o'cockaigne

Calhoun’s eerste driebenige verjaardag!

Gisteren hebben we er maar een fles sekt op gedronken; Calhoun’s eerste driebenige verjaardag! Maar hiervoor hebben we een heerlijke wandeling gemaakt in het Mastbos met veel water, wind en vooral blubber. Calhoun en Brandir waren constant in de weer en ik dus ook om ze bij me te houden. Calhoun’s oren gingen regelmatig omhoog en Brandir kan deze taal intussen prima lezen. Brandir wordt ook steeds vrijer en verdwijnt af en toe uit zicht. Gelukkig luistert hij erg goed naar het fluitje en staat dan ook in een mum van tijd bij me om z’n koekje in ontvangst te nemen. Natuurlijk krijgen ze dan allemaal een koekje dus ik moet er wel voor zorgen dat het buideltje goed gevuld is!

Erg jammer dat ik geen fototoestel bij me had, ik had prachtige plaatjes kunnen schieten. Maar een paar weken terug waren we onderweg om DE Kerstfoto te maken en natuurlijk hebben we toen wat meer plaatjes gemaakt. Dit is dus niet DE Kerstfoto, die kunt u vinden onder O’ Cockaigne Deerhounds – Foto’s – Kerstfoto’s.

Dit jaar hadden we niet veel tijd nodig om DE foto te maken. Met maar vier hounds is het een stuk makkelijker maar toch flikken ze het altijd weer om na een paar opnames alle kanten op te springen en zie ze dan maar weer eens netjes op een rijtje te krijgen! Soms maken we wel 50/60 foto’s en zit er nog niets tussen naar mijn zin, ook gebeurt het wel dat we twee keer ergens naar toe rijden om DE foto te maken. Heel vaak is er altijd wel één die duf kijkt of de ogen dicht heeft, net staat te gapen of met gekruiste poten staat. Ja, en dat kan natuurlijk niet!

Calhoun doet het echt heel erg goed. Hij is ook happy en levenslustig. Iedere dag speelt hij met Brandir en laat deze ook merken dat hij nog steeds de baas is. Hij is nog behoorlijk snel maar weet ook heel goed met zijn krachten om te gaan. Als het zinloos is om achter Brandir aan te jagen, of als het een moeilijk terrein is met veel kreupelhout en omgevallen boomstammen, wacht Calhoun op een strategische plaats om Brandir te pakken te nemen. Hij weet ook precies wat hij wel kan en niet kan op drie poten maar ik sta er zeer regelmatig van te kijken wat hij nog allemaal kan! Er zit een enorme kracht in dat ene achterpoot!

Ik ben erg blij dat ik een jaar geleden het besluit heb genomen om Calhoun’s poot te laten amputeren. Mijn gevoel dat ik toen had, dat Calhoun het wel aankon, is waarheid gebleken. Hierbij het geluk van vroegtijdig ontdekken en geen uitzaaiingen, heeft erin geresulteerd dat ik nog iedere dag van mijn Calhountje kan genieten en Calhoun nog iedere dag kan genieten van het leven. En dat doet hij!!!