o'cockaigne

Europees Kampioenschap Coursing te Pouch, Duitsland.

Tijdens het weekend van 22 en 23 juni jl. werd het Europees Kampioenschap Coursing op het schiereiland Pouch in de naaste omgeving van Bitterfeld georganiseerd. De vele negatieve geruchten vooraf en het hoogwateralarm zorgden ervoor dat we op alles voorbereid waren. Er zou geen schoon drinkwater zijn, de catering zou niet goed/voldoende zijn, het gebied zou overspoeld zijn geweest met alle gevolgen van dien en er zou te weinig mankracht zijn om alles te laten draaien. Gelukkig viel het allemaal mee en was dit alles prima in orde. Wat echter absoluut niet in orde was en waar het met een Europees Kampioenschap Coursing om gaat, waren de coursingvelden. Om te beginnen was het totale gebied bezaaid met glasscherven. Ettelijke weken ervoor was er een concert geweest en de bezoekers hadden hun glazen flessen achtergelaten die vervolgens kapot waren gereden door de bulldozers/vrachtauto’s die het terrein weer voor het volgende evenement moesten schonen. Ongelooflijk gevaarlijk natuurlijk voor een hondensportevenement. Voor donderdagavond was er een opruimactie gepland, als alle deelnemers naast elkaar over de coursingterreinen zouden lopen, moest het lukken om het meeste en gevaarlijkste glas op te ruimen. Maar… om zeven uur brak er een enorm noodweer uit. Rukwinden die de dixie-toiletten als luciferdoosjes door de lucht lieten vliegen, extreem heftige regen en grote hagelstenen zorgden ervoor dat iedereen aan zijn luifel/voortent/partytent hing. En het duurde behoorlijk lang!

Vlak voor dat de storm losbarstte, zaten we net met een behoorlijk grote groep te eten. Chris en Henriëtte hadden zich enorm uitgesloofd op deze heerlijke maaltijd maar deze zou even later letterlijk de lucht in vliegen. Op het laatste moment besloten we om alles op te pakken en naar onze voortent en luifel te verplaatsen, zo’n kleine twintig meter verderop. Maar toen Simon en Sonja met een tafel volgeladen door het hekje wilde stappen en de tafel iets hoger moesten optillen, kwam er een rukwind en blies alles van de tafel af! Dat gebeurde dus bij iedereen die met een tafel in z’n handen liep. In een mum van tijd was het een ravage van je welste. Als de sodemieter moesten overal ramen en dakramen dicht, luifels moesten worden ingedraaid maar door de enorme wind was dit haast onmogelijk. Een bijkomend probleem was dat door de harde regen, de loeiende wind en de enorme donderslagen, die elkaar in een rap tempo opvolgden, het niet te verstaan was als iemand je iets toeschreeuwde. Er moest aan luifels gehangen worden maar tevens stond onze grote partytent die ik voor mijn keramiek wilde gebruiken, ook al opgebouwd. De hounds liepen ook nog buiten en snapte er niets van. Behalve Lavinia, die zag haar kans waar en begon al het eten dat ze kon vinden op de grond, op te eten. Als de sodemieter hebben we de hounds door open deuren naar binnen gedaan, niet kijkend welke hound waar en of we ze allemaal wel hadden. Onze luifel aan de voortent was al stuk, dus die hebben we eerst snel afgebroken voordat hij schade aan de auto zou aanbrengen, toen de luifel van Angelika gered, die van Sonja kon nog wel even wachten (dachten we) en toen met acht man aan de partytent gehangen. Grote hagelstenen sloegen tegen onze handen en dat deed verdraaid veel pijn. In een mum van tijd was iedereen doorweekt en stond er plaatselijk wel tien centimeter water. Onder anderen bij mijn partytent waar de boxen met keramiek al onder stonden. Hier was geen redden meer aan. Ook onze vriezertjes stonden diep in het water, alle stoelen, hondenbedden/kleden die buiten stonden, alles, alles was zeiknat. Toen de storm ging liggen en we de schade konden aanschouwen zakte de moed ons in de schoenen. Wat een ongelooflijke bende!! Overal lag eten, de pannen en schalen met eten stonden vol met water, overal lagen tafels, stoelen, borden en bestek. Nou ja, vuilniszak erbij en ruimen maar. Toen de grootste troep weg was zijn we naar de hounds gaan kijken. De meesten lagen rustig te slapen alleen een verwarde Brandir kwam bij Angelika uit de camper, Xena van Angelika, kwam uit Sonja’s camper en Silva van Sonja lag in onze auto. Na de boel weer een beetje op orde te hebben, hebben we eerst maar wat droogs aangetrokken en een glaasje sekt genomen, we zouden de volgende dag wel verder zien. Vrijdag scheen het zonnetje weer en droogde alles vrij snel op, behalve het honden”water”bed, die had wat langer nodig. Ik had natuurlijk ontzettend veel extra werk aan mijn keramiek. Alle doosjes waren doorweekt en ettelijke kon ik niet eens beetpakken. Eerst alles maar uitgestald zodat het een beetje kon drogen in de juiste vorm, gelukkig ging dit vrij snel en kon ik daarna alles uitpakken en de doosjes verder laten drogen en eventueel weer in model plakken met tape. Het keramiek heeft er niets aan over gehouden behalve degene die echt onder water stonden, die waren na drogen behoorlijk stoffig en heb ik met een kwastje af moeten stoffen.

