2019
De laatste dag van een bizar jaar
31 december 2019 | 
Author 
Het is weer zo ver, weer een jaar voorbij, een jaar met weinig ups en veel downs. Het was eigenlijk een jubileum jaar; 40 jaar geleden begonnen met Ierse Wolfshonden, al 35 jaar lang lopen hier Deerhounds en 20 jaar geleden deed ik examen voor Deerhound-keurmeester. Van dit alles merk je niets, het leven gaat gewoon door.
In die 40 jaar dat ik zowel de Ieren als de Deerhounds heb mogen aanschouwen, zag ik duidelijk beide rassen veranderen. De Ieren eerder en sterker dan de Deerhounds. Maar heden ten dagen lijkt het overgrote deel van de Deerhounds niet meer op hoe ze vroeger waren; het zijn bijna gewone honden geworden – kleiner, steiler in de achterhand, vlakke tot zelfs aflopende rugbelijningen, grote oren, rechte neuzen, platte voeten, te korte staarten en het grootste gemis (ten gevolge van deels hiervoor genoemde punten) is wel het rastypische gangwerk.
Ik vraag me ten zeerste af waar het naar toe gaat met de Deerhound en of het tij nog gekeerd kan worden. Maar zolang de fokkers zelf de fouten van hun hounds niet zien en denken dat ze prachtexemplaren aan de lijn hebben, zal het wel niet verbeteren.
Ik hoop dat komend jaar weer een wat beter jaar wordt. Om te beginnen hoop ik dat er weer een volledig en gezond O’Cockaigne nestje geboren gaat worden. De plannen zijn gesmeed en de eerste voorbereidingen zijn getroffen. Het heeft wel weer wat voeten in aarde maar dat hebben we er graag voor over. Wordt vervolgd.
Vervolgens hoop ik dat Brandir zo doorgaat zoals hij nu doet, hij wordt tenslotte in mei al 8 jaar. En Cearrean, ja, een hoofdstuk apart, ik hoop dat zijn tweede testikel ook nog volledig afdaalt, hij is onderweg! Gelukkig is hij qua karakter wat makkelijker en milder geworden en begint hij weer een beetje ‘shapy’ te worden. En voor Cytaugh hoop ik dat ze nog vele coursings kan lopen.
En voor iedereen die mijn site een beetje volgt, hoop ik dat het een goed jaar wordt!
Cearrean Argyll, één jaar jong
Vandaag is Cearrean 1 jaar geworden. Vorig jaar kroop hij, al direct na zijn geboorte, in je mouw als je hem oppakte, nu moet hij ieder avond aan mijn broekspijpen sjorren. In een mouw past hij niet meer met zijn 46 kilo maar zijn neus past nog wel in een broekspijp! Hij is intussen wat steviger geworden en ik moet zeggen dat hij er langzaamaan steeds beter uit gaat zien. Zijn knie is nog steeds een probleem, hij is nog verdikt en na spelen en rennen pijnlijk. Maar ja, hem rustig houden is echt geen optie, ik heb nog nooit zo’n energiebom gehad!
Hij speelt veel met zijn moeder, hoe harder hoe beter. Opa Brandir is hem nog steeds de baas maar het kost Brandir wel steeds meer moeite om hem ‘neer te leggen’, dat lukt Cytaugh nog wel. Cearrean moet tenslotte wel weten wie er de baas is!
Verder zit er een enorme “kop” op Cearrean. Als hij iets niet wil, gebeurt het niet. De enige manier om hem om te kopen is met koekjes maar als hij door heeft wat je van plan bent, en hij ziet het niet zitten, kan je ook dat vergeten. Hij is uiterst slim, leert snel, ziet alles en is erg goed in manipuleren. Het liefste is hij de hele dag buiten, lekker scharrelen, beetje graven, takjes knagen en vooral kijken. Kijken naar overvliegende vogels, de eekhoorns in de bomen, de werklui bij de buren of naar de kippen (ook leuk om te laten schrikken). Hij verveelt zich nooit!
Cearrean is er één die veel tijd nodig heeft, zeker nog een jaar of 4, voorlopig is hij nog volop ‘pup’!
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | 
Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | 
Comments Closed
Het moet niet gekker worden!!!
Ongeveer een week nadat ik Cearrean’s pagina onder ‘Onze Deerhounds’ had aangemaakt met de vermelding dat hij cryptorchide is, zag ik, toen hij zeer relaxt op zijn rug lag, dat zij scrotum er iets gevulder uitzag dan normaal. Na dit nader te hebben onderzocht bleek inderdaad dat zijn linker testikel was ingedaald. In de dagen erna jojode hij nog wel af en toen op en neer maar nu is hij nagenoeg constant te voelen.
