o'cockaigne

Zondag 23 december begint Calhoun’s scrotum op te zwellen, en niet zo’n beetje! Dit is natuurlijk zeer pijnlijk en met een koude doek probeer ik het te koelen. Het helpt wel iets maar veel afnemen in omvang doet z’n scrotum niet. Maandag moet ik terug voor controle, Rens geeft een spray mee maar dit maakt het alleen maar erger! Mede doordat hij constant op zijn goede zij ligt begint zijn huid al gauw te smetten aan de kant die afgesloten is van frisse lucht. Eerste Kertsdag komen mijn zussen eten en ik bel gauw Astrid op of ze niet nog wat babypoeder of talkpoeder heeft staan. Dat heeft ze en zal het meenemen. Ook heb ik nog kleine repen badstof en in combinatie met de poeder krijg ik Calhoun’s huidje weer droog. Maar het blijft oppassen want de huid is goed kapot. Ik ben er dag en nacht mee bezig want hij is de laatste nachten vrij onrustig. Na verloop van tijd vormen er zich grote korsten en op vrijdagochtend ziet het er allemaal veel beter uit, niet meer zo opgezwollen en rood.

Ik had voor 5 dagen antibiotica meegekregen, dus woensdagavond kreeg hij z’n laatste tablet. Donderdag zag de wond er nog prachtig uit, niet dik, niet rood. Maar in de loop van de vrijdagmiddag begonnen er zich rode plekken te vormen en zag het gehechte stuk er wat opgezwollen uit. Al die tijd heeft Calhoun geen verhoging gehad, 37,8 was het hoogste! Maar nu was het 38,8 en ik maakte me grote zorgen. Ik heb toen natuurlijk gelijk nieuwe antibiotica gehaald maar die nacht was Calhoun erg onrustig en zijn temperatuur was opgelopen tot 39 graden. Bij een Deerhound dus echt niet goed. Het leek ook wel of hij bang was in het donker en hij sliep dus weer bij ons op bed.  Zaterdag toch maar weer even naar de dierenarts en deze heeft Calhoun een pijnstillende injectie gegeven en zei dat ik de Tramadol (pijnstiller) wel iets kon verhogen. Eenmaal thuis werd, na verloop van tijd, Calhoun rustig. Zeer rustig, hij leek wel gedrogeerd! Veel trek in eten had hij niet, die avond, ondanks het blikje tonijn wat ik er doorheen had geroerd. Ik kreeg gelukkig het meeste, met de medicijnen, naar binnen. Ik had goede hoop dat Calhoun goed zou slapen maar na anderhalf uur hoorde ik hem opstaan en van z’n bed afspringen, hij wilde persé bij ons op bed. Tegen de ochtend begon hij te piepen, plassen moest hij niet. Hij bleef piepen, ook nadat hij uit was geweest en met lange tanden had gegeten. Ik was intussen ten einde raad en stuurde een mailtje naar Cecilia van der Drift, de dierentolk die mij zo goed geholpen heeft met Amy. Alhoewel het zondag is, kreeg ik een paar uur later een mailtje terug dat ze  vanavond wel even tijd had voor ons. Intussen was Calhoun gelukkig wat rustiger geworden en lag lekker te slapen.

Eind van de middag belde Cecilia en na een klein half uurtje was ik niet alleen gerust gesteld en een stuk wijzer maar ook Calhoun maakte  een veel rustigere indruk. De angst van Calhoun komt voort uit het feit dat hij niet weet wat er met zijn lichaam aan de hand is, alles voelt anders aan dan normaal. Hij heeft spierpijn (dat dacht ik al) ten gevolge van de andere belasting van zijn spieren en gewrichten. Veel pijn heeft hij niet maar het voelt geirriteerd aan. Wel is hij opgelucht om van zijn zere poot af te zijn en hij begrijpt ook waarom dat is gebeurd. Cecilia heeft hem ook verteld dat als de chemokuur begint dat hij dan weer allerlei andere gevoelens krijgt maar dat het uiteindelijk allemaal goed komt….en daar houden we het maar op.

Het is nu half tien ’s avonds, Calhoun is rustig, hij heeft goed gegeten en ligt lekker te slapen, hoe lang, dat merken we nog wel.

Blijft u duimen voor ons??!!