De uitnodiging voor het Europees Coursing Kampioenschap in Finland op 6 en 7 juni 2015 is reeds online.

Via http://suomenvinttikoiraliitto.fi/eccoursing2015/en/  komt u op de site en kunt u alle gegevens vinden.

Er zijn wel eens van die maanden dat we ons bed in het Oekelsbos nagenoeg niet zien. Na vanuit Tüttleben thuis te zijn gekomen, had ik net genoeg tijd om mijn keramiek af te maken en in te pakken, de hounds in de Defendog te zetten, de caravan schoon te maken en de was te doen, voordat we naar Italië zouden afreizen. Hierna moest alles weer worden in gepakt plus de partytent en het keramiek. De auto was bomvol! Ook in de caravan was het nodige weg gestouwd.

De reis begon op zaterdag richting Gelsenkirchen (ong. 200 km.) alwaar ik op zondag 22 juni de Azawakh’s, Magyar Agar’s, Afghanen en Saluki’s mocht keuren. Het was stralend weer en ik had een aantal zeer mooie hounds te beoordelen. Vooral een zeer rastypisch Magyar Agar jeugdteefje en een voorbeeldig showend Afghanen pupje, waarvan ik alle voetjes zonder tegenstribbelen kon betasten, maakten veel indruk op mij.

Trautskirchen

De renbaan van Inzing.

Maandagochtend vroeg uit de veren en richting Trautskirchen (ong. 450 km.), alwaar we de eerste tussenstop hielden op weg naar Italië waar in het weekend van 27, 28 en 29 juni het Europees Kampioenschap Coursing zou worden gehouden. Ingrid en Sietse, Gert-Jan en Jacqueline voegden zich bij ons en de volgende ochtend vertrokken we met z’n allen naar Inzing in Oostenrijk voor de volgende tussenstop (ong. 370 km.). Wij hadden gekozen voor de route door de bergen. Prachtig! Maar het laatste stukje ging iets te steil naar beneden waardoor we met rokende remmen onderaan in het dorpje stilhielden en de velgen/remmen afgekoeld hebben met tig liter water. Oeps,   dat was wel even spannend!
In Inzing stonden we op de renbaan. Hier konden de hounds even lekker hun benen strekken en vooral Brandir genoot van de intussen aangekomen mensen en hounds. John en Karin en Monique en Dennis waren er al en even later kwamen ook Alexandra en haar zoon Jordan. Zoals gebruikelijk kwamen  Chris en Henriëtte midden in de nacht aan. De volgende ochtend ging de reis verder, de grens over, over de Brennerpas, door de Dolomieten naar Lavarone, Malga Millegrobbe (ong. 220 km.). De weg die was afgeraden bleek niet te omzeilen en was hier en daar zo smal dat als er tegenliggers kwamen we een groot probleem hadden. Maar het was prachtig!!! (en af en toe erg spannend!!!) en niet te geloven hoe lang je over deze korte afstand kan doen!

Het was nog wel even zoeken naar het coursingterrein, gelukkig kwamen we tijdens het dwalen Ingrid en Sietse tegen die de juiste route wisten. Na nog eens ettelijke kilometers rijden over smalle bergweggetjes kwamen we op 1400 meter hoogte aan in Malga Millegrobbe op een gigantisch terrein dat voor de langlaufliefhebbers een mooie accommodatie had met alle luxe voorzieningen. Wij konden parkeren op een verharde parkeerplaats die normaal voor de (luxe) campers is. Volop stroom en water om de hoek. De deelnemers uit de meeste andere landen moesten doorrijden naar de grazige weiden en konden parkeren tussen de koeien en paarden die hier het gigantische terrein tot hun beschikking hadden. Een stroomdraadje moest ze van de uitgezette coursing parcoursen afhouden. Later hoorden we dat de organisatie wel behoorlijk wat schadeclaims heeft gekregen omdat de koeien de auto’s en campers gebruikten als schuurpalen. Hierdoor waren er hier en daar wat spiegels afgebroken en/of deuken ontstaan. Ook zijn tenten niet koebestendig. Verder bleken deze dieren absoluut niet onvriendelijk of nieuwsgierig te zijn, zodat je er rustig met je hounds tussendoor kon lopen.