Menigeen had behoorlijke schade en de enorme puinhoop die was ontstaan kostte vele uurtjes opruimen. Inmiddels waren de parcoursen uitgezet en het bleek al gauw dat er twee terreinen in ieder geval niet geschikt waren en niet voldeden aan de reglementaire eisen van de FCI voor een EKC-parcours. De minimum lengte is voor de grote rassen 800 meter en voor de kleine rassen 600. Alleen veld 1 voldeed hieraan en tevens was het een leuk en uitdagend parcours wat ook door de functionarissen goed te overzien was. Twee andere velden waren voor de draaier en de juryleden niet in z’n geheel te overzien, de één had een lengte van 500 en de ander 600 meter! Ook de weggelegde parcoursen stelden niet veel voor. Er was vorig jaar al met Simon afgesproken dat hij ook een parcours zou uitleggen. Dit zou veld 4 zijn. Simon was woensdag al begonnen met het uitlopen van een parcours maar kwam er al gauw achter dat hij niet de benodigde meters kwijt kon. Er werd beloofd dat er meer gemaaid en dat het glas opgeruimd zou worden. Helaas was dit vrijdag nog niet gebeurd en liepen er intussen verschillende mensen zich te bemoeien met het parcours zodat Simon zich genoodzaakt zag om zijn handen er vanaf te trekken. Hier werd iets weggelegd waar hij niet achter stond. Veld 4 zou alleen zondag in gebruik genomen worden en ook dit terrein voldeed dus niet volledig aan de eisen. Absoluut niet kampioenschapswaardig dus!

Op vrijdagavond vond de opening plaats in het amfitheater in het midden van het schiereiland. Daar Simon (bijna) te laat was en was vergeten om zijn oranje polo aan te trekken, stuurde ik Sonja met dat ding naar hem toe om en-publiek hem om te kleden.

Er waren verschillende sprekers en de hounds die vorig jaar toch bleken te hebben gewonnen, werden alsnog gehuldigd. Dit waren er twee, een Duitse Azawakh en onze Nederlandse Saluki; Non-Serviam Abdelhaziz van Henriëtte van Bodengraven en Chris Bekker. De opening werd opgefleurd door een balletgroepje met begeleidend orkest. De sfeer was weer super, en onder aanvoering van drie oranjegekleurde Nederlanders ontstond er een waar feestje tussen de optredens van het groepje.

Zelfs Sonja kon zich  niet meer beheersen en stapte op Bernd Rahms af om samen met hem een walsje te dansen op de vrolijke noten van het blaasorkest.

Vanuit 19 landen waren er 808 windhonden aangemeld, hierbij nog 157 reserves. Het aantal hounds dat daadwerkelijk startte was op zaterdag 305 en zondag 443. De grootste melding natuurlijk vanuit Duitsland met 159 hounds, Nederland had er 45. Voor het eerst geen Nederlandse Deerhounds aan de start, waar ik uiteindelijk om verschillende redenen wel blij om was. Ten eerste vanwege het glas, ten tweede vanwege de slechte en korte parcoursen en ten derde vanwege de atypische Deerhounds die we momenteel veel zien verschijnen op het coursingveld en ook overal winnen. Het was trouwens dit jaar zeer opvallend hoeveel atypische rasvertegenwoordigers er rondliepen. Honden waarvan ik toch echt dacht dat het kruisingen waren stonden ’s avonds op het podium. Het wordt hoog tijd dat er bij alle windhonden op raszuiverheid getest gaat worden.

Wat wel opviel bij de grotere rassen zoals de Greyhounds, de Deerhounds en de volgende dag de Barsoi ’s, Chart Polski ’s en de Ierse Wolfshonden, was, dat er toch wel een behoorlijk percentage kreupel naar het podium liep. En dat zijn er dan toch nog maar twaalf van …. Volgens de Chef d’équipe was dit niet door glas maar door de slechte parcoursen/terreinen. Ook waren er wel ettelijke hounds afgemeld voor de tweede omloop vanwege blessures. Onder andere toch glas??

Al met al heeft Nederland niet slecht gepresteerd, twee eerste plaatsen, vier tweede plaatsen, één vierde en een vijfde plaats en toch hebben we drie keer het Wilhelmus gezongen.

Ik wil wel nog een kritische noot toevoegen; we zien het steeds vaker gebeuren dat de FCI regulations for International Sighthound Races and Lure Coursing Events niet worden nageleefd.

In dit geval reglement nr. 1.2 Protection of animals
The safety and health of the animals must always guide all officials and participants during racing and lure coursing events.

en

4.11.2 Track length for lure coursing.
Distances to be applied for FCI European Lure Coursing Championship
• For Whippets and Italian Greyhounds: 600 – 800 metres
• For all other Sighthound breeds: 800 – 1000 metres
Small variations of the above distances are tolerated.

Twee jaar terug, bij het EKC in Nederland, heeft er een Whippet gelopen zonder haar entingsboekje en tevens had zij al een proefloop gedaan op het veld waar zij diezelfde dag uiteindelijk alsnog mocht lopen. Alleen al bij deze ene hound zijn er minstens een tweetal regels overtreden! Vorig jaar, in Hongarije, waren de velden wegens de Grondeekhoorn-gaten levensgevaarlijk, er was (net zo als dit jaar) niet voldoende reserve-materiaal aanwezig en zo kan ik nog wel even doorgaan. Regels zijn er kennelijk om met voeten te treden. Kunnen we ze dan niet beter allemaal afschaffen?? Dat maakt het een stuk relaxter!