Het vogelhuis.
25 februari 2016 | 
Author 
Hier zijn ze dan, de foto’s van ons prachtige vogelhuis.
De vogels zijn er erg blij mee, het wordt iedere dag druk bezocht door de mezen, roodborstjes, blauwspechten, tortel- en holenduiven, Vlaamse gaaien en eksters. De grote bonte specht durft er nog niet in, de merels en vinken blijven liever op de grond en de dikke houtduiven passen niet. Voor de eekhoorns moet ik nog even een touwladdertje maken want zo kunnen ze er niet in komen. Maar als dat er eenmaal is gaan ze het vast inspecteren, nieuwsgierig als ze zijn.
Het is echt een heel mooi vogelhuis!
Een klein weekje Duitsland.
Begin deze maand was ik weer een klein weekje bij Sonja in Duitsland. We hebben weer heerlijk gewandeld in de omgeving en genoten van onze hounds. Chidish en Cytaugh hebben voor het eerst herten gezien en waren zeer enthousiast. Bernice lag een beetje in de lappenmand, ze had kennelijk een verkeerde beweging gemaakt en had hierdoor goed last van haar rug. Na een behandeling bij de fysiotherapeute ging het al gelijk een stuk beter maar spelen en rennen was er nog niet bij, eerst een paar dagen rust.
Van Sonja kreeg ik een “Deutsches Windhundzuchtbuch” in mijn handen gedrukt. Er stond een zeer interessant artikel in waar ik mij zeer goed in kan vinden. Het is speciaal voor exposanten en keurmeesters geschreven. Ik heb het intussen vertaald en in het bericht hieronder geplaatst. Ook staat het onder “De Deerhound” bij “Interessante artikelen algemeen”.
Vrijdagmiddag kwam ook Simon in Hermannsburg aan nadat hij in Denemarken had gewerkt en in Berlijn een beurs had bezocht. Zaterdagmiddag heeft hij een leuk parcoursje uitgelegd op het kale maisveld zodat de hounds even lekker konden coursen. Het begon natuurlijk met hazen maken en dan wel met een echt konijnenvelletje erin! Dat moesten de hounds natuurlijk wel in de gaten houden.
Vervolgens vertrok Simon met het draaitoestel en de klossen naar de akker, gevolgd door Sonja met de kruiwagen. Wel zo handig, anders blijf je heen en weer lopen met de spullen. Na een dik kwartier reed ik met de auto en alle hounds naar de akker, want om ze nou aan een boom te binden terwijl er een paar aan het coursen zijn, leek ons niet zo handig.
Bernice maakt een flying kill.
Eerst lieten we Bernice en Silva een half parcoursje lopen. Bernice liep als een speer maar was daarna toch wel weer wat stijf. Silva genoot duidelijk maar kon Bernice niet bijhouden en sneed daarom flink af. Groot gelijk!
Hierna mochten Chidish en Cytaugh. Dat was genieten! Chidish en Cytaugh zijn vreselijk fanatiek en lopen ook al echt goed gestrekt. Voor de tweede omloop hebben we Brandir erbij gedaan. Hij startte heel goed maar zag halverwege kennelijk iets in de bosrand, hij stond ineens met z’n oren recht omhoog stil. Vervolgens sneed hij een deel van het parcours af en maakte als eerste de kill.
Dat was genieten!!
Sonja, nogmaals bedankt voor de heerlijke dagen maar vooral voor het geweldige vogelhuis!! Hij wordt komend weekend neer gezet en ik zal dan een paar foto’s maken om te tonen hoe het er uit ziet. Hij is echt prachtig!
Kwalificaties en hun uitwerking op de fokkerij – verantwoording van de keurmeesters.
Onderstaand artikel heb ik vertaald uit het “Deutsches Windhundzuchtbuch” Band XXVII met inschrijvingen van de jaren 1974-1975. Het boek is uitgekomen in 1976 en het artikel is geschreven door de toenmalige voorzitter van de DWZRV en keurmeester, Karl-Heinz Nause.
Het artikel is uit mijn hart gegrepen en ik hoop dat zowel de exposanten als keurmeesters het ter harte willen nemen.
Kwalificaties en hun uitwerking op de fokkerij – verantwoording van de keurmeesters.
Als u besloten heeft om dit artikel te bestuderen en na de inleidende zinnen verder leest, kan ik u nu al verzekeren dat in deze bijdrage een thema van grote kracht maar ook met een grote belangrijkheid behandeld wordt.
Het gaat iedereen aan die met honden te doen heeft: de exposant, de fokker en niet als laatste de dames en heren keurmeesters.
Als men opmerkzaam door een hondententoonstelling loopt, of beter gezegd fokkerij-show, zal men vaststellen dat in de meeste ringen en daarmee bij de meeste competities een overwaardering van de honden plaatsvindt. Dat wil zeggen: het aantal kwalificaties Uitmuntend en Zeer Goed is veel te hoog en staat in geen verhouding tot de werkelijkheid! Goed of zelfs Voldoende zijn bij het vergeven van de kwalificaties een uitgesproken zeldzaamheid.
Ik heb gezegd: bij de meeste competities. Een paar hebben niet meegedaan aan de inflatie van de kwalificaties. De DWZRV behoort helaas niet tot deze prijzenswaardige uitzondering.
Degene die in de ringen de uitslagenborden bekijkt en bij 20 nummers 18 keer de kwalificatie “U” en 2 maal “ZG” leest, of, zoals het niet zelden voorkomt, achter alle nummers de kwalificatie “U’, dan moet het toch iedere objectieve toeschouwer duidelijk worden dat hier iets niet klopt! Om het heel duidelijk te zeggen: we laten onze fokkerij-showen daarmee tot een klucht worden.
Het spreekt geenszins voor de kwaliteit van de keurmeester wanneer hij uit angst, zich het misnoegen van de exposant op de hals te halen of niet zo snel meer een uitnodiging te krijgen om te keuren, zich tot een “U”-uitdeler laat degraderen.
Ik hoor letterlijk de protesten dat ik extreme voorbeelden aanvoer. Toegegeven, ik heb extremen gekozen om mijn bezorgdheid duidelijk te maken. Maar geloof mij, zo zelden zijn deze voorbeelden echt niet! Al is het niet altijd zo kras, de strekking blijft hetzelfde. Zonder meer is het mogelijk, dat de kwaliteit van een klasse werkelijk superieur is en alle honden een “U” verdienen. Vanzelfsprekend zullen dan ook alle honden de hun toekomende kwalificatie bekomen. Maar dat zal de grote uitzondering zijn en niet tot regel worden!
Laten we nog één keer de woordelijke betekenis van de kwalificaties duidelijk maken:
“voldoende” is: Een hond belichaamt de kenmerken van zijn ras in voldoende mate. Hij mag dus enige fouten vertonen.
“goed” is: Alle kenmerken van het ras worden in goede mate belichaamt. Enige gebreken zijn toegestaan. Hier wordt toch duidelijk lof gesproken door te verklaren dat de hond een goede vertegenwoordiger van zijn ras is.
“zeer goed” is: Men spreekt grote lof uit. Alleen nog kleine, onbelangrijke gebreken mogen aanwezig zijn opdat deze beoordeling gerechtvaardigd is.
“uitmuntend” is: De hond moet de kenmerken van zijn ras in voortreffelijke en volmaakte vormen in zich verenigen.
Het voor jachthonden uiterst belangrijke gangwerk heeft in de beoordeling een zeer grote betekenis.
Tot het rasbeeld behoort vanzelfsprekend ook het karakter en dat heeft op het vergeven van de kwalificatie een passende invloed. Daar moet bijzonder veel nadruk op gelegd worden omdat er vaak niet voldoende rekening mee wordt gehouden.
Gebreken in gangwerk en karakter moeten in de kwalificatie tot uitdrukking komen!
Als u de kwalificaties eenmaal vanuit dit gezichtspunt bekijkt, moet u met mij instemmen, dat sinds enige jaren er een voortdurende stijgende inflatie plaatsgevonden heeft. Bevorderd wordt deze tendens door de exposanten, die al een beledigde gelaatsuitdrukking tonen als hun hond maar een “ZG” heeft gekregen, in plaats van dat ze er blij om zijn dat ze een zeer goede hond bezitten. Door deze instelling wordt voor de keurmeester een objectieve beoordeling bemoeilijkt. Keurmeesters zijn ook maar mensen! Het is absoluut niet makkelijk om steeds de nodige strengheid op te brengen.
De kwalificaties hebben een grote betekenis voor de fokkerij. Iedere keurmeester moet zich van de verantwoording bewust zijn, die hij met zijn beoordeling op zich neemt. De ontwikkeling van de rassen ligt in belangrijke mate in de hand van de keurmeester. Natuurlijk worden die honden met de hoogste kwalificaties of titels in het bijzonder voor de fok gebruikt. Neigen de keurmeesters er naar om uitsluitend te hoge kwalificaties te vergeven, en worden deze honden op grond van de overwaardering in de fokkerij genomen, dan worden onvermijdelijk de fouten, die deze honden hebben, niet alleen door gegeven maar ook door het veelvoud aan nakomelingen vermeerderd.
Daar onze fokvoorschriften voor de aankeuring, en daarmee de fok toelatingseisen, minstens de kwalificatie “zeer goed” als één van de voorwaarden voorschrijft, valt dus al een zekere beslissing over een aankeuring op de show. Ook hierover zullen de keurmeesters duidelijk moeten zijn!
Bij het voorbrengen van honden voor een aankeuring, heeft de keurmeester de zwaarwegende taak om te beslissen: Zal de hem voorgestelde hond voor de fokkerij toegelaten moeten worden, ja of nee! Hij zal het moeilijk hebben om een bezitter duidelijk te maken, dat hij zijn hond niet fokwaardig vindt, terwijl de hond van zijn keurmeester collega’s de kwalificatie “ZG” heeft gekregen. De toch wezenlijk kritischere beoordeling van een hond op fokwaardigheid kan zo een beslissing beslist noodzakelijk maken. Daarom zal een keurmeester die bewust is van zijn verantwoording voor de rassen ook voor zo een beslissing niet terug deinzen. De breedte van de bloedbasis bij de meesten van onze jachthondenrassen, staat ons toe om alleen de honden met de beste aanleg voor de fok te gebruiken.
