O’Cockaigne Landgoed
Chidish en Cytaugh
13 juli 2015 | 
Author 
Inmiddels zijn we een paar weken verder en Chidish en Cytaugh hebben hun draai goed gevonden. Brandir is ontzettend opgeknapt en eet als een bootwerker, hij is zelfs aan de dikke kant! Hij geniet volop van zijn kinders, speelt met ze, houdt ze in de gaten en voedt ze op.
Chidish
Chidish en Cytaugh amuseren zich kostelijk met het vele speelgoed wat er rondslingert, de dennenappeltjes en takken die overal liggen, de kippen en alles wat kruipt en vliegt.
Cytaugh
… en de trotse papa Brandir
Ook hebben ze hun koele plekje gevonden voor als het warm is. We zijn er niet zo blij mee, want ze graven de bedrading van de tuinverlichting op en het droge, mulle zand stuift natuurlijk vreselijk maar ze vinden het zo’n lekker plekje dat we het nog maar even toestaan.
Regelmatig gaan ze mee naar bos en hei en Brandir neemt ze altijd mee in zijn kielzog. Vooral Cytaugh vindt dit zeer spannend en toont ook al de grootste lef. Een belofte voor de toekomst!!
Posted in 2015, O'Cockaigne Landgoed | 
Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | 
Comments Closed
Wereldtentoonstelling en pupjes.
Op maandag 8 juni zijn we begin van de middag vertrokken richting de Wereldtentoonstelling in Italië. Eén overnachting net in Frankrijk en twee in het Zwarte Woud, zuid Duitsland. Hier had Simon een leuke camping gevonden op dik 1100 meter hoogte en zijn we sportief aan het wandelen geweest, bergje op, bergje af. Donderdag door naar Pavia waar we dachten weer een leuke camping te vinden. Dit viel iets tegen vanwege de beperkte wandelmogelijkheid maar dat was niet zo erg daar de temperatuur behoorlijk hoog was. Zaterdag werden de windhonden gekeurd in het 
enorme beursgebouw te Milaan. Daar de Deerhounds als eerste aan de beurt waren had ik hierna de kans om meerdere keuringen te volgen. De keuring van de Deerhounds was op z’n zachtst gezegd merkwaardig maar dat was niet alleen bij de Deerhounds. Er werden gemanipuleerde staarten geplaatst, de andere kant van het lijntje was erg vaak belangrijk, totaal unsounde hounds, die werkelijk niet normaal kunnen lopen, werden boven sounde hounds geplaatst en ga zo maar door. Gelukkig waren de beide Whippet keuringen een genot om naar te kijken. Enfin, zondag zijn we weer vertrokken richting huis daar we met Marijn hadden afgesproken om dinsdagmiddag Chidish en Cytaugh op te komen halen. Wat verheugden wij ons daarop!
Dinsdagmiddag 16 juni, eindelijk. De drie puppen liepen lekker buiten bij Marijn en na een babbeltje en wat papieren in ontvangst te hebben genomen, deden we Cytaugh en Chidish aan de riem, hup in de auto en naar huis. Wat was Brandir blij toen hij die twee apenkoppen de auto uit zag komen! Na even wat rond gelopen te hebben ging h
et hek van de dam en speelden en renden ze rond alsof ze niet anders gewend waren. Al het speelgoed werd uit de mand gehaald en over het terrein verspreid, Brandir moest het ook ontgelden maar deze vond dat helemaal niet erg!
Ja, en dan moet er geslapen worden maar natuurlijk wel met z’n tweeën op één bedje.
En intussen groeien ze als kool. Ze zijn nergens bang voor, vinden iedereen en alles leuk en interessant, hebben tot op heden nog niets gesloopt, eten goed en luisteren al naar hun naam. Het is een wonderbaarlijk stel!
En als Chidish een andere slaapplekje heeft, kruipt Cytaugh wel bij Brandir.
Na het slapen en eten moet er weer gespeeld worden. De ‘hondenbank’, die inmiddels aardig op is, hadden we expres laten staan. Vanmiddag ontdekte Chidish het gat en de eerste plukken vlogen al in het rond. Het zal niet lang meer duren of we moeten een nieuwe ‘hondenbank’ halen. Maar eerst kunnen ze nog even lol hebben!
Posted in 2015, Buitenland, O'Cockaigne Landgoed, Show | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
Jong spul.
Een paar weken geleden hoorde ik gepiep terwijl ik de gieter liet vollopen. Ik zocht naar een nestje maar kon niets vinden. Uiteindelijk bleek het gepiep uit de kruik te komen die tussen de voordeur en de buitenkraan staat. De eerste dagen zagen we de ouders niet zo vaak maar het jonge spul werd steeds hongeriger en de ouders kregen het druk. Met het fototoestel in de aanslag nam ik plaats in de 
deuropening van de caravan die klaarstond voor vertrek naar Tüttleben. Zowel pa als ma mees vlogen af en aan met rupsjes en vliegjes.
Het erin vliegen is niet zo moeilijk maar wij vroegen ons toch wel af hoe de jonge vogeltjes uit die kruik moesten komen. Hoe ma en pa het deden kon ik vastleggen maar de jongen waren al uit gevlogen toen we zes dagen later terug kwamen uit Tüttleben.
In dezelfde periode heeft Sonja een aantal Faverole-eieren laten uitbroeden door haar kip. Deze zijn vlak voor Pinksteren uitgekomen. Vier kleine Favi’s en één dwerg Dresdener. Als ze groot genoeg zijn komen ze in het Oekelsbos wonen.
Op zaterdag 30 mei hebben we de pups opgehaald en zijn met ze naar het winkelcentrum in Etten-Leur gegaan. Het was heel grappig om de verschillen in de karaktertjes zo duidelijk te zien. Aislinn ging regelmatig op haar gatje zitten om de indrukken te verwerken, Cytaugh liep op zich prima mee aan het riempje maar ging af en toe in de remmen en begon dan te bokken en Chidish lag er qua karakte
r precies tussen in. We hebben misschien 500 meter gelopen maar deden er al met al bijna een uur over! Hierna zijn we naar ons huis gegaan alwaar Brandir helemaal uit z’n dak ging. Wat was hij blij verrast om de pups te zien!
Cytaugh was het brutaalste, ze ging gelijk met speelgoed slepen en daagde voorzichtig haar vader uit. Het liefste zou Brandir met ze spelen maar dat gaat natuurlijk nog niet, hij moet nog een paar maandjes wachten!
Chidish is een echte Beerhound! Zowel normaal bier als witte Hoegaarden smaakte hem goed. Na dit uitstapje hebben we ze weer terug gebracht naar Marijn. Nog 10 daagjes wachten en dan komen Chidish en Cytaugh voorgoed naar het Oekelsbos.
Posted in 2015, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Cockaigne Chidish van de Meirse Weiden, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Nimloth Brandir | Comments Closed
26-3-2003 “Caintha O’Cockaigne” 13-1-2015
Eind 2012 begon Caintha met ‘reverse sneezing’. Het was niet vaak maar wel iets te vaak. Na onderzoek bij een KNO-specialist werd de diagnose ’tubulopailifeer adenocarcinoom’ gesteld. Oftewel een tumor in de neus. Mij werd verteld dat het low-grade was en dat Caintha er wel oud mee kon worden maar al gauw kreeg Caintha last van neusuitvloeiingen in de vorm van bloederig slijm. Helaas was ik niet bekend met de mogelijkheid van een nieuw protocol van bestralingen maar toen Johan de Vos mij dit vertelde, maakte ik er werk van. Het heet Quat-shot protocol en het houdt in dat de tumor binnen 48 uur 4 keer bestraald wordt en dit dan gedurende 3 maanden, 1 keer per maand. Vooraf wordt er een CT scan gemaakt om te bekijken hoe de tumor gesitueerd is en wordt er een mal gemaakt waarin tijdens de bestraling het hoofd vast komt te liggen. De scan werd op vrijdag 7 november gemaakt, hiervoor moest ze natuurlijk onder volledige narcose. Toen ze wakker werd leek in eerste instantie alles normaal maar na wat pogingen om op te staan bleek dat ze wat verlamd was in de achterhand. Ze zette haar voetjes niet goed weg en kon niet stabiel blijven staan. Na nog ettelijke onderzoeken en een MRI-scan om een eventuele hernia uit te sluiten, kon de oorzaak niet gevonden worden. Na lang beraad hebben we Caintha in Utrecht achter gelaten daar ze daar de beste zorg kon krijgen indien nodig. De volgende ochtend werden we om half tien gebeld dat het weer prima ging met Caintha en hebben we haar opgehaald.
In eerste instantie hadden we de rest van de behandeling afgeblazen maar na een paar gesprekken met verschillende artsen besloten we om de bestraling toch te laten uitvoeren. De eerste sessie was 17, 18 en 19 november. We hadden de caravan op een nabijgelegen camping neer gezet zodat het heen en weer rijden niet te veel tijd in beslag zou nemen. Dit beviel prima en was ook een stuk relaxter voor Caintha. De kort durende narcoses verdroeg ze prima, ze was iedere keer weer snel de oude en ze had zelfs een keer een uurtje na de bestraling een myxomatose konijn gevangen. (Toen ze deze liet vallen hupte het weer vrolijk verder).
