o'cockaigne

Terwijl ik zit te wachten tot Charlaigne gaat bevallen, kan ik mooi even mijn website updaten.

Op 17 oktober gingen we met twee volgeladen auto’s, de caravan en een aanhanger met een quad naar Ronostrand in Een. We hoefden dit jaar geen veld te verzorgen bij Rono met het CC2000 team, maar we zouden het weekend erna onze CC2000 coursing hebben in Hoogeveen.
In eerste instantie had ik alleen Crumbaugh ingeschreven voor de coursingwedstrijd, maar omdat de twee teven die ingeschreven zouden worden toch niet aanwezig zouden zijn, liepen zowel Crumbaugh als Cranston Argyll op vrijdag een training en op zaterdag en zondag elk een proefloop. Het maakte hen niet uit, ze hadden net zoveel plezier!

Brandir vindt het altijd leuk om rond te scharrelen, de kennissen te begroeten en te zien hoe dom die honden zijn om achter een stuk plastic aan te rennen.

Maandag vertrokken we naar Hoogeveen waar we zeer gastvrij werden ontvangen op Camping Hollandscheveld. Een prachtige locatie, grenzend aan natuurgebieden waar je prima met de hounds kon wandelen. Het coursingveld lag naast de camping maar was niet zichtbaar voor de hounds en de quad was nauwelijks hoorbaar zodat het heerlijk rustig bleef op de camping.

Na een nat begin van de week klaarde het weer zo erg op dat op de coursingdag veel mensen in een T-shirtje rondliepen. Het resultaat was dat de gezamenlijke lunch buiten onder een stralende zon genuttigd kon worden.

Simon was de hele week bezig geweest om een goed parcours uit te zoeken. Het veld was een beetje aan de smalle kant en helemaal begrensd door hoge bomen. Maar uiteindelijk slaagde hij erin om een mooi lang en veilig parcours uit te zetten. We hadden ongeveer 33 courses, zowel ’s ochtends als ’s middags, waarbij de meeste honden solo liepen. Ik vind het altijd leuk om meerdere honden van verschillende rassen samen te laten lopen en daarom liep Crumbaugh samen met Mika en Kimmi, de twee Afghaanse reuen van John en Karin Alt. Wat een leuke en mooie courses waren dat! Vooral ’s middags deden ze niet voor elkaar onder en was het bij de finish een chaotische bende mensen die de hounds probeerden te grijpen terwijl die elkaar de haas probeerden af te pakken en om elkaar heen sprongen. Op een gegeven moment sleepte Crumbaugh Mika gewoon mee!!! En dat allemaal zonder ook maar één keer naar elkaar te grommen!

De oude Brandir gaat ook nog steeds door het leven. Ik denk dat hij de puppy’s, zijn achterkleinkinderen, graag wil zien. Hij is zo goed met puppy’s! Ik hoop dat hij nog een tijdje van ze kan genieten.

Charlaigne in de werpkist met de traditionele, gehaakte puppybandjes.

Ja, en nu maar wachten op die puppies. Het zal niet lang meer duren en alles is al klaar voor de bevalling.

Duimen dat alles goed gaat!

Op 9 oktober had ik bij Charlaigne een echo laten maken en er waren toen 9 embryootjes te zien waarvan er 1 er vreemd uitzag maar wel een hartslag had. De arts vermoedde dat die wel geresorbeerd zou worden dus rekenden wij op 8 pupjes. Een mooi aantal.