In het bijzonder bij de aankeuring, zal het karakter van de hond op de juiste manier beoordeeld worden.
Voor iedere keurmeester moet het bijeenkomen van meerdere tekortkomingen een grond zijn om de aankeuring van de hond af te wijzen. Als de aankeuring van een hond al eerder door een collega keurmeester is geweigerd, zal de keurmeester zeer opmerkzaam moeten zijn. De grondslag daarvoor is echter, dat de afwijzing van de aankeuring in ieder geval op de rugzijde van de stamboom in de daarvoor voorziene ruimte genoteerd wordt.
Als ik hier niets ontziend de feiten genoemd heb, ziet U in mij dan alstublieft geen muggenzifter die het beter wil weten. Ik heb mij als keurmeester ook door deze trend laten meeslepen. Wanneer we echter de schroeven aandraaien en weer tot de “reële kwalificaties” willen komen, dan is dat alleen mogelijk als wij allemaal, keurmeesters, fokkers en exposanten, in de eerste plaats bereid zijn om de vermeende strengheid er bij te nemen.
Pas als een “ZG” ons weer plezier geeft, hebben we het goede standpunt. Een eerlijke “ZG” zal de fokker alsook de eigenaar meer plezier doen dan een “U” met drie, vier of nog meer opgesomde fouten in het keurverslag.
Laten we hopen, dat wij deze correcte instelling weer vinden, voor het welzijn van onze geliefde windhonden.
En dat was dan 2015.
Alweer de laatste dag van het jaar. Wat is dat toch weer snel gegaan! Vorig jaar zaten we rond deze tijd in Frankrijk in de sneeuw, het vuurwerk ontvluchten. Nu hoeft dat niet, Brandir vindt het niet leuk maar is niet echt van streek. Chidish en Cytaugh hebben er tot nu toe nog niet op gereageerd en schijnen er dus geen last van te hebben. Hopelijk blijft dat zo! Zonet nog een grote wandeling gemaakt met de hounds in het Pannehoef, normaal kunnen ze bepaalde stukken wel los lopen maar vanwege het mooie weer was het zó druk dat ze grotendeels aan de lijn moesten blijven. Balen maar ja, dan rennen ze hier nog maar een rondje, op vijfduizend vierkante meter kan je je ook uitleven.
Voor dit jaar had ik weer eens ingeschreven voor de Winner. Gelukkig bood Sonja aan om te komen en mee te gaan, ik had ze alle drie gemeld dus goede hulp kon ik wel gebruiken en Simon’s hobby is het niet! Dus zondag de dertiende vertrokken we vroeg in de ochtend bepakt en bezakt richting Amsterdam. Chidish en Cytaugh gedroegen zich voorbeeldig, echt Deerhound waardig.
Chidish showde ook keurig maar Cytaugh maakte er een potje van, die moet echt van te voren even ‘ingeshowd’ worden. Ze kregen beide een Veel Belovend van Willem Buitenkamp. Brandir toonde zich van geen kanten, hij heeft er duidelijk geen lol meer in en ja, dan kan je beter met een zak aardappels de ring in gaan, die is dan nog handelbaarder. Hij kreeg het reserve CAC en reserve CACIB. Na het showen is het altijd goed rusten, vooral als je lekker veilig bij je vader kan liggen.
Daar Chidish zijn zus versloeg bij de strijd om Beste Pup moest hij ’s middags in de erering verschijnen. Dit was een goede ervaring voor hem, grote ring, veel mensen, luide muziek en veel andere honden. Hij was wel even onder de indruk maar liet zich redelijk goed showen. Cytaugh had het intussen helemaal gehad en wilde alleen nog maar naar huis. Dus zodra ik uit de erering kwam, waar Chidish natuurlijk niet was geselecteerd, pakten we ons boeltje weer bijeen en liepen richting uitgang. Cytaugh, die de hele dag, ondanks verschillende verzoeken, geen plas had gedaan, kon het niet meer ophouden en deed vlak voor de uitgang, midden in de hal, een grote plas op de schone, glimmende, marmeren vloer! Dan moeten ze maar zorgen dat de uitlaatplaatsen net zo schoon zijn, zou ze gedacht hebben. En gelijk heeft ze!
Het weekend erna mocht ik keuren in Cuijk. De kwaliteit van de hounds viel me zwaar tegen, iets wat mij en vele andere windhondenkeurmeesters de laatste jaren al sterk is opgevallen. Veel fouten zijn; te weinig of juist te veel ribwelving (Italiaanse Windhondjes!), veel minder adel in de hoofden door hoge voorhoofden en niet parallellen lijnen, te weinig lendewelving, korte staarten, te steil op de polsen en natuurlijk een slecht gangwerk. En als je dan een ZG geeft omdat het betreffende houndje een wel hele storende fout heeft of bij elkaar zoveel fouten heeft dat een U echt niet kan, wordt je als keurmeester boos aangekeken. De mensen moesten eens wat meer het kwalificatie-reglement en de standaard van hun ras lezen, dan zouden ze het wel begrijpen. Maar leuk keuren is het niet als je wacht op het moment dat je winnaar de ring in stapt en dat gebeurt niet! Enfin, hopelijk wordt het de komende jaren weer wat beter met de kwaliteit.
Nog een paar uur en we glijden het nieuwe jaar weer in. Wat gaat het ons brengen?
Ik wens; dat de mensen wat meer rekening met elkaar gaan houden, wat minder agressief op elkaar reageren, gewoon wat socialer en vriendelijker tegen elkaar zullen zijn. Dat maakt het leven al een stuk fijner!
Happy New Year!!!
Posted in 2015, Show | 
Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | 
Comments Closed
Oktober
Oktober staat al vele jaren in het teken van RONO-strand. We zijn er bijna ieder jaar geweest, meestal met coursende hounds maar de laatste jaren alleen met hounds die op vrijdag de training lopen. Ook Sonja is de laatste jaren consequent aanwezig.
Dit jaar hebben we, tijdens de training, Brandir halverwege het parcours gestart nadat Bernice het eerste stuk had gelopen. Brandir startte vol overgave en liep een goede tweede helft samen met Bernice. De pups hebben beide ook met veel enthousiasme een kwart van het parcours gelopen. De dagen erna waren pure ontspanning, een beetje wandelen en courses kijken. Maandag de 19de alles weer ingepakt en naar huis.
Donderdag 22 oktober vertrok ik richting Hermannsburg. Ik zou een lang weekend bij Sonja logeren en op de zaterdag de show 
in Hannover lopen. Om het niet te stressig te maken hadden we dus de vrijdag ingelast. Voor de pups was het de eerste keer dat ze bij Sonja kwamen maar ze vonden alles prima en prachtig. Alleen het trappen lopen om boven bij mij te slapen, gaf wat problemen. Na twee nachten besloten we dan ook dat ze maar beneden moesten blijven slapen. En dat ging prima! Zaterdag dus naar de show geweest. Brandir heeft nog één CACIB nodig en ik had gehoopt hem hier te pakken. Helaas ging deze vlieger niet op, hij kreeg het reserve. Chidish en Cytaugh gedroegen zich voorbeeldig en deze keer werd Chidish Beste Jüngsten. We konden dus lekker op tijd naar huis om nog een grote wandeling te maken.
De volgende dag was het prima weer om foto’s te nemen en .. ze zijn gelukt!
Het kostte even wat tijd maar het resultaat is er ook naar!
Op deze foto’s zijn Cytaugh en Chidish 7 maandjes jong en Brandir bijna 3,5 jaar.
En op maandag weer een lekker stuk gelopen. Het was wederom prachtig weer en de bomen waren schitterend aan het verkleuren! De hounds konden hier lekker loslopen en hadden plezier voor tien!
Dinsdagochtend mijn boeltje weer bij elkaar gepakt en naar huis. Snel de auto uitgeruimd en de caravan ingeruimd want donderdag vertrokken we alweer voor een weekendje CC2000. Weer hadden we schitterend weer! Simon en Gert Jan hadden een leuk parcours weggelegd met een hindernis erin. In totaal hebben er zo’n dikke 60 hounds lekker gecoursed maar de mooiste courses waren die met 7 Afghanen en 4 Saluki’s, altijd een genot om naar te kijken. Brandir en Bernice hebben samen met een Barsoi gelopen en ook Chidish en Cytaugh mochten weer een stukje. Het was weer een heerlijk weekend!
Brandir over de hindernis!
Posted in 2015, Deerhound algemeen, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
September
De maand september begon met de Puppydag in Waalwijk. Voor deze dag waren zo’n 50 pupjes van alle rassen gemeld waaronder Aislinn, Cytaugh en Chidish. Cytaugh en Chidish vonden het geweldig om Marijn, Theo en Aislinn weer te zien! In de eerste wedstrijdronde, waarbij in ieder groepje vijf pupjes beoordeeld werden door twee keurmeesters, werden zowel Cytaugh als Aislinn eerste en Chidish tweede in hun groepje. In de tweede ronde, waarbij vier pupjes per groep aantraden, werden Cytaugh en Aislinn weer eerste en Chidish had een gedeelde eerste plaats. De derde wedsstrijdronde is een herkansingsronde, daarvoor komen de pupjes terug die eerder als laatste geplaatst waren. In de vierde wedstrijdronde werd Cytaugh tweede, Chidish derde en Aislinn eerste. In de vijfde ronde moesten Cytaugh en Chidish in de zelfde groep aantreden terwijl Marijn 
gelijktijdig met Aislinn in de ring moest. Dus ik moest een handler voor Chidish regelen. Ja, en een Deerhound showen is dan toch wat anders! Dit was dus de laatste ronde voor Chidish, hij werd als vierde geplaatst en vloog eruit. Cytaugh werd eerste in het groepje en Aislinn derde. Dus Aislinn en Cytaugh gingen door naar de zesde wedstrijdronde en werden vierde en derde in hun groep van 9 pupjes. Nu werd het spannend want er gingen maar acht pupjes door naar de finale en er stonden werkelijk een paar prachtige puppen! Aislinn werd uiteindelijk achtste en Cytaugh zesde. De puppen waren na al dat geshow natuurlijk doodmoe maar ze hebben een geweldige ervaring opgedaan en daar ging het om.