De meeste deelnemers waren er al op woensdag. Helaas moesten Ad en Anneke met hun vijf gemelde Pharaohounds weer terugkeren naar Nederland vanwege een sterfgeval in de familie. Echt heel triest, ze hadden zich zo ontzettend op dit EKC verheugd.

De officiële opening was donderdagavond. Er stond een klein podium met ervoor zo weinig ruimte dat het spontane feest dat normaliter voor de opening plaats vindt, niet kon plaatsvinden. De “echte” feestgangers stonden er een beetje beteuterd bij. Er werden zoals gebruikelijk ettelijke toespraken gehouden en een blaasorkest liet te veel liederen horen. De geluidskwaliteit was ook hier wederom zeer slecht zodat er al snel een enorm geroezemoes ontstond. Nee, deze opening staat bovenaan op de lijst van slechte en sfeerloze openingen.

Wel erg leuk was dat bijna alle Nederlandse deelnemers zich voor de opening (en iedere prijsuitreiking) in het oranje hadden gestoken. Dit heeft toch wel iets en mede door ons enthousiasme bij de winnaars is ieder jaar de prijsuitreiking een echt feest.

Er waren twee parcoursen uit gelegd op het uitgestrekte terrein. Parcours 1 lag een dikke kilometer verderop tegen een helling. Hier waren flinke kuilen, stenen en andere hindernissen zodat de hounds echt hun ogen moesten gebruiken. Het was een redelijk goed weggelegd parcours met scherpe wendingen en een paar lange stukken maar het was niet lang genoeg volgens het FCI reglement. Parcours 2 lag tussen de “campingvelden” en was op een vlak stuk zeer oneffen terrein uitgelegd. Het was een groot rondje renbaan! Er was maar één plaats waar de hounds moesten opletten en de totale lengte van het parcours ging de 600 meter niet te boven. Dus ook niet kampioenschapswaardig!!! En zowel de gedelegeerde van de FCI als de CDL deden er niets aan!!!

Karin, John en Heiki.

Crazy, oftewel Jet.

Chris met Tizpa.

Op vrijdag hadden we vijf Afghanen reuen en twee teven en vijf Saluki reuen en één teef in de strijd. Na de eerste omloop stond Azarang Taikatalvi van John en Karin op de tweede plaats, dat was weer spannend! Hij moest in de tweede omloop weer samen met dezelfde hond als vorig jaar strijden om de eerste plaats maar helaas liepen ze op de renbaan en dit was een groot nadeel voor Heiki. Tevens ging hij nog een keer onderuit en hiermee was zijn kans verkeken. Maar uiteindelijk belandde hij toch nog op de vijfde plaats en dat van tweeëndertig Afghanen reuen!
Ook bij de Saluki reuen en teven was het na de eerste omloop spannend. Zij hadden als eerste course op de renbaan gelopen. Darayavanush van de Bruinbrand stond op de eerste plaats en Tizpa Porgouhar Isfandiyar ook van Chris en Henriëtte stond op een gedeelde derde plaats. Er liepen vijfenvijftig Saluki reuen en negenenveertig teven. Bij de meiden stond Crazy van de Bruinbrand van Gert-Jan en Jacqueline op een gedeelde tweede plaats! Maar op het technische parcours bleek alles te veranderen. Darayavanush belandde op de zestiende plaats en Tizpa klom op tot de tweede plaats! Crazy liep niet denderend en belandde helaas op een twaalfde plaats. De prijsuitreiking werd ergens anders gehouden dan de opening. Spontaan ontstond het feestje van de rond rennende vlaggen maar toen de prijsuitreiking begon, bleek dat de mensen geen afstand konden houden tot het podium waardoor niemand meer iets kon zien. Ook niet goed natuurlijk.

