o'cockaigne

        Het Europees Coursing Kampioenschap  in Hongarije.

Donderdagochtend, 31 mei, vertrekken we, Sonja en wij, richting Tsjechië. Vlak voor de Tsjechische grens slaan we nog 60 kilo vlees in voor de hounds. Het past maar net in de vier vriezertjes die we bij ons hebben maar het moet net voldoende zijn om onze 8 hounds iedere dag van een normale maaltijd te kunnen voorzien. We blijven een aantal dagen op een leuke camping in het plaatsje Červená Řečice, een eindje onder Praag, overnachten. Het is er zeer spannend want het stikt er van het wild. De oudere dames; Coney, Caintha, Lavinia en nog niet zo oude Silva kunnen wel los. Als ze wat zien zetten ze de achtervolging in maar stoppen al gauw als het terrein wat te ruw wordt of de afstand te groot. Heerlijke wandelingen hebben we daar gemaakt maar de routes op de wandelkaart klopte niet helemaal. Voetpaden die door een vier meter brede en minstens een meter diepe beek gaan kan men slecht volgen. Tussendoor kregen we een paar heftige regenbuien op onze kop en toen we na wat ronddwalen uiteindelijk de goede weg weer hadden gevonden en doorweekt terug kwamen op de camping, was een goede hete douche na het glas sekt erg lekker. In de loop van de zondag rijden we door naar Lipot, daar zou een mooie camping zijn. Helaas is dit niet het geval, het stikt er van de muggen en we kunnen er absoluut niet met het hounds lopen. Dan maar doorrijden naar Pannonhalma alwaar we een camping vinden die tegen een berghelling op ligt. We kunnen maar net boven komen met onze combinatie en Sonja met haar camper maar vinden daar een leuke plaats met veel schaduw. De volgende dag blijkt alleen dat wij op een mierenstraat staan en in de loop van de dag zit onze hele caravan vol met mieren, ze lopen zelfs over mijn bed!

Op woensdag ochtend vertrekken we richting Dunakeszi alwaar gedurende 3 dagen het EKC zal plaatsvinden op een gigantisch terrein van een paardenrenbaan. Na een dodenrit door het centrum van Budapest belanden we in de omgeving van het coursingterrein maar na vele rondjes rijden vinden we de ingang nog steeds niet. Sonja gaat met haar camper kijken of ze de ingang kan vinden, zij is wat wendbaarder dan wij. Na een tijdje roept ze ons via de walkie talkie op, ze heeft het gevonden maar intussen heeft een goedbedoelende man ons gezegd dat zijn vrouw wel even voor zou rijden om ons de weg te wijzen. Ook al zeggen wij dat we het al weten, we moeten achter hun aan rijden en we hoeven echt niet te proberen hun af te schudden want zodra ze merken dat we iets anders van plan zijn stoppen ze en springt de man druk gebarend uit de auto. Uiteindelijk gaan we dus de verkeerde kant op en op een rotonde weten we ze te lozen en keren terug. Het laatste onduidelijke bordje ontbreekt en velen zullen nog volgen die hierdoor de ingang niet kunnen vinden. Ook al maken we de vriendelijke mensen bij de ingang van de “camping” hierop attent, een dag later hangt er nog geen bordje. We instaleren ons op een groot terrein met verdord gras en hele gemene distels, geen schaduw. Na dat we alles hebben opgebouwd hak ik eerst de distels uit ons tuintje. Het schepje dat ik hiervoor gebruik wordt nog door vele anderen voor hetzelfde doel gebruikt. Sonja klimt voor het eerst in haar leven op haar kamper om het dakraam te bekleden zodat de zon er niet doorheen knalt en het wel open kan blijven staan. Op het moment dat ik de riemen van de hounds uit de auto wil halen komen we er achter dat deze op de camping, zo’n 150 kilometer verderop, in Pannonhalma zijn blijven hangen. Simon moet ze helaas gaan halen wat hem veel tijd gaat kosten daar hij heen en terug dwars door Budapest moet. Intussen maken Sonja en ik alles verder af en gaan met de hounds lopen. Nu kunnen de meesten nog wel los, die paar reserve lijnen zijn voldoende. Tijdens de wandeling met de hounds zien we al gauw dat de bodem vol zit met enorme gaten. Welk dier dit veroorzaakt is ons niet duidelijk, wel zien we op honderd meter afstand een hamsterachtig dier ter grote van een klein konijn zo’n gat in duiken. Dit is op een van de coursingterreinen waar ze druk doende zijn het parcours uit te zetten. Terwijl we het er over hebben flitst er opeens een hound voorbij, voor hem uit het haas. Zonder waarschuwing zijn ze gaan draaien en natuurlijk schieten Caintha, Coney, Lavinia en Silva er achter aan. De afstand is te groot dus de meesten komen al snel terug, Caintha geeft niet zo snel op maar als het haas bij de opvang wordt stil gelegd komt ook zij gauw naar ons terug met pretlichtjes in de ogen; “Dat was leuk!”. Twee tellen later komt er een autootje met behoorlijke snelheid naar ons toe. Oei, iemand is boos op ons, denk ik maar even later stapt Miklos Levente uit en vraagt of wij misschien een paar hounds hebben om te laten lopen zodat de draaier nog even kan oefenen. Hier hebben wij geen goed gevoel bij en vertellen dat we het aan anderen zullen vragen en dat wij zelf niets hebben omdat ze te oud zijn of vrijdag moeten lopen. Een paar dagen later zien we drie van die vreemde jongen dieren spelen bij de ingang van een hol maar wat het zijn weten we nog steeds niet. Ons Hongaars is ook niet toereikend om het te vragen en zij weten de naam niet in het Engels of Duits. (Bij thuiskomst heeft Sonja even gegoogeld en het blijken grondeekhoorns te zijn).