Twee weken later hadden we de Jongehonden-Veteranendag van Stichting Rasgroep Windhonden. Er waren 15 Deerhounds gemeld waarvan de veteranen reu absent was. Chidish was alleen in zijn klas en Cytaugh en Aislinn stonden met hun tweetjes in de klas van 4 tot 6 maanden. Aislinn werd eerste en Cytaugh tweede. Uiteindelijk werd Barnesmore Energy of Life van Viola en Wolfgang Müller best jonge Deerhound. Het was een gezellige dag, ietsje fris maar gelukkig droog!
Het weekend hierna was de coursing in Lichtenvoorde. Wij gaan hier altijd graag naar toe; het sfeertje is er prettig, je staat er prima met de caravan, een groot coursingveld waar een goed parcours op weggelegd kan worden, vriendelijke mensen en je kan er zalig wandelen in de omgeving. Op vrijdagmiddag was de training en natuurlijk hebben Brandir, Chidish en Cytaugh ook gelopen. Eerst lieten we Chidish een stukje lopen, hij ging als een speer achter het haasje aan. Intussen stond Cytaugh aan de kant te blaffen van opwinding, toen ze eindelijk ook mocht liep ook zij zeer goed. Hierna mocht Brandir. Als Brandir naar het draaitoestel gestart wordt, loopt hij de sterren van de hemel. Het is niet te geloven hoe hard hij kan! Dat is dus ook de reden waarom zijn rechte buikspier zo snel verzuurd, hij dus pijn krijgt en eigenlijk niet meer wil lopen. De volgende dag hebben we ze nog een keer in de pauze laten lopen maar toen had Simon de start min of meer naast het draaitoestel gemaakt om het voor mij wat makkelijker te maken. Maar voor Brandir werkte dit dus niet; hij ging niet van start maar toen Cytaugh losschoot en achter het haasje aanvloog ging Brandir wel mee. Bij zo’n klein rondje van een paar honderd meter krijgt hij geen last en als hij dat nou eenmaal door heeft kunnen we het misschien wel opbouwen. Maar intussen moeten we ook maar wat meer gaan fietsen, zijn conditie laat echt te wensen over. Enfin, helaas mogen Cytaugh en Chidish volgend jaar nog steeds niet meedoen maar we hopen wel weer van de partij te zijn in Lichtenvoorde.
Posted in 2015, Deerhound algemeen, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Augustus
De afgelopen maand was een drukke maand, veel onderweg en een zorg erbij. Het weekendje Kronenberg, begin augustus, was redelijk relaxed. Het was voor 
Chidish en Cytaugh de eerste grote reis, overnachten in de caravan, het ontmoeten van vele, vele andere windhonden en mensen, de eerste showervaring en voor de eerste keer in het ‘openbaar’ een stukje coursing lopen. Ze deden het fantastisch, vonden alles geweldig, showde zich boven verwachting goed en liepen zeer enthousiast achter het haasje aan.
Sonja was ook gekomen om Bernice deel te laten nemen aan de coursing. Ze liep samen met Lotte van Alex en Dini. Het waren geen spetterde courses, beiden waren ze niet echt in een topconditie. Maar ze hadden plezier en daar gaat het om. Het bleek dat ze bij de opvang een behoorlijke botsing hadden daar Bernice niet op tijd kon stoppen, het bewijs leverde deze foto van Annemiek. Gelukkig hielden ze e
r niets aan over.
Wel moet me even van het hart dat ik het uitermate kinderachtig vond van een aantal mensen, om te zeuren over het feit dat Sonja en ik foto’s van Chidish en Cytaugh namen op de rand van het coursingveld. Er had geen hond last van, wij en de puppen maakten geen herrie en stonden ook absoluut niet in de loopbaan van de coursende hounds, er heeft er geen één op of om gekeken. En toch moeten mensen daar over klagen. Deze mensen zijn waarschijnlijk nooit vroeger in Leek geweest, daar gebeurde het wel dat de coursende hounds tussen het publiek door liepen! Een goede hound heeft nergens last van en als hij dat wel heeft, is hij niet haasvast!
Woensdag 12 augustus ging ik met de hounds naar het losloopbos in Dorst. Na een dik half uur kwam ik een kleine Schotse Collie tegen. Het dier zag er zwaar verwaarloosd uit, de vacht was vol met klitten en er zaten korsten op de neus. Na 20 minuten rond gehangen te 
hebben op de ‘vindplaats’, geluisterd te hebben of er niet geroepen werd en aan ettelijke voorbijgangers te hebben gevraagd of ze deze hond kenden, besloot ik het arme dier maar mee te nemen. Gezien de maat en het snoetje was ik er heilig van overtuigd dat het een teef was van rond de 10 jaar. Ik had ook onder de buik gevoeld of het een reu was maar kon niets vinden, alleen klitten. De Collie liep gewoon met me mee richting de auto maar erin springen dat deed ze niet. Nadat ik ze had opgetild en in de auto gezet, kroop ze achter in een hoek en dook in elkaar. Tijdens het rijden zag ik dat ze doodsbang was! Zo’n oude hond bang voor autorijden, erg vreemd. Ik reed gelijk langs mijn dierenarts om te kijken of ze gechipt was en zo ja of deze geregistreerd was. Wel gechipt maar niet geregistreerd. 
Thuis gekomen ging ik het arme dier eens nader bekijken en schrok me rot. Deze hond zat niet een beetje in de klit maar was nagenoeg totaal vervilt inclusief viltstrengen en enorme 
klittenballen! Mijn idee om er de schaar in te zetten, zette ik meteen uit m’n hoofd, dat was onbegonnen werk. Ik schreef een noodkreet naar Annemiek en de volgende ochtend stond zij bij mij op de stoep, bewapend met scheerapparaten en een fles hondenshampoo. We plaatsten de keukentafel bij het raam, hingen een looplamp op voor extra licht, legde een rubbermatje op de tafel, zette de Collie erop en gingen aan de slag. Naarmate Annemiek vorderde werd de verbijstering groter. Hoe konden 
mensen een dier zo ontzettend verwaarlozen!!! Annemiek heeft haar gepeld als een sinaasappel! Toen de buik aan de beurt kwam bleek ineens dat het een reu was! We kwamen niet meer bij van het lachen! Ja, en dan kan je ineens geen ‘meiske’ meer tegen hem zeggen dus na verschillende namen de revue te hebben laten passeren, werd het 
Remy. U kent het wel, van ‘Alleen op de wereld’.
In totaal heeft Remy dik vier uur op tafel gestaan voordat zijn jas uit was. Op de foto’s kunt u zien dat ik dat letterlijk bedoel!!! Na de scheerpartij hebben we hem lekker gewassen maar we moesten hem wel twee keer soppen voordat hij niet meer vet aan voelde.
En zo zag hij eruit na zijn opknapbeurt. Heerlijk fris!
In de loop van de daarop volgende dagen ging Remy steeds beter lopen en op een gegeven moment ging hij zelfs zijn poot optillen om te plassen. Wie weet hoe lang hij dat al niet heeft kunnen doen vanwege al die klitten! Inmiddels had ik besloten dat Remy sowieso niet meer terug zou gaan naar zijn oude eigenaren, mochten die nog opduiken. Mensen die hun hond zo verwaarlozen zijn nog geen speelgoedhond waard! Hij had zich intussen prima aangepast, at goed en luisterde naar zijn nieuwe naam. We zouden wel een goed tehuis voor hem vinden maar eerst moest hij maar mee naar Duitsland alwaar we zaterdag 22 augustus in Trautskirchen de Deerhound Jahresausstellung zouden hebben.
Voordat we woensdag 19 augustus vertrokken, kwam er een mailtje van Annemiek dat Remy vermist werd maar het fijne wist ze er niet van. Later die week had ze dit ook gezien op de site van Amivedi en na overleg heeft Annemiek ons telefoonnummer doorgegeven.
Bepakt en bezakt, met de hondenmand extra mee voor Remy, vertrokken we richting Trautskirchen. Na één overnachting kwamen we in Trautskirchen aan. Het was behoorlijk warm en we moesten Remy beschermen tegen verbranding van de zon, want ja, hij had natuurlijk geen vacht meer maar wilde toch steeds in het zonnetje liggen.
Vrijdagavond werden we gebeld door een vrouw die zei dat wij haar hond hadden. Nadat ze het chipnummer had doorgegeven spraken we af dat ik het zou laten uitlezen en haar zondag terug zou bellen. Zondag bleek het inderdaad haar hond te zijn. In eerste instantie wilde ze Remy gelijk komen ophalen maar ik zei dat we maandag in de buurt van Frankfurt zouden staan en dat het beter was om hem daar op te halen. En zo geschiedde; maandagmiddag kwamen ze Remy halen. Gelukkig was Remy wel blij zijn eigenaren weer te zien en na een indringend gesprek met een aantal adviezen (Remy was veel te dik en dronk te weinig uit zich zelf), hebben we Remy mee gegeven. Ze beloofden dat ze hem vaker naar de trimmer zouden brengen want zelf bijhouden kon ze niet, Remy zou het niet toestaan! Deze hond had dus van jongs af aan niet geleerd dat het leven meer was dan twee keer per dag een rondje in altijd hetzelfde bos en iedere dag dezelfde brokken!
Toen ik hem een paar weken later weer zag omdat ik zijn halsband nog had en zij de mijne, schrok ik van zijn trieste uitdrukking op zijn snoet. Hij zag er nog ouder uit en was weer net zo dik als toen ik hem gevonden had. Arm dier. Met pijn in mijn hart vertrok ik, wetende dat ik niets meer voor hem kon betekenen.
