Show
Een toertje Duitsland.
12 mei 2015 | 
Author 
Na op woensdag 15 april de auto te hebben vol gepakt met kleding en schoeisel voor show en coursing, Brandir’s show- en coursingspullen en drie Pinussen van dik anderhalve meter lengte, vertrokken Brandir en ik op donderdagochtend richting Hermannsburg. Tegen vieren konden Brandir en Bernice elkaar begroeten. Na eerst met de hounds te hebben gelopen, zijn de Pinussen de grond in gegaan en hebben Sonja en ik mijn spullen in de camper geladen.
Vrijdagochtend zijn we vertrokken richting ‘Gut Basthorst’, in de buurt van Großenaspe, voor een weekendje show en coursing. Toen we op ongeveer 10 kilometer afstand waren klingelde de telefoon. Simon. Hij melde dat er om half elf een mailtje binnen was gekomen van Dennis Buroh, de sonderleiter van de show, met de mededeling dat buitenlanders niet welkom waren. Een reden stond er niet bij! Het is natuurlijk van de zotte om op dat tijdstip een mailtje te sturen naar iemand die nog 700 kilometer moet reizen terwijl die de volgende dag aan de show zou deelnemen. Enfin daar aangekomen deden we alsof we van niets wisten, begroetten Dennis en zijn moeder en vroegen of alles goed ging. Gelijk kregen we te horen dat er problemen waren met het veterinaire ambt en dat de buitenlandse hounds niet welkom waren. Er werden allerlei vage redenen aangedragen, rare verhalen verteld en excuses verzonnen. Tevens kregen we te horen dat alle buitenlanders al woensdag op de hoogte waren gebracht per telefoon of e-mail. Hierop reageerde Sonja door te zeggen dat ik buitenlander was en niets vernomen had. Dennis mompelde iets van dat het mailtje dan waarschijnlijk niet was aangekomen en dat er wel een oplossing te vinden was. Vervolgens klom Sonja in de telefoon om met de voorzitster van de Landesgruppe te overleggen en te horen hoe de vork in de steel zat. Een dik uur later namen we het besluit om in Brandir’s paspoort Sonja als mede-eigenaar te vermelden om alle problemen op te lossen en gezeur voor te zijn en er voor te zorgen dat Brandir mee kon doen aan de show. Toen we Dennis het mailtje lieten zien dat Simon intussen had doorgestuurd, zei hij dat het er wel erg lang over gedaan had!!!
Voor de DWZRV-Sieger show waren 13 Deerhounds gemeld. De Tsjechische keurmeesteres herkende gelukkig wel het juiste type Deerhound maar gaf toch nog veel te veel U-tjes. Brandir werd beste reu en Edlyn Shadrachs gift to Caoinlan, een mooi teefje van Danuta Materzok-Köppen, werd BOB. Bernice had de Openklas gewonnen met het reserve CAC maar aangezien Edlyn in de wachttijd zit kan zij het CAC niet gebruiken en schuift dit door naar Bernice. Hiermee werd Bernice Duits Kampioen!!!
Edlyn Shadrachs Gift to Caoinlan maakt een lelijke schuiver.
Op zondag vond de coursing plaats. Het veld was een evenemententerrein waar ook polo wedstrijden worden gehouden. Het was enorm groot, super strak, net gemaaid (heel mooi in strepen) en dus in de ochtend, door het vocht in het losliggende gras, zeer glad. Verschillende hounds maakten hierdoor een schuiver. Het parcours wat was uitgezet ging de 500 meter niet te boven terwijl je er zonder moeite minstens 1000 had kunnen wegleggen. Ook was het zeer fantasieloos en zelfs gevaarlijk. Na dat de Barsoi’s als eerste hadden gelopen werd het parcours dan ook ietwat veranderd, er werd iets meer lengte gecreëerd en een belachelijke punt werd eruit gehaald. Bij de Deerhounds waren 8 teven gemeld, 7 aanwezig. In de eerste omloop liep Bernice met Craigie of Canadagh Caoinlan van Evi Neserke. Deze heeft maar het halve parcours gelopen en werd voor de tweede omloop teruggetrokken. Bernice liep, na een moeizame start, 53 punten bij elkaar, wat goed was voor een tweede plaats! ’s Middags was ze ingedeeld met Edlyn Shadrachs gift to Caoinlan, die met 54 punten bovenaan ston
d. Bernice startte weer zeer moeizaam en hield het eigenlijk ook gelijk weer voor gezien. Ze ging eerst even een jurylid begroetten en liep vervolgens naar mij. Ik stuurde ze weer terug en na weer dat jurylid gedag te hebben gezegd maakte ze alsnog de kil. Wonder boven wonder kreeg ze geen N.D. en belandde op de vijfde, dus laatste plaats.
Maandagochtend hebben we de spullen weer ingepakt en zijn vertrokken richting Flessenow. Een piep klein dorpje aan een daar doodlopende weg, gelegen aan de Schweriner See. Een meer ten zuiden van Wismar. Hier had Sonja een rustige camping gevonden waar we tot vrijdag zijn blijven staan. Het weer was perfect alhoewel er een fris windje van over het meer de camping op waaide. We konden er heerlijk wandelen en fietsen en tijdens de eerste wandeling zag ik iets, wat toch wel erg veel op een slang leek, weg schieten. Het was ongeveer 50 cm lang en bruin/zwart van kleur. Gedurende de wandeling hoorde en zagen we er meer wegschieten. Eenmaal terug heeft Sonja eerst maar eens opgezocht wat het waren, het bleken jonge Esculaap slangen te zijn, gelukkig niet giftig. De volgende dagen nam ik regelmatig mijn fototoestel mee om er één op de gevoelige plaat vast te leggen maar natuurlijk zagen we er geen één meer.
Maandagavond was er een hele mooie zonsondergang en op een gegeven moment stond het maantje tussen de bomen en schuin daarboven was een heldere Venus te zien. Prachtig!
We hebben daar een heerlijk weekje vakantie gehad en zijn helemaal tot rust gekomen. Zelfs Silva was af en toe relaxed als Brandir bij haar op bed lag! Want normaal heeft ze graag de ruimte en haar rust. Dit is echt een unieke opname!
Daar het best wel warm was, was het heerlijk dat tijdens het fietsen de hounds af en toe verkoeling konden vinden in het meer. Maar door de s
terke wind ontstonden er wat golfjes en dat maakte het wel heel spannend! Brandir ziet namelijk altijd enge beesten in het water.
Vrijdagochtend zijn we weer vertrokken maar het is wel een aanrader als we in de toekomst weer eens naar Wismar gaan om er dan een paar dagen voor of na het drukke weekend aan vast te plakken op deze camping.
Begin van de middag kwamen we in Wismar aan. Angelika was er een kwartiertje later. Na ons te hebben geïnstalleerd smaakte de sekt wederom erg lekker.
Sonja en Angelika hebben zaterdag in de ring gewerkt bij de Galgo Jahresausstellung. Toen de show zou beginnen kwam er juist een enorme bui naar beneden, iedereen en alles was in één keer doorweekt. Er waren maar drie Deerhounds gemeld voor de show. Bernice was de enige teef en kreeg het CAC en werd BOS, Brandir BOB. Later op de dag werd Brandir bij de eerste drie voor BIS geselecteerd maar daar er een prachtige Galgo meeliep, werd deze BIS.
Zondag liepen alleen Bernice en Brandir de coursing. Ze gingen weer als een speer van start alleen stopte Brandir na een paar honderd meter. Met zijn ogen volgde hij het haas en toen het weer voorbij kwam ging hij er weer achteraan. Bernice liep een prachtige course. We hebben het idee dat ze alleen goed starten als het haas vlak voor hun neus ligt, ze zeer snel kunnen starten en als ze samen mogen lopen! Dit is natuurlijk een beetje lastig met wedstrijden.
In de middag ging het eigenlijk hetzelfde, Bernice liep prima en Brandir maar het halve parcours. Jammer maar misschien 
komt het weer.
