Cute Coney O’Cockaigne
17 september 2013 | 
Author 
Coney
“The love of my life”, Cute Coney O’Cockaigne, is niet meer onder ons. Zaterdag 14 september om 7.00 uur in de ochtend, heb ik afscheid van haar moeten nemen.
Een week eerder waren we nog bij de Jahresausstellung in Hoisdorf (D) alwaar ik Coney showde in de Veteranenklas. De donderdag ervoor had ze nog veel plezier gehad in het beekje en de bossen bij Sonja. Niets wees op het komende onheil. Maandag 9 september had ze niet veel zin in de boswandeling en wilde ’s avonds ook niet eten. Vreemd, want Coney was na haar sterilisatie een zeer goede eter. Dinsdagavond at ze weer met veel appetijt en ik dacht dat de reis misschien te veel was geweest voor haar. Ze was tenslotte al bijna tien en een half. Maar woensdagochtend wekte Simon mij met de mededeling dat Coney bloed had gespuugd. Gelijk stond ik naast mijn bed en ging kijken. Coney toonde niet ziek of beroerd maar er lag wel een plas bloed onder haar snoet op de grond. Ze had geen koorts, alleen een ontzettende dorst. Zeer ongewoon. In een mum van tijd zat ik bij de dierenarts en werd ze betast, geröntgend en geëchood. Niets te voelen, niets te zien. Ook gaf ze geen pijn aan. De diagnose die gesteld werd was; zeer waarschijnlijk een maagzweer, heel misschien een tumor. Ik ging met de nodige 
medicamenten naar huis en in de loop van de middag heeft Coney nog wel twee keer een beetje bloed met water opgegeven maar daarna was dat over. Dit gaf hoop.
Woensdagavond liep ineens haar temperatuur op tot ver boven de 40 graden. Gauw naar de dienstdoende dierenarts voor een injectie daar ik bang was dat de temperatuur alleen maar verder op zou lopen en dat ik dan midden in de nacht in de problemen zou komen. Haar temperatuur daalde en donderdagochtend was ze rustig en heeft ze een klein stukje gelopen. Donderdagmiddag terug voor controle, nu gaf ze wel pijn aan en ik kreeg pijnstillers mee. Ze wilde nog steeds niets eten, alleen maar drinken. Vrijdag was haar temperatuur gedaald tot onder de 38, voor haar normaal. Ze werd wel steeds onstabieler als ze naar buiten ging om een plas te doen maar verder was ze rustig en relaxed. Tegen twaalf uur ’s nachts ging het fout, ze kreeg pijn en werd onrustig. Na overleg met de dierenarts heb ik haar meer pijnstilling gegeven en heb de nacht naast haar doorgebracht. Af en toe was ze rustig en dommelde we beiden in maar dan laaide de pijn weer op en moest ik haar weer wat geven. Tegen half zes heb ik haar nog een keer wat gegeven maar hierop reageerde ze niet meer en bleef erge pijn houden. Om half zeven heb Rens uit z’n bed gebeld en gevraagd of hij gelijk kon komen. Met een half uurtje was hij er en heeft Coney van haar pijnen verlost. Het is me allemaal te snel gegaan, ik besef het tot op heden nog maar amper dat ze er niet meer is.
Mijn Coney, mijn “Cutie de Beauty”, ze heeft me zoveel gegeven, een stel prachtige kinderen, vele momenten dat ik apetrots op haar was maar vooral veel liefde. Wat een heerlijk karakter had ze!!
Al haar gegevens kunt u vinden onder O’Cockaigne Deerhounds – Onze Deerhounds
Klacht over Calhoun!
Afgelopen week stond er ineens een zeer aardige meneer bij ons op de stoep. Toen hij halverwege het terrein was werd hij natuurlijk opgemerkt door de hounds en uitbundig begroet door Caintha, Brandir en Calhoun. Eenmaal bij ons huis gekomen maakte de beste man zich kenbaar als controleur van de honden- of dierenbescherming, dat weet ik niet meer. Hij vertelde dat hij even naar Calhoun kwam kijken omdat hij een klacht had gehad vanwege het feit dat Calhoun coursing had gelopen! Ik zei hem dat hij zojuist was bestormd en begroet door Calhoun en dat het dus prima ging met hem. Vervolgens riep ik Calhoun erbij en de beste man k
on niets anders zeggen dan dat Calhoun er prachtig uitzag. Ook de andere hounds en hoe ze hier in huis leven, beviel hem wel. Natuurlijk werd er even over het coursen van Calhoun gesproken maar de meneer had al gauw door dat de klacht nergens op sloeg. Ik vertelde de beste man dat Calhoun al als pup van 5 á 6 weken achter het lapje plastic aanliep en dat hij het z’n hele leven is blijven doen, plastic en echt. Ook dat hij tijdens een normale wandeling of het rond-racen hier op ons eigen terrein achter Brandir aan, 100 keer intensiever bezig is dan zo’n klein stukje “coursing” wat hij gedaan heeft tijdens de trainingen van een vereniging of ons eigen coursingfeestje. De aardige meneer maakte notities en liet duidelijk blijken dat hij het gevoel had voor niets te zijn gekomen. En dat was natuurlijk ook zo. Toen ik hem terug begeleidde naar zijn auto zei hij nog: “Het is hier wel een paradijs voor die honden”. En ja, het heet hier niet voor niks O’ Cockaigne.
Ik heb wel een vermoeden wie dit aan geslingerd heeft. Ik wil alleen maar zeggen dat het lachwekkend was/is en dat ik het heel erg vind dat er kostbare tijd van mensen verspilt wordt die op een heleboel andere plaatsen echt hard nodig zijn en dat het zonde is van het geld dat deze actie heeft gekost. Ik stel dan ook aan de bewuste persoon voor om een flinke donatie te doen aan de instantie waar hij deze klacht heeft ingediend. Dat zou echt SPORTIEF zijn!!
Posted in 2013, 2014, Lure Coursing, O'Cockaigne Landgoed | 
Tags: Calhoun O'Cockaigne | 
No Comments »
Brandir BIS-4!
Voor de show in Mechelen (België) op 18 augustus jl. had ik Brandir in de Jeugdklas gemeld onder keurmeester mevr. Tanya Ahlman-Stockmari uit Finland. Ik kende haar niet en de naam zei me ook niets. In de Kampioensklas stond Regalflight Tarloch van Susanne Baumann (D). Mevrouw Ahlman vertelde mij dat dit haar ras was en liet gelijk al blijken dat ze Brandir wel erg mooi vond. Toen ik haar vroeg van welke kennel zij haar Deerhounds had, zei ze Sassatown en gelijk ging er bij mij een lampje branden. Zij was dus van Sassatown en heel lang geleden heb ik haar partner wel eens ontmoet met hounds maar de laatste jaren nooit meer iets van hun gehoord of gezien. Enfin Brandir kreeg een Uitmuntend en werd BOB. Voor dat hij de erering in moest ging ik foto’s laten nemen door Karl Donvil. Brandir had nog nooit op een podium gestaan dus ik was bang dat het een strijd zou worden. Maar nee hoor, hij deed het fantastisch en Karl heeft echt hele mooie foto’s van hem kunnen schieten. Hopelijk verschijnen ze snel op zijn site zodat ik er een paar kan bestellen.
In de loop van de middag moest Brandir het opnemen tegen de andere rasgroepwinnaars. De groep werd gekeurd door mevr. S. Kealy uit Ierland. In de voorkeurring stond Gary Janssens met Kilmara of First Avenue voor mij, een gigant van een Ier van net 22 maanden jong. En alhoewel Brandir in het niet viel bij Kilmara, vonden ze elkaar wel erg leuk en zouden het liefst een potje ravotten. Mevr. Kealy keurde de hounds en Gary en ik hadden beide het gevoel dat we voor spek en bonen meededen, ze keek amper naar onze hounds. Hoe groot was onze verbazing toen we beide in de selectie van vier zaten. Na nog een rondje lopen werd er geplaatst en belandde Kilmara op de tweede en Brandir op de eerste plaats! Het moest niet gekker worden!! Maar dat werd het wel. Voor de BIS keuring verschenen er 8 rasgroepwinnaars, de Teckel en Terriër waren niet komen opdagen. Brandir was het intussen behoorlijk zat en wilde eigenlijk niet meer mooi stil blijven staan, hij is
tenslotte nog maar 15 maanden. Dus veel druk wilde ik niet op hem zetten en liet hem maar een beetje begaan. Nadat dhr. Eberhardt (D) alle honden en Brandir had gekeurd liepen we nog een rondje door de ring en moesten we er allemaal weer uit. We zouden één voor één, op volgorde van plaatsing, binnengeroepen worden. Wel heel groot was mijn verbazing toen Brandir bij boordje vier mocht plaats nemen! Beladen met cadeaus verlieten we de erering en het was nog een hele puzzel om alles in één keer mee te slepen naar de auto. Simon had de sekt al koud staan en in het late middagzonnetje hebben we nog even getoast op onze Brandir.
De dagen na Kronenberg.
Daar ik voor Bernice een afspraak had gemaakt in De Bilt voor controle van haar Panostitis, bleef Sonja tot en met woensdag bij ons. Dinsdag dus naar De Bilt alwaar Annika Bernice zou onderzoeken. Er zat wel duidelijk verbetering in haar Thymus-energie maar de nier-energie was nog veel te laag. Daar moet dus nog verder aan gewerkt worden. Maar omdat Bernice geen pijn meer heeft en ze aartslui was omdat ze onlangs loops is geweest, konden we ze lekker laten ravotten zonder dat we ze moesten remmen, dat deed Bernice zelf wel.