Enfin, terug naar Trautskirchen. Voor deze Jahresausstellung waren 77 hounds gemeld voor Bryan Doak van de Rosslyn kennel in Ierland. Als eerste werden de veteranen en vervolgens de puppen gekeurd. Chidish stond met één andere reu in zijn klas en won hiervan. Cytaugh had twee teefjes in haar klas maar eerlijk gezegd waren ook dezen echt geen concurrentie. Dus Cytaugh moest 
tegen haar broer voor Beste Baby en dit won zij. Aan het eind van de dag werd ze zelfs Baby Best in Show ! Brandir behaalde een derde plaatst in de kampioensklas. Het was een beetje een sfeerloze show met weinig echt mooie Deerhounds, de kwaliteit in Duitsland gaat duidelijk achteruit. Beste reu en BOB werd uiteindelijk Landlord von der Oelmühle van Florent Friedrich en Beste teef werd Barnsmore Energy of Life van Viola en Wolfgang Müller.
Zondag was de coursing. Het terrein was sterk hellend en door de zon en de wind, kurkdroog. Dit leverde een groot aantal blessures op, bij sommige hounds waren hele voetzolen ontvelt. Bernice startte ’s morgens redelijk en liep vervolgens een goede course maar ’s middags gooide ze er weer met haar pet naar (maar hierdoor had ze tenminste geen kapotte voetjes!) en eindigde op de laatste plaats.
Maandag de boel weer ingepakt en richting Campingpark Wispertal gereden. (Eind van de middag werd Remy hier opgehaald.) Hier hebben we een aantal dagen gestaan voordat we vrijdag naar Bad Homburg gingen alwaar Sonja zou helpen met opbouwen van de show en ik nog wat keramiek probeerde te verkopen en Brandir, Cytaugh en Chidish voor de show had aangemeld. Cytaugh werd Beste Baby en Brandir BOB. Zondag 30 augustus wederom de boel weer ingepakt en eind van de middag waren we weer thuis, een hond armer.
Posted in 2015, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Faverolles
En hier dan een paar foto’s van onze kriel Faverolles. Ik vind het hele fijne kipjes daar ze niet agressief zijn naar elkaar, nagenoeg niet broeds worden en er gewoon heel leuk uitzien!
De donker gekleurde, rechts boven, is het haantje.
Hieronder onze oude Favi, die de soeppan is ontsprongen. Ze is nu ongeveer 10 jaar.
Zijn ze niet schattig?
Moord op landgoed O’Cockaigne!
Twee weken geleden kwam Sonja hier om haar zelf gefokte Faverolles bij mij af te geven. Twee hennen en een haantje. We hadden afgesproken dat ze dan de drie Wyandottes, die geen eieren meer legden, zou slachten en dat we nog een paar Faverolles in Zwartewaal zouden ophalen. Zo gezegd zo gedaan. De jonge Faverolles voelden zich al snel thuis en onze oude Favi vond het wel gezellig, zo van dat jonge spul om zich heen.
Vrijdagmiddag kwamen Marijn en Theo de stambomen brengen van Cytaugh en Chidish. Ze hadden Aislinn natuurlijk meegenomen en de puppen vonden het fantastisch om elkaar weer te zien, ze hadden reuze lol. Terwijl wij lekker van een glaasje sekt en een harinkje genoten, speelden die drie onafgebroken. Echt genieten! 
Nadat Sonja zondag weer was vertrokken had ik een rustige week waarin ik mijn aandacht kon geven aan de puppen en de jonge kipjes, nog een stukje kon bestraten en een beetje boetseren. De kipjes moesten nog iedere avond op stok gezet worden en het vijftal uit Zwartewaal snapte nog steeds niet hoe ze ’s morgens naar buiten moesten. Maar …. afgelopen woensdagochtend liepen ze ineens allemaal buiten en zaten ze ook allemaal ’s avonds netjes naast elkaar op stok! He, he, ze hadden het door. Ze groeien als kool, net als Chidish en Cytaugh, en eten de oren van mijn hoofd.
Maar gisterochtend sloeg het noodlot toe. Terwijl ik de hounds aan het voeren was hoorde ik een enorm kabaal buiten, alle vogels sloegen alarm; roodborstjes, eksters, merels, mezen, alles. Toen ik naar de kippenren rende, zag ik een grote roofvogel vanuit de ren opstijgen. Er was geen Faverolle te zien, ze hadden zich allemaal verstopt in en onder het groen, behalve die ene, die lag levenloos op de grond. Het was een Zwartewaal Faavje, deze had duidelijk het gevaar onderschat en was hiervan de dupe geworden. Ik weet zeker dat de oude Favi ze wel gewaarschuwd heeft, daar is ze erg goed in maar het Zwartewaal vijftal heeft dit nooit geleerd en ze zullen dus wel niet gereageerd hebben op haar geroep. Een wel hele harde les voor de anderen, die heb ik de rest van de dag niet meer gezien. Pas vanmiddag liepen ze weer wat vrijer rond en kwamen uit mijn hand eten.
Ik heb wel gistermiddag een groot net gespannen over het open stuk in de ren want de rover weet nu dat er wat te halen valt. Nou, mooi niet meer!
Posted in 2015, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden | Comments Closed
Petitie voor naamswijziging.
Onderstaand petitie kwam ik tegen op de Amerikaanse Deerhound list.
Men wil de naam Deerhound wijzigen in Schotse Deerhound en dat vind ik een goede zaak. Het ras komt tenslotte uit Schotland.
Dus, Schotse Deerhounds liefhebbers, teken deze petitie!!!
https://www.change.org/p/caroline-kisko-secretary-and-director-of-communications-the-kennel-club-london-to-re-designate-the-breed-currently-registered-as-the-deerhound-to-the-scottish-deerhound-in-recognition-of-its-iconic-status-as-the-only-native-scottish-hound?recruiter=55649174&utm_source=share_petition&utm_medium=
facebook&utm_campaign=autopublish&utm_term=des-lg-no_src-reason_msg
Chidish en Cytaugh
Inmiddels zijn we een paar weken verder en Chidish en Cytaugh hebben hun draai goed gevonden. Brandir is ontzettend opgeknapt en eet als een bootwerker, hij is zelfs aan de dikke kant! Hij geniet volop van zijn kinders, speelt met ze, houdt ze in de gaten en voedt ze op.
Chidish
Chidish en Cytaugh amuseren zich kostelijk met het vele speelgoed wat er rondslingert, de dennenappeltjes en takken die overal liggen, de kippen en alles wat kruipt en vliegt.
Cytaugh
… en de trotse papa Brandir
Ook hebben ze hun koele plekje gevonden voor als het warm is. We zijn er niet zo blij mee, want ze graven de bedrading van de tuinverlichting op en het droge, mulle zand stuift natuurlijk vreselijk maar ze vinden het zo’n lekker plekje dat we het nog maar even toestaan.
Regelmatig gaan ze mee naar bos en hei en Brandir neemt ze altijd mee in zijn kielzog. Vooral Cytaugh vindt dit zeer spannend en toont ook al de grootste lef. Een belofte voor de toekomst!!
Posted in 2015, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Wereldtentoonstelling en pupjes.
Op maandag 8 juni zijn we begin van de middag vertrokken richting de Wereldtentoonstelling in Italië. Eén overnachting net in Frankrijk en twee in het Zwarte Woud, zuid Duitsland. Hier had Simon een leuke camping gevonden op dik 1100 meter hoogte en zijn we sportief aan het wandelen geweest, bergje op, bergje af. Donderdag door naar Pavia waar we dachten weer een leuke camping te vinden. Dit viel iets tegen vanwege de beperkte wandelmogelijkheid maar dat was niet zo erg daar de temperatuur behoorlijk hoog was. Zaterdag werden de windhonden gekeurd in het 
enorme beursgebouw te Milaan. Daar de Deerhounds als eerste aan de beurt waren had ik hierna de kans om meerdere keuringen te volgen. De keuring van de Deerhounds was op z’n zachtst gezegd merkwaardig maar dat was niet alleen bij de Deerhounds. Er werden gemanipuleerde staarten geplaatst, de andere kant van het lijntje was erg vaak belangrijk, totaal unsounde hounds, die werkelijk niet normaal kunnen lopen, werden boven sounde hounds geplaatst en ga zo maar door. Gelukkig waren de beide Whippet keuringen een genot om naar te kijken. Enfin, zondag zijn we weer vertrokken richting huis daar we met Marijn hadden afgesproken om dinsdagmiddag Chidish en Cytaugh op te komen halen. Wat verheugden wij ons daarop!
Dinsdagmiddag 16 juni, eindelijk. De drie puppen liepen lekker buiten bij Marijn en na een babbeltje en wat papieren in ontvangst te hebben genomen, deden we Cytaugh en Chidish aan de riem, hup in de auto en naar huis. Wat was Brandir blij toen hij die twee apenkoppen de auto uit zag komen! Na even wat rond gelopen te hebben ging h
et hek van de dam en speelden en renden ze rond alsof ze niet anders gewend waren. Al het speelgoed werd uit de mand gehaald en over het terrein verspreid, Brandir moest het ook ontgelden maar deze vond dat helemaal niet erg!
Ja, en dan moet er geslapen worden maar natuurlijk wel met z’n tweeën op één bedje.
En intussen groeien ze als kool. Ze zijn nergens bang voor, vinden iedereen en alles leuk en interessant, hebben tot op heden nog niets gesloopt, eten goed en luisteren al naar hun naam. Het is een wonderbaarlijk stel!
En als Chidish een andere slaapplekje heeft, kruipt Cytaugh wel bij Brandir.
Na het slapen en eten moet er weer gespeeld worden. De ‘hondenbank’, die inmiddels aardig op is, hadden we expres laten staan. Vanmiddag ontdekte Chidish het gat en de eerste plukken vlogen al in het rond. Het zal niet lang meer duren of we moeten een nieuwe ‘hondenbank’ halen. Maar eerst kunnen ze nog even lol hebben!
Posted in 2015, Buitenland, O'Cockaigne Landgoed, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Jong spul.
Een paar weken geleden hoorde ik gepiep terwijl ik de gieter liet vollopen. Ik zocht naar een nestje maar kon niets vinden. Uiteindelijk bleek het gepiep uit de kruik te komen die tussen de voordeur en de buitenkraan staat. De eerste dagen zagen we de ouders niet zo vaak maar het jonge spul werd steeds hongeriger en de ouders kregen het druk. Met het fototoestel in de aanslag nam ik plaats in de 
deuropening van de caravan die klaarstond voor vertrek naar Tüttleben. Zowel pa als ma mees vlogen af en aan met rupsjes en vliegjes.