Zaterdag, de dag van de Deerhounds en Azawakh’s. Vlak voordat de wedstrijden zouden beginnen viel er een wolk naar beneden en hulde de coursingterreinen in nevelen. De start werd uitgesteld. Na een half uurtje was er weer zicht maar nadat er dan begonnen was kwam er weer een wolk en lag de boel weer stil. Wederom trok de wolk vrij snel verder en gingen de hounds weer van start. Ook dit jaar was ik blij dat ik geen hound in de strijd had. Tijdens de opening op donderdag, had een Deerhound reu een andere hound aangevallen, en niet zo’n beetje! Het bleek de Franse reu Fait Scandale Du Triple Bois van Brigitte Parere te zijn. Deze reu deed zijn naam dus eer aan. Ook tijdens de eerste omloop greep hij zijn compagnon en werd gelukkig gediskwalificeerd.  Maar het kwaad was al geschied, de gedupeerde, Islay’s Gilroy liep in de tweede omloop zeer slecht.

In de eerste course in de ochtend werd Blixten The Great Scott gestart. Deze reu is op 13 februari jongstleden 8 jaar geworden. Als hij nou topfit zou zijn oké maar dat was hij niet! Hij ging van start, nou ja, hij hobbelde van start en verstapte zich al na een kleine 50 meter. In eerste instantie bleef hij wat staan, deed een paar passen en bleef weer staan. De draaier draaide gewoon door voor de andere hound en Scott had eigenlijk toch nog wel de intentie om door te lopen. Iedereen was woedend en schreeuwde naar de draaier dat hij moest stoppen. Dit deed hij niet! Scott hompelde weer een beetje richting het haas en uiteindelijk wist zijn eigenaar hem te pakken. De dierenarts liep ook gelijk het veld op om Scott nader te onderzoeken en er bleek niets gebroken te zijn maar hij was wel goed kapot. Normaal op zijn poten staan en lopen was er niet bij. Ik was diep geschokt, wie laat er nou een reu van die leeftijd, die de voorgaande jaren ook al niet echt goed heeft gelopen en nu helemaal niet fit bleek te zijn, lopen!? En zeker niet op zo’n terrein!!! Sorry, ik heb er geen goede woorden voor over. In de derde course liep Conaire of Redbrook van Jan en Joke. Hij liep met een andere Franse reu van diezelfde eigenaar als de agressieve reu maar het ging gelukkig prima. Een redelijke course. De course hierna werd er gestoord maar de jury had het niet gezien. De course erop liep Islay’s Irbhinn van de familie Weis. Wat je onderweg al zag aankomen, gebeurde bij de opvang. Hij gedroeg zich niet helemaal correct maar het haas lag stil en de jury deed er niets mee. Toen kwam de course met de agressieve Franse reu en was het zo goed raak dat deze Franse reu eruit vloog, een dikke disk. Wat was ik blij dat mijn Brandir niet mee deed!!! Het karakter van de reuen gaat er niet op vooruit! Echt a-typisch. Van de zes reuen courses was er maar één die mooi en correct verlopen was en waarbij snelheid en conditie te zien waren. Bij de teven natuurlijk wel wat meer mooie courses maar ook ettelijke waarbij duidelijk was dat de dames conditie te kort schoten.

In de middag liep in de eerste course Conaire met Grayrory’s Finlaggan uit Zweden. Zodra de hounds los werden gelaten zag je Finlaggan al naar Conaire kijken. Op het moment dat Conaire één stap op Finlaggan voor lag sloeg Finlaggan toe. Gevolg; een vette disk. Grappig dat Simon dit hele voorval toevallig op de foto heeft weten te zetten. Conaire mocht als laatste zijn course overdoen maar ging een honderd meter voor de opvang onderuit en liep vervolgens naar de draaier. Iedereen dacht dat hij wel een ‘afwijzing voor de dag’ zou krijgen (wat normaal is) maar… niets is meer te gek in coursingland, hij werd als vierde geplaatst bij de prijsuitreiking. (Hier hadden Jan en Joke natuurlijk ook niet op gerekend, Conaire lag lekker te slapen in de auto dus moest Jan de honneurs waarnemen). Sorry Jan, maar deze foto is te uniek om niet te plaatsen.