Een paar dagen na de vierde bestraling hielden de neusuitvloeiingen op en in de loop van de volgende dagen werden de neusgeluiden ook een stuk minder. We werden er helemaal blij van! Wel begon na 
twee weken de huid rood te verkleuren en werd haar snoetje kaler. Maar ja, dat was van voorbijgaande aard. Wel vond Maurice, de behandelend oncoloog, het vrij sterk zo na de eerste bestralingssessie.
De tweede sessie vond plaats op 17 en 18 december. Ik moest deze keer heen en weer rijden daar de camping van de vorige keer een Kerstmarkt had en dus geen plaats voor ons. Maar … nadat Caintha woensdagochtend haar eerste bestraling had gehad vond ik dat ze niet snel genoeg herstelde. Tegen de tijd dat ik ’s middags terug reed had ik grote twijfels over het wel of niet door laten gaan van de bestraling. Na aankomst in Utrecht heb ik eerst Maurice erbij gehaald en deze constateerde dat ze erg gevoelig was in haar buik. Om allerlei nare dingen uit te sluiten hebben ze een echo gemaakt en wederom werd er niets gevonden. Daar ze toch licht onder narcose was hebben ze de tweede bestraling gegeven maar alhoewel ze lopend uit de behandelkamer kwam was ze absoluut niet in orde. Ik ben nog een hele poos daar gebleven om te kijken of ze opknapte maar mede omdat Caintha zo ontzettend makkelijk was en zich aan alles en iedereen aanpaste, heb ik ze wederom op Maurice’s advies daar gelaten. Er is daar altijd een arts in de buurt en het verplegend personeel is ook constant in dezelfde ruimte. De volgende ochtend werd ik gebeld dat ze weer prima in orde was. Natuurlijk heb ik toen besloten om definitief met de behandeling te stoppen. Erg jammer, we waren halverwege de behandeling en deze sloeg aan maar Caintha kon de narcose niet meer verdragen. Hoe het verder zou verlopen was niet te zeggen.
Dinsdagochtend 13 januari, tegen vieren, wordt ik langzaam wakker van een heen en weer lopende Caintha die daarbij zeer vreemde geluiden maakt. Ik hoor haar niezen, proesten en rochelen. Toen ik voldoende wakker was om te beseffen dat het niet goed was, sprong ze op een alarmerende manier bij me op bed. Ik deed het licht aan en schrok me rot; haar hele snoet en poten zaten onder het bloed en het gutste uit haar neus. Snel sprong ik uit bed. Caintha was inmiddels ook 
van bed gesprongen en liep met grote angst ogen de kamer in. Wat ik daar zag is met geen pen te beschrijven, het hele huis, alle hondenbedden, de muren, de bank, de vloer, alles zat onder het bloed. Ze moet al een hele poos hebben rond gelopen. Ik dirigeerde haar naar een bedje en haalde snel een handdoek en een zak ijs. Deze legde ik op haar neus in de hoop het bloeden te stoppen maar al gauw zag ik in dat het totaal geen zin had. Al bellend naar de dierenarts kleedde ik me aan. In recordtijd, door drie rode stoplichten rijdend, was ik in de kliniek. Na een kort gesprek, Caintha was intussen op de grond gaan liggen, zoveel bloed had ze al verloren, was duidelijk dat Caintha geen toekomst meer had. Als de bloedende ader al gedicht kon worden, was het een kwestie van minuten, een uur of een dag maar de ader zou het weer begeven. En weer moest ik een zeer eenvoudige maar o zo zware beslissing nemen.
Caintha zou in maart 12 jaar worden en als ze deze tumor niet had gehad, was dat ook een eitje geweest. Ze was nog zo ontzettend fit en helder. Ze was de laatst overlevende uit het eerste nest van Amy, waar ze ook steeds meer op ging lijken. We hebben zo ontzettend veel met Caintha mee gemaakt, zo ontzettend van haar genoten, ook tijdens de coursings. Van Caintha kon je er wel honderd hebben, zo ongecompliceerd, altijd lief en vriendelijk tegen alles en iedereen, ze was te goed voor deze wereld.
Geniet Caintha, van die Eeuwige Jachtvelden!
Een extreem zwarte dag.
6 Januari 2015, een extreem zwarte dag voor O’ Cockaigne; ik heb het onvermijdelijke besluit moeten nemen om Calhoun in te laten slapen.
Het begon ergens in oktober; Calhoun hoestte zo heel af en toe en natuurlijk gingen bij mij de alarmbellen rinkelen. De eerste plek waar uitzaaiingen van botkanker te voorschijn komen is in de longen. Dus afspraak gemaakt voor 30 oktober in Terneuzen bij Johan de Vos. Op de longfoto’s die toen gemaakt zijn waren geen uitzaaiingen te zien maar wel een rare witte vlek boven Calhoun’s hart, tussen de bronchiën. De week erop was er de gelegenheid om een echo te maken om te kijken wat dat nou precies was. Het was moeilijk te zien maar de diagnose was; hartbasistumor. Er bestaat nog geen officiële behandeling hiervoor maar de oncologen hebben al wel hele goede resultaten behaalt met bepaalde medicamenten. Dus ging ik beladen met een koelbox en een tas met medicijnen de deur uit. Na drie dagen kreeg Calhoun hoge koorts. Een van de medicijnen zou dit kunnen veroorzaken maar nadat ik al geruime tijd gestopt was hiermee, en met alles eigenlijk, bleef de koorts steeds maar weer oplaaien. Allerlei antibiotica is de revue gepasseerd. Uiteindelijk reageerde Calhoun nog het beste op Xeden of Marbocyl en Prednoral. Intussen verloor Calhoun zijn eetlust en dus ook zijn energie met als gevolg spierafname. Van de bijna 50 kilo die hij vroeger woog, woog hij er nu nog maar 38.
Ook waren er allerlei bloedonderzoeken gedaan, onder andere op hartworm en Pancreatitis om maar die koorts te kunnen verklaren. Op 21 november weer een echo gemaakt van zijn buik om te kijken of de Pancreas er abnormaal uitzag. Absoluut niet dus. Ook alle andere organen zagen er goed uit. Toen kreeg Calhoun weer een koortsvrije periode en startte we weer met de chemo in pilvorm en andere medicijnen tegen zijn harttumor. Drie dagen later had Calhoun weer koorts dus weer gestopt met de medicijnen. Vervolgens besloten we om op 15 december een CT-scan te maken. Na lang bestuderen werd de conclusie getrokken dat het geen hartbasistumor was maar een verkankerde lymfeklier. Deze drukte zijn slokdarm gedeeltelijk dicht en ook in zijn kleine linker longkwab was een klein bolletje te zien.
Na lang beraad, veel denken en overwegen, besloten we om Calhoun in Gent te laten opereren. De chirurg, Bart van Goethem, is zeer bekwaam in dit soort operaties en hij gaf Calhoun een behoorlijke kans om te overleven. Helaas stonden Kerst en Oud en Nieuw voor de deur, dus werd de operatie gepland voor 6 januari 2015. En dit was dus net te laat.
Intussen verslechterde Calhoun. Hij stond op nierdieet in blikvoer vorm aangevuld met wit brood en spaghetti, dit was tenminste nagenoeg vloeibaar te maken zodat hij het zo naar binnen kon slobberen. Maar na verloop van een week moest hij steeds kleinere hapjes eten en moest het steeds langzamer gaan om ophoping in de slokdarm te voorkomen. Als hij dronk en zijn hoofd te laag hield, liep het water zo zijn bek weer uit. Hij voelde zich regelmatig beroerd door koortsaanvallen en had geen fut meer om te lopen. Hierdoor werd hij natuurlijk steeds slapper. Soms had hij goede dagen en liep hij nog een rondje mee maar dan was hij ook voor de rest van de dag klaar.
Met Oud en Nieuw zijn we nog wel naar Frankrijk gevlucht om het vuurwerk te ontlopen, daar kon hij helemaal niet tegen. Hij had gelukkig een koortsvrije periode en voelde zich redelijk goed. Hij vond het wel leuk, een nieuwe omgeving, nieuwe stukjes om te wandelen maar zijn slechte conditie verhinderde leuke, grote wandelingen.
6 Januari, ’s morgens vroeg, voor mij en Calhoun veel te vroeg, in de auto en richting Gent. Gelukkig niet te veel oponthoud onderweg want ik was al gestrest genoeg. Daar aangekomen vroeg ik of het niet verstandig was om eerst nog een CT-scan te maken om te kijken of er veel veranderd was. Helaas was hier geen mogelijkheid voor, pas de volgende dag maar dan zou de chirurg niet kunnen en nog een week wachten kon niet. Na overleg toch besloten om te opereren. We hadden afgesproken dat als het goed ging en de tumoren goed verwijderd zouden kunnen worden, één van de assistentes het mij zou komen vertellen maar was het een ‘mission impossible’ dan zou Bart het komen zeggen. Na dik twee uur wachten zag ik Bart verschijnen….
Helaas was de tumor in die drie weken tijd dusdanig gegroeid dat het zwaar tegen viel. Hij was over een lengte van 20 centimeter om de slokdarm heen gegroeid en ook gedeeltelijk erin, tevens drukte hij de slokdarm nagenoeg dicht en was hij ook de rechter long ingegroeid. Het was niet meer mogelijk om dit alles te verwijderen. Ja, en dan kan je niet anders doen dan toestemming geven om Calhoun door te laten slapen.
Zwaar verdoofd heb ik gewacht tot ik Calhoun weer mee naar huis kon nemen, na een klein uur lag hij weer achterin de auto. Toen we daar weg reden stak er een kat over, ik zei nog; “Kijk, Calhoun, een poes!” maar zijn geliefde hoofd verscheen niet naast me.
CC2000 met een naar staartje.
Op 23 maart jl. hadden we weer een CC2000 feestje. Daar het niet op een andere datum kon, was het deze keer op een zondag. Helaas viel het ook gelijk met een coursing in België en de show in Leiden. Het aantal hounds wat voor ons feestje was aangemeld was niet denderend hoog maar hierdoor kon Simon wel een mooi lang parcours weg leggen, tijd genoeg! We waren deze keer te gast bij Dierencentrum Sevenum, een locatie waar voorheen de Rasgroep Windhonden haar twee jaarlijkse Windhonden Show heeft gehouden. Er is plek genoeg om te kamperen en het veld dat ernaast ligt is voldoende groot. De meeste bomen die om het veld heen stonden zijn gerooid en hierdoor waren ruime doorgangen ontstaan tussen de twee velden en toonde het veld niet zo omsloten.
Op zaterdagmiddag kwamen we in de stromende regen aan. Wachten tot de bui over was, was geen optie dus snel de voortent aan de caravan geritst en alles op z’n plek gezet. Tegen tweeën was het droog en brak er een waterig zonnetje door. Heerlijk weer om een wandeling te maken terwijl Simon en Gert Jan het parcours zouden uitleggen. Je kan er heerlijk in de omgeving lopen zonder dat de hounds aan de riem moeten. Althans, degene die niet jagen, dus Calhoun en Brandir aan de lijn. Cody 
had het erg naar z’n zin, hij kwam regelmatig voorbij gehuppeld en daagde af en toe Brandir uit om te spelen. Helaas gaat dat niet zo goed als hij aan de riem zit.
Dat Cody nog goed fit is met zijn bijna 11 jaar blijkt uit deze foto’s die een paar dagen eerder genomen zijn.
Als het er op aan kwam was Cody Brandir nog altijd de baas!
Op het einde van de dag heb ik nog een lekker stuk met ze gelopen en ook nu weer toonde Cody zich fit en happy.
Zondagochtend vroeg uit de veren, het zonnetje scheen en het zag er veel belovend uit. Gauw de hounds eten geven en zelf ontbijten. Cody toonde zich moe. Hij wilde ook absoluut niet eten. Misschien had hij gisteren toch teveel gedaan, hij is tenslotte al bijna 11 jaar! Langzaam druppelde de deelnemers binnen en uiteindelijk had ik toch nog 34 coursende hounds op mijn velletje papier staan. Els en Frie waren er ook met hun nieuwe Sloughi pup Gabr. Wat een heerlijk ventje! Vol enthousiasme ging hij achter zijn “konijn” aan!
Er waren in totaal 5 pupjes, 2 van ongeveer 6 maanden en 3 van 3 maanden, die hun eerste coursingstapjes op deze dag hebben gezet. Hopelijk gaan ze het in de toekomst allemaal goed doen!
Helaas was in de loop van de ochtend het zonnetje verdwenen en stond er een flinke koude wind. Ik was al een paar keer bij Cody wezen kijken en zag dat hij steeds slechter werd. Zijn hartslag was zeer hoog en onregelmatig, eigenlijk fladderde het maar wat en hij was ook benauwd. Ik heb via de dame die in de kantine stond een afspraak gemaakt bij een dierenarts en ik kon daar een uurtje later terecht. Gauw nog even Calhoun en Caintha laten lopen zodat die tevreden en gelukkig zouden zijn en hup, Cody in de auto en weg. De dierenarts constateerde een zeer hoge temperatuur wat natuurlijk heel gevaarlijk is in combinatie met het fladderende hart en de hoge leeftijd. Cody kreeg twee injecties en de arts hoopte dat het zou helpen. Bij terugkomst heb ik Cody maar in de auto gelaten daar het in de voortent door het teruggekomen zonnetje, behoorlijk warm was. In de loop van de middag wilde Cody weer in de voortent en op zijn stretcher en leek hij iets op te knappen, niet veel maar hij keek wat helderder en was niet meer zo benauwd.
Tegen drieën had de laatste hound gelopen en konden we alles, weer in de regen, opruimen. Hierna nog even gezellig met een aantal mensen wat gedronken en vervolgens moesten we de voortent weer afbrekende, inpakken en wegwezen.
Cody lag relaxed in de auto, tot vlak voor Tilburg hij een beetje begon te piepen. Gelukkig kwam er net een parkeerplaats en kon ik achterin bij hem gaan zitten. Cody relaxte weer en lag rustig. Even later piepte hij weer zacht en ik constateerde dat het echt niet goed met hem ging en zei Simon de dierenarts te bellen dat we eraan kwamen.
Maar … het hoefde niet meer. Cody blies zijn laatste adem uit. Brandir kroop in een hoekje, Caintha lag met grote ogen naar haar broer te kijken en ik, ik kon Cody alleen maar vasthouden en hem toefluisteren dat hij z’n broer Cavanaugh, zus Coney en moeder Amy de groetjes moest doen.
26-03-2003 Commander Cody O’Cockaigne 23-03-2014
Posted in 2014, Lure Coursing, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Commander Cody O'Cockaigne | Comments Closed
Nieuwe achterburen!
Peppi en Kokki.
Sinds half februari hebben onze achterburen twee varkentjes op hun terrein. Ze heten Peppi en Kokki. Dit was, voor de hounds, natuurlijk zeer interessant in het begin. Om te voorkomen dat bij de eerste kennismaking de varkens in de boom zouden klimmen, hebben we Calhoun wel even aan de riem gehouden, hij kan nogal heftig reageren op zulke dieren. Maar de kennismaking verliep prima, de platte varkensneusjes prikte door het gaas tegen de puntige houndneusjes en ze begroetten elkaar allervriendelijkst.
Nu gaat Brandir nog wel bijna iedere dag mee als ik ze wat ga voeren en ook hij wil dan graag een aardappelschil of stukje wortel. Niet dat hij het opeet… Voor Calhoun is de lol er al lang vanaf, er zit toch een hek tussen!
Calhoun’s eerste driebenige verjaardag!
Calhoun’s eerste driebenige verjaardag!
Gisteren hebben we er maar een fles sekt op gedronken; Calhoun’s eerste driebenige verjaardag! Maar hiervoor hebben we een heerlijke wandeling gemaakt in het Mastbos met veel water, wind en vooral blubber. Calhoun en Brandir waren constant in de weer en ik dus ook om ze bij me te houden. Calhoun’s oren gingen regelmatig omhoog en Brandir kan deze taal intussen prima lezen. Brandir wordt ook steeds vrijer en verdwijnt af en toe uit zicht. Gelukkig luistert hij erg goed naar het fluitje en staat dan ook in een mum van tijd bij me om z’n koekje in ontvangst te nemen. Natuurlijk krijgen ze dan allemaal een koekje dus ik moet er wel voor zorgen dat het buideltje goed gevuld is!
Erg jammer dat ik geen fototoestel bij me had, ik had prachtige plaatjes kunnen schieten. Maar een paar weken terug waren we onderweg om DE Kerstfoto te maken en natuurlijk hebben we toen wat meer plaatjes gemaakt. Dit is dus niet DE Kerstfoto, die kunt u vinden onder O’ Cockaigne Deerhounds – Foto’s – Kerstfoto’s.
Dit jaar hadden we niet veel tijd nodig om DE foto te maken. Met maar vier hounds is het een stuk makkelijker maar toch flikken ze het altijd weer om na een paar opnames alle kanten op te springen en zie ze dan maar weer eens netjes op een rijtje te krijgen! Soms maken we wel 50/60 foto’s en zit er nog niets tussen naar mijn zin, ook gebeurt het wel dat we twee keer ergens naar toe rijden om DE foto te maken. Heel vaak is er altijd wel één die duf kijkt of de ogen dicht heeft, net staat te gapen of met gekruiste poten staat. Ja, en dat kan natuurlijk niet!
Calhoun doet het echt heel erg goed. Hij is ook happy en levenslustig. Iedere dag speelt hij met Brandir en laat deze ook merken dat hij nog steeds de baas is. Hij is nog behoorlijk snel maar weet ook heel goed met zijn krachten om te gaan. Als het zinloos is om achter Brandir aan te jagen, of als het een moeilijk terrein is met veel kreupelhout en omgevallen boomstammen, wacht Calhoun op een strategische plaats om Brandir te pakken te nemen. Hij weet ook precies wat hij wel kan en niet kan op drie poten maar ik sta er zeer regelmatig van te kijken wat hij nog allemaal kan! Er zit een enorme kracht in dat ene achterpoot!
Ik ben erg blij dat ik een jaar geleden het besluit heb genomen om Calhoun’s poot te laten amputeren. Mijn gevoel dat ik toen had, dat Calhoun het wel aankon, is waarheid gebleken. Hierbij het geluk van vroegtijdig ontdekken en geen uitzaaiingen, heeft erin geresulteerd dat ik nog iedere dag van mijn Calhountje kan genieten en Calhoun nog iedere dag kan genieten van het leven. En dat doet hij!!!
Calhoun viert binnenkort zijn tweede verjaardag deze maand!