Het erin vliegen is niet zo moeilijk maar wij vroegen ons toch wel af hoe de jonge vogeltjes uit die kruik moesten komen. Hoe ma en pa het deden kon ik vastleggen maar de jongen waren al uit gevlogen toen we zes dagen later terug kwamen uit Tüttleben.
In dezelfde periode heeft Sonja een aantal Faverole-eieren laten uitbroeden door haar kip. Deze zijn vlak voor Pinksteren uitgekomen. Vier kleine Favi’s en één dwerg Dresdener. Als ze groot genoeg zijn komen ze in het Oekelsbos wonen.
Op zaterdag 30 mei hebben we de pups opgehaald en zijn met ze naar het winkelcentrum in Etten-Leur gegaan. Het was heel grappig om de verschillen in de karaktertjes zo duidelijk te zien. Aislinn ging regelmatig op haar gatje zitten om de indrukken te verwerken, Cytaugh liep op zich prima mee aan het riempje maar ging af en toe in de remmen en begon dan te bokken en Chidish lag er qua karakte
r precies tussen in. We hebben misschien 500 meter gelopen maar deden er al met al bijna een uur over! Hierna zijn we naar ons huis gegaan alwaar Brandir helemaal uit z’n dak ging. Wat was hij blij verrast om de pups te zien!
Cytaugh was het brutaalste, ze ging gelijk met speelgoed slepen en daagde voorzichtig haar vader uit. Het liefste zou Brandir met ze spelen maar dat gaat natuurlijk nog niet, hij moet nog een paar maandjes wachten!
Chidish is een echte Beerhound! Zowel normaal bier als witte Hoegaarden smaakte hem goed. Na dit uitstapje hebben we ze weer terug gebracht naar Marijn. Nog 10 daagjes wachten en dan komen Chidish en Cytaugh voorgoed naar het Oekelsbos.
Posted in 2015, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Een toertje Duitsland.
Na op woensdag 15 april de auto te hebben vol gepakt met kleding en schoeisel voor show en coursing, Brandir’s show- en coursingspullen en drie Pinussen van dik anderhalve meter lengte, vertrokken Brandir en ik op donderdagochtend richting Hermannsburg. Tegen vieren konden Brandir en Bernice elkaar begroeten. Na eerst met de hounds te hebben gelopen, zijn de Pinussen de grond in gegaan en hebben Sonja en ik mijn spullen in de camper geladen.
Vrijdagochtend zijn we vertrokken richting ‘Gut Basthorst’, in de buurt van Großenaspe, voor een weekendje show en coursing. Toen we op ongeveer 10 kilometer afstand waren klingelde de telefoon. Simon. Hij melde dat er om half elf een mailtje binnen was gekomen van Dennis Buroh, de sonderleiter van de show, met de mededeling dat buitenlanders niet welkom waren. Een reden stond er niet bij! Het is natuurlijk van de zotte om op dat tijdstip een mailtje te sturen naar iemand die nog 700 kilometer moet reizen terwijl die de volgende dag aan de show zou deelnemen. Enfin daar aangekomen deden we alsof we van niets wisten, begroetten Dennis en zijn moeder en vroegen of alles goed ging. Gelijk kregen we te horen dat er problemen waren met het veterinaire ambt en dat de buitenlandse hounds niet welkom waren. Er werden allerlei vage redenen aangedragen, rare verhalen verteld en excuses verzonnen. Tevens kregen we te horen dat alle buitenlanders al woensdag op de hoogte waren gebracht per telefoon of e-mail. Hierop reageerde Sonja door te zeggen dat ik buitenlander was en niets vernomen had. Dennis mompelde iets van dat het mailtje dan waarschijnlijk niet was aangekomen en dat er wel een oplossing te vinden was. Vervolgens klom Sonja in de telefoon om met de voorzitster van de Landesgruppe te overleggen en te horen hoe de vork in de steel zat. Een dik uur later namen we het besluit om in Brandir’s paspoort Sonja als mede-eigenaar te vermelden om alle problemen op te lossen en gezeur voor te zijn en er voor te zorgen dat Brandir mee kon doen aan de show. Toen we Dennis het mailtje lieten zien dat Simon intussen had doorgestuurd, zei hij dat het er wel erg lang over gedaan had!!!
Voor de DWZRV-Sieger show waren 13 Deerhounds gemeld. De Tsjechische keurmeesteres herkende gelukkig wel het juiste type Deerhound maar gaf toch nog veel te veel U-tjes. Brandir werd beste reu en Edlyn Shadrachs gift to Caoinlan, een mooi teefje van Danuta Materzok-Köppen, werd BOB. Bernice had de Openklas gewonnen met het reserve CAC maar aangezien Edlyn in de wachttijd zit kan zij het CAC niet gebruiken en schuift dit door naar Bernice. Hiermee werd Bernice Duits Kampioen!!!
Edlyn Shadrachs Gift to Caoinlan maakt een lelijke schuiver.
Op zondag vond de coursing plaats. Het veld was een evenemententerrein waar ook polo wedstrijden worden gehouden. Het was enorm groot, super strak, net gemaaid (heel mooi in strepen) en dus in de ochtend, door het vocht in het losliggende gras, zeer glad. Verschillende hounds maakten hierdoor een schuiver. Het parcours wat was uitgezet ging de 500 meter niet te boven terwijl je er zonder moeite minstens 1000 had kunnen wegleggen. Ook was het zeer fantasieloos en zelfs gevaarlijk. Na dat de Barsoi’s als eerste hadden gelopen werd het parcours dan ook ietwat veranderd, er werd iets meer lengte gecreëerd en een belachelijke punt werd eruit gehaald. Bij de Deerhounds waren 8 teven gemeld, 7 aanwezig. In de eerste omloop liep Bernice met Craigie of Canadagh Caoinlan van Evi Neserke. Deze heeft maar het halve parcours gelopen en werd voor de tweede omloop teruggetrokken. Bernice liep, na een moeizame start, 53 punten bij elkaar, wat goed was voor een tweede plaats! ’s Middags was ze ingedeeld met Edlyn Shadrachs gift to Caoinlan, die met 54 punten bovenaan ston
d. Bernice startte weer zeer moeizaam en hield het eigenlijk ook gelijk weer voor gezien. Ze ging eerst even een jurylid begroetten en liep vervolgens naar mij. Ik stuurde ze weer terug en na weer dat jurylid gedag te hebben gezegd maakte ze alsnog de kil. Wonder boven wonder kreeg ze geen N.D. en belandde op de vijfde, dus laatste plaats.
Maandagochtend hebben we de spullen weer ingepakt en zijn vertrokken richting Flessenow. Een piep klein dorpje aan een daar doodlopende weg, gelegen aan de Schweriner See. Een meer ten zuiden van Wismar. Hier had Sonja een rustige camping gevonden waar we tot vrijdag zijn blijven staan. Het weer was perfect alhoewel er een fris windje van over het meer de camping op waaide. We konden er heerlijk wandelen en fietsen en tijdens de eerste wandeling zag ik iets, wat toch wel erg veel op een slang leek, weg schieten. Het was ongeveer 50 cm lang en bruin/zwart van kleur. Gedurende de wandeling hoorde en zagen we er meer wegschieten. Eenmaal terug heeft Sonja eerst maar eens opgezocht wat het waren, het bleken jonge Esculaap slangen te zijn, gelukkig niet giftig. De volgende dagen nam ik regelmatig mijn fototoestel mee om er één op de gevoelige plaat vast te leggen maar natuurlijk zagen we er geen één meer.
Maandagavond was er een hele mooie zonsondergang en op een gegeven moment stond het maantje tussen de bomen en schuin daarboven was een heldere Venus te zien. Prachtig!
We hebben daar een heerlijk weekje vakantie gehad en zijn helemaal tot rust gekomen. Zelfs Silva was af en toe relaxed als Brandir bij haar op bed lag! Want normaal heeft ze graag de ruimte en haar rust. Dit is echt een unieke opname!
Daar het best wel warm was, was het heerlijk dat tijdens het fietsen de hounds af en toe verkoeling konden vinden in het meer. Maar door de s
terke wind ontstonden er wat golfjes en dat maakte het wel heel spannend! Brandir ziet namelijk altijd enge beesten in het water.
Vrijdagochtend zijn we weer vertrokken maar het is wel een aanrader als we in de toekomst weer eens naar Wismar gaan om er dan een paar dagen voor of na het drukke weekend aan vast te plakken op deze camping.
Begin van de middag kwamen we in Wismar aan. Angelika was er een kwartiertje later. Na ons te hebben geïnstalleerd smaakte de sekt wederom erg lekker.
Sonja en Angelika hebben zaterdag in de ring gewerkt bij de Galgo Jahresausstellung. Toen de show zou beginnen kwam er juist een enorme bui naar beneden, iedereen en alles was in één keer doorweekt. Er waren maar drie Deerhounds gemeld voor de show. Bernice was de enige teef en kreeg het CAC en werd BOS, Brandir BOB. Later op de dag werd Brandir bij de eerste drie voor BIS geselecteerd maar daar er een prachtige Galgo meeliep, werd deze BIS.
Zondag liepen alleen Bernice en Brandir de coursing. Ze gingen weer als een speer van start alleen stopte Brandir na een paar honderd meter. Met zijn ogen volgde hij het haas en toen het weer voorbij kwam ging hij er weer achteraan. Bernice liep een prachtige course. We hebben het idee dat ze alleen goed starten als het haas vlak voor hun neus ligt, ze zeer snel kunnen starten en als ze samen mogen lopen! Dit is natuurlijk een beetje lastig met wedstrijden.
In de middag ging het eigenlijk hetzelfde, Bernice liep prima en Brandir maar het halve parcours. Jammer maar misschien 
komt het weer.