In de één na laatste reuen course liep Irbhinn met Nelungaloo Meshach van Esther Bühler. Direct na de start stoorde Irbhinn op Meshach maar de jury zag niets. Bij de opvang was het natuurlijk knokken geblazen. Irbhinn werd als vijfde geplaatst in plaats van dat hij een disk. had moeten hebben.

Bij de Azawakh’s (14 teven) hadden we twee Nederlandse dames in de strijd waaronder de winnares van vorig jaar; Kainda van Marlou. Ook nu liep ze de sterren van de hemel, zowel in de eerste als in de tweede omloop had ze het hoogste aantal punten. Tigidit Savannah van Elisabeth presteerde het om beide omlopen met het laagste aantal punten te eindigen.

De prijsuitreiking werd deze avond weer bij het podium gehouden, hier was meer ruimte en de mensen werden op afstand gehouden door een paar dranghekken. Kennelijk is dat nodig. Doordat de organisatie wel door had dat het Nederlandse team het uitbundigst, enthousiast en luidruchtigst was, gooide ze de planning van de prijsuitreiking om en deden die van de Azawakh’s als laatste. Ze dachten het spannend te maken maar daar trapten we niet in en onder luid gejuich mocht een blije en trotse Marlou met Kainda op de eerste plaats plaatsnemen.

Deze paarden waren niet echt nieuwsgierig maar liepen al grazend vlak langs het coursingterrein. Ik schoot een paar foto’s van ze en ze kwamen steeds dichterbij. Eigenlijk stond ik in de weg maar ze besloten toch maar om mij heen te lopen. Joke schoot er een paar leuke foto’s van. Nog bedankt Joke!

Zondag liepen er drie Nederlandse Whippet reuen. Na de eerste omloop stond Happy Halloween van Dia-robinne van de heer Wiegant op een gedeelde vijfde plaats maar na de tweede omloop kon hij deze plaats niet behouden. Uiteindelijk belandde hij als beste Nederlandse Whippet op de vijftiende plaats. Henry Del Karfo van Monique en Dennis bakte er dit jaar niets van en eindigde op de tweeënveertigste plaats, Leroy vom Kleinenberg van de familie Will werd zevenenveertigste van de achtenveertig Whippet reuen.

Bij de Barsoi’s hadden we één teef in de strijd; Blagorodnja Krasotá Igrushka van Elisabeth Smid. In de eerste omloop behaalde ze 207 punten en stond dus op de laatste plaats van de zesenveertig teven. Maar in de tweede omloop deed ze het wat beter en kroop op tot de éénenveertigste plaats.

Ja, en toen de Italiaantjes. Negenentwintig teefjes deden ermee waaronder drie Nederlandse. Na de eerste omloop stond Ganim’s Ziva van Alexandra Stout met twee andere op een tweede plaats! Poslusjnye Wihri Zjuk van Marga van Zeeland stond op een zesde plaats en Poslusjnye Wihri Jetsjoh, ook van Marga, op een negende plaats. Voor de tweede omloop moesten ze naar boven, naar het technische parcours. Helaas was het absoluut geen Italianen weer want het stortregende! Op het moment dat de course van Ziva in zicht kwam, kwam er ook een grote wolk langzaam over de bergrand aanrollen. Hij ging tergend langzaam dus we hadden hoop dat Ziva nog kon lopen. Ze gingen van start maar helaas …. de wolk slokte de kleine hondjes op. De draaier legde het haas stil en er werd besloten dat ze de laatste course kregen. Dat was echt balen.

Een aantal courses later liep een Frans teefje met de naam Femme Fatale Gilani De Magistris van Nathalie Hurel. Deze naam deed haar geen goed. Halverwege haar course verdween ze achter een strobaal en kwam niet meer te voorschijn. Kennelijk was ze over de kop geslagen en is daar blijven liggen. Frie de Boer stond als jury het dichtste bij en rende er naar toe maar kon niets anders doen dan haar tegen de grond gedrukt te houden daar ze probeerde overeind te komen wat niet lukte. De dierenarts kon in eerste instantie niets vinden en heeft het teefje zo snel mogelijk van het terrein gehaald en naar de veterinaire post gebracht. Later hoorden we dat Femme Fatale was overleden aan een schedelbasisfractuur en een gebroken nek. In en in triest! Een paar courses hierna zou Ziva weer moeten lopen. Een aantal deelnemers konden het niet meer opbrengen om hun Italiaantjes te laten lopen en zodoende moest Ziva aan de bak. Simon vroeg nog aan Alexandra of ze het wel wilde waarop Alexandra zei dat als ze haar nu niet liet lopen, ze het nooit meer zou doen. Dapper hoor! En daar ging Ziva, we stonden met tranen in onze ogen en gebalde vuisten, wat was het spannend!!! Maar ze liep de sterren van de hemel en ging geen één keer onderuit, iets wat je eigenlijk constant ziet bij Italiaantjes. Wat waren we allemaal blij toen ze heelhuids bij de opvang kwam!

Uiteindelijk belandde Ziva op vierde plaats en Jetsjoh op de vijfde. Zjuk werd vijftiende. Vermeldingswaard is dat Jetsjoh in de tweede omloop het hoogste aantal punten bij elkaar liep van alle Italiaantjes over de hele dag!

De prijsuitreiking begon met de trieste mededeling van het overlijden van het Italiaantje. Alle deelnemers die een vlag droegen lieten deze op de grond liggen en er werd een minuut stilte in acht genomen. Tijdens de toespraak die volgde was iedereen muisstil. Er hing een in en in trieste sfeer en het huilen stond bij velen nader dan het lachen. Bij de prijsuitreiking van de Italiaantjes reuen, had Nathalie Hurel een zesde en een derde plaats maar de vlag hing half stok en natuurlijk kwam ze niet op het podium. De ceremonie werd afgehandeld maar er was geen feestje, geen blijdschap.

Op vrijdag waren er al een aantal blessures ontstaan. Eén ervan vrij ernstig, in eerste instantie dacht iedereen dat de Saluki een poot had gebroken maar later hoorden we dat hij uit de kom was. Pijnlijk genoeg natuurlijk maar beter dan gebroken. Wel moet ik de kanttekening erbij plaatsen dat deze hound absoluut niet geschikt was om coursing te lopen. Aan het begin van de course kon je het al zien, geen inzet, hoog lopen en onzeker ging deze hound over het veld, toen nog een misstap en over de kop met als gevolg ellepijp uit de kom. En er waren meer Saluki’s die niet goed liepen. Op zaterdag brak een Galgo zijn poot. Deze hound was totaal niet ingelopen, zo vanuit de auto het veld op en ja, op zulke terreinen is het toch wel nodig dat je een beetje warm en soepel bent. Ook Don Juan van Ingrid raakte geblesseerd, hij liep een spierscheurinkje op. Het was duidelijk te zien dat hij zich twee keer verstapte en na de tweede keer liep hij niet meer vol overgave naar de opvang. En dan op zondag het fatale ongeval met Femme Fatale. Dit was wel een getraind hondje, dit was domme pech. Maar vele andere blessures waren toch echt te wijten aan ongetraindheid.

Wij en velen anderen denken dat het grootste probleem ligt bij het feit dat de windhonden niet meer los gelaten worden. Ze lopen altijd maar aan de riem en leren niet hoe ze met hun lichaam en ogen moeten werken. Als zo’n hound alleen op de renbaan loopt is dit nog niet zo’n probleem maar het wordt wel erg als zo’n renbaan hound vervolgens op de coursing wordt gezet! Dit zijn de hounds die de meeste blessures oplopen en soms fataal.

