o'cockaigne

Daar Sonja en ik gepland hadden om naar de Breed show van de Engelse Deerhound Club te gaan, is Sonja de dagen tussen het Pinksterweekend en de Breed show hier gebleven. Het gaat gelukkig een stuk beter met Bernice en zodoende hadden de pups lol voor tien. De eerste dagen konden ze gewoonweg niet ophouden met spelen en moesten we ze af en toe binnen halen om tot rust te komen. Het probleem is dat als ze moe worden, ze inschattingsfouten gaan maken en dan ergens tegen aan lopen. Zo hadden ze al een paar keer over een bank gesprongen maar op een gegeven moment ging dit dus fout en liep Brandir op drie poten met een gat in z’n pols, een flinke schaafwond op zijn knie en een enorm opgezwollen tweede dij. Traumeel en koude kompressen deden hun wonderen en de volgende dag liep hij weer als een kieviet. Ook Silva en Calhoun vinden het schitterend om achter de pups aan te jagen hier op het terrein maar dat hebben wij liever niet want het eindigt altijd in een potje inhakken op één van de twee pups. Enfin na een kleine week spelen werden Brandir en Bernice wat rustiger en dat gaf goede vooruitzichten voor de trip naar Engeland want het was natuurlijk voor het eerst dat ze zich in een hotel netjes moesten gaan gedragen en gelukkig hebben ze dat ook gedaan.

De reis via de Eurotunnel verliep voorspoedig tot dat we in Engeland onder Londen kwamen. Hier waren ze, zoals altijd, met de weg bezig en dit veroorzaakte natuurlijk lange files. Iets later dan gepland kwamen we bij het hotel aan en zijn we eerst met de hounds gaan lopen. Het grootste gedeelte van het enorme landgoed was in beslag genomen door een golfcourse maar er waren ook een paar sportvelden waar geen kip te zien was. Hier hebben we dagelijks Brandir en Bernice lekker kunnen laten ravotten want dat hebben ze toch echt nodig! Helaas vergaten we iedere keer het fototoestel mee te nemen anders hadden we echt wel een paar hele mooie plaatjes gehad. Jammer! Brandir vond al die Deerhounds erg spannend, iedere keer als er ergens iemand met een Deerhound aan de lijn liep moest hij dat goed bekijken, net alsof hij nog nooit een Deerhound had gezien! Hij wilde ze ook altijd allemaal begroeten en vooral de hele kleine pupjes vond hij schitterend. Op een gegeven moment stonden we te praten met Mick Peach toen Toby, de fokker van Brandir en Bernice, op ons af kwam. Een vreugdevol weerzien en na even goed kijken herkenden ook de pups Toby. Het was mij wel opgevallen dat er in één van de auto’s die bij ons stonden, een Deerhound zeer geïnteresseerd naar ons stond te kijken. Totdat Betina naar ons toe kwam en zei dat het Cscarf was! Ik ben gelijk naar hem toegelopen en door het autorek heen werd ik helemaal afgelikt. Betina had zeer ernstig haar enkel verzwikt en hierop bood ik meteen aan om Cscarf de volgende dag te showen. Dat vond ze wel een goed idee.

Op zaterdag moesten we vroeg uit de veren want Brandir zat in de eerste klas. Keurmeester was Sandy Platt van de Charbonell Deerhounds. Het weer was gelukkig iets beter dan vrijdag, minder wind maar nog wel erg fris. Het zonnetje scheen waterig maar in de loop van de dag werd ze sterker en als de wind er even niet was, was het heerlijk. Brandir zat in de Puppy klas waarin er 11 gemeld waren maar hiervan waren er 8 aanwezig. Hij kon zich niet erg concentreren op het showen, al die Deerhounds om de ring waar hij niet heen mocht was wel erg moeilijk voor hem. Hij keek zijn ogen uit! Maar toch wierp de ringtraining, die ik een paar weken met hem gevolgd had, zijn vruchten af. Het lopen ging prima en af en toe bleef hij ook netjes staan, door de spanning iets te gespannen en hierdoor iets te weinig hoeking tonend maar ik mocht niet klagen want hij werd derde!

Cscarf stond in Open Dog, 10 gemeld, 7 aanwezig. Hij liet zich heel goed showen door mij en ondanks dat hij niet in topconditie was, liep hij als een speer, ik kon hem af en toe amper bijhouden. Hij werd als tweede geplaatst, achter de Crufts winnaar van dit jaar. Uiteindelijk werd hij reserve Best Dog, 45 reuen achter zich latend!

Zondag stonden we wederom vroeg op daar ik Betina had beloofd om met Cscarf in de Champion Parade te lopen. Om half tien waren we bij de ring maar er was nog nagenoeg niemand aanwezig. Normaal krijg je op vrijdag bij aankomst een map met alle informatie betreffende zo’n weekend; hoe laat, wat en waar. Erg handig. Maar deze keer hadden we niets ontvangen en moesten we het iedere keer aan iemand vragen met het gevolg dat we af en toe tegenstrijdige informatie kregen. Enfin, we waren duidelijk te vroeg maar dit had het voordeel dat Brandir en Bernice even konden wennen aan de doedelzakspeler. Ze vonden het erg interessant en moesten het van dichtbij bekijken. Kwart over tien waren de meeste Engelse Kampioenen aanwezig en moest ik voorop met Cscarf achter de doedelzakspeler aan richting de ring. Ik heb dit nu al een aantal keren gedaan en vind dit altijd een erg emotioneel moment. Mary Girling stelde iedere kampioen voor en tijdens de ereronde door de ring werden we door de omstanders beloond met een luid applaus. Hierna snel een kam door Brandir want die was gemeld voor de Maiden Dog or Bitch Class. Hij was wat relaxter, wat gewend aan alle Deerhounds om de ring en showde een stuk beter. Hij werd derde van de vijf en kreeg zijn tweede mooie gele rozet. Een prachtig speeltje!

Na nog even genoten te hebben van het prachtige weer, alle Deerhounds en onze vrienden en bekenden gedag te hebben gezegd, zijn we weer richting Nederland vertrokken. Natuurlijk hadden we weer file in België en kwamen ’s avonds na achten moe maar voldaan thuis. Het was een heel gezellig weekend en de pups hebben weer veel geleerd!