Donderdagmiddag is de dierenartscontrole voor de hounds die op vrijdag lopen. Het is snikheet en we wachten tot de rij minimaal is. De rij bij de dierenarts is snel weg maar pas hierna wordt de identiteit gecontroleerd en dit levert nogal problemen op. Er is maar 1 chipreader en deze is niet zo nauwkeurig zodat het soms erg lang duurt voordat ze de chip gevonden hebben. Ook vlak voor ons wordt een Barsoi van voor tot achter geread maar de chip is niet te vinden, wij zijn intussen maar met Calhoun en Cheytah onder de partytent in de schaduw gaan staan. Na een dikke 10 minuten wordt de Barsoi terzijde gezet en kunnen wij verder. Om 7 uur is de officiële opening, deze wordt gehouden op een terreintje een kleine kilometer verderop. Waarom niet bij de cateringtenten die vlak naast de “camping” staan? De geluidsinstallatie was niet toereikend, men moest zich inspannen om iets van de woorden van Dr. Levente Miklos te verstaan maar gelukkig werden er geen lange speeches gehouden. Wel leuk was de presentatie/demonstratie van drie Hongaarse hondenrassen; twee Kuvaszen, een Pumi en een Puli. Met z’n vieren deden ze een gehoorzaamheid demonstratie en afzonderlijk deden de Kuvaszen verschillende kunstjes en gehoorzaamheid oefeningen, de Puli een frisbee demonstratie en de Pumi doggydance. Na de opening kon men mee lopen naar het gemeentehuis voor een glaasje sekt, helaas was de burgemeester niet aanwezig en de laatste die aankwamen viste achter het sektnet. Daar wij de hounds bij de caravan en camper hadden gelaten, keerden ook wij terug, het was tenslotte nog steeds ontzettend warm. Wij hebben gelukkig twee ventilatoren en een plantenspuit meegenomen om Oma Amy koel te kunnen houden.

