5-7-1999

Edle Emmy vom Welzerberg

7-12-2012

Na lang wikken en wegen, piekeren en peinzen heb ik besloten om Amy haar rust te geven. Aan de ene kant was ze nog erg goed maar regelmatig toonde ze dat ze eigenlijk op was. Ze kreeg last van haar rug en dit maakte het problematisch om haar overeind te helpen. Ook haar benen begonnen steeds vaker ongecoördineerd te bewegen waardoor ze af en toe zeer onstabiel was. Liep ze eenmaal een kleine honderd meter dan ging het wel weer. De laatste twee dagen wilde ze perse ’s morgens met ons mee wandelen en dat ging eigenlijk ook prima. Natuurlijk paste ik de afstand aan (zo’n 800/900 meter) maar een klein half uurtje waren we toch al gauw onderweg. Haar alleen laten durfde ik niet meer. Het was al een paar keer gebeurd dat als ik thuis kwam of onder de douce vandaan kwam, dat ze ergens in een hoekje op de grond lag en niet meer zelf overeind kon komen. Grote angstogen en een zeer hoge hartslag zorgde er dan voor dat ik gelijk de Rescue Spray ter hand nam en zowel haar als mezelf een shotje gaf. Het was dan moeilijk om haar overeind te krijgen en het deed haar altijd pijn. De meeste oude hounds worden zeer mager en wegen bijna niets meer maar Oma Amy niet, die was nog geen gram afgevallen en woog nog steeds 39 kilo. Ook qua bespiering viel het nog niet tegen. Maar al met al liepen we ook aardig wat af. Ze gaf  het niet altijd goed aan als ze moest plassen of poepen en lag daarom altijd op een onderlegger en handdoek maar de laatste tijd was de handdoek eigenlijk maar zelden nat. Ze gaf steeds beter aan als ze naar buiten moest. En eenmaal buiten vond ze het wel lekker en kon dan echt een stukje willen lopen. Soms bleef ze ook lange tijd stilstaan om alleen maar een beetje om zich heen te kijken, hier kreeg ik altijd de pip van want zeker midden in de nacht in  je pyjamaatje is dat niet zo’n pretje! Eigenlijk moest ze er iedere nacht wel een keertje uit. Een paar weken geleden deden we haar dan een halsband om met een lampje, zo konden we haar een beetje volgen in het bos maar toen ze steeds onstabieler werd ging ik altijd maar mee voor de zekerheid. Aan de riem voelde ze zich ook zekerder en zette het dan op een “lopen”. Dit werd de laatste dagen wel minder (behalve ’s nachts!) en ook haar eetlust nam af. De ene dag wilde ze graag eendagskuikens de andere dag kippennekken en soms gewoon haar prakje. Maar met wat geraspte kaas erover of een blikje tonijn erdoor kregen we de nodige pilletjes en supplementen er goed in. Als supplementen die haar echt goed hebben gedaan kreeg ze Cholodin (tegen dementie), Cosequin (verlichting bij artrose), L-Carnitine (goed voor hart en spieren) en vitamine B (goed voor erg veel dingen). Ook haar gehoor ging ineens de laatste weken hardhollend achteruit. Dit maakte haar ook onzeker daar ze af en toe schrok als je ineens “om de hoek kwam”.

De laatste weken werd Amy softer. Ze gromde niet meer zo vaak tegen Brandir en de andere als die te dicht in de buurt kwamen. Maar af en toe schoot ze nog wel eens uit haar slof om duidelijk te maken dat ze nog wel de baas was. Brandir bleef altijd uiterst lief en onderdanig maar probeerde intussen wel haar vriendje te worden. En dat is gelukt! Op een gegeven moment toen ik met Amy zat te knuffelen kroop Brandir gauw achter Amy op haar bedje en liet zich langzaam zakken. Amy keek niet op of om en tolereerde zelfs dat hij tegen haar aan kwam te liggen. Ook mocht Brandir haar oren en snoetje een beetje poetsen.Uniek!!!

Op 1 december hebben we de Kerstfoto’s genomen. We wilden allebei dat Amy er ook nog opstaat ook al wisten we dat ze niet meer zo lang te leven had. Ik heb tot tweemaal toe contact gehad met Cecilia van der Drift, zij is dierentolk en legt telepatisch contact door middel van een foto. De eerste keer vertelde zij mij dat Amy er nog niet klaar voor was, Amy had toen een paar keer last gehad van koorts en hoge hartslag en ik meende dat het haar einde was. Amy besliste inderdaad anders en knapte helemaal op. Alleen de pijn in haar rug bleef en werd zelfs erger. Op het laatst kon ze amper op haar zij gaan liggen en om dan vervolgens weer overeind te komen was een crime. Ook kreeg ze ondanks de Furosemide, het af en toe benauwd. De tweede keer dat ik Cecilia min of meer in paniek opbelde omdat ik  het niet meer zag zitten, vond Amy het nog een dag te vroeg om te sterven, ze wilde wel eerst een beetje aan het idee wennen. Oké, morgen dan. Donderdag belde ik naar de kliniek maar Rens, onze dierenarts, kon niet komen daar hij tot 7 uur dienst had en daarna oproepbaar moest blijven. Dan maar vrijdag. Ik vertelde Amy hoe de vork in de steel zat en dat ze nog een dagje bij ons moest blijven. Vrijdagochtend wilde ze wel weer mee wandelen maar na het eten, wat er met tegenzin in ging, zag ik dat ze afstand ging nemen. Daar het gesneeuwd had en het er perfect uitzag voor DE KERSTFOTO wilde ik perse nieuwe foto’s maken met Amy er nog bij. Nu kon het nog! Amy had er eigenlijk helemaal geen zin meer in en stribbelde wat tegen maar .. heel af en toe mag ik ook wat egoïstisch zijn en stond erop dat ze op de foto ging. En het is gelukt! Deze Kerstfoto zal binnenkort openbaar worden gemaakt.

Gisteravond kwam Rens. Amy is rustig op haar eigen waardige manier ingeslapen. Het doet pijn, erg veel pijn om van zo’n groot stuk van je leven afscheid te moeten nemen maar het is acceptabel. Ze heeft een goed, lang, rijk leven gehad en heeft veel vrienden gemaakt die ze vast allemaal, net als haar kinderen en kleinkind, zal of reeds is tegen gekomen aan de ander kant van de Rainbow Bridge.

Tot ziens mijn allerliefste Amy!