De wandelingen die we maakten waren afgestemd op de bejaardenclub. Met één van bijna 12 en drie van dik 10 jaar hoef je geen uren te lopen, tevens is een klein uurtje voor Calhoun ook wel genoeg. Hij zorgt er wel voor dat hij genoeg beweging krijgt. Zo ook woensdagmiddag. Amper in de bossen aangekomen was hij alweer verdwenen, Bernice en Brandir in zijn kielzog meenemend. Na een paar minuten waren Brandir en Bernice terug, Calhoun duurde wat langer. Even later schoten ze weer weg maar toen duurde het veel langer voordat Calhoun weer terug was. Hij had eigenlijk al genoeg gedaan maar gelukkig was er een lekker meertje in de buurt waarin het goed toeven is.
Niks is lekkerder dan met een net goed uitgekamde vacht het water in te gaan! Lavinia was iets voorzichter met te water gaan nadat ze eerder deze week kopje onder was gegaan in de Weerijs bij ons achter. Calhoun gaat daar altijd de plomp in maar nu dachten de anderen dat ze dat ook wel konden. Niet dus. Ik moest Lavinia aan haar nek het water uithelpen want de kant was te steil, te blubberig en ze zat verstrikt in de waterplanten. De rest van de bejaardenclub moest ik met een kontje omhoog helpen. Eenmaal weer omhoog geklauterd zat ik van top tot teen onder de bagger en Sonja maar lachen!
Ja, en als je dan na water op een stukje met zand komt, is het hek van de dam.
Zoals gewoonlijk is Brandir de pineut.
Coney komt zich er ook nog even mee bemoeien.
Nadat Calhoun, Brandir, Bernice en Caintha het veld hadden geruimd, ging Coney vol overgave een “struik” te lijf.
Als dan alle zijtakjes er van af zijn geschud, mag Silva nog even met het “naakte haas” spelen.
Posted in 2013, 2014 | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Weekendje Kronenberg
Vanaf donderdagmiddag 8 augustus waren we in Kronenberg waar al sinds jaren de Nationale Coursing van Oss gehouden wordt. Een heerlijke locatie waar je goed kan wandelen met de hounds. Het enige nadeel is dat onze hounds iets tegen het terrein hebben; de meesten lopen hier niet goed. Dit jaar hadden we niets om officieel te laten lopen maar het jonge spul moest natuurlijk wel even oefenen en tevens hadden we afgesproken dat we een stukje zouden fietsen met de “puppen”.
Nadat alles op z’n plek stond en Sonja haar fiets van de camper had gehaald werd er eerst een rondje over het terrein proef gefietst. Brandir, Bernice en Silva liepen voorbeeldig los mee naast de fiets en genoten er duidelijk van. Ook genoten ze weer van elkaar.
Op zaterdag het showtje, een goede oefening voor Bernice, zij heeft af en toe kuren en ook nu wilde ze zich niet laten betasten. Brandir heeft hier gelukkig geen problemen meer mee.
Bernice’s gangwerk ziet er van opzij prima uit, ze strekt goed en heeft een mooi bereik maar in komen en gaan hoop ik dat het nog sterk verbetert. Het zou toch zonde zijn als Sonja haar niet zo kan showen als gepland. 
Natuurlijk moesten we na het showen even een paar statiefoto’s maken. Eigenlijk waren ze het goed zat maar de aanhouder wint.
En vervolgens weer even dollen.
Aan het eind van de middag heeft Bernice een klein stukje gecoursd. Zij deed dit vol overgave dus de volgende keer mag ze met Picaro, de Galgo van Cis en Annemiek, een stukje coursen. Hopelijk kan ze dan op Ronostrand voor haar licentie lopen. Brandir is een ander verhaal, hij heeft vorig jaar heel leuk gelopen maar begin dit jaar heeft hij een paar negatieve ervaringen opgedaan en heeft nu moeite om het leuk te vinden. Het is natuurlijk een enorm ei en ziet overal spoken. Hij heeft nog veel tijd nodig.
Calhoun en Caintha toonde zich ook weer enthousiast voor een stukje coursing en vlak voor dat ze mochten starten stond Calhoun naar het haas te blaffen maar toen ik ze los liet, keken ze elkaar aan en bleven staan. Toen ik eenmaal een stukje was meegelopen gingen ze toch achter het haas aan en genoten van de ‘kill’, daar doen ze het voor!! Maar het is toch vreemd dat onze meeste hounds het vertikken om op dit terrein te lopen. Iets staat ze niet aan.
Outdoor Sighthound Show 27-7-2013
Gisteren waren we op de Outdoor Sighthound Show te Sevenum. Dit windhonden evenement wordt maar eens in de twee jaar georganiseerd maar net als de windhonden-CAC-showtjes in Duitsland, kenmerkt het zich door gemoedelijkheid en de typische windhondenrust.
Daar het een lange dag beloofde te worden omdat ik had toegezegd om mijn keramiek mee te nemen, en dus de partytent opgezet moest worden, moesten Simon en de hounds ook mee.
De dag begon warm, erg warm maar al gauw werd verteld dat er rond twaalven wel eens een enorme onweersbui over zou kunnen trekken. Iedereen keek constant naar de lucht of raadpleegde zijn mobieltje om te kijken waar de bui was. Nou, die kwam! Gelukkig hadden wij onze tent super goed vastgezet maar vele anderen vlogen door de lucht, ook de grote tenten die in het midden stonden 
moesten het bezuren. De bui was niet zo heftig en langdurig als in Pouch en de hagelstenen ontbraken maar iedereen die niet op tijd in de kantine was, was in een oogwenk doorweekt. De auto stond een eind verderop, dus snel de hounds erin doen kon niet, die waren uiteindelijk ook doorweekt. In een mum van tijd stond het hele terrein blank, plaatselijk, onder andere onder mijn partytent, wel 7 – 8 cm. water.
Ja, en ik had mijn keramiek natuurlijk al uitgepakt en uitgestald en de doosjes dreven weer in het water!! Wat een ravage! Een aantal kon ik nog een beetje droog houden maar de meesten waren al weer gedeeltelijk doordrenkt. “Gelukkig” werd het toen de bui over was gedreven weer zeer warm en kon ik de doosjes in het zonnetje laten drogen.
Ondanks dit buitje, was het een geslaagde show. Het kleine team mensen dat dit organiseert verdient een dikke pluim en ik zou het ontzettend leuk vinden als het aantal inschrijvingen wat zou groeien. Het is echt de moeite waard.
Ik had alleen Brandir in de jeugdklas ingeschreven. Hij kreeg 1U van John Wauben. De foto’s zijn genomen door Joke Groeneveld .
Het wordt al een lekker ventje maar hij heeft nog erg veel tijd nodig.
Nederlands Jeugd Kampioen.
Na in Goes zijn eerste U-tje voor het Nederlands Jeugd Kampioenschap te hebben gehaald (en een doorgeschoven CAC), pakte Brandir zijn tweede U-tje en een volledig CAC met BOS tijdens de show in Oss op 31 mei. Zijn derde U-tje en het reserve CAC pakte hij tijdens de show in Echt op 7 juli j.l. Hij is nu dus ook Nederlands Jeugd Kampioen.
Zijn volgende show is de Windhonden Show, daar heeft hij als het goed is weer wat meer concurrentie.
Een pas op de plaats voor Calhoun.
Nadat op 4 juni Calhoun zijn 7de chemokuur heeft gekregen, is hij er toch wel een paar dagen beroerd van geweest. Futloos, diarree en niet eten zeiden mij al meer dan genoeg. Op 1 juli zijn we weer naar Terneuzen geweest en werd naast zijn bloed ook zijn urine bekeken. Het bleek dat er sporen van bloed in zijn urine zaten, tevens waren er een aantal bloedwaarden iets te hoog. Dus…geen chemo en na een week terugkomen voor een uitgebreide echo van zijn ingewanden om te kijken waar dat bloed vandaan komt.
9 Juni, op de echo zag alles er prima uit; geen vervormingen, geen zichtbare uitzaaiingen, geen bloedingen, niets was er te zien wat het bloed in de urine kon verklaren. Maar er zat nog steeds wat bloed in en zijn creatinine was zelfs iets hoger dan de week ervoor. De enige verklaring voor het bloed in de urine is dat de nieren van binnen toch wel iets beschadigd zijn, dus Calhoun moet op een nierdieet. Dat is op zich helemaal geen probleem, zeker niet met barfen, en Calhoun eet braaf alles wat ik hem voorzet.
Intussen zijn we naar De Bilt geweest en Tomas was eigenlijk zeer tevreden over Calhoun. Hij doormat geen negatieve dingen alleen bleek inderdaad de medulla van de nieren wat te zijn aangetast. Na een lekkere acupunctuurbehandeling gingen we gerust gesteld weer naar huis.
Voor 31 juli hebben we weer een afspraak met Johan de Vos en hopelijk blijkt dan dat de waarden weer wat gezakt zijn.
Europees Kampioenschap Coursing te Pouch.
Europees Kampioenschap Coursing te Pouch, Duitsland.