Het vreemde is dat toen Cearrean ongeveer 18 weken oud was, een specialist had gezegd de linker testikel aan het atrofiëren was en de rechter nog niet was ingedaald. Ook eerdere onderzoeken hadden uitgewezen dat er toch wel het één en ander te voelen was maar na verloop van tijd was alles weer verdwenen. Bij de laatste echo’s toen Cearrean ongeveer zes maanden was, was na lang zoeken de rechter testikel te zien in de buikholte en de linker in het lieskanaal! Zeer vreemd allemaal.
Ik had de hoop al opgegeven en controleerde niets meer tot dat ….
Dit maakte mij toch zeer nieuwsgierig en op 2 december heb ik Cearrean weer laten echoën en wat bleek ….. de rechter testikel zit intussen halverwege het lieskanaal en er is een kleine kans dat deze nog verder afdaalt. Dus wie weet is Cearrean over een paar weken helemaal compleet!
Ja, als je 27 jaar ingevroren bent geweest duurt alles een beetje langer.
Maar hoe gaat het verder met Cearrean? Zijn knie blijft een heikel punt; deze is aan de binnenkant verdikt waardoor de band die erover loopt geïrriteerd raakt bij langdurige beweging. De specialist heeft verteld dat het wel even kan duren voordat de verdikking weer is opgelost maar uiteindelijk moet het goedkomen. Het probleem is natuurlijk om Cearrean niet teveel te laten bewegen maar hij vindt dat het nooit genoeg is! Verder is hij intussen 84 cm. hoog en weegt 44,6 kilo. Hij heeft veel hele goede punten zoals hoog 
aangezette en correct gedragen kleine oren (rechts iets kleiner dan links door het missende puntje!), een super lange staart, een perfecte vacht, mooie donkere ogen, prachtige sterke voeten met rubber balletjes, sterk bone, een heel mooi parallel hoofd zonder stop, hij staat correct met een mooie vering in de polsen op zijn voeten en beweegt met rechte poten. Zijn min punten zijn; een iets te steile schouder en zijn gehele front zou iets meer terug kunnen liggen, ook zijn lendewelving zou iets sterker mogen zijn. Maar ja, dat was van het begin af aan zo en dat blijft ook zo. Zijn achterhand hoeking is nog even afwachten, dit door de knieblessure. Als pup had hij een mooie hoeking dus het kan nog terug komen. Cearrean is erg verbaal en actief en ik hoop dat hij iets coöperatiever wordt als hij eenmaal ontdooid en wat ouder is.
Het blijft een bijzonder kind!
Chidish
22-3-2015 Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden 1-9-2019
Vorige week, 1 september, is onze Chidish getroffen door een hartstilstand.
Aan het einde van een prachtige course, die hij samen met Cytaugh had gelopen, viel hij bij de opvang dood neer. Door de manier waarop hij viel gingen bij mij gelijk de alarmbellen af en toen ik bij hem kwam en mijn hand op zijn hart legde, voelde ik dat deze niet meer klopte. Hij reageerde ook nergens meer op, hij was al totaal weg.
Voor hem een prachtige dood want hij deed niets liever dan coursen maar het is in en in triest dat hij nog maar zo kort weer van zijn leven kon genieten. Na de operatie aan zijn teen half maart, die super goed is verlopen, heeft hij lang gerevalideerd om er maar voor te zorgen dat hij weer alles mocht en kon doen.
Eind juni, tijdens de vakantie in Denemarken, liep hij weer voor het eerst los en hij 
genoot met volle teugen. Hierna langzaam zijn conditie weer opgebouwd en zijn eerste korte stukje coursing liep hij begin augustus in Donaueschingen. Dit ging prima, zijn teen was heel gebleven en Chidish was straalgelukkig. Het weekend erna liep hij de coursing in Lelystad en hier ging het als vanouds. Hij was super fanatiek en liep schitterend.
Intussen ging hij steeds leuker spelen met Cearrean en bouwde hiermee een goede conditie op. Tijdens de wandelingen was hij ook super actief en genoot van de contacten met andere honden. Hij vond iedereen lief en aardig en stond het liefste midden in zo’n grote groep honden van een uitlaatservice.
We zijn nu een week verder, het gemis is enorm. Chidish was een enorme knuffelbeer en kwam vele malen gedurende de dag een knuffel halen, hij was het liefste bij mij in de buurt en lag of stond dan altijd in de weg. Hij genoot van alles; vond showen leuk, herkende altijd overal zijn mensen- en hondenvrienden en leefde voor de coursing. Dat dit zijn dood zou worden hadden we nooit verwacht maar op het moment dat hij afscheid nam van het wereldse, was hij gelukkig.
