o'cockaigne

22-3-2015    Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden    1-9-2019

Vorige week, 1 september, is onze Chidish getroffen door een hartstilstand.

Aan het einde van een prachtige course, die hij samen met Cytaugh had gelopen, viel hij bij de opvang dood neer. Door de manier waarop hij viel gingen bij mij gelijk de alarmbellen af en toen ik bij hem kwam en mijn hand op zijn hart legde, voelde ik dat deze niet meer klopte. Hij reageerde ook nergens meer op, hij was al totaal weg.

Voor hem een prachtige dood want hij deed niets liever dan coursen maar het is in en in triest dat hij nog maar zo kort weer van zijn leven kon genieten. Na de operatie aan zijn teen half maart, die super goed is verlopen, heeft hij lang gerevalideerd om er maar voor te zorgen dat hij weer alles mocht en kon doen.

Eind juni, tijdens de vakantie in Denemarken, liep hij weer voor het eerst los en hij genoot met volle teugen. Hierna langzaam zijn conditie weer opgebouwd en zijn eerste korte stukje coursing liep hij begin augustus in Donaueschingen. Dit ging prima, zijn teen was heel gebleven en Chidish was straalgelukkig. Het weekend erna liep hij de coursing in Lelystad en hier ging het als vanouds. Hij was super fanatiek en liep schitterend.

Intussen ging hij steeds leuker spelen met Cearrean en bouwde hiermee een goede conditie op. Tijdens de wandelingen was hij ook super actief en genoot van de contacten met andere honden. Hij vond iedereen lief en aardig en stond het liefste midden in zo’n grote groep honden van een uitlaatservice.

We zijn nu een week verder, het gemis is enorm. Chidish was een enorme knuffelbeer en kwam vele malen gedurende de dag een knuffel halen, hij was het liefste bij mij in de buurt en lag of stond dan altijd in de weg. Hij genoot van alles; vond showen leuk, herkende altijd overal zijn mensen- en hondenvrienden en leefde voor de coursing. Dat dit zijn dood zou worden hadden we nooit verwacht maar op het moment dat hij afscheid nam van het wereldse, was hij gelukkig.

Dit was niet de enige tegenslag het afgelopen half jaar. Eén van de andere redenen dat ik niet ‘up to date’ bleef was  het ’testikel-probleem’ bij Cearrean. Begin maart hadden we het idee dat beide testikels intussen waren ingedaald. Wel erg klein maar voelbaar. Half april was er nog maar één klein balletje voelbaar, hierna werd deze alleen maar kleiner en uiteindelijk bleef er niets van over. Natuurlijk hebben we verschillende specialisten bezocht en uiteindelijk besloten voor een hormoontherapie. Om een lang verhaal kort te houden; helaas heeft de hormoontherapie niet mogen baten, is er één testikel geatrofieerd en blijkt dat de ander nog in de buik zit. Wat was aangezien voor zijn tweede testikel is nog steeds een raadsel. Kortom … ik ben daar behoorlijk ‘ziek’ van geweest. Niet alleen vanwege het feit dat hij niet naar de shows kan maar in hoofdzaak vanwege het DNA verlies. De kans dat er ooit nog iets geboren wordt uit het overgebleven sperma dat nog opgeslagen ligt in Utrecht, is erg klein daar de kwaliteit van dat restje niet erg goed is. 27 jaar lang sperma opslaan doe je niet voor niets en als dan zoiets gebeurd is dat erg triest.

Tevens is Cearrean eind april in een racepartijtje met zijn moeder tegen een pilaar van ons huis aan gelopen en heeft daarbij zijn knie dusdanig beschadigd dat hij niet meer zoveel los mocht lopen en spelen. Als hij even iets te veel deed, had hij weer last van zijn knie en liep hij kreupel. Ja, en vertel een pup maar eens dat hij rustig aan moet doen.

Nu gaat het eindelijk wat beter maar zij manier van lopen en staan heeft hij aangepast aan de zere knie. Cearrean is intussen bijna 9 maanden en heeft al een schofthoogte van dik 80 centimeter. Met aangepaste voeding en beweging hoop ik dat het uiteindelijk weer goed komt want het streven is toch dat hij vrij en blij kan bewegen.