Wat en hoe is een Deerhound.
Een goede Deerhound weet altijd bewondering op te wekken, zowel door zijn imponerende, edele en elegante verschijning als door zijn intelligentie en eerlijke karakter.
Aan de zeer interessante geschiedenis van het ras willen wij hier geen aandacht schenken, die kunt u vinden op vele andere sites die u via de links kunt bereiken en in boeken.
Wel willen we iets vertellen over wat en hoe een Deerhound is. Het zijn onze ervaringen die wij dus vanaf 1984 met Deerhounds hebben. Iedere Deerhound is anders maar het meeste is voor de ervaren Deerhound liefhebber wel herkenbaar.
De Deerhound is dus een windhond, een zelfstandige jager op het oog. Hij is oorspronkelijk gebruikt voor de jacht op herten over zeer ruig en heuvelachtig terrein in Schotland.
Daarom heeft hij ook een ruwharige vacht die 8 á 10 cm. lang is en hem moet beschermen tegen het gure, natte Schotse klimaat en hem tevens enige bescherming geeft tegen eventuele verwondingen die hij tijdens de jacht zou kunnen oplopen.
De lichaamsbouw en het hoofd zijn slank, hij heeft lange, matig gehoekte voorbenen en goed gehoekte achterbenen, de staart is zeer lang en de hals is sierlijk doch erg stevig. De Deerhound heeft niet zo’n lange hals als de Greyhound omdat de Deerhound niet is gefokt om wild van de grond op te pakken maar om een groot hert neer te halen en te doden. Daarom ook, moet de Deerhound groot en krachtig zijn en een zeer goed uithoudingsvermogen kunnen hebben. Eén van de opvallendste kenmerken is zijn ritmische, vloeiende en dansende gangwerk. Dit laatste door de iets sterker gehoekte achterhand en de duidelijk gewelfde lendenpartij, welke essentieel is voor het moeiteloos voortbewegen over heuvelachtig en ruw terrein.
De Deerhound is één van de langst levende grote honden.
Een teef kan een leeftijd van 11 tot 13 jaar behalen en een reu 9 tot 11 jaar. Uitzonderingen daar gelaten. Meestal is het gehoor, het gezichts- en reukvermogen van deze bejaarde “honden” nog zeer goed.
Het duurt lang voordat een Deerhound volwassen is, 3 tot 4 jaar is normaal maar er zijn er ook die pas “af” zijn op 5 jarige leeftijd, zeker de reuen.
Ondanks het feit dat de Deerhound een eerlijke, zachtaardige, intelligente en gezonde hound is, is hij niet erg populair. Misschien komt dit door z’n saaie, grijze vacht en doordat de andere windhonden imposanter (Ierse Wolfshond), gekleurder (Whippet), en/of een aantrekkelijkere vacht hebben (Barzoi, Afghaan).
De Deerhound heeft een aardige “will to please” en is daardoor zeer volgzaam. Sommige Deerhounds vinden het echt leuk om Gedrag en Gehoorzaamheids-cursussen te volgen, andere doen liever aan coursing of baanrennen. Doordat ze zo volgzaam en gemakkelijk gehoorzaam te krijgen zijn, kan je ze tijdens een wandeling loslaten. Ze lopen niet weg en als ze eens achter een konijn aangaan komen ze direct terug als ze het uit het oog verloren zijn.
Een Deerhound is een zeer gevoelige hound. Hij voelt stemmingen en sferen heel goed aan maar kan ook omgekeerd heel goed laten blijken hoe hij zich voelt.
De meeste zijn gauw onder de indruk van een boze stem, dus hardhandig straffen is echt niet nodig.
Deerhounds zijn geen vechtersbazen, zelfs overdreven dominant gedrag is al atypisch omdat ze al groot genoeg zijn en zich dus niet hoeven ‘waar’ te maken. Wel moet een jonge, iets dominante reu op een goede manier begeleid worden, zodat je hem op oudere leeftijd langs agressieve reuen kan praten zonder dat er lelijk wordt gedaan. Het accepteren van agressief gedrag vinden wij absoluut onacceptabel, ze zijn er te groot en te sterk voor. Veel mensen begaan de fout om een Deerhound niet op te voeden omdat ze zo lief zijn. Men denkt dat het allemaal vanzelf gaat maar net als een gewone hond moet ook een Deerhound opgevoed worden wil hij zich later als een ‘echte’ Deerhound kunnen gedragen.
In principe is de Deerhound dus een zeer vredelievende hound en hij is gek met alles wat in zijn omgeving leeft. Op jonge leeftijd zullen ze dan ook naar iedereen en alles toelopen om maar aangehaald te worden. Door hun grootte wil dit nog wel eens problemen geven daar de meeste mensen niet zien dat het een jonge hond is. Zorg ervoor dat u altijd in de buurt bent om dit te vertellen en om te voorkomen dat uw Deerhound een vervelende ervaring opdoet.
Het zijn ook echte kindervrienden, zelfs Deerhounds die niet tussen kinderen zijn opgegroeid zijn zeer voorzichtig met ze en zullen eerder weglopen dan tegen ze grommen.
Doordat de Deerhound zo hoog op zijn poten staat, verzamelt hij weinig vuil in zijn vacht. Kleine hondjes kunnen na een wandeling tot achter hun oren onder de bagger zitten, bij de Deerhound gebeurt dit alleen als je er twee in een omgeploegd weiland laat spelen, anders heb je alleen maar een paar vieze voeten.
In huis zijn ze erg rustig. Ze zijn niet nerveus en lopen niet constant achter je aan. Ze blaffen niet, alleen als het echt nodig is of als ze willen spelen. Ook vragen ze niet veel ruimte, ondanks hun grootte zijn ze in staat zich in een klein hoekje van de bank te wurmen, ze kunnen zich als een kat oprollen; met de staart over de neus.
Wel hebben ze veel beweging nodig, minimaal twee uur per dag en het liefst vrije beweging zodat ze zich helemaal kunnen uitleven.
Kunt u dit niet bieden, neem dan geen windhond.
Men zegt dat je honden niet recht moet aankijken, dat wekt agressie op. Ook wordt er beweerd dat honden graag grote brokken voedsel verorberen. Een Deerhound echter zoekt juist oogcontact en eet het liefst kleine stukjes, een heel Frolicje vinden sommigen al te groot! Onder anderen hieruit blijkt dat een Deerhound geen gewone hond is daarom noem ik ze ook “Hounds”.