Dit was niet de enige tegenslag het afgelopen half jaar. Eén van de andere redenen dat ik niet ‘up to date’ bleef was het ’testikel-probleem’ bij Cearrean. Begin maart hadden we het idee dat beide testikels intussen waren ingedaald. Wel erg klein maar voelbaar. Half april was er nog maar één klein balletje voelbaar, hierna werd deze alleen maar kleiner en uiteindelijk bleef er niets van over. Natuurlijk hebben we verschillende specialisten bezocht en uiteindelijk besloten voor een hormoontherapie. Om een lang verhaal kort te houden; helaas heeft de hormoontherapie niet mogen baten, is er één testikel geatrofieerd en blijkt dat de ander nog in de buik
zit. Wat was aangezien voor zijn tweede testikel is nog steeds een raadsel. Kortom … ik ben daar behoorlijk ‘ziek’ van geweest. Niet alleen vanwege het feit dat hij niet naar de shows kan maar in hoofdzaak vanwege het DNA verlies. De kans dat er ooit nog iets geboren wordt uit het overgebleven sperma dat nog opgeslagen ligt in Utrecht, is erg klein daar de kwaliteit van dat restje niet erg goed is. 27 jaar lang sperma opslaan doe je niet voor niets en als dan zoiets gebeurd is dat erg triest.
Tevens is Cearrean eind april in een racepartijtje met zijn moeder tegen een pilaar van ons huis aan gelopen en heeft daarbij zijn knie dusdanig beschadigd dat hij niet meer zoveel los mocht lopen en spelen. Als hij even iets te veel deed, had hij weer last van zijn knie en liep hij kreupel. Ja, en vertel een pup maar eens dat hij rustig aan moet doen.
Nu gaat het eindelijk wat beter maar zij manier van lopen en staan heeft hij aangepast aan de zere knie. Cearrean is intussen bijna 9 maanden en heeft al een schofthoogte van dik 80 centimeter. Met aangepaste voeding en beweging hoop ik dat het uiteindelijk weer goed komt want het streven is toch dat hij vrij en blij kan bewegen.
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden | Comments Closed
Een spoedgevalletje met Cearrean
Woensdag aan het eind van de ochtend liep Cearrean een beetje rond te schooieren en kwam op een gegeven moment met een stuk papier in zijn bekje achter mij op een bedje liggen. Toen ik het wilde afpakken vond hij dit geen goed plan en stribbelde flink tegen. Nadat ik het te pakken had keek hij me met zwarte ogen aan en liep de kamer in. Even later kwam hij terug met de vleugel van de 
draak in z’n bek. Dit is een ruw lapje stof van zo’n 10 cm lang, 3 cm breed en 3 mm dik. Ik keek ernaar, besloot dat dit niet goed was, wilde het afpakken en ….. slik, weg was het.
Daar Cearrean pas 15 weken oud is had ik het idee dat dit stukje stof toch net iets te groot was om op een natuurlijke manier het lichaam te verlaten. Dus met spoed naar de dierenarts. Na het toedienen van een injectie en een paar minuten wachten, kwam zijn totale maaginhoud eruit inclusief de drakenvleugel. Hierna kreeg hij nog een injectie tegen de misselijkheid maar Cearrean voelde zich de rest van de middag echt hondsberoerd. Begin van de avond heeft hij wel weer wat gegeten maar echt van harte ging het nog niet!
Gevonden: het gen voor haarloosheid in Deerhounds!!!
Dinsdag avond kreeg ik een zeer opgewonden Marjan de Raad aan de telefoon die mij vertelde dat ze het gen voor haarloosheid in Deerhounds hebben gevonden.
Zowel in Canada als in Finland vond het onderzoek naar dit probleem plaats maar de Universiteit van Helsinki is degene die met dit geweldige bericht kwam.
Marjan heeft contact opgenomen met de professor van de Universiteit en deze vertelde haar dat half april waarschijnlijk de test voor haarloosheid beschikbaar komt in Amerika en Europa.
Uit het onderzoek bleek dat 12% drager is van het haarloos-gen dus is dus raadzaam om, als u een Deerhound heeft uit de lijnen waar haarloosheid in voorkomt of heeft voortgebracht, en plannen heeft om hier mee te fokken, deze hierop te laten testen evenals zijn/haar partner.
Het gehele artikel kunt u lezen op:
https://www.helsinki.fi/en/news/life-science-news/a-bald-gene-finding
Een weekendje RONO-strand
Vorige week had ik de caravan voor de deur gezet en vol gesjouwd met dat wat men nodig heeft. Cearrean heeft dapper mee geholpen en hij sprong in en uit de caravan alsof hij niet anders gewend was. Donderdag 21 maart, eind van de ochtend, vetrokken we richting Een alwaar op RONOstrand de Voorjaarscoursing zou plaatsvinden. De reis verliep voorspoedig en Cearrean gedroeg zich voorbeeldig. Wat dat aangaat is het een enorm makkelijk ding, hij vindt alles goed zolang hij er maar bij mag zijn.
Cearrean keek zijn ogen uit naar de aanwezige honden en moest natuurlijk alles en iedereen begroeten. Hij doet dit met behoorlijk wat geluid wat ik zeer irritant vind maar het is lastig af te leren want hij moet de andere honden wel leuk blijven vinden.
