o'cockaigne

Intussen heeft Calhoun zijn derde chemokuur gehad en gelukkig wederom geen vervelende bijwerkingen. De eerste vier dagen na het toedienen krijgt hij wel Cerenia tabletjes tegen misselijkheid en die doen hun werk prima. Hij blijft gewoon eten. Ook de Peroxicam krijgt hij nog steeds. Wel is hij momenteel zijn garnituur aan het verliezen. Ook zijn poten worden steeds kaler. Maar als dat het ergste is, teken ik ervoor.

Johan de Vos heeft besloten om Calhoun de ene keer Carboplatin en de andere keer Epirubicine toe te dienen dit in verband met het soort Osteosarcoom. Nu maar hopen dat het gewenste effect zich ook openbaart; een langere levensduur. Wel krijgt Calhoun holistische ondersteuning en geeft ik hem sinds kort ook Salvestrol. Dit schijnt zeer sterk celbeschermend te werken en we hebben er al zeer positieve verhalen over gehoord. Dus proberen maar!

Wij zijn er intussen wel achter dat bij Calhoun z’n gehoor in zijn linkerachterpoot zat. Luisteren doet hij amper en zeker als hij denkt iets te zien of erg graag iets wil zien, is hij weg. Ik kan dan maar het beste een beetje achter hem aan lopen want komen doet hij in principe toch niet. Als ik dan maar in zijn buurt blijf en op een gegeven moment de anderen luid en duidelijk een koekje geef, komt hij vanzelf weer terug. Wel lastig, want je moet er wel de tijd voor nemen, even vlug uitlaten voor je een afspraak hebt is er niet meer bij. Hem aan de riem houden is erg lastig omdat zijn tempo heel anders is en het voor hem vrij moeilijk is om langzamer te lopen. Wil ik zo lopen dat het voor hem makkelijk gaat, dan moet ik joggen. Dat houd ik wel even vol maar geen 20 minuten of langer! Het is ook best wel beangstigend als hij ergens achteraan schiet, als er iets met zijn rechterachterpoot gebeurt hebben we een groot probleem. Maar ja, hij moet nog wel een beetje zichzelf kunnen blijven en van het leven genieten.