Tijdens het weekend van 22 en 23 juni jl. werd het Europees Kampioenschap Coursing op het schiereiland Pouch in de naaste omgeving van Bitterfeld georganiseerd. De vele negatieve geruchten vooraf en het hoogwateralarm zorgden ervoor dat we op alles voorbereid waren. Er zou geen schoon drinkwater zijn, de catering zou niet goed/voldoende zijn, het gebied zou overspoeld zijn geweest met alle gevolgen van dien en er zou te weinig mankracht zijn om alles te laten draaien. Gelukkig viel het allemaal mee en was dit alles prima in orde. Wat echter absoluut niet in orde was en waar het met een Europees Kampioenschap Coursing om gaat, waren de coursingvelden. Om te beginnen was het totale gebied bezaaid met glasscherven. Ettelijke weken ervoor was er een concert geweest en de bezoekers hadden hun glazen flessen achtergelaten die vervolgens kapot waren gereden door de bulldozers/vrachtauto’s die het terrein weer voor het volgende evenement moesten schonen. Ongelooflijk gevaarlijk natuurlijk voor een hondensportevenement. Voor donderdagavond was er een opruimactie gepland, als alle deelnemers naast elkaar over de coursingterreinen zouden lopen, moest het lukken om het meeste en gevaarlijkste glas op te ruimen. Maar… om zeven u
ur brak er een enorm noodweer uit. Rukwinden die de dixie-toiletten als luciferdoosjes door de lucht lieten vliegen, extreem heftige regen en grote hagelstenen zorgden ervoor dat iedereen aan zijn luifel/voortent/partytent hing. En het duurde behoorlijk lang!
Vlak voor dat de storm losbarstte, zaten we net met een behoorlijk grote groep te eten. Chris en Henriëtte hadden zich enorm uitgesloofd op deze heerlijke maaltijd maar deze zou even later letterlijk de lucht in vliegen. Op het laatste moment besloten we om alles op te pakken en naar onze voortent en luifel te verplaatsen, zo’n kleine twintig meter verderop. Maar toen Simon en Sonja met een tafel volgeladen door het hekje wilde stappen en de tafel iets hoger moesten optillen, kwam er een rukwind en blies alles van de tafel af! Dat gebeurde dus bij iedereen die met een tafel in z’n handen liep. In een mum van tijd was het een ravage van je welste. Als de sodemieter moesten overal ramen en dakramen dicht, luifels moesten worden ingedraaid maar door de enorme wind was dit haast onmogelijk. Een bijkomend probleem was dat door de harde regen, de loeiende wind en de enorme donderslagen, die elkaar in een rap tempo opvolgden, het niet te verstaan was als iemand je iets toeschreeuwde. Er moest aan luifels gehangen worden maar tevens stond onze grote partytent die ik voor mijn keramiek wilde gebruiken, ook al opgebouwd. De hounds liepen ook nog buiten en snapte er niets van. Behalve Lavinia, die zag haar kans waar en begon al het eten dat ze kon vinden op de grond, op te eten. Als de sodemieter hebben we de hounds door open deuren naar binnen gedaan, niet kijkend welke hound waar en of we ze allemaal wel hadden. Onze luifel aan de voortent was al stuk, dus die hebben we eerst snel afgebroken voordat hij schade aan de auto zou aanbrengen, toen de luifel van Angelika gered, die van Sonja kon nog wel even wachten (dachten we) en toen met acht man aan de partytent gehangen. Grote hagelstenen sloegen tegen onze handen en dat deed verdraaid veel pijn. In een mum van tijd was iedereen doorweekt en stond er plaatselijk wel tien centimeter water. Onder anderen bij mijn partytent waar de boxen met keramiek al onder stonden. Hier was geen redden meer aan. Ook onze vriezertjes stonden diep in het water, alle stoelen, hondenbedden/kleden die buiten stonden, alles, alles was zeiknat. Toen de storm ging liggen en we de schade konden aanschouwen zakte de moed ons in de schoenen. Wat een ongelooflijke bende!! Overal lag eten, de 
pannen en schalen met eten stonden vol met water, overal lagen tafels, stoelen, borden en bestek. Nou ja, vuilniszak erbij en ruimen maar. Toen de grootste troep weg was zijn we naar de hounds gaan kijken. De meesten lagen rustig te slapen alleen een verwarde Brandir kwam bij Angelika uit de camper, Xena van Angelika, kwam uit Sonja’s camper en Silva van Sonja lag in onze auto. Na de boel weer een beetje op orde te hebben, hebben we eerst maar wat droogs aangetrokken en een glaasje sekt genomen, we zouden de volgende dag wel verder zien. Vrijdag scheen het zonnetje weer en droogde alles vrij snel op, behalve het honden”water”bed, die had wat langer nodig. Ik had natuurlijk ontzettend veel extra werk aan mijn keramiek. Alle doosjes waren doorweekt en ettelijke kon ik niet eens beetpakken. Eerst alles maar uitgestald zodat het een beetje kon drogen in de juiste vorm, gelukkig ging dit vrij snel en kon ik daarna alles uitpakken en de doosjes verder laten drogen en eventueel weer in model plakken met tape. Het keramiek heeft er niets aan over gehouden behalve degene die echt onder water stonden, die waren na drogen behoorlijk stoffig en heb ik met een kwastje af moeten stoffen.
Menigeen had behoorlijke schade en de enorme puinhoop die was ontstaan kostte vele uurtjes opruimen. Inmiddels waren de parcoursen uitgezet en het bleek al gauw dat er twee terreinen in ieder geval niet geschikt waren en niet voldeden aan de reglementaire eisen van de FCI voor een EKC-parcours. De minimum lengte is voor de grote rassen 800 meter en voor de kleine rassen 600. Alleen veld 1 voldeed hieraan en tevens was het een leuk en uitdagend parcours wat ook door de functionarissen goed te overzien was. Twee andere velden waren voor de draaier en de juryleden niet in z’n geheel te overzien, de één had een lengte van 500 en de ander 600 meter! Ook de weggelegde parcoursen stelden niet veel voor. Er was vorig jaar al met Simon afgesproken dat hij ook een parcours zou uitleggen. Dit zou veld 4 zijn. Simon was woensdag al begonnen met het uitlopen van een parcours maar kwam er al gauw achter dat hij niet de benodigde meters kwijt kon. Er werd beloofd dat er meer gemaaid en dat het glas opgeruimd zou worden. Helaas was dit vrijdag nog niet gebeurd en liepen er intussen verschillende mensen zich te bemoeien met het parcours zodat Simon zich genoodzaakt zag om zijn handen er vanaf te trekken. Hier werd iets weggelegd waar hij niet achter stond. Veld 4 zou alleen zondag in gebruik genomen worden en ook dit terrein voldeed dus niet volledig aan de eisen. Absoluut niet kampioenschapswaardig dus!
Op vrijdagavond vond de opening plaats in het amfitheater in het midden van het schiereiland. Daar Simon (bijna) te laat was en was vergeten om zijn oranje polo aan te trekken, stuurde ik Sonja met dat ding naar hem toe om en-publiek hem om te kleden.
Er waren verschillende sprekers en de hounds die vorig jaar toch bleken te hebben gewonnen, werden alsnog gehuldigd. Dit waren er twee, een Duitse Azawakh en onze Nederlandse Saluki; Non-Serviam Abdelhaziz van Henriëtte van Bodengraven en Chris Bekker. De opening werd opgefleurd door een balletgroepje met begeleidend orkest. De sfeer was weer super, en onder aanvoering van drie oranjegekleurde Nederlanders ontstond er een waar feestje tussen de optredens van het groepje.
Zelfs Sonja kon zich niet meer beheersen en stapte op Bernd Rahms af om samen met hem een walsje te dansen op de vrolijke noten van het blaasorkest.
Vanuit 19 landen waren er 808 windhonden aangemeld, hierbij nog 157 reserves. Het aantal hounds dat daadwerkelijk startte was op zaterdag 305 en zondag 443. De grootste melding natuurlijk vanuit Duitsland met 159 hounds, Nederland had er 45. Voor het eerst geen Nederlandse Deerhounds aan de start, waar ik uiteindelijk om verschillende redenen wel blij om was. Ten eerste vanwege het glas, ten tweede vanwege de slechte en korte parcoursen en ten derde vanwege de atypische Deerhounds die we momenteel veel zien verschijnen op het coursingveld en ook overal winnen. Het was trouwens dit jaar zeer opvallend hoeveel atypische rasvertegenwoordigers er rondliepen. Honden waarvan ik toch echt dacht dat het kruisingen waren stonden ’s avonds op het podium. Het wordt hoog tijd dat er bij alle windhonden op raszuiverheid getest gaat worden.
Wat wel opviel bij de grotere rassen zoals de Greyhounds, de Deerhounds en de volgende dag de Barsoi ’s, Chart Polski ’s en de Ierse Wolfshonden, was, dat er toch wel een behoorlijk percentage kreupel naar het podium liep. En dat zijn er dan toch nog maar twaalf van …. Volgens de Chef d’équipe was dit niet door glas maar door de slechte parcoursen/terreinen. Ook waren er wel ettelijke hounds afgemeld voor de tweede omloop vanwege blessures. Onder andere toch glas??