Vrijdag aan het begin van de middag zijn we even naar landgoed Nienoord in Leek geweest. Nostalgie! De hounds die we nu hebben, hebben nooit op Leek gelopen maar Cearrean’s vader, Argyll Bryan from the Market Garden, heeft daar zijn eerste wedstrijd in 1989 gelopen. Hij was toen al 5 jaar oud! De jaren ervoor had hij wel al ettelijke demonstratie,- en funcoursings gelopen, er werden toen nog maar amper wedstrijden georganiseerd.
Nienoord is in de loop der jaren wel veranderd; heel veel bomen en struiken zijn gekapt, het ziet er kaal uit, zeker nu alles nog moet uitlopen. De ijsvereniging heeft palen midden in het terrein gezet en zomers lopen er schapen op. Dus als WvCNL er een wedstrijd wil houden, moeten ze eerst de palen eruit halen en de gaten opvullen. Ook schijnt het terrein er niet beter op te zijn geworden qua gaten en kuilen. Het is zonde maar we hebben vele, ontzettend leuke herinneringen aan Nienoord. Het was een geweldige tijd!
Terug op RONOstrand mocht Cearrean als eerste een stukje ‘coursen’. Natuurlijk had ik een echt bontje voor hem, dat maakt het extra spannend! En alhoewel hij super fanatiek achter zijn muis aangaat, moest hij toch even wennen aan het bontje dat zomaar over het zand ‘wegrende’. De eerste keer ging het een beetje onzeker maar de tweede keer ging hij al zelfverzekerd achter zijn haasje aan.
Hij heeft in ieder geval erg veel plezier aan het spelletje en hopelijk blijft dat zo.
Zaterdag was Cytaugh aan de beurt. Ze was de enige gemelde Deerhound omdat Chidish een week eerder aan zijn voet was geopereerd, dus liep ze alleen. Ik vond dat niet zo erg daar het weer voor de eerste keer was na haar gebroken duim en na de bevalling van Cearrean. Het was dan ook duidelijk te zien aan haar conditie, het eerste deel van het parcours liep ze schitterend maar halverwege zag je toch dat het mulle zand parten speelde. Maar ze had genoten en haar teen was wederom heel gebleven, dat was het belangrijkste!
Toen ik na een lange pauze, haar voor de tweede omloop klaar wilde maken, kregen we te horen dat er niet meer gelopen werd. Na de eerste omloop bleek dat er een Whippet (van een wel héél belangrijk iemand) zeer waarschijnlijk zijn teen gebroken had en men dacht op een steen daar er nogal wat stenen werden gevonden in het zand. (Maar het kan natuurlijk ook een klos geweest zijn.) Dit is natuurlijk belachelijk want die stenen liggen er altijd al en in het zachte zand leveren die normaal gesproken geen probleem op. Tevens is het zo dat, als je over welk willekeurig coursingveld ook loopt, je overal wel stenen, kroonkurken, plastic lepeltjes, glasscherfjes en ga zo maar door, vindt. Dit is niet te vermijden en levert ook eigenlijk nooit een probleem op. Wat veel erger was, was het coursingveld van het NKC afgelopen jaar. Daar gingen bijna 3 van de 5 honden over de kop, liepen er ik weet niet hoeveel honden een blessure op, Cytaugh heeft daar haar duim gebroken maar denk je dat ze dan de wedstrijd staken? Nee, natuurlijk niet!!! En wat te denken van de terreinen van het EKC; in Pouch (Duitsland) lag het gehele gebied vol met glasscherven, in Hongarije was het coursingterrein meer gat dan veld (door de grondeekhoorns) en in Italië lagen de velden bezaaid met rotsblokken in alle maten! (Er is dan ook een Italiaantje verongelukt doordat het tegen een blok aan knalde.) Nee, een wedstrijd afgelasten vanwege een paar stenen vind ik echt te ver gaan, ik heb er geen goed woord voor over, nog even en we lopen op een biljardlaken! Hoe maken we de coursing kapot?!
Posted in 2019, Lure Coursing | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden | Comments Closed
3 maanden jong
Vandaag heeft Cearrean zijn Rabies enting gehad. Nu is hij helemaal klaar met dierenartsbezoekjes. Niet dat hij het vervelend vond, in tegendeel! Hij werd er iedere keer helemaal blij van als hij de dierenarts zag aankomen. Ook op de weegschaal en op de tafel is helemaal tof want wat hebben ze daar een lekkere koekjes! Hij wordt morgen 13 weekjes jong en weegt inmiddels 19 kilo, hij is zeer stevig, groeit nog steeds gelijkmatig de hoogte in en staat mooi recht op zijn pootjes. Qua karakter wordt hij al wat zachter, blaft minder en hij weet intussen dat hij niet in mijn handen mag bijten wat dan ook nagenoeg niet meer gebeurd.