Vrijdagochtend vroeg uit de veren, onze hounds moeten vandaag lopen. 14 Deerhound teven en 11 reuen zijn er gemeld, 1 reu is absent. Van deze 25 gemelde Deerhounds komen er 2 uit Nederland, 9 uit Duitsland, 6 uit Tsjechië, 1 uit Rusland, 1 uit Zwitserland, 2 uit Zweden, 2 uit Finland, 1 uit Noorwegen en 1 uit Slowakije. Aanvankelijk zouden ze beginnen met de Deerhound teven op veld 2 en op veld 1 waren eerst een dikke 60 Barsoi’s gepland voordat daar de Deerhound reuen zouden lopen. Het is erg vervelend als een ras wordt gescheiden, je bent dan de hele dag aan het in- en uitlopen en hebt haast geen tijd om naar andere rassen te kijken. Maar toen Simon terug kwam van de Chef d’ Equipe-meeting bleek dat het programma iets was omgegooid en dat eerst de Azawakh’s op veld 2 zouden lopen. Hierdoor kwamen de Deerhounds dichter bij elkaar te liggen en liep onze planning qua voeren aardig in het honderd. Ik heb toen maar snel wat in elkaar geflanst voor de niet-lopers en Cheytah en Calhoun een pannenkoek gegeven. Cheytah was in de vierde course ingedeeld met Chabibi’s Nice van Ulla Schwarze (D). Dat is een behoorlijk snelle hound en aangezien Cheytah nog steeds knap schijndrachtig was, verwachtte we er ook niet veel van. En dat klopte, ze liep niet lekker. Calhoun moest tegen twaalven aan de bak, de temperatuur was aardig aan het oplopen dus ik maakte hem maar goed nat. Intussen probeerde ik Simon te bereiken, hij was op het andere terrein maar zou terugkomen om Calhoun in te lopen en te starten. Ik kreeg hem niet te pakken en raakte lichtelijk geïrriteerd. Zoals gewoonlijk ging ik zo laat mogelijk naar het veld en kwam onderweg Simon tegen. Sonja was intussen naar hem opzoek gegaan dus nu moesten we haar weer zien te bereiken. Enfin, aangekomen op veld 1 moest ik toch langer wachten dan mij lief was. Calhoun was ingedeeld met Collin Eimhir Irater van Marianna Schmuckova uit Slowakije. Simon zou hem weer starten in de hoop dat het goed zou gaan maar helaas … het mocht niet baten. Calhoun had mijn stress allang opgepikt. Hij ging helemaal niet van start, sprong wat heen en weer en na veel aanmoediging ging hij alsnog. Hij liep in een rechte lijn richting de haas maar kwam halverwege de andere reu tegen die was blijven staan, Calhoun wilde op het laatste moment over hem heen springen maar botste tegen hem op, einde course. En wat mij betreft ook zijn laatste cours, ik ga bij thuiskomst geraniums kopen en er achter zitten.

Enfin, in de loop van de dag liep de temperatuur op tot over de 50 graden Celsius in de zon en dat is waar de hounds lopen. In de schaduw bereikte het kwik de 39 graden! De ondergrond was ook zeer droog en warm. Als dan de lichaamstemperatuur na het lopen ongeveer 42 graden is en de omgevingstemperatuur veel hoger, kan de hound zijn warmte niet meer kwijt en is het risico van ernstige schade aan organen en andere weefsels zeer groot, tot zelfs de dood als gevolg. En toch waren er nog mensen die hun hounds hadden willen laten lopen!! Puur vanwege de titel. Waar ben je dan mee bezig! Gelukkig werd na vele heftige discussies en overleg met de dierenarts besloten om de wedstrijd af te breken. Het is natuurlijk vreselijk balen, zeker voor degene die eerst op veld 2 hadden gelopen want dit was echt een waardeloos parcours met een hele slechte draaier. De hounds die afsneden en heel snel waren stonden gegarandeerd bovenaan, de hounds die meer volgden zouden op veld 1 veel beter uit de bus komen. Dus ettelijke eigenaren (ik spreek hier niet alleen van Deerhound eigenaren) van de hounds die wisten dat ze niet zo goed gescoord hadden, wilde wel graag dat het doorging om nog een kans te krijgen op veld 1. Gelukkig was de tussenstand na de eerste omloop niet bekend gemaakt zodat niemand wist waar zijn hound precies geëindigd was en zodoende was iedereen die die dag gelopen had, om 7 uur bij de prijsuitreiking. Deze was sober maar door het goede weer zorgde iedereen er wel voor dat er sfeer hing. Bij de Deerhounds was de uitslag niet verrassend. Bij de reuen ging de titel naar Islay’s Gilroy van Diana Schenk (D), tweede werd de winnaar van vorig jaar Cunamara’s Miles van Eva Petzold (D), derde was Alferon Irsias van Hana Richterova (CZ), vierde Wolfscastle Strammish van Irene Skau & Steinar Mathisen uit Noorwegen, vijfde Kilbourne Harvest Moon en zesde Blixten the Great Scott, beide van Marja-Leena Arhima-Oinonen & Inger Oinonen & Kyosti Oinonen uit Finland.

Bij de teven won Islay’s Hollyhook, tweede werd Islay’s Fran Fine en derde Islay’s Hyra, alle drie van Ira & Joachim Johannsen uit Duitsland, vierde werd Chabibi’s Nice van Ulla Schwarze (D), vijfde Beria of Redbrook van May-Britt Jörder & Joachim Faenger (D) en zesde was Pitlochry’s Grand Cru. Het bevreemde ons zeer dat deze laatste geplaatst is daar zij met een gigantische dikke teen, waarmee ze geen stap meer wilde verzetten vanwege de enorme pijn, van het veld kwam. Zij had natuurlijk afgemeld moeten worden bij het secretariaat maar dit was dus duidelijk niet gebeurd. Was de eigenaar van plan geweest om haar ’s middags gewoon weer te laten lopen?! Enfin, Calhoun eindigde dus met een “afwijzing voor de dag “ en Cheytah als één na laatste. Na enige twijfel besloten we om ze toch maar niet tot worst te vermalen maar we hebben ze er wel stevig mee gedreigd!

Het moet mij echter toch van het hart dat er ettelijke Deerhounds waren die absoluut niet meer binnen de rasstandaard vallen. Ook hun manier van voortbewegen is atypisch. Helaas zien de meeste juryleden alleen maar de enorme snelheid die ze kunnen ontwikkelen en geven ze hiervoor veel punten. Het zou toch werkelijk zonde zijn als we in de toekomst te maken krijgen met hetzelfde probleem als bij de Afghanen en de Whippets; het showtype en het rentype. Ik moet er niet aan denken! Helaas zijn er keurmeesters die deze Deerhounds op tentoonstellingen zelfs met een Uitmuntend beoordelen terwijl ze hoogstens een Matig zouden moeten krijgen.

De volgende dagen blijkt nog sterker hoe slecht alles geregeld is, geen extra draaimachines (gelukkig hebben de Finnen en wij er wel één meegenomen en wordt die van Finland ingezet als er één kapot gaat), maar 1 dierenarts en 1 chipreader die niet goed functioneert, maar af en toe drinken en eten voor de medewerkers (erg vervelend als je ‘s morgens rekent op een ontbijt en je moet met een lege maag het veld op), een secretariaat dat niet goed functioneert (op zondag worden zelfs onze Ans Rebel en Anneke de Kraker gevraagd om te assisteren, zij halen een boel fouten uit de uitslagen van vrijdag. Het blijkt dat de volgorde van belangrijkheid van de criteria verkeerd was gebruikt bij de eindbeoordeling als twee hounds een gelijk aantal punten hadden), communicatie problemen waardoor o.a. afspraken niet worden na gekomen, een geluidsinstallatie die amper functioneert en prijsuitreikingen met verkeerde hounds op het podium (dat bestond uit drie plaatsingsbordjes zodat wij allemaal op vrijdag dachten dat er maar drie hounds geplaatst zouden worden). Was het vorig jaar in Nederland uitermate slecht georganiseerd behalve de techniek op de velden, hier heeft men het weten te overtreffen. De enige positieve dingen waren dat er voldoende toiletten waren die wel gereinigd werden, er was voldoende water binnen bereik en het vuil werd regelmatig opgeruimd alhoewel de hoeveelheid containers wel meer mocht zijn en de poepzakjes ontbraken. Maar de mensen gaan het steeds beter doen, er waren maar weinig uitwerpselen te vinden op het terrein. Ook waren er tenten waar men een biertje kon kopen en wat te eten kon krijgen en wat stands met verschillende hondenspullen.

Er was afgesproken dat ze zaterdag vanwege de temperatuur eerder zouden beginnen; niet dus. Eerst moesten de gaten van de grondeekhoorns weer gedicht worden en om 8.30 uur liep pas course 4 op veld 2. Terwijl er in de ochtend zo’n 40 courses gedraaid moesten worden. Om ongeveer 10.00 uur was het al 42° in de zon maar natuurlijk ging alles gewoon door. Aan het eind van de ochtend vielen er een paar druppels regen en koelt het af tot 31° maar om 15.00 uur is het weer 45° in de zon. Dan blijkt dat de computers op tilt zijn geslagen en wordt besloten om pas na 16.00 uur verder te gaan met de tweede omloop. Daar er in de ochtend een Duits jurylid de Saluki’s had beoordeeld, moest een ander Duits jurylid dat voor de middag stond ingedeeld om de Saluki’s te jureren, het veld ruimen en de Afghanen op het andere terrein gaan jureren. Dit vond ze niet zo leuk en besloot om eerst maar eens het terrein op gaten te controleren. Natuurlijk werden er weer ettelijke gevonden en moesten dezen eerst weer worden gedicht. Het wordt 16.30 uur eer ze verder gaan. Het is dan weer iets afgekoeld maar als de dierenarts een ruggengraat had gehad, was ook deze omloop niet door gegaan. De laatste course was om half acht en om negen uur zou de prijsuitreiking zijn, iets over negenen is het daar al donker! Omdat het inmiddels aan het onweren was, kon ik niet mee. Onze Oma Amy is panisch voor onweer en ondanks de “stressdruppeltjes” die ik voor haar heb durf ik ze echt niet alleen te laten. Kon je van vrijdag op zaterdag haast niet slapen van de hitte die bleef hangen, zaterdag- en zondagnacht kon ik niet slapen vanwege het heftige onweer. Tot twee uur in de nacht heb ik bij Amy gezeten om vervolgens om half vier weer door haar gewekt te worden omdat ze moest plassen! En dan zijn er nog mensen die denken dat ik lekker vakantie heb!

Zondag is het bewolkt en een stuk aangenamer maar nog steeds te warm om een lekkere wandeling te maken met de hounds. De meeste mensen zijn alweer vertrokken en de camping maakt een trieste indruk met al die lege plekken. Er hangt ook helemaal geen gezellige sfeer en iedereen is aan het mopperen over de vreselijke slechte organisatie. Tot overmaat van ramp lopen de Whippet teven en reuen op verschillende velden en moet er zowel ’s morgens als ’s middags gewacht worden tot een van beide klaar is om met het andere geslacht te kunnen beginnen. Dit kost zo ontzettend veel tijd en mede doordat om half vier nog niet gestart kan worden omdat de indeling van de Whippet teven er nog niet is en er een probleem is bij de Italiaanse Windhondjes helemaal aan het eind van de dag, begint de prijsuitreiking pas om half elf ’s avonds! Omdat op zaterdag zowel bij de Afghanen teven als de Greyhound teven en reuen een fout was gemaakt met de geplaatste hounds, moesten deze prijsuitreikingen opnieuw worden gedaan. Het was uitermate saai, er hing totaal geen sfeer en zelfs door uitbundig mee te zingen en te klappen kregen de Italianen en wij Nederlanders de andere landen niet warm voor wat enthousiasme. Uiteindelijk doofde alles als een kaarsje uit.

Poei, poei, wat een triest, super slecht EKC. Het hoeft echt niet allemaal op en top te zijn maar als een organisatie geen hulp wil accepteren, adviezen in de wind slaat, door eergevoel, hoogmoedswaanzin en onderschatting fouten maakt, zich niet aan reglementen houdt en hierdoor alle deelnemers dupeert, die toch samen vele tienduizenden kilometers hebben gereisd en er veel geld voor over hebben gehad om te komen (denk maar aan de Noren!!) dan is er maar één woord dat van toepassing is: SCHANDALIG.

Maandagochtend pakken we de boel nat in, wat een armoe, hoe passend. We gaan terug naar de camping in Červená Řečice in Tsjechië maar ongeveer 35 kilometer voor de afslag gilt Sonja, die vlak achter ons rijdt, door de walkietalkie dat de caravan een lekke band heeft. Het vreemde is dat hij totaal niet slingert zodat wij het dus absoluut niet merkten. We zitten op dat moment op de linker weghelft en zijn een sliert vrachtwagens aan het inhalen. Langzaam maar duidelijk wringen we ons naar rechts en belanden op een zeer smalle vluchtstrook. Zelf de band verwisselen is geen optie daar het de linker is en deze snelweg de hoofdader door Tsjechië is van Budapest naar Praag, die uitermate druk bereden wordt door vrachtverkeer. We bellen de hulpdienst en terwijl we hierop wachten stopt er voor ons een autootje. Hieruit stapt, als een engeltje uit de hemel, Veronika, de FCI gedelegeerde waarmee Simon het afgelopen weekend intensief heeft samen gewerkt. Ze was ons eerst voorbij gereden maar toen ze zag dat wij het waren is ze vele kilometers verderop omgekeerd en terug gereden om ons te komen helpen. Zij belt de politie zodat die de situatie wat veiliger kan maken en er wat meer spoed achter kan zetten. Wat heerlijk dat er iemand is die Tsjechisch spreekt en ook behoorlijk goed Engels anders hadden we toch een enorm probleem gehad want wat blijkt; het bijgeleverde reserve wiel past absoluut niet! Het heeft maar vier gaten voor de bouten en de wielen die onder de caravan zitten hebben er vijf!! (Bij dezen dus even een vreselijke Antireclame voor CARAVAN EXTRA in Oirschot waar wij deze nieuwe caravan twee jaar geleden gekocht hebben. En het is niet het enige foutje dat ze gemaakt hebben!! We hebben bijna doorlopend wel problemen, dan weer met de stroom voorziening omdat de bedrading te dun is, nu weer met de boiler en de toiletdeur die eruit is gevallen en zo gaat het maar door.) De hulpdienst vertrekt met onze velg en komt een dik half uur later terug met twee banden, hij moest ze per paar kopen, één kon niet! Nou ja, voor 80 euro is het probleem opgelost en na hartelijk afscheid te hebben genomen van Veronika rijden we verder om om half zeven op de camping aan te komen alwaar we tijdens het uitlaten van de hounds voor de tweede keer vreselijk het pad bijster zijn. Na dwars door de bush te hebben gedwaald herken ik een punt en van daaruit weten we de weg terug te vinden. Verhongert en verdroogd storten we ons eerst maar op een fles sekt om vervolgens dier en mens van voeding te voorzien. Na een heerlijke warme douche is het goed slapen hoewel ik ’s morgens vroeg, het is nog donker, gewekt wordt door een zuchtend doch doordringend en duidelijk “poeh” ..”poeh” geluid. Het is van een dier, dat weet ik zeker maar welk…? Waarschijnlijk een hert, het stikt ervan. Na nog een paar uurtjes slaap pakken we de boel weer in en vertrekken richting Dresden. Vlak voor de Duitse grens roept Sonja door de walkietalkie dat Elvira, zo heet haar camper, er geen zin meer in heeft. Met 80 kilometer per uur bergaf is niet normaal. We stoppen op de eerste parkeerplaats en kijken of de turboslang nog op z’n plek zit. Alles ziet er goed uit en de temperatuur is ook prima dus besluiten we om in ieder geval de grens over te rijden. We merken al gauw dat Elvira weer vol levensvreugd is, waarschijnlijk een tijdelijke blokkade van de luchttoevoer, en op één van de volgende parkeerplaatsen nemen we afscheid van elkaar en scheiden onze wegen. Sonja gaat richting Hermannsburg en wij willen nog een overnachting maken in Dortmund voordat we doorrijden naar Rijsbergen. Maar vlak voor Dortmund begint het te regenen en het houdt niet meer op. Bij de camperparkeerplaats aangekomen regent het nog steeds. De plaats staat vol met auto’s en één camper, er is nog wel een klein plekje maar dan lopen we constant door een plas bagger de caravan in en uit. Dit zien we niet zitten en besluiten door te rijden naar huis. Om ongeveer half elf zijn we thuis. Blij en een paar illusies armer.