o'cockaigne

Het coursingseizoen is weer begonnen, ook voor ons, dachten we. Brandir had op Ronostrand zijn licentie gehaald en we hebben hem tussendoor nog een paar keer laten lopen. Dat is de mazzel als je zelf een draaitoestel en klossen hebt. We rijden dan ergens heen, zetten een klein parcoursje uit, knopen een echt hazenvelletje aan een touwtje en draaien maar. Iedere keer als we dit deden liep Brandir voorbeeldig, of hij nou met Calhoun, Caintha, alleen of met z’n drieën liep. Dus vol goede moed meldden we hem aan voor de Nationale coursing te Babenhausen op 15/16 maart. Ook Bernice was gemeld want ze hebben tenslotte allebei twee coursings nodig om zich te kwalificeren voor het Europees Kampioenschap Coursing en dit zou hun eerste officiële coursing worden. Voor deze coursing waren 13 Deerhounds gemeld, 11 teven en 2 reuen. Een mooi aantal!

In de eerste omloop was Brandir ingedeeld met zijn zus, Bernice. Prima, dan wist ik zeker dat er niet gestoord zou worden. Brandir is een echt “Vuur-type” en zou, als hij één keer goed gestoord wordt, gegarandeerd niet meer lopen.

(Op de site van de Holistische Praktijk voor Dieren “Den Hoek” kunt u onder “Mediatheek” en dan bij “De vijf elementen bij honden”, vinden wat voor type uw hound is).

Brandir en Bernice gingen goed van start. Het ging even mis met Brandir toen door het touw een pilon wegsprong. Dit moest hij even nader bekijken maar hierna pakte hij het weer prima op en liep mooi gestrekt en vol overgave achter het haas aan.

Bernice eindigde met 57 punten en Brandir met 48. Het was duidelijk dat de jury hem zijn foutje niet vergaf!

In de pauze moesten Brandir en Bernice naar de dierenartscontrole. De dierenarts pakte Brandir’s voet, boog en strekte deze, waarop Brandir luidkeels reageerde. Maar toen de dierenarts verder onderzocht gaf Brandir geen pijn meer aan. Ook in het gangwerk toonde hij niets. Dus hij mocht door naar de tweede ronde. In de tweede omloop moest hij samen lopen met een teef die hem de dag ervoor al een paar keer had aangegromd en tijdens het inlopen ook naar hem was uitgeschoten. Dus ik had er al een hard hoofd in, Brandir kennende. En inderdaad, na het startsein keek hij naar rechts, naar die teef, deed een paar passen en bleef toen staan. Ook toen het haas weer een beetje in de buurt kwam keek hij er wel zeer geïnteresseerd naar maar verzette geen stap. Jammer, hij is nog steeds niet sterk genoeg in z’n bolletje. Bernice stond na de eerste omloop op de tweede plaats en was ingedeeld met een hond van Ira Johannsen, Islay’s Hollyhock.

Ze gingen beide zeer goed van start maar Hollyhock toonde iets meer snelheid. Bernice volgde beter, ze is tenslotte nog niet zo ervaren. Ook bleek dat Bernice wendbaarder was en toen ze eenmaal goed op gang was deed ze in snelheid niet meer onder voor Hollyhock. Ze liepen een prachtige course en waren goed aan elkaar gewaagd.

Sonja kijkt wel niet blij op deze foto maar ik kan jullie garanderen dat ze dat wel degelijk was!! Want Bernice eindigde op een wel zeer verdiende tweede plaats. En dat op haar eerste coursing!

De volgende dag lieten we Brandir en Bernice nog even lekker rennen en spelen op het verlaten coursingveld. Na een paar flinke sprintjes stond Brandir op drie poten. Het schoot door me heen dat hij een paar maanden geleden ook wel eens zijn rechter achterpoot optilde maar na een klein stukje lopen was het weer goed. Zou er toch iets niet goed zijn? Inmiddels zijn er röntgenfoto’s genomen maar hierop is natuurlijk niets te zien. Een afspraak voor vervolg onderzoek is er al gemaakt maar hopelijk is het met een lange rustperiode op te lossen. Voorlopig dus geen coursings meer voor Brandir maar ook niet meer los in het bos en achter op de velden en dat wordt natuurlijk heel vervelend! Maar ja, het moet maar even.