o'cockaigne

Sinds een half jaartje zijn er nieuwe bewoners bij ons in het bos komen wonen. Na wat binnenhuis werkzaamheden werd het hek gerestaureerd en een nieuwe toegangspoort geplaatst. U raadt het al, er kwam ook een nieuwe hond. Het bleek een wat oudere Mechelse Herder te zijn, Falko is zijn naam. Zijn functie als waakhond pakte hij in de meeste situaties zeer serieus op maar als wij langs liepen stond hij roerloos en doodstil te kijken. Dat doet hij nog steeds maar sinds een aantal weken begint zijn staart zachtjes heen en weer te zwaaien als “Oma” Amy in zicht komt. Zij loopt altijd op haar dooie gemakje een eindje achter mij aan en voorheen deed ze net als de andere hounds, of ze hem niet zag. Maar onlangs kreeg ze belangstelling voor de oudere heer en liep heel voorzichtig naar het hek. Met een dikke 10 centimeter tussen hun neuzen, begroetten ze elkaar maar die afstand werd iedere dag kleiner en de staarten gingen iedere dag wat heftiger heen en weer. Nu is het zo ver dat Falko reikhalzend het pad af kijkt als ik voorbij ben met de aangelijnde meute en “Oma” Amy af en toe met gekke bokkesprongen naar Falko toe “holt”, hem liefdevol begroet en vervolgens staat uit te dagen voor een spelletje. Gelukkig staat er een hek tussen want “Oma” Amy is niet meer zo stabiel op haar oude pootjes maar tussen haar oren is ze nog zo fit als een hoentje.

Het is en charmant gezicht, die twee grijze snoetjes met ingetogen blijdschap.