Al met al heeft Nederland niet slecht gepresteerd, twee eerste plaatsen, vier tweede plaatsen, één vierde en een vijfde plaats en toch hebben we drie keer het Wilhelmus gezongen.
Ik wil wel nog een kritische noot toevoegen; we zien het steeds vaker gebeuren dat de FCI regulations for International Sighthound Races and Lure Coursing Events niet worden nageleefd.
In dit geval reglement nr. 1.2 Protection of animals
The safety and health of the animals must always guide all officials and participants during racing and lure coursing events.
en
4.11.2 Track length for lure coursing.
Distances to be applied for FCI European Lure Coursing Championship
• For Whippets and Italian Greyhounds: 600 – 800 metres
• For all other Sighthound breeds: 800 – 1000 metres
Small variations of the above distances are tolerated.
Twee jaar terug, bij het EKC in Nederland, heeft er een Whippet gelopen zonder haar entingsboekje en tevens had zij al een proefloop gedaan op het veld waar zij diezelfde dag uiteindelijk alsnog mocht lopen. Alleen al bij deze ene hound zijn er minstens een tweetal regels overtreden! Vorig jaar, in Hongarije, waren de velden wegens de Grondeekhoorn-gaten levensgevaarlijk, er was (net zo als dit jaar) niet voldoende reserve-materiaal aanwezig en zo kan ik nog wel even doorgaan. Regels zijn er kennelijk om met voeten te treden. Kunnen we ze dan niet beter allemaal afschaffen?? Dat maakt het een stuk relaxter!
Druk, druk, druk.
Eindelijk heb ik weer even tijd om wat te melden over de O’Cockaigne hounds. Bijna de hele meimaand zijn we onderweg geweest met hounds en caravan. Maar ik begin met 20 april. Op deze dag was de show in Goes. Hiervoor had ik Brandir aangemeld in de Jeugdklas. Er waren maar drie Deerhounds gemeld; Prince van Jasper en Ineke, Bibelot van Marijn en Brandir. Prince werd BOB en Brandir kreeg het reserve CAC. Hij heeft nu dus 1 puntje voor zijn Nederlands Jeugd Kampioenschap en daar het CAC doorschuift, ook een puntje voor het “volwassen” kampioenschap.
Op dinsdag 23 april kreeg Calhoun zijn 6de chemokuur. Hij verliest intussen erg veel haar maar daar waar het nagenoeg kaal was, begint het ook al weer te groeien. Hij reageerde niet zo goed op deze “laatste” kuur. Hij heeft lange tijd niet gegeten en is hierdoor behoorlijk afgevallen. Ook was hij duidelijk snel moe en had niet veel zin in wandelen. Daar Johan de Vos hem nog even wil doorbehandelen, hadden we een afspraak voor 10 mei. Eerst bloedprikken en controleren en daarna zouden we longfoto’s nemen. De bloeduitslagen waren niet zo denderend, een aantal waarden waren te hoog en hierop werd besloten dat er geen chemo gegeven zou worden. De longfoto’s zagen er “prachtig” uit. Hiep hiep hoera!!!! Dat was tenminste iets! Intussen is Calhoun weer helemaal de oude en dinsdag 4 juni gaan we weer naar Terneuzen voor eventueel zijn volgende chemokuur.
Op donderdag 2 mei vertrok
ken we richting Berlijn. De overnachting halverwege was bij Sonja, Brandir wist niet wat hij zag toen zijn zusje hem kwam begroeten! De volgende morgen zijn we met z’n allen verder gereden richting Göhlsdorf, Simon was uitgenodigd om hier de Internationale coursing te komen jureren en ik was gevraagd om te keuren tijdens hun CAC-show. De coursing zou plaatsvinden op een groot omheind grasveld en gelukkig konden de hounds hier vrijdagmiddag al even lekker de benen strekken. Maar natuurlijk moest er ook gewandeld worden. Zaterdagochtend gingen Simon, Angelika en Sonja op pad en lieten al gauw het merendeel van de 9 hounds los. Het was meteen raak, ettelijke hazen moesten het hazenpad kiezen en Calhoun kreeg roodwild in zijn neus en was gelijk weg. Na een dikke 15 minuten kwam hij uitgepu
t terug, die had genoeg gelopen voor de rest van de dag! En Simon had genoeg stress voor de rest van het weekend, die liet Calhoun (gelukkig) niet meer los! Het weer was buitengewoon, bijna 30 graden maar met een klein beetje wind zodat het nog goed toefen was. Alleen voor een grote wandeling was het al gauw te warm voor ons bejaardenclubje; 3 van 10 jaar en 1 van 11,5. Op zaterdag dus de show, Sonja showde Brandir, Bernice en Silva. Er waren 9 Deerhounds gemeld, 8 aanwezig. Brandir en Bernice kregen hun eerste JeugdCAC en Brandir werd JeugdBOB. BOB en BIS werd de in Finland wonende Kilbourne Harvest Moon, de broer van de vader van Brandir en Bernice! Zondag dus de coursing waarvoor er twee Finse Deerhounds gemeld waren. Eén van hen was Blixten the Great Scott, deze reu heeft met Calhoun in Tsjechië gelopen tijdens het EKC in 2009. Het was duidelijk te zien dat hij een dagje ouder was! Maandagochtend zijn we allemaal weer vertrokken. Wij gingen eerst naar Tüttleben om onze caravan daar alvast neer te zetten voor het Pinksterweekend. Van hieruit zijn we dinsdag naar huis gereden.
Donderdag 9 mei hadden we de Deerhound Clubmatch. Brandir werd derde in zijn klas, Coney won de Veteranenklas en Caintha werd derde in deze klas.
Vrijdagochtend 10 mei dus eerst met Calhoun naar Terneuzen geweest. Daarna gauw nog wat spullen in de auto, Calhoun eruit en Brandir erin en hup richting Dortmund. Sonja was gelijktijdig met mij vertrokken zodat we ongeveer gelijk in Dortmund zouden aankomen. Helaas belandde Sonja in meer files dan ik en was ik er dus eerder. Na een klein kwartiertje konden Brandir en Bernice elkaar weer begroeten en hebben we een heerlijke wandeling in het grote nabij gelegen park gemaakt. Zaterdag was de VDH-Europasieger-Ausstellung in de Westfalen Hallen. 18 Deerhounds gemeld, 17 aanwezig. Brandir won de Jeugdklas (2) en kreeg zijn tweede JeugdCAC, werd Europa Jugendsieger en JugendBOB. Bernice was niet gemeld. Voor de zondag waren er 9 Deerhounds gemeld en allen aanwezig. Brandir was nu de enige in de jeugdklas en kreeg een ZG omdat hij te jong was. Waarom meld je een jonge hond in de jeugdklas???? Je kan toch niet verwachten van een reutje van nog geen jaar dat die af is??!! Gelukkig konden we vroeg weg zodat we alles rustig konden inpakken en eind van de middag was ik weer thuis.
Woensdagochtend vertrokken we weer richting Tüttleben alwaar we rond drieën aankwamen. Angelika en Sonja waren er iets later. Na alles weer te hebben geïnstalleerd namen we eerst een glaasje sekt. Het was heerlijk weer en het genieten kon beginnen. Alhoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik er nog steeds van baalde dat ik niet naar de Wereldtentoonstelling in Budapest doorreisde. Voor deze show had ik in november Calhoun, Brandir en Bernice gemeld. Helaas werd na melding de botkanker bij Calhoun geconstateerd. Ik heb nog geprobeerd om hem te vervangen door Coney maar kreeg nul op het rekest. Bernice bleef last hebben van haar panostitis en hierop besloot ik om maar niet te gaan. Want om nou alleen met Brandir dat eind te reizen en me daar in en in triest te voelen vanwege Calhoun, daar had ik ook geen zin in. Enfin, dan maar het beste ervan maken in Tüttleben. Brandir en Bernice hadden in ieder geval ontzettend veel plezier samen en samen met Angelika en Sonja hebben we
Cody op donderdag van zijn jas ontdaan. In etappes hebben we hem geschoren en geknipt en toen hij klaar was voelde hij zich weer als een jonge god.
Zaterdag waren er 6 Deerhounds gemeld voor de show. Brandir kreeg zijn 3de en dus laatste JeugdCAC en mag zich nu Duits Jeugd Kampioen (DWZRV) noemen ook werd hij JeugdBOB. Daar hij ook de enige reu was, was hij automatisch Beste Reu en BOS, hij moest het natuurlijk afleggen tegen Xena van Angelika, een volwassen teef die later ook nog BIS zou worden. Bernice kreeg haar 2de JeugdCAC. Ze showt zich in ieder geval erg goed, daar zijn we al erg blij mee. Hopelijk wordt ze nog sterker in haar gangwerk want dat ziet er nog niet erg fraai uit.
