heerlijk!
Door de regen besloten we niet langer te blijven, hebben donderdag de boel weer ingepakt en zijn in één ruk door naar huis gereden. Bergen wasgoed, een natte voortent, een vuile caravan en mijn keramiek dat ik af wil hebben voor het EKC eind juni, zorgden ervoor dat er weinig tijd over bleef om ons te vervelen. Morgen vertrekken we weer richting Lichtenvoorde alwaar renvereniging Swift voor de eerste keer een coursing organiseert waarvoor Simon zijn medewerking heeft aangeboden. Hopelijk zit het weer een beetje mee, dat is wel zo plezant.
Posted in 2013, Buitenland, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Commander Cody O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Weekendje Breed show in Engeland.
Daar Sonja en ik gepland hadden om naar de Breed show van de Engelse Deerhound Club te gaan, is Sonja de dagen tussen het Pinksterweekend en de Breed show hier gebleven. Het gaat gelukkig een stuk beter met Bernice en zodoende hadden de pups lol voor tien. De eerste dagen konden ze gewoonweg niet ophouden met spelen en moesten we ze af en toe binnen halen om tot rust te komen. Het probleem is dat als ze moe worden, ze inschattingsfouten gaan maken en dan ergens tegen aan lopen. Zo hadden ze al een paar keer over een bank gesprongen maar op een gegeven moment ging dit dus fout en liep Brandir op drie poten met een gat in z’n pols, een flinke schaafwond op zijn knie en een enorm opgezwollen tweede dij. Traumeel en koude kompressen deden hun wonderen en de volgende dag liep hij weer als een kieviet. Ook Silva en Calhoun vinden het schitterend om achter de pups aan te jagen hier op het terrein maar dat hebben wij liever niet want het eindigt altijd in een potje inhakken op één van de twee pups. Enfin na een kleine week spelen werden Brandir en Bernice wat rustiger en dat gaf goede vooruitzichten voor de trip naar Engeland want het was natuurlijk voor het eerst dat ze zich in een hotel netjes moesten gaan gedragen en gelukkig hebben ze dat ook gedaan.
De reis via de Eurotunnel verliep voorspoedig tot dat we in Engeland onder Londen kwamen. Hier waren ze, zoals altijd, met de weg bezig en dit veroorzaakte natuurlijk lange files. Iets later dan gepland kwamen we bij het hotel aan en zijn we eerst met de hounds gaan lopen. Het grootste gedeelte van het enorme landgoed was in beslag genomen door een golfcourse maar er waren ook een paar sportvelden waar geen kip te zien was. Hier hebben we dagelijks Brandir en Bernice lekker kunnen laten ravotten want dat hebben ze toch echt nodig! Helaas vergaten we iedere keer het fototoestel mee te nemen anders hadden we echt wel een paar hele mooie plaatjes gehad. Jammer! Brandir vond al die Deerhounds erg spannend, iedere keer als er ergens iemand met een Deerhound aan de lijn liep moest hij dat goed bekijken, net alsof hij nog nooit een Deerhound had gezien! Hij wilde ze ook altijd allemaal begroeten en vooral de hele kleine pupjes vond hij schitterend. Op een gegeven moment stonden we te praten met Mick Peach toen Toby, de fokker van Brandir en Bernice, op ons af kwam. Een vreugdevol weerzien en na even goed kijken herkenden ook de pups Toby. Het was mij wel opgevallen dat er in één van de auto’s die bij ons stonden, een Deerhound zeer geïnteresseerd naar ons stond te kijken. Totdat Betina naar ons toe kwam en zei dat het Cscarf was! Ik ben gelijk naar hem toegelopen en door het autorek heen werd ik helemaal afgelikt. Betina had zeer ernstig haar enkel verzwikt en hierop bood ik meteen aan om Cscarf de volgende dag te showen. Dat vond ze wel een goed i
dee.
Op zaterdag moesten we vroeg uit de veren want Brandir zat in de eerste klas. Keurmeester was Sandy Platt van de Charbonell Deerhounds. Het weer was gelukkig iets beter dan vrijdag, minder wind maar nog wel erg fris. Het zonnetje scheen waterig maar in de loop van de dag werd ze sterker en als de wind er even niet was, was het heerlijk. Brandir zat in de Puppy klas waarin er 11 gemeld waren maar hiervan waren er 8 aanwezig. Hij kon zich niet erg concentreren op het showen, al die Deerhounds om de ring waar hij niet heen mocht was wel erg moeilijk voor hem. Hij keek zijn ogen uit! Maar toch wierp de ringtraining, die ik een paar weken met hem gevolgd had, zijn vruchten af. Het lopen ging prima en af en toe bleef hij ook netjes staan, door de spanning iets te gespannen en hierdoor iets te weinig 
hoeking tonend maar ik mocht niet klagen want hij werd derde!
Cscarf stond in Open Dog, 10 gemeld, 7 aanwezig. Hij liet zich heel goed showen door mij en ondanks dat hij niet in topconditie was, liep hij als een speer, ik kon hem af en toe amper bijhouden. Hij werd als tweede geplaatst, achter de Crufts winnaar van dit jaar. Uiteindelijk werd hij reserve Best Dog, 45 reuen achter zich latend!
Zondag stonden we wederom vroeg op daar ik Betina had beloofd om met Cscarf in de Champion Parade te lopen. Om half tien waren we bij de ring maar er was nog nagenoeg niemand aanwezig. Normaal krijg je op vrijdag bij aankomst een map met alle informatie betreffende zo’n weekend; hoe laat, wat en waar. Erg handig. Maar deze keer hadden we niets ontvangen en moesten we het iedere keer aan iemand vragen met het gevolg dat we af en toe tegenstrijdige informatie kregen. Enfin, we waren duidelijk te vroeg maar dit had het voordeel dat Brandir en Bernice even konden wennen aan de doedelzakspeler. Ze vonden het erg interessant en moesten het van dichtbij bekijken.
Kwart over tien waren de meeste Engelse Kampioenen aanwezig en moest ik voorop met Cscarf achter de doedelzakspeler aan richting de ring. Ik heb dit nu al een aantal keren gedaan en vind dit altijd een erg emotioneel moment. Mary Girling stelde iedere kampioen voor en tijdens de ereronde door de ring werden we door de omstanders beloond met een luid applaus. Hierna snel een kam door Brandir want die was gemeld voor de Maiden Dog or Bitch Class. Hij was wat relaxter, wat gewend aan alle Deerhounds om de ring en showde een stuk beter. Hij werd derde van de vijf en kreeg zijn tweede mooie gele rozet. Een prachtig speeltje!
Na nog even genoten te hebben van het prachtige weer, alle Deerhounds en onze vrienden en bekenden gedag te hebben gezegd, zijn we weer richting Nederland vertrokken. Natuurlijk hadden we weer file in België en kwamen ’s avonds na achten moe maar voldaan thuis. Het was een heel gezellig weekend en de pups hebben weer veel geleerd!
Posted in 2013, Buitenland, Show | Tags: Cscarf O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | No Comments »
Calhoun leeft zich uit op het coursingveld!
CC2000 had weer een heerlijk weekend!
Ondanks de behoorlijke kou waren we tijdens het Paasweekend met onze coursingvrienden te gast bij minicamping “De Ganzenhof” in Bladel. Hier organiseerden wij wederom een heerlijke funcoursing op een groot weiland. Een kleine 60 hounds waren er gemeld en alleen Marij Tuip met haar Barzoi’s was door omstandigheden niet aanwezig. Marc Goetstouwers leefde zich weer uit in zijn passie en heeft vele mooie foto’s gemaakt. Marc…. BEDANKT!!! Ook Sonja was weer van de partij en zij was zo lief om voor iedere deelnemende hound een zakje met zelfgebakken koekjes mee te brengen. De hounds vonden ze héééérlijk!! Sonja, namens iedereen, nogmaals bedankt!!
Voor mij had dit weekend wel iets heel speciaals. Brandir en Bernice hadden in februari wel een keer wat gedaan bij ons achter op een paardenwei maar nog nooit als er andere mensen en honden bij stonden. Ondanks de groeipijnen liep Bernice goed, ze liet zich absoluut niet afleiden. Als ze eenmaal over deze kwaal heen gegroeid is, denk ik dat ze een hele goede coursing hound zal worden. Brandir liep het gehele parcours zeer goed volgend en al met een behoorlijke snelheid; een belofte voor de toekomst.
Caintha en Calhoun liepen al de hele dag te zeuren dat ze eigenlijk ook wel wilden coursen. Caintha is al 10 jaar en ik had lang geleden al had gezegd dat er niet meer gecoursd w
erd maar ze wilde zo graag dus stemde ik toe. Ook Silva, bijna 7 jaar jong, wilde haar benen nog wel een keer strekken en uiteindelijk besloten we om Caintha, Silva en Calhoun tegelijk het coursingveld te laten bestormen. Een aantal mensen keken raar op toen wij met dit drietal bij de start verschenen. “Welke gek laat er nou een Deerhound met drie poten coursen”? Maar de mensen moesten eens weten wat Calhoun allemaal doet op die drie poten!