Als u foto’s wilt zien van ECHTE coursing klik dan op http://www.lenstreephotography.com/index.html en voor live-coursing foto’s van Saluki’s en Deerhounds in Schotland http://www.lenstreephotography.com/Page15.html

Het coursingseizoen is weer begonnen, ook voor ons, dachten we. Brandir had op Ronostrand zijn licentie gehaald en we hebben hem tussendoor nog een paar keer laten lopen. Dat is de mazzel als je zelf een draaitoestel en klossen hebt. We rijden dan ergens heen, zetten een klein parcoursje uit, knopen een echt hazenvelletje aan een touwtje en draaien maar. Iedere keer als we dit deden liep Brandir voorbeeldig, of hij nou met Calhoun, Caintha, alleen of met z’n drieën liep. Dus vol goede moed meldden we hem aan voor de Nationale coursing te Babenhausen op 15/16 maart. Ook Bernice was gemeld want ze hebben tenslotte allebei twee coursings nodig om zich te kwalificeren voor het Europees Kampioenschap Coursing en dit zou hun eerste officiële coursing worden. Voor deze coursing waren 13 Deerhounds gemeld, 11 teven en 2 reuen. Een mooi aantal!

In de eerste omloop was Brandir ingedeeld met zijn zus, Bernice. Prima, dan wist ik zeker dat er niet gestoord zou worden. Brandir is een echt “Vuur-type” en zou, als hij één keer goed gestoord wordt, gegarandeerd niet meer lopen.

(Op de site van de Holistische Praktijk voor Dieren “Den Hoek” kunt u onder “Mediatheek” en dan bij “De vijf elementen bij honden”, vinden wat voor type uw hound is).

Brandir en Bernice gingen goed van start. Het ging even mis met Brandir toen door het touw een pilon wegsprong. Dit moest hij even nader bekijken maar hierna pakte hij het weer prima op en liep mooi gestrekt en vol overgave achter het haas aan.

Bernice eindigde met 57 punten en Brandir met 48. Het was duidelijk dat de jury hem zijn foutje niet vergaf!

In de pauze moesten Brandir en Bernice naar de dierenartscontrole. De dierenarts pakte Brandir’s voet, boog en strekte deze, waarop Brandir luidkeels reageerde. Maar toen de dierenarts verder onderzocht gaf Brandir geen pijn meer aan. Ook in het gangwerk toonde hij niets. Dus hij mocht door naar de tweede ronde. In de tweede omloop moest hij samen lopen met een teef die hem de dag ervoor al een paar keer had aangegromd en tijdens het inlopen ook naar hem was uitgeschoten. Dus ik had er al een hard hoofd in, Brandir kennende. En inderdaad, na het startsein keek hij naar rechts, naar die teef, deed een paar passen en bleef toen staan. Ook toen het haas weer een beetje in de buurt kwam keek hij er wel zeer geïnteresseerd naar maar verzette geen stap. Jammer, hij is nog steeds niet sterk genoeg in z’n bolletje. Bernice stond na de eerste omloop op de tweede plaats en was ingedeeld met een hond van Ira Johannsen, Islay’s Hollyhock.

Ze gingen beide zeer goed van start maar Hollyhock toonde iets meer snelheid. Bernice volgde beter, ze is tenslotte nog niet zo ervaren. Ook bleek dat Bernice wendbaarder was en toen ze eenmaal goed op gang was deed ze in snelheid niet meer onder voor Hollyhock. Ze liepen een prachtige course en waren goed aan elkaar gewaagd.

Sonja kijkt wel niet blij op deze foto maar ik kan jullie garanderen dat ze dat wel degelijk was!! Want Bernice eindigde op een wel zeer verdiende tweede plaats. En dat op haar eerste coursing!

De volgende dag lieten we Brandir en Bernice nog even lekker rennen en spelen op het verlaten coursingveld. Na een paar flinke sprintjes stond Brandir op drie poten. Het schoot door me heen dat hij een paar maanden geleden ook wel eens zijn rechter achterpoot optilde maar na een klein stukje lopen was het weer goed. Zou er toch iets niet goed zijn? Inmiddels zijn er röntgenfoto’s genomen maar hierop is natuurlijk niets te zien. Een afspraak voor vervolg onderzoek is er al gemaakt maar hopelijk is het met een lange rustperiode op te lossen. Voorlopig dus geen coursings meer voor Brandir maar ook niet meer los in het bos en achter op de velden en dat wordt natuurlijk heel vervelend! Maar ja, het moet maar even.