Intussen had het af en toe tot vaak zeer heftig geregend en stonden er overal gigantische plassen, zo ook op het coursingterrein. Zondag en maandag was dus de coursing waarvoor Simon gevraagd was het parcours te bouwen, te draaien en te masteren. Woensdagmiddag was hij al begonnen met het uitzetten ervan daar donderdagochtend de gemeente het weiland gedeeltelijk zou komen maaien. In eerste instantie had Simon een mooi lang parcours uitgelegd maar toen bleek dat de kettingzaag, normaal gesproken een ijzersterk draaitoestel, het niet trok. Alles nog eens nagelopen, ingekort, extra gemaaid, niets hielp. Het lag echt aan de kettingzaag. Zonde van het mooie lange parcours! Maar door de regen was het toch een zeer spectaculair parcours, de mensen moesten door water maar ook de hounds, wat n
atuurlijk prachtige foto’s opleverden voor de fotograven. Ook het middenterrein van de renbaan, waar Brandir en Bernice iedere dag even uit hun dak konden gaan, vertoonde grote plassen. Daar Brandir absoluut geen waterrat is, trok Sonja op een gegeven moment haar schoenen uit en stapte de plas in. Bernice volgde trouw maar Brandir vertrouwde het voor geen cent. Na veel lokken en snoepjes aanbieden stapte Brandir voorzichtig in de plas en ja hoor, hij liep door! Hierna heeft Sonja hem nog een paar keer de plas ingelokt en nu heeft hij door dat hij er niet in verdwijnt. Poei, poei, wat een watje!
Op dinsdag was er renbaan training. Afgelopen jaren heeft Calhoun altijd een rondje renbaan gedaan, hij vond dat geweldig! Ook nu haalde ik hem op voor een rondje. Toen hij het haas hoorde en zag was hij niet te houden! Hij sprong in het rond en gilde van enthousiasme. Toen hij eindelijk aan de beurt was sleurde hij me langs het starthok en kon amper wachten tot het haas kwam. Hij startte super enthousiast en heeft het hele rondje gelopen. Geen Saluki-tijden meer voor Calhoun maar genoten heeft hij!!
Woensdag kookdag. Sonja, Angelika en Simon zouden voor zo’n 20 man koken en vertrokken, na het boodschappen doen, de keuken in. In vergelijk met twee jaar terug, toen waren er 60 mensen om te eten, hadden ze niet veel werk. Om zeven uur konden we aan tafel en zoals gewoonlijk vond iedereen het heerlijk!
Door de regen besloten we niet langer te blijven, hebben donderdag de boel weer ingepakt en zijn in één ruk door naar huis gereden. Bergen wasgoed, een natte voortent, een vuile caravan en mijn keramiek dat ik af wil hebben voor het EKC eind juni, zorgden ervoor dat er weinig tijd over bleef om ons te vervelen. Morgen vertrekken we weer richting Lichtenvoorde alwaar renvereniging Swift voor de eerste keer een coursing organiseert waarvoor Simon zijn medewerking heeft aangeboden. Hopelijk zit het weer een beetje mee, dat is wel zo plezant.
Posted in 2013, Buitenland, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Commander Cody O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Eindelijk!!
Na bijna twee jaar mocht ik op 15 maart jongstleden eindelijk de titel “Nederlands Kampioen Schoonheid en Prestatie” voor Calhoun ontvangen. Vandaag vond ik na thuiskomst een grote “Raad van Beheer” enveloppe in de bus met daarin dezelfde titel voor Caintha. Ze zijn de eerste twee Deerhounds in Nederland die deze titel mogen dragen.
We hadden weer een heerlijk weekend in Axel. Simon heeft zich twee dagen uitgeleefd met het draaitoestel en ik met de hounds. Coney wordt in etappes gefatsoeneerd en met zulke dagen heb ik daar wat meer tijd voor maar na een uurtje plukken en kammen is Coney het
altijd al spuugbalen zat en zodra ik even niet goed op let knijpt ze ‘m er tussenuit. Ik kan me er wel wat bij voorstellen en laat ze dan ook maar een poosje met rust. Calhoun had een super weekend. Op vrijdag had hij al in de gaten dat het aangrenzende park stikte van de konijnen. Daar het “erg” lastig is om hem aan de riem te houden, liet ik hem maar gaan. Samen met Brandir dook hij regelmatig de bosjes in. Dolle pret! Op zaterdag heeft hij samen met Caintha gecoursd. Hij startte weer als een speer en genoot er duidelijk van. We blijven het wel eng vinden maar hij weet intussen zijn lichaam heel goed te gebruiken.
Sinds ongeveer twee maanden krijgt Caintha tabletjes voor haar iets te traag werkende schildklier. Ik vond ze al een poosje zo sloom en ze zat niet lekker in haar velletje. Na een uitgebreid bloedonderzoek bleek dat haar schildklierwaarde net iets onder normaal was, het was echt minimaal! Toch maar die tabletjes proberen en ja hoor, ze werd weer actiever en vrolijker. Na zes weken weer bloed afgenomen en nu was de waarde goed. Dus we houden het maar zo, is voor haar ook veel prettiger!
Weekendje Breed show in Engeland.
Daar Sonja en ik gepland hadden om naar de Breed show van de Engelse Deerhound Club te gaan, is Sonja de dagen tussen het Pinksterweekend en de Breed show hier gebleven. Het gaat gelukkig een stuk beter met Bernice en zodoende hadden de pups lol voor tien. De eerste dagen konden ze gewoonweg niet ophouden met spelen en moesten we ze af en toe binnen halen om tot rust te komen. Het probleem is dat als ze moe worden, ze inschattingsfouten gaan maken en dan ergens tegen aan lopen. Zo hadden ze al een paar keer over een bank gesprongen maar op een gegeven moment ging dit dus fout en liep Brandir op drie poten met een gat in z’n pols, een flinke schaafwond op zijn knie en een enorm opgezwollen tweede dij. Traumeel en koude kompressen deden hun wonderen en de volgende dag liep hij weer als een kieviet. Ook Silva en Calhoun vinden het schitterend om achter de pups aan te jagen hier op het terrein maar dat hebben wij liever niet want het eindigt altijd in een potje inhakken op één van de twee pups. Enfin na een kleine week spelen werden Brandir en Bernice wat rustiger en dat gaf goede vooruitzichten voor de trip naar Engeland want het was natuurlijk voor het eerst dat ze zich in een hotel netjes moesten gaan gedragen en gelukkig hebben ze dat ook gedaan.
De reis via de Eurotunnel verliep voorspoedig tot dat we in Engeland onder Londen kwamen. Hier waren ze, zoals altijd, met de weg bezig en dit veroorzaakte natuurlijk lange files. Iets later dan gepland kwamen we bij het hotel aan en zijn we eerst met de hounds gaan lopen. Het grootste gedeelte van het enorme landgoed was in beslag genomen door een golfcourse maar er waren ook een paar sportvelden waar geen kip te zien was. Hier hebben we dagelijks Brandir en Bernice lekker kunnen laten ravotten want dat hebben ze toch echt nodig! Helaas vergaten we iedere keer het fototoestel mee te nemen anders hadden we echt wel een paar hele mooie plaatjes gehad. Jammer! Brandir vond al die Deerhounds erg spannend, iedere keer als er ergens iemand met een Deerhound aan de lijn liep moest hij dat goed bekijken, net alsof hij nog nooit een Deerhound had gezien! Hij wilde ze ook altijd allemaal begroeten en vooral de hele kleine pupjes vond hij schitterend. Op een gegeven moment stonden we te praten met Mick Peach toen Toby, de fokker van Brandir en Bernice, op ons af kwam. Een vreugdevol weerzien en na even goed kijken herkenden ook de pups Toby. Het was mij wel opgevallen dat er in één van de auto’s die bij ons stonden, een Deerhound zeer geïnteresseerd naar ons stond te kijken. Totdat Betina naar ons toe kwam en zei dat het Cscarf was! Ik ben gelijk naar hem toegelopen en door het autorek heen werd ik helemaal afgelikt. Betina had zeer ernstig haar enkel verzwikt en hierop bood ik meteen aan om Cscarf de volgende dag te showen. Dat vond ze wel een goed i
dee.
Op zaterdag moesten we vroeg uit de veren want Brandir zat in de eerste klas. Keurmeester was Sandy Platt van de Charbonell Deerhounds. Het weer was gelukkig iets beter dan vrijdag, minder wind maar nog wel erg fris. Het zonnetje scheen waterig maar in de loop van de dag werd ze sterker en als de wind er even niet was, was het heerlijk. Brandir zat in de Puppy klas waarin er 11 gemeld waren maar hiervan waren er 8 aanwezig. Hij kon zich niet erg concentreren op het showen, al die Deerhounds om de ring waar hij niet heen mocht was wel erg moeilijk voor hem. Hij keek zijn ogen uit! Maar toch wierp de ringtraining, die ik een paar weken met hem gevolgd had, zijn vruchten af. Het lopen ging prima en af en toe bleef hij ook netjes staan, door de spanning iets te gespannen en hierdoor iets te weinig 
hoeking tonend maar ik mocht niet klagen want hij werd derde!
Cscarf stond in Open Dog, 10 gemeld, 7 aanwezig. Hij liet zich heel goed showen door mij en ondanks dat hij niet in topconditie was, liep hij als een speer, ik kon hem af en toe amper bijhouden. Hij werd als tweede geplaatst, achter de Crufts winnaar van dit jaar. Uiteindelijk werd hij reserve Best Dog, 45 reuen achter zich latend!
Zondag stonden we wederom vroeg op daar ik Betina had beloofd om met Cscarf in de Champion Parade te lopen. Om half tien waren we bij de ring maar er was nog nagenoeg niemand aanwezig. Normaal krijg je op vrijdag bij aankomst een map met alle informatie betreffende zo’n weekend; hoe laat, wat en waar. Erg handig. Maar deze keer hadden we niets ontvangen en moesten we het iedere keer aan iemand vragen met het gevolg dat we af en toe tegenstrijdige informatie kregen. Enfin, we waren duidelijk te vroeg maar dit had het voordeel dat Brandir en Bernice even konden wennen aan de doedelzakspeler. Ze vonden het erg interessant en moesten het van dichtbij bekijken.
Kwart over tien waren de meeste Engelse Kampioenen aanwezig en moest ik voorop met Cscarf achter de doedelzakspeler aan richting de ring. Ik heb dit nu al een aantal keren gedaan en vind dit altijd een erg emotioneel moment. Mary Girling stelde iedere kampioen voor en tijdens de ereronde door de ring werden we door de omstanders beloond met een luid applaus. Hierna snel een kam door Brandir want die was gemeld voor de Maiden Dog or Bitch Class. Hij was wat relaxter, wat gewend aan alle Deerhounds om de ring en showde een stuk beter. Hij werd derde van de vijf en kreeg zijn tweede mooie gele rozet. Een prachtig speeltje!
Na nog even genoten te hebben van het prachtige weer, alle Deerhounds en onze vrienden en bekenden gedag te hebben gezegd, zijn we weer richting Nederland vertrokken. Natuurlijk hadden we weer file in België en kwamen ’s avonds na achten moe maar voldaan thuis. Het was een heel gezellig weekend en de pups hebben weer veel geleerd!
Posted in 2013, Buitenland, Show | Tags: Cscarf O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | No Comments »
Calhoun leeft zich uit op het coursingveld!
CC2000 had weer een heerlijk weekend!
Ondanks de behoorlijke kou waren we tijdens het Paasweekend met onze coursingvrienden te gast bij minicamping “De Ganzenhof” in Bladel. Hier organiseerden wij wederom een heerlijke funcoursing op een groot weiland. Een kleine 60 hounds waren er gemeld en alleen Marij Tuip met haar Barzoi’s was door omstandigheden niet aanwezig. Marc Goetstouwers leefde zich weer uit in zijn passie en heeft vele mooie foto’s gemaakt. Marc…. BEDANKT!!! Ook Sonja was weer van de partij en zij was zo lief om voor iedere deelnemende hound een zakje met zelfgebakken koekjes mee te brengen. De hounds vonden ze héééérlijk!! Sonja, namens iedereen, nogmaals bedankt!!
Voor mij had dit weekend wel iets heel speciaals. Brandir en Bernice hadden in februari wel een keer wat gedaan bij ons achter op een paardenwei maar nog nooit als er andere mensen en honden bij stonden. Ondanks de groeipijnen liep Bernice goed, ze liet zich absoluut niet afleiden. Als ze eenmaal over deze kwaal heen gegroeid is, denk ik dat ze een hele goede coursing hound zal worden. Brandir liep het gehele parcours zeer goed volgend en al met een behoorlijke snelheid; een belofte voor de toekomst.
Caintha en Calhoun liepen al de hele dag te zeuren dat ze eigenlijk ook wel wilden coursen. Caintha is al 10 jaar en ik had lang geleden al had gezegd dat er niet meer gecoursd w
erd maar ze wilde zo graag dus stemde ik toe. Ook Silva, bijna 7 jaar jong, wilde haar benen nog wel een keer strekken en uiteindelijk besloten we om Caintha, Silva en Calhoun tegelijk het coursingveld te laten bestormen. Een aantal mensen keken raar op toen wij met dit drietal bij de start verschenen. “Welke gek laat er nou een Deerhound met drie poten coursen”? Maar de mensen moesten eens weten wat Calhoun allemaal doet op die drie poten!
Ik merkte gelijk al aan Calhoun dat het hem menens was en niet zo als de 
laatste keren; fanatiek naar de start lopen en dan blijven staan. Ook Caintha was weer ouderwets fanatiek. Bij de start aangekomen waren ze amper te houden, ze hadden er echt zin in. Wel hadden we Simon gezegd maar een klein stukje te draaien, zo’n 300/350 meter was genoeg.
Het eerste stuk liepen ze gelijk op maar al snel waaierden ze wat uit waardoor wij wat minder gespannen toekeken. Want ja, het was voor de eerste keer dat Calhoun achter het nephaasje aanging en op een botsing zaten we niet te wachten.
Het was duidelijk dat ze er alle drie echt van genoten en bij de opvang aangekomen ging het ook perfect. Simon weet precies hoe hij moet draaien om botsingen te 
voorkomen. Het was heerlijk om Calhoun weer te zien coursen en hij vond het ook zalig. Ik ben blij dat ik toentertijd het besluit heb genomen om zijn poot te laten amputeren, hij doet het zo goed. En ik weet zeker dat als ik het niet gedaan zou hebben, ik hem al lang geleden had moeten laten inslapen. Ik hoop dat er meerdere mensen, door Calhoun, ervan overtuigd raken dat ook een grote hound heel goed op drie poten kan leven en nog veel plezier kan hebben.
Posted in 2013, Lure Coursing | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
3 X 10 = 30!!!
Caintha, Cute Coney en Commander Cody 10 jaartjes jong!
Vandaag, 26 maart, zijn Caintha, Cute Coney en Commander Cody, 10 jaar geworden. Een zeer respectabele leeftijd! Ze zijn nog zeer fit, wandelen iedere dag mee en spelen volop met Brandir. Caintha en Coney hebben hier hun hele leven gewoond maar Cody is vorig jaar juni terug gekomen en heeft zich in een mum van tijd aangepast aan ons levensritme. Met het reizen heeft hij geen probleem en de lange wandelingen vindt hij heerlijk. 
Cody is een echte woolly maar dat maakt hem juist heel aantrekkelijk. De meeste mensen denken nog altijd dat hij een puppy is, zeker als hij ook nog eens met een stok gaat lopen spelen of gekke bokkesprongen maakt! Daar is hij erg goed in!
Is het geen heerlijk ventje?!
We zijn vandaag naar “De Mosten” geweest. Een recreatiegebiedje hier net over de grens in België. Je kan er heerlijk wandelen maar het belangrijkste is dat het bestaat uit zand en water! En vandaag stond er ook nog eens een straffe wind! Wat wil een windhond nog meer??!!
Ook Calhoun doet dapper mee!
De Deerhound Standaard in woord en beeld.
Na er maanden aan gewerkt te hebben, heb ik het nu gepubliceerd; “De Deerhound Standaard in woord en beeld”.
U kunt dit vinden onder ‘De Deerhound’.
Ik had al zeer lang het idee om dit te doen omdat er veel mensen zijn die eigenlijk geen idee hebben wat er in de standaard bedoelt wordt of er geen beeld bij hebben. Daar ik toch al een poosje meedraai in de Deerhoundwereld en als keurmeester het één en ander geleerd heb over anatomie, ben ik van mening dat ik hier wel goed aan doe. Mocht u vragen, toevoegingen en/of opmerkingen hebben, dan hoor ik dat graag.
Calhoun, still going strong!
Intussen heeft Calhoun zijn derde chemokuur gehad en gelukkig wederom geen vervelende bijwerkingen. De eerste vier dagen na het toedienen krijgt hij wel Cerenia tabletjes tegen misselijkheid en die doen hun werk prima. Hij blijft gewoon eten. Ook de Peroxicam krijgt hij nog steeds. Wel is hij momentee
l zijn garnituur aan het verliezen. Ook zijn poten worden steeds kaler. Maar als dat het ergste is, teken ik ervoor.
Johan de Vos heeft besloten om Calhoun de ene keer Carboplatin en de andere keer Epirubicine toe te dienen dit in verband met het soort Osteosarcoom. Nu maar hopen dat het gewenste effect zich ook openbaart; een langere levensduur. Wel krijgt Calhoun holistische ondersteuning en geeft ik hem sinds kort ook Salvestrol. Dit schijnt zeer sterk celbeschermend te werken en we hebben er al zeer positieve verhalen over gehoord. Dus proberen maar!
Wij zijn er intussen wel achter dat bij Calhoun z’n gehoor in zijn linkerachterpoot zat. Luisteren doet hij amper en zeker als hij denkt iets te zien of erg graag iets wil zien, is hij weg. Ik kan dan maar het beste een beetje achter hem aan lopen want komen doet hij in principe toch niet. Als ik dan maar in zijn buurt blijf en op 
een gegeven moment de anderen luid en duidelijk een koekje geef, komt hij vanzelf weer terug. Wel lastig, want je moet er wel de tijd voor nemen, even vlug uitlaten voor je een afspraak hebt is er niet meer bij. Hem aan de riem houden is erg lastig omdat zijn tempo heel anders is en het voor hem vrij moeilijk is om langzamer te lopen. Wil ik zo lopen dat het voor hem makkelijk gaat, dan moet ik joggen. Dat houd ik wel even vol maar geen 20 minuten of langer! Het is ook best wel beangstigend als hij ergens achteraan schiet, als er iets met zijn rechterachterpoot gebeurt hebben we een groot probleem. Maar ja, hij moet nog wel een beetje zichzelf kunnen blijven en van het leven genieten.
Een paar leuke foto’s.
Sonja komt regelmatig een paar dagen langs om Brandir en Bernice even lekker met elkaar te kunnen laten spelen. Ook de andere hounds vinden dit altijd wel gezellig en natuurlijk worden er dan ook leuke wandelingen met de hele groep gemaakt.
Bernice en Brandir weten maar niet van ophouden!
En nog steeds past Brandir op schoot!
NIEUWE DEERHOUND STANDAARD!!
Nieuwe Deerhound Standaard.
Omdat ik bezig ben de Deerhound standaard met foto’s en uitleg klaar te maken voor mijn website en omdat de Deerhound Club bezig is met het Verenigingsfokreglement, kwam het zomaar in me op om op de site van de FCI te kijken of de standaard in mijn bezit van 1998 nog correct is. Daar ik als keurmeester dit regelmatig check van alle windhondrassen, wist ik voor 99,9% zeker dat de standaard van 1998 nog gold maar wie schetst mijn verbazing als ik na het openen van de betreffende pagina op de FCI-site, een andere datum zie staan bij de Deerhound standaard!!!!
Na openen, afdrukken en vergelijken blijkt er een wel zeer merkwaardige wijziging in te staan naast de reeds bij alle andere standaarden toegevoegde welzijn en gezondheidsregels. De haarlengte is veranderd!! Van de oorspronkelijke “7 tot 10 centimeter” is het veranderd in “8 tot 10 centimeter”. Waar dit vandaan komt en waar dit goed voor is, is mij een raadsel, dat ga ik nog even navragen in Engeland.
Wat ik wel een nuttige toevoeging vind, is ” …and on its ability to perform its traditional work”. Het enige probleem hierbij is dat er haast geen keurmeester is die ooit een Deerhound ECHT heeft zien werken!
Bernice en Calhoun.
Bernice is een echte Calhoun-fan!
Vorige week was Sonja hier weer voor een paar dagen, om de pups lekker met elkaar te laten spelen en om Calhoun een hart onder de riem te steken. Brandir en Bernice gingen natuurlijk weer compleet uit hun dak maar omdat Bernice last heeft van panostitis (groeipijnen), moesten we ze af en toe een beetje afremmen.
Bernice heeft van het begin af aan veel interesse in Calhoun gehad, ze ging iedere keer weer naar hem toe en ook met wandelen wilde ze graag naast hem lopen. Ook deze keer vond ze hem wel interessant. Kennelijk h
eeft ze toch meer opgepikt dan wij dachten want een paar dagen geleden ontving ik deze foto van haar. Ze had bij één van haar knuffels een poot geamputeerd!!!
Het gaat erg goed met Calhoun. Hij heeft alweer achter een haas aangezeten en met Brandir gespeeld. De wond is mooi genezen en zijn vacht begint het litteken al een beetje te bedekken. Eten is geen probleem, hij is zelfs iets te dik maar dat heb ik liever dan dat hij nu al te mager is en nog 5 keer chemo voor de boeg heeft. Ik heb geen idee of hij zo goed blijft eten. Maar voor nu ben ik erg tevreden.
Dinsdag 8 januari, een spannende dag.
Chemokuur.
Gisteren, 8 januari, heeft Calhoun zijn eerste chemokuur gehad. Na een intake gesprek waarbij het één en ander werd uitgelegd en nadat Johan de Vos Calhoun had onderzocht, werd er wat bloed afgenomen en onderzocht. Dit zag er gelukkig goed uit, de alkalische fosfaten waren niet verhoogd en ook Calhoun’s nier-waarden waren oké. Hierna hebben we Calhoun op z’n eigen kleedje op werkhoogte laten liggen en werd de canule ingebracht. De chemovloeistof, Carboplatin, werd in twee etappes gedurende 20 minuten, zeer langza
am in de ader gespoten. Hierna werd het een beetje doorgespoeld met een fysiologische zoutoplossing.
Calhoun gedroeg zich de hele tijd als een echte Deerhound. Geen gedoe of gezeur, terwijl hij toch hele nare ervaringen heeft intussen. Na afloop kreeg hij een hand vol lekkere koekjes waarvan ik had verwacht dat hij dat niet aan zou nemen. Hij is namelijk absoluut niet omkoopbaar en als hij het even niet naar zijn zin heeft, snoept hij niet. Maar dezen waren kennelijk onweerstaanbaar want hij nam het aan.
Thuis moet Calhoun wel de eerste 5 dagen apart gehouden worden van de andere hounds en moeten we erg uitkijken met speeksel, urine en ontlasting. Hij slaapt nu dus in “Cody’s” kamer en ligt heerlijk languit op zijn rug op het gelmatras. Brandir vindt dit niet zo leuk, die wil hem zo graag lekker knuffelen maar dat mag even niet. Met uitlaten dus ook goed opletten dat ze elkaar niet besnuffelen en ontlasting opruimen.
Eenmaal thuis moest hij eerst anderhalf Cerenia tabletje krijgen, dit tegen misselijkheid. Een klein half uurtje later heb ik zijn eten klaar gemaakt en dit ging er samen met het medicijn Peroxicam, een pijnstiller en ontstekingsremmer, prima in. Gelukkig.
Calhoun heeft goed geslapen, hij is niet ziek, vertoont totaal geen bijwerkingen, heeft zijn oude temperatuur van 37,9 C weer terug en heeft vandaag weer goed gegeten. Het gaat goed met Calhoun, hopelijk blijft dat zo.
Calhoun
Het is nu twee weken geleden dat bij Calhoun zijn linkerachterpoot is geamputeerd. Afgelopen maandag mochten in principe de hechtingen eruit maar er waren nog een paar stukjes niet geheel aan elkaar gegroeid dus hebben we het nog maar even uitgesteld. Gisteren weer terug voor controle en toen zijn gelijk de hechtingen eruit gehaald. Het ziet er goed uit, nog een klein 
beetje rood en één heel klein plekje moet nog meer sluiten maar het gaat goed. Calhoun heeft ook helemaal geen pijn meer, hij ligt veel op die zijde en schenkt er geen aandacht aan. Wel heeft hij af en toe nog verhoging, dit is een reaktie op het herstel van zijn lichaam. Als het te hoog wordt naar mijn zin en hij voelt zich er niet lekker bij, geef ik hem een aspirientje. Gelukkig slaapt hij de laatste nachten een stuk beter en ik dus ook.
De lymfeknoop is na de amputatie nogmaals onderzocht en gelukkig bleek deze nog steeds schoon te zijn. We hebben dus goede hoop dat het niet is uitgezaaid. Voor volgende week dinsdag heb ik een afspraak bij Johan de Vos, één van Nederlands oncologen, te Terneuzen. Calhoun krijgt dan zijn eerste chemokuur. Hopelijk reageert hij hier niet te heftig op.
Brandir past nog steeds op schoot.
Brandir is nu zeven en een halve maand jong en verbaast zich er steeds over dat alles zo krimpt. Eerst kon hij onder de tafer door lopen nu legt hij zijn kop op tafel. Hij geniet er duidelijk van dat hij alles beter kan observeren en ik wacht op het moment dat hij het één en ander van de tafel of het aanrecht plukt. Tot nu toe is hij erg braaf, pakt alleen oude kranten uit de emmer met aanmaak spullen voor 
de kachel en heeft verder alleen zijn of Calhoun’s speelgoed gesloopt. Want daar is hij goed in; oogjes uitpeuteren en piepers onklaar maken. Bij Sonja heeft Bernice het houten meubilair ontdekt en is dit een beetje aan het bij werken. Hopelijk gaat Brandir dit niet doen.
Wat Brandir nog steeds erg graag doet is op schoot liggen. Een paar maanden geleden was dit voor lange tijd, dat werd steeds korter en nu is het gelukkig voor Simon nog maar een paar minuten want Brandir weegt inmiddels 33 kilo! Maar het moet nog wel iedere avond even. Het is te hopen voor Simon dat Brandir op een gegeven moment inziet dat hij er toch te groot voor wordt!
Posted in 2013, Lachen met, om en vanwege Deerhounds, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Nimloth Brandir | No Comments »
Hoe het verder gaat met Calhoun.
Zondag 23 december begint Calhoun’s scrotum op te zwellen, en niet zo’n beetje! Dit is natuurlijk zeer pijnlijk en met een koude doek probeer ik het te koelen. Het helpt wel iets maar veel afnemen in omvang doet z’n scrotum niet. Maandag moet ik terug voor controle, Rens geeft een spray mee maar dit maakt het alleen maar erger! Mede doordat hij constant op zijn goede zij ligt begint zijn huid al gauw te smetten aan de kant die afgesloten is van frisse lucht. Eerste Kertsdag komen mijn zussen eten en ik bel gauw Astrid op of ze niet nog wat babypoeder of talkpoeder heeft staan. Dat heeft ze en zal het meenemen. Ook heb ik nog kleine repen badstof en in combinatie met de poeder krijg ik Calhoun’s huidje weer droog. Maar het blijft oppassen want de huid is goed kapot. Ik ben er dag en nacht mee bezig want hij is de laatste nachten vrij onrustig. Na verloop van tijd vormen er zich grote korsten en op vrijdagochtend ziet het er allemaal veel beter uit, niet meer zo opgezwollen en rood.
Ik had voor 5 dagen antibiotica meegekregen, dus woensdagavond kreeg hij z’n laatste tablet. Donderdag zag de wond er nog prachtig uit, niet dik, niet rood. Maar in de loop van de vrijdagmiddag begonnen er zich rode plekken te vormen en zag het gehechte stuk er wat opgezwollen uit. Al die tijd heeft Calhoun geen verhoging gehad, 37,8 was het hoogste! Maar nu was het 38,8 en ik maakte me grote zorgen. Ik heb toen natuurlijk gelijk nieuwe antibiotica gehaald maar die nacht was Calhoun erg onrustig en zijn temperatuur was opgelopen tot 39 graden. Bij een Deerhound dus echt niet goed. Het leek ook wel of hij bang was in het donker en hij sliep dus weer bij ons op bed. Zaterdag toch maar weer even naar de dierenarts en deze heeft Calhoun een pijnstillende injectie gegeven en zei dat ik de Tramadol (pijnstiller) wel iets kon verhogen. Eenmaal thuis werd, na verloop van tijd, Calhoun rustig. Zeer rustig, hij leek wel gedrogeerd! Veel trek in eten had hij niet, die avond, ondanks het blikje tonijn wat ik er doorheen had geroerd. Ik kreeg gelukkig het meeste, met de medicijnen, naar binnen. Ik had goede hoop dat Calhoun goed zou slapen maar na anderhalf uur hoorde ik hem opstaan en van z’n bed afspringen, hij wilde persé bij ons op bed. Tegen de ochtend begon hij te piepen, plassen moest hij niet. Hij bleef piepen, ook nadat hij uit was geweest en met lange tanden had gegeten. Ik was intussen ten einde raad en stuurde een mailtje naar Cecilia van der Drift, de dierentolk die mij zo goed geholpen heeft met Amy. Alhoewel het zondag is, kreeg ik een paar uur later een mailtje terug dat ze vanavond wel even tijd had voor ons. Intussen was Calhoun gelukkig wat rustiger geworden en lag lekker te slapen.
Eind van de middag belde Cecilia en na een klein half uurtje was ik niet alleen gerust gesteld en een stuk wijzer maar ook Calhoun maakte een veel rustigere indruk. De angst van Calhoun komt voort uit het feit dat hij niet weet wat er met zijn lichaam aan de hand is, alles voelt anders aan dan normaal. Hij heeft spierpijn (dat dacht ik al) ten gevolge van de andere belasting van zijn spieren en gewrichten. Veel pijn heeft hij niet maar het voelt geirriteerd aan. Wel is hij opgelucht om van zijn zere poot af te zijn en hij begrijpt ook waarom dat is gebeurd. Cecilia heeft hem ook verteld dat als de chemokuur begint dat hij dan weer allerlei andere gevoelens krijgt maar dat het uiteindelijk allemaal goed komt….en daar houden we het maar op.
Het is nu half tien ’s avonds, Calhoun is rustig, hij heeft goed gegeten en ligt lekker te slapen, hoe lang, dat merken we nog wel.
Blijft u duimen voor ons??!!
Het gaat goed met Calhoun.
Gisteravond, tegen half zeven, konden we Calhoun ophalen. Operatie geslaagd, hound leeft nog. Gelukkig!! Ik heb toch altijd de zenuwen en zeker na Cwillyaigne! Na het één en ander besproken te hebben hoorden we Calhoun roepen, hij had mij gehoord en vond het wel tijd om naar huis te gaan. Toen ik achter kwam stond hij uit zichzelf op en stapte vol zelfvertrouwen uit z’n kennel. Rens had al gezegd dat hij er van stond te kijken hoe Calhoun reageerden qua opstaan en bewegen maar hij stond helemaal perplex toen Calhoun in sneltrein vaart door de gang liep en vervolgens met minimale hulp in de auto sprong. Dat zag er veelbelovend uit!
Eenmaal thuis wilde hij niet eerst plassen maar gelijk naar binnen en op z’n bedje. Hij legde zich zeer soepel en gemakkelijk neer, zonder hulp. Natuurlijk heb ik een heerlijke maaltijd voor hem klaar gemaakt, met veel tonijn erdoor, en hij at het allemaal heerlijk op. Na anderhalf uur moest hij toch wel nodig een plas doen. Hij vond het geloof ik wel lekker om even buiten te zijn en te “lopen”, hij wilde persé het hek uit en pas 200 meter verderop deed hij een gigantische plas. Direct draaide hij zich om en “liep” in zeer hoog tempo terug naar huis. Thuis aangekomen vond hij wel dat hij op ons bed mocht (dat mogen alle zieke hounds) en vleide zich neer. Ik heb de hechtingen dik ingesmeerd met Calendula zalf opdat ze niet zouden irriteren en al gauw viel Calhoun in slaap. Na verloop van tijd werd hij toch weer wat onrustig en moest hij weer plassen. Dat ging weer prima. De nacht is redelijk rustig verlopen. Op een gegeven moment vond hij het waterbed wel wat te warm en heeft een paar uur in de keuken op zijn bed geslapen. Tegen vijf uur vanochtend wilde hij toch wel weer graag bij mij liggen en heeft heerlijk liggen slapen tot we gewekt werden door een piepende Brandir die intussen ook wel wat aandacht wilde hebben.
Calhoun heeft vanochtend weer goed gegeten en heeft zich gedurende de dag ettelijke keren verplaatst. Hij wordt steeds handiger
op drie poten, ik sta er echt van te kijken hoe snel hij door heeft wat hij wel en niet kan maar eigenlijk kan hij alles! Wel heb ik verschillende malen een koude, natte lap over zijn wond gelegd, het is natuurlijk een gigantische bloeduitstorting en verkoeling doet wonderen. Om te voorkomen dat hij er teveel aan likt, gooi ik een grote, zeer dunne handdoek over hem heen of krijgt hij een afgeknipte, luchtige, zeer rekbare broek aan.
Rens heeft gisteravond laat nog de uitslag van de biopten gekregen, het is dus een osteosarcoom. Hopelijk is het nog niet uitgezaaid en geneest de wond snel zodat we met de chemokuur kunnen beginnen. Duimt u een beetje voor ons?
Calhoun
Vanochtend heb ik Calhoun naar de dierenarts gebracht. Op dit moment wordt zijn linker achter poot geamputeerd.
Op maandagavond 26 november, zie ik, terwijl Calhoun van mij af loopt, dat het boven zijn linker hak iets verdikt is. Het is maar minimaal maar onmiskenbaar. Op het moment dat ik er met mijn hand overheen strijk slaat mijn hart een paar slagen over. Ik weet genoeg. De volgende dag zit ik bij de dierenarts en deze maakt gelijk foto’s en neemt biopten van de lymfeklier. Het is duidelijk te zien op de foto’s. De volgende dag krijgen we de uitslag, geen kankercellen in de lymfeklier. Dat is al wat maar de daarop volgende dag 
worden er onder narcose biopten van het gezwel genomen. Uitslag: niets gevonden. Calhoun heeft al vrij snel echt last van zijn poot. Als hij even gerend heeft staat hij op drie poten. Er moeten grotere biopten genomen worden dus maandag 3 december maar weer onder narcose en met een dikke naald weefsel eruit peuteren. De deeluitslag die we even later krijgen wijst niet veel uit maar duidt wel in de richting van Osteosarcoom. De biopten moeten ontkalkt worden en dat gaat wel even duren. Dit even blijkt weken te zijn. Na twee weken wachten is het gezwel gegroeid en heeft Calhoun echt heel erg veel pijn. Anders dan bij Craffitsh, die had pas op het laatst pijn.
Op woensdag 19 december ben ik het zat, dat wachten is echt verschrikkelijk en ik ben als de dood dat de kanker zich intussen heeft uitgezaaid. Ik bel Rens en overleg wat te doen. We maken een principe afspraak voor amputatie voor vandaag. ( Ik schrijf het makkelijker op dan dat het was!)
Ik heb gisteren nog wel even met de patholoog gesproken maar die zegt ook dat de einduitslag zeer hoogst waarschijnlijk wel osteosarcoom zal zijn. Mede door de enorme pijn die Calhoun ervaart en hopende dat het nog niet is uitgezaaid blijf ik bij mijn besluit, hopelijk kan Calhoun dan nog een tijd bij ons zijn zonder pijn.
Op deze foto’s kunt u zien hoe ontzettend snel zo’n gezwel kan groeien. In 18 dagen tijd van nauwelijks zichtbaar naar zo’n ei.
Ik zit nu te wachten op een telefoontje van Rens. Gelukkig heb ik Rescue Spray, dat houdt me een beetje kalm.
Dat dit Calhoun moet overkomen vind ik wel zo ontzettend erg! Hij is nu net op z’n mooist, uit gegroeid tot een fantastische mooie, stabiele hound met zo’n ongelooflijk fijn karakter. Hij is super gevoelig, wat best wel lastig is maar aan de andere kant zo passend bij hem. Hij is in alles extreem. En wat mij betreft is hij de meest succesvolle Deerhound ooit want welke andere hound heeft het ooit gepresteerd om de combinatie van Europees Coursing Kampioen (+ vele andere coursing titels), 2 x de Jahresausstellung achter elkaar te winnen en Wereld Kampioen ( + vele andere schoonheids titels), bij elkaar te sprokkelen!!??
Het zal ontzettend veel pijn doen om hem op drie poten te zien rondhupsen maar beter dat dan dat ik nu al afscheid van hem moet nemen. Ik moet er niet aan denken!! Ik ben er ook heilig van overtuigd dat het hem gaat lukken om toch weer gelukkig te zijn, hij is tenslotte een echte levensgenieter. En z’n zus, Cheytah, die moet nog maar even wachten op hem!
