Buitenland
Oud leven – nieuw leven.
10 oktober 2024 | 
Author 
Oud leven.
Onze Brandir doet het nog steeds goed. Natuurlijk wordt hij iedere dag een dagje ouder maar het gaat zo langzaam dat het bijna niet opvalt. Hij wandelt nog goed mee, eet goed, staat nog steeds zelf ettelijke keren per dag op, springt nog in de auto (heel soms gaat dat niet meer helemaal vloeiend) en is vrolijk en blij. Hij gaat nog iedere week naar hydrotherapie bij Corinne Somers in Rucphen en eens in de 3 weken krijgt hij acupunctuur en verschillende Chinese kruiden mengsels van Victoire Koperberg-Weijers (Acuvet).
Hier ligt hij lekker in het late middag zonnetje, de mooie kleuren staan voor zijn kleurrijke leven.
Maar het leven gaat verder gewoon door, dus vertrokken we op 6 Augustus richting Hermannsburg alwaar we een paar fijne, doch warme dagen doorbrachten bij Sonja. Sonja had echt niet meer verwacht dat ze Brandir nog zou zien, en had al afscheid van hem genomen in Tüttleben. Zo zie je maar, de wonderen zijn de wereld nog niet uit!!
Op woensdag hebben we een lekkere wandeling gemaakt bij de plassen waar Brandir als jonge Deerhound samen met zijn zus Bernice zoveel lol had. Of hij het herkende weet ik niet maar wonder boven wonder ging hij zelfs het water in, iets wat hij anders nooit doet!
Van Sonja uit gingen we door naar Göhlsdorf waar we al velen jaren de coursing mogen verzorgen. Helaas dit jaar geen show erbij omdat het gelijk viel met Donaueschingen. Heel raar want het ligt zo’n beetje dikke 700 kilometer uit elkaar dus veel concurrentie van elkaar hebben ze niet!! Voor de coursing waren iets meer dan 80 windhonden gemeld waarvan 10 Deerhounds. Het parcour was niet al te lang vanwege het warme weer maar gelukkig stond er een lekker windje zodat het voor de hounds goed te doen was. Charlaigne liep niet lekker en werd achtste, Crumbaugh werd zesde en wonder boven wonder werd Cranston Argyll derde!
Het was weer een heel gezellig en sportief weekend.
Vrijdag 23 augustus vertrokken we, voor het eerst sinds ik denk 13 of 14 jaar, weer eens naar Leek. We hadden “Landgoedcamping Nienoord” gereserveerd wat zo’n beetje om de hoek ligt van het coursingterrein. Het probleem is dat je niet meer op het coursingterrein mag kamperen, zelfs de medewerkers en het bestuur niet, dus je moet op de dag zelf of op de parkeerplaats gaan staan of heen en weer rijden naar een camping. Wij hadden dus voor deze dichtbij gelegen camping gekozen wat ook op een goede loopafstand lag door het bos, zodat ik de hounds na het coursen goed kon uitlopen, terug naar de camping. Ideaal!
De sfeer en algehele beleving van Nienoord is niet meer daar. Alles is veranderd; de omgeving, de mensen, het terrein. Stonden er vroeger altijd gigantische modderplassen op het coursingveld, wat de meest spectaculaire beelden opleverden, nu was het terrein gedraineerd en er was geen plasje te vinden. Erg saai! Maar de hounds hebben lekker gelopen, er lag een mooi parcour en er werd goed gedraaid.
Het vervelende was alleen dat Cranston en Crumbaugh samen liepen en aan het eind van het parcour vlogen ze elkaar in de haren. Cranston heeft een probleempje met Crumbaugh terwijl er bij Crumbaugh geen kwaad in zit maar als Cranston hem pijn doet, laat hij het kaas niet van zijn brood eten. Dus van nu af aan loopt Cranston alleen nog maar trainingen en proeflopen om een knokpartij te voorkomen.
Crumbaugh werd, als vanouds, weer eerste van de drie.
Nieuw leven?
Vlak na Leek werd Charlaigne loops maar de reu die ik in eerste instantie had uitgezocht was niet meer beschikbaar dus moest ik uitwijken naar zijn vader. Eigenlijk niet zo erg, want hij is al 7 jaar oud, heeft prachtige nakomelingen en doet het goed qua langlevendheid. Hij is ook goed op het gebied van Factor VII, Hart en DEPOH.
Na wat heen en weer geschrijf, progesteronbepalingen te hebben gedaan, ben ik op woensdagochtend, 11 september, vertrokken richting Horley in Engeland waar we in de loop van de middag de ‘date’ hadden met Hyndsight Endlessflight.
Na een lange dag belandde ik tegen zevenen weer in “The Black Horse Inn” nabij Maidstone. Wat een heerlijke, gezellige pub is dit toch! Honden zijn van harte welkom en er wordt echt rekening met ze gehouden. Deze keer had ik Charlaigne maar op de kamer gelaten voordat het echt ‘gezellig’ zou worden!
In principe zou ik donderdag nog een keer terug gaan en ik had een leuke route gepland langs het ‘Hever Castle’ waar toevallig ook een ‘Handcraft Fair’ werd gehouden. Je kon er prachtig wandelen rond het meer en in de schitterende tuinen en er waren hele mooie en leuke voorwerpen te bewonderen bij de vele stalletjes van handwerkers. Maar onderweg naar het kasteel kreeg ik een telefoontje van Hector Heathcote dat hij was gestrand op het Isle of Wight en dat het wel vanavond heel laat kon worden eer hij thuis was. Of ik morgen kon. Nee, dat ging niet want mijn trein was geboekt en ik moest vrijdagavond weer thuis zijn. Dus nu maar hopen dat alles goed is gegaan en dat er toch een mooi nestje geboren gaat worden.
Beetje lastig mee te nemen maar deze meer dan levensgrote hazen, gemaakt van kippengaas!, waren wel erg leuk. Het rechter haas van plaatstaal mocht uiteindelijk mee naar huis.
We hebben dik 3 uur rondgesjouwd in de tuinen en tussen de stalletjes bij het Hever Castle, echt een hele mooie locatie om een middagje door te brengen.
Het huis naast The Black Horse Inn heet Turnham Friars en is grotendeels nog in de originele staat. De meeste ramen zijn nog glas in lood en zelfs met allerlei afbeeldingen. Deze vensters zijn toch pareltjes!!
Op de terugreis stond deze prachtige oldtimer naast mij bij de Franse douane van de Eurotunnel.
Op 5 oktober hield OWRV ’t Haasje haar clubkampioenschappen. Cranston liep de training en Crumbaugh en Charlaigne de wedstrijd. Zoals gewoonlijk won Crumbaugh en werd op de gevoelige plaat vastgelegd door Alisha Frijters.
En toen was het 9 oktober, een dag met twee uitersten.
’s Morgens eerst met Charlaigne naar de kliniek voor een echo. Al gauw kwamen de pupjes in beeld. Na verschillende keren tellen kwam de arts op 9 embryootjes waarvan er 1 wel een hartslag had maar er een beetje vreemd uitzag. Dus afwachten maar of dat wat wordt. Maar Charlaigne is in ieder geval drachtig en nu maar hopen dat verder alles goed verloopt.
Voor ’s middags had ik een afspraak met Victoire. Zij behandelt Brandir al jaren o.a. met acupunctuur en sinds zijn diagnose van kanker in zijn lever op 21 juni j.l. (16 weken geleden!!!) ook met Chinese kruiden.
Samen met de hydrotherapie die hij ook al 2 jaar doet bij Corinne, hebben deze therapieën hem goed op de been gehouden. Maar ….. nu is zijn lichaam echt op. Brandir is wat kortademig en heeft pijn, hij is af en toe misselijk en voelt zich niet lekker. Victoire vond het ook zeer zorgelijk en we hebben afgesproken dat we op zeer korte termijn Brandir zijn rust gaan geven. Wanneer is nog niet bekend maar het is een kwestie van dagen.
Eind van de middag hebben we maar een fles bubbels opgetrokken, op Simon’s verjaardag, de pupjes en op Brandir.
Posted in 2024, Buitenland, Deerhound algemeen, Lure Coursing, O'Cockaigne Landgoed | 
Tags: Charlaigne O'Cockaigne, Cranston Argyll O'Cockaigne, Crumbaugh O'Cockaigne, Nimloth Brandir | 
Comments Closed
Het afgelopen half jaar.
Na de laatste update in januari hebben we best wel weer het één en ander meegemaakt. Om te beginnen had Charlaigne een uitnodiging voor de Hond van het Jaar Show gekregen dus togen op 24 februarie bepakt en bezakt naar Dordrecht om een rondje door de ring te rennen en vervolgens weer snel naar huis te gaan. Geen succes.
Op 8 maart vertrokken Charlaigne en ik richting Birmingham.
Daar ik niet al te gehaast heen en weer wilde rijden, hadden we een Inn geboekt in Whitney, Bird in Hand. Na ons geïnstalleerd te hebben, zijn we eerst een lekker stuk gaan lopen en zijn vervolgens de uiterst sfeervolle pub in gedoken voor een heerlijke pint Bitter en een zalig maal.
De volgende ochtend werden we tijdens de ochtendwandeling, toen we de bocht om kwamen, verrast door een damhert. In eerste instantie keken het hert en Charlaigne elkaar verbaast aan om vervolgens te reageren; het hert rende voor ons uit maar stopte iedere keer om achterom te kijken. Hier werd Charlaigne alleen maar gekker van en ik kon haar ternauwernood houden. Vandaar ook de slechte foto! De rest van de wandeling was niet bepaald relaxed.
Na het ontbijt zijn we op ons gemak vertrokken. Onderweg hebben we nog een mooie wandeling gemaakt in een zeer baggerig losloopgebiedje en een natuurtuin en zijn we vervolgens via een prachtige route binnendoor naar Birmingham gereden.
Zondag Crufts dag. Onze keurmeester was Bryan Doak van de Rosslyn Deerhounds. Hij zocht duidelijk naar het zwaardere type Deerhound maar vond Charlaigne toch goed genoeg voor een vijfde plaats van de 11 aanwezige teven in de Open Class. Niet al te slecht.
Maandagochtend vroeg weer vertrokken naar huis maar al met al waren we dik 10 uur onderweg voor we thuis waren. De volgende trip doen we dat toch maar anders.
Op 28 maart kwam Sonja voor een paar dagen bij ons om vervolgens mee te gaan naar de Deerhound Jahresausstellung in Keulen. Als keurmeester hadden we Brit Schöne-Brodwall uit Noorwegen. Er waren in totaal 51 Deerhounds gemeld waarvan maar 15 reuen! Ik had Cytaugh in de veteranen klas gemeld en van de 5 oude dames werd zij derde. Charlaigne stond in de gebruikshondenklas en werd achter een hond geplaatst die ik zelf niet zou willen hebben. Er werd op z’n zachtst gezegd erg vreemd gekeurd.
18 April vertrokken Charlaigne en ik weer naar Engeland voor de jaarlijkse Breed Show die dit keer in Broughton werd gehouden. Het Forest Pines Hotel is een prachtige locatie met een gigantische golfbaan waar je prachtige wandelingen kan maken. Het enige probleem is dat het er stikt van de eekhoorns die mensen gewend zijn en dus gewoon blijven zitten als je ze benadert. Ook hupte er een groot haas rond wat natuurlijk helemaal een uitdaging was!
Op de vrijdag voorafgaand de eigenlijke Breed Show was de eerste Deerhound Championship Show georganiseerd. Er waren 58 Deerhounds gemeld voor keurmeester Miss Mary Ann Stuart van de Ollandsheart kennel. Charlaigne werd vijfde in Open Bitch. Beste reu en BIS werd Fritzens the Muthaiga Club van Björn Fritz en Klaus Krüger, voorgebracht door Hector Heathcote, en beste teef werd Packway Smackfarthing van Vanessa Lucas.
Op zaterdag hadden we Clare Drew als keurmeester. Zij is opgegroeid tussen de Lealla Deerhounds van haar ouders Tony en Mary Churchill. In totaal waren er 77 Deerhounds gemeld waarvan 24 reuen en 53 teven. Charlaigne werd derde in haar klas. Beste Reu en BIS werd Ormanstar Dark Shadow van Sam Taylor en Beste Teef werd wederom Packway Smackfarthing van Vanessa Lucas.
Na de Champion Parade, die helaas niet meer dat heeft wat het vroeger zo mooi maakte, een echte doedelzakspeler, keurde op zondag Sue Spring-Arnold de verschillende Special Classes. Charlaigne was gemeld in Special Coursing/Lure Chasing en werd hier derde, in de Special Bred By Exhibitor werd ze niet geplaatst.
Mijn dank aan Mark Cannon voor de mooie foto’s!
Na een leuk en gezellig weekend vertrokken we maandag weer richting Folkestone. Maar deze keer hadden we nabij Maidstone een kamer geboekt in “The Black Horse”. Het leek wel een klein vakantie oord en de appartementjes lagen verspreid over het glooiende terrein. Een heerlijke ruime kamer met alles erop en eraan en mooi schoon. De pub was enorm gezellig en toen ik er aan kwam, helemaal afgeladen. Na een heerlijke wandeling in de prachtige omgeving, ging ik terug en was het gelukkig wat rustiger zodat ik met Charlaigne kon genieten van een ontzettend lekker diner. Echt een aanrader deze Inn.
Dit jaar waren we wederom gevraagd om de coursing in Tüttleben te verzorgen. Daar tevens de Saluki Jahresausstellung werd gehouden, waren er veel windhonden gemeld en was de coursing over twee dagen verdeeld. We vertrokken op 15 mei om met één overnachting de 16de aan te komen in Tüttleben zodat de mannen de gehele vrijdag de tijd hadden om een mooi parcour uit te leggen.
Op 29 juli 2012 hebben Sonja en ik, Nimloth Brandir en zijn zus Bernice opgehaald bij Jill en Toby Smith in Engeland en een paar dagen later gingen we weer op pad richting oost Duitsland. Het was Brandir’s eerste uitstapje naar Tüttleben! Nu vierde hij hier op de vrijdag zijn 12de verjaardag!!!
Nimloth Brandir, als pupje met zusje Bernice, en 12 jaar oud!
Cranston, Crumbaugh en Charlaigne waren nog nooit in Tüttleben geweest en vonden het wel erg interessant toen de mannen het coursingparcour aan de overkant van de straat aan het uitleggen waren.
Op zaterdag hadden we de CAC show waar Charlaigne wel het CAC kreeg maar niet goed genoeg was voor BOB daar ze iets stijf liep. Op zondag mocht het jonge spul dan eindelijk coursen. Charlaigne was ingedeeld met Alyesha Under Sharp Hill van Gabriela Klenk. Op de één of andere manier maakte ze een misstap waardoor ze een behoorlijke buiteling maakte. Ze herstelde redelijk snel en zette de achtervolging weer in.
Crumbaugh was ingedeeld met Islay’s Quarterback Jim. Toen na een paar honderd meter het haas door technische storing stil kwam te liggen, en Crumbaugh (onder wit) als tweede bij het haas kwam, bedacht Jim zich niet lang alvorens zich op Crumbaugh te storten met als gevolg een heftige vechtpartij.
Op onderstaande link is duidelijk de verbaasde reactie van Crumbaugh te zien maar hij laat zich niet op zijn kop zitten en gaat in de tegen aanval. Hopelijk heeft dit geen nare gevolgen voor Crumbaugh.
Op 26 mei hadden we een showtje in Wieze alwaar Charlaigne haar laatst benodigde CAC voor het Belgische Kampioenschap behaalde onder keurmeester Doris Getzinger en Beste Gebruikshond werd onder Johan Wulteputte.
Twee weken later op de buitenshow in Geldrop werd ze wederom BOB en tweede in de groep dankzij André van den Broek.
En dan is er nog slecht nieuws en goed nieuws.
Op 21 juni is er bij Brandir een echo gemaakt om te kijken waarom hij niet meer wilde eten en zich misselijk voelde. Het bleek dat er uitzaaiingen in zijn lever zijn van zeer waarschijnlijk een Hemangiosarcoom. Ook zijn milt is vergroot.
Tot nu toe gaat alles nog prima, hij eet goed en wandelt nog iedere wandeling mee maar wij hebben nog maar een paar weken om van hem te genieten en het zo prettig mogelijk voor hem te houden.
Het goede nieuws is dat we hopen op een nestje van Charlaigne. Als alles goed mag gaan verwachten we de pupjes rond half november (hopelijk niet weer een elftal). Duimen maar!!
Posted in 2024, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Charlaigne O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Crumbaugh O'Cockaigne, Nimloth Brandir | Comments Closed
RONOstrand en Ravels
Daar wij al gedurende een aantal jaren met ons team van CC2000 één van de terreinen verzorgen voor de Herfstcoursing op Ronostrand, vertrokken we op woensdag 19 oktober richting Een, een heel klein dorpje nabij Roden, nog net in Drenthe. Het was heerlijk herfstweer en we besloten op donderdag een goede wandeling in een losloopgebied in de buurt te maken. Regelmatig werd er een sprintje getrokken door het jonge spul en ook Cytaugh was behoorlijk actief. Totdat het fout ging. Het spul was aan het einde van een laan aan het spelen en Cytaugh rende van vanuit dat groepje naar ons, keerde om en rende in volle vaart terug maar kon Cranston niet ontwijken en klapte frontaal tegen hem op. Ze schoof letterlijk als een harmonica in elkaar. We dachten werkelijk dat ze dood zou neer vallen, ze trok helemaal scheef weg en draaide rondjes. Gelukkig waren we snel dichtbij en kon ik haar pakken. Toen ze iets gekalmeerd was kon ze niet goed op haar rechtervoorpoot staan maar verder bleek het mee te vallen. Na even rustig aan te hebben gedaan liep ze weer goed en deed net alsof er niets gebeurd was. 
Terug bij de caravan heb ik ze wel gelijk op de Traumeel en Novacam gezet maar de volgende dag was duidelijk dat ze toch een enorme opdonder had gehad. Ze was stijf en ondanks de Novacam behoorlijk pijnlijk in haar nek, schouder, rib- en lendenpartij. Daar ze gemeld was voor de wedstrijd op zondag, heb ik haar maar afgemeld en aangevraagd of mijn andere drie dan samen mochten lopen. Gelukkig kon dat.
Zondag ochtend liepen ze in course 1. Het was een zeer spectaculaire course omdat Cranston in volle vaart tussen de lintafzetting en het grote speelkasteel een halve ronde liep en op het moment dat we dachten dat hij door zou lopen en er tussenuit zou komen, draaide hij om en liep hetzelfde halve rondje weer terug om vervolgens weer achter het haas aan te gaan. We kwamen niet meer bij van het lachen! Hoe kon hij het verzinnen!
’s Middags liepen ze op het lang gerekte smalle terrein waar CC2000 draaide. Ik had verwacht dat Cranston hier wel enorm zou afsnijden, niet tot het einde van het veld zou doorlopen maar halverwege het haas zou opwachten om vervolgens in één rechte streep naar de opvang te gaan. Maar wederom verbaasde hij ons door perfect te volgen, zelfs helemaal tot achterin! Hij kreeg het hoogste aantal punten van de drie voor deze course wat voor hem echt verbazingwekkend is. Wat hadden ze weer genoten van het spelletje!
Voor Cytaugh had ik gelukkig heel snel een afspraak kunnen maken bij de osteopaat. Toen bleek pas wat voor klap ze gemaakt had, bijna haar hele lijf was zeer pijnlijk maar met name haar nek, rechter schouder, rib- en lendenpartij hebben meerdere behandelingen nodig gehad om te herstellen.
Twee weken later,12 november, was de coursing in Ravels, België. Daar het heel mooi weer zou zijn besloten we, ondanks dat het maar 36 kilometer is, toch met de caravan te gaan. Wel zo comfortabel. Voor de hounds hadden we de stretchers mee genomen zodat ze lekker in het zonnetje konden liggen en wij zaten heerlijk in ons T-shirtje te genieten van de uitzonderlijke temperatuur. Maar zodra de zon achter de bomen was verdwenen werd het echt koud en ’s morgens was het gras bevroren.
Op Ronostrand had Crumbaugh overtuigend gewonnen met 12 punten verschil van Charlaigne, nu was het Charlaigne die met 12 punten verschil won en wel van Cranston daar Crumbaugh in de eerste omloop echt niet lekker liep. In de tweede omloop ging het een stuk beter maar de achterstand was voor Crumbaugh niet meer in te halen en hij eindigde als derde.
Dit was de laatste coursing van het seizoen. Crumbaugh en Charlaigne zijn echte toppertjes en Cranston imponeert door zijn enorme kracht en uithoudingsvermogen, echt een genot om naar te kijken. Hopelijk blijft dat een poosje zo. Met Cytaugh moeten we nog maar afwachten hoe ze het komende seizoen in gaat, voorlopig doen we maar rustig aan met haar.
Wij wensen iedereen een heel gezellig kerstfeest en een gezond en sportief 2023!
Posted in 2022, Buitenland, Lure Coursing | Tags: Charlaigne O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Crumbaugh O'Cockaigne | Comments Closed
Göhlsdorf, Heteren en Oude Pekela.
24 Augustus was de caravan weer schoon en ingeruimd en vertrokken we naar Göhlsdorf, nabij Berlijn. CC2000 was gevraagd om op zaterdag de coursing te draaien en zodoende was nagenoeg het hele team aanwezig. We liepen op donderdag en vrijdag nog in het stralende zonnetje in een T-shirtje rond maar voor zaterdag was zeer slecht weer voorspeld en konden we de regenkleding uit de mottenballen halen. Gelukkig viel het in de ochtend heel erg mee en ook ’s middags toen de Deerhounds voor de tweede keer liepen, was het nog droog. Pas later op de dag barstte het los en was iedereen in een mum van tijd doorweekt. Er waren 8 Deerhounds gemeld waaronder mijn 4-tal. Het was een hele toer om Cranston en Crumbaugh bij de start te krijgen omdat deze zeker 100 meter van de ingang van het terrein verwijderd was, netjes meelopen zit niet in hun genen! Na de eerste omloop stond Charlaigne op de eerste en Cytaugh op de laatste plaats. Crumbaugh op een gedeelde vierde en Cranston op de zesde plaats. In de middag liep Charlaigne met Islay’s Rhiann van Silke Eichhorn en dit was een zeer mooie course, de dames waren goed aan elkaar gewaagd maar Charlaigne had teveel energie 
verspeelt voordat ze van start ging en verloor zodoende een paar puntjes. Uiteindelijk werd ze tweede, Crumbaugh vierde, Cranston zesde en Cytaugh de laatste.
Zondag was de CAC show waarvoor ik alleen Charlaigne had ingeschreven. Er waren maar drie Deerhounds ingeschreven; 1 reu in de jeugdklas, 1 teef in de jeugdklas en Charlaigne in de tussenklas. Ze deed het best wel netjes en liet zich goed betastten. Ze werd BOB en eind van de middag werd ze in de eindkeuring, ondanks dat ze zich niet echt wilde tonen, bij de drie besten geselecteerd! Met deze twee resultaten van de coursing en de show, behaalde ze de titel Schönheit und Leistung! Ze doet het toch wel goed, mijn kleine meisje.
Het weekend erna zaten we op een camping onder Arnhem omdat zaterdag de coursing van Swift was en zondag de Jongehonden/Veteranendag van de Stichting Rasgroep Windhonden te Heteren. De coursing van Swift liep als een trein en Maarten had een mooi parcours weggelegd waarop ook de Deerhounds goed uit de voeten konden. Mijn complete viertal verscheen weer aan de start en deze keer ging Crumbaugh met de eer strijken.
Voor zondag waren Charlaigne en Brandir gemeld. Ik vond het gewoon erg leuk om zo’n oude, fitte reu nog eenmaal te tonen maar ik had hem wel beloofd dat dit echt zijn laatste showtje zou zijn. Er waren 5 Deerhounds gemeld voor de kersverse Barsoi-keurmeester Sybiel Schroeder maar helaas waren er maar 3 aanwezig. De jonge reu, John Falstaff van Jan Scheer en Joke Groeneveld, Charlaigne en Brandir. Charlaigne werd beste Jonge Hond en Brandir was logischer wijze Beste Veteraan. Begin van de middag waren alle keuringen klaar en moesten we opdraven voor de eindkeuring. Tot mijn verbazing verkoos Sybiel Charlaigne tot Beste Jonge Hond van de dag en toen Brandir voor Beste Veteraan moest strijden, won hij dit ook!! Leon Scholten keurde deze groep en hij vond Brandir nog zo goed voor zijn leeftijd. En dat is hij ook! Wat was ik trots op hem!!!
En toen …… op 17 september was er eindelijk na 26 jaar, een Nederlands Kampioenschap Coursing voor de Deerhounds!!!!!
Op 26 oktober 1996 was het eerste NKC te Een, tevens de eerste wedstrijd die het huidige WvCNL, op RONOstrand organiseerde. We hadden 6 Deerhounds bij elkaar zodat de titel vergeven kon worden. In die tijd was het nog gebruikelijk dat de deelnemers zelf de indeling maakten zodat je mooie gelijkwaardige courses te zien kreeg. We hadden wel verwacht dat dit met het NK ook mogelijk zou zijn maar helaas besloot de commissie dat zij de indeling gingen maken en hier waren we het niet mee eens omdat de reuen van Dick en Wil Bults en Jacqueline de Kok dusdanig agressief gedrag vertoonden bij de opvang, dat de familie Hawkins en wij, ons genoodzaakt zagen om onze hounds terug te trekken. Wij wilden absoluut niet dat onze hounds de klos zouden worden van een knokpartij! Dus wij trokken onze Deerhounds terug met het gevolg dat er geen titel uitgereikt kon worden. Nou, toen waren de poppen aan het dansen!!!!
Dick, Wil en Jacqueline dachten anders over agressie bij de opvang, die vonden dat normaal, en dus liepen de twee agressievelingen die dag hun rondje en zorgden ze dat er een man of acht klaar stonden om hun honden te vangen na afloop van de course. Wat een vertoning, ik zou me dood schamen!!!
Enfin, gelukkig zijn de reglementen zowel Nationaal als Internationaal eindelijk ten goede veranderd, zodat zulk asociaal K gedrag een vette diskwalificatie oplevert. We zien dan ook nagenoeg geen agressief gedrag meer bij de opvang, bij geen enkel ras. Gelukkig!
Dit jaar, op 17 september jl. waren er 61 windhonden aangemeld en moesten er 8 keurmeesters opdraven voor het Nederlands Kampioenschap Coursing te Oude Pekela. Iedere hound wordt door 6 verschillende keurmeesters beoordeeld en het is altijd een heel gepuzzel om de juiste keurmeesters op het juiste moment te laten keuren daar ze zelf ook vaak honden aan de start hebben. Een paar jaar geleden zijn de Nederlandse regelementen wat betreft de aantallen die aan de start moeten verschijnen voor een NK, aangepast. Men zag wel in dat er voor een aantal rassen op de oude manier nooit een NK zou komen. Dus in plaats van 6 hoeven er nu nog maar 4 aan de start te verschijnen en dat lukte dit jaar bij de Deerhounds voor het eerst!!
Het waren wel alle vier mijn hounds maar daar kan ik niets aan doen en de strijd was er niet minder om. De drie jongelingen zijn alle drie bloedfanatiek dus dat levert mooie courses op. De enorme kracht waarmee Cranston over het veld dendert, het samenspel van Crumbaugh en Charlaigne en de getoonde intelligentie van Cytaugh (ze was weer helemaal terug na haar loopsheid) maken het tot een waar feestje. In de eerste omloop liep Cytaugh met Crumbaugh, niet zo’n goede combinatie. Cytaugh snijdt erg af en loopt alleen maar te denken terwijl Crumbaugh vol overgave achter het haas aan gaat. Cranston en Charlaigne is ook niet zo’n goede match want Cranston snijdt ook erg af maar toont ook een enorme kracht en wendbaarheid. Na de eerste omloop hadden Crumbaugh en Charlaigne allebei 257 punten, Cytaugh 252 en Cranston 248.
’s Middags liepen eerst Cytaugh en Cranston, een leuke combi voor de draaier! De één snijdt nog meer af dan de ander en zie dat dan maar voor te blijven met het haasje. Crumbaugh en Charlaigne daarentegen tonen het samenspel, prachtig om te zien! Maar Charlaigne moest het afleggen tegen haar broer, met twee puntjes minder kwam ze van het veld af. En hiermee werd Crumbaugh de eerste Nederlandse Deerhound met de titel Nederlands Coursing Kampioen!!
Posted in 2022, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Charlaigne O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Crumbaugh O'Cockaigne, Nimloth Brandir | Comments Closed
Rondje Zweden en Denemarken
Op 23 juli vertrokken we weer richting het noorden. De eerste overnachting was op de camping tussen Bremen en Hamburg, altijd leuk om wakker te worden met een kudde damherten in de voortuin. Van hier gingen we verder naar een camping in Zweden waar we twee nachten zouden verblijven. Maar bij aankomst keken we onze ogen uit, het leek wel een stortplaats van oude caravans met verzakte en kapotte voortenten. Ook de mensen die er rondliepen leken niet erg op kampeerders. Aan het begin van de avond verschenen er een aantal katten die brutaal op korte afstand naar de hounds gingen zitten kijken en een paar grote egels waggelde aan de overkant van het pad voorbij. Dit was natuurlijk wel zeer spannend voor de hounds maar erg lastig voor ons en uiteindelijk besloten we maar om met z’n allen de caravan in te gaan. Mede hierom zijn we de volgende dag vertrokken naar de volgende camping alwaar we dan drie dagen zouden zijn. Dit was een zeer ruime camping met een prachtig groot bos ernaast waar je uren kon wandelen maar het stikte er ook van de teken. Ondanks dat de hounds ertegen behandeld worden, plukte ik iedere dag tientallen teken van ze af! Op de laatste avond werden we getrakteerd op ‘gouden bomen’, een heel spectaculair schouwspel.
Op 28 juli vertrokken we richting Västerås alwaar op vrijdag en zaterdag de Skokloster Summer Show en op zondag de Zweedse Deerhound Club Show plaats vonden. De camping waar we op belandde lag op 20 minuten rijden vanaf de showground en had een behoorlijk uitlaat gebied. Helaas liepen hier vrij veel hazen wat ook weer de nodige attentie vroeg! Voor de vrijdag had ik alleen Charlaigne gemeld in de Intermediair klas voor keurmeester Vlastislav Vojtek uit Slovenië, ze was de enige in deze klas, kreeg een uitmuntend en moest terug komen voor Beste Teef. Tot mijn grote verbazing werd ze tweede Beste Teef van de in totaal 14 teven! Beste teef werd Galerita’s Fiona van Mikael Nordström (echtgenoot van de fokster Cecilia Nordström en voorgebracht door Ylva, hun dochter). Ik heb de Galerita’s altijd bewonderd en ook deze teef was een plaatje! Zo sound en well-balanced, met behoud van een prachtige topline tijdens een zeer mooi gangwerk. Beste van het ras werd Grayrory’s Irresistible van Maria & Åke Käck.
Voor Beste Intermediair moest Charlaigne het opnemen tegen Necesse’s Faust Fortunatus van Ray Lindholm. Een mooie reu maar hij heeft nog wat tijd nodig; is nog wat los in zijn beweging. Ook deze strijd won Charlaignetje. Wat was ik trots op haar!! temeer omdat ze zich netjes gedroeg en goed liet betasten.
De zaterdag hadden we rustdag en dat was maar goed ook, het was ontzettend warm, zeker op de showground en dat zou voor de oude Brandir niet uit te houden zijn geweest. Wel moesten we eind van de dag de boel weer opbreken daar we zondagochtend vroeg moesten uitchecken. Dus zo laat mogelijk, toen de zon al achter andere caravans was gezakt en de temperatuur gedaald was, de tent en luifel weer afgebroken, ingepakt en de boel klaar gemaakt voor vertrek.
Zondag dus de Club Show. Ik had alles gemeld behalve Cranston. De keurmeester was Barbara Heidenreich uit Canada en ik vond het erg leuk om eens onder haar uit te komen. In totaal waren er 21 reuen en 26 teven gemeld waarvan 19 reuen en 24 teven aanwezig waren.
Als eerste mocht mijn 122 maanden oude Brandir op draven, hij deed het redelijk maar toonde duidelijk dat showen nog steeds zijn ding niet is!
Als tweede moest Crumbaugh de ring in samen met 7 andere reuen tussen de 15 en 24 maanden oud. Ondanks dat hij nog nooit geshowd is toonde hij zich behoorlijk goed en liep netjes mee. Hij vond alles wel erg interessant en wilde het liefst iedereen die aan de ring zat begroeten. Barbara had het best wel moeilijk met deze klas maar uiteindelijk maakte ze mijn Crumbaugh beste!
Nummer twee was Necesse’s Faust Fortunatus van Ray Lindholm, de reu waarvan Charlaigne op vrijdag had gewonnen!
Na alle reuenklassen gekeurd te hebben moesten Crumbaugh en de oude Brandir terugkomen voor Beste Reu. Brandir stond natuurlijk voor spek en bonen in de ring en baalde er duidelijk van maar Crumbaugh vond het prachtig en showde zichzelf naar de EERSTE PLAATS!! Best Reu, wie had dat verwacht???!!! 
Hierna was het de beurt aan Charlaigne, ze misdroeg zich weer verschrikkelijk maar belandde toch nog op de tweede plaats achter wederom een mooie Galerita.
Als laatste stond Cytaugh alleen in de klas van 7 tot 9 jaar oude teven. Niet zo moeilijk om dan eerste te worden.
Beste teef werd uiteindelijk Lawtons Eqvizzical Exuviance van Stefan Hagstedt.
Voor de strijd om Beste van het Ras kwamen er meerdere reuen en teven de ring in. Ik snap niets van het Zweedse keursysteem en zeker een Club Show heeft zijn eigen regels, erg ingewikkeld allemaal. Maar enfin, na heel wat gewik en geweeg werd Lawtons Eqvizzical Exuviance Beste van het Ras en Crumbaugh tweede. Een hele mooie prestatie voor zo’n jonge reu!
Na deze keuring moest Crumbaugh nog terug komen voor Beste Intermediair, wat hij aflegde tegen …. een mooie Galerita teef, Galerita´s Athelas, die van Charlaigne had gewonnen. Charlaigne moest nog terug voor Beste Hoofd maar ze wilde haar hoofd niet tonen, ze keek constant de andere kant op. Brandir was Beste Veteraan en Cytaugh Beste Senior en Beste Gebruikshond. Ook de Paarklas met Charlaigne en Crumbaugh was voor O’Cockaigne! Helaas hadden ze de strijd om Beste Gangwerk geschrapt wegens tijdgebrek, erg jammer want onder andere won Crumbaugh daar iedere keer op.
We gingen naar huis met een berg rozetten en vier goed gevulde Goody Bags met zeer originele cadeautjes, heel leuk hoe ze dat daar doen! Al met al was het een zeer geslaagde Club Show en heel leuk om Barbara weer even te spreken.
Na de show moesten we nog 200 kilometer naar het zuiden rijden, naar Olerum (wie heeft er niet ven gehoord?) alwaar de coursing, waarvoor Simon was uitgenodigd om te jureren, zou plaatsvinden. Tegen achten kwamen we er aan en hebben gauw de boel weer opgebouwd.
Daar mijn hounds niet mee mochten doen omdat Simon daar twee heel dagen in het veld moest staan, zouden Crumbaugh, Charlaigne en Cranston een proefloop doen. Cytaugh zou als begeleidhond meelopen bij de drie officieel gemelde Deerhounds. Voordat we maandagochtend naar het coursingveld liepen met de drie jongelingen, maakte Simon de sliplijn van Cranston klaar en deed die bij hem om. Helaas niet helemaal volgens de regels met als gevolg dat toen ik hem startte, hij er vandoor ging met mij achter hem aan – de lijn slipte niet! Ik maakte een enorme smak tegen de grond en werd een stuk mee gesleurd. Van nu af aan is het dus verboden voor Simon om ooit nog een sliplijn klaar te maken!!
Enfin, de hounds 
werden opnieuw gestart en gaven weer een prachtig schouwspel te zien, niets mooier dan drie Deerhounds in ‘full speed ‘ over het veld.
Cytaugh liep later die ochtend met een teef maar na een paar honderd meter stapte ze op een klos en was er gelijk klaar mee. Ach, ze zat twee weken na haar loopsheid dus het was begrijpelijk.
De volgende dag hebben de drie apenkoppen twee keer een proefloop gedaan, ze hadden hiermee het tekort aan vrije beweging weer ingehaald! 
Het waren erg leuke dagen en we zaten tot in de late uurtjes gezellig bij elkaar onder de partytent, gelukkig spreken de Zweden goed Engels want van dat Zweeds versta je niets!
Woensdagochtend hebben we de boel weer ingepakt en zijn richting Göteborg gereden. Hier verbleven we tot en met vrijdagochtend om vervolgens met de ferry naar Frederikshaven over te steken. Vandaar nog een klein stukje rijden naar Nørresundby waar Simon wederom twee dagen de coursing mocht jureren. Hier mochten de hounds wel officieel meedoen en ik had ze alle vier gemeld. Nu maar hopen dat Cytaugh het ook een beetje behoorlijk zou doen!
We stonden met de caravan vlak langs een wild gebied waar een kudde koeien, Schotse Hooglanders, Lakenvelders en kruisingen hiervan, rondliepen. De kruisingen waren heel bijzonder en leken op ruwharige Lakenvelders. Eén van de jaarlingen was erg geïnteresseerd in Crumbaugh en hij in haar. Ze was ook wel erg mooi en ze stonden minuten lang naar elkaar te kijken, er was duidelijk een Schotse klik!
De hounds liepen op zondag en Hanne van de Eikica Sighthounds zou helpen starten. Als eersten liepen Cranston en Cytaugh en …. Cytaugh liep. Ze anticipeerde wel erg veel en zou het hoogste aantal punten voor intelligentie gehad moeten hebben maar helaas is dit onderdeel geschrapt. In de tweede Deerhound course dus Crumbaugh en Charlaigne en dat was echt een spetterende course! Vol overgave volgden ze het haas en Crumbaugh liep net iets beter dan Charlaigne maar die liet zich niet kennen en pakte in de tweede omloop 4 puntjes meer dan Crumbaugh en belandde op de eers
te plaats met het Certificat! Cranston werd derde en Cytaugh vierde. Ze hadden weer heerlijk gelopen en waren zonder blessures van het veld af gekomen. Het was weer een super goed georganiseerde coursing die liep als een trein.
Maandag 8 augustus zakten we af naar Camping Ringkøbing. We waren al twee keer eerder op deze camping geweest en dat beviel prima. Mede door het grote losloopbos direct naast de camping waar de hounds heerlijk kunnen rennen, is het een ideale plek om een paar dagen te staan. En … we hadden geluk met de temperaturen, niet boven de 30°!
Op donderdag even naar het ‘Sandskulpturfestival’ in Søndervig geweest. De indrukwekkende zandmuur van 200 meter lang en 7 meter hoog was bewerkt met het thema de Middeleeuwen. Echte kunstwerken gemaakt door verschillende mensen uit vele landen. O.a. een paar Nederlanders, Engelsen, een Rus, Oekraïner, Belgen en Zweden hadden zich heerlijk uitgeleefd in deze enorme zandbak met een prachtig resultaat!
En ja, de lucht was echt zo blauw!
Na een heerlijk relaxed weekje kwamen we zaterdag 13 augustus weer thuis. Maar niet voor lang want eind augustus moesten we weer in Göhlsdorf zijn alwaar Simon samen met Maarten en Willem de coursing moest verzorgen. Wordt vervolgd.
Posted in 2022, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Charlaigne O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Crumbaugh O'Cockaigne, Nimloth Brandir | Comments Closed
Van alles wat en even naar Finland.
Begin dit jaar heb ik van Vision en haar zonen en van Cytaugh en haar pups, DNA opgestuurd naar Amerika voor onderzoek op Post Operative Bleeding Syndroom omdat ik vermoedde dat Vision hieraan is overleden. Na ettelijke weken kreeg ik de uitslagen en het bleek dat Vision inderdaad genotype SERPF2-VAR had, wat inhoudt dat ze het hoogste risico had, wel 500 keer hoger dan hounds die geen risico oftewel het SERPF2-WT genotype hebben. Door de bloedingen na haar operatie was de toevoer van zuurstof niet toereikend voor de organen en het zenuwstelsel en nieren kunnen zeer makkelijk beschadigd worden door te weinig zuurstof; de bloedingen waren dus de oorzaak van het uiteindelijke nierfalen.
Haar zonen, Cranston en Callaghan hebben beide SERPF2-HET, wat inhoudt dat ze 25 keer meer kans op nabloedingen hebben als ze een operatie ondergaan of een ongeluk krijgen. Het is dan dus belangrijk dat de dierenarts de juiste medicatie op de plank heeft liggen. Helaas blijkt dat je die medicatie niet in eigen beheer mag hebben dus als je onderweg bent heb je een probleem.
Ook twee puppen van Cytaugh hebben de SERPF2-HET variant terwijl Cytaugh zelf SERPF2-WT heeft. De eigenaren zijn natuurlijk terstond op de hoogte gebracht zodat ze hun dierenartsen kunnen informeren en ook de eigenaar van de vader van de pups heb ik verwittigd.
Ik ben erg blij dat we, naast Factor VII Deficiency, nu ook de mogelijkheid hebben om de hounds op deze bloedingsstoornis (Delayed Bleeding Sydrome (DBS – ook wel genoemd hyperfibrinolysis)) te testen. Je kan er een hoop narigheid mee voorkomen.
De commerciële test is nog niet op de markt maar indien nodig kan men gewoon een swap naar Amerika sturen voor onderzoek.
Helaas zijn er nog steeds fokkers die niet eens op Factor VII testen, wat zeer onverantwoordelijk is daar het grote risico’s met zich meebrengt. Ik raad u dan ook aan, dat wanneer u een pup wilt aanschaffen, u aan de fokker vraagt of deze wel op Factor VII en DBS getest is. Via de volgende link, https://www.o-cockaigne.eu/?page_id=20680, kunt u hier meer over lezen.
Eindelijk konden we half maart de caravan onder de caravanport uithalen en uitmesten. Het wordt altijd in de loop van de winter een soort opslagplaats en eer je alles weer op z’n plek hebt en hebt schoon gemaakt, ben je wel een dag verder. Maar in de loop van donderdagochtend 17 maart, konden we dan vertrekken richting Lelystad alwaar het eerste CC2000 evenement zou plaatsvinden. Een dikke 50 hounds waren er aangemeld en het was een enorm gezellige dag met perfect weer voor de hounds. Het was erg leuk om Mackenzie (en natuurlijk Bert en Mariëtte die erbij horen) weer te zien en ook Simone en Marco met Finn en Kick.
Helaas mocht Charlaigne niet lopen, die zat nog steeds in de lappenmand maar er liepen dus 6 Deerhounds die dag! Mackenzie moest weer even wennen maar liep uiteindelijk heel mooi. ’s Middags heeft ze samen met broer Crumbaugh gelopen en dat ging perfect!! Ook hele leuke courses van Cranston met de Afghaan Kimi van John en Karin, en ’s middags met de Barsoi van Anneke. Iedereen heeft enorm genoten.
Op 11 april heb ik Brandir’s hart weer laten testen en wederom is die verbeterd! Door de toevoeging van Carnitine, Taurine en Q10, wordt zijn hart steeds krachtiger en hoef ik niet meer bang te zijn dat hem hetzelfde overkomt als Chidish. Ook Cranston is voor de eerste keer getest en prima bevonden. Wel fijn om te weten voordat hij aan zijn coursing carrière begint.
Cranston, Crumbaugh en Charlaigne, hebben intussen hun coursinglicentie gehaald en Cranston heeft al een aantal coursings succesvol gelopen.
Het laatste grote evenement was het Wereld Coursing Kampioenschap op 27, 28 en 29 mei in Kalajoki, Finland. We vertrokken op 18 mei en hadden er een paar weken voor uit getrokken met een paar dagen Flyvesandet in Denemarken en op de terugweg een stop bij Sonja. Op Flyvesandet was het weer dolle pret met het lage water. Zelfs Brandir, die vorige jaren nog bang was voor het getijde, liep nu vrij en vrolijk mee. Hij ging zelfs regelmatig helemaal uit z’n bol!
Het is een heerlijk gebied en de hounds genieten er altijd volop. Het is ook een prima terrein voor een goede conditietraining want door zo’n laagje blubberig zand lopen is best heel zwaar!
Onderweg naar Kalajoki hebben we op verschillende campings gestaan, o.a. in Zweden, waaronder een hele leuke natuurcamping in een hele mooie omgeving.
Op woensdag 25 mei kwamen we in Kalajoki aan en werden naar onze plek verwezen, een strook asfalt voor de caravan met daarnaast een grote zandbak. We stonden pal aan het strand, of eigenlijk op het strand, en keken uit over de Botnische Golf alwaar het zee-ijs nog op dreef. Een vreemde gewaarwording daar het die eerste dagen lekker warm was en iedereen in T-shirtjes en korte broeken rond liep. De hounds vonden de zandbak heerlijk en wij veegden iedere dag het zand weer naar buiten.
De drie coursingparcoursen lagen ook op het strand en hadden allen een lengte van ongeveer 800 meter. Dit was lang genoeg daar het natuurlijk heel zwaar is om door het mulle zand te rennen. Op woensdag, donderdag en zondag mochten Crumbaugh en Charlaigne een proefloop doen maar op donderdag zag ik na afloop dat beiden in totaal 6 kapotte voetjes hadden van het zand dat het vel aan de onderkant tussen de tenen had weg geschuurd. Een zeer pijnlijke aandoening die helaas niet snel genezen was – dus geen proefloop meer op zondag.
Cranston liep op vrijdag in de CSS klasse met twee Zweedse teven en één Engelse reu. Deze reu, Kirjojax Harris, had ik vorig jaar tijdens de Breed Show in Engeland gekeurd en het was erg leuk om te zien dat hij nu ineens een stuk volwassener was en in positieve zin, veranderd. Mooie reu!
In de eerste omloop liep Harris onder rood en Grayrory’s Kestrel onder wit. Harris ging heel goed van start maar halverwege kwam Kestrel voorbij en hierna liep Harris eigenlijk achter Kestrel aan en heeft haar op een gegeven moment ook tot twee keer toe aangeraakt, oftewel hij stoorde op haar. Hiervoor kreeg hij een diskwalificatie wat natuurlijk erg zuur is als je helemaal uit Engeland komt.
In de tweede omloop liep Cranston onder rood samen met Grey Mountain Maggies Aileen. Aileen liep als jonge meid meestal strak achter het haas maar maakte ook af en toe een inschattingsfout. Cranston courste meer met zijn hoofd hij las het terrein en sneed af waar nodig. Tot drie keer toe ging de draaier de mist in, hij schatte de snelheid van Cranston verkeerd in en hierdoor kwam Cranston in contact met het haas. Gelukkig heeft hij er niets aan over gehouden. Helaas was er één keurmeester die zeer waarschijnlijk de punten heeft verwisseld waardoor Cranston op de derde plaats belandde.
In de middag moest hij dan alleen lopen en dat was zeer nadelig voor hem. Zo’n grote, zware reu valt niet te vergelijken met de course ervoor van twee teefjes. Hij belandde uiteindelijk op de derde plaats. Erg jammer dat het zo gegaan is maar Cranston heeft echt heel goed gelopen en er van genoten.
Zaterdag was het de beurt aan Cytaugh. Er waren 12 teven (6 Duitse teven, 2 Tsjechische, 2 Zweedse, 1 Finse en mijn Nederlandse Cytaugh) gemeld voor de CACIL klasse en geen enkele reu! Cytaugh startte in de eerste course samen met Islay’s Quickstep van Ira Johannsen (DE). Cytaugh kreeg 243 punten en Quickstep 230. Cytaugh stond hiermee op een voorlopige vijfde plaats!! In de tweede omloop liep Islay’s Luck Penny van Ira met Crathlint Dwynwen Dee van Satu Hakanurmi, de enige Finse. Luck Penny kreeg 228 punten en belandde op een voorlopige tiende plaats terwijl Dwynwen Dee een diskwalificatie kreeg. Fernhill’s Rose at Grayrory van Åke Kack (SE) liep een zeer mooie course en verdiende 245 punten en Islay’s Peekeboo van Ira kreeg er 232. In course vier liepen Islay’s Oonagh van Ira en Cotherstone Angrboda van Ann-Marie Boyle (SE) en ze kregen respectievelijk 247 en 229 punten. Course vijf was voor Ailis Under Sharp Hill van Andrea Jahelková en Islay’s Quinn van Silke Eichhorn, en deze dames belandde op een gedeelde eerste plaats met 257 punten. In de laatste course liep Aisha Under Sharp Hill van Andrea met Islay’s Luighseagh van Claudia Oeljeschläger (DE) met 237 en 179 punten.
In de tweede omloop moest Cytaugh in course 4 het opnemen tegen Aisha Under Sharp Hill. Aisha kreeg 1 puntje meer dan Cytaugh maar dat was niet genoeg om van haar te winnen. Cytaugh belandde uiteindelijk op de vierde plaats.
Ik was best trots op Cytaugh, met haar dik 7 jaar heeft ze het toch goed gedaan!
Zoals gezegd, op de terugweg een dagje bij Sonja langs gegaan. Erg vreemd om alleen maar twee Galga’s aan te treffen en Brandir en Cytaugh hadden dit ook niet verwacht. Na een heerlijk lui dagje zijn we zondag weer richting huis gereden om daar onze nieuwe kurkvloer te mogen aanschouwen. De vloer is schitterend alleen troffen we ook overal egaline aan; op het terras, tegen de muren, zelfs de deurkrukken zaten onder. Dat werd dus een terugkomertje voor de vloerleggers om de boel schoon te maken. Het hield alleen wel in dat we niet gelijk konden beginnen met het inruimen van ons huis want alles, werkelijk alles stond in het schuurtje, op de veranda en onder de carport. Enfin, als we voor de Kerst maar klaar zijn.
Posted in Buitenland, Deerhound algemeen, Lure Coursing | Tags: Charlaigne O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Crumbaugh O'Cockaigne, Nimloth Brandir | Comments Closed
Levershunt en gezondheidsnieuws vanuit Amerika
Onlangs sprak ik een Ierse Wolfshondenfokster die een pup had geïmporteerd vanuit Duitsland. Het bleek dat deze pup gewoon op levershunt was getest. Omdat ik toentertijd te horen had gekregen dat deze test niet beschikbaar was in Duitsland, vroeg ik verder.
De Duitse Ierenfokker had gewoon bloed laten afnemen van zijn pups bij zijn eigen dierenarts en deze heeft het opgestuurd naar Laboklin. De volgende dag had de fokker de uitslag.
Dus mocht u een pup uit Duitsland willen halen dan kan de fokker deze via Laboklin laten testen op levershunt, sta hierop, het kan u een hoop ellende besparen!
In de Claymore, het clubblad van de Scottish Deerhound Club of America, verschijnt in elke editie het hoofdstuk Health and Genetics. Altijd zeer interessant! In de laatste editie (september/oktober 2021) geeft Dr. Michael H. Court, onderzoeker bij de Pharmacogenomics Laboratory in the College of Veterinary Medicine at Washington State University, updates over de vorderingen betreffende de onderzoeken naar ‘slow anesthesia recovery’ (het langzame herstellen van de anesthesie), ‘perianesthetic stress hyperthermia’ (een door stress veroorzaakte, levensbedreigende temperatuursverhoging) en delayed postoperative bleeding (vertraagde postoperatieve bloedingen). Hieronder een verkorte weergave van zijn presentatie tijdens de National Specialty.
Slow anesthesia recovery
“Het langzaam herstellen van de anesthesie na een operatie of onderzoek, is een welbekend verschijnsel bij Greyhounds en komt ook bij andere windhonden voor. Meestal is het na geïnjecteerde verdovingsmiddelen zoals thiopental en propofol (de laatste in wat mindere mate). Dit staat in relatie met het lage lichaamsvetgehalte dat windhonden hebben. Normaal gesproken gaat het geïnjecteerde verdovingsmiddel vrij snel uit het bloed en in het lichaamsvet, waardoor de hond snel hersteld maar door het weinige lichaamsvet dat een windhond heeft blijft er veel verdovingsmiddel in het bloed. Herstel kan dan alleen, als eerst dit bloed gezuiverd wordt door de lever en dat kost ettelijke uren. Maar het schijnt nog een factor mee te spelen en dat is dat de lever van windhonden verdovingsmiddelen langzamer metabolizeren dan bij andere (niet windhonden) rassen. Er zijn twee verschillende mutaties in twee verschillende genen gevonden die coderen voor enzymen die cruciaal zijn voor het metabolisme van propofol (CYP2B11-H3 en POR-H3). Deze mutaties worden het vaakst gevonden in Greyhounds en Deerhounds. Lab studies hebben aangetoond dat deze mutaties het metabolizeren van propofol drastisch verminderen. Het resultaat van de laatste studie waarbij Greyhounds met deze mutaties en Greyhounds zonder deze mutaties worden vergeleken, laat nog even op zich wachten.
Perianesthetic stress hyperthermia
Een andere conditie die werd onderzocht is ‘stress hyperthermie’ dat zowel bij Deerhounds als Greyhounds voorkomt. Meestal wordt dit gezien in combinatie met de anesthesie procedure voor een operatie. Voortekenen zijn een zeer snelle temperatuurverhoging tot boven de 41 C°, hijgen en diep rode slijmvliezen. De behandeling bestaat uit snel koelen en het toedienen van kalmerende middelen en vloeistoffen. Stress hyperthermie kan voorkomen worden door het verstandig gebruiken van kalmerende middelen vóór een enerverende ervaring (b.v. een dierenarts bezoek) als ook het ondernemen van stappen om stress te verminderen.
Alhoewel stress hyperthermie zeer serieus en levensbedreigend is, zijn er geen meldingen van fatale gevallen bij de Deerhound. Dit verschilt van de kwaadaardige hyperthermie die steevast fataal is.
Daar niet alle Greyhounds en Deerhounds gevoelig zijn voor stress hyperthermie, wordt er gedacht aan een genetische predispositie. Met de steun van de SDCA hebben we een mutatie geïdentificeerd in het RYR1 gen van honden met een stress hyperthermie geschiedenis. Deze mutatie blijkt een mildere vorm te zijn dan de mutatie van het gen dat kwaadaardige hyperthermie veroorzaakt. Omdat we nog maar 8 Deerhounds en 1 Greyhound bestudeerd hebben is het nut van het klinisch onderzoek voor deze mutatie onduidelijk. Daarom blijven we gevallen rekruteren om te zien of de RYR1 mutatie alle gevallen kan verklaren. Neem a.u.b. contact op met courtlab@vetmed.wsu.edu als u een hond heeft die last heeft gehad met hyperthermie en u wilt DNA doneren.
Delayed postoperative bleeding
Tenslotte hebben we gewerkt aan een probleem dat in eerste instantie bij Greyhounds was geconstateerd, vertraagde postoperatieve bloedingen. Het klinische beeld van deze aandoening betreft honden die een grote orthopedische- of buikoperatie (castratie/sterilisatie) hebben ondergaan. Alhoewel er geen bloedingen tijdens de operatie optraden, werden er binnen de volgende 24 tot 48 uur bloedingen geconstateerd. De symptomen variëren van blauwe plekken rond de operatiewond tot openlijk bloeden van de wond. Voor buikoperaties kan de inwendige bloeding onopgemerkt blijven totdat de hond ernstig ziek is. Behandeling bestaat uit bloedtransfusies en het intraveneus toedienen van anti fibrinolytische medicatie (Amicar). Deze bloedingen zijn ook te voorkomen door vooraf de operatie en gedurende 5 dagen na de operatie deze middelen toe te dienen.
We hebben verschillende studies uitgevoerd (gedeeltelijk gefinancierd door de SDCA) die impliceren dat een mutatie van het SERPINF2 gen de oorzaak is van de vertraagde bloedingen. SERPINF2 staat voor alpha-2 antiplasmine, dat essentieel is voor de bescherming van het vroegtijdig afbreken van bloedstolsels (hyperfibrinolysis).
Er is een case-control studie uitgevoerd met informatie die verzameld is uit de SDCA gezondheidsenquête en DNA-stalen van honden die bloedingen overleefd hebben en gestorven honden. We hebben 7 honden die postoperatieve bloedingen hadden na een operatie en 55 honden die een operatie hadden zonder postoperatieve bloedingen, gevonden. Alle honden werden gegenotypeerd voor de SERPINF2 mutatie. Het resultaat indiceert dat het risico voor vertraagde bloedingen 40 keer hoger is in honden die op z’n minst één kopie van de mutatie hebben en 500 keer hoger is in honden die twee kopieën hebben, in vergelijk met honden zonder een mutatie. Belangrijk; alle geaffecteerde honden hadden deze mutatie terwijl geen van de honden die de mutatie niet hadden, een vertraagde bloeding hadden.
In een andere studie bij gezonde Greyhounds, toonden we aan dat honden met twee kopieën van de SERPINF2 mutatie, een significant lager niveau aan antiplasmine in hun bloed hadden dan honden met één of geen kopieën van de mutatie.
Alles bij elkaar toont aan dat het testen op de SERPINF2 mutatie handig kan zijn om honden te identificeren die belang kunnen hebben bij het profylactisch toedienen van anti fibrinolytische medicatie (Amicar). En net zo belangrijk; de test kan ook honden identificeren die geen voordeel van deze medicatie zullen hebben.
De SERPINF2 test is nu (gratis) verkrijgbaar door contact op te nemen met courtlab@vertmed.wsu.edu en te vragen voor een DNA-monsterpakket.
Zoals alle genetische testen, realiseren we dat de postoperatieve bloeding-test kan en zal gebruikt worden door Deerhound fokkers om zich te informeren over fokplannen. De SDCA Health & Genetics Committee is richtlijnen aan het opstellen voor fokkers over hoe of hoe niet de test te gebruiken.
In dit verband is het belangrijk om te benadrukken dat fokkers niet hoeven te proberen de SERPINF2-mutatie uit het ras of een bepaalde foklijn te elimineren, aangezien de ziekte die de mutatie veroorzaakt effectief kan worden voorkomen bij honden die risico lopen”.
Vakantie in Engeland
Gezien de Corona perikelen was het een zeer spannend avontuur, ons tripje naar Engeland. Het vooraf boeken van de tests, campings en de overtocht, stelden we zo lang mogelijk uit daar natuurlijk de kans bestond dat we ‘rood’ zouden kleuren op de Engelse ‘Government site’ en dan zouden we Engeland niet in komen. We hadden onze vertrek datum al wat naar voren geschoven in de hoop dat de update van de site niet voor maandag 20 september zou komen maar de Engelse regering hield woensdag de 15de een persconferentie en de kans van updaten werd hierdoor eerder. We moesten wel op donderdag de 16de de coronatest doen anders vielen we niet binnen de termijnen. Ook de hounds had ik op donderdag laten ontwormen en er extra op toegezien dat hun paspoorten correct waren ingevuld. Dit op de heenweg naar Werkendam alwaar het Nederlands Coursing Kampioenschap werd gehouden. Ik zou op vrijdag nog even heen en weer naar huis rijden om nog het één en ander te doen, o.a. het huisvuil voor aan de weg zetten. Maar toen ik aan kwam rijden was het huisvuil al opgehaald en kon ik dus op zaterdag weer op en neer om het naar de milieustraat te brengen! Nou ja, er was nog genoeg te doen thuis en de hounds hadden geen last van de coursing geluiden. Nadat ik vrijdagmiddag weer terug was in Werkendam konden de hounds nog even lekker coursen. ’s Avonds zouden we in het restaurant van de manege eten en terwijl we op ons ‘diner’ wachten, kwam er een update vanuit Engeland…….gelukkig Nederland bleef oranje!! Is natuurlijk een puur commercieel gedoe want ze hebben al genoeg problemen in Engeland dus Nederland op rood zetten zou erg dom zijn maar toch, we waren enorm opgelucht! Hierover later meer.
Zaterdag eind van de middag weer gauw naar huis, nou dat ‘gauw’ ging niet, de mover van de caravan deed het niet! Gelukkig is Maarten handig genoeg en wist de rollen van de banden af te halen zodat we in ieder geval naar huis konden. Maar hopen dat de mover thuis weer zou werken anders zouden we zondagochtend echt een probleem hebben om het terrein af te komen. ‘s Avonds nog het één en ander in de caravan doen, alle papieren invullen en afdrukken (wat natuurlijk vreselijk tegen zat en ettelijke uren kostte), de vriezers vullen met vlees voor de hounds(er ging toch nog zo’n dikke 45 kilo in!) en vroeg naar bed.
Zondagmorgen vroeg op, de laatste dingen in de caravankoelkast en weg wezen. Gelukkig deed de mover het en konden we zonder verdere problemen de reis beginnen. Deze verliep zeer voorspoedig en eerder dan gehoopt waren we in Calais en door de “Pet Control”. Hierna ging het iets minder vlot vanwege de strenge controle van de paspoorten maar we konden toch op een trein eerder dan we geboekt hadden. Halverwege de middag kwamen we op de eerste camping aan, Tanner Farm Park. Een camping waar Sonja en ik al twee keer eerder waren geweest en waar je heerlijk rustig staat met goede wandelmogelijkheden. Alleen hadden we toen geen uit de kluiten gewassen Cranston mee! Deze kon onmogelijk onder het poortje door dat onderdeel was van een hekje waar je als mens overheen kan en als klein tot middelgrote hond onderdoor kunt. Brandir en d
e meiden kropen er keurig onderdoor maar Crumbaugh en Cranston vertikte dit en waren er echt niet toe te bewegen. Dus hierdoor waren de wandelmogelijkheden wel beperkt. Maar er was ‘excitement‘ genoeg want het barstte er van de eekhoorns en die liepen gewoon vlak langs ons stekkie. Eén keer zat er één vlak onder het openstaande raam van de caravan en ik kon nog net Crumbaugh bij z’n achterpoten pakken voordat hij uit het raam wilde springen! Verder bleven de hounds gelukkig keurig netjes achter het hekje als de eekhoorns in het rond sprongen. Zo braaf!!
Volgens de regeltjes, zouden we op dinsdag een COVID test moeten doen. We hadden het ook netjes besteld en betaald maar de test is nooit op de camping aangekomen. Zelfs na ettelijke mailtjes en telefoontjes kregen we geen enkele reactie. Dan maar niet, we zien wel.
Op woensdag zijn we naar Scotney Castle gegaan. Een ruïne op een klein eilandje en een nieuwer kasteel te midden van prachtige tuinen vele hectares schapenweiden en bossen. We hebben eerst een grote wandeling gemaakt, tussen de schapen door en vooral Crumbaugh en Charlaigne konden de schapenpoep niet weerstaan. Daarna zijn naar de oude kasteelruïne gegaan om een paar plaatjes te schieten, echt een mooie ruïne.
Eén van de problemen waar Engeland nu mee kampt, is dat er te weinig vrachtwagenchauffeurs zijn om o.a. brandstof te vervoeren! Dit ervaarden we toen we wilde tanken en er geen diesel (en ook geen benzine) beschikbaar was bij verschillende pompstations. Gelukkig vonden we nog een tankstelletje in een klein dorp waar we de tank vol konden gooien.
Op donderdag vertrokken we richting een camping nabij Telford alwaar de Breed Show zou plaatsvinden en ik op zondag de Deerhounds zou keuren. Vrijdagmiddag zijn we even naar het hotel gegaan om iedereen gedag te zeggen en om Liza en Sarah de kans te geven om de pups van Uther te zien. Helaas mocht ik op zaterdag niet aanwezig zijn dus besloten we om naar Ironbridge te gaan. We hebben eerst een stuk gewandeld met de hounds, vervolgens geluncht bij een pub en toen weer terug gelopen richting ‘The Iron Bridge’. Nou, als je over de brug loopt, is er niet veel aan, alleen van een afstand is het wel indrukwekkend, zeker als je de geschiedenis in ogenschouw neemt. 
Maar waar we eigenlijk voor gingen was natuurlijk ‘The Deerhound Table’ die in het Coalbrook Museum of Iron staat. Ik had niet gedacht dat die zo groot zou zijn! De Deerhounds die de tafel op hun nek dragen waren echt levensgroot. Erg leuk om dat eens in het echt te zien.
Ook hier, rondom Telford, zagen we lange rijen auto’s bij pompstations staan wachten om te kunnen tanken om de volgende dag te zien dat alles uitverkocht was en er dus geen auto meer stond. Na wat zoeken op internet vond Simon een tankstation waar je nog kon tanken maar dan ook voor niet meer dan 25 Pond. Nou dat schiet niet op met een tank van 90 liter! Dus na eerst voor 25 Pond te hebben getankt is hij omgereden en heeft bij de vrachtwagenpomp de tank afgevuld. Bij een gewone personenauto past het mondstuk niet in de tankopening maar bij ons is dat gelukkig geen probleem! Er was niemand die er iets van zei en ook bij de kassa geen commentaar. Bij een volgend tankstation werd er ook gezegd dat het was toegestaan om bij zo’n pomp te tanken. Fijn om te weten! Het is te hopen dat we op de terugweg nog kunnen tanken want anders halen we Folkestone niet en komen we niet thuis!
Tevens hoorden we ’s avonds tijdens het diner in het hotel (waar we gelukkig wel bij mochten zijn) dat er verschillende producten niet meer te krijgen waren in de winkels omdat ze stomweg niet gebracht konden worden. Wat zo’n stom virus al niet te weeg kan brengen!
Zondagochtend, vroeg uit de veren en richting het hotel. Gelukkig zat de hele week het weer enorm mee en ook op deze dag was het super weer voor een show. In totaal waren er 83 Deerhounds gemeld voor de show met 90 entries op de zaterdag waarvan 30 absent en 53 entries voor de zondag met 16 absenten. Niet zoveel aanmeldingen als anders maar dat was te verwachten in de huidige situatie. Het is al een wonder op zich dat er een Breed Show plaatsvond met de enorme aantallen coronabesmettingen die in Engeland dagelijks gemeld worden. 
Enfin, ik was zeer tevreden met mijn aantallen en vond het heerlijk om weer zoveel Deerhounds in mijn handen te krijgen. De kwaliteit was zeer uiteenlopend maar ik had een paar hele mooie hounds waaronder een jonge reu van 23 maanden die het wel erg moeilijk maakte door of niet te willen lopen of in telgang te gaan maar….. als hij liep, toonde hij het beste gangwerk wat je je maar kon voorstellen, mooi dansend met een lange, vloeiende pas, laag over de grond en in een goed tempo. Het beste gangwerk van de dag. Verder was het een reu die echt ‘Fit for function’ was en zijn job echt zou kunnen doen. Ook een reu en teef, broer en zus, 20 maanden jong, sprongen eruit qua type, gangwerk, prachtige kleine oortjes en hele donkere ogen. Ja, en dan die aandoenlijke hounds; die echt even intens met je willen knuffelen of die oude teef van 11,5 jaar die nog zo fit en vief door de ring liep, die raken je in het diepst van je ziel en ik krijg er altijd tranen van in mijn ogen.
Op maandagochtend vertrokken we richting Dartmoor. We hadden een ‘dog friendly’ camping geboekt maar toen we er aankwamen en naar ons plekje verwezen waren, bleek dat het niet was toegestaan om ons hekje op te zetten wat dus zou inhouden dat de hounds alleen in de caravan en voortent moesten verblijven. Geen denken aan! Dus omgedraaid en een andere camping gezocht – makkelijker gezegd dan gedaan want het bleek dat er bij velen niet meer dan 2 honden werden toegelaten of dat de boel onder water stond vanwege de enorme hoeveelheid regen die er de afgelopen nacht was gevallen. Via, via belandden we op een camping langs een matig drukke weg maar met directe toegang tot de Moors en een hele gezellige pub erbij! Dinsdag kwam het weer met bakken uit de lucht en op een gegeven moment vloog er een doorweekt roodborstje door de voortent. Gelukkig hadden we alle hounds in de caravan en liet ik het vogeltje maar even tot rust komen alvorens de tentdeur open te doen. Het bleef nog een poosje op de grond zitten en na een kleine tien minuten vloog het weer weg ….. of toch niet? Later meer hierover.
Parodie op “Wishful Thinking”.
Toen het ’s middags even ‘droog ’ zou blijven, gingen we gauw met de hounds op pad. Door de gigantische weilanden, waar de schapen en pony’s liepen te grazen, liepen in alle richtingen ‘Public Footpaths’. Dus wandelmogelijkheden genoeg, je moest natuurlijk wel de hekken achter je sluiten. Toen we een paar honderd meter op één van die velden liepen, kwamen er van heel ver weg ineens een stuk of 10 pony’s op ons af gerend. Simon zei nog voor de grap; “die gaan ons omsingelen”. Nou, dat deden ze dus ook en één ervan keek niet bepaald vriendelijk. Deze merrie was duidelijk de leidster en vond het niet goed dat we hier liepen met vijf Deerhounds. Ze werd steeds bedreigender en tot een paar keer toe draaide ze zich naar ons om en op een gegeven moment sloeg ze naar achteren. Tegen Brandir! Gelukkig is hij niet meer zo heel stabiel op de poten en viel hij gelijk om wat waarschijnlijk zijn redding is geweest. Toen hij opstond piepte hij wel en stond hij even op drie poten maar dat ging al snel beter. Daar ik met Crumbaugh en Charlaigne stond te worstelen om ze in bedwang te houden (die wilde die pony’s wel even verjagen!), kon ik niets doen, alleen maar proberen de boel zo rustig mogelijk te houden en 
proberen zo snel mogelijk van het veld af te komen. Het eerste stuk werden we nog achtervolgd door de kudde pony’s maar naarmate we dichter bij het hek kwamen des te meer bleven ze op afstand om uiteindelijke om te keren en weg te galopperen. Wat een vreselijke nare ervaring was dit en vooral die arme Brandir, dat die op zijn oude dag nog zoiets moet meemaken. Gelukkig bleek het enorm mee te vallen met hem, kon ik niets aan hem ontdekken en liep hij de rest van de wandeling gewoon mee. Intussen was het weer keihard gaan regenen dus veel lol hadden we er niet aan en nadat de hounds alles hadden gedaan zijn we maar weer omgekeerd richting caravan om de schrik te verdrinken. Het liefste wilden we ’s avonds in de pub een hele grote ponysteak op ons bord!! Maar dat hadden ze helaas niet.
We waren Dartmoor gelijk spuug zat en hebben woensdag de hele natte boel weer ingepakt en zijn richting The New Forest gereden alwaar we een zeer rustige camping, The Red Shoot, te midden van het natuurgebied hadden geboekt. Gelukkig konden we ook eerder komen dan afgesproken. In The New Forest lopen de pony’s, koeien, varkens, ezels en herten gewoon door het hele gebied los en een confrontatie met ze is niet ondenkbeeldig maar we waren goed gewaarschuwd door het nare voorval in Dartmoor en lieten het vee links liggen. Het was hier schitterend weer en in een stralende zon hebben we de boel weer opgezet en heerlijk nog even in het zonnetje een biertje gedronken.
Donderdag – regen – we hadden besloten om naar Stonehenge te gaan maar daar aangekomen konden we of dik 2 kilometer lopen of met een pendelbus. Nou met 5 Deerhounds in een pendelbus zagen we niet zo zitten dus dan maar lopen. Natuurlijk moest je, om iets dichter bij de stenen te kunnen komen, een ticket kopen – 21 Pound per persoon!! Nou zijn wij echte cultuur barbaren en hebben dat er niet voor over om oude stenen van dichtbij te bekijken, dan maar van een iets grotere afstand wat foto’s nemen. Simon zei nog; “Ze zijn vast aan het sparen voor nieuwe stenen”. Nou, met zulke bedragen is dat gauw bij elkaar gespaard!
Tijdens de wandeling erheen was het gelukkig droog maar er stond een sterke wind. Op een gegeven moment stak er vlak voor ons een haas over. De enige die hem zag was Crumbaugh en dat is nou juist de ergste om weer in gareel te krijgen! Pas toen we op de terugweg ver voorbij het ‘haas passeer punt’ waren, kon hij weer een beetje normaal meelopen.
Op vrijdag zijn naar Burley gereden. Dit zou een mooi oud dorpje moeten zijn maar het was niet wat ik ervan verwachten. Ook de wandeling die er in de omgeving was uitgezet en we gelopen hebben, viel vies tegen. Grote stukken over geasfalteerde wegen. Er reden wel niet veel auto’s maar als het even kan loopt Brandir los zodat hij zijn eigen tempo kan bepalen. Dat ging hier niet en dan is het een stuk vermoeiender voor hem. De omgeving was prachtig en de pony’s lieten ons af en toe omlopen omdat ze midden op de weg liepen of ernaast liepen te grazen. 
We kijken nu wel erg uit voor ze en vertrouwen ze voor geen cent! Toen we weer richting camping reden belandde we in een ‘file’ vanwege een kudde ezels die over de weg liepen. Ja, en dan moet je toch echt geduld hebben.
Zaterdag regende het de hele dag, en niet zo’n beetje! In de middag hadden we afgesproken met Gill en Toby om Brandir even te laten zien. Daar één van hun teven loops was konden we hem niet mee nemen naar binnen dus bleven ze alle vijf netjes in de auto. Nou ja netjes …. toen we terug kwamen om Brandir er even uit te halen bleek dat de puppen de hoes van het matras hadden bijgewerkt. De hele auto lag vol schuimrubbervlokken!
Zondag was een rustdag, gewoon een lekkere wandeling in de omgeving gemaakt wat al inspannend genoeg was door de ontmoeting met een kreupel hertje dat dus niet zo snel in het bos verdween. Eind van de middag, toen het al behoorlijk was afgekoeld, er een fikse bui regen viel en we de voortent hadden dicht gemaakt, bleek er ineens weer een roodborstje in de voortent rond te vliegen! Toch per ongeluk mee opgerold in de voortent? Die diertjes kruipen door de kleinste kiertjes en onder de caravan door de tent in. Dat is toch echt lef hebben!
Op maandag hebben we nog een mooie, inspannende wandeling gemaakt in het noordwesten van New Forest. Aan het begin van de wandeling stonden er een paar koeien langs het pad maar die hadden gelukkig weinig interesse in ons. In de stromende regen steile, glibberige hellinkjes, overwoekerd met varens, op en af. Gelukkig kwamen we daar geen pony’s of koeien tegen! 
Dinsdagmorgen hebben we de boel weer ingepakt en zijn richting Tanner Farm Park gereden alwaar we zouden overnachten voordat we weer richting huis zouden reizen. Onze tweede coronatest hebben we nooit gedaan en we hadden ons al voorbereid op een fikse boete hiervoor maar aangekomen in Folkestone werd er niets gezegd of gevraagd en na alle controles betreffende de hounds konden we de trein op. Eenmaal in de trein wisten we zeker dat er geen boze Engelsman met een boete achter ons aan zou komen en konden we opgelucht adem halen.
Helaas ontvingen we deze dag ook slecht nieuws van Sonja. In de week hiervoor had ze al gemeld dat het niet goed ging met Vision nadat die was gecastreerd maar daar er helemaal geen verbetering in zat, in tegendeel, had ze moeten beslissen om Vision in te laten slapen. In en in triest, nog zo jong en weer helemaal fit na haar schijndracht, kwam ze na de operatie niet meer in de benen en uiteindelijk hadden haar nieren het begeven. Een ongelofelijke harde klap voor alle betrokkenen maar vooral voor Sonja natuurlijk.
Pyefleet Vision, moeder van Cranston Argyll en Gallaghan Argyll, mocht maar 5 jaar, 9 maanden en 5 dagen worden.
Posted in 2021, Buitenland | Tags: Charlaigne O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Crumbaugh O'Cockaigne, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
On the road again!
Op woensdag 25 augustus vertrokken we bepakt en bezakt naar Göhlsdorf nabij Berlijn, alwaar Simon de Internationale coursing voor windhondenrenvereniging Phoenix zou verzorgen. Het was voor Crumbaugh en Charlaigne de eerste keer dat ze zo’n lange trip met de caravan gingen maken maar ze pasten zich prima aan en vonden het heel spannend om iedere keer op een andere, onbekende locatie aan te komen en te wandelen.
Nadat we op donderdag de boel hadden opgezet en een lekker stuk met de hounds hadden gelopen, vonden we bij terugkomst een bierstand tegen over ons. Ze waren nog met het één en ander bezig maar zodra ze klaar waren konden we een biertje komen halen. Nou dat laat je je geen twee keer zeggen! Op vrijdag heeft Simon het parcours opgebouwd en mochten Cytaugh, Crumbaugh en Charlaigne even heerlijk de benen strekken. Met z’n drieën tegelijk denderde ze over het veld, prachtig om te zien. Cytaugh is nog steeds de snelste maar Crumbaugh deed niet veel voor zijn moeder onder!
Voor de coursing op zaterdag waren in totaal zo’n 100 windhonden gemeld maar omdat het in de ochtend niet erg vlotte was het tegen zessen eer alle courses waren gedraaid! Ik had Cytaugh niet gemeld voor de officiële coursing maar gelukkig mocht ze samen met Crumbaugh en Charlaigne nog een rondje coursen na afloop. Wat genoten ze hier weer van! Vooral Crumbaugh was zo ontzettend fanatiek en wilde iedere keer zo ontzettend graag het veld op, dat hij tijdens de normale wandelingen niet voorbij het veld te krijgen was, erg lastig!
Op zondag was de CAC show en hiervoor had ik Charlaigne gemeld. Was het alle dagen hiervoor mooi weer, op zondag kwam de regen met bakken uit de lucht. Er was 1 veteranen teef, 3 jeugdteefjes (waarvan Charlaigne de jongste was) en 1 openklas teef gemeld voor keurmeesteres Hanna Wozna-Gil uit Polen. Op het moment dat ik de ring instapte was het even droog en Charlaigne showde voorbeeldig. Ze liep zonder gek te doen netjes mee en bleef ook redelijk goed stilstaan, wonderbaarlijk! Ze eindigde als eerste!! Maar toen ze terug moest komen om te strijden voor BOB kwam het weer met bakken uit de lucht en wilde ze helemaal niets meer behalve terug naar de caravan! Aanvankelijk zouden we op maandag weer vertrekken maar daar de weersvooruitzichten geen beter weer voorspelden, besloten we maar om, tijdens een uurtje dat het droog was, de boel in te pakken en te vertrekken.
Zo gezegd zo gedaan maar tegen verwachting in was het ontzettend druk op de weg en kwamen we pas laat in de middag aan op ons overnachtingsplekje. Maandag in de middag waren weer thuis.
Het weekend erop zou Simon eigenlijk een coursing in Frankrijk moeten jureren maar die ging niet door vanwege een te laag aantal gemelde hounds. Jammer, het zou wel weer eens leuk zijn om in Frankrijk te coursen. Volgend jaar dan maar weer. Maar dit uitgevallen weekend gaf ons wel wat meer lucht om ons voor te bereiden op het tripje naar Engeland.
Wordt vervolgd!
En dat was onze vakantie.
Terwijl we zondag 25 augustus bezig waren om de caravan en de auto in te pakken voor een 25 dagen tellende trip, bleek er één van de jonge Faverolleskipjes grote problemen te hebben met het leggen van haar eerste eitje. Dit kwam met cloaca en al naar buiten. Ik heb het ei verwijderd en geprobeerd de boel te herstellen maar helaas mocht dit niet baten zodat Simon op maandagochtend, voordat we vertrokken, eerst met haar naar de dierenarts kon gaan om haar te laten inslapen. Erg triest, het was zo’n leuk kipje. Dit was een slecht begin van de vakantie en ook de weersvooruitzichten waren voor de eerste dagen niet zo leuk.
Intussen had ik de caravan verder ingeruimd en de twee vriezers, die achter in de auto stonden, gevuld met ongeveer 40 kilo vlees voor de hounds. Niet genoeg voor 25 dagen maar we zouden het aanvullen bij Sonja als we richting Tüttleben zouden afzakken.
Nadat Simon terug was van de dierenarts hebben we de caravan achter de auto gehangen en konden we vertrekken. Maar als we bij ons door het hek zijn, moeten we de caravan afkoppelen en met de mover de volgende bocht nemen. Helaas reageerden de rollen niet op de afstandsbediening dus konden we de hoek niet om. Eerst maar de batterijen vervangen, dit mocht niet baten. Nieuwe batterijen gekocht en geprobeerd, ook dit hielp niet. Toen maar de buurvrouw gevraagd om te helpen duwen en ja hoor, met veréénde krachten kregen de caravan de hoek om en konden we eindelijk onze weg vervolgen richting camping “De Paardenbloem” in Deurningen.
Hier zouden we twee nachtjes blijven. We hadden besloten om alleen de luifel op te zetten maar toen Simon er wat spanning op zette brak een bevestingingsoog af. We waren vol overtuiging dat er nog zoiets in de caravan moest liggen maar helaas …. dus moest Simon op pad want zonder dit oog konden we de voortent ook niet opzetten.
We waren nu vlak in de buurt van Lemele alwaar Callaghan woont, dus dat was een mooie gelegenheid om de stamboom af te geven en de twee broertjes weer even lekker te laten spelen met elkaar. Nou dat hebben ze ook gedaan!
Op woensdag zijn we vertrokken naar Camping-Paradies “Grüner Jäger” in Everinghausen, net voorbij Bremen. De naam van de camping doet al iets vermoeden en inderdaad was er een grote weide met een behoorlijk aantal Damherten. Intussen kwam het met bakken uit de lucht en ik probeerde tussen de buien door de hounds uit te laten maar Cranston en Cearrean konden hun ogen niet geloven en waren niet meer vooruit te branden. Veel te interessant al die hertjes!
De volgende dag ging de reis, met de veerboot van Puttgarden naar Rødby, naar Maribo in Denemarken. Dit was een mooie ruime camping waar je uitermate goed kon wandelen met de hounds en waar we eindelijk konden genieten van het zonnetje.
Maar niet voor lang want nadat we vrijdagochtend eerst boodschappen hadden gedaan in Maribo, gingen we verder richting Vordingborg alwaar Simon een seminar over “het bouwen van een goed coursingparcours” zou geven. Dit zou de gehele zaterdag en zondag in beslag nemen. Het was georganiseerd door Frank Plith in samenwerking met de Deense ren- en coursingcommissie en het vond plaats bij Bille en Freddy die een mooi groot veld van ettelijke hectaren ter beschikking stelde.
Gelukkig konden we ons boeltje opbouwen op een mooi beschut plekje want het waaide behoorlijk. In de nacht van vrijdag op zaterdag begon het op een gegeven moment vreselijk te regenen en onweren, echt enorme buien trokken over ons heen en ik deed geen oog meer dicht omdat ik weet dat Brandir ontzettend bang is/was voor onweer. Hij staat sinds een paar maanden op Chinese kruiden (Geria) omdat hij dementieverschijnselen begon te vertonen, en ik had al gemerkt dat het veel beter met hem ging. Nu bleek pas hoe goed! Hij sliep gewoon door!! Geen onrust of paniek, hij bleef gewoon rustig op zijn bedje. Ongelofelijk!
Het seminar was een groot succes. Ongeveer 15 personen namen deel en waren zeer enthousiast, ze vertelde later dat ze heel veel geleerd hadden en nu begrepen waarom een goed parcours zo belangrijk is. Er werden ook verschillende parcoursen uitgelegd en gedraaid, vervolgens becommentarieerd en besproken waarom het niet functioneerde. Al met al zeer leerzaam en het zou in alle landen moeten gebeuren want wat je meestal aan parcoursen ziet …..!
Maandagochtend hebben ons boeltje weer opgebroken en vertrokken richting Flyvesandet. Een camping in het noorden van het eiland Fun waar we al sinds 2001 regelmatig komen. Vlak voordat we bij de camping waren stak er een kudde damherten de weg over. Cearrean hing net met zijn kop uit het raam en zou er zo uitgesprongen zijn als hij wat kleiner was geweest. Dat beloofde wat want als Cearrean eenmaal weet dat er wild loopt kan hij niet meer loslopen.
Na aankomst zijn we eerst even over de camping gelopen om een mooie plek uit te zoeken waar we een groot stuk konden afzetten zodat Cearrean en Cranston genoeg ruimte hadden om te spelen. Halverwege de ‘zoektocht’ sprong er een groot haas op. Nou dat kon nog spannend worden! Gelukkig liet hij zich de rest van de week niet zo vaak meer zien en bleef hij ook een beetje uit de buurt van ons kampement, wel zo verstandig!
Als de maanstand goed is, en dus geen volle maan zoals deze week, kan je hier kilometers ‘wadlopen’. Er staat dan zo’n 5 centimeter water op een spiegelgladde zeebodem. Ideaal om de hounds lekker te laten racen. Maar helaas zakte het water nu niet verder dan zo’n dertig centimeter en dat is toch iets te hoog voor Cranston. De eerste keer dat Simon het water inliep en de hounds hem volgde, liep Cranston 
ook mee maar ging al gauw bijna kopje onder. Hierna bleef hij maar liever op de kant, natte voetjes konden dan nog net maar verder ging hij de zee niet in. Maar hij had toch ontzettend veel plezier en genoot met volle teugen.
Voor Cearrean hadden we de werpstok en een tennisbal meegenomen, hij leefde zich helemaal uit en kon er geen genoeg van krijgen! Hij heeft in ieder geval geen watervrees!
Maar helaas …. Cytaugh had besloten om op de maandag dat we aankwamen in Flyvesandet, loops te worden en aangezien het de bedoeling was dat ze gedekt zou worden, moesten de plannen grondig worden bijgesteld. Dit hield in; niet de week erop afzakken naar Sonja om vervolgens naar Tüttleben te gaan alwaar Simon een coursingtraining zou verzorgen maar op zaterdag vertrekken richting huis.
Inmiddels hadden we al vernomen dat Tüttleben waarschijnlijk niet door zou gaan vanwege te weinig aanmeldingen. Mocht het alsnog doorgaan, kon Simon altijd nog met zijn tentje erheen gaan en de training verzorgen.
Met een overnachting in Everinghausen, kwamen we zondagmiddag thuis. Gelukkig kon het hartonderzoek dat gepland stond voor woensdag 16 september een week naar voren worden gehaald zodat dit nog tijdig plaats vond. Om er zeker van te zijn dat Cytaugh ongeveer hetzelfde schema zou aanhouden als 2 jaar geleden, had ik een afspraak gemaakt op dinsdag, de negende dag van haar loopsheid om progesteron te prikken. Dit was gelukkig nog erg laag, zoals gehoopt en ook het hartonderzoek de dag erna, had een zeer positieve uitslag.
Ook heb ik overleg gehad met twee cardiologen betreffende het fokken met Cytaugh omdat Chidish, haar broer, vorig jaar na een coursing is overleden. Hij had een lichte vorm van DCM. Maar beiden menen dat als het hart zo goed is op 5,5 jarige leeftijd dat je dan de kans niet voorbij moet laten gaan. Het is erg moeilijk om lijnen te vinden zonder een erfelijke aandoening en als er dan aan één kant een probleem is en dit probleem openbaarde zich nog niet in de andere lijn, dan kan je het wel riskeren. Hopelijk pakt het ook goed uit!
De uitverkoren reu is Beardswood Uther. Een nog jonge reu met een mooie ribwelving, sterk bone en een fantastisch karakter. Het I.C. is 1,85 over 7 en 5,74 over 10 generaties. Als je de stamboom bekijkt, zitten er vele prachtige hounds achter waarvan ik er ettelijke heb gekend. Ook zijn er velen die ouder dan 10 jaar zijn geworden, ook reuen. We verwachten veel van deze combinatie!
Het vervelende is alleen dat ik niet voor een natuurlijke dekking naar Engeland kon en daarom is er vers, gekoeld sperma naar Nederland gekomen. Gelukkig verliep alles perfect qua timing en is afgelopen dinsdag, 15 september, Cytaugh geïnsemineerd. Nu maar hopen dat we half november een paar mooie, gezonde pupjes mogen verwelkomen.
Posted in 2020, Buitenland, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Callaghan Argyll O'Cockaigne, Cearrean Argyll O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Nimloth Brandir | Comments Closed
Crufts
Vrijdag 8 maart zijn Sonja, Vision, Chidish en ik ’s morgens vroeg vertrokken richting Birmingham, Crufts. De reis verliep voorspoedig tot aan de Franse grens, toen begon de ellende. De Franse hadden weggedeeltes afgezet en dit veroorzaakte lange files met dito wachttijden. Extreem ergerlijk! Gelukkig waren we erg vroeg vertrokken en hadden we een behoorlijke speling. De controle van de hounds bij de Eurotunnel ging gelukkig supersnel en we kwamen nog precies op tijd voor onze check in. Maar de Fransen waren consequent in het pesten en iedere auto moest open bij de paspoortcontrole. Dit duurde natuurlijk een eeuwigheid en mensen die na ons door de controle gingen
misten hun trein. Wij waren gelukkig nog net op tijd en hadden de geplande overtocht. In Engeland aangekomen konden we maar een klein stuk lekker doorrijden, vervolgens belandde we in één grote file richting Birmingham. Eén en al wegwerkzaamheden zorgden ervoor dat we een uur later dan gepland in de stromende regen aankwamen bij ons hotelletje in Leamington. Na met de hounds te hebben gelopen en de spullen naar boven te hebben gebracht, zijn we eerst een welverdiend pintje gaan drinken. Heerlijk, zo’n Engelse bitter!
Zaterdagochtend waren we weer vroeg uit de veren, ik heb een flink stuk gelopen met Chidish en Vision en Sonja heeft de broodjes gesmeerd. Na het ontbijt vertrokken we en met een half uurtje waren we bij het NEC. Eerst werden er 57 Pharaohounds gekeurd voordat de 98 gemelde Deerhounds aan de beurt waren. Dit gaf mooi de kans om bekenden te begroeten, hier en daar een beetje bij te praten en ons te verwonderen over een niet-Schot die in Schotse kledendracht rond liep en ook zijn Deerhoundje in deze kledij showde. Iets wat eigenlijk niet door de beugel kan en vele mensen spraken er dan ook schande van.
Onze keurmeester was Mr. Ken Aird, de keurmeester die Chidish twee jaar geleden BOB maakte tijdens de Jahresausstellung in Volkmarsen. Het was dus best wel een beetje spannend. Maar al gauw bleek dat er heel anders gekeurd werd dan in Duitsland; de plaatsingen waren op z’n zachts gezegd verrassend. Er was geen lijn te trekken qua type of gangwerk; alles werd door elkaar geplaatst. Chidish werd vierde in zijn klas (8) en Vision verrassend tweede van de 12 gemelde teven.
Uiteindelijk wonnen, in onze ogen, absoluut niet de beste reu en teef en werd de, toch wel zijn leeftijd tonende veterane reu, Beste van het Ras. Dat was Crufts, voorlopig zijn we niet van plan om weer te gaan, zeker na er een dik uur over te hebben gedaan, om van de parkeerplaats af te komen. Gelukkig ging de terugreis zondag zeer voorspoedig en waren we aan het begin van de avond weer thuis.
Posted in 2019, Buitenland, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
Een weekendje Gröditz
Zaterdag 29 september mocht ik keuren in Gröditz, nabij Dresden. Het beloofde schitterend weer te worden en daarom vertrokken we op donderdag om vrijdag vroeg in de middag daar te kunnen zijn. En het werd schitterend weer!
Ik had 57 hounds te keuren op zaterdag, een mooi aantal van zeer wisselende kwaliteit. De Afghanen en Barsoi’s scoorden het hoogst, helaas gingen de meeste Azawakh’s met een diskwalificatie de ring uit vanwege te veel wit in de vacht.
Zondag was de coursing. Ze hebben daar een mooi terrein, echt spannend voor de hounds vanwege de bosjes, bomen en het hoogte verschil. De enige Deerhounds waren Chidish en Vision en beiden liepen een mooie course. Helaas is Chidish op een klos gelopen en bleek dus na het middagdutje een dikke teen te hebben. Geen tweede omloop voor hem dus Vision mocht op het podium haar prijs in ontvangst nemen.
Voorlopig zijn we dus weer uitgeschakeld wat de coursing betreft; Cytaugh een gebroken duim en Chidish een dikke teen. Jammer van Ronostrand ik had Chidish daar graag laten lopen.
Juli & Augustus
Juli was een rustige maand, alleen tijdens het weekend van 21 en 22 juli hadden we het Schoonheid en Prestatie weekend van OWRV ’t Haasje in Axel. Daar ik de eer had om op zaterdag de hounds te keuren, konden Chidish en Cytaugh niet meedoen voor de ’titel’. Wel hebben zondag ze heerlijk gecourst.
Augustus daarentegen was weer druk; het eerste weekend zaten we in Donaueschingen. Keramiek mee, want dat verkoopt daar goed, en twee dagen showen. Het was eigenlijk veel te warm om wat dan ook te doen. Op zaterdag hadden we Frederic Maison als keurmeester en op zondag Espen Engh. Deze maakte de onvergetelijke fout door in het keurverslag van Chidish te vermelden; “head is a little bit plain, needs more stop”. Had hij de avond ervoor niet de tijd gehad of moeite genomen om de rasstandaard door te nemen???
Maar … het kan nog gekker. Tijdens de Benelux Winner Show te Amsterdam, de donderdag erna, kreeg Sonja va
n een Russische keurmeester te horen dat Vision een Barsoi gangwerk heeft! Wij hebben vervolgens drie dagen lang naar de keuringen van de Barsois gekeken of we er één zagen met hetzelfde gangwerk als Vision. Helaas, niet gevonden, dus Vision is de enige met het correcte Barsoi gangwerk!
André van den Broek keurde de Wereld Tentoonstelling op zaterdag 11 augustus en kon gelukkig Vision wel waarderen, ze kreeg het Res.CACIB.
Beste reu werd Kilbourne Kaine at Oelmühle en Beste teef Kilbourne Oh Sweet Lorraine to Oelmühle, beide van Jürgen Rösner. (zie de tentoonstellingsuitslagen)
De zondag hierna konden de hounds lekker de benen strekken tijdens de coursing van Lelystad. Dat vonden ze toch iets leuker dan showen en ze hebben genoten!
Op 26 augustus had ik de show in Mechelen waar Chidish Belgisch Kampioen werd en 9 september hadden we in plaats van een showtje en coursing in Berlijn die niet doorging, een coursing in Gesves, België. Hier behaalde Cytaugh haar laatst benodigde CACBL voor het Belgisch Coursing Kampioenschap en kreeg Chidish het reserve.
Posted in 2018, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
Kort overzicht van Juni
De maand Juni was een extreem drukke maand. Het begon met de show in Parijs op zaterdag de 2de waar we Chidish en Vision voor gemeld hadden. Sonja was donderdagmiddag gekomen zodat we vrijdag richting Parijs konden rijden. Donderdagavond laat kreeg Silva ineens koorts en moest af en toe een beetje hoesten. Na een paar antibiotica-tabletten te hebben gegeven werd ze tegen tweeën rustiger en ging Sonja naar bed. Maar niet voor lang … tegen half drie maakte Sonja mij wakker met de trieste mededeling dat Silva was overleden. Silva was overeind gekomen, waarschijnlijk om zich om te draaien, en belandde op de grond. Eer Sonja uit haar bed was, was Silva al over de Regenboogbrug. Een hele mooie dood maar wel erg plotseling. We hebben Silva uit de camper gehaald en in mijn auto gelegd om haar ’s morgens naar het crematorium te kunnen brengen. Geslapen hebben we niet meer.
Na alles afgehandeld te hebben en de camper te hebben ingepakt vertrokken we naar Parijs. Zaterdag waren we gelukkig niet al te vroeg aan de beurt want we waren toch wel een beetje gaar van alle commotie. Zowel Chidish als Vision behaalde het reserve CAC en dat hield in dat we weer naar huis konden. Prima!
Het weekend erna zaten we in Le Touquet bij de Franse R.A.L.I.E. Clubshow. Hier waren 57 Deerhounds gemeld. Keurmeester was Joan Wragg. Ook hier kreeg Chidish het reserve CAC achter de Finse reu Direwolf Mac Custennin van Tapio Hellman. Vision stond in een grote openklas van 14 teven en kreeg een ongeplaatste U. Cytaugh, die nu ook mee mocht, won de Gebruikshondenklas (3) en werd Beste Gebruikshond. Helaas moesten we na de keuringen weer vertrekken daar Sonja de dag erna, maandag, weer richting huis moest om vervolgens op donderdag weer te vertrekken richting Denemarken alwaar we eerst naar de show in Vejen zouden gaan en vervolgens zouden door rijden naar Nørresundby voor het EKC.
Dus op donderdag 14 juni, volledig vol gepakt, zijn we vertrokken richting Denemarken. We hebben overnacht op een kleine camping in noord Duitsland en zijn de volgende dag verder gereden naar een camping in Ringkøbing alwaar we Sonja weer troffen. Op zaterdag lekker met de hounds naar het strand, even de poten strekken en uitwaaien.
Van hieruit zijn we zondag heen en weer gereden naar de show in Vejen. Chidish werd hier beste reu, BOB en tevens met dit Deense CAC, Deens Kampioen. Vision kreeg helaas alleen een U’tje.
Maandag ons kampement weer opgeruimd en vertrokken naar Nørresundby, nabij Aalborg, waar tijdens het weekend van 22-24 juni het Europees Kampioenschap Coursing plaatsvond. De uitgestrekte velden lagen naast Lindholm Høje. Dit is de grootste historische Deense begraafplaats uit de IJzer- en Viking tijd, gelegen op een heuvel tegenover Aalborg. Vanaf 1952 werd het gebied onderzocht en men heeft bij opgravingen 682 graven gevonden uit de periode 500 tot 1100 evenals resten van bebouwing. Alle deelnemers aan het EKC kregen een toegangsbewijsje voor het bijbehorende museum, een zeer leuk gebaar. Tevens werd zaterdag de zonnewende gevierd, Sankt Hans Aften genoemd. Het feest dateert uit de tijd van de Vikingen en tot 1770 was het een officiële feestdag. Naar aanleiding hiervan was er ook een Viking-markt en -dorp gecreëerd en werd de opening van het EKC opgeluisterd met een voorstelling van vechtende Vikingen.
Doordat wij als CC2000 aan het begin van deze eeuw een coursingdemonstratie hadden gegeven in Bjerringbro, Denemarken, hadden we nog steeds contact met Karin Janz die dat toen heeft georganiseerd. Ook zijn we haar later regelmatig tegen gekomen op EKC’s en toen we een aantal jaren geleden werden uitgenodigd om; ik als keurmeester voor de show en Simon als jury voor de coursing, naar Nørresundby te komen, grepen we dit met beide handen aan. Eenmaal daar waren we ontzettend onder de indruk van de gigantische velden en we zeiden tegen Karin dat het een prachtige locatie was om een EKC te organiseren. En zo ging het balletje rollen. Wij, CC2000, werden gevraagd om één veld te bemannen en alles er omheen te verzorgen. Na twee jaar van voorbereiding hadden we uiteindelijk een team van 20 mensen; 6 Duitse en 14 Nederlandse coursingliefhebbers d
ie als team in mooie T-shirts gesponsord door de Raad van Beheer, drie dagen in de weer zijn geweest om per dag zo’n 60 courses weg te draaien. Van het begin; de paddock met chipcontrole, tot het eind; het terrein af begeleiden zodat er niemand in het coursingtouw kon lopen, waren er constant zo’n 10 man bezig. Het liep fantastisch en na afloop kregen we te horen dat we het mest vriendelijke en snelste veld met het mooiste parcours waren. Wat wil je nog meer!
Een Duits team werd gevraagd om een ander veld te doen en Denemarken nam veld 3 voor haar rekening en alles wat er zoal bij komt kijken. Er was veel buitenlandse hulp o.a. in het secretariaat, bij de ingang om de mensen hun papieren te geven en de weg te wijzen en bij het ophalen van de resultaten. De Deerhounds liepen op zaterdag, er waren 10 Deerhound reuen gemeld en 9 aanwezig, 25 teven waarvan er 21 aan de start verschenen. De Nederlandse deelname bestond uit de reu Fiddich Forever in my Heart Caoinlan van Ingrid Weiss en Erik den Ouden en de teven Vision en Cytaugh. Chidish mocht helaas nog niet meedoen en ik was er eigenlijk wel blij, hierdoor had ik geen stress betreffende de indeling want Nelungaloo Untouchable deed ook weer mee. En ja hoor, bij de eerste omloop was het weer vechten bij de opvang. 
Net als vorig jaar in Zwitserland en op Ronostrand dook Untouchable van Esther Bühler zonder pardon boven op zijn medecourser Pitlochry’s Othello. Ja, en zie twee vechtende Deerhounds maar eens te pakken te krijgen. 
Gelukkig was er een Tsjechische man die ervaring heeft met zulke dieren en er gewoon boven op dook. Levensgevaarlijk want die muilkorven houden echt niet alles tegen! Zowel Esther als haar man schijnen het normaal te vinden want toen we hun aanraadde om Untouchable niet meer te laten lopen met andere honden werden ze ontzettend kwaad. Hoe is het toch mogelijk dat mensen vechtende Deerhounds leuk vinden en het prima vinden dat andere hounds hierdoor niet meer lopen of ook agressief worden. Het wordt toch echt hoog tijd dat dit gedrag radicaal afgestraft wordt. Door alle commotie zag Vision het niet zitten om met een andere hound te starten en kreeg een afwijzing voor de dag. Mijn Cytaugh was in de eerste omloop ingedeeld met de 
gedoodverfde winnares; Islay’s Luck Penny van Ira Johannsen. Ze liepen een schitterende course en Cytaugh deed niet veel onder voor Luck Penny. Helaas bleek in de middagpauze dat Cytaugh een lichte schouderblessure had en hierdoor dus niet meer mee deed in de tweede omloop. Erg Jammer want ze stond redelijk goed geklasseerd. De enige overgebleven 
Nederlandse deelnemer, Fiddich, stond er gelukkig heel goed voor na de eerste omloop, tenminste nog één hound die de Nederlandse eer hoog hield. ’s Middags moesten de Deerhounds op een klein, redelijk smal terrein lopen waar ook nog eens een niet zo lekker parcours was weggelegd. Alle reuen waren weer van de partij maar het aantal teven dat startte was gereduceerd tot 16. Eén van deze kwam kreupel aan de start maar was gelukkig zo wijs om niet te lopen, een andere teef had er ook geen zin meer in en bleef staan. Wederom was het knokken tussen Untouchable en zijn partner Islay’s Little John en wederom werd hij niet gediskwalificeerd. Schandalig! Fiddich liep een formidabele course en bleek bij de prijsuitreiking op de eerste plaats te staan! Fantastisch! Eindelijk, na 9 jaar, heeft Nederland weer een Europees Coursing Kampioen bij de Deerhounds.
Volgend jaar is het EKC in Estland, we zijn benieuwd!
Posted in 2018, Buitenland, Lure Coursing, O'Cockaigne Landgoed, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
Deerhound Jahresausstellung en Pinkstercoursing te Tüttleben.
Op 19 mei jl. werd de Duitse Deerhound Jahresausstellung gehouden te Tüttleben. Doordat Simon al jaren de coursings verzorgt in Tüttleben, is deze club intussen onze ’thuisvereniging’ geworden. Voor ons dus extra leuk dat de JAS hier werd gehouden. Zoals gebruikelijk werd de show geopend met de inmars van de 80 gemelde Deerhounds. Onze keurmeester was Uli Peiler, een Ierse Wolfshondenfokker, geboren in Duitsland, die nu in Ierland woont. 
Uli keurde zeer streng, iets wat mij wel aanstaat. Van de 80 gemelde Deerhounds waren er 3 absent, 1 teruggetrokken (onze Brandir daar hij mank liep), 33 kregen een U, 21 een ZG, 4 een G, de veteranen werden zonder kwalificatie geplaatst en de jongsten kregen op één na een veel belovend. Opvallend was wel dat de reuen veel lager werden beoordeeld dan de teven.
Chidish en Brandir stonden met 7 andere reuen in de Kampioensklas maar we trokken Brandir terug omdat hij niet goed liep. Alleen de eerste drie kregen een U, ook Chidish die derde werd.
Cytaugh stond in de Gebruikshondenklas (5 gemeld, 1 absent) en won deze.
Vision stond in de Openklas en kreeg helaas een ZG.
Beste reu en BOB was Kilbourne Kaine to Oelmühle van Jürgen Rösner en beste teef Garamante of Bestmara van M. Kaes uit Frankrijk. Een stel prachtige hounds.
De dag erna was de Pinkstercoursing. Er waren 25 Deerhounds gemeld en 24 aanwezig. Vision was in de zesde course ingedeeld maar liet het afweten. Cytaugh liep in course 9 met Islay’s Hollyhock maar deze raakte halverwege geblesseerd. Na de eerste omloop stond Cytaugh op een gedeelde zevende plaats met 172 punten. In de tweede omloop liep ze met Islay’s Hyra. Hyra kreeg 175 punten en Cytaugh 184. Hiermee kwam Cytaugh uiteindelijk op
een vijfde plaats. En bij de prijsuitreiking, wat altijd een heel feest is in Tüttleben, bleek dat Cytaugh de prijs voor Schoonheid en Prestatie had gewonnen!!!
Wat was ik trots op haar! Na een jaar met veel angst en zorg om haar voet, blijkt nu dan toch dat al die moeite niet voor niets was.
Voor de achtste keer nam ik de “of the Scottish Highlands” Wanderpreis voor de beste gebruikshound mee naar huis en de sinds vorig jaar, voor de Deerhound met het hoogste punten aantal voor Schönheit und Leistung, beschikbaar gestelde Quodlibet Drambui Trophy.
Posted in 2018, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
Coursing te Wanlin, België
Nou vergat ik toch helemaal te vermelden dat tijdens de Internationale Coursing te Wanlin in België, op 15 april jl. er aanvankelijk 10 Deerhounds gemeld waren. Helaas viel Chidish af vanwege een blessure aan zijn voet. Na de eerste omloop viel er nog een Franse teef af en een tweede Franse teef hield het voor gezien bij de tweede omloop. Cytaugh stond op een vierde plaats en behield deze ook na de tweede omloop maar ze kreeg wel het CACBL en het CACIL! Hiermee kan ze dus voortaan in de Gebruikshondenklas starten!
Posted in 2018, Buitenland, Lure Coursing | Tags: Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden | Comments Closed
Breed Show te Sutton Scotney
Op donderdag 19 april vertrokken Sonja en ik met Vision, Chidish en Cytaugh richting de Breed Show in Engeland. Bij ‘De Tunnel’ aan gekomen, bleek dat onze ticket op een verkeerde datum stond! Dat betekende een nieuwe reis boeken voor erg veel geld! Gelukkig konden we wel met dezelfde trein mee en hadden we dus geen vertraging.
Van donderdag op vrijdag brachten we de nacht door op Tanner Park Campsite , een heerlijk rustige camping met enorme wandel mogelijkheden ten zuiden van Londen, echt een plek om vaker naar toe te gaan. Vrijdagochtend hebben we op het gemak alles weer ingepakt en zijn vertrokken naar Sutton Scotney alwaar de Breed Show dit jaar werd gehouden.
Bij het hotel aangekomen en na de camper te hebben geparkeerd en met de hounds te hebben gelopen ben ik naar de lezing van Emily Dutton gegaan betreffende de voorderingen op het gebied van het hartonderzoek. Een aantal interessante mededelingen maar ook wat vragen opwekkende zaken. Hierover heb ik later tijdens het diner met Emily gesproken en ik hoop dat ze in de nabije toekomst met Andrea Vollmar contact opneemt want deze heeft natuurlijk intussen ook heel veel informatie. Ik heb beloofd een aantal stambomen en medische gegevens op te sturen van de hounds die ik heb gehad met hartproblemen.
Zaterdag de Breed Show, keurmeester Tim Finney. Het was uitzonderlijk goed weer, volop zon en het zou dik in de 20 graden worden. Dus zochten we een mooi plekje uit onder een grote boom zodat we de gehele dag in de schaduw zaten. De ringmeester, Chris Arthur, kwam ons vertellen dat we moesten opschuiven daar hij de ‘collecting ring’ daar wilde hebben. Na wat heen en weer gepraat en wat te zijn ingeschoven konden we er gelukkig toch blijven.
Chidish stond in de Openklas (11 gemeld – 2 absent) en werd als vijfde geplaatst. Eerste werd de mooie Franse reu Infidele-et-Sarrasin du Triple Bois van Madam Vinen. Die naar mijn weten voor het eerst op een Breed show in Engeland is met haar Deerhounds. Een hele verassing dus! Vision en Cytaugh stonden beide in de zeer sterke Openklas (12 gemeld ) en toen de keurmeester ging selecteren koos hij Cytaugh ook uit. Normaal worden er 5 geplaatst maar hij had er 6 geselecteerd en Cytaugh als zesde geplaatst! Ondanks haar geëzel. Hilariteit alom.
Uiteindelijk werd Infidele beste reu en Hyndsight In Your Dreams van Hector Heathcote en Sue Finnett uit de Limit klas beste teef en BOB.
Voor zondag hadden we onze hounds ook in verschillende klassen ingeschreven. De keurmeester was Mrs. Marie Bryce-Smith. Om te beginnen alle drie in de ‘Special coursing/Lure Chasing dog or bitch’ klas (13 gemeld). Nu hadden we natuurlijk een derde handler nodig en die vonden we in Marjan de Raad. Cytaugh is niet echt de gemakkelijkste maar ze liet zich keurig door Marjan voorbrengen en werd als vijfde gep
laatst. Een hele verrassing! Vision werd zelfs als derde geplaatst!
Vervolgens moesten Cytaugh en Chidish in de koppelklas (14 gemeld). Hier verwachtte ik niets van daar de keurmeester Chidish in de vorige klas niet had geplaatst maar tegen verwachting in werden ze tweede! Dit vanwege hun gelijke gangwerk. We hadden Vision en Chidish ook in de ‘Special not bred by exhibitor’ klas gemeld maar beiden konden onverrichte zaken de ring verlaten.
Hierna alles weer ingepakt en vertrokken richting ‘De Tunnel’. Hier aangekomen bleek dat ook deze boeking niet helemaal correct was, in plaats van voor een camper was er voor een ‘hígh vehicle’ geboekt. Dat betekende weer bijbetalen en omdat we ook nog eens te laat waren, moesten we anderhalf uur wachten voor onze trein. Al met al waren we tegen negenen, moe maar voldaan, weer thuis.
Posted in 2018, Buitenland, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
Een paar dagen Hermannsburg
Begin maart ben ik met de hounds weer een paar dagen bij Sonja in Hermannsburg geweest. Het weer was wisselend en niet zo mooi als voorgaande jaren maar dat weerhield ons er niet van om er lekker met de hounds op uit te trekken. Ik heb weer een paar leuke foto’s kunnen maken.
(even op de foto klikken om te vergroten, tevens worden ze dan scherp)
Vision vond dat Cytaugh haar te ruw behandelde en zette haar even op haar plaats.
Wat vervolgens door Chidish werd overgenomen.
Brandir hield alles goed in de gaten.
Even poseren … maar Bernice zag dat niet zitten en stapte er iedere keer tussen uit.
Maar … de aanhouder wint!!!
Uitdagen en aangevallen worden, ze krijgen er geen genoeg van!
Het waren weer een paar heerlijke dagen!!
Posted in 2018, Buitenland | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed
Wereld Tentoonstelling te Leipzig
Een weekje Leipzig.
In de week van 8 tot en met 12 november vonden er drie shows plaats in en rondom Leipzig. Daar Sonja en ik al ruim van te voren hadden besloten om hier een lekker weekje van te maken, vertrok ik op maandag 6 november richting camping Lübschützerteichen in Machern en Sonja was vanuit Hermannsburg (D) met haar camper vertrokken. Machern is een klein gehucht zo’n 16 kilometer ten oosten van Leipzig. Dit is zo’n typische Oost-Duitse campingplaats, natuurlijk in een behoorlijk vervallen staat maar lekker rustig en midden in de bossen zodat men er prima met de hounds kan lopen. Toen wij dinsdagochtend de camper uitstapten om te gaan wandelen, constateerden we dat de sla van het tafeltje was verdwenen en al het hondenspeelgoed was ook weg. Na even rondlopen vonden we de opengebroken verpakking van de sla en een aantal kapot gemaakte speelgoedjes. Van de eland vonden we alleen nog maar een pootje, de rest was, maakten we er later van, geadopteerd. Het bleken wasberen te zijn die dit hadden gedaan. Maar … toen we woensdagochtend naar de show reden bleef het lampje van de accu branden. Gelukkig waren we na de keuring klaar omdat we niets gemaakt hadden en konden we tegen drieën een garage opzoeken. Hier werden we te woord gestaan door een zeer onvriendelijke man; ze konden ons niet helpen, te druk, we werden door verwezen naar een andere garage. Eerst maar even gebeld of we wel terecht konden en na een bedelpraatje lukte dat. Na aankomst bij deze garage werden we allervriendelijkst ontvangen met koffie. Inmiddels was het dik over vieren en begon het al langzaam donker te worden. Na 10 minuten kwam iemand vertellen dat er een kabeltje was door geknaagd! Aangezien wasberen dat niet doen (volgens google) zou het wel een marter geweest zijn, die staan daarom bekend. Bij 
terugkomst op de camping hebben we ons hekje afgebroken en in onderdelen op bierflesjes onder de motor gelegd zodat de marters er niet meer bij konden komen. Wat een gedoe! Maar het werkte, we hebben er de rest van de week geen last meer van gehad. Enfin, op woensdag waren we dus in de grote, ruime en lichte hallen van het Beursgebouw alwaar de German Winner Show werd gehouden met als keurmeester Tatjana Urek uit Slovenië. Van de 18 Deerhounds (1- absent) koos zij de reu Chic Choix Dhulert Arathorn van Susanna Gerkman-Hiltunen & Harri Hiltunen uit Finland als BOB en de BOS kwam vanuit de jeugdklas; Blixten One In A Million van Marja-Leena Arhima-Oinone & Kyösti Oinonen eveneens uit Finland. Op donderdag hadden een CAC-showtje in krappe, oude, donkere en luidruchtige hallen waar maar 8 Deerhounds aanwezig waren. Hier werd Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden BOB en Pyefleet Vision BOS. Vrijdag zijn we nadat we een lekker stuk gelopen hadden met de hounds, in de trein gestapt en hebben we Leipzig bezocht. Een mooie stad waar nog steeds druk aan gewerkt wordt. Zaterdag hadden we ‘rustdag’ wat inhoud; wandelen en foto’s maken, met de bal spelen, nog meer wandelen en hierna de hounds nog eens goed kammen want zondag was de Wereldtentoonstelling.
De Wereldtentoonstelling werd weer gehouden in de mooie, ruime en lichte hallen van het Beursgebouw. Als keurmeester hadden we de heer El Baroudi uit Marokko en deze keurde eerst de 45 Azawakh’s en hierna zou hij de 28 (1 absent) aangemelde Deerhounds keuren. Een zeer teleurstellend aantal. Van deze 28 kwamen er maar 10 uit Duitsland, 3 uit Tsjechië, 3 uit Nederland, 1 uit Polen en de overige 11 uit Finland. Bij de Azawakh’s was goed te zien dat hij voor het typische, correcte gangwerk ging maar bij de Deerhounds hield hij kennelijk meer van het spectaculaire, losse gangwerk. Ook verkoos hij de hounds met vlakke rugbelijning en geschoren hals-, onderbelijning boven het rastypische. Nee, velen konden zijn keuring niet waarderen. Jammer, maar dat is te verwachten als je geen rasspecialist als keurmeester hebt. Zijn BOB was de zeer sterk geschoren teef Vaikonniemen Över The Red Carpet van Sari & Mervi Oinonen uit Finland en BOS was wederom Chic Choix Dhulert Arathorn van Susanna Gerkman-Hiltunen & Harri Hiltunen. Al met al een teleurstellende wereldtentoonstelling voor ons ras want iets wat we niet willen zien is een geschoren hals- en onderbelijning en een zeer los, te uitgrijpend gangwerk. Na nog een gezellige avond was het maandagochtend weer tijd om richting Rijsbergen af te reizen.
Posted in 2017, Buitenland, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
Europees Coursing Kampioenschap 2018
Ze zijn er al jaren mee bezig, die Denen, het Europees Coursing Kampioenschap. En, het grappige is dat wij er de oorzaak van zijn.
In, ik meen, 2001 waren wij met CC2000 in Denemarken om een coursingdag te organiseren. Er kwamen een stuk of 20 windhonden met hun eigenaren die voor het eerst kennis gingen maken met de coursingsport. Het was een geweldige dag en ettelijke deelnemers waren zo enthousiast dat ze het oppikten en er uiteindelijk voor hebben gezorgd dat de coursing een geliefde sport werd in Denemarken.
Een paar jaar geleden waren Simon en ik uitgenodigd om daar de coursing te komen jureren en de show te komen keuren. Wij waren zo enthousiast over de locatie en vroegen aan Karin Janz waarom ze er geen Europees Coursing Kampioenschap zouden houden en natuurlijk boden we onze medewerking aan. Na lang piekeren en peinzen besloten de Denen er hun schouders onder te zetten en begon het balletje te rollen.
Aan CC2000 is dan ook gevraagd om één veld voor onze rekening te nemen en sindsdien is Simon er druk mee bezig. Hij heeft al een heel internationaal team medewerkers bij elkaar getrommeld en we hopen dat iedereen er net zoveel zin in heeft als wij. Wij kijken er naar uit!
Via de volgende link kan alles gevolgd worden; http://www.coursing2018.eu
September/Oktober
Het waren een paar drukke maanden. In september hebben we de vloer van ons huis opnieuw in de lak gezet, hadden we een fun-coursing-dag met de Barsoi Club, vond het NKC plaats in Oude Pekela, moest Chidish op zijn hart gecontroleerd worden voor een dekking met Fortheringhay’s Farrah Cailean van Cristina Wüger (DE) wat een paar dagen later plaats vond en hadden we de show in Maastricht. Voor dit laatste kwam Sonja een paar dagen over wat altijd resulteert in meer werk daar we steevast naar het tuincentrum gaan en altijd wel iets vinden wat we graag willen hebben. Dus dagen later zit ik nog met mijn handen in de aarde plantjes te poten.
Vlak voor de show in Maastricht kreeg ik een mailtje van Marijn dat Bibelot loops was geworden maar dat hij afzag van een nestje daar hij vanwege zijn werk hier geen tijd voor had. Na even nadenken besloot ik dat ik er wel de tijd voor had en dat het zonde zou zijn om deze kans voorbij te laten gaan. We hadden er namelijk al in het voorjaar over gesproken om het diepvriessperma dat ik nog van Argyll heb liggen in Utrecht, te gebruiken bij Bibelot. Dus snel Marijn gebeld en deze heeft even geregeld dat Bibelot de dinsdag erop op haar hart kon worden gecontroleerd. Dus dinsdagmiddag even op en neer naar Eersel. Voor woensdag had ik een afspraak gemaakt in Utrecht en na onderzoek bleek dat ze gelijk geïnsemineerd kon worden! Donderdag weer terug voor de tweede inseminatie en hierna maar afwachten. Woensdag 1 november gaan we terug naar Utrecht om te kijken of er pupjes komen.
Het weekend hierna troffen Sonja en ik elkaar op vrijdag 6 oktober op een minicamping in Wierden. Van hieruit zijn we de volgende dag naar de show in Zwolle gereden. Daar we pas later in de ochtend aan de beurt waren hadden we alle tijd om met iedereen bij te kletsen. Leuk om Gary Boyce weer te zien met Moka of Muma, een nog zeer jonge, mooie reu met een fijn karakter die zich goed ontwikkeld. De keuringen waren op z’n zachtst gezegd “verrassend” maar het had zo z’n voordeel; we konden lekker op tijd weer terug naar de camper om vervolgens af te reizen naar Ostercappeln alwaar Vision en Chidish de volgende dag een coursing zouden lopen. Van de vier gemelde Deerhounds waren er drie aanwezig. In de eerste omloop liep Vision alleen en kreeg het hoogste aantal punten. Chidish liep met Fiddich Forever In My Heart Caoinlan van Ingrid Weis & Erik den Ouden. Chidish sneed behoorlijk af maar kreeg toch iets meer punten dan Fiddich. In de tweede omloop liep Fiddich alleen en kreeg de meeste punten en belandde hierdoor op de eerste plaats, Vision werd tweede en Chidish derde. Daar Simon maandagochtend vroeg vertrok naar het buitenland moest ik na de coursing weer huiswaarts.
Dinsdag had ik een afspraak met Dr. Oranje voor controle van Cytaugh’s voet. Het was een half jaar na de operatie en hij was zeer verbaasd en tevreden over de goede genezing. Cytaugh mag weer loslopen en de sport in! Wel zal ik ze altijd, ook op ons eigen terrein, laten lopen met een kous en eventueel tape om haar tenen.
Vrijdagmiddag waren Sonja en ik weer in Dortmund op de camper-parkeerplaats in het Wischlingenpark. Zaterdag hadden we de Bundessieger en zondag de Internationale Show. Vision werd beide dagen BOS en Chidish BOB.
Maandag ging ik, na het nemen van nog wat statieplaatjes, weer huiswaarts om vervolgens de caravan in te pakken om op donderdag weer te vertrekken richting RONO-strand voor de coursing aldaar. Tijdens het NKC had Alfred Nijkamp aan Simon gevraagd of hij met CC2000 een veld wilde verzorgen op RONO-strand en om het met een gesloten beurs te doen werd er afgesproken dat CC2000 een quad mag meenemen naar het EKC volgend jaar in Denemarken. Een prima deal! Daar er behoorlijk wat medewerkers hun medewerking hadden afgezegd, waren Sonja en ik gevraagd om bij te springen. Zodoende hadden wij onze handen vol met wandelen met de hele groep, het laten lopen van Vision en Chidish op zaterdag en de dierenartscontrole op zaterdagavond en zondag. Ook heb ik zondag nog wat in de paddock geholpen. Zoals gezegd liepen de Deerhounds op zaterdag. Van de 14 gemelde hounds waren er 4 reuen. 1 reu en 1 teef waren absent. Na de eerste omloop was er 1 teef geblesseerd en Nelungaloo Untouchable was gediskwalificeerd wegens aanvallen van zijn partner vlak voor en bij de opvang. Dit had hij ook al gedaan tijdens het EKC maar toen had de jury er niets mee gedaan. Nu was er dan eindelijk een jurypanel die het wel aan durfde om zo’n hond te diskwalificeren maar nadat de eigenaresse de mededeling van de disk. had gekregen werd de jury voor alles wat lelijk was uitgemaakt en wist ze te vertellen dat ze dit ’s morgens al had verwacht. Ja, als je weet dat je een agressieve hond aan de lijn hebt, kan je er op wachten dat hij er uit vliegt! Hopelijk ziet ze in dat ze toch echt verkeerd bezig is door dat beest te laten lopen. Ook de eigenaresse van Islay’s Little John liep alleen maar te kankeren. Na de eerste omloop op het parcours dat niet deugde en na de tweede omloop maakte ze het helemaal bont! Little John liep samen met Chidish en ze waren goed aan elkaar gewaagd. Ze kwamen beiden nagenoeg gelijktijdig bij de opvang en doken gezamenlijk op het haas. Direkt trok de eigenaresse van Little John deze weg van het haas. Chidish had intussen het haas door de muilkorf te pakken en liet niet meer los. Ik was druk bezig het haas uit zijn bek te krijgen toen Miss Little John begon te tieren dat ze het niet in orde vond dat haar hond niet aan het haas mocht! Daar ik met Chidish bezig was negeerde ik haar maar nadat we van het coursingterrein af waren begon ze er weer over! Ik vertelde haar dat ze zelf haar hond van het haas had getrokken maar ze was niet voor rede vatbaar. Wat een lijp wijf! Het moet niet gekker worden! Ik weet nu ook waarom er velen van die honden agressief zijn bij de opvang; hun eigenaars zijn zelf extreem gespannen en dit slaat over op hun hond. Dat vertelde Miss Little John mij vlak voor de course en ja, het kan heel goed waar zijn, als je weet dat je hond niet vriendelijk is zou ik ook gespannen zijn! Nee, zo is coursing niet leuk en we waren blij dat we het weekend erop ons eigen CC2000 feestje hadden. Zo’n kleine 30 hounds genoten van een mooi lang parcours, zonder stress, zonder muilkorf en stom rendek, gewoon heerlijk relaxed met perfect coursingweer. Vision kon weer lekker met Chidish lopen en ze liep de sterren van de hemel. Ze loopt met Chidish altijd veel beter dan met een ander, ik denk dat het een kwestie van zelfvertrouwen is, ze is ook nog zo jong.
Enfin, de caravan is weer schoon en leeg en kan in winterslaap. Wij gaan nog een drukke periode tegemoet; morgen naar Utrecht met Bibelot en volgende week naar de Wereldtentoonstelling in Leipzig. En daarna ……. wie weet.
Posted in 2017, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Pyefleet Vision | Comments Closed
Europees Coursing Kampioenschap
Een weekje vakantie voor het EKC.
Op woensdag 21 juni vertrokken we richting Strotzbüsch, een klein plaatsje in de Eifel, waar we een weekje op een camping zouden staan voordat we naar het EKC in Lotzwil zouden afreizen. Na vier uurtjes rijden kwamen we bovenaan een klein, smal, steil weggetje. Op de site van de camping hadden we al gelezen dat het voor zeer lange combinaties erg moeilijk was om naar beneden en naar boven te komen, gezien de twee haarspeldbochten. Daar we al het één en ander hebben meegemaakt, doken we het avontuur, oftewel de afgrond in. De haarspeldbochten waren inderdaad maar net te nemen, we hadden geen 10 centimeter breder of langer moeten zijn maar beneden 
aangekomen bleek wel dat het fietsenrek de auto iets had beschadigd. We besloten om op de terugweg het rek met de fiets en het hekje maar van de caravan af te nemen. De camping lag in een gestrekt dal langs een stromend riviertje, de Ueβbach. We kozen een plekje aan het eind van de camping wat in eerste instantie erg rustig leek maar toen de eigenaren van de tipi, die naast ons stond, terug kwamen, bleken deze twee kleine kinderen te hebben die vooral ’s avonds niet naar bed wilden en het dan urenlang volhielden om voluit te blèren. Gelukkig vertrokken dezen op zaterdag en keerde de rust terug, …. alhoewel. Er was vrijdagmiddag inmiddels een grote vriendengroep met hond en veel kinderen neergestreken in het midden van het terrein en vooral de kinderen hadden veel plezier. Tot diep in de avond renden dezen met veel geschreeuw rond over de camping. Gelukkig, zondagochtend braken ze het tentenkamp weer op en rond de middag was het weer heerlijk stil. Wandelen was topsport, bergje op, bergje af, iets wat wij natuurlijk niet gewend zijn. Er zijn in dit gebied ontzettend veel wandelroutes uitgezet en ook heel goed bewegwijzerd maar er zijn ook vele tussendoor paden zodat je niet persé 35 kilometer moet lopen. Want zeker met Cytaugh’s 
voet, die half april een heftige operatie heeft ondergaan nadat haar teen uit de kom was geschoten, moeten we nog wel een beetje voorzichtig zijn.
Ook hadden we op deze camping gelukkig wel de ruimte om met Chidish te voetballen of met z’n werpbal te gooien, hij kan echt niet zonder zijn ballen, dat moet iedere dag! En een rondje fietsen over de 
camping vond hij ook prachtig, veel verder kon niet, daar was het pad te steil voor!
Regelmatig kwam Dolf ‘de camping wolf’ buurten. Een schat van een hond die een leven lijdt als een luis op een zeer hoofd. De hele dag rondstruinen, een beetje spelen met de kinderen en andere gasten, een beetje pootje baden in het water en regelmatig een wandeling met de baas, wat wil je nog meer als hond? 
Op dinsdag 27 juni pakten we ons boeltje weer in en vertrokken richting Freiburg alwaar vele andere EKC bezoekers de nacht zouden doorbrengen op de renbaan, voordat we verder zouden reizen naar Lotzwil. Van een rustig nachtje was geen sprake, rond tienen zagen we het al in de verte weerlichten en om middernacht was het dan eindelijk bij ons aangekomen. Met een aantal enorme knallen en een ongelofelijke hoosbui donderde het onweer over ons heen. We beleefden opnieuw het noodweer tijdens het EKC te Pouch in een iets kleinere maar net zo hevige mate.
De volgende dag waren we weer vroeg op pad richting Lotzwil. Daar aangekomen, plekje zoeken, boeltje weer uitpakken en opzetten en een lekker stuk met de hounds lopen = coursingterreinen bekijken. Dat viel weer zwaar tegen! Het ‘rode’ veld was levensgevaarlijk, het ‘gele’ veld zat vol stenen en gaten en was veel te klein + omzoomd door mais- en graanvelden en het ‘blauwe’ veld was oersaai. Nadat ettelijke juryleden en andere verantwoordelijken het ‘rode’ veld bekeken hadden, heeft Simon samen met de ploeg die hier draaide, het veld veiliger gemaakt. En dat het gewerkt heeft bleek, want er zijn geen doden gevallen, zelfs maar een paar minimale blessures. De opening op donderdagavond was saai en koud. Weinig feeststemming en halverwege liepen de meeste deelnemers weg. Het wordt ieder jaar minder, kennelijk gaat het alleen nog maar om de titel en niet meer om het plezier.
Er waren 16 Deerhound teven gemeld waarvan 14 aanwezig. Alle 11 reuen waren er waaronder drie die absoluut niet te vertrouwen zijn bij de opvang oftewel, zeer agressief zijn. We hadden van te voren afgesproken dat als Chidish met één van deze etters zou worden ingedeeld, hij niet zou lopen. Wat was ik blij toen bleek dat hij in de eerste omloop was ingedeeld met de Duitse reu Islay’s Kurt Cobain. Chidish en Kurt Cobain hadden de allereerste course bij de reuen op het ‘rode’ veld. 
Chidish nam duidelijk de leiding en lag twee derde van het parcours voorop. Doordat hij voorbij de tweede doorgang schoot, bleef hij onderaan de heuvel lopen en kwam pas later omhoog achter het haas aan. Hierdoor was hij een seconde later bij het haas dan Kurt 
Cobain. Maar hij had een hele goede course gelopen. Helaas bleek bij het verlaten van het veld dat Kurt Cobain zich flink geblesseerd had, hij verscheen dan ook niet meer in de tweede omloop. Toen we de punten van de eerste omloop zagen waren we een beetje verbaasd. Kurt had van twee juryleden meer punten dan Chidish gekregen, waarvoor … geen idee. Na de eerste omloop stond Chidish op een negende plaats maar we waren allang al blij dat hij heelhuids van het veld was gekomen!
Ook in de tweede omloop was Chidish ingedeeld met een betrouwbare reu zodat we zonder stress naar de start konden. Chidish nam wederom de leiding en liep een goede course. De derde course in deze omloop, was voor de twee hoogst geplaatsten; de Duitse Islay’s Little John en de Zwitserse Nelungaloo Untouchable. Deze laatste stond bovenaan met 447 punten. Het was ons al opgevallen dat deze reu constant terzijde werd gehouden en ja hoor, bij de opvang dook hij zonder pardon op zijn partner. Dit had een vette diskwalificatie moeten zijn volgens het nieuwe FCI reglement maar tot op heden houdt haast geen enkel jurylid zich hieraan. Hij kreeg wel minder punten en belandde op een tiende plaats. Chidish mocht uiteindelijk op het podium de zesde plaats innemen.
Islay’s Jock bleek op de 
vijfde plaats te zijn beland en toen deze al grommend het podium op kwam, had hij het liefste gelijk Chidish aangevallen. Wat een agressie straalde deze reu uit! Chidish schoot helemaal in de stress en wilde het liefste zo snel mogelijk van het podium af, ik had m’n handen er vol aan om hem op zijn plaats te houden. Het coursen vindt hij prachtig en doet hij vol overgave maar op het podium staan naast één bonk spanning, dat hoeft voor hem niet meer en ik denk dat ik hem dat ook niet meer aandoe.
Zondag moest Simon nog een halve dag jureren en hebben we van de Greyhounds genoten. Maandag hebben we ons boeltje weer ingepakt en zijn we in één keer door naar huis gereden. Op naar volgend jaar, dan moeten we zelf een veld organiseren tijdens het EK in Denemarken. Hopelijk wordt dat een gezelliger Europees Kampioenschap!
Posted in 2017, Buitenland, Lure Coursing | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Cscarf O’Cockaigne
2-12-2007 Cscarf O’Cockaigne 13-6-2017
Op dinsdag 13 juni heeft Betina Cscarf moeten laten inslapen. Cscarf had al langer last van Larynxparalyse, oftewel stemband verlamming en had hierdoor longontsteking op gelopen. Hij had al geruime tijd antibiotica maar uiteindelijk mocht dit niet meer baten.
Cscarf was de eerste buitenlandse Deerhound die tijdens Crufts 2012 BOB is geworden. Tevens was hij Engels Kampioen.
Cscarf heeft de respectabele leeftijd van negen en een half jaar bereikt.
Ik wens Betina veel sterkte met dit enorme verlies.
Jahresausstellung te Volkmarsen
Een beetje later dan gepland, toch nog een verslag van de Deerhound-JAS te Volkmarsen op 8 april en de Internationale Coursing op 9 april 2017.
Deerhound Jahresausstellung te Volkmarsen.
Op 8 april was de Deerhound Jahresausstellung te Volkmarsen. De keurmeester was Ken Aird, een ras echte Schot die vroeger ook veel aan coursing heeft gedaan, en wel achter het levende haas. Zijn kennelnaam was Shenval, Brocade was één van zijn bekende Deerhounds. In totaal waren er 103 Deerhounds gemeld waarvan er 102 aanwezig waren.
Na de veteranen, baby’s, puppies, jeugd- en tussenklas, kwam de kampioensklas met 8 meldingen. Ook Brandir stond in deze klas. Wij stonden als laatsten en Brandir had er wederom niet veel zin in. Toen wij aan de beurt waren toonde Brandir zich niet van zijn beste kant en op het moment dat ik verwachtte dat ik moest 
lopen met hem, werd ik weer naar mijn plaats gestuurd. Alleen maar voordelig want Brandir vindt dat rondje lopen ook al te veel moeite. Ik verwachtte dan ook absoluut helemaal niets en stond te overwegen om de ring maar gewoon uit te lopen, wat natuurlijk niet kan, toen Mr. Aird opeens naar ons wees en ons naar de eerste plaats stuurde! Ik was verbijsterd en wist niet zo goed wat ik hier nou van moest denken. Maar ja, het was natuurlijk wel leuk en Mr. Aird zag duidelijk wel Brandir’s kwaliteiten (hij heeft ze echt wel).
Hierna waren er twee honden in de Gebruikshondenklas en vervolgens een grote openklas, 12 stuks, waar Chidish in stond. Chidish toonde zich goed en werd tot mijn vreugde als eerste geplaatst!
Het bleek dat Mr. Aird duidelijk voorkeur voor een bepaald, o.a. het zwaardere type Deerhound had. Honden met een zwanehals, extreem lange poten, veel te steil, geen lendewelving, enorme hoge hakken en hoog gedragen krulstaarten werden direct met een ZG afgestraft. Dit betrof de twee honden uit de gebruikshondenklas maar ook de gehele tussenklas kreeg een ZG. Hierdoor kwam Chidish automatisch in aanmerking voor het CAC en moest hij tegen zijn vader strijden voor de titel Jahressieger. Dit werd Chidish! Vorig jaar nog Jahres Jugendsieger, nu de ‘volwassen’ titel.
Hierna moest hij het nog opnemen tegen de beste uit de jeugdklas en de beste veteraan voor Beste Reu en ook dit won hij!
Vervolgens waren de meiden aan de beurt. Sonja had haar knie flink verdraaid en kon niet lopen. Hierdoor had ze Connie gevraagd of die Vision wilde showen in de jeugdklas, 10 stuks. Dit was helaas niet zo’n succes, Connie 
moest een beetje strijden met Vision en Vision wilde zich niet tonen. Geen plaatsing dus maar wel een Uitmuntend. Cytaugh stond in de openklas met 17 andere teven. Ook zij kon met een Uitmuntend maar geen plaatsing de ring verlaten.
Na de tevenkeuring, moest Chidish het opnemen tegen Kilbourne Oh Sweet Lorraine, die Beste Teef was geworden, en Mr. Aird was toch wel dusdanig onder de indruk van Chidish dat hij deze als Beste van het Ras aanwees! Dit had ik nooit verwacht daar Lorraine een hele mooie teef is.
Aan het eind van de dag werd Chidish ook nog eens Best in Show onder keurmeester Guido Schäfer. Wat een dag! Natuurlijk lieten we ons na afloop de sekt goed smaken!
De volgende dag was de coursing. Ik had zowel Chidish als Cytaugh gemeld en hoopte dat na al die maanden van rust, Cytaugh’s teen heel zou blijven. Ik had beide voetjes ingetaped als ondersteuning maar helaas bleek na de eerste omloop dat het niet voldoende was geweest en bleek dat de teen uit de kom was geschoten. Geen tweede omloop meer voor Cytaugh. Later zag ik dat ze na de eerste omloop op een gedeelde derde plaats stond! Tevens was te zien dat ze voor conditie minder punten had gekregen. Dit was te verklaren – ze had halverwege haar teen uit de kom gelopen en dit was ook te zien geweest, ze liep de tweede helft van het parcours duidelijk minder dan de eerste helft.
Chidish liep in de eerste omloop met een eveneens tweejarige reu uit Tsjechië, Elvin Tiger Irater van Eva Vobornikova. Vooraf hebben we ze kennis laten maken met elkaar en dat ging goed. Ook de course was prima, ze waren goed aan elkaar gewaagd alhoewel Chidish al wel veel anticipeert en afsnijdt wat hem natuurlijk veel punten kost. Bij de opvang geen problemen, zoals het hoort.
Maar helaas was dat in de tweede omloop wel anders. Niet met Chidish maar Elvin, hij was met een niet zo vriendelijke hond ingedeeld. Vóór de courses viel deze reu al een andere reu aan in het pad waarop we aan het wachten waren, dat beloofde niet veel goeds. Chidish liep met een huisgenoot van deze reu en daar ik er niet honderd procent zeker van was hoe deze zich zou gedragen, vroeg ik of Sonja mee wou lopen naar de opvang. Dit bleek gelukkig een overbodige actie te zijn daar alles goed verliep. Elvin was direct na Chidish aan de beurt en niet alleen Sonja liep wederom mee om te helpen bij de opvang maar ook een vierde persoon. Het was dus al duidelijk wat er ging gebeuren. En ja hoor, zonder een seconde te twijfelen dook voornoemde hond boven op Elvin. De personen die zouden ‘vangen’ kregen geen kans om het te voorkomen en ook de eigenaresse van de boosdoener had geen schijn van kans. Een heftige knokpartij was het gevolg. En helaas waren de keurmeesters op zo’n afstand dat ze waarschijnlijk niet hebben kunnen zien wie er begon of ze waren niet goed op de hoogte van het nieuwe regelement want er volgde geen diskwalificatie.
Toen ik later de eigenaresse aansprak op het wangedrag van haar hond, ontkende ze dat het agressie was, vergeleek het met het gedrag dat Afghanen wel eens vertonen en als laatste zei ze dat dat toch normaal is voor reuen!!! Dit zegt wel alles over de kennis van het ras, de rasstandaard en hoe een Deerhound zich zou moeten gedragen. Ze beseft duidelijk niet dat ze door haar hond te laten lopen met anderen, niet alleen andere hounds kapot maakt en de sport beschadigd maar ook, omdat haar hond onder de rasnaam Deerhound loopt, dit ras een zeer slechte naam bezorgt.
Ik had een déjà vécu. De stress die we toen hadden, jaren geleden, betreffende agressieve reuen op het coursingveld is weer actueel. Gelukkig is het nu wel zo dat een agressieve hond, ook nadat het haasje stilligt, gediskwalificeerd moet worden. En ik hoop dat de keurmeesters dit ook daadwerkelijk gaan doen.
Chidish belandde op een zesde plaats van de zes aanwezige reuen maar wel met het reserve CACC en JAS Schönheit & Leistung!
Het was een weekend met hoogte- en dieptepunten en met zeer gemengde gevoelens; blijdschap, verdriet en boosheid reed ik maandag weer naar huis.
Breed Show te Crewe (UK)
England, watch out, here we come again!
Vrijdagochtend, 31 maart, moesten Sonja en ik vroeg uit de veren. Simon was al vertrokken, hij ging een coursing in Zweden jureren en zodoende had Sonja Silva en Bernice thuis gelaten en was alleen met Vision gekomen. Na de hounds te hebben uitgelaten en de overige bagage in de camper te hebben gestopt konden Brandir, Chidish, Cytaugh en Vision erbij en vertrokken we richting Calais. We kwamen keurig op tijd aan en na de Pet Control konden we bijna gelijk doorrijden de trein op. Aan gekomen in Engeland was het nog een behoorlijk stukje rijden naar Crewe, ten noord-westen van Birmingham, alwaar de Deerhound Breed Show werd gehouden. N
atuurlijk hadden we weer files en kwamen zodoende vrij laat aan in het prachtige oude hotel. Na te hebben ingecheckt, de hounds te hebben verzorgt en mijn spullen naar mijn kamer gebracht te hebben, was het tijd voor het diner. Zoals altijd, vele bekende gezichten maar we misten er ook een paar, zoals Gill en Toby, de fokkers van Brandir.
Zaterdagochtend om negen uur begonnen de keuringen, keurmeester was Mr. J.G. Phinizy. Chidish stond in Open Dog maar van de 12 gemelde reuen waren er maar 7 aanwezig. Tot ons grote plezier werd Chidish als tweede geplaatst! Niet slecht voor zo’n jonge vent. Beste reu was Kilbourne Tyne, een dochter van Nimloth Brooke, de zus van Brandir.
Vision stond in Junior Bitch met 8 anderen teven waaronder haar zusje Vita van Mary Girling. Mr. Phinizy was kennelijk onder de indruk van Vision’s gangwerk en plaatste haar als eerste! Tweede was Vita.
Cytaugh stond in een enorme grote Open Bitch waarbij van de 16 aangemelde teven er maar 1 absent was. De prachtige Foxcliffe Classic Liberty Freedom at Beardswood van Sarah Helps won overtuigend en Cytaugh werd niet geplaatst.
Vision moest terugkomen voor Best Bitch wat ze natuurlijk niet won maar ze was zeker niet de slechtste. Best Bitch werd de Foxcliffe teef van Sarah.
Zondag hadden we een drukke dag. De keurmeester was Mrs. Eve Hamilton. Ik had Chidish en Cytaugh in de Special Coursing/Lure Chasing Dog or Bitch gemeld en Sonja zou Cytaugh showen. Van de 11 gemelde hounds waren er 10 .JPG "Chidish, eerste met de Pentlands Coursing Trophy. Foto by Jan Scheer")
aanwezig. Boven mijn verwachting won Chidish deze sterke klas en werd Cytaugh vierde!!! Chidish kreeg de Pentlands Coursing Trophy, die zijn vader, Brandir, in 2014 ook had gewonnen!
Gelijk na deze klas moesten Chidish en Cytaugh in de Brace oftewel koppelklas. Hiervoor waren er 13 gemeld maar ik heb geen idee hoeveel er waren, in ieder geval minstens 5 want Chidish en Cytaugh werden vierde.
De laatste klas waarvoor wij hounds hadden gemeld was de Special Not Bred By Exhibitor. Van de 22 gemelde hounds waren er 14 aanwezig waaronder Chidish en Vision. Chidish werd tweede achter Rubeus Hagrid to Kilbourne en Vision werd vijfde! Niet slecht!
Toen we Vision vorig jaar in Engeland ophaalden, waren ze nog met z’n drieën. Nu waren ze weer alle drie aanwezig en moest er natuurlijk een serie foto’s van gemaakt worden. Vision, die toen veel kleiner was dan haar zus, doet er niet meer voor onder.
Vervolgens nog wat foto’s gemaakt in de ‘kasteeltuin’. Deze heeft Marjan de Raad geschoten. Marjan nog bedankt!
Na nog wat te hebben gegeten zijn we naar het zuiden af gereisd. We hadden met Gill en Toby afgesproken dat we bij hun langs zouden komen voordat we weer terug zouden reizen. Door Toby’s ziekte konden ze niet bij de Breed Show aanwezig zijn wat voor velen als een enorm gemis werd ervaren. We moesten dan ook van veel bekenden de groetjes doen aan hun. We hadden een hele gezellige avond en na de volgende ochtend uitgebreid te hebben ontbeten vertrokken we weer richting Folkestone. Hier aan gekomen waren we net 10 minuten te laat voor onze trein maar door de enorme chaos vanwege een storing hebben we wederom minstens 3 uur moeten wachten voordat we mochten vertrekken. We waren het goed zat en namen ons voor om dit jaar maar niet meer naar Engeland te gaan!
Posted in 2017, Buitenland, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir, Pyefleet Vision | Comments Closed