Cytaugh en Brandir kunnen erg leuk met hem spelen. Meestal gaat Brandir als eerste na de ochtendmaaltijd met Cearrean buitenspelen en scharrelt een beetje met hem rond. Vervolgens wil hij weer naar binnen en gaat Cytaugh naar buiten om met Cearrean te spelen. Dit gaat super goed, ze doet best heel voorzichtig en daagt hem uit om haar te volgen als ze een race-stuip krijgt. Dit kan hij natuurlijk niet bijhouden en kort dan de route af. Gelukkig kijkt Cytaugh goed waar ze loopt en als ze elkaar tegenkomen springt ze over hem heen. Prachtig om te zien maar ik houd toch iedere keer mijn hart vast. Maar ja, Cearrean moet het toch allemaal leren, ook om moeder Cytaugh te ontwijken.
Ook Chidish begint wat meer met Cearrean te spelen maar hij moet wel de regels bepalen; als Cearrean te brutaal is wordt hij streng gecorrigeerd!
’s Avonds wil hij gezellig bij de baas op schoot. Er moet wel met een speeltje gespeeld worden want knuffelen dat doet hij niet meer.
Cearrean eet intussen alles; natuurlijk de normale prak van gemalen vlees met groenten en supplementen en daarnaast hele sprotjes, stukken kipkarkas, kippennekken, hele eendagskuikens en alles wat de pot schaft. Hij is absoluut geen moeilijke eter!
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Crufts
Vrijdag 8 maart zijn Sonja, Vision, Chidish en ik ’s morgens vroeg vertrokken richting Birmingham, Crufts. De reis verliep voorspoedig tot aan de Franse grens, toen begon de ellende. De Franse hadden weggedeeltes afgezet en dit veroorzaakte lange files met dito wachttijden. Extreem ergerlijk! Gelukkig waren we erg vroeg vertrokken en hadden we een behoorlijke speling. De controle van de hounds bij de Eurotunnel ging gelukkig supersnel en we kwamen nog precies op tijd voor onze check in. Maar de Fransen waren consequent in het pesten en iedere auto moest open bij de paspoortcontrole. Dit duurde natuurlijk een eeuwigheid en mensen die na ons door de controle gingen
misten hun trein. Wij waren gelukkig nog net op tijd en hadden de geplande overtocht. In Engeland aangekomen konden we maar een klein stuk lekker doorrijden, vervolgens belandde we in één grote file richting Birmingham. Eén en al wegwerkzaamheden zorgden ervoor dat we een uur later dan gepland in de stromende regen aankwamen bij ons hotelletje in Leamington. Na met de hounds te hebben gelopen en de spullen naar boven te hebben gebracht, zijn we eerst een welverdiend pintje gaan drinken. Heerlijk, zo’n Engelse bitter!
Zaterdagochtend waren we weer vroeg uit de veren, ik heb een flink stuk gelopen met Chidish en Vision en Sonja heeft de broodjes gesmeerd. Na het ontbijt vertrokken we en met een half uurtje waren we bij het NEC. Eerst werden er 57 Pharaohounds gekeurd voordat de 98 gemelde Deerhounds aan de beurt waren. Dit gaf mooi de kans om bekenden te begroeten, hier en daar een beetje bij te praten en ons te verwonderen over een niet-Schot die in Schotse kledendracht rond liep en ook zijn Deerhoundje in deze kledij showde. Iets wat eigenlijk niet door de beugel kan en vele mensen spraken er dan ook schande van.
Onze keurmeester was Mr. Ken Aird, de keurmeester die Chidish twee jaar geleden BOB maakte tijdens de Jahresausstellung in Volkmarsen. Het was dus best wel een beetje spannend. Maar al gauw bleek dat er heel anders gekeurd werd dan in Duitsland; de plaatsingen waren op z’n zachts gezegd verrassend. Er was geen lijn te trekken qua type of gangwerk; alles werd door elkaar geplaatst. Chidish werd vierde in zijn klas (8) en Vision verrassend tweede van de 12 gemelde teven.
Uiteindelijk wonnen, in onze ogen, absoluut niet de beste reu en teef en werd de, toch wel zijn leeftijd tonende veterane reu, Beste van het Ras. Dat was Crufts, voorlopig zijn we niet van plan om weer te gaan, zeker na er een dik uur over te hebben gedaan, om van de parkeerplaats af te komen. Gelukkig ging de terugreis zondag zeer voorspoedig en waren we aan het begin van de avond weer thuis.
Posted in 2019, Buitenland, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
Kostbare Genen
In het januari nummer van Unsere Windhunde verscheen het zeer interessante artikel ‘Kostbare Gene’ geschreven door Evelyn Kirsch. Zij is een succesvolle Barsoi fokster in Duitsland. Ik mocht het artikel in het Nederlands vertalen en hoop dat de fokkers het ter harte nemen. U kunt het artikel vinden onder https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=14989&preview=true
Cearrean heeft een nieuwe vriendin!