Het secretariaat fungeerde voor geen meter. Dit was de dag ervoor al begonnen met de aanmelding. Alle boekjes waren door elkaar, zonder nummering, in een bak gegooid. We zijn met z’n drieën dik twee uur bezig geweest om ze te selecteren en nummeren. Angelika heeft zondag mee geholpen maar kwam af en toe met een rood aangelopen hoofd de camper uit. De persoon achter de computer kon dit werk eigenlijk helemaal niet aan, het ging allemaal veel te langzaam en toen de computer ook nog eens z’n eigen leven ging leiden was de ramp niet meer te overzien. Angelika kon er geen verandering in brengen. Duurde het al een eeuwigheid voor met de tweede omloop kon starten, op de prijsuitreiking hebben we helemaal lang moeten wachten. Wat een drama!!! Maar de persoon in kwestie vindt dat ze het allemaal goed doet en is niet van plan om het volgend jaar aan een ander over te laten. Niet erg bijdehand.
Maandagochtend hebben we het boeltje weer ingepakt en zijn richting Hermannsburg vertrokken waarna ik dinsdag weer naar huis ben gereden; de vakantie zat er weer op.
Posted in 2015, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Pupjes en Chocolade Coursing
Daar Bernice de laatste maanden wat last had van huidirritatie hadden we voor woensdag 8 april een afspraak in De Bilt gemaakt. Bernice’s nier-energie en zelfvertrouwen is enorm verbeterd na haar castratie maar nu bleek dat haar milt-energie wat aan de lage kant was en dat kan zich natuurlijk uiten in huidproblemen.
Chidish
Donderdagavond zijn we even bij de pupjes wezen kijken. Wat groeien die hard! Ze stapten al zelfverzekerd door de kist en toonden speelgedrag. De reu, Chidish, heeft al een echte reuenkop en Cytaugh en Aislinn, de meiden, zijn echt vrouwelijk. Qua bouw zien ze er ook zeer veel belovend uit.
Vrijdagmorgen hebben we de boel weer ingepakt en zijn we richting Axel vertrokken. We hadden al lang geleden Brandir en Bernice aangemeld voor de Chocolade Coursing en omdat het daar altijd goed toeven is zouden we wel zien of Brandir zou lopen. Bernice startte weifelend maar beter dan in Tüttleben. Brandir ging mee maar na een paar 
honderd meter stopte hij. Zonde. Bernice liep gelukkig goed door. Brandir kreeg van de jury nog net genoeg punten om in de tweede omloop weer te mogen starten maar wederom liep hij een klein stukje en haakte daarna af. Bernice werd eerste met het CACNL, goed voor een glaasje sekt!
Posted in 2015, Lure Coursing | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Tüttleben
Vorig weekend, 27 – 28 en 29 maart, waren we weer in Tüttleben. De Thüringen Windhundclub mocht dit weekend de DWZRV-Siegercoursing organiseren. Aanvankelijk waren de weersvoorspellingen uitstekend maar naarmate het weekend naderde, werden deze steeds somberder.
Aan het begin van de donderdagmiddag kwamen we aan. Sonja en Angelika waren er al en zodoende konden we, nadat we klaar waren met het opzetten van de voortent, genieten van het traditionele koude glaasje sekt. Angelika had Xena natuurlijk ook mee en deze is compleet uit haar dak gegaan met Brandir, wat kunnen die twee leuk spelen met elkaar! Simon had op vrijdag alle tijd om een goed parcours weg te leggen. Daar er 200 hounds waren gemeld moest het niet te lang zijn en omgekeerd gelopen kunnen worden. Het gras was zeer kort en er stonden geen plassen op het terrein, mede hierdoor lag er uiteindelijk een leuk, snel, goed op alle criteria te beoordelen, parcours. Daar Brandir en Bernice de laatste coursingtrainingen zo goed gelopen hadden, hadden we ze vol goede moed aangemeld voor deze ‘belangrijke’ coursing. Er zouden 4 reuen en 8 teven meedoen.
In de eerste omloop liep Bernice met Islay’s Jilleroo. Bernice kwam erg langzaam op gang maar toen ze eenmaal liep, liep ze de sterren van de hemel. Ze toonde een betere conditie dan Jilleroo maar door haar slechte start had ze natuurlijk minder punten.
Brandir moest voor het eerst met een andere hond lopen, Islay’s Jock. Zijn licentielopen heeft hij toentertijd met Picaro gelopen, die kende hij enigszins maar dit vreemde ding…..?! Hij keek opzij, zijn oren gingen omhoog en vervolgens vloeide alle spanning uit zijn lijf. Jock vloog er vandoor en Brandir bleef staan. Met zijn ogen volgde hij het haas maar zijn poten deden niets. Jammer, dan maar niet. De tweede reuen course bestond uit Islay’s Kurt Cobain en Islay’s Janitor. Bij de opvang ging het niet helemaal zoals het hoort maar de jury stond halverwege het veld en zag het niet.
Voor het middagprogramma werd Birog terug getrokken en zodoende waren er nog maar 7 teven en 3 reuen. Hierdoor werden Bernice en Jock samen ingedeeld. Wederom startte Bernice slecht en weer na zo’n 10 meter kwam de gang er pas in. Zonde, ze kan zo goed lopen! Jock kreeg 81 punten en Bernice 76. Hiermee belandde ze op een zesde plaats.
Als laatste course liepen Kurt Cobain en Janitor weer samen. En ja hoor, wat te verwachten was gebeurde. Een flinke knokpartij ontstond waarbij Janitor niet eens n
aar het haas keek, hij ging puur voor zijn partner. Tot 3 keer toe vloog hij deze naar de keel en ondanks de verwoede pogingen van één van de eigenaressen was hij niet van plan ermee op te houden. Wat was ik blij dat Brandir niet liep!!! Als hem zoiets zou overkomen, zou hij echt nooit meer lopen. Nee, dan liever een Deerhound met een super karakter die geen coursing loopt dan zo’n agressief ding die dus niet te vertrouwen is.
Maar het erge vind ik dat de eigenaresse het kennelijk heel normaal vindt. Voordat deze hond moest lopen stond ze ergens achteraf met geen ander persoon of hond in de omgeving. Toch hoorde ik de hond duidelijk grommen toen we aan de andere kant van het hek op minstens 10 meter afstand voorbij liepen. De eigenaresse reageerde er helemaal niet op! Ook na de knokpartij kreeg de hond geen reprimande en het werd hem zelfs toegestaan om als beloning nog even naar het haas te gaan!!! Dit soort honden en eigenaren maken de sport kapot en beschadigen de naam van ons ras. Tevens is het risico groot dat de hond die dit overkomt ook agressief gaat reageren en dan heb je het balletje aan het rollen. Fokker en eigenaar moeten hun verantwoording nemen en moeten zulke honden niet aan coursing of rennen deel laten nemen! Het is onverantwoordelijk!
Posted in 2015, Buitenland, Lure Coursing | Tags: Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Brandir en Bibelot’ s pupjes.
Regelmatig rij ik even naar Oud Gastel om de pupjes te bewonderen. Helaas is het kleine reutje een aantal dagen later alsnog overleden, zijn longetjes waren niet voldoende ontwikkeld. Echt zonde, het was zo’n mooi ventje!
Gelukkig doen de drie overgeblevenen het erg goed, ze groeien als kool en hebben 
inmiddels de oogjes open en ‘stappen’ door de werpkist. Het is toch altijd weer een genot om te aanschouwen, ik kan wel uren boven de kist blijven hangen!
Iedere keer als ik daar vandaan kom, word ik wild kwispelend, uitgebreid besnuffeld door Brandir. Ik weet het, hij is bezeten van puppy’s en kan niet wachten tot hij ze mag zien. Maar ja, hij moet net als ik nog even geduld hebben tot ze oud genoeg zijn.
Helaas, helaas….
Gisteren kreeg ik het bericht van Marijn dat de pups waren geboren. Helaas is het niet zo gegaan als we hadden gehoopt. De bevalling begon een aantal dagen te vroeg en de eerste vier pupjes die naar buiten kwamen waren dood waarvan de laatste al nagenoeg verteerd was. Van deze was het geslacht ook niet meer te bepalen. Marijn had eerder die week al opgemerkt dat Bibelot aan één zijde niet dikker werd en er was ook geen leven te zien. Dat bleek dus te kloppen. De pups waren ook 
minder ontwikkeld en lichter van gewicht dan de vier die hierna, gelukkig levend en gezond, werden geboren. Velen uren later is er nog een dode pup uit gekomen, deze was ook onvolgroeid.
De vier overlevenden zijn twee reuen en twee teven, de dood geboren pupjes waren ook twee reuen en twee teven. Dat was toch heel mooi verdeeld!
Het is echt zonde dat het zo gelopen is want Marijn had veel aanvraag
en nu komen we er sowieso al één tekort. Maar ja, de natuur gaat zijn eigen gang en laten we maar hopen dat deze vier het goed blijven doen. Gelukkig doet Bibelot het ook goed, ze eet weer en verzorgd haar pupjes uitstekend.
Een dagje dierentuin.
In de week van 2 tot 7 maart was Sonja hier met Bernice en Silva. Brandir fleurde gelijk weer helemaal op en genoot van alle aandacht van zijn zus en Sonja. 
Heerlijke wandelingen waarbij het tweetal zich lekker konden uitleven, tuincentra aflopen en mooie planten kopen en een dagje dierentuin stonden op het programma.
Ik had voor vier personen vrijkaartjes voor Ouwehand te Rhenen dus dat kwam mooi uit. Voor Silva zou het sowieso teveel zijn, dat geloop over bestraatte paden, dan zou ze haar voetjes alleen maar kapot lopen. Dus die bleef lekker thuis. Bepakt en bezakt togen we met Brandir en Bernice naar de dierentuin. Bernice was gelijk helemaal hoteldebotel van een struisvogel, die was wel heel spannend! Giraffen waren veel te groot! En leeuwen waren ook veel te groot om voor poezen door te kunnen gaan.
Toen de pelikanen hun snavels open deden en vreselijk veel herrie gingen maken, vonden de hounds ze niet zo leuk meer.
Dit aapje was wel erg interessant, zeker toen hij heen en weer begon te springen tegen het gaas. Maar toen Brandir ertegen begon te blaffen, zijn we maar door gelopen.
Dit aapje bleef rustig zitten, jammer dat er glas tussen zat, alhoewel!?
Dit waren Brandir’s favorieten! De kleine Panda’s. Die vond hij echt helemaal te gek! Ja, ze leken dan ook behoorlijk veel op grote poezen!
En dan de stokstaartjes, die kwamen gelijk naar het glas om de hounds nader te be kijken! Dat was natuurlijk hartstikke leuk!
Toen we na het rondje dierentuin een late lunch gingen nuttigen in een van de restaurantjes aldaar, waren Brandir en Bernice blij dat ze even rustig op hun kleedjes konden liggen want het was al met al behoorlijk inspannend voor ze!
Na nog wat coursingtraining te hebben gedaan is Sonja zaterdag weer richting Hermannsburg vertrokken maar 26 maart ontmoeten we elkaar weer in Tüttleben.
Brandir wordt vader!
Vanochtend kreeg ik een telefoontje van Marijn met het geweldige nieuws dat Bibelot drachtig is. Tijdens de vlugge echo waren er al zo’n 7 tot 8 embryootjes te zien. Dat belooft wat! Nu maar duimen dat alles goed blijft gaan en dat we rond 24 maart verblijd worden met een mooi nestje gezonde raszuivere Deerhound pupjes.
Wat zal Brandir blij zijn als hij weer gezelschap krijgt!
Geen facebook-vriendin maar een ECHTE!
Na het overlijden van Caintha, 13 januari, heb ik ’s morgens vroeg Sonja uit haar bed gebeld en gevraagd of ze alsjeblieft kon komen. Mijn gedachten waren toen alleen maar bij Brandir. Hoe hij reageerde op het verstilde lichaam van Caintha zei mij meer dan genoeg. Hij was natuurlijk ook nog nooit alleen geweest. De hele ochtend was hij totaal van het padje af en keek mij vanonder zijn wenkbrauwen wantrouwend aan. In de loop van de middag was Sonja hier, het is toch zo’n kleine 500 kilometer en dat met de camper duurt even. Toen Brandir de camper het terrein op zag komen ging hij gelijk uit z’n dak. Gelukkig, dat hielp!
Maar het was wel erg vreemd, de vorige keer dat Sonja hier was waren ze nog met z’n zessen, de Deerhounds, nu in totaal nog maar drie. Sonja heeft op 29 december de oude Lavinia moeten laten inslapen. Lavinia kon geen rust meer vinden en was de laatste nachten alleen nog maar aan het rondlopen, dat is voor niemand gezond. Lavinia is 13 jaar, 2 maanden en 15 dagen oud geworden. Ook deze dame zullen we enorm missen, juist omdat ze net als Caintha zo onproblematisch was.
Na lange wandelingen en wat coursingtraining is Sonja zondag 18 januari weer vertrokken. De eerste dagen hierna ging het nog wel met Brandir maar daarna stopte hij weer met eten en liep piepend door het huis. Wat had ik met hem te doen!
1 februari kwam het toevallig zo uit dat Simon voor zijn werk naar Denemarken moest en ik dus een lift kon krijgen naar Hermannsburg alwaar Sonja woont. Zondagochtend propten we onze spullen in de auto, een lekker matras voor Brandir erbij en rijden maar. Na vier en een half uur kwamen we in Hermannsburg aan. Brandir en Bernice waren natuurlijk intens blij dat ze elkaar weer zagen! Die middag hebben we weer wat coursingtraining gedaan en wat lopen ze goed!!! Ze zijn beide kennelijk alle pijntjes 
en nare ervaringen kwijt en lopen echt formidabel. Nu maar hopen dat het zo blijft.
De volgende dag lag er sneeuw! Heerlijke wandelingen hebben we gemaakt, je kan daar uren lopen zonder iemand of een straat tegen te komen. Zalig!
Daar Sonja twee poezen heeft, hadden we besloten dat Brandir er maar aan moest wennen dat ook dezen in dit huis rondlopen. Dus Brandir aan de lijn en de poezen de kamer in gelaten. Dat was 
spannend! Brandir wilde er het liefste achteraan jagen maar helaas…die kans kreeg hij niet. Na een klein uur en een paar correcties kon hij los. We moesten wel steeds zeggen dat hij lief en rustig moest zijn maar het ging wonderwel goed. Af en toe mocht hij zelfs snuffelen aan een poes zolang hij het maar rustig deed. Helaas kreeg hij de volgende dag de kans om ze buiten te bejagen en hierna vonden de poezen hem toch niet meer zo leuk. Maar Brandir was in huis in ieder geval niet meer zo gefixeerd op ze en dat maakte het voor iedereen makkelijker.
Een heel leuk speeltje is ‘de muis aan de stok’. Het stoffen muisje, dat aan een elastiek vast zit, is gevuld met iets zeer aantrekkelijks. Het is eigenlijk een poezenspeeltje maar de hounds vinden het ook fantastisch. Calhoun was er ook helemaal bezeten van en sprong, ook met drie poten, meters hoog de lucht in.
Dinsdagavond zijn Sonja en ik naar de bioscoop geweest. Het is voor mij geloof ik bijna 40 jaar geleden dat ik voor het laatst in de bios was! En dan gelijk maar een Duitse film! Maar het was goed te volgen en we hadden veel lol.
Woensdagochtend was het zalig weer, het zonnetje scheen en geen zuchtje wind. Eigenlijk was het maar 3 graden maar de zon was al zo krachtig dat het goed uit te houden was. Dus matrasje voor Brandir naar buiten, kopje koffie erbij en genieten!
Donderdagavond zijn Sonja en ik uit eten geweest. Een heel leuk restaurant in een oude schuur, zeer sfeervol en gezellig. Het eten was super lekker dus voor herhaling vatbaar.
Vrijdagmiddag was Simon weer terug van zijn werk en zouden we eigenlijk nog even gaan coursen maar het had te hard gevroren dus ging dat niet door, dan maar een grote wandeling in de prachtige omgeving. En na een heerlijke maaltijd, een gezellige avond, een goed ontbijt, zijn we zaterdagochtend weer vertrokken richting Rijsbergen.
Sonja, bedankt voor alles, je bent een echte vriendin!
Puppy’s???
Bibelot van de Meirse Weiden
Als alles meezit worden er rond 24 maart puppy’s geboren bij Marijn van Iersel, Deerhoundkennel “Van de Meirse Weiden”.
De moeder is Bibelot van de Meirse Weiden – Nederlands Jeugd Kampioen, Nederlands Kampioen en Winster 2013.
De vader is Nimloth Brandir – Nederlands -, Duits -, Belgisch Jeugd Kampioen, Europa Jugend Sieger ’13, Nederlands en Belgisch Kampioen, Benelux Winner BE’14.
Mocht u interesse hebben in een pupje, neem dan contact op met Marijn via vdmeirseweiden@hotmail.com
Cosequin te koop.
Jarenlang heb ik mijn oudere Deerhounds Cosequin gegeven. Zodra ze enige vorm van artrose vertoonden of stijfheid bij het opstaan, kregen ze Cosequin. Je zag meestal binnen een aantal weken een enorme verbetering; de beweging in het algemeen en het opstaan gingen dan weer soepel.
Ook als één van de sporters een dikke teen opliep of zich ernstig blesseerde aan een gewricht, zette ik diegene gelijk op de Cosequin. De gevolgen van die blessure waren dan veel milder.
Daar ik toentertijd een behoorlijk aantal oudjes en sporters had 
rondlopen, kocht ik de Cosequin in grote hoeveelheden in. Maar in een rap tempo daalde het aantal gebruikers en nu heb ik nog een aantal potten staan. Deze wil ik graag verkopen voordat de houdbaarheidsdatum verloopt.
De Cosequin die ik heb is de ‘Double Strenght Cosequin DS’ en er zitten 250 smakelijke tabletten in een pot. Samenstelling: Glucosamine Hydrochloride minimum 500 mg, Sodium Chondroitin Sulfate minimum 400 mg. en Manganese minimum 5 mg.
Naar ik me heb laten vertellen is dit één van de beste Glucosaminepreparaten daar deze ‘uitmuntend’ opneembaar is.
Ik vraag € 95,00 per pot en 7,50 verzendkosten maar ik kan het natuurlijk ook meenemen naar een show of coursing, dat scheelt weer iets. Heeft u interesse, stuur dan even een mailtje naar o.cockaigne@planet.nl
26-3-2003 “Caintha O’Cockaigne” 13-1-2015
Eind 2012 begon Caintha met ‘reverse sneezing’. Het was niet vaak maar wel iets te vaak. Na onderzoek bij een KNO-specialist werd de diagnose ’tubulopailifeer adenocarcinoom’ gesteld. Oftewel een tumor in de neus. Mij werd verteld dat het low-grade was en dat Caintha er wel oud mee kon worden maar al gauw kreeg Caintha last van neusuitvloeiingen in de vorm van bloederig slijm. Helaas was ik niet bekend met de mogelijkheid van een nieuw protocol van bestralingen maar toen Johan de Vos mij dit vertelde, maakte ik er werk van. Het heet Quat-shot protocol en het houdt in dat de tumor binnen 48 uur 4 keer bestraald wordt en dit dan gedurende 3 maanden, 1 keer per maand. Vooraf wordt er een CT scan gemaakt om te bekijken hoe de tumor gesitueerd is en wordt er een mal gemaakt waarin tijdens de bestraling het hoofd vast komt te liggen. De scan werd op vrijdag 7 november gemaakt, hiervoor moest ze natuurlijk onder volledige narcose. Toen ze wakker werd leek in eerste instantie alles normaal maar na wat pogingen om op te staan bleek dat ze wat verlamd was in de achterhand. Ze zette haar voetjes niet goed weg en kon niet stabiel blijven staan. Na nog ettelijke onderzoeken en een MRI-scan om een eventuele hernia uit te sluiten, kon de oorzaak niet gevonden worden. Na lang beraad hebben we Caintha in Utrecht achter gelaten daar ze daar de beste zorg kon krijgen indien nodig. De volgende ochtend werden we om half tien gebeld dat het weer prima ging met Caintha en hebben we haar opgehaald.
In eerste instantie hadden we de rest van de behandeling afgeblazen maar na een paar gesprekken met verschillende artsen besloten we om de bestraling toch te laten uitvoeren. De eerste sessie was 17, 18 en 19 november. We hadden de caravan op een nabijgelegen camping neer gezet zodat het heen en weer rijden niet te veel tijd in beslag zou nemen. Dit beviel prima en was ook een stuk relaxter voor Caintha. De kort durende narcoses verdroeg ze prima, ze was iedere keer weer snel de oude en ze had zelfs een keer een uurtje na de bestraling een myxomatose konijn gevangen. (Toen ze deze liet vallen hupte het weer vrolijk verder).
Een paar dagen na de vierde bestraling hielden de neusuitvloeiingen op en in de loop van de volgende dagen werden de neusgeluiden ook een stuk minder. We werden er helemaal blij van! Wel begon na 
twee weken de huid rood te verkleuren en werd haar snoetje kaler. Maar ja, dat was van voorbijgaande aard. Wel vond Maurice, de behandelend oncoloog, het vrij sterk zo na de eerste bestralingssessie.
De tweede sessie vond plaats op 17 en 18 december. Ik moest deze keer heen en weer rijden daar de camping van de vorige keer een Kerstmarkt had en dus geen plaats voor ons. Maar … nadat Caintha woensdagochtend haar eerste bestraling had gehad vond ik dat ze niet snel genoeg herstelde. Tegen de tijd dat ik ’s middags terug reed had ik grote twijfels over het wel of niet door laten gaan van de bestraling. Na aankomst in Utrecht heb ik eerst Maurice erbij gehaald en deze constateerde dat ze erg gevoelig was in haar buik. Om allerlei nare dingen uit te sluiten hebben ze een echo gemaakt en wederom werd er niets gevonden. Daar ze toch licht onder narcose was hebben ze de tweede bestraling gegeven maar alhoewel ze lopend uit de behandelkamer kwam was ze absoluut niet in orde. Ik ben nog een hele poos daar gebleven om te kijken of ze opknapte maar mede omdat Caintha zo ontzettend makkelijk was en zich aan alles en iedereen aanpaste, heb ik ze wederom op Maurice’s advies daar gelaten. Er is daar altijd een arts in de buurt en het verplegend personeel is ook constant in dezelfde ruimte. De volgende ochtend werd ik gebeld dat ze weer prima in orde was. Natuurlijk heb ik toen besloten om definitief met de behandeling te stoppen. Erg jammer, we waren halverwege de behandeling en deze sloeg aan maar Caintha kon de narcose niet meer verdragen. Hoe het verder zou verlopen was niet te zeggen.
Dinsdagochtend 13 januari, tegen vieren, wordt ik langzaam wakker van een heen en weer lopende Caintha die daarbij zeer vreemde geluiden maakt. Ik hoor haar niezen, proesten en rochelen. Toen ik voldoende wakker was om te beseffen dat het niet goed was, sprong ze op een alarmerende manier bij me op bed. Ik deed het licht aan en schrok me rot; haar hele snoet en poten zaten onder het bloed en het gutste uit haar neus. Snel sprong ik uit bed. Caintha was inmiddels ook 
van bed gesprongen en liep met grote angst ogen de kamer in. Wat ik daar zag is met geen pen te beschrijven, het hele huis, alle hondenbedden, de muren, de bank, de vloer, alles zat onder het bloed. Ze moet al een hele poos hebben rond gelopen. Ik dirigeerde haar naar een bedje en haalde snel een handdoek en een zak ijs. Deze legde ik op haar neus in de hoop het bloeden te stoppen maar al gauw zag ik in dat het totaal geen zin had. Al bellend naar de dierenarts kleedde ik me aan. In recordtijd, door drie rode stoplichten rijdend, was ik in de kliniek. Na een kort gesprek, Caintha was intussen op de grond gaan liggen, zoveel bloed had ze al verloren, was duidelijk dat Caintha geen toekomst meer had. Als de bloedende ader al gedicht kon worden, was het een kwestie van minuten, een uur of een dag maar de ader zou het weer begeven. En weer moest ik een zeer eenvoudige maar o zo zware beslissing nemen.
Caintha zou in maart 12 jaar worden en als ze deze tumor niet had gehad, was dat ook een eitje geweest. Ze was nog zo ontzettend fit en helder. Ze was de laatst overlevende uit het eerste nest van Amy, waar ze ook steeds meer op ging lijken. We hebben zo ontzettend veel met Caintha mee gemaakt, zo ontzettend van haar genoten, ook tijdens de coursings. Van Caintha kon je er wel honderd hebben, zo ongecompliceerd, altijd lief en vriendelijk tegen alles en iedereen, ze was te goed voor deze wereld.
Geniet Caintha, van die Eeuwige Jachtvelden!
Een extreem zwarte dag.
6 Januari 2015, een extreem zwarte dag voor O’ Cockaigne; ik heb het onvermijdelijke besluit moeten nemen om Calhoun in te laten slapen.
Het begon ergens in oktober; Calhoun hoestte zo heel af en toe en natuurlijk gingen bij mij de alarmbellen rinkelen. De eerste plek waar uitzaaiingen van botkanker te voorschijn komen is in de longen. Dus afspraak gemaakt voor 30 oktober in Terneuzen bij Johan de Vos. Op de longfoto’s die toen gemaakt zijn waren geen uitzaaiingen te zien maar wel een rare witte vlek boven Calhoun’s hart, tussen de bronchiën. De week erop was er de gelegenheid om een echo te maken om te kijken wat dat nou precies was. Het was moeilijk te zien maar de diagnose was; hartbasistumor. Er bestaat nog geen officiële behandeling hiervoor maar de oncologen hebben al wel hele goede resultaten behaalt met bepaalde medicamenten. Dus ging ik beladen met een koelbox en een tas met medicijnen de deur uit. Na drie dagen kreeg Calhoun hoge koorts. Een van de medicijnen zou dit kunnen veroorzaken maar nadat ik al geruime tijd gestopt was hiermee, en met alles eigenlijk, bleef de koorts steeds maar weer oplaaien. Allerlei antibiotica is de revue gepasseerd. Uiteindelijk reageerde Calhoun nog het beste op Xeden of Marbocyl en Prednoral. Intussen verloor Calhoun zijn eetlust en dus ook zijn energie met als gevolg spierafname. Van de bijna 50 kilo die hij vroeger woog, woog hij er nu nog maar 38.
Ook waren er allerlei bloedonderzoeken gedaan, onder andere op hartworm en Pancreatitis om maar die koorts te kunnen verklaren. Op 21 november weer een echo gemaakt van zijn buik om te kijken of de Pancreas er abnormaal uitzag. Absoluut niet dus. Ook alle andere organen zagen er goed uit. Toen kreeg Calhoun weer een koortsvrije periode en startte we weer met de chemo in pilvorm en andere medicijnen tegen zijn harttumor. Drie dagen later had Calhoun weer koorts dus weer gestopt met de medicijnen. Vervolgens besloten we om op 15 december een CT-scan te maken. Na lang bestuderen werd de conclusie getrokken dat het geen hartbasistumor was maar een verkankerde lymfeklier. Deze drukte zijn slokdarm gedeeltelijk dicht en ook in zijn kleine linker longkwab was een klein bolletje te zien.
Na lang beraad, veel denken en overwegen, besloten we om Calhoun in Gent te laten opereren. De chirurg, Bart van Goethem, is zeer bekwaam in dit soort operaties en hij gaf Calhoun een behoorlijke kans om te overleven. Helaas stonden Kerst en Oud en Nieuw voor de deur, dus werd de operatie gepland voor 6 januari 2015. En dit was dus net te laat.
Intussen verslechterde Calhoun. Hij stond op nierdieet in blikvoer vorm aangevuld met wit brood en spaghetti, dit was tenminste nagenoeg vloeibaar te maken zodat hij het zo naar binnen kon slobberen. Maar na verloop van een week moest hij steeds kleinere hapjes eten en moest het steeds langzamer gaan om ophoping in de slokdarm te voorkomen. Als hij dronk en zijn hoofd te laag hield, liep het water zo zijn bek weer uit. Hij voelde zich regelmatig beroerd door koortsaanvallen en had geen fut meer om te lopen. Hierdoor werd hij natuurlijk steeds slapper. Soms had hij goede dagen en liep hij nog een rondje mee maar dan was hij ook voor de rest van de dag klaar.
Met Oud en Nieuw zijn we nog wel naar Frankrijk gevlucht om het vuurwerk te ontlopen, daar kon hij helemaal niet tegen. Hij had gelukkig een koortsvrije periode en voelde zich redelijk goed. Hij vond het wel leuk, een nieuwe omgeving, nieuwe stukjes om te wandelen maar zijn slechte conditie verhinderde leuke, grote wandelingen.
6 Januari, ’s morgens vroeg, voor mij en Calhoun veel te vroeg, in de auto en richting Gent. Gelukkig niet te veel oponthoud onderweg want ik was al gestrest genoeg. Daar aangekomen vroeg ik of het niet verstandig was om eerst nog een CT-scan te maken om te kijken of er veel veranderd was. Helaas was hier geen mogelijkheid voor, pas de volgende dag maar dan zou de chirurg niet kunnen en nog een week wachten kon niet. Na overleg toch besloten om te opereren. We hadden afgesproken dat als het goed ging en de tumoren goed verwijderd zouden kunnen worden, één van de assistentes het mij zou komen vertellen maar was het een ‘mission impossible’ dan zou Bart het komen zeggen. Na dik twee uur wachten zag ik Bart verschijnen….
Helaas was de tumor in die drie weken tijd dusdanig gegroeid dat het zwaar tegen viel. Hij was over een lengte van 20 centimeter om de slokdarm heen gegroeid en ook gedeeltelijk erin, tevens drukte hij de slokdarm nagenoeg dicht en was hij ook de rechter long ingegroeid. Het was niet meer mogelijk om dit alles te verwijderen. Ja, en dan kan je niet anders doen dan toestemming geven om Calhoun door te laten slapen.
Zwaar verdoofd heb ik gewacht tot ik Calhoun weer mee naar huis kon nemen, na een klein uur lag hij weer achterin de auto. Toen we daar weg reden stak er een kat over, ik zei nog; “Kijk, Calhoun, een poes!” maar zijn geliefde hoofd verscheen niet naast me.