Ik merkte gelijk al aan Calhoun dat het hem menens was en niet zo als de 
laatste keren; fanatiek naar de start lopen en dan blijven staan. Ook Caintha was weer ouderwets fanatiek. Bij de start aangekomen waren ze amper te houden, ze hadden er echt zin in. Wel hadden we Simon gezegd maar een klein stukje te draaien, zo’n 300/350 meter was genoeg.
Het eerste stuk liepen ze gelijk op maar al snel waaierden ze wat uit waardoor wij wat minder gespannen toekeken. Want ja, het was voor de eerste keer dat Calhoun achter het nephaasje aanging en op een botsing zaten we niet te wachten.
Het was duidelijk dat ze er alle drie echt van genoten en bij de opvang aangekomen ging het ook perfect. Simon weet precies hoe hij moet draaien om botsingen te 
voorkomen. Het was heerlijk om Calhoun weer te zien coursen en hij vond het ook zalig. Ik ben blij dat ik toentertijd het besluit heb genomen om zijn poot te laten amputeren, hij doet het zo goed. En ik weet zeker dat als ik het niet gedaan zou hebben, ik hem al lang geleden had moeten laten inslapen. Ik hoop dat er meerdere mensen, door Calhoun, ervan overtuigd raken dat ook een grote hound heel goed op drie poten kan leven en nog veel plezier kan hebben.
Posted in 2013, Lure Coursing | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
3 X 10 = 30!!!
Caintha, Cute Coney en Commander Cody 10 jaartjes jong!
Vandaag, 26 maart, zijn Caintha, Cute Coney en Commander Cody, 10 jaar geworden. Een zeer respectabele leeftijd! Ze zijn nog zeer fit, wandelen iedere dag mee en spelen volop met Brandir. Caintha en Coney hebben hier hun hele leven gewoond maar Cody is vorig jaar juni terug gekomen en heeft zich in een mum van tijd aangepast aan ons levensritme. Met het reizen heeft hij geen probleem en de lange wandelingen vindt hij heerlijk. 
Cody is een echte woolly maar dat maakt hem juist heel aantrekkelijk. De meeste mensen denken nog altijd dat hij een puppy is, zeker als hij ook nog eens met een stok gaat lopen spelen of gekke bokkesprongen maakt! Daar is hij erg goed in!
Is het geen heerlijk ventje?!
We zijn vandaag naar “De Mosten” geweest. Een recreatiegebiedje hier net over de grens in België. Je kan er heerlijk wandelen maar het belangrijkste is dat het bestaat uit zand en water! En vandaag stond er ook nog eens een straffe wind! Wat wil een windhond nog meer??!!
Ook Calhoun doet dapper mee!
Brandir past nog steeds op schoot.
Brandir is n
u zeven en een halve maand jong en verbaast zich er steeds over dat alles zo krimpt. Eerst kon hij onder de tafer door lopen nu legt hij zijn kop op tafel. Hij geniet er duidelijk van dat hij alles beter kan observeren en ik wacht op het moment dat hij het één en ander van de tafel of het aanrecht plukt. Tot nu toe is hij erg braaf, pakt alleen oude kranten uit de emmer met aanmaak spullen voor 
de kachel en heeft verder alleen zijn of Calhoun’s speelgoed gesloopt. Want daar is hij goed in; oogjes uitpeuteren en piepers onklaar maken. Bij Sonja heeft Bernice het houten meubilair ontdekt en is dit een beetje aan het bij werken. Hopelijk gaat Brandir dit niet doen.
Wat Brandir nog steeds erg graag doet is op schoot liggen. Een paar maanden geleden was dit voor lange tijd, dat werd steeds korter en nu is het gelukkig voor Simon nog maar een paar minuten want Brandir weegt inmiddels 33 kilo! Maar het moet nog wel iedere avond even. Het is te hopen voor Simon dat Brandir op een gegeven moment inziet dat hij er toch te groot voor wordt!
Posted in 2013, Lachen met, om en vanwege Deerhounds, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Nimloth Brandir | No Comments »
Dikke pret voor Brandir en Bernice.
Afgelopen week was Sonja hier met Bernice. Zodra Sonja het terrein op kwam rijden met haar camper had Calhoun het in de gaten en begon te gillen. Ik was nog net op tijd om de onderdeur dicht te doen zodat Sonja op een normale manier het terrein op kon rijden en de camper kon parkeren. Hier in huis was het een kabaal van je welste, allen stonden te dringen om Sonja te verwelkomen. Toen Sonja de camperdeur open deed en Bernice eruit liet, rende deze regelrecht naar ons toe en nadat ik de onderdeur had geopend was het dikke pret voor Bernice en Brandir. Deze twee hebben we het eerste uur niet meer gezien.