Intussen heeft Cearrean coursingtraining gehad. Het poezenspeeltje, een muis aan een hengel, is hier uitermate geschikt voor. Cearrean vindt het een fantastisch spelletje en toont zich goed fanatiek. Nu maar hopen dat hij het leuk blijft vinden.
Afgelopen week was Sonja hier met Bernice, Vision en Lita. Lita is een oude Galgo-dame die sinds eind Juli bij Sonja woont. Ze is afkomstig uit Spanje waar ze als fokteef leefde en de laatste weken van haar leven daar, waren nou niet bepaald een pretje. Het is ongelooflijk hoe zo’n dier zich in korte tijd aan alles aanpast, het is net of ze niet anders gewoon is.
Cearrean had alleen de week ervoor een Golden Retriever gezien en vond dat een doodeng beest, ook nu moest hij even wennen aan deze verschijning maar dat ging al heel snel goed.
Daar Lita zoveel pups heeft gehad, wist Cearrean al gauw dat hij bij haar meer kon doen dan bij de anderen. Lita’s lange staart was natuurlijk HET speelobject maar ze gaf ook wel duidelijk aan als het haar pijn deed of als ze geen zin in hem had. Als Sonja ’s avonds met het drietal naar de camper vertrok stond Cearrean beteuterd bij de deur te piepen maar 
als Lita dan ’s morgens weer naar binnen kwam was het eerste wat Cearrean deed; aan Lita’s staart hangen. Aan het eind van de week had Cearrean het wel voor elkaar om lekker met bij haar in haar bedje voor de houtkachel te liggen, een vriendin voor ’t leven.
Bernice en Vision moesten niet zo veel van dat kleine ding hebben en Bernice zocht zelfs even de steun van haar broer op!
Op donderdag hebben we geprobeerd om een paar goede foto’s van Cearrean te maken. Nou, vergeet het maar! Hij wilde geen seconde stil blijven staan en zou zo van de tafel gesprongen zijn als ik niet vlug genoeg was om hem te grijpen. Wat een wild ding! Zelfs het emmertje met lekkere dingen kon hem niet verleiden. Maar het is Sonja toch gelukt om één redelijke foto te maken.
Het is niet te geloven zo snel al de tijd gaat! Morgen is Cearrean 8 weken en hij weegt al bijna 10 kilo. Hij ontwikkelt zich erg goed, groeit mooi gelijkmatig, is zindelijk, luistert goed naar zijn naam, loopt prima aan de riem, vindt autorijden geen probleem, is nagenoeg nergens bang voor en als je hem corrigeert krijg je een grote mond terug! Hem in de Doggy Ride rondrijden is geen succes, hij gilt de hele boel bij elkaar, dat is iets voor kleine hondjes, niet voor Deerhounds. Ook accepteert hij het absoluut niet meer om opgesloten te worden. Dus de werpkist met het hekje eromheen is al weer weg. Een echte Deerhound met een kop erop! Daar krijgen we nog wel wat mee te stellen.
Intussen is Chidish hem ook wel leuk gaan vinden en speelt af en toe met hem. Maar dat moet ik goed in de gaten houden want het gaat al snel te hard en zeker als Cytaugh ook nog eens mee gaat doen. Brandir ontpopt zich als kinderoppas, hij maakt regelmatig een rondje over het terrein met zijn kleinzoon. Ook tijdens de wandelingetjes loopt Cearrean meestal met Brandir mee alhoewel het ook erg leuk is om aan de lijnen van Cytaugh en Chidish te hangen zodat we niet meer vooruit komen.
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Cearrean, een echte wijsneus!
Vandaag is Cearrean vijf weekjes jong en eet al sinds een paar dagen uit een bakje. Eerst melk met gemalen vlees maar intussen meestal alleen verschillende soorten gemalen vlees en stukjes vis en af en toe een beetje yoghurt.
Ook is hij al een paar dagen ‘zindelijk’. Zodra hij wakker wordt of als hij een poosje heeft lopen spelen, loopt hij naar de deur en doet keurig zijn behoeften buiten. ’s Nachts wordt hij meestal nog maar één keer wakker, hij piept dan een paar keer en zodra ik ‘m uit de werpkist laat rent hij naar de deur om snel buiten een plas te doen. Hij weet intussen precies de deuren te vinden en hij is zelfs zo slim dat als hij door de ene deur naar buiten is gegaan hij door een andere naar binnen komt, hij loopt gewoon om het huis heen! Ook verlegt hij langzaam zijn grenzen, hij loopt steeds verder weg. We hebben al een paar keer een rondje terrein gedaan met z’n allen en dat vindt hij prachtig, hij loopt dan zonder aarzelen naast zijn moeder, Chidish of Brandir.
Cytaugh en Brandir spelen zo af en toe een beetje met hem, ze vinden het wel moeilijk en ik moet het ook wel in de gaten houden want het gaat gauw te hard. Maar Cearrean kan wel tegen een stootje, hij is stevig genoeg! Ook probeert hij overal op te klauteren tot ongenoegen van Chidish en Brandir. Maar als die even grommen is Cearrean gelijk weg. Hij weet intussen dat hij die mannen rustig moet benaderen.
