o'cockaigne

Intussen weten wereldwijd alle Deerhoundfokkers dat levershunt een aandoening is die bij Deerhounds voorkomt. Een verantwoordelijke fokker test daarom zijn pups als ze ongeveer 7 weken jong zijn, om er zeker van te zijn dat hij geen pupje verkoopt die levershunt heeft. Ongeveer 2 tot 3% van de geboren pups kan namelijk deze afwijking hebben. Maar in Duitsland zijn ze er van overtuigd dat deze afwijking bij hun niet voorkomt!

Helaas: onlangs is er een Deerhoundpup vanuit Duitsland naar Nederland gekomen die na een paar dagen ziek werd en tevens vertoonde ze afwijkend gedrag zoals rondjes- en langs de muren lopen. In eerste instantie bleek dat er stenen in haar maag zaten en nadat dezen verwijderd waren, knapte de pup op. Maar dat was voor korte duur; na drie dagen vertoonde het teefje wederom het afwijkende gedrag, was ze ‘hondsberoerd’ en werd ze weer naar de dierenarts gebracht. Deze constateerde na bloedafname dat het ammoniakgehalte in het bloed bijna 5 keer zo hoog was als van een andere, gezonde hond. Deze combinatie van gedrag en ammoniakgehalte bevestigde de grote angst: levershunt.

Daar de pup zo ontzettend ziek was, het nog weken zou kunnen duren voordat ze eventueel geopereerd zou kunnen worden (terwijl eerst nog gediagnostiseerd moest worden om wat voor shunt het ging en of het wel geopereerd kon worden) en het hiervoor gevraagde bedrag meer dan abnormaal hoog zou zijn, besloten de eigenaren tot euthanasie.

Kunt u zich indenken hoe verschrikkelijk triest dit is? Een pup twee weken in huis hebben maar na de eerste paar dagen de ellende induiken met als eindresultaat euthanasie? En in dit geval hadden de eigenaren ook nog een broertje erbij genomen zodat ze zo fijn met elkaar konden opgroeien. Enig idee hoe erg het overgebleven pupje zijn speelkameraadje miste?? Het is intens triest om dat allemaal te moeten meemaken!

Je zou verwachten dat de fokkers de eigenaren zouden bijstaan in dezen maar na de eerste hobbel (waarbij ze wel met raad en daad hadden bijgestaan omdat ze weten dat hun pups stenen eten) en toen bleek dat het levershunt was, lieten de fokkers het afweten. “Bij ons komt levershunt niet voor, hebben we nog nooit gehad, het hele nest is verder gezond, het zullen wel weer steentjes zijn”  was alles wat de eigenaren in eerste instantie te horen kregen. Hierna namen de fokkers de telefoon niet meer op en reageerden niet meer op achtergelaten berichtjes.

Na een kleine week was er weer wat contact en uiteindelijk konden de eigenaren een nieuwe pup ophalen. Ze konden kiezen uit drie reutjes, er waren er nog twee uit het nest dat een week eerder geboren was en een broertje van het overleden teefje uit het laatste nest. Ze kozen voor het broertje. Wel moesten ze een papier ondertekenen dat ze geen (toekomstige) kosten, voor welke pup dan ook, zouden declareren. Dus ook de autopsie om aan te tonen waaraan het teefje was overleden moesten de eigenaren zelf betalen. Hadden de fokkers dan geen interesse in de uitslag?

Toen na drie weken het autopsierapport werd toegestuurd bleek dat het teefje niet alleen een levershunt had. Ze was echt dood en doodziek en mankeerde van alles, waaronder een aantal chronische aandoeningen die al veel langer gaande waren. Een operatie had haar niet kunnen redden.

Het is natuurlijk zeer vreemd dat de fokkers zelf niet hebben gezien dat het teefje niet in orde was. Ze moet het afwijkende gedrag ook daar al getoond hebben omdat de ammoniakwaarde in haar bloed zo ontzettend hoog was dat ze al behoorlijk vergiftigd moet zijn geweest. Maar ja, als je buitenshuis in een schuurtje moet opgroeien, en de fokkers komen maar een paar keer per dag kijken …….

Ik vind het in en in triest dat er Deerhoundpups (sowieso alle pups) op zo’n manier gefokt en gehouden worden, ik zou het echt niet zo kunnen doen. Als ik zie hoe vaak ze, ook ’s nachts, even behoefte aan contact hebben en na een knuffel weer lekker verder slapen, spelen of rondscharrelen, dan moet ik er niet aan denken om ze in een schuurtje of buitenkennel te houden. Er is overigens onderzoek gedaan naar het verschil in gedrag van pups die in huis opgroeien en die buiten in kennels gehouden worden. Een klein stukje tekst: “Puppy’s die buiten werden grootgebracht, vertoonden een verhoogde neiging tot onderdanig gedrag, een groter risico op agressie door angst en een verminderd vermogen om met nieuwe omstandigheden om te gaan”.

Dat laatste was dan ook goed te merken aan alle drie de pups; ze waren totaal niet gesocialiseerd, ze waren zelfs bang om in huis te komen! Zindelijk waren ze niet, ze schrokken van en waren bang  voor alles en aan de riem lopen konden ze ook niet. Qua opgroeien hadden de eigenaren net zo goed een pup uit een Hongaarse broodfokkerij kunnen halen.

Ik wil dan ook met klem adviseren, indien u interesse heeft in een Deerhound pup, geboren in Duitsland of waar dan ook, om erop te staan dat de pup getest wordt op levershunt en dat u ook het resultaat zwart op wit krijgt, voordat u tot aankoop over gaat. Ook een goede koopovereenkomst, waarin de rechten en plichten van beide partijen staan, kan u beschermen tegen een hoop financiële ellende en last but not least; zoek een fokker die de pups grotendeels in huis laat opgroeien, de ouderdieren een goede gezondheidscheck (o.a. hartonderzoek) geeft voordat er mee gefokt gaat worden en die de pups goed socialiseert (ook in niet huiselijke omgeving!). Het kan u een hoop verdriet en ellende besparen.

En is het niet ook dat wat ons verantwoordelijke, rashondenfokkers onderscheidt van broodfokkers???