Omdat ik Oma Amy niet te lang alleen wil laten daar ze wel op kan staan als ik niet thuis ben, hebben we pas op vrijdagmiddag een grote wandeling kunnen maken. Simon was weer thuis (na een tripje Engeland en Spanje voor zijn werk) dus we konden met een gerust hart de deur uit. Hup, alle 8 hounds in de auto en richting Schijf. Het was heerlijk weer en de hounds genoten duidelijk. Alleen Calhoun baalde want hij moest aan de riem blijven vanwege een blessure aan een teen. Het was wel heel relaxed wandelen want de jager zat aan de riem, de twee jongsten (6 maandjes) waren met elkaar bezig en de anderen zijn zo oud dat ze niet jagen als ze niets zien.
Na zo’n wandeling is het natuurlijk goed rusten …….
…alhoewel niet voor lang!
Puppydag te Waalwijk
Brandir leert veel tijdens de puppydag te Waalwijk.
Op 2 september ga ik met Brandir naar de Puppydag van KC Waalwijk. Er zijn meer dan 100 pups aangemeld maar er kunnen er maar 100 deelnemen. Gelukkig was ik nog op tijd met aanmelden want meestal zit zoiets snel vol. Het is een zeer leerzame dag voor een pup in een vrij stressvrije omgeving. Er worden verschillende rondes gehouden waarin 5 tot 6 pupjes worden beoordeeld door 2 keurmeesters. De pups worden geplaatst en afhankelijk van welke ronde gaan de eerste 4 of 5 door naar de volgende ronde. De pups komen dus onder verschillende keurmeesters uit en tussen de rondes is voldoende tijd om te relaxen; oftewel een puppenslaapje te doen. En een Deerhoundpup kan dat zééér goed! Brandir vindt het allemaal prachtig en kijkt zijn ogen uit. Alle pupjes die in zijn buurt komen worden vrolijk door hem begroet en met de Italianen pupjes van Sandra en
Lucien is hij al gauw dikke maatjes. Spelen, slapen en af en toe werken bevallen hem prima.
De eerste twee rondes heeft hij nodig om te leren wat de bedoeling is maar bij de derde ronde gaat het al een heel stuk beter. Hij leert snel. Natuurlijk gaat het allemaal zonder druk en met veel snoepjes, niets forceren en veel knuffelen. Hij is per slot van rekening nog maar 15 weekjes jong! Hij kijkt steeds zeer geïnterresseerd naar de andere pups als die een rondje moeten lopen, eigenlijk zou hij dan wel met ze willen spelen maar helaas…
In de eerste ronde belandt Brandir ex equo op de tweede plaats, dat had ik echt niet verwacht! Verder belandt hij meestal op de eerste of tweede plaats en krijgt vele complimentjes, van zowel de keurmeesters als omstanders. Wat een opsteker! Ik krijg er steeds meer zin in! Uiteindelijk komt hij in de halve finale terecht. Er zij twee groepen van 12 pups, de eerste vier gaan de finale in. Brandir is het intussen zat. Hij is toch wel moe ondanks zijn slaapjes tussendoor. Maar ik ben al dik tevreden met hoe hij zich gedraagt en showt. Hij mag naar de zesde plaats van zijn groep. Ik ben apetrots op mijn kleine ventje! Hij heeft veel geleerd maar bovenal heeft hij getoond dat hij al een echte Deerhound is en daar ben ik nog het meest blije mee!
Brandir en Calhoun
Toen Calhoun klein was kwam hij altijd ’s morgens vroeg, als Simon opstond om naar zijn werk te gaan, bij mij op bed. Dat doet hij nog steeds maar helaas heeft hij nu concurrentie!
O’Cockaigne verrijkt met twee Nimloth puppies!
Ik stel aan u voor…..Nimloth Brandir en zijn zusje Nimloth Bernice.
Na wat heen en weer gemail en nadat Simon er was wezen kijken en foto’s had doorgestuurd, besloten Sonja en ik om op vrijdag 27 juli af te reizen naar Dorset alwaar Gill en Toby Smith met hun Nimloth Deerhounds wonen.
We werden uiterst vriendelijk ontvangen en verdwenen natuurlijk gelijk in de tuin bij de puppies. Dezen kwamen direkt op ons af en zagen er allemaal even gezond en sterk uit. Ze waren op dat moment 10 weken en 1 dag jong.
Eén van de belangrijkste reden tot het nemen van het besluit om uit dit nest iets te willen hebben, zijn de bloedlijnen die in de stamboom verenigd zijn. De kombinatie van top-coursing hounds en top-show hounds was voor ons zeer aantrekkelijk. En … we werden niet teleurgesteld. De vader van de pups is Kilbourne Hector at Oelmuhle en de moeder is Rosslyn Pollie at Nimloth. Read the rest of this entry »