Eind augustus heb ik weer bloed laten prikken bij Calhoun. De kreatinine was toen 140. Niet schrikbarend hoog maar hoger dan eind juli. Op 10 oktober was het weer iets gestegen, naar 142. Daar ik die stijgende lijn niet zag zitten had ik een afspraak gemaakt voor 18 november bij de heer R.J. Corbee. Deze arts is gespecialiseerd in voeding en wilde wel kijken of Calhoun’s dieet aangepast kon worden zodat zijn nieren meer ontzien zouden worden. Ik had inmiddels de complete voedingslijst van Calhoun door gemaild en tijdens het consult vertelde de heer Corbee mij dat het toch wel één van de betere voedingslijsten was die hij had gezien van particulieren. Ook Calhoun’s urine en bloed werden weer onderzocht en nu bleek tot mijn schrik de kreatinine gestegen te zijn tot 176! Ook zat er nog steeds wat bloed in zijn urine.
De heer Corbee mailde mij diezelfde middag nog de uitslag van het bloed- en urine onderzoek met de nodige wijzigingen voor het dieet. Calhoun moest meer eten, ik vond hem ook al iets te mager, en er moest meer choline, zink, jodium en minder gistocal en geen knoflook meer door zijn eten. De 200 gram gekookte aardappelen werden er 400 en de hoeveelheid gepureerde groente werd ook verdubbeld. Calhoun werd een aardappeleter! Het vlees hield ik op ongeveer 200 gram. Gelukkig at hij het goed maar al gauw bemerkte ik dat het toch wel erg veel was. Hij kwam binnen 11 dagen een dikke halve kilo aan, dat was prima maar echt veel zwaarder moet hij niet worden want dan worden zijn gewrichten teveel belast. Inmiddels had ik een afspraak gemaakt bij Johan de Vos. Op vrijdag 29 november zou er een CT scan gemaakt worden om te kijken of er uitzaaiingen waren te zien.
De dagen voor 29 november had ik best wel een beetje de zenuwen. Hoe zou het eruit zien? Hoe hoog zou de kreatinine nu zijn?
Allereerst werd Calhoun goed bekeken en bevoeld. Geen vreemde dingen. Toen werd zijn bloed en urine weer onderzocht. Voor zijn urine moet ik nog een echo laten maken daar er nog steeds iets bloed in zit. Maar toen kwam het eerste goede nieuws, de kreatinine was weer gezakt tot 141! Dat gaat weer de goede kant op! Ook de andere waarden waren iets lager. Vervolgens is er een röntgenfoto genomen om te kijken of er uitzaaiingen waren. Als deze al op een röntgenfoto te zien zouden zijn, hoefden we geen scan meer te maken. Dat zou zonde van het geld en de tijd zijn. Maar ……. de röntgenfoto zag er prachtig uit! Niets te zien, althans geen uitzaaiingen. Dus kreeg Calhoun en prikje om te gaan slapen en werd even later de scanner ingeschoven. Na een klein half uur kwam hij voorbij en werd ik met hem in een kamertje gelaten om hem te laten ontwaken. Inmiddels werd de scan bekeken en kreeg ik te horen dat alles er prima uitzag! Wat een opluchting, geen uitzaaiingen te zien, Calhoun mag nog een poosje op deze aardkloot rondrennen!! Het is natuurlijk geen garantie en volgende maand kan het anders zijn maar we zijn nu bijna een jaar verder na de amputatie dus hebben we goede hoop dat het nog veel langer goed blijft gaan. Dus op 21 december trekken we een fles sekt open op Calhoun zijn tweede verjaardag, afgelopen 2 december werd hij 6, 21 december wordt hij 1!!!
Dit hopen we nog vaak mee te maken! Een spelende Calhoun! En een coursende Calhoun!
Calhoun geniet.
Afgelopen weekend was Sonja hier op bezoek met Lavinia, Silva en Bernice. Vanwege het voorspelde slechte weer in Duitsland, is ze woensdag gekomen. Donderdag wilden we een lekkere wandeling met de hounds maken maar toen we ze in de auto hadden zag ik dat mijn rechter voorband lek was. De hounds keken ons vol ongeloof aan toen we zeiden dat ze er weer uit moesten komen. Dan maar een wandeling in de omgeving. Dit is natuurlijk niet zo leuk want dan kunnen Brandir en Bernice niet los en ook Calhoun moet het grootste stuk aan de riem lopen daar ze anders door de jonge aardbeien en andere gewassen denderen. Maar ja, het was even niet anders. Gelukkig konden we de band diezelfde dag nog laten repareren zodat we in ieder geval de dagen hier na lekker op pad konden. Vrijdag voor de wandeling naar Dorst. Hier is een groot losloopgebied met weinig wild en nog mind
er wegen. Dit was natuurlijk weer dikke pret voor Brandir en Bernice maar ook Calhoun geniet hier van. Niets is leuker dan met z’n tweeën of drieën (het liefst doet Silva ook mee) op Brandir in te hakken.
Op een gegeven moment kan Brandir het niet meer aan. Bernice bijt hem in z’n billen en Calhoun pakt hem bij z’n nek. Uiteindelijk geeft Brandir zich gewonnen en ploft op de grond.
Nu maken we er maar een eind aan door Calhoun bij ons te roepen. Brandir is opgelucht en trekt nog even een sprintje met Bernice.
We zijn nog maar net 15 minuten onderweg en Bernice ziet er nu al zo uit!
En onze speelgoedhound Cody, zo.
De wandeling gaat verder en Calhoun maakt het regelmatig spannend door zijn oren overeind te zetten. Niets ontgaat hem maar gelukkig hebben de herten zich veilig teruggetrokken.
Caintha wil ook nog even spelen met Brandir maar zoals gewoonlijk moet Bernice zich er ook mee bemoeien.
Na een uurtje wandelen, wat genoeg is voor Lavinia, Cody, Caintha en Calhoun, kunnen Brandir en Bernice nog een poosje thuis ravotten terwijl Calhoun het er van neemt.
Zaterdag hebben we op een veld in de bossen van Schijf een klein stukje coursing uitgezet voor Brandir, Bernice en Calhoun. Brandir startte weer perfect en we hebben hem ook een keer met Bernice laten lopen. Ik was bang dat hij zou gaan spelen maar ook dit ging prima! Een hele geruststelling, want hij zal dit op korte termijn wel vaker moeten doen. Daar Calhoun had gezien dat Simon het draaitoestel in de auto had gedaan, moest hij natuurlijk ook een stukje lopen. Het is ongelooflijk maar sinds hij zijn achterpoot mist is hij zo super gemotiveerd dat je het hem gewoon niet kan weigeren! Er schijnen overigens een aantal mensen te zijn die er moeite mee hebben dat ik Calhoun dat laat doen wat hij zijn hele leven al gedaan heeft. Deze mensen hebben dus geen idee van Calhoun’ s geestelijke en lichamelijke gesteldheid. Hij heeft geen pijn, is niet ziek, is in zeer goede lichamelijke conditie, hij eet goed, hij drinkt goed, hij is speels en hij is vrolijk. Daar hij van pup af aan heeft losgelopen op de meest wilde terreinen weet hij precies hoe hij met zijn lichaam om moet gaan, ook nu op drie poten. De mensen die zich zorgen maken kunnen dit beter doen om de hounds die met een zeer slechte conditie of kreupel op de coursingterreinen verschijnen. Zolang het met Calhoun goed gaat laat ik hem doen wat hij wil en waarvoor hij geboren is; jagen.
Posted in 2013, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | No Comments »
Brandir en Bernice zijn RASZUIVER!!!
O’Cockaigne Deerhounds – raszuivere Deerhounds.
Sinds vorig jaar is het mogelijk om via de DWZRV een windhond te laten testen op raszuiverheid. Via de volgende link kunt u alles over de voordracht van mevrouw Dr. Wimmer lezen. Vortrag von Frau Dr. Wimmer über den DNA-Test zur Rassebestimmung bei Windhunden…
Voor de Deerhounds kunt u hier Hier können Sie die Ergebnisse der Studie herunterladen (PDF) … meer vinden.
In onderstaand artikel, geschreven door Dr. Dominique d Caprona, wordt hetzelfde behandeld maar vindt u ook alles over de andere windhonden en halfwindhonden.
http://sloughi.tripod.com/preserving/geneticswesterbredsighthoundsgermany.html
In het afgelopen jaar is gebleken dat er vele hounds niet raszuiver zijn en zoals u zelf kunt lezen/zien, is dit ook het geval bij de Deerhounds. Vorig jaar heeft Sonja haar hounds deel laten nemen aan de test en ook bloed van Cheytah is toen onderzocht. Gelukkig bleek zij raszuiver te zijn.
Inmiddels zijn we er wel achter dat er meerdere fokkers honden verkopen als zijnde Deerhounds terwijl dit longdogs en/of lurchers zijn. (Een longdog is een kruising tussen windhonden en een lurcher is een kruising tussen een windhond en een ander hond, meestal een herder of terriër.)
Een zeer bekende Deerhoundfokker, die al vele decennia in het ras zit, heeft onlangs laten weten dat hij nog nooit een Deerhound met Hubertus-klauwen heeft gezien en ook de kleur ‘wheaten’ is volgens Dr. Jödicke (hij heeft dit in de vorige eeuw al gemeld) al geruime tijd ‘uitgestorven’. Maar er zijn ook ‘grijze’ kruisingen waarbij je in de meeste gevallen aan bepaalde vormen van lichaamsdelen kunt zien dat de hond niet raszuiver is.