Cearrean valt nog steeds regelmatig uit bed. Of het nou de werpkist is of de mand naast de kachel, minstens eens in de twee dagen rolt hij slapend zijn bedje uit.
Hij is behoorlijk zelfstandig en deinst nergens voor terug. Toen de grond bevroren was vond hij het wel even vreemd maar liep er na een paar tellen gewoon overheen, evenzo met de sneeuw. Al gauw ging hij er met zijn neusje door heen maar erg lang hield hij het niet vol, het was toch wel erg koud!
Brandir, Chidish en Cytaugh vonden het natuurlijk geweldig en genoten van de sneeuw.
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Vier weekjes jong
Zondag avond constateerde ik bij Cytaugh een harde melkklier. Het was nog niet pijnlijk of erg rood maar Cearrean weigerde om aan die tepel te drinken. Dus maandag even naar de dierenarts en op pupvriendelijke antibiotica gezet. Nu, donderdag is de ontsteking weg, voelt alles weer zacht aan en drinkt Cearrean ook weer van deze tepel.
Intussen worden Brandir en Cearrean steeds grotere vrienden en het is prachtig om te zien hoe zachtjes Brandir met die kleine omgaat. Cytaugh is nu ook begonnen met het opvoeden, ze corrigeert hem regelmatig als hij te hard in haar staart of oren bijt. Ook wij moeten optreden tegen het gebijt want die tandjes zijn vlijmscherp. Gelukkig reageert Cearrean goed op de correcties, hij is echt niet dom.
Van een vriendin hebben we een ‘Doggy Ride’ kunnen lenen want alleen thuisblijven zal op korte termijn wel een probleem zijn. Eergisteren hebben we ‘m ingericht met dekens en een vetbedje en uitgeprobeerd. Cearrean vond het prima, hij ging gelijk met de eend spelen en de boel herinrichten. Brandir en Cytaugh vonden het wel heel spannend en hielden het goed in de gaten. Erg handig dat je er van twee kanten in kan!
Ook is Cearrean voor het eerst buiten geweest. Toen hij met zijn voetjes in het gras kwam deed hij gelijk een plas! Hij had er in ieder geval geen problemen mee en ook Cytaugh vond het prima en begon hem zelfs uit te dagen maar daar had Cearrean nog geen oog voor, dat gras en die blaadjes waren best spannend. Het is jammer dat er zo’n koude wind staat anders kon hij meer buiten zijn.
Gisteren was Cearrean 4 weekjes jong en woog hij 4460 gram. Hij is intussen kistzindelijk wat dus inhoudt dat hij ook ’s nachts mij wekt met een hoop gepiep omdat hij moet plassen. Dit doet hij dan keurig op een handdoek en vervolgens rent hij door het huis en ik er achteraan met een stukje keukenrol, en zoekt hij een plekje om te poepen. Dit doet hij nu zeer regelmatig en jammer genoeg meerdere keren per dag. Eén keer in de twee dagen vond ik eigenlijk best makkelijk! Maar natuurlijk is dit beter en gezonder. Het liefste eet hij met z’n moeder mee maar dat beperken we nog een beetje, daar zitten toch vrij veel dingen in die hij nog niet kan verteren. De biefstuk tartaar vind hij eigenlijk het minst lekker, gemalen pens en spiervlees is veel lekkerder!
Inmiddels draagt hij ook af en toe een halsbandje want ook hieraan moet hij wennen.
Hoe schattig hij er uit ziet, zo baldadig kan hij zijn. Zijn speeltjes moeten het regelmatig ontgelden, hij schut ze allemaal ‘dood’. Dit gaat met een behoorlijke kracht en Cearrean rolt dan zelf ook om waardoor hij nog bozer wordt op het speeltje en deze nog harder door elkaar geschut wordt.
Cearrean verveelt zich in ieder geval niet, speelgoed genoeg! En hij weet deze mand ook feilloos te vinden om vervolgens een speeltje mee te slepen naar de werpkist. En na een potje ravotten is het goed rusten op een warm plekje bij mama Cytaugh.
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
De dappere stapper
Gisteren hebben we de werpkist verplaatst naar de woonkamer en een stuk tenttapijt (fijnmazig rubber tapijt) neer gelegd zodat Cearrean goed grip heeft. Voor de grap had ik de eend als opstapje neer gelegd maar in een mum van tijd gebruikte Cearrean die echt om in en uit de werpkist te stappen! Maar omdat de eend iedere keer wegrolde heeft Simon vandaag maar een stabieler opstapje geregeld.
Cearrean stapt er aardig op los en vergroot zijn areaal iedere dag. Hij deinst nergens voor terug en is intussen de dikste maatjes met Brandir. Chidish snuffelt wel af en toe ‘stiekum’ aan hem maar zodra Cearrean reageert is Chidish weg. Nog even een paar weekjes wachten, dan vindt hij Cearrean vast ook wel leuk.
Het ‘slopen’ is ook al begonnen. Eerst moest de lidcactus het al ontgelden en daarna een stukje keukenrol. Ik denk dat er binnenkort een hekje om de planten staat anders blijft er niets van over!
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Cearrean Argyll reeds 3 kilo zwaar!
Hij doet het goed, eergisteren woog hij 3 kilo! Cearrean is nu al groter dan Slaapschaap maar zoekt deze toch altijd weer op, het zijn de beste vriendjes! Hij speelt ook met Slaapschaap, vooral het staartje en de oortjes moeten het regelmatig ontgelden. Ik ben benieuwd hoe vaak ik die er weer aan mag naaien.
Gisteren heeft hij zijn eerste balletje biefstuk tartaar gegeten. Het eerste hapje vond hij wel vreemd maar het smaakte toch wel naar meer en uiteindelijk ging het vlot naar binnen. Maar we doen het rustig aan want Cytaugh heeft nog genoeg melk en ze ligt nu bijna dag en nacht bij hem in de werpkist. Ze is heel zorgzaam en staat niet meer toe dat Brandir te dicht bij komt. Brandir vindt Cearrean geweldig en ook Chidish komt wat vaker aan hem snuffelen als Cytaugh even niet in de buurt is. Chidish vindt Cearrean nog iets te klein, hij weet nog niet wat hij er mee aan moet maar ik weet zeker dat het de grootst maatjes worden.
Ook liggen Cytaugh en Cearrean regelmatig ergens anders; in de keuken op het grote bed of op een kleed in de woonkamer. Gezellig erbij en wennen aan alle geluiden. Het lopen op de vloer gaat steeds beter en we moeten goed oppassen want hij is zeer ondernemend!
Hij toont ook al echt een eigen willetje, als iets hem niet zint laat hij dat luid en duidelijk merken maar het is ook een enorme knuffel en ligt graag op schoot.
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden | Comments Closed
En het groeit en groeit ……
Van de week werd ik ’s nachts wakker en zag dit schattige tafereeltje. Gelukkig is het fototoestel altijd binnen handbereik en hoefde ik m’n bed er niet voor uit. Ik lig namelijk stijf tegen de werpkist aan zodat ik, ook in m’n slaap, alles in de gaten kan houden. Eén kik of poot die ergens tegenaan tikt en ik ben wakker. Dat was de eerste weken ook echt nodig met een Cytaugh die het allemaal nog niet zo leuk vond maar intussen slapen beiden, zonder enig probleem, heerlijk bij elkaar.
Cearrean is nu twee weken en drie dagen jong en op een snipper na drie kilo zwaar. Bij de vorige pups was de zwaarste drie kilo met dik drie weken. Hij mag het van mij dan ook wel wat rustiger aan gaan doen.
Gisteren hebben we hem op een vetbedje in de kamer gezet, moeders erbij en hem lekker een beetje bezig houden. Want wat meer bewegen doet hem goed. Dat bleek ook wel want na een poosje te hebben rondgewaggeld deed hij eerst een grote plas en even later ging hij zelf poepen! Jeempie, wat waren wij hier blij mee!!! Voor het eerst dat hij dat zelf deed! Hopelijk blijft het zo gaan, dat scheelt een hoop vervelend gedoe voor hem.
Brandir en Chidish vonden het maar vreemd dat hij zomaar ‘los’ liep. Maar Cearrean trok zich daar niets van aan!
Cearrean begint ook al echt een beetje te spelen. De bewegingen zijn nog niet 100% gecoördineerd maar hij weet wel waar hij moet happen; in neus en oren!
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden | Comments Closed
Twee weekjes jong
Vandaag is Cearrean 2 weekjes jong en weegt hij inmiddels 2500 gam. Maandag gingen zijn oogjes een beetje open en sinds vandaag kijkt hij echt de wijde wereld in. Veel zien doet hij nog niet maar hij reageert heel goed op geluid en komt ook op je toe gewaggeld als je zachtjes in je handen klapt.
Hij is wel behoorlijk lui maar wat wil je als je alle melk voor je alleen hebt en er niet voor hoeft te strijden. Ook wordt je niet regelmatig wakker gemaakt door broertjes of zusjes dus kan je lekker uitdijen na de maaltijd. We zijn dus een activiteitenprogramma begonnen; meer klimmen, klauteren, rondwaggelen en minder lang slapen. Gelukkig ligt Cytaugh niet dag en nacht in de kist zodat hij niet constant toegang heeft tot de melkbar, dat scheelt al iets.
Maar al met al gaat het goed, Cytaugh wordt steeds relaxter en houdt hem steeds meer in de gaten als we hem oppakken. Ze gaat hem dus langzaam aan wel leuk vinden. En ik, ik vind hem geweldig!!!
Posted in 2019, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden | Comments Closed