Intussen zijn we een paar dagen verder en is Charlaigne in de nacht en vroege ochtend van dinsdag 12 op woensdag 13 november bevallen. De eerste pup kwam om 0.45 ter wereld. Een heel klein reutje van krap 300 gram. Maar heel krachtig met een enorm doorzettingsvermogen. Terwijl ik het vlies probeerde te verwijderen, kroop hij richting een tepel en probeerde die te pakken maar de placenta zat nog vast en hij kwam dus niet verder. Dat was wel even een strijd, ook omdat het de eerste pup was en Charlaigne geen idee had wat er gebeurde. Maar toen de placenta los kwam hing hij in een vloek en een zucht aan de tepel! Om 2.10 kwamen een reu (490 gram) en een teef (380 gram) zo snel achter elkaar, dat we handen te kort hadden en ook geen idee hebben wie er het eerste was. Een uur en twintig minuten later kwam reu nr. 3 van 400 gram en om 5.00 uur werd er een teefje van 320 gram geboren. Om 5.15 kwam er weer een reutje van 400 gram. Tegen zessen moest Charlaigne weer even een plas doen maar na het plassen nam ze de pershouding aan en floepte er een pup uit! Gelukkig had ik een handdoek bij me en kon ik hem net op tijd opvangen voordat hij in het hoge natte gras zou vallen! Het was dus een reutje van 420 gram. Een uurtje later werd er een heel klein ieniemienie teefje van 270 gram! geboren. Wat een frutseltje was dit maar tevens ook een klein vechtertje.

We dachten dus na nr. 8 dat Charlaigne wel klaar zou zijn maar tegen tienen kwamen er weer weeën en werd de laatste reu geboren. Een forse van 510 gram.

Na de boel verschoond te hebben dacht ik even een paar uurtjes te kunnen slapen. Ik was intussen al bijna 48 uur in de weer geweest daar Charlaigne van maandag op dinsdag ook al een beetje onrustig was.

Maar helaas, het was me niet gegund want om 12.00 riep Simon dat Charlaigne weer de pershouding aan nam maar dat ze geen weeën had gehad. Ik ben toen eerst maar met haar gaan lopen omdat dit meestal wel helpt maar er gebeurde niets. Toen de dierenarts gebeld en met spoed erheen gereden want ze was intussen ook al 12 uur bezig.

Er is eerst een röntgenfoto gemaakt om te kijken of er nog iets in zat – ja. Toen een echo om te kijken of het nog leefde – ja.

En dan moet je beslissen; gelijk open maken of eerst met oxytocine proberen weeën op te wekken zodat ze het zelf kan baren.

Daar een keizersnee toch een heftige operatie is, adviseerde de arts om eerst de oxytocine te proberen. Maar helaas, er gebeurde niets.

Intussen zat Simon thuis met 9 hongerige puppen die niet aan de fles wilden. Ik vroeg hem om Desiree Knoop (een Whippetfokster met ontzettend veel ervaring) te bellen en haar te vragen of ze sondevoeding kon komen geven.

Gelukkig was ze hiertoe bereid maar ze zat met haar eigen honden bij de dierenarts voor entingen. Als ze eerst weer naar huis had gemoeten om de spullen op te halen zou het nog uren duren. Dus belde ze het thuisfront om te vragen of haar dochter de spullen naar haar in Etten-Leur kon brengen en tegen vieren was Desiree bij ons en heeft de pups van voeding voorzien en gezorgd dat ze zich ook ontlastten.

Wat een opluchting! En wat zijn we Desiree dankbaar dat ze dit voor onze pupjes heeft gedaan.

Maar intussen zat ik bij de dierenarts en werd Charlaigne voorbereid op de operatie. Ik had er niet veel hoop op dat het pupje nog zou leven, het was intussen al over drieën, dus ik was ontzettend verbaasd toen de assistente met een levend pupje in een handdoek naar mij toe kwam! Het is een mooie stevige teef die ongeveer om 15.45 uur is geboren en bij thuiskomst 470 gram woog.

En toen waren er dus 10 pupjes!

De eerste dagen gaat het goed. De pups hebben geen terugval in gewicht gehad en zijn gelijk goed gaan groeien. Gedurende de nachten wisselen we elkaar af om Charlaigne en het grut goed in de gaten te houden. Maar ze staat geen enkele keer op en blijkt een voorbeeldige moeder te zijn. Ze heeft ruim voldoende melk maar …. helaas maar 8 tepels! Dus de pups moeten om beurten drinken, 5 om 5.

De andere hounds moeten op gepaste afstand blijven; niet zichtbaar. Als er één zich al waagt in haar blikveld te verschijnen, zijn haar blikken dodelijk!!

Maar op vrijdag vliegt Charlaigne’s temperatuur omhoog en voelt ze zich duidelijk niet lekker. Ze moet op de antibiotica maar dat verandert weinig aan haar situatie. In de loop van het weekend gaat ze steeds vaker en kleinere plasjes doen, dus denken we dat ze een blaasontsteking heeft. Simon kan zondagavond nog het één en ander ophalen bij Victoire maar ook hier reageert ze niet op. Maandagochtend bel ik de dierenarts en die zegt dat ik gewoon Novacam kan gebruiken. Hier reageert ze in eerste instantie wel op maar dinsdagmiddag schiet haar temperatuur dik over de 40℃ !
Weer naar de dierenarts en na een echo, bloed- en urineonderzoek is de enige conclusie dat ze ergens een ontsteking heeft, waarschijnlijk bij de cervix omdat daar ‘iets’ te zien was. Dus doorgaan met de antibiotica en Novacam en hopen dat ze snel reageert. Daar het nogal lang duurde voordat Simon met Charlaigne terugkwam heb ik de pups maar sondevoeding gegeven zodat ze niet als een stel uitgehongerde wolven Charlaigne in één keer leeg zouden zuigen.

Als Charlaigne naar buiten moet of naar de dierenarts, liggen de pups in een kratje. Intussen staat er ook een grotere doos naast, want de grootsten kwamen al over de rand van het kratje! Ook is er meer rust als ze iets meer ruimte hebben.

Maar zaterdagnacht ging er iets goed mis! Ik was net terug van het uitlaten van Charlaigne en stond met m’n rug naar en naast het kratje met pups, toen er ineens een enorm gegil uit de krat kwam. Ik keek en graaide twee pups eruit waarvan de één met een poot vastgedraaid zat in het halsbandje van een ander. Gelukkig lag er binnen handbereik een goede schaar maar ik kreeg het bandje niet doorgeknipt. De pups krijsten als gekken, Charlaigne helemaal in paniek en de andere hounds kwamen ook aangerend. Ik gaf een brul naar Simon, die lag te slapen, om te komen helpen want twee spartelende pups vasthouden en een bandje doorknippen met een grote schaar ……..

Enfin, uiteindelijk lukte het en hebben de pups er niets aan over gehouden behalve dat ze allemaal, want de paniek voelden ze feilloos aan, behoorlijk van slag waren. En wij niet minder!!

In al die jaren dat ik deze bandjes gebruik, heb ik er nog nooit problemen mee gehad maar ik heb nu gelijk andere besteld.

Woensdag vroeg in de middag gaat Charlaigne’s temperatuur weer over de 40℃ en moet ze terug naar de dierenarts. Nu krijgt ze een koorts verlagende injectie en een ander antibiotica erbij alleen hadden ze dit niet op voorraad en zou het er pas vrijdag zijn! We hebben nog een aantal klinieken gebeld maar niemand had het liggen. Uiteindelijk kwamen we weer bij Desiree uit en die wist dat haar dierenarts het wel had. Zij heeft het toen donderdagmorgen opgehaald en bij ons gebracht zodat we het zelf konden toedienen.

Donderdagmiddag kwam Victoire om Brandir zijn acupunctuur te geven en ze heeft gelijk even naar Charlaigne gekeken. Ook zij vond het een zorgelijke situatie en heeft nog wat middeltjes voor haar achtergelaten. De temperatuur bleef rond de 39.8℃ hangen en pas vrijdagavond tegen tienen zakte hij ineens onder de 39. Puh, wat een opluchting!! Het gaat nu eindelijk de goede kant op alhoewel we ons nog steeds zorgen maken omdat ze zo veel hijgt. Hopelijk is het probleem echt opgelost en vliegt de temperatuur niet weer omhoog als we stoppen met de antibiotica.

We zijn nu 12 dagen verder, de oogjes gaan langzaam open en sommigen kunnen al aardig uit de voeten. We waken nog steeds om beurten bij Charlaigne en haar kids, dag en nacht. We komen dus intussen aardig wat slaap te kort want overdag inhalen blijkt onmogelijk. Maar ja, we willen geen enkel risico lopen.