Als u de raszuiverheid van uw windhond in twijfel trekt kunt u dit laten testen door wat bloed (EDTA) te laten nemen bij uw dierenarts. Deze moet natuurlijk ook het chipnummer controleren aan de hand van het entingsboekje of de stamboom. Dit moet samen met het door u en uw dierenarts ingevulde formulier, dat u kunt vinden op de site van de DWZRV (www.DWZRV.de → Formulare → DNA-Fingerprint) opgestuurd worden naar Frau Ursula Arnold, Schlierbacher Weg 56, 64678 Lindenfelsen, Duitsland en vergezeld gaan met een schrijven waarin vermeld staat dat het om de “DNA-Test zur Rassebestimmung bei Windhunden” gaat. Als u het ergens anders heen stuurt krijgt u zeer waarschijnlijk geen correcte uitslag. De kosten van de test zijn ongeveer 80, – euro, hiervoor krijgt u later een rekening.
Enfin, om in de toekomst alle ellende voor te zijn, hebben we Brandir en Bernice ook maar laten testen en gelukkig blijken ook deze Deerhounds ECHTE Deerhounds te zijn!
Posted in 2013, Deerhound algemeen, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Caintha O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne, Claire/Coquette O'Cockaigne, Commander Cody O'Cockaigne, Craffitsh O'Cockaigne, Cscarf O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Cwillyaigne O'Cockaigne, Edle Emmy vom Welzerberg, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Cute Coney O’Cockaigne
Coney
“The love of my life”, Cute Coney O’Cockaigne, is niet meer onder ons. Zaterdag 14 september om 7.00 uur in de ochtend, heb ik afscheid van haar moeten nemen.
Een week eerder waren we nog bij de Jahresausstellung in Hoisdorf (D) alwaar ik Coney showde in de Veteranenklas. De donderdag ervoor had ze nog veel plezier gehad in het beekje en de bossen bij Sonja. Niets wees op het komende onheil. Maandag 9 september had ze niet veel zin in de boswandeling en wilde ’s avonds ook niet eten. Vreemd, want Coney was na haar sterilisatie een zeer goede eter. Dinsdagavond at ze weer met veel appetijt en ik dacht dat de reis misschien te veel was geweest voor haar. Ze was tenslotte al bijna tien en een half. Maar woensdagochtend wekte Simon mij met de mededeling dat Coney bloed had gespuugd. Gelijk stond ik naast mijn bed en ging kijken. Coney toonde niet ziek of beroerd maar er lag wel een plas bloed onder haar snoet op de grond. Ze had geen koorts, alleen een ontzettende dorst. Zeer ongewoon. In een mum van tijd zat ik bij de dierenarts en werd ze betast, geröntgend en geëchood. Niets te voelen, niets te zien. Ook gaf ze geen pijn aan. De diagnose die gesteld werd was; zeer waarschijnlijk een maagzweer, heel misschien een tumor. Ik ging met de nodige 
medicamenten naar huis en in de loop van de middag heeft Coney nog wel twee keer een beetje bloed met water opgegeven maar daarna was dat over. Dit gaf hoop.
Woensdagavond liep ineens haar temperatuur op tot ver boven de 40 graden. Gauw naar de dienstdoende dierenarts voor een injectie daar ik bang was dat de temperatuur alleen maar verder op zou lopen en dat ik dan midden in de nacht in de problemen zou komen. Haar temperatuur daalde en donderdagochtend was ze rustig en heeft ze een klein stukje gelopen. Donderdagmiddag terug voor controle, nu gaf ze wel pijn aan en ik kreeg pijnstillers mee. Ze wilde nog steeds niets eten, alleen maar drinken. Vrijdag was haar temperatuur gedaald tot onder de 38, voor haar normaal. Ze werd wel steeds onstabieler als ze naar buiten ging om een plas te doen maar verder was ze rustig en relaxed. Tegen twaalf uur ’s nachts ging het fout, ze kreeg pijn en werd onrustig. Na overleg met de dierenarts heb ik haar meer pijnstilling gegeven en heb de nacht naast haar doorgebracht. Af en toe was ze rustig en dommelde we beiden in maar dan laaide de pijn weer op en moest ik haar weer wat geven. Tegen half zes heb ik haar nog een keer wat gegeven maar hierop reageerde ze niet meer en bleef erge pijn houden. Om half zeven heb Rens uit z’n bed gebeld en gevraagd of hij gelijk kon komen. Met een half uurtje was hij er en heeft Coney van haar pijnen verlost. Het is me allemaal te snel gegaan, ik besef het tot op heden nog maar amper dat ze er niet meer is.
Mijn Coney, mijn “Cutie de Beauty”, ze heeft me zoveel gegeven, een stel prachtige kinderen, vele momenten dat ik apetrots op haar was maar vooral veel liefde. Wat een heerlijk karakter had ze!!
Al haar gegevens kunt u vinden onder O’Cockaigne Deerhounds – Onze Deerhounds
Klacht over Calhoun!
Afgelopen week stond er ineens een zeer aardige meneer bij ons op de stoep. Toen hij halverwege het terrein was werd hij natuurlijk opgemerkt door de hounds en uitbundig begroet door Caintha, Brandir en Calhoun. Eenmaal bij ons huis gekomen maakte de beste man zich kenbaar als controleur van de honden- of dierenbescherming, dat weet ik niet meer. Hij vertelde dat hij even naar Calhoun kwam kijken omdat hij een klacht had gehad vanwege het feit dat Calhoun coursing had gelopen! Ik zei hem dat hij zojuist was bestormd en begroet door Calhoun en dat het dus prima ging met hem. Vervolgens riep ik Calhoun erbij en de beste man k
on niets anders zeggen dan dat Calhoun er prachtig uitzag. Ook de andere hounds en hoe ze hier in huis leven, beviel hem wel. Natuurlijk werd er even over het coursen van Calhoun gesproken maar de meneer had al gauw door dat de klacht nergens op sloeg. Ik vertelde de beste man dat Calhoun al als pup van 5 á 6 weken achter het lapje plastic aanliep en dat hij het z’n hele leven is blijven doen, plastic en echt. Ook dat hij tijdens een normale wandeling of het rond-racen hier op ons eigen terrein achter Brandir aan, 100 keer intensiever bezig is dan zo’n klein stukje “coursing” wat hij gedaan heeft tijdens de trainingen van een vereniging of ons eigen coursingfeestje. De aardige meneer maakte notities en liet duidelijk blijken dat hij het gevoel had voor niets te zijn gekomen. En dat was natuurlijk ook zo. Toen ik hem terug begeleidde naar zijn auto zei hij nog: “Het is hier wel een paradijs voor die honden”. En ja, het heet hier niet voor niks O’ Cockaigne.
Ik heb wel een vermoeden wie dit aan geslingerd heeft. Ik wil alleen maar zeggen dat het lachwekkend was/is en dat ik het heel erg vind dat er kostbare tijd van mensen verspilt wordt die op een heleboel andere plaatsen echt hard nodig zijn en dat het zonde is van het geld dat deze actie heeft gekost. Ik stel dan ook aan de bewuste persoon voor om een flinke donatie te doen aan de instantie waar hij deze klacht heeft ingediend. Dat zou echt SPORTIEF zijn!!
Posted in 2013, 2014, Lure Coursing, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Calhoun O'Cockaigne | No Comments »
Een pas op de plaats voor Calhoun.
Nadat op 4 juni Calhoun zijn 7de chemokuur heeft gekregen, is hij er toch wel een paar dagen beroerd van geweest. Futloos, diarree en niet eten zeiden mij al meer dan genoeg. Op 1 juli zijn we weer naar Terneuzen geweest en werd naast zijn bloed ook zijn urine bekeken. Het bleek dat er sporen van bloed in zijn urine zaten, tevens waren er een aantal bloedwaarden iets te hoog. Dus…geen chemo en na een week terugkomen voor een uitgebreide echo van zijn ingewanden om te kijken waar dat bloed vandaan komt.
9 Juni, op de echo zag alles er prima uit; geen vervormingen, geen zichtbare uitzaaiingen, geen bloedingen, niets was er te zien wat het bloed in de urine kon verklaren. Maar er zat nog steeds wat bloed in en zijn creatinine was zelfs iets hoger dan de week ervoor. De enige verklaring voor het bloed in de urine is dat de nieren van binnen toch wel iets beschadigd zijn, dus Calhoun moet op een nierdieet. Dat is op zich helemaal geen probleem, zeker niet met barfen, en Calhoun eet braaf alles wat ik hem voorzet.
Intussen zijn we naar De Bilt geweest en Tomas was eigenlijk zeer tevreden over Calhoun. Hij doormat geen negatieve dingen alleen bleek inderdaad de medulla van de nieren wat te zijn aangetast. Na een lekkere acupunctuurbehandeling gingen we gerust gesteld weer naar huis.
Voor 31 juli hebben we weer een afspraak met Johan de Vos en hopelijk blijkt dan dat de waarden weer wat gezakt zijn.
Eindelijk!!