Het secretariaat fungeerde voor geen meter. Dit was de dag ervoor al begonnen met de aanmelding. Alle boekjes waren door elkaar, zonder nummering, in een bak gegooid. We zijn met z’n drieën dik twee uur bezig geweest om ze te selecteren en nummeren. Angelika heeft zondag mee geholpen maar kwam af en toe met een rood aangelopen hoofd de camper uit. De persoon achter de computer kon dit werk eigenlijk helemaal niet aan, het ging allemaal veel te langzaam en toen de computer ook nog eens z’n eigen leven ging leiden was de ramp niet meer te overzien. Angelika kon er geen verandering in brengen. Duurde het al een eeuwigheid voor met de tweede omloop kon starten, op de prijsuitreiking hebben we helemaal lang moeten wachten. Wat een drama!!! Maar de persoon in kwestie vindt dat ze het allemaal goed doet en is niet van plan om het volgend jaar aan een ander over te laten. Niet erg bijdehand.
Maandagochtend hebben we het boeltje weer ingepakt en zijn richting Hermannsburg vertrokken waarna ik dinsdag weer naar huis ben gereden; de vakantie zat er weer op.
Posted in 2015, Buitenland, Lure Coursing, Show | 
Tags: Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | 
Comments Closed
Brandir Nederlands Kampioen!
Tijdens de Internationale Hondententoonstelling van KC Dordrecht in “De Broodfabriek” te Rijswijk werden, op zaterdag 1 november, de Deerhounds gekeurd door Mevr. Lisbet Utke Ramsing uit Denemarken. Er waren maar drie Deerhounds gemeld; Brandir in de openklas, Isa Christie Sense of Beauty van Jasper en Ineke de Vos in de jeugdklas teven en Pitlochry’s July in de kampioenklas teven. Brandir kreeg het CAC en CACIB en werd hiermee Nederlands Kampioen. Voor BOB moest hij tegen Isa en ook dit won hij. Aan het eind van de dag moest hij dus de erering in en tegen alle verwachtingen in werd hij als tweede geplaatst!! Dit is de tweede keer dit jaar dat hij BIG2 wordt terwijl hij maar vier shows in Nederland heeft gelopen.
Caintha VETERANEN BIS 2 tijdens JVD van RASGROEP 10.
Op zondag 21 september hield Stichting Rasgroep Windhonden voor het eerst een Jongehonden-Veteranendag voor het jonge en oude grut van rasgroep 10 en de half-windhonden van rasgroep 5 bij Manege de Fruithof te Heteren. Het was een zeer geslaagde dag met 126 hounds en overwegend zonnig weer. Heel af en toe vielen er een paar spetters naar beneden maar dat mocht de pret niet drukken. Er waren twee grote ringen uitgezet, wat achteraf een verkeerde keus was. Voor volgend jaar zijn er in ieder geval meer gepland daar zeker de jonge hounds veel aandacht vragen en ook is het natuurlijk zo, dat de aspirant keurmeesters de rassen die ze te keuren kregen nog niet zo vaak in hun handen hebben gehad en dat kost natuurlijk ook meer tijd. Zowel de Ierdie als de Whippet Club vierde een verjaardag en deelde hierom kadootjes uit. Een lekker pot appelmoes van de Ierdie en regelmatig kwam er een doos met kleine Tompoucen langs van de Whippet Club. Leuke gestes. Voor de Deerhounds hadden we Wilma Marijnissen als keurmeester en zij kreeg aan het einde van de dag de 15 gemelde Deerhounds te keuren. De aller oudste hound en Deerhound was als allerlaatste aan de beurt, ik denk dat het intussen half 6 was. Dit was mijn Caintha O’Cockaigne met haar 11 jaar, 5 maanden en 26 dagen. Ze had natuurlijk sowieso al geen zin om te showen, het is nou eenmaal niet haar ding, maar om nou zo laat nog eens de ring in te moeten was wel heel erg. Maar wonder boven wonder liep ze voor haar doen zeer netjes mee en bleef ook keurig staan. Voor beste Deerhound-veteraan moest ze strijden tegen de 7 jaar, 4 maanden en 23 dagen oude Hartvalley Walk This Way, oftewel Duncan, van Jan Scheer en Joke Groeneveld. Het zakje met kleine stukjes kaas deed wonderen en Caintha liep de sterren van de hemel (voor haar doen). Wilma was onder de indruk van deze oude dame en maakte haar Beste Veteraan bij de Deerhounds. Ik was best wel trots op mijn “oude taart”!
Hierna kwamen eerst alle Beste Jongehonden in de erering en als tweede werd Lawtons Christopher Colombus van Jasper en Ineke de Vos geplaatst. Vervolgens de Beste Veteranen, 8 stuks, waaronder ook senioren van net ouder dan 7 jaar. Tot mijn grote vreugde werd Caintha hier als tweede geplaatst!
Gelukkig had Caintha geen last van ‘reverse sneezing’ tijdens het showen. Dit had ze voorheen regelmatig ten gevolge van een tumor in het linker gedeelte van haar neus maar de laatste tijd gaat het een stuk beter met haar, je hoort ze ook niet meer snurken. Deze tumor zit hoog in haar neus vlak onder haar oog en laten we niet meer verwijderen. Hij veroorzaakt verder geen last of pijn en schijnt heel langzaam te groeien. Ze krijgt weerstand verhogende middelen en zo lang ze niet benauwd wordt en er geen last van heeft hopen we dat ze net zo oud mag worden als haar moeder. We wachten het maar af. Tot nu toe gaat het goed, loopt ze nog bijna dagelijks een lange wandeling en speelt ze zelfs af en toe nog met Brandir.
Enfin, wie weet is Caintha er volgend jaar weer bij als de Rasgroep weer een Jongehonden-Veteranendag organiseert. Laten we het hopen!
En de volgende 3305 kilometer.
Maandagochtend 30 juni weer alles ingepakt en vroeg gaan rijden richting Trautskirchen. Een behoorlijke afstand van 580 kilometer waarvan het eerste gedeelte door de Dolomieten met te smalle en te steile wegen. Eenmaal heelhuids aangekomen in Trautskirchen smaakte het biertje heerlijk en werd er weer goed voor ons gezorgd door de gastheer van onze overnachtingsplek. De volgende ochtend weer vroeg uit de veren en richting huis, zo’n 590 kilometer. Oorspronkelijk zouden we gelijk doorrijden naar Aalborg in Denemarken maar omdat Marijn van Iersel had gevraagd of onze Brandir zijn Bibelot van de Meirse Weiden (een dochter van een broer van Calhoun) mocht dekken en deze meid het prima had gepland (maar niet heus), moesten we eerst naar huis! Dinsdagavond rond zes uur waren we thuis. Gauw wat troep uit de caravan, het keramiek uit de auto en een wasje draaien. Na een geslaagde dekking zijn we donderdagmiddag vertrokken richting Hermannsburg (490 km.) alwaar we ’s avonds rond half acht aankwamen. Gauw de hounds uitlaten, eten, een wijntje drinken en naar bed. De volgende dag ging de reis verder naar Aalborg, weer zo’n 55o kilometer. Sonja en de hounds gingen met ons mee. Simon en ik waren door de Deense Windhonden Club uitgenodigd om te komen keuren, ik de show op zaterdag en Simon de coursing op zondag. In de loop van de vrijdagmiddag kwamen we in Aalborg aan. De meeste mensen van het bestuur van de Deense Windhonden Club waren er al en heetten ons van harte welkom.
Zaterdag mocht ik dus de 3 Deerhounds, 2 Galgo’s, 1 Ierse Wolfshond, 4 Italiaantjes, 1 Magyar Agar (absent), 10 Saluki’s, 41 Whippets en 8 Afghanen keuren. Kim Vigso Nielsen, een Deense keurmeester, deed de 8 Barzoi’s, 5 Podengo Portugues Pequeno en de 6 Pharaohounds. Mijn collega begon om half tien met keuren en ik moest na hem in dezelfde ring. Hij deed er ontzettend lang over en legde ook aan ieder exposant uitgebreid uit wat hij had gedaan. Hij had gemiddeld dik 11 minuten per hound gebruikt! Pas tegen enen kon ik beginnen. Dit vond ik knap frustrerend daar ik graag de tijd geef aan jonge honden en puppy’s. In totaal had ik 5 absenten. Gelukkig had ik zeer ervaren ringpersoneel en stonden de exposanten al klaar in de ring terwijl ik de klas ervoor plaatsten. Het ging dus lekker snel. De kwaliteit van de Whippets viel me zwaar tegen, veel te groot en daardoor geen elegantie meer. Dit is toch echt een probleem in het ras. BIS maakte ik een Afghanen teefje, wat een plaatje! BIS 2 was de Deerhound teef, het is dat ze het liet afweten qua gangwerk, zo eind van de dag maar wat een mooie meid!
Gedurende de dag had Simon geholpen om een mooi parcours weg te leggen op het gigantische terrein. Wat een mooi gebied om een EKC te organiseren. Ruimte genoeg!
Bijna honderd hounds waren gemeld voor de coursing. Ook Brandir en Bernice. Bernice moest met de teef van Randi Kontni lopen, die de dag ervoor BIS 2 had gemaakt. Bernice liep een paar passen, keek om naar Brandir en stopte. De teef van Randi liep een kleine honderd meter en stopte er ook mee. Brandir moest alleen lopen, dus niet, die ging al helemaal niet van start! Wat een lekker stelletje! Ze moesten maar een voorbeeld nemen aan de Ierse Wolfshonden! Zowel de eigenaren als de starter konden amper op de been blijven, zo enthousiast waren ze! Ze liepen het hele parcours in een goed tempo en lieten zien dat ze het spelletje snapten.
Als draaier hadden de Denen iemand uit Zweden laten komen. Hij stond midden op het terrein op een stellage en draaide met afstandsbediening. Dit werkte perfect. Zijn zoon zat bij het draaitoestel en bediende af en toe de rem bij het uitrijden van de haas. Echt een heel mooi systeem!
We hebben dit weekend echt genoten en hopen dat we in de toekomst weer wat meer naar Denemarken kunnen afreizen voor een showtje en/of coursing. Maandagochtend vertrokken we weer … maar niet naar huis! Simon zou deze week nog wat werken in Denemarken en Sonja en ik namen vakantie op de vijf sterren camping “Flyvesandet” aan de noord kant van Fun, zo’n 270 kilometer van Aalborg af.
Deze camping ligt ide
aal voor hondenliefhebbers. Je kan er langs het strand lopen (als het niet te mooi weer is en er dus niet zo veel mensen zijn) en je kan ook een grote wandeling door het bos maken. Het strand is niet zo breed en er zijn stukken met stenen maar de hounds konden er toch goed uit de voeten en hadden plezier voor tien.
De vorige keren dat Simon en ik hier waren, viel op bepaalde tijden een groot gedeelte van de zee nagenoeg droog. Je kon er dan heerlijk wadlopen! Helaas stond de maan verkeerd en zakte het water tot zo’n 30 centimeter hoog, net te hoog om lekker door heen te lopen met de hounds. Echt jammer, anders kan je kilometers wadlopen! Daar Calhoun de dag ervoor genoeg had gerend en gespeeld en het voor Lavinia sowieso teveel zou zijn, hadden we alleen Brandir, Bernice, Silva en Caintha mee. We hebben zo een dikke honderd meter door de zee gewaad maar Caintha vond het op een gegeven moment wel mooi geweest en wilde weer naar de kust. Ze deed me denken aan haar moeder, Amy, die vond dat wadlopen toentertijd helemaal niets! Het was net alsof ze angst had dat het water in eens omhoog zou komen.
Ook hebben Sonja en ik nog stenen verzameld. De meest mooi getekende en gekleurde exemplaren kan je hier vinden! Later vernam Sonja dat het ten strengste verboden is om stenen mee te nemen de grens over. De volgende keer als we hier zijn zullen we ons er aan houden maar ze zijn prachtig, zo rond mijn planten in de tuin.
Sonja is vrijdag weer vertrokken richting Hermannsburg omdat haar man de dag erop weg wilde. Wij zijn nog even gebleven maar moesten helaas de dag erop weer richting huis, zo’n 825 kilometer. Eenmaal thuis aangekomen waren we goed gaar van al dat gereis. In totaal hebben we 4545 kilometer in 22 dagen afgelegd!
Een heet Tüttleben.
Dinsdag 3 juni, begin van de middag, vertrokken we richting Dortmund. Hier hebben we overnacht op de camperstandplaats waar Sonja en ik altijd staan als we naar de show gaan. Het is een rustig plekje en je kan er heerlijk wandelen met de hounds. Tevens zijn we dan al een dikke 250 kilometer van huis en dus bijna op de helft naar Tüttleben. Het is intussen een traditie geworden dat we met Pinksteren naar Tüttleben gaan. Simon staat standaard ingedeeld om het parcours te bouwen en te draaien voor en tijdens de coursing en ik had dit jaar toegezegd om op zaterdag 7 juni als ringmeester te fungeren in de ring bij de Jahresausstellung van Rasgroep 5. Gezien de ervaring van vorig jaar, dat het coursingterrein niet gemaaid was en totaal onder water stond, hadden we besloten om er woensdag al te zijn zodat Simon zonder stress en in tijdnood te komen, alle tijd had om een goed parcours weg te leggen. Het terrein lag er prachtig bij, gras niet te hoog maar ook geen biljartlaken, Simon was dus zeer snel klaar met zijn parcours. Hij had de start deze keer midden op het terrein geplaatst en alleen het linker gedeelte was in gebruik genomen. Er lag een uitdagend parcours van zo’n 850 meter lang, gezien de te verwachten temperaturen, lang genoeg.
Woensdag was het nog goed te doen qua temperatuur; we hebben zelfs nog een grote wandeling gemaakt met de hounds. De rest van de dagen konden we dit wel vergeten, het was te warm. Calhoun zocht al gauw zijn plekje op; onder de caravan. Ieder uur schoof hij een stukje verder zodat hij weer een koel stukje had. Het is steeds weer wonderbaarlijk hoe hij zich redt met die drie 
poten, hij was zelfs weer een keer ’s morgens vroeg onder het tentdoek door gekropen om op jacht te gaan. Helaas voor hem, stond er rondom een hekwerk zodat hij niet ver kwam. Tegen zessen stond hij weer voor de tentdeur te piepen dat hij erin wilde, want ja, terug onder het tentdoek door, dat kan niet!! Deze streek heeft hij al op vele terreinen uitgehaald en hij blijft het doen, ik moet er dan ook wel goed aan denken als we ergens staan waar geen hek is. Donderdag en vrijdag had ik “vakantie”, een beetje Brandir showklaar maken, de anderen kammen maar vooral niet te veel bewegen want het was dik 35 graden in de schaduw! Zaterdag was dus de show. Sonja zou Brandir en Bernice showen onder de heer Tomasz Kuszyk uit Polen. Ook Fortheringhay’s Faerwald Fable, Brandir’s grote “concurrent” was gemeld in de openklas en een andere teef in de openklas bij Bernice. Fable ging er met het CAC en BOB vandoor, Brandir met het reserve en Bernice met het CAC (de ander teef bleef maar in telgang lopen). Ik was dus in ring 1 bij de Podenco’s, Pharao’s, Podengo’s en Cirneci aan het werk. De keurmeester voor deze rassen was de heer Manuel Borges uit Portugal. Natuurlijk had ik de standaarden van te voren goed bestudeerd zodat ik wist waar ik op moest letten en gelukkig dicteerde de keurmeester luid en duidelijk het verslag zodat ik het prima kon volgen. Het was echt de moeite waard daar er meerdere exemplaren van b.v. de Podenco Canario aanwezig waren. Ik ben blij dat ik deze kans heb gehad en heb er een hoop van op gestoken.
Zondagochtend moesten we vroeg uit bed. De aanvangstijd van de coursing was vanwege de te verwachten temperaturen op 7 uur gezet. Dit hield in dat Sonja voor vijven uit bed moest daar zij de aanmelding deed. Simon en ik kwamen er tegen zessen uit. Brandir en Bernice waren de enige aangemelde Deerhounds en liepen als één van de eersten. Brandir ging goed van start maar Bernice twijfelde weer even. Brandir keek om waar z’n zusje bleef en toen ze eenmaal ging, liepen ze de sterren van de hemel. Wat kunnen die twee lopen!
Van de aanvankelijk 49 ingedeelde courses voor de eerste omloop, bleven er ongeveer 45 over. Gelukkig waren er voldoende medewerkers die hun taken serieus namen en hierdoor liep het als een trein. Tegen e
lfen was de laatste course gelopen en was de temperatuur inmiddels opgelopen tot bijna 30 graden. Hierop werd besloten dat er geen tweede omloop kwam en dat was maar goed ook want in de loop van de middag liep de temperatuur op tot dik 38 graden in de schaduw! En het enige dat je dan nog kan doen is een dutje!
Na tweeën was de prijsuitreiking en Brandir kreeg een heerlijke worst als prijs voor Schoonheid en Prestatie. Tevens kregen hij en Bernice een mooie rozet voor hun coursing prestatie.
Zondag wederom vroeg uit bed want na negenen kon je niet meer met goed fatsoen met de hounds lopen, het was dan al te warm voor de oudjes. Er waren bijna de helft minder hounds gemeld voor de tweede dag van de coursing en door het warme weer (en andere redenen) waren er nog eens elf afgemeld. Hiermee kwam het aantal courses voor de eerste omloop op ongeveer 22. Alle medewerkers zette alles op alles om de courses zo vlot mogelijk te laten verlopen en het lukt zelfs om een record aantal courses in een uur te draaien. Zonder pauze ging de tweede omloop tegen negenen van start en om vijf minuten voor half elf liepen de laatste hounds hun tweede course! Als dit geen wereldrecord is….!!
Wederom tegen half drie de prijsuitreiking. Dat is hier altijd zeer sfeervol en gezellig. 
Alle medewerkers worden beide dagen uitgebreid bedankt en de hounds die afscheid nemen worden onder passende muziek naar voren gehaald en bedacht. Dit levert altijd bij een aantal personen natte ogen op, dit tot hilariteit van de omstanders. Na afloop hebben we nog een lekker glaasje sekt gedronken op het goede verloop van het weekend. Hierna weer gauw de schaduw in en ook Katja, de voorzitter van de club, wist waar ze zich kon laten vertroetelen.
Dinsdag was luilakken dag maar wederom warm en benauwd. ’s Avonds is er nog wel een coursingtraining gedraaid waar Calhoun erg blij mee was. Samen met Brandir en Bernice liep hij een kort parcoursje van zo’n 450 meter. Caintha wilde eigenlijk ook graag maar ik vond het nog steeds te warm voor haar, ze is per slot van rekening al elf jaar!
Woensdagochtend konden we de tent nat inpakken, het had geonweerd en geregend maar het was niet erg afgekoeld. Tegen elfen reden we weg om half zes ’s avonds thuis aan te komen. Poei, poei, het is toch altijd wel een eindje tuffen maar zeker de moeite waard!
Posted in 2014, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Een heerlijk relaxt weekendje Wismar.
Daar Simon was uitgenodigd om tijdens het weekend van 26/27 april de coursing te komen jureren, besloten we om donderdagochtend te vertrekken richting Hermannsburg om daar te overnachten en een gezellige avond te hebben bij Sonja en Karl-Heinz. Eind van de middag kwamen we er aan en na een rondje bos met de hounds genoten we van een glaasje sekt en vervolgens van een goede maaltijd. 
De hounds waren weer erg blij elkaar te zien. Vrijdagochtend zijn we op ons gemak naar Wismar gereden. Het was zalig weer en na het opzetten van ons kampement hebben we lekker gewandeld in het “Bürgerpark”. Brandir en Bernice vonden de Red Deers, die helaas achter een hoog hek staan, wel erg spannend. De andere hounds kennen de herten wel maar als ze gaan lopen zijn ze toch altijd weer interessant.
De coursing was dit jaar op zaterdag. In totaal waren er 86 hounds gemeld, waaronder onze Bernice en Brandir, zij waren de enige twee Deerhounds. In de ochtend liepen ze een goed parcours. Bij de start keken ze elkaar even aan en gingen toen vol enthousiasme achter het haas aan. Het was een acceptabel parcours maar niet echt geschikt voor Barzoi’s en Deerhounds, te veel scherpe wendingen achter elkaar. In de middag had Bernice niet zo veel zin en moest ik haar even opgang helpen. Toch last van schijnzwangerschap? Enfin, Brandir liep het hele parcours maar was wel blij toen hij zag dat zijn zusje hem toch nog even kwam helpen. Na deze course besloten wij dat Bernice ook niet zou starten tijdens het EKC. Erg jammer maar op de één of andere manier zijn deze twee hounds nog te jong en mede door hun panostitisgeschiedenis hebben ze gewoon veel tijd nodig. Hopelijk kunnen ze volgend jaar wel mee naar het EKC in Finland.
Aan het eind van de middag was de prijsuitreiking en hierbij werd Bernice genoemd als winnaar. Dit klo
pte natuurlijk niet, een hound die je aan moet duwen kan nooit winnen! Toen we later de licenties kregen bleek ook wel dat Brandir de “grote” overwinnaar was, helaas wel zonder CACC, net één puntje te weinig.
Zondag hadden we d
e show. Ook hier waren Brandir en Bernice de enige Deerhounds. Mevrouw Piesik deed de keuring en wonder boven wonder maakte ze Bernice BOB. Tijdens de eindkeuring mocht Brandir zijn eerste “Schönheit und Leistung” titel in ontvangst nemen.
Na de show hadden we nog tijd genoeg om met de hounds naar het strand te gaan. We lieten ons naar een hondenstrand verwijzen en na een dik kwartier rijden kwamen we ter plaatse. Het eerste stukje was zand maar al gauw ging het over in veel stenen en weinig zand. We hielden ons hart vast maar zowel Brandir als Bernice en Calhoun trokken zich er niets van aan en denderden vol plezier over het stenige strand.
Daar Brandir in de vijvers van het Burgerpark vissen had zien zwemmen, durfde hij in eerste instantie amper het water in. Natte tenen ging nog maar verder absoluut niet. Dus trok Sonja de stouten schoenen uit en ging het water in. Dolle pret!!
Vooral Calhoun genoot met volle teugen en vond het heerlijk om achter Brandir en Bernice aan te jagen.
Ook Caintha genoot, al doet ze het wat rustiger aan met haar dik elf jaar.
En zo kwam er een einde aan een heerlijk relaxt weekendje Wismar.
“Exciting” weekendje Engeland!
De Engelse Deerhound Breed Show.
Nadat we op maandag 31 maart uit Ostercappeln waren vertrokken, begonnen direct de voorbereidingen voor de Deerhound Breed Show in Telford, Engeland. Sonja was met haar camper achter ons aangereden na
ar huis en ze zou de tussenliggende dagen hier vertoeven. Natuurlijk moesten we tussendoor een tuincentrum bezoeken, dat is eigenlijk standaard als ze hier is, en Sonja kocht een paar mooie Rododendrons en beiden namen we een Chinese Toverhazelaar mee, prachtig! Ook moesten we nog even langs de dierenarts voor de nodige stempels, wormenpillen en handtekeningen voor Brandir en Bernice. Simon zou thuis blijven en op Calhoun, Caintha, Lavinia en Silva passen, zo weinig hounds heeft hij nog nooit gehad als Sonja en ik weg waren! Op vrijdagochtend, 4 april, waren we vroeg uit de veren want we wilden de trein van 10.50 uur halen met een ‘check-in-closes’ om 10.20. Hiervóór moesten we nog langs de chip- en entingscontrole maar de reis verliep voorspoedig dus we waren mooi op tijd. Maar …. nadat Bernice’s boekje was gecontroleerd en Brandir aan de beurt was, bleek dat Rens, mijn dierenarts één handtekening vergeten was te zetten! Nou, ik kon lullen als Brugmans maar we moesten toch mooi Calais in, naar een dierenarts en een handtekening laten zetten. Dit kostte al met al een dik uur en 11 €. De volgende keer toch maar weer, nog in de praktijk, alles controleren! Hierna ging het allemaal redelijk goed, wel wat file maar dat was te overzien. Tegen half vier kwamen we bij het hotel in Telford aan. Nadat we hadden ingecheckt, de kamer hadden ingericht met hondenbedden en onze spullen en de hounds hadden uitgelaten, was het tijd voor ‘a pint of bitter’. Heerlijk! Hierna hebben we de hounds gevoerd en ons klaar gemaakt voor het diner. Nou, dit was weer echt Engels; bijna niet te eten! Het bleek dat de vegetarische schotel en het nagerecht nog het lekkerste waren! 
De volgende ochtend om 7 uur opgestaan want Brandir zat in één van de eerste klassen. Het was gelukkig nog goed weer en de show werd dus buiten gehouden. Keurmeester was Björn Fritz uit Duitsland. De Yearling klas was een grote klas van 11 entries en Brandir vond het allemaal weer prachtig. Maar ik moest oppassen want er liepen aardig wat knorrepotten rond en ik wilde niet hebben dat Brandir in z’n neus zou worden gebeten. Opvallend was dat niemand zijn jonge reu op een goede manier corrigeerde, een zeer kwalijke zaak. Alle andere reuen in zijn klas zagen er veel volwassener uit dan Brandir en Björn plaatste hem ook niet, zoals verwacht. Ook Bilbo, Brandir’s broertje, was gemeld. Hij stond in de Limit klas. Bilbo is heel anders 
uitgegroeid dan verwacht en ziet er ook al erg volwassen uit maar misschien verandert hij nog in de loop der jaren. In de loop van de ochtend begon het een beetje te regenen en tijdens de lunch werd besloten om de show binnen, in de eetzaal, voort te zetten. Erg jammer, want het werd veel te warm en benauwd zodat mens en dier zich niet erg op hun gemak voelden. Eind van de middag bleek ook dat het eigenlijk niet meer had geregend, toch jammer dat we niet buiten zijn gebleven. Zoals gewoonlijk viel de kwaliteit bij de reuen tegen maar waren er bij de teven aardig wat mooie meiden te zien. Wel opvallend is dat hier in Engeland de Deerhounds nog echte Deerhounds zijn, wel verschillend van type en ook met best wel veel fouten maar wel echte Deerhounds. Er liep maar één afwijkende hond tussen en dit was een Australische import. Wat ook opviel was dat er redelijk veel hounds totaal gestrest waren, absoluut niet gewend om in een zaal te zijn en zich ronduit panisch gedroegen. Onder andere een teef van Mrs. Gow was onhandelbaar en de eigenaresse maakte zich zo druk en gaf zich zo veel moeite om de teef nog een beetje te showen dat Sonja nog zei; “die krijgt nog een hartaanval”! Helaas is ze later inderdaad met een hartaanval in het ziekenhuis is opgenomen. 
Aan het eind van de middag maakte Björn Cotherstone Shot and Steel van Morton en Morgan BOB en Greyflas Just Peachy van Bailey werd BOS. Beste Puppy was Ehlaradawn Tilla at Kilbourne van Peach. Met dank aan Jan Scheer voor deze twee mooie foto’s! 
Voor de zondag had ik Brandir gemeld in de ‘Special Coursing/Lure Chasing Dog or Bitch’ klas. 11 entries en 2 absenten. Tot mijn grote verbazing plaatste mevrouw Schone Brodwall Brandir als eerste! Wat een eer!
Hij verdiende hiermee een paar mooie, rode, gebreide, Noorse sokken voor Simon, anderhalve Pound en de Pentlands Coursing Trophy!!! Deze Trophy mag Engeland niet verlaten en we hebben hem daarom maar op de terugweg achter gelaten bij Gill en Toby alwaar we zouden overnachten.
Ook had ik Brandir gemeld in de zeer grote klas van 23 entries ‘Special Not Bred By Exhibitor’. Hij werd hier vierde!
Voor dat het showgebeuren begon, hadden we de kamer al leeg geruimd en uit gecheckt. Dus zodra de laatste klas gekeurd was konden we vrienden en bekenden gedag zeggen en vertrokken we richting Dorset. Na dik drie uur rijden kwamen we bij Gill en Toby aan. Brandir en Bernice herkende hun geboortegrond en hebben even lekker kunnen uitrazen met zusje Bell. Na geproost te hebben op Brandir’s successen en een zeer gezellige avond hebben we de volgende ochtend eerst een serie foto’s geschoten van het drietal.
Hierna mochten ze nog even de poten strekken voordat we zouden vertrekken richting de Eurotunnel. Zondagmiddag ging het prima, met z’n drieën tegelijk los maar nu besloten de dames om Brandir eens flink te attaqueren. Dus dan maar twee tegelijk los.
Hierna gauw in de auto en hopen dat we geen oponthoud zouden krijgen want we waren al bijna te laat voor onze trein. Helaas, we haalden het net niet en de eerst volgende waarmee we zouden kunnen zou pas over een uur gaan. Jammer. Toen we in ons lijntje stonden voordat we de trein in zouden rijden, veranderde de vertrektijden en op een gegeven moment kwam onze letter helemaal niet meer voor op het bord! Er was kennelijk iets goed fout! Uren stonden we te wachten om uiteindelijk over vieren de trein in te rijden en zodoende kwamen we pas tegen zessen aan in Frankrijk. Altijd hoogst irritant, dat uur tijdsverschil! In Frankrijk aangekomen begon het al gauw te regenen en eenmaal goed op weg kwam het met bakken de lucht uit, inclusief hagel en onweer. Nagenoeg de gehele terugweg hebben we dit weer gehad tot ik vlak na Antwerpen de bui achter me kon laten. Maar niet voor lang… Drie uur later dan gepland waren we weer heelhuids thuis en de thuis gebleven hounds waren erg blij dat hun huisgenoten er weer waren. We konden nog net met droog weer de meeste spullen uit de auto halen, hierna barste de bui ook in Rijsbergen los.
Deerhound Jahresausstellung te Ostercappeln.
Een stralend zonnetje voor onze JAS.
De weersvooruitzichten zagen er goed uit voor het weekend van 29 en 30 maart. Fijn, want de afgelopen jaren hebben we wel genoeg Jahresausstellungen en bijbehorende coursings in de regen gehad. Voor deze JAS was Joy
ce Bond van de Regalflight Deerhounds uitgenodigd om te keuren en Mary Girling was gezellig met haar mee gekomen. Zoals gewoonlijk werd de binnenkomst van de hounds begeleid door Schotse muziekanten maar deze keer reed daar voor nog een koets met daarin Joyce Bond en Ruth Oess, de oudste Deerhound fokster van Duitsland (Scottish Highland).
In totaal waren er 80 Deerhounds gemeld, 28 reuen en 52 teven. Eerst werd er 1 puppy bekeken en vervolgens kwam Lavinia aan de beurt, zij deed ‘buiten concurrentie’ mee.
Vervolgens kwamen de veteranen, de reu was absent maar de 4 gemelde dames waren present. Caintha werd als vierde geplaatst, waarschijnlijk omdat ze, zoals gewoonlijk niet veel zin had om te lopen. Maar ik was wel trots op haar, ze zag er met haar 11 jaar (ze was de oudste in deze klas) nog prachtig uit!
Na een grote Jugendklasse was Brandir aan de beurt. Net als vorig jaar stond hij samen met Fortheringhay’s Faerwald Fable in de tussenklas en wederom won Fable.
Hierna kon ik op mijn gemak naar de andere klassen kijken, meer had ik niet om te showen. Het is voor het eerst sinds jaren dat ik er maar 2 heb om te showen, erg vreemd maar wel zo relaxed. De overall kwaliteit was niet echt denderend. Veel honden beantwoordden niet aan de standaard, dit door verschillende combinaties van te hoog gedragen staarten, krulstaarten, rechte rugbelijningen, te korte schouderbladen en opperarmen waardoor je een slechte onderbelijning krijgt en te lange poten, te steil; zowel in front als achterhand en te weinig ribwelving. Ook waren er maar weinig mooie hoofden, veel slechte oren en slechte gangwerken te zien. Joyce gaf in totaal 1 keer een G, 19 keer ZG en 46 keer een U, naar mijn mening nog veel te veel. De rest was of absent of kreeg geen kwalificatie omdat het de Veteranenklas of ‘buiten mededinging’ betrof. Tevens viel het op dat er veel meer gegromd en uitgehaald werd door de reuen dan voorgaande jaren. Weten de eigenaren niet meer hoe ze een jonge Deerhound reu moeten opvoeden???
Beste reu, Jahressieger en BOB werd Landlord von der Oelmühle van Florent Friedrich en Jürgen Rösner (links) en beste teef en Jahressieger werd Goshenite of Bestmara ook van Florent Friedrich uit Frankrijk!
Daags erna een Leistungscoursing. Hiervoor waren aanvankelijk over de 30 Deerhounds gemeld maar door de vele loopse teven en de afmelding van Brandir (hij blijkt behoorlijk last te hebben van Panostitis), bleven er uiteindelijk, volgens de catalogus, maar 23 over, 4 reuen en 19 teven. Gestart zijn er maar 16 teven. Het was een wat flauw parcours maar door het hoge gras en de zachte bodem was de lengte van zo’n 800 meter genoeg om de conditie te testen en wat viel dat bij vele hounds tegen! 
In de eerste omloop was Bernice ingedeeld met Delightfuldelusion van Gerd Zekert. Deze liep de eerste paar honderd meter en hield het toen, zoals gewoonlijk de laatste jaren, voor gezien. Bernice liep goed maar door een fout van de draaier raakte ze achter in de hoek het haas kwijt. Vervolgens mocht ze daar opnieuw starten maar de starter legde het haas te ver voor zodat Bernice het niet zag. Toen ze wéér gestart werd liep ze weer vol overgave en toonde grote snelheid en een goede conditie. Maar de jury staarde zich kennelijk blind op het haasverlies want Bernice eindigde met het laagste aantal punten.
Bij de reuen bleef in de eerste omloop Carlin of Redbrook staan, zodat er voor de tweede omloop maar 3 reuen overbleven. Eén van deze reuen, Grayrory’s Finlaggan werd in de tweede omloop met Bernice ingedeeld. Maar Bernice zag het niet zitten en stopte na een aantal meters. N.D. oftewel “afwijzing voor de dag”. Ja, en waar dat aan lag..??
Posted in 2014, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Deerhound Jahresausstellung te Hoisdorf (D)
Door Coney’s ziekte en overlijden was ik er nog niet aan toe gekomen om verslag te doen van de Deerhound Jahresausstellung. Maar beter laat dan nooit.
Op 7 september j.l. vond de jaarlijkse Deerhound Jahresausstellung plaats in Hoisdorf (D). Er waren 66 Deerhounds gemeld voor de alom bekende keurmeesteres mevrouw Lisbeth Mach. Daar deze locatie nogal in het noorden van Duitsland lag, was het aantal gemelde hounds lager dan normaal. Tevens waren er twee andere shows en de rennen in Versoix. Zoals gebruikelijk werd de show geopend met Schotse muziek en kreeg iedere deelnemer bij het betreden van de ring een glaasje Whisky.
Na de “Stolper Klasse” waarin 9 pupjes bekeken werden, kwamen eerst de veteranen in de ring. Acht veteranen teven waren er gemeld, helaas één afwezig. Beste veteraan werd Fritzens Romantic (acht jaar en drie maanden) van Rüdiger Jaacks, zij werd later zelfs Beste Teef! Mijn Cute Coney (tien jaar en vijf maanden) werd als vierde geplaatst. 
Hierna werden de reuen gekeurd. Twee honden in de Puppieklas.
Hierna de Jeugdklas waarin Brandir het moest opnemen tegen de ‘Jeugd Wereldkampioen’ Fortheringhay’s Fearwald Fable van Cristina Wüger. Deze prachtige jonge reu won glansrijk van Brandir. Maar Brandir kreeg wel (naar mijn idee zeer onterecht) de trofee voor ‘Beste Hoofd van de Puppy- en Jeugdklassen’.
Vervolgens kwamen de vijf Kampioenen in de ring. Hier won Pyefleet Raffles van Rüdiger Jaacks, hij zou later BOB en BIS2 worden. In de Openklas verschenen vijf reuen waarvan er maar één een ZG kreeg. Neroche Indigo to Oelmühle won deze klas, mooie reu maar kan wat mannelijker. Helaas keurde Lisbeth Mach niet echt streng wat ik toch altijd als een nadeel voor het ras zie. In de teven Puppyklas maar één hond. Vijf teven in de Jeugdklas waaronder Bernice. Bernice wilde zich niet showen, liet zich niet betasten en liep als een dweil. Ze werd derde, omdat ze wel zeer rastypisch is, met een te hoog gewaardeerde ZG.
Zeven Deerhound teven in de Tussenklas, één ZG en zeven teven in de Kampioensklas, allen met een U. Vier meiden in de Gebruikshondenklas waaronder mijn Caintha van tien en een half jaar. Zij werd vierde mede omdat ze iets kreupel liep. Beste van deze klas werd Grayrory’s Exclusive van Ake en Maria Käck. Deze meid kreeg ook de trofee voor ‘Beste Hoofd van de Volwassen klassen’ en Beinn Mhor McGrain Caoinlan (2U) van Danuta Materzok-Köppen kreeg de ‘Terichline Feet Trophy’.
Negen teven waren er gemeld voor de Openklas. Deze werd gewonnen door Fritzens Celeste van Randi Konti maar mijn voorkeur ging uit naar Grayrory’s Fabulous. Fabulous heeft een beter front, het hoofd is rastypischer (ook qua verhouding tot het lichaam) en heeft een betere bovenbelijning.
Enfin, voor BOB dus Raffles en Romantic, beide van Rüdiger Jaacks, terug in de ring en Raffles ging er met de eer vandoor.
Links Fritzens Romantic met “The Cute Coney BOS Trophy”, in het midden Lisbeth Mach en rechts Pyefleet Raffles met de “Miss Norah Hartley Trophy” en eigenaar Rüdiger Jaacks.
De volledige uitslagen vindt u bij “Tentoonstellingsuitslagen”.
Brandir BIS-4!
Voor de show in Mechelen (België) op 18 augustus jl. had ik Brandir in de Jeugdklas gemeld onder keurmeester mevr. Tanya Ahlman-Stockmari uit Finland. Ik kende haar niet en de naam zei me ook niets. In de Kampioensklas stond Regalflight Tarloch van Susanne Baumann (D). Mevrouw Ahlman vertelde mij dat dit haar ras was en liet gelijk al blijken dat ze Brandir wel erg mooi vond. Toen ik haar vroeg van welke kennel zij haar Deerhounds had, zei ze Sassatown en gelijk ging er bij mij een lampje branden. Zij was dus van Sassatown en heel lang geleden heb ik haar partner wel eens ontmoet met hounds maar de laatste jaren nooit meer iets van hun gehoord of gezien. Enfin Brandir kreeg een Uitmuntend en werd BOB. Voor dat hij de erering in moest ging ik foto’s laten nemen door Karl Donvil. Brandir had nog nooit op een podium gestaan dus ik was bang dat het een strijd zou worden. Maar nee hoor, hij deed het fantastisch en Karl heeft echt hele mooie foto’s van hem kunnen schieten. Hopelijk verschijnen ze snel op zijn site zodat ik er een paar kan bestellen.
In de loop van de middag moest Brandir het opnemen tegen de andere rasgroepwinnaars. De groep werd gekeurd door mevr. S. Kealy uit Ierland. In de voorkeurring stond Gary Janssens met Kilmara of First Avenue voor mij, een gigant van een Ier van net 22 maanden jong. En alhoewel Brandir in het niet viel bij Kilmara, vonden ze elkaar wel erg leuk en zouden het liefst een potje ravotten. Mevr. Kealy keurde de hounds en Gary en ik hadden beide het gevoel dat we voor spek en bonen meededen, ze keek amper naar onze hounds. Hoe groot was onze verbazing toen we beide in de selectie van vier zaten. Na nog een rondje lopen werd er geplaatst en belandde Kilmara op de tweede en Brandir op de eerste plaats! Het moest niet gekker worden!! Maar dat werd het wel. Voor de BIS keuring verschenen er 8 rasgroepwinnaars, de Teckel en Terriër waren niet komen opdagen. Brandir was het intussen behoorlijk zat en wilde eigenlijk niet meer mooi stil blijven staan, hij is
tenslotte nog maar 15 maanden. Dus veel druk wilde ik niet op hem zetten en liet hem maar een beetje begaan. Nadat dhr. Eberhardt (D) alle honden en Brandir had gekeurd liepen we nog een rondje door de ring en moesten we er allemaal weer uit. We zouden één voor één, op volgorde van plaatsing, binnengeroepen worden. Wel heel groot was mijn verbazing toen Brandir bij boordje vier mocht plaats nemen! Beladen met cadeaus verlieten we de erering en het was nog een hele puzzel om alles in één keer mee te slepen naar de auto. Simon had de sekt al koud staan en in het late middagzonnetje hebben we nog even getoast op onze Brandir.
Weekendje Kronenberg
Vanaf donderdagmiddag 8 augustus waren we in Kronenberg waar al sinds jaren de Nationale Coursing van Oss gehouden wordt. Een heerlijke locatie waar je goed kan wandelen met de hounds. Het enige nadeel is dat onze hounds iets tegen het terrein hebben; de meesten lopen hier niet goed. Dit jaar hadden we niets om officieel te laten lopen maar het jonge spul moest natuurlijk wel even oefenen en tevens hadden we afgesproken dat we een stukje zouden fietsen met de “puppen”.
Nadat alles op z’n plek stond en Sonja haar fiets van de camper had gehaald werd er eerst een rondje over het terrein proef gefietst. Brandir, Bernice en Silva liepen voorbeeldig los mee naast de fiets en genoten er duidelijk van. Ook genoten ze weer van elkaar.
Op zaterdag het showtje, een goede oefening voor Bernice, zij heeft af en toe kuren en ook nu wilde ze zich niet laten betasten. Brandir heeft hier gelukkig geen problemen meer mee.
Bernice’s gangwerk ziet er van opzij prima uit, ze strekt goed en heeft een mooi bereik maar in komen en gaan hoop ik dat het nog sterk verbetert. Het zou toch zonde zijn als Sonja haar niet zo kan showen als gepland. 
Natuurlijk moesten we na het showen even een paar statiefoto’s maken. Eigenlijk waren ze het goed zat maar de aanhouder wint.
En vervolgens weer even dollen.
Aan het eind van de middag heeft Bernice een klein stukje gecoursd. Zij deed dit vol overgave dus de volgende keer mag ze met Picaro, de Galgo van Cis en Annemiek, een stukje coursen. Hopelijk kan ze dan op Ronostrand voor haar licentie lopen. Brandir is een ander verhaal, hij heeft vorig jaar heel leuk gelopen maar begin dit jaar heeft hij een paar negatieve ervaringen opgedaan en heeft nu moeite om het leuk te vinden. Het is natuurlijk een enorm ei en ziet overal spoken. Hij heeft nog veel tijd nodig.
Calhoun en Caintha toonde zich ook weer enthousiast voor een stukje coursing en vlak voor dat ze mochten starten stond Calhoun naar het haas te blaffen maar toen ik ze los liet, keken ze elkaar aan en bleven staan. Toen ik eenmaal een stukje was meegelopen gingen ze toch achter het haas aan en genoten van de ‘kill’, daar doen ze het voor!! Maar het is toch vreemd dat onze meeste hounds het vertikken om op dit terrein te lopen. Iets staat ze niet aan.
Outdoor Sighthound Show 27-7-2013
Gisteren waren we op de Outdoor Sighthound Show te Sevenum. Dit windhonden evenement wordt maar eens in de twee jaar georganiseerd maar net als de windhonden-CAC-showtjes in Duitsland, kenmerkt het zich door gemoedelijkheid en de typische windhondenrust.
Daar het een lange dag beloofde te worden omdat ik had toegezegd om mijn keramiek mee te nemen, en dus de partytent opgezet moest worden, moesten Simon en de hounds ook mee.
De dag begon warm, erg warm maar al gauw werd verteld dat er rond twaalven wel eens een enorme onweersbui over zou kunnen trekken. Iedereen keek constant naar de lucht of raadpleegde zijn mobieltje om te kijken waar de bui was. Nou, die kwam! Gelukkig hadden wij onze tent super goed vastgezet maar vele anderen vlogen door de lucht, ook de grote tenten die in het midden stonden 
moesten het bezuren. De bui was niet zo heftig en langdurig als in Pouch en de hagelstenen ontbraken maar iedereen die niet op tijd in de kantine was, was in een oogwenk doorweekt. De auto stond een eind verderop, dus snel de hounds erin doen kon niet, die waren uiteindelijk ook doorweekt. In een mum van tijd stond het hele terrein blank, plaatselijk, onder andere onder mijn partytent, wel 7 – 8 cm. water.
Ja, en ik had mijn keramiek natuurlijk al uitgepakt en uitgestald en de doosjes dreven weer in het water!! Wat een ravage! Een aantal kon ik nog een beetje droog houden maar de meesten waren al weer gedeeltelijk doordrenkt. “Gelukkig” werd het toen de bui over was gedreven weer zeer warm en kon ik de doosjes in het zonnetje laten drogen.
Ondanks dit buitje, was het een geslaagde show. Het kleine team mensen dat dit organiseert verdient een dikke pluim en ik zou het ontzettend leuk vinden als het aantal inschrijvingen wat zou groeien. Het is echt de moeite waard.
Ik had alleen Brandir in de jeugdklas ingeschreven. Hij kreeg 1U van John Wauben. De foto’s zijn genomen door Joke Groeneveld .
Het wordt al een lekker ventje maar hij heeft nog erg veel tijd nodig.
Nederlands Jeugd Kampioen.
Na in Goes zijn eerste U-tje voor het Nederlands Jeugd Kampioenschap te hebben gehaald (en een doorgeschoven CAC), pakte Brandir zijn tweede U-tje en een volledig CAC met BOS tijdens de show in Oss op 31 mei. Zijn derde U-tje en het reserve CAC pakte hij tijdens de show in Echt op 7 juli j.l. Hij is nu dus ook Nederlands Jeugd Kampioen.
Zijn volgende show is de Windhonden Show, daar heeft hij als het goed is weer wat meer concurrentie.
Druk, druk, druk.
Eindelijk heb ik weer even tijd om wat te melden over de O’Cockaigne hounds. Bijna de hele meimaand zijn we onderweg geweest met hounds en caravan. Maar ik begin met 20 april. Op deze dag was de show in Goes. Hiervoor had ik Brandir aangemeld in de Jeugdklas. Er waren maar drie Deerhounds gemeld; Prince van Jasper en Ineke, Bibelot van Marijn en Brandir. Prince werd BOB en Brandir kreeg het reserve CAC. Hij heeft nu dus 1 puntje voor zijn Nederlands Jeugd Kampioenschap en daar het CAC doorschuift, ook een puntje voor het “volwassen” kampioenschap.
Op dinsdag 23 april kreeg Calhoun zijn 6de chemokuur. Hij verliest intussen erg veel haar maar daar waar het nagenoeg kaal was, begint het ook al weer te groeien. Hij reageerde niet zo goed op deze “laatste” kuur. Hij heeft lange tijd niet gegeten en is hierdoor behoorlijk afgevallen. Ook was hij duidelijk snel moe en had niet veel zin in wandelen. Daar Johan de Vos hem nog even wil doorbehandelen, hadden we een afspraak voor 10 mei. Eerst bloedprikken en controleren en daarna zouden we longfoto’s nemen. De bloeduitslagen waren niet zo denderend, een aantal waarden waren te hoog en hierop werd besloten dat er geen chemo gegeven zou worden. De longfoto’s zagen er “prachtig” uit. Hiep hiep hoera!!!! Dat was tenminste iets! Intussen is Calhoun weer helemaal de oude en dinsdag 4 juni gaan we weer naar Terneuzen voor eventueel zijn volgende chemokuur.
Op donderdag 2 mei vertrok
ken we richting Berlijn. De overnachting halverwege was bij Sonja, Brandir wist niet wat hij zag toen zijn zusje hem kwam begroeten! De volgende morgen zijn we met z’n allen verder gereden richting Göhlsdorf, Simon was uitgenodigd om hier de Internationale coursing te komen jureren en ik was gevraagd om te keuren tijdens hun CAC-show. De coursing zou plaatsvinden op een groot omheind grasveld en gelukkig konden de hounds hier vrijdagmiddag al even lekker de benen strekken. Maar natuurlijk moest er ook gewandeld worden. Zaterdagochtend gingen Simon, Angelika en Sonja op pad en lieten al gauw het merendeel van de 9 hounds los. Het was meteen raak, ettelijke hazen moesten het hazenpad kiezen en Calhoun kreeg roodwild in zijn neus en was gelijk weg. Na een dikke 15 minuten kwam hij uitgepu
t terug, die had genoeg gelopen voor de rest van de dag! En Simon had genoeg stress voor de rest van het weekend, die liet Calhoun (gelukkig) niet meer los! Het weer was buitengewoon, bijna 30 graden maar met een klein beetje wind zodat het nog goed toefen was. Alleen voor een grote wandeling was het al gauw te warm voor ons bejaardenclubje; 3 van 10 jaar en 1 van 11,5. Op zaterdag dus de show, Sonja showde Brandir, Bernice en Silva. Er waren 9 Deerhounds gemeld, 8 aanwezig. Brandir en Bernice kregen hun eerste JeugdCAC en Brandir werd JeugdBOB. BOB en BIS werd de in Finland wonende Kilbourne Harvest Moon, de broer van de vader van Brandir en Bernice! Zondag dus de coursing waarvoor er twee Finse Deerhounds gemeld waren. Eén van hen was Blixten the Great Scott, deze reu heeft met Calhoun in Tsjechië gelopen tijdens het EKC in 2009. Het was duidelijk te zien dat hij een dagje ouder was! Maandagochtend zijn we allemaal weer vertrokken. Wij gingen eerst naar Tüttleben om onze caravan daar alvast neer te zetten voor het Pinksterweekend. Van hieruit zijn we dinsdag naar huis gereden.
Donderdag 9 mei hadden we de Deerhound Clubmatch. Brandir werd derde in zijn klas, Coney won de Veteranenklas en Caintha werd derde in deze klas.
Vrijdagochtend 10 mei dus eerst met Calhoun naar Terneuzen geweest. Daarna gauw nog wat spullen in de auto, Calhoun eruit en Brandir erin en hup richting Dortmund. Sonja was gelijktijdig met mij vertrokken zodat we ongeveer gelijk in Dortmund zouden aankomen. Helaas belandde Sonja in meer files dan ik en was ik er dus eerder. Na een klein kwartiertje konden Brandir en Bernice elkaar weer begroeten en hebben we een heerlijke wandeling in het grote nabij gelegen park gemaakt. Zaterdag was de VDH-Europasieger-Ausstellung in de Westfalen Hallen. 18 Deerhounds gemeld, 17 aanwezig. Brandir won de Jeugdklas (2) en kreeg zijn tweede JeugdCAC, werd Europa Jugendsieger en JugendBOB. Bernice was niet gemeld. Voor de zondag waren er 9 Deerhounds gemeld en allen aanwezig. Brandir was nu de enige in de jeugdklas en kreeg een ZG omdat hij te jong was. Waarom meld je een jonge hond in de jeugdklas???? Je kan toch niet verwachten van een reutje van nog geen jaar dat die af is??!! Gelukkig konden we vroeg weg zodat we alles rustig konden inpakken en eind van de middag was ik weer thuis.
Woensdagochtend vertrokken we weer richting Tüttleben alwaar we rond drieën aankwamen. Angelika en Sonja waren er iets later. Na alles weer te hebben geïnstalleerd namen we eerst een glaasje sekt. Het was heerlijk weer en het genieten kon beginnen. Alhoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik er nog steeds van baalde dat ik niet naar de Wereldtentoonstelling in Budapest doorreisde. Voor deze show had ik in november Calhoun, Brandir en Bernice gemeld. Helaas werd na melding de botkanker bij Calhoun geconstateerd. Ik heb nog geprobeerd om hem te vervangen door Coney maar kreeg nul op het rekest. Bernice bleef last hebben van haar panostitis en hierop besloot ik om maar niet te gaan. Want om nou alleen met Brandir dat eind te reizen en me daar in en in triest te voelen vanwege Calhoun, daar had ik ook geen zin in. Enfin, dan maar het beste ervan maken in Tüttleben. Brandir en Bernice hadden in ieder geval ontzettend veel plezier samen en samen met Angelika en Sonja hebben we
Cody op donderdag van zijn jas ontdaan. In etappes hebben we hem geschoren en geknipt en toen hij klaar was voelde hij zich weer als een jonge god.
Zaterdag waren er 6 Deerhounds gemeld voor de show. Brandir kreeg zijn 3de en dus laatste JeugdCAC en mag zich nu Duits Jeugd Kampioen (DWZRV) noemen ook werd hij JeugdBOB. Daar hij ook de enige reu was, was hij automatisch Beste Reu en BOS, hij moest het natuurlijk afleggen tegen Xena van Angelika, een volwassen teef die later ook nog BIS zou worden. Bernice kreeg haar 2de JeugdCAC. Ze showt zich in ieder geval erg goed, daar zijn we al erg blij mee. Hopelijk wordt ze nog sterker in haar gangwerk want dat ziet er nog niet erg fraai uit.
Intussen had het af en toe tot vaak zeer heftig geregend en stonden er overal gigantische plassen, zo ook op het coursingterrein. Zondag en maandag was dus de coursing waarvoor Simon gevraagd was het parcours te bouwen, te draaien en te masteren. Woensdagmiddag was hij al begonnen met het uitzetten ervan daar donderdagochtend de gemeente het weiland gedeeltelijk zou komen maaien. In eerste instantie had Simon een mooi lang parcours uitgelegd maar toen bleek dat de kettingzaag, normaal gesproken een ijzersterk draaitoestel, het niet trok. Alles nog eens nagelopen, ingekort, extra gemaaid, niets hielp. Het lag echt aan de kettingzaag. Zonde van het mooie lange parcours! Maar door de regen was het toch een zeer spectaculair parcours, de mensen moesten door water maar ook de hounds, wat n
atuurlijk prachtige foto’s opleverden voor de fotograven. Ook het middenterrein van de renbaan, waar Brandir en Bernice iedere dag even uit hun dak konden gaan, vertoonde grote plassen. Daar Brandir absoluut geen waterrat is, trok Sonja op een gegeven moment haar schoenen uit en stapte de plas in. Bernice volgde trouw maar Brandir vertrouwde het voor geen cent. Na veel lokken en snoepjes aanbieden stapte Brandir voorzichtig in de plas en ja hoor, hij liep door! Hierna heeft Sonja hem nog een paar keer de plas ingelokt en nu heeft hij door dat hij er niet in verdwijnt. Poei, poei, wat een watje!
Op dinsdag was er renbaan training. Afgelopen jaren heeft Calhoun altijd een rondje renbaan gedaan, hij vond dat geweldig! Ook nu haalde ik hem op voor een rondje. Toen hij het haas hoorde en zag was hij niet te houden! Hij sprong in het rond en gilde van enthousiasme. Toen hij eindelijk aan de beurt was sleurde hij me langs het starthok en kon amper wachten tot het haas kwam. Hij startte super enthousiast en heeft het hele rondje gelopen. Geen Saluki-tijden meer voor Calhoun maar genoten heeft hij!!
Woensdag kookdag. Sonja, Angelika en Simon zouden voor zo’n 20 man koken en vertrokken, na het boodschappen doen, de keuken in. In vergelijk met twee jaar terug, toen waren er 60 mensen om te eten, hadden ze niet veel werk. Om zeