o'cockaigne

In 1979 kregen wij onze eerste Ierse Wolfshond, Angharad van de Ruempol. Al gauw volgde een tweede, Bellcain Amos van Ithiliën, want één Ier is geen Ier en dat geldt natuurlijk ook voor de Deerhound. Na een aantal jaren de Deerhound van een afstand te hebben bekeken, kwamen we in de gelegenheid om er twee aan ons roedeltje toe te voegen. Dat waren Argyll Bryan en Aragorn from the Market Garden, twee broertjes, geboren op 2 maart 1984.

Met beide “hounds” waren we actief op het gebied van coursing en show maar met Argyll bereikten we de meeste successen in de showwereld. Hij behaalde de titels Nederlands-, Internationaal-, Deens-, Duits-, Luxemburgs- en WereldKampioen 1991. (In 1989 en 1990 behaalde hij de reserve titel).

In 1988 overleed zeer plotseling Aragorn, de simpele sectie die verricht was kon geen oorzaak aanwijzen.

Ter “vervanging” van Aragorn schaften wij een lurcher aan. Gizmo, een kruising Bedlington Terrier/Whippet. Qua uiterlijk een mini-Deerhound. Iedereen die haar voor het eerst zag, dacht dat het een Deerhoundpupje was, zelfs toen ze al dik 10 jaar was. Gizmo heeft alles meegemaakt en half Europa kende haar.

Ze was de perfecte proefloop-hound op menig coursing in binnen- en buitenland. Helaas is ze op bijna 13 jarige leeftijd door een auto doodgereden.

Inmiddels was begin 1991 Naughty Prudence of Dirty Mind aan ons gezinnetje toegevoegd.

Eveneens in dit jaar won Argyll de Deerhound Club Coursing, werd beste reu op de Kampioenschapsclubmatch en dekte Beverly of Kintyre met als gevolg dat zijn zoon, Lousy Lennon vom Welzerberg, half november 1991 bij ons kwam wonen.

 

 

Prudence bleek eveneens een getalenteerde “coursing-hound” en met haar en Argyll reisden we heel wat af om mooie coursings te mogen mee maken.

Na een slopende maar kortstondige ziekteperiode overleed Argyll op 7 april 1992 tengevolge van SLE (een auto-immuun ziekte). Gelukkig had Prudence Lennon om mee te rauzen en ik die twee als afleiding.

Prudence deed het niet slecht in de tentoonstellingsring, ze werd Jeugd Winster ’91, Luxemburgs Jeugd Kampioen, Internationaal-, Deens-, Duits- en Belgisch Kampioen en behaalde de reserve titel tijdens de Wereldtentoonstelling te Brussel in 1995. Helaas is zij nooit Nederlands Kampioen geworden, haar zus, in eigendom van haar fokker,  stond altijd voor haar. Met 2 CAC’s en 13 reserve CAC’s is zij misschien wel “reserve” recordhoudster.

Lousy Lennon groeide zeer voorspoedig op, een mooie, stevige reu.

Helaas werd hij tijdens zijn eerste officiële coursingwedstrijd dusdanig gestoord dat hij er de rest van zijn leven geen zin in had als er meerdere honden en mensen aanwezig waren. Zonde, want de keren dat hij liep, liep hij echt heel goed. Wel was hij zeer succesvol in de showring en kon de volgende titels aan zijn naam toevoegen: Nederlands-, Internationaal-, Duits-, Deens-, Luxemburgs-, Belgisch-, Wereld Kampioen ’94 en Europees Kampioen ’96. Zowel in 1995 als in 1996 werd hij reserve Wereld Kampioen.

 

Iemand heeft eens tegen mij gezegd, nadat hij Lennon en mij in de showring had aanschouwd, dat wij een echte eenheid vormden. En dat was ook zo, Lennon was mijn alles.

Wat Lennon ook erg leuk vond, was gedrag en gehoorzaamheid. Vanaf de eerste cursus liep hij de sterren van de hemel en slaagde voor alles met meestal het hoogste puntenaantal. Hij heeft zelfs met goed gevolg GG1 gehaald. Bij GG2 ging het mis omdat hij geen zin had om met zijn neus in de bagger iets op te pakken. In plaats van bij het sorteren het stokje op te pakken en te apporteren, bleef hij bij het juiste stokje staan maar pakte het absoluut niet op!

 

Prudence en Lennon waren 8 poten op 1 buik en mede doordat ze elkaar zo goed aanvulden besloten we, na 10 jaar Deerhounds, in 1994 ons eerste ”O’Cockaigne” nestje te fokken met dit “stel”.

 

 

Op 6 maart 1994 werden ze geboren: Cardhu, Callan Kaj, Cinéad, Chadé en Cicely. Twee reuen en drie teefjes.

 

 

Prudence was een voorbeeldige moeder en leerde ze allerlei ondeugende dingen zoals kippen-jagen, boompjes uitgraven en krantje lezen.

Landgoed O’Cockaigne zag er geregeld uit alsof er een wervelwind had huis gehouden.

Cinéad bleef definitief bij ons en omdat Cicely een gebitsafwijking had bleef zij voorlopig zodat we konden zien hoe het zich zou ontwikkelen.

 

 

In december kwam Cardhu wegens omstandigheden weer bij ons wonen en aangezien we altijd al verliefd op hem waren mocht ook hij definitief blijven.

Na een aantal weken constateerden we echter dat hij Atrium Fibrillatie (een hartziekte) had. Gelukkig reageerde hij goed op de medicatie en heeft hij nog een aantal jaren een heel goed leven gehad. Op 21 januari 1997 overleed Cardhu. Het was voor hem een mooie dood, tijdens de wandeling, los in het open veld, kijkend naar zijn meisjes. En ik dacht nog: “wat wordt hij mooi, hij begint nu een vent te worden” en toen viel hij om. Eer ik bij hem was, was hij al over de “Rainbow Bridge”.

 

Cicely ging eind december ’94 bij haar zus, Chadé, wonen.

 

Op zondag 4 juni 1995 gingen we met Prudence, Lennon, Cinéad en Cardhu naar de Wereldtentoonstelling te Brussel. Zowel Prudence als Lennon kregen het CAC en werden Belgisch Kampioen, tevens werden beide reserve Wereldkampioen (reserve CACIB), Cinéad werd Jeugd Wereldkampioen, Prudence en Lennon werden derde in de Koppelklas en met z’n vieren werden ze tweede bij de Fokgroepen. Wat een dag was dat!!

Eind maart 1996 ontwikkelde Cinéad ook Atrium Fibrillatie en twee weken later kreeg Prudence hetzelfde.

Onder strenge controle en met de juiste medicatie kregen we het goed geregeld en ook zij hebben beiden nog jaren een actief en goed leven gehad.

 

 

Omdat we dus niet meer met Prudence en Cinéad konden fokken keken we uit naar een ander mooi teefje. We kwamen terecht bij Karin Jödicke en op 9 november 1996 kwam Secretis Quida, toen 6 maanden jong, bij ons wonen.

 

Quida ontwikkelde zich eveneens als een goede “coursing-hound” en behaalde enkele jeugdtitels zoals Luxemburgs Jeugd Kampioen en Europees Jeugd Winster ’97 te Kopenhagen. Ze begon het net leuk te doen in de openklas op de tentoonstellingen toen ze tijdens een wandeling achter een haas aanging en een teen brak door de hard bevroren grond. Tijdens de operatie kreeg ze een hartstilstand … onze Quida was niet meer. Dit gebeurde 25 november 1998.

Daar we nu geen “coursinghound” en “fokteef” meer hadden bestelden we een pup bij Caroline Dowsett, ze had een nestje liggen en de pups waren eind december ongeveer 10 weken. We spraken af dat de pup op 10 januari zouden komen ophalen.

Toen sloeg het noodlot weer toe. Lennon overleed door een fout van een dierenarts op 4 januari 1999. Mijn Lennon was niet meer, ik was een deel van mijzelf kwijt.

Nu hadden we alleen nog maar Prudence en Cinéad, die beiden zwaar hartpatiënt waren en de vraag was hoelang die nog zouden leven.

Ten einde raad belden we Caroline Dowsett of ze nog een reutje over had. Gelukkig was dat zo en op 10 januari 1999 namen we Terichline Tanager en Thistle mee naar huis. Dezen zorgden tenminste voor wat afleiding!

 

 

Ons Prudje overleed zondagavond 30 mei op 8½ jarige leeftijd. Ze had nog drie goede jaren gehad.

Cinéad hebben we op 2 september dat zelfde jaar moeten laten inslapen, ze was bezig een maagtorsie te ontwikkelen doordat haar hele borstkas in beslag werd genomen door haar hart en zodoende de andere organen wegdrukten. Gelukkig waren we er super snel bij en is ze rustig in geslapen.

 

Dit zelfde jaar kwamen Cicely en Chadé om bij een brand. Dit was werkelijk een ramp jaar, vijf Deerhounds verliezen in één jaar is echt te veel. Ik wist niet dat een mens zoveel tranen kan produceren.

 

Toen kreeg ik eind november een telefoontje van Iris Coppee. Iris had de broer van Lennon, Lloyd-Lennox en van hem liepen er nog twee teefjes bij Susanne Ottofülling (ook de fokster van Lennon). Als we interesse hadden moesten we maar gaan kijken. Natuurlijk hadden we interesse, een kleindochter van Argyll laat je niet zo maar lopen! En … het was liefde op het eerste gezicht. Op 11 december 1999 namen we Edle Emmy vom Welzerberg mee naar huis. Daar wij Emmy niet zo Engels vonden klinken hebben we het omgedoopt tot Amy.

Tanager en Thistle dachten dat ze een kerstcadeautje kregen, wat vonden ze haar leuk! En nog steeds.

Daar waar we de Engelsen voor gekocht hadden, bleken ze heel goed in te zijn; coursing. Thistle liep vanaf het begin de sterren van de hemel en behaalde zeer opmerkelijke resultaten. Op de leeftijd van 23 maanden had ze 3 CACIL’s met als gevolg dat ze zich “Internationaal Coursing Kampioen” mocht noemen. Ook heeft ze 3 CACC’s gehaald, 4 is goed voor Duits Coursing Kampioen.

 

 

 

 

De vierde heeft ze nooit gehaald, op 9 november 2001, constateerden we Atrium Fibrillatie bij Thistle. Einde coursing-carrière.

Bij Tanager duurde het iets langer voor het kwartje viel maar toen het eenmaal gevallen was, was hij niet meer te houden, letterlijk en figuurlijk. Hij heeft 1 CACIL en 3 CACC’s behaald.

 

Helaas kon hij niet meer lopen doordat er twee tenen waren geamputeerd van zijn rechter voorvoet. De eerste teen na een niet te stuiten ontsteking met als gevolg botoplossing. De tweede nadat hij er tijdens een coursing vol op remde en hem hierbij dusdanig brak dat hij niet meer te redden was. Ook voor Tanager geen coursings meer.

Amy vond coursing een prachtig spel, ze was fanatiek genoeg alleen liep ze graag haar eigen parcours en zodoende is ze altijd de “eeuwige tweede” gebleven.

Tanager en Thistle hebben we sporadisch geshowd en niet eens met zulke slechte resultaten maar Amy draaide vanaf het begin goed mee. Ze had tot nu toe de titels Jeugd Wereld Kampioen ’00, Nederlands-, Duits- en Deens Kampioen. In de loop der jaren voegde ze hier nog de titels Internationaal, Belgisch, Luxemburgs Kampioen en Belgian Winner ’03 aan toe.

 

Het coursen en showen lag tijdelijk even stil want op 23 januari 2003 is Amy gedekt door Fritzen’s Great Gatsby. Het leuke van deze combinatie was dat ze beide Jeugd Wereld Kampioen 2000 zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gatsby deed het erg goed op tentoonstellingen, hij droeg de titels; Luxemburgs Jeugd Kampioen ’00, Jeugd Wereld Kampioen ’00, Internationaal-, VDH-, Duits-, Luxemburgs Kampioen en Verband-Sieger ‘01, hij was tevens een goede “coursinghound” en qua karakter was hij een droom.

Wij hebben bewust gewacht tot ruim na Amy’s derde levensjaar daar (volgens de specialisten) een hartprobleem zich meestal voor of rond het derde levensjaar voordoet. Ook kan je soms op zeer jonge leeftijd al een lichte afwijking ontdekken en daarom hebben we Amy zowel op twee- als op ruim drie jarige leeftijd laten onderzoeken. Eveneens heeft ze een algeheel bloedonderzoek gehad om eventuele sluimerende ziektes op te sporen. Amy was gelukkig kerngezond! Ook Gatsby was onderzocht en beiden hadden (tot dan toe, want het blijft altijd een moment opname) een gezond hart.

Inmiddels was Amy gescand en bleek dat ze drachtig was.

Wij hoopten dat, negen jaar na ons eerste nestje, eind maart een gezond en mooi stel pupjes het levenslicht mochten aanschouwen.

 

 

Op 26 maart 2003 zijn ze geboren, de eerste kwam om vijf minuten over twee in de nacht, de laatste om vijf minuten over twee ’s middags. In totaal waren het er tien maar helaas met twee dood geboren reutjes. Dus uiteindelijk had Amy twee mooie dochters, van 300 en 320 gram en zes flinke reuen van tussen de 380 en 500 gram, die streden om de volvette moedermelk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De reuen heten: Commander Cody, Connor MacLeod, Cavanaugh, Chazz, Curic Myrrdin en Craggan Kalle. De twee teefjes heten Cute Coney en Caintha.

Zes van de acht kwamen gelijk de eerste dag al aan in gewicht, de twee anderen behielden hun geboortegewicht en na een week waren ze allen in gewicht verdubbeld, zoals het behoort.

 

Met twee weken stonden ze op hun pootjes en liepen al waggelend door de werpkist. Ze begonnen met elkaar te spelen en zodra ik Amy d’r etensbak tussen haar voorpoten zette, doken de pups erin.

We vonden ze nog iets te jong voor “grote honden” eten maar biefstuk tartaar ging erin als koek. Al gauw maakten we een lekker papje van biefstuk tartaar, Nutrix, Gistocal en RoosVicee, dat langzaam uitgebreid werd met brood en groente.

Na verloop van tijd aten ze van alles, van hun papje waar gemalen kip, spiervlees en pens inzat tot brokjes en een samengestelde maaltijd met diner en nog veel meer.

De pups zwermden nu regelmatig uit over ons terrein en gedroegen zich zeer zelfstandig en waren nergens bang voor.

Ze zijn ettelijke keren mee geweest in de auto en hebben verschillende evenementen meegemaakt zoals coursings en een Keltisch Festival. Dus de doedelzak behoorde nu ook tot hun wereldje.

Cute Coney en Cavanaugh bleven bij ons wonen en werden al “getraind” voor de coursing en show want jong geleerd is oud gedaan.

De andere pupjes moesten nog een paar weekjes wachten voor ze naar hun nieuwe tehuis mochten, intussen werden ze opgevoed door Amy, Thistle, Tanager en ons.

Zindelijk waren ze gelukkig al snel en aan het riempje lopen ging ook goed. Sommige wisten al hoe ze heetten maar allemaal reageerden ze als we riepen “uh, uh” want dan deden ze iets stouts. En ze wisten het wel te verzinnen!!

 

Na drie maanden verhuisde Cody naar de familie Lanslots in Tilburg, Connor ging bij zijn vader in het Zwarte Woud wonen, Chazz ging naar Marijn van Iersel, Curic Myrrdin verhuisde naar Volendam en Craggan Kalle ging naar Frances van Lent. Aanvankelijk zouden alleen Cavanaugh en Coney bij ons blijven maar al gauw bleek Caintha een coursingtalentje te zijn en viel Simon als een blok voor haar dus… ook zij mocht blijven.

Cavanaugh en Coney ontwikkelden zich als woolly’s en Caintha daarentegen heeft de perfecte vacht. In eerste instantie ging alleen Caintha mee naar de show en ze deed het niet onverdienstelijk. Hoewel haar paslengte wat meer zou mogen zijn en haar schedel wat paraleller, behaalt ze toch de titels Luxemburgs Jeugd Kampioen, Belgian Winner ’04, Nederlands Kampioen, Luxemburgs Kampioen en Belgisch Kampioen. Dat ze goed in coursing was wisten we, ze behaalt hierin de titels Internationaal Coursing Kampioen, Duits Coursing Kampioen en West Cup Sieger ’08. Ook behaalt ze tijdens de Europese Coursing Kampioenschappen in Hoope (D) in 2005 en Mustiala (SF) in 2006 een tweede plaats en in 2008 in Husby (S) een vijfde.

Cavanaugh en Coney zijn aanvankelijk ook zeer goede coursers maar omdat Cavanaugh op een leeftijd van zes maanden door zijn zusjes tegen een boom was gekwakt en hierdoor een blijvende beschadiging had opgelopen aan zijn linker voorpoot, wordt hij al snel minder enthousiast om van start te gaan. Maar als hij eenmaal loopt gaat hij als een sneltrein. We hebben nooit precies kunnen achterhalen wat er aan zijn poot mankeerde maar met de juiste voedingssupplementen heeft hij toch nog menig coursing gelopen.

Op 18 februari 2005 (op haar 23^ste dag!) werd Amy gedekt door Ivanhoe from Highlanders Yard. Uit deze combinatie zagen twee teven en twee reuen het levenslicht. Cala, Cwillyaigne, Craffitsh en Crantiffic Argai. Helaas had Amy gedurende haar eerste twee weken van de dracht een virus opgelopen.

Ook Thistle kreeg dit virus en na een paar dagen kon zij het niet meer aan. De combinatie van het virus en haar hartziekte werd haar fataal. Op 7 maart 2005 hebben we afscheid van haar moeten nemen. Een aantal maanden later werd er bij Tanager lymfeklierkanker geconstateerd en binnen 4 weken was de pijn voor hem ineens ondragelijk. Gelukkig was Atjo Westerhuis, Tanager’s “hof”dierenarst, zo lief om naar ons toe te komen om Tanager zijn rust te geven (1-12-’05). Ik ben Atjo hier nog altijd dankbaar voor.

Thistle en Tanager, voor altijd weer bij elkaar.

 

Het virus heeft zich ook geuit in de pupjes. Cala heeft een zeer atypische knikstaart en bij Cwillyaigne ontwikkelde haar kaken zich niet zoals het behoorde. Crantiffic Argai had ook een vreemde knikstaart en helaas een levershunt (of dit ook door het virus kwam weten we niet), hij is hieraan geopereerd en heeft nog drie zeer goede jaren gehad.

Alleen Craffitsh is zonder gebreken.

Cala is naar Eindhoven verhuisd, Argai ging na zijn operatie naar de familie Lanslots waar ook Cody woont en Cwillyaigne en Craffitsh bleven hier.

 

Geshowd heb ik niet met NafNaf, hij was een echte woolly en hierdoor dus een echte knuffelbeer. Coney ’s vacht viel gelukkig mee, als die goed ontwolt werd, was hij zeer acceptabel. Met Coney ben ik vrij laat begonnen met showen maar toen ze eenmaal in de showring verscheen pakte ze ook in een mum van tijd de titels. Vooral 2006 was een succes jaar voor haar. Op dinsdag 7 november vertrek ik met Chazz (helaas moest Marijn werken en kon dus niet mee) en Coney naar Polen voor de Wereldtentoonstelling in Poznan. De Deerhounds werden op vrijdag de 10^de gekeurd dus op ons gemakje overnachtten we op verschillende leuke campings waar we ook lekker konden wandelen. Chazz vond het allemaal prima en paste zich goed aan, aan het caravanleven. De grote dag brak aan, het was nog een hele toer om een parkeerplaats te vinden, het stond overal bomvol. Eenmaal in de hal was er ruimte zat en de ring waarin de Deerhounds gekeurd werden was zeer groot. Fijn, dan konden Chazz en Coney tenminste hun voortreffelijke gangwerk laten zien! En dat was ook iets waar de keurmeester voor viel. Zowel Chazz als Coney werden Wereld Kampioen!!! Terry Thorn, de keurmeester was echt weg van ze. Wat een dag! De terugreis maakten we in trance.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Coney is inmiddels Nederlands-, Internationaal-, Deens-, Pools-, Duits-, Belgisch-, Frans-, Luxemburgs- en Wereld Kampioen ’06, Landessieger Rheinland 2005, Winner Donaueschingen 2006, Jahrhundertsieger 2006 en Winster 2006. Haar mooiste overwinning was BIS 3 tijdens de grote Internationale tentoonstelling te Luxemburg in 2008. Tot op een leeftijd van vier jaar vond ze coursing ook erg leuk maar hierna ging ze te veel na denken en was liever lui dan moe.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Chazz behaalde de titels; Nederlands-, Internationaal-, Pools-, Belgisch-, Wereld Kampioen ’06 en Bundessieger ’06. Ook Connor MacLeod behaalde de nodige titels.

 

Helaas moest ik na vier jaar (2007) Curic Myrrdin ophalen uit Volendam. Er werd gezegd dat hij tegen de kinderen gromde. Toen hij weer thuis was bleek hoe onzeker hij was en je merkte ook dat hij niet in orde was. Ik nam hem mee naar Den Hoek, een holistische praktijk voor dieren. Daar werd geconstateerd dat hij verscheidene verdraaide ruggenwervels had. De kinderen zullen wel op hem gehangen of gezeten hebben, logisch dat hij ze niet leuk meer vond! Nadat hij weer helemaal opgeknapt was ging hij in Almelo bij Maryse, Ron en de jongens wonen. Helaas niet voor lang, op de een of andere manier liep hij de MRSA bacterie op en in juni 2007 overlijdt hij hieraan. Eind 2008 overlijdt ConnorMacLeod en op 5 februari 2009 overlijdt Chazz, beiden aan botkanker, net zoals hun vader een paar jaar ervoor.

 

Cwillyaigne blijkt super snel te zijn en een zeer fanatiek met coursen. Maar door haar enorme snelheid en fanatisme gaat het regelmatig fout. Tijdens het Europees Coursing Kampioenschap in Zwitserland (2007) raakt ze zeer ernstig geblesseerd. Tijdens de eerste omloop probeert ze een kill te maken maar wordt door de haas gegrepen en slaat verschillende malen over de kop. Nadat de haas weer aan het snoer bevestigd is gaat ze toch weer zeer fanatiek van start maar bij de opvang durft ze geen kill te maken. Ze heeft angst voor de haas. Bij het inlopen voor de tweede omloop blijkt ze niet kreupel te zijn dus zijn we blij dat het allemaal wel meevalt met haar. Te meer omdat ze op een gedeelde eerste plaats blijkt te staan! Helaas blijft ze staan op het moment dat de haas er vandoor gaat. Oef, dat doet pijn, ze is echt bang voor de haas! De dag erna loopt ze wel kreupel en later blijkt dat ze verschillende verdraaide ruggenwervels heeft en haar kniebanden, pezen en spieren hebben een enorme opdonder gehad. Het heeft minstens drie kwart jaar geduurd voor ze er geen last meer van had hoewel haar knie zeer kwetsbaar blijft en ze deze ook niet meer voor de volle honderd procent gebruikt zoals het zou moeten. Maar het heeft bijna drie jaar geduurd voordat ze haar angst overwonnen had en weer echt voluit achter de haas aan ging. Ze heeft nog één CACIL nodig voor het Internationaal Coursing Kampioenschap, of ze die ooit nog haalt weet ik niet?

Craffitsh was een echte showbink. Van jongs af aan maakte hij indruk in de ring. Hij behaalde de titels: Nederlands-, Internationaal-, Belgisch-, Luxemburgs-, Zweeds-, Deens Kampioen, Luxemburgs Jeugd Kampioen, Jugend Winner Donaueschingen ’06, Jahrhundert Jugendsieger ’06, Winner ’06, Euro Sighthound ’07, KWBC Winner ’07 en’08. Toen hij bijna een volwassen vent was, op nog geen vijf jarige leeftijd, heb ik hem helaas moeten laten castreren vanwege prostaat problemen. Showen zat er niet meer in. Ondanks de vele dek aanvragen voor hem, heb ik hem nooit laten dekken vanwege zijn “levershunt broertje”.

Nadat hij op jonge leeftijd, twee keer over de kop is geslagen met coursen, vindt hij het geen leuk spelletje meer. Live-coursing vindt hij wel spannend maar helaas…

 

Tot twee maal toe hebben we geprobeerd een nestje met Caintha te fokken maar zij dacht daar anders over en heeft dus nooit pupjes gekregen. Jammer, want ook vanwege haar super fijne karakter zou ze een goede bijdrage aan het Deerhound bestand hebben kunnen leveren.

Nadat op 25 september 2007 weer blijkt dat Caintha niet drachtig is, besluiten we om Coney te laten dekken in Engeland. Dit gebeurt op 3 en 4 oktober door Pyefleet Percy

Op zaterdagavond 1 december wordt het eerste pupje geboren maar vervolgens gebeurt er niets meer, geen weeën en Coney in diepe slaap.

Zondagochtend bel ik de dierenarts voor een keizersnee want dit gaat veel te lang duren. Uiteindelijk komen er in totaal 15 pupjes uit Coney ‘s buik! Vier overleven het niet. Ondanks alle zorgen betreffende Coney, want die wil nog steeds niet eten, groeit het elftal voorspoedig.

Al snel mogen de pups helemaal niet meer bij Coney drinken, ze is te afgezwakt. De lekkerste dingen houden we voor haar neus maar het is minimaal wat we erin krijgen. Dus al snel worden de pups bijgevoerd en met een paar weken gaat de eerste kilo biefstuk tartaar er doorheen. Calhoun, geboren als het kleinste reutje, waartegen ik zei toen ik hem in mijn handen kreeg, ”wat ben jij een klein flupske”!, blijft bij ons.

Maryse en Ron nemen Cabhan en Comhghall mee naar Almelo, Clarence gaat ook naar Marijn van Iersel, Cocidius verhuist naar Leiden, Checuevarah en Curney gaan met Linda Tomlinson naar Brasschaat, Chime gaat met Gabi Horn mee naar Duitsland, Coquette Claire verhuist ook naar Duitsland en leeft bij Bettina Middendorf. Gelukkig wil Sonja Hansen Cheytah nemen. Cheytah laat van het begin af aan zien dat ze gek is op coursen en ook zou ze het niet gek gaan doen in de showring. Sonja doet beide dingen graag, dus dat komt wel goed. Cscarf blijft voorlopig ook bij ons daar hij pas op een leeftijd van 8 maanden naar Betina Adams in Engeland kan gaan.

Gelukkig is het met mijn “love of my life”, Coney, allemaal weer goed gekomen.

Op 16 augustus 2010 moesten wij zeer plotseling afscheid nemen van onze Cavanaugh. De dag ervoor liep hij nog met veel plezier, op zijn eigen wijze, een coursing. ’s Avonds kreeg hij ineens koorts en een verhoogde hartslag. Gauw naar de dierenarts maar die kon niets vinden. Vroeg in de ochtend gaf NafNaf aan dat hij pijn had, gauw weer naar de dierenarts. Foto’s toonden aan dat er een grote tumor voor in zijn longen zat die tegen zijn hart aandrukte. De moeilijkste beslissing was snel genomen. Dagenlang was Craffitsh van slag en Caintha miste hem net zo erg als ik, mijn teddybeer was niet meer.

 

Calhoun en Cheytah gaan zeer regelmatig naar een show en inmiddels (eind 2010) hebben beide de titels Nederlands-, Duits-, Frans-, Deens-, Internationaal Kampioen, Europajugendsieger’09 en Duits Jeugd Kampioen.

Calhoun is ook Nederlands Jeugd en Belgisch Kampioen, KWBC Junior Winner’08, Jeugd Winner en Winner ’08, Landes Jugendsieger en Landessieger Weser Ems’09, en Brussels Winner’09.

Cheytah heeft ook de titels Ch. für Schönheit und Leistung, Landesjugendsieger Baden-Kurpfalz’08 en Weser Ems’09 en Winster’09. Ook op het coursingveld zijn beide niet onverdienstelijk, Calhoun is zelfs Europees Coursing Kampioen 2009!

Ook Clarence is Nederlands Jeugd- en Nederlands Kampioen. Chime is ook een aantal keren met succes geshowd maar Gabi heeft er momenteel niet zo veel tijd meer voor. Cscarf heeft inmiddels 1 CC en het is jammer dat Betina hem niet zo veel showt anders had hij er vast al meer gehad.

Op dinsdag 4 januari 2011 vertrokken Sonja, Cheytah en ik naar Engeland om Cheytah te laten dekken door Clanardwood Sovereign. Dit gebeurde op 6 januari.

Helaas heeft Cheytah niet opgenomen en zullen we het tijdens haar volgende loopsheid weer proberen.

 

Dit is in het kort onze ‘hounds’ geschiedenis. Het is een beetje een trieste geschiedenis maar ondanks alle tegenslagen en al het verdriet, zijn wij er achter gekomen dat wij niet meer zonder Deerhounds kunnen leven.

 

 

 

De vele mooie momenten, de heerlijke dagelijkse wandelingen, de intense knuffels, hun enorme persoonlijkheid, zelfstandige aanhankelijkheid, simpele schoonheid en gracieuze sportiviteit hebben er voor gezorgd dat wij ons leven naar hen hebben ingericht.