o'cockaigne

`

We zijn nu een week verder na het afscheid van Cearrean. Het verdriet is er nog steeds, maar er is ook opluchting en berusting. Gelukkig heeft Cranston de pups waar hij een paar uur per dag mee doorbrengt, en dat houdt mij ook bezig. Hij is tenslotte zelf nog een pup, bijna 8 maanden oud, en vergeet regelmatig dat hij wat groter en sterker is dan de 8 weken oude pups en dat moet natuurlijk in goede banen worden geleid. Maar het levert regelmatig hele lachwekende momenten op!

Cranston vindt het heerlijk om speelgoed af te pakken van de pups en er dan voor te zorgen dat ze hem achterna komen om het terug te pakken. Maar Cranston kan ze natuurlijk ook gewoon meeslepen!

De tent staat iets langer dan een week, maar het zal niet zo lang meegaan als de tent waarmee Cranston en Callaghan hebben gespeeld! Cranston vindt dat het wel past, maar de naden denken daar anders over! En ook de tunnel heeft het zwaar te verduren.

De pups hebben eergisteren hun lever-shunttest ondergaan en gelukkig waren ze allemaal lekker laag met hun ammoniakgehalte. Volgende week krijgen ze hun tweede vaccinatie.

Aan de lijn lopen gaat elke dag beter, net als autorijden. Ze zijn al gewend aan de stofzuiger en de kettingzaag, en een kletterende pan of klapperende vuilniszak doet ze ook niet veel.

Nu Cearrean er niet meer is, hebben we besloten dat Crumbaugh ook maar moet blijven, wel zo leuk en goed voor Charlaigne, ze kunnen zich dan lekker met elkaar bezighouden. En het is een stuk gemakkelijker voor mij!