Na bijna twee jaar mocht ik op 15 maart jongstleden eindelijk de titel “Nederlands Kampioen Schoonheid en Prestatie” voor Calhoun ontvangen. Vandaag vond ik na thuiskomst een grote “Raad van Beheer” enveloppe in de bus met daarin dezelfde titel voor Caintha. Ze zijn de eerste twee Deerhounds in Nederland die deze titel mogen dragen.
We hadden weer een heerlijk weekend in Axel. Simon heeft zich twee dagen uitgeleefd met het draaitoestel en ik met de hounds. Coney wordt in etappes gefatsoeneerd en met zulke dagen heb ik daar wat meer tijd voor maar na een uurtje plukken en kammen is Coney het
altijd al spuugbalen zat en zodra ik even niet goed op let knijpt ze ‘m er tussenuit. Ik kan me er wel wat bij voorstellen en laat ze dan ook maar een poosje met rust. Calhoun had een super weekend. Op vrijdag had hij al in de gaten dat het aangrenzende park stikte van de konijnen. Daar het “erg” lastig is om hem aan de riem te houden, liet ik hem maar gaan. Samen met Brandir dook hij regelmatig de bosjes in. Dolle pret! Op zaterdag heeft hij samen met Caintha gecoursd. Hij startte weer als een speer en genoot er duidelijk van. We blijven het wel eng vinden maar hij weet intussen zijn lichaam heel goed te gebruiken.
Sinds ongeveer twee maanden krijgt Caintha tabletjes voor haar iets te traag werkende schildklier. Ik vond ze al een poosje zo sloom en ze zat niet lekker in haar velletje. Na een uitgebreid bloedonderzoek bleek dat haar schildklierwaarde net iets onder normaal was, het was echt minimaal! Toch maar die tabletjes proberen en ja hoor, ze werd weer actiever en vrolijker. Na zes weken weer bloed afgenomen en nu was de waarde goed. Dus we houden het maar zo, is voor haar ook veel prettiger!
3 X 10 = 30!!!
Caintha, Cute Coney en Commander Cody 10 jaartjes jong!
Vandaag, 26 maart, zijn Caintha, Cute Coney en Commander Cody, 10 jaar geworden. Een zeer respectabele leeftijd! Ze zijn nog zeer fit, wandelen iedere dag mee en spelen volop met Brandir. Caintha en Coney hebben hier hun hele leven gewoond maar Cody is vorig jaar juni terug gekomen en heeft zich in een mum van tijd aangepast aan ons levensritme. Met het reizen heeft hij geen probleem en de lange wandelingen vindt hij heerlijk. 
Cody is een echte woolly maar dat maakt hem juist heel aantrekkelijk. De meeste mensen denken nog altijd dat hij een puppy is, zeker als hij ook nog eens met een stok gaat lopen spelen of gekke bokkesprongen maakt! Daar is hij erg goed in!
Is het geen heerlijk ventje?!
We zijn vandaag naar “De Mosten” geweest. Een recreatiegebiedje hier net over de grens in België. Je kan er heerlijk wandelen maar het belangrijkste is dat het bestaat uit zand en water! En vandaag stond er ook nog eens een straffe wind! Wat wil een windhond nog meer??!!
Ook Calhoun doet dapper mee!
Calhoun, still going strong!
Intussen heeft Calhoun zijn derde chemokuur gehad en gelukkig wederom geen vervelende bijwerkingen. De eerste vier dagen na het toedienen krijgt hij wel Cerenia tabletjes tegen misselijkheid en die doen hun werk prima. Hij blijft gewoon eten. Ook de Peroxicam krijgt hij nog steeds. Wel is hij momentee
l zijn garnituur aan het verliezen. Ook zijn poten worden steeds kaler. Maar als dat het ergste is, teken ik ervoor.
Johan de Vos heeft besloten om Calhoun de ene keer Carboplatin en de andere keer Epirubicine toe te dienen dit in verband met het soort Osteosarcoom. Nu maar hopen dat het gewenste effect zich ook openbaart; een langere levensduur. Wel krijgt Calhoun holistische ondersteuning en geeft ik hem sinds kort ook Salvestrol. Dit schijnt zeer sterk celbeschermend te werken en we hebben er al zeer positieve verhalen over gehoord. Dus proberen maar!
Wij zijn er intussen wel achter dat bij Calhoun z’n gehoor in zijn linkerachterpoot zat. Luisteren doet hij amper en zeker als hij denkt iets te zien of erg graag iets wil zien, is hij weg. Ik kan dan maar het beste een beetje achter hem aan lopen want komen doet hij in principe toch niet. Als ik dan maar in zijn buurt blijf en op 
een gegeven moment de anderen luid en duidelijk een koekje geef, komt hij vanzelf weer terug. Wel lastig, want je moet er wel de tijd voor nemen, even vlug uitlaten voor je een afspraak hebt is er niet meer bij. Hem aan de riem houden is erg lastig omdat zijn tempo heel anders is en het voor hem vrij moeilijk is om langzamer te lopen. Wil ik zo lopen dat het voor hem makkelijk gaat, dan moet ik joggen. Dat houd ik wel even vol maar geen 20 minuten of langer! Het is ook best wel beangstigend als hij ergens achteraan schiet, als er iets met zijn rechterachterpoot gebeurt hebben we een groot probleem. Maar ja, hij moet nog wel een beetje zichzelf kunnen blijven en van het leven genieten.
Een paar leuke foto’s.
Sonja komt regelmatig een paar dagen langs om Brandir en Bernice even lekker met elkaar te kunnen laten spelen. Ook de andere hounds vinden dit altijd wel gezellig en natuurlijk worden er dan ook leuke wandelingen met de hele groep gemaakt.
Bernice en Brandir weten maar niet van ophouden!
En nog steeds past Brandir op schoot!
Dinsdag 8 januari, een spannende dag.
Chemokuur.
Gisteren, 8 januari, heeft Calhoun zijn eerste chemokuur gehad. Na een intake gesprek waarbij het één en ander werd uitgelegd en nadat Johan de Vos Calhoun had onderzocht, werd er wat bloed afgenomen en onderzocht. Dit zag er gelukkig goed uit, de alkalische fosfaten waren niet verhoogd en ook Calhoun’s nier-waarden waren oké. Hierna hebben we Calhoun op z’n eigen kleedje op werkhoogte laten liggen en werd de canule ingebracht. De chemovloeistof, Carboplatin, werd in twee etappes gedurende 20 minuten, zeer langza
am in de ader gespoten. Hierna werd het een beetje doorgespoeld met een fysiologische zoutoplossing.
Calhoun gedroeg zich de hele tijd als een echte Deerhound. Geen gedoe of gezeur, terwijl hij toch hele nare ervaringen heeft intussen. Na afloop kreeg hij een hand vol lekkere koekjes waarvan ik had verwacht dat hij dat niet aan zou nemen. Hij is namelijk absoluut niet omkoopbaar en als hij het even niet naar zijn zin heeft, snoept hij niet. Maar dezen waren kennelijk onweerstaanbaar want hij nam het aan.
Thuis moet Calhoun wel de eerste 5 dagen apart gehouden worden van de andere hounds en moeten we erg uitkijken met speeksel, urine en ontlasting. Hij slaapt nu dus in “Cody’s” kamer en ligt heerlijk languit op zijn rug op het gelmatras. Brandir vindt dit niet zo leuk, die wil hem zo graag lekker knuffelen maar dat mag even niet. Met uitlaten dus ook goed opletten dat ze elkaar niet besnuffelen en ontlasting opruimen.
Eenmaal thuis moest hij eerst anderhalf Cerenia tabletje krijgen, dit tegen misselijkheid. Een klein half uurtje later heb ik zijn eten klaar gemaakt en dit ging er samen met het medicijn Peroxicam, een pijnstiller en ontstekingsremmer, prima in. Gelukkig.
Calhoun heeft goed geslapen, hij is niet ziek, vertoont totaal geen bijwerkingen, heeft zijn oude temperatuur van 37,9 C weer terug en heeft vandaag weer goed gegeten. Het gaat goed met Calhoun, hopelijk blijft dat zo.
Calhoun
Het is nu twee weken geleden dat bij Calhoun zijn linkerachterpoot is geamputeerd. Afgelopen maandag mochten in principe de hechtingen eruit maar er waren nog een paar stukjes niet geheel aan elkaar gegroeid dus hebben we het nog maar even uitgesteld. Gisteren weer terug voor controle en toen zijn gelijk de hechtingen eruit gehaald. Het ziet er goed uit, nog een klein 
beetje rood en één heel klein plekje moet nog meer sluiten maar het gaat goed. Calhoun heeft ook helemaal geen pijn meer, hij ligt veel op die zijde en schenkt er geen aandacht aan. Wel heeft hij af en toe nog verhoging, dit is een reaktie op het herstel van zijn lichaam. Als het te hoog wordt naar mijn zin en hij voelt zich er niet lekker bij, geef ik hem een aspirientje. Gelukkig slaapt hij de laatste nachten een stuk beter en ik dus ook.
De lymfeknoop is na de amputatie nogmaals onderzocht en gelukkig bleek deze nog steeds schoon te zijn. We hebben dus goede hoop dat het niet is uitgezaaid. Voor volgende week dinsdag heb ik een afspraak bij Johan de Vos, één van Nederlands oncologen, te Terneuzen. Calhoun krijgt dan zijn eerste chemokuur. Hopelijk reageert hij hier niet te heftig op.
Brandir past nog steeds op schoot.
Brandir is nu zeven en een halve maand jong en verbaast zich er steeds over dat alles zo krimpt. Eerst kon hij onder de tafer door lopen nu legt hij zijn kop op tafel. Hij geniet er duidelijk van dat hij alles beter kan observeren en ik wacht op het moment dat hij het één en ander van de tafel of het aanrecht plukt. Tot nu toe is hij erg braaf, pakt alleen oude kranten uit de emmer met aanmaak spullen voor 
de kachel en heeft verder alleen zijn of Calhoun’s speelgoed gesloopt. Want daar is hij goed in; oogjes uitpeuteren en piepers onklaar maken. Bij Sonja heeft Bernice het houten meubilair ontdekt en is dit een beetje aan het bij werken. Hopelijk gaat Brandir dit niet doen.
Wat Brandir nog steeds erg graag doet is op schoot liggen. Een paar maanden geleden was dit voor lange tijd, dat werd steeds korter en nu is het gelukkig voor Simon nog maar een paar minuten want Brandir weegt inmiddels 33 kilo! Maar het moet nog wel iedere avond even. Het is te hopen voor Simon dat Brandir op een gegeven moment inziet dat hij er toch te groot voor wordt!
Posted in 2013, Lachen met, om en vanwege Deerhounds, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Nimloth Brandir | No Comments »
Hoe het verder gaat met Calhoun.
Zondag 23 december begint Calhoun’s scrotum op te zwellen, en niet zo’n beetje! Dit is natuurlijk zeer pijnlijk en met een koude doek probeer ik het te koelen. Het helpt wel iets maar veel afnemen in omvang doet z’n scrotum niet. Maandag moet ik terug voor controle, Rens geeft een spray mee maar dit maakt het alleen maar erger! Mede doordat hij constant op zijn goede zij ligt begint zijn huid al gauw te smetten aan de kant die afgesloten is van frisse lucht. Eerste Kertsdag komen mijn zussen eten en ik bel gauw Astrid op of ze niet nog wat babypoeder of talkpoeder heeft staan. Dat heeft ze en zal het meenemen. Ook heb ik nog kleine repen badstof en in combinatie met de poeder krijg ik Calhoun’s huidje weer droog. Maar het blijft oppassen want de huid is goed kapot. Ik ben er dag en nacht mee bezig want hij is de laatste nachten vrij onrustig. Na verloop van tijd vormen er zich grote korsten en op vrijdagochtend ziet het er allemaal veel beter uit, niet meer zo opgezwollen en rood.
Ik had voor 5 dagen antibiotica meegekregen, dus woensdagavond kreeg hij z’n laatste tablet. Donderdag zag de wond er nog prachtig uit, niet dik, niet rood. Maar in de loop van de vrijdagmiddag begonnen er zich rode plekken te vormen en zag het gehechte stuk er wat opgezwollen uit. Al die tijd heeft Calhoun geen verhoging gehad, 37,8 was het hoogste! Maar nu was het 38,8 en ik maakte me grote zorgen. Ik heb toen natuurlijk gelijk nieuwe antibiotica gehaald maar die nacht was Calhoun erg onrustig en zijn temperatuur was opgelopen tot 39 graden. Bij een Deerhound dus echt niet goed. Het leek ook wel of hij bang was in het donker en hij sliep dus weer bij ons op bed. Zaterdag toch maar weer even naar de dierenarts en deze heeft Calhoun een pijnstillende injectie gegeven en zei dat ik de Tramadol (pijnstiller) wel iets kon verhogen. Eenmaal thuis werd, na verloop van tijd, Calhoun rustig. Zeer rustig, hij leek wel gedrogeerd! Veel trek in eten had hij niet, die avond, ondanks het blikj
e tonijn wat ik er doorheen had geroerd. Ik kreeg gelukkig het meeste, met de medicijnen, naar binnen. Ik had goede hoop dat Calhoun goed zou slapen maar na anderhalf uur hoorde ik hem opstaan en van z’n bed afspringen, hij wilde persé bij ons op bed. Tegen de ochtend begon hij te piepen, plassen moest hij niet. Hij bleef piepen, ook nadat hij uit was geweest en met lange tanden had gegeten. Ik was intussen ten einde raad en stuurde een mailtje naar Cecilia van der Drift, de dierentolk die mij zo goed geholpen heeft met Amy. Alhoewel het zondag is, kreeg ik een paar uur later een mailtje terug dat ze vanavond wel even tijd had voor ons. Intussen was Calhoun gelukkig wat rustiger geworden en lag lekker te slapen.
Eind van de middag belde Cecilia en na een klein half uurtje was ik niet alleen gerust gesteld en een stuk wijzer maar ook Calhoun maakte een veel rustigere indruk. De angst van Calhoun komt voort uit het feit dat hij niet weet wat er met zijn lichaam aan de hand is, alles voelt anders aan dan normaal. Hij heeft spierpijn (dat dacht ik al) ten gevolge van de andere belasting van zijn spieren en gewrichten. Veel pijn heeft hij niet maar het voelt geirriteerd aan. Wel is hij opgelucht om van zijn zere poot af te zijn en hij begrijpt ook waarom dat is gebeurd. Cecilia heeft hem ook verteld dat als de chemokuur begint dat hij dan weer allerlei andere gevoelens krijgt maar dat het uiteindelijk allemaal goed komt….en daar houden we het maar op.
Het is nu half tien ’s avonds, Calhoun is rustig, hij heeft goed gegeten en ligt lekker te slapen, hoe lang, dat merken we nog wel.
Blijft u duimen voor ons??!!
Het gaat goed met Calhoun.
Gisteravond, tegen half zeven, konden we Calhoun ophalen. Operatie geslaagd, hound leeft nog. Gelukkig!! Ik heb toch altijd de zenuwen en zeker na Cwillyaigne! Na het één en ander besproken te hebben hoorden we Calhoun roepen, hij had mij gehoord en vond het wel tijd om naar huis te gaan. Toen ik achter kwam stond hij uit zichzelf op en stapte vol zelfvertrouwen uit z’n kennel. Rens had al gezegd dat hij er van stond te kijken hoe Calhoun reageerden qua opstaan en bewegen maar hij stond helemaal perplex toen Calhoun in sneltrein vaart door de gang liep en vervolgens met minimale hulp in de auto sprong. Dat zag er veelbelovend uit!
Eenmaal thuis wilde hij niet eerst plassen maar gelijk naar binnen en op z’n bedje. Hij legde zich zeer soepel en gemakkelijk neer, zonder hulp. Natuurlijk heb ik een heerlijke maaltijd voor hem klaar gemaakt, met veel tonijn erdoor, en hij at het allemaal heerlijk op. Na anderhalf uur moest hij toch wel nodig een plas doen. Hij vond het geloof ik wel lekker om even buiten te zijn en te “lopen”, hij wilde persé het hek uit en pas 200 meter verderop deed hij een gigantische plas. Direct draaide hij zich om en “liep” in zeer hoog tempo terug naar huis. Thuis aangekomen vond hij wel dat hij op ons bed mocht (dat mogen alle zieke hounds) en vleide zich neer. Ik heb de hechtingen dik ingesmeerd met Calendula zalf opdat ze niet zouden irriteren en al gauw viel Calhoun in slaap. Na verloop van tijd werd hij toch weer wat onrustig en moest hij weer plassen. Dat ging weer prima. De nacht is redelijk rustig verlopen. Op een gegeven moment vond hij het waterbed wel wat te warm en heeft een paar uur in de keuken op zijn bed geslapen. Tegen vijf uur vanochtend wilde hij toch wel weer graag bij mij liggen en heeft heerlijk liggen slapen tot we gewekt werden door een piepende Brandir die intussen ook wel wat aandacht wilde hebben.
Calhoun heeft vanochtend weer goed gegeten en heeft zich gedurende de dag ettelijke keren verplaatst. Hij wordt steeds handiger
op drie poten, ik sta er echt van te kijken hoe snel hij door heeft wat hij wel en niet kan maar eigenlijk kan hij alles! Wel heb ik verschillende malen een koude, natte lap over zijn wond gelegd, het is natuurlijk een gigantische bloeduitstorting en verkoeling doet wonderen. Om te voorkomen dat hij er teveel aan likt, gooi ik een grote, zeer dunne handdoek over hem heen of krijgt hij een afgeknipte, luchtige, zeer rekbare broek aan.
Rens heeft gisteravond laat nog de uitslag van de biopten gekregen, het is dus een osteosarcoom. Hopelijk is het nog niet uitgezaaid en geneest de wond snel zodat we met de chemokuur kunnen beginnen. Duimt u een beetje voor ons?
Calhoun
Vanochtend heb ik Calhoun naar de dierenarts gebracht. Op dit moment wordt zijn linker achter poot geamputeerd.
Op maandagavond 26 november, zie ik, terwijl Calhoun van mij af loopt, dat het boven zijn linker hak iets verdikt is. Het is maar minimaal maar onmiskenbaar. Op het moment dat ik er met mijn hand overheen strijk slaat mijn hart een paar slagen over. Ik weet genoeg. De volgende dag zit ik bij de dierenarts en deze maakt gelijk foto’s en neemt biopten van de lymfeklier. Het is duidelijk te zien op de foto’s. De volgende dag krijgen we de uitslag, geen kankercellen in de lymfeklier. Dat is al wat maar de daarop volgende dag 
worden er onder narcose biopten van het gezwel genomen. Uitslag: niets gevonden. Calhoun heeft al vrij snel echt last van zijn poot. Als hij even gerend heeft staat hij op drie poten. Er moeten grotere biopten genomen worden dus maandag 3 december maar weer onder narcose en met een dikke naald weefsel eruit peuteren. De deeluitslag die we even later krijgen wijst niet veel uit maar duidt wel in de richting van Osteosarcoom. De biopten moeten ontkalkt worden en dat gaat wel even duren. Dit even blijkt weken te zijn. Na twee weken wachten is het gezwel gegroeid en heeft Calhoun echt heel erg veel pijn. Anders dan bij Craffitsh, die had pas op het laatst pijn.
Op woensdag 19 december ben ik het zat, dat wachten is echt verschrikkelijk en ik ben als de dood dat de kanker zich intussen heeft uitgezaaid. Ik bel Rens en overleg wat te doen. We maken een principe afspraak voor amputatie voor vandaag. ( Ik schrijf het makkelijker op dan dat het was!)
Ik heb gisteren nog wel even met de patholoog gesproken maar die zegt ook dat de einduitslag zeer hoogst waarschijnlijk wel osteosarcoom zal zijn. Mede door de enorme pijn die Calhoun ervaart en hopende dat het nog niet is uitgezaaid blijf ik bij mijn besluit, hopelijk kan Calhoun dan nog een tijd bij ons zijn zonder pijn.
Op deze foto’s kunt u zien hoe ontzettend snel zo’n gezwel kan groeien. In 18 dagen tijd van nauwelijks zichtbaar naar zo’n ei.
Ik zit nu te wachten op een telefoontje van Rens. Gelukkig heb ik Rescue Spray, dat houdt me een beetje kalm.
Dat dit Calhoun moet overkomen vind ik wel zo ontzettend erg! Hij is nu net op z’n mooist, uit gegroeid tot een fantastische mooie, stabiele hound met zo’n ongelooflijk fijn karakter. Hij is super gevoelig, wat best wel lastig is maar aan de andere kant zo passend bij hem. Hij is in alles extreem. En wat mij betreft is hij de meest succesvolle Deerhound ooit want welke andere hound heeft het ooit gepresteerd om de combinatie van Europees Coursing Kampioen (+ vele andere coursing titels), 2 x de Jahresausstellung achter elkaar te winnen en Wereld Kampioen ( + vele andere schoonheids titels), bij elkaar te sprokkelen!!??
Het zal ontzettend veel pijn doen om hem op drie poten te zien rondhupsen maar beter dat dan dat ik nu al afscheid van hem moet nemen. Ik moet er niet aan denken!! Ik ben er ook heilig van overtuigd dat het hem gaat lukken om toch weer gelukkig te zijn, hij is tenslotte een echte levensgenieter. En z’n zus, Cheytah, die moet nog maar even wachten op hem!
We hebben afscheid genomen van onze Amy.
5-7-1999
Edle Emmy vom Welzerberg
7-12-2012
Na lang wikken en wegen, piekeren en peinzen heb ik besloten om Amy haar rust te geven. Aan de ene kant was ze nog erg goed maar regelmatig toonde ze dat ze eigenlijk op was. Ze kreeg last van haar rug en dit maakte het problematisch om haar overeind te helpen. Ook haar benen begonnen steeds vaker ongecoördineerd te bewegen waardoor ze af en toe zeer onstabiel was. Liep ze eenmaal een kleine honderd meter dan ging het wel weer. De laatste twee dagen wilde ze perse ’s morgens met ons mee wandelen en dat ging eigenlijk ook prima. Natuurlijk paste ik de afstand aan (zo’n 800/900 meter) maar een klein half uurtje waren we toch al gauw onderweg. Haar alleen laten durfde ik niet meer. Het was al een paar keer gebeurd dat als ik thuis kwam of onder de douce vandaan kwam, dat ze ergens in een hoekje op de grond lag en niet meer zelf overeind kon komen. Grote angstogen en een zeer hoge hartslag zorgde er dan voor dat ik gelijk de Rescue Spray ter hand nam en zowel haar als mezelf een shotje gaf. Het was dan moeilijk om haar overeind te krijgen en het deed haar altijd pijn. De meeste oude hounds worden zeer mager en wegen bijna niets meer maar Oma Amy niet, die was nog geen gram afgevallen en woog nog steeds 39 kilo. Ook qua bespierin
g viel het nog niet tegen. Maar al met al liepen we ook aardig wat af. Ze gaf het niet altijd goed aan als ze moest plassen of poepen en lag daarom altijd op een onderlegger en handdoek maar de laatste tijd was de handdoek eigenlijk maar zelden nat. Ze gaf steeds beter aan als ze naar buiten moest. En eenmaal buiten vond ze het wel lekker en kon dan echt een stukje willen lopen. Soms bleef ze ook lange tijd stilstaan om alleen maar een beetje om zich heen te kijken, hier kreeg ik altijd de pip van want zeker midden in de nacht in je pyjamaatje is dat niet zo’n pretje! Eigenlijk moest ze er iedere nacht wel een keertje uit. Een paar weken geleden deden we haar dan een halsband om met een lampje, zo konden we haar een beetje volgen in het bos maar toen ze steeds onstabieler werd ging ik altijd maar mee voor de zekerheid. Aan de riem voelde ze zich ook zekerder en zette het dan op een “lopen”. Dit werd de laatste dagen wel minder (behalve ’s nachts!) en ook haar eetlust nam af. De ene dag wilde ze graag eendagskuikens de andere dag kippennekken en soms gewoon haar prakje. Maar met wat geraspte kaas erover of een blikje tonijn erdoor kregen we de nodige pilletjes en supplementen er goed in. Als supplementen die haar echt goed hebben gedaan kreeg ze Cholodin (tegen dementie), Cosequin (verlichting bij artrose), L-Carnitine (goed voor hart en spieren) en vitamine B (goed voor erg veel dingen). Ook haar gehoor ging ineens de laatste weken hardhollend achteruit. Dit maakte haar ook onzeker daar ze af en toe schrok als je ineens “om de hoek kwam”.
De laatste weken werd Amy softer. Ze gromde niet meer zo vaak tegen Brandir en de andere als die te dicht in de buurt kwamen. Maar af en toe schoot ze nog wel eens uit haar slof om duidelijk te maken dat ze nog wel de baas was. Brandir bleef altijd uiterst lief en onderdanig maar probeerde intussen wel haar vriendje te worden. En dat is gelukt! Op een gegeven moment toen ik met Amy zat te knuffelen kroop Brandir gauw achter Amy op haar bedje en liet zich langzaam zakken. Amy keek niet op of om en tolereerde zelfs dat hij tegen haar aan kwam te liggen. Ook mocht Brandir haar oren en snoetje een beetje poetsen.Uniek!!!
Op 1 december hebben we de Kerstfoto’s genomen. We wilden allebei dat Amy er ook nog opstaat ook al wisten we dat ze niet meer zo lang 
te leven had. Ik heb tot tweemaal toe contact gehad met Cecilia van der Drift, zij is dierentolk en legt telepatisch contact door middel van een foto. De eerste keer vertelde zij mij dat Amy er nog niet klaar voor was, Amy had toen een paar keer last gehad van koorts en hoge hartslag en ik meende dat het haar einde was. Amy besliste inderdaad anders en knapte helemaal op. Alleen de pijn in haar rug bleef en werd zelfs erger. Op het laatst kon ze amper op haar zij gaan liggen en om dan vervolgens weer overeind te komen was een crime. Ook kreeg ze ondanks de Furosemide, het af en toe benauwd. De tweede keer dat ik Cecilia min of meer in paniek opbelde omdat ik het niet meer zag zitten, vond Amy het nog een dag te vroeg om te sterven, ze wilde wel eerst een beetje aan het idee wennen. Oké, morgen dan. Donderdag belde ik naar de kliniek maar Rens, onze dierenarts, kon niet komen daar hij tot 7 uur dienst had en daarna oproepbaar moest blijven. Dan maar vrijdag. Ik vertelde Amy hoe de vork in de steel zat en dat ze nog een dagje bij ons moest blijven. Vrijdagochtend wilde ze wel weer mee wandelen maar na het eten, wat er met tegenzin in ging, zag ik dat ze afstand ging nemen. Daar het gesneeuwd had en het er perfect uitzag voor DE KERSTFOTO wilde ik perse nieuwe foto’s maken met Amy er nog bij. Nu kon het nog! Amy had er eigenlijk helemaal geen zin meer in en stribbelde wat tegen maar .. heel af en toe mag ik ook wat egoïstisch zijn en stond erop dat ze op de foto ging. En het is gelukt! Deze Kerstfoto zal binnenkort openbaar worden gemaakt.
Gisteravond kwam Rens. Amy is rustig op haar eigen waardige manier ingeslapen. Het doet pijn, erg veel pijn om van zo’n groot stuk van je leven afscheid te moeten nemen maar het is acceptabel. Ze heeft een goed, lang, rijk leven gehad en heeft veel vrienden gemaakt die ze vast allemaal, net als haar kinderen en kleinkind, zal of reeds is tegen gekomen aan de ander kant van de Rainbow Bridge.
Tot ziens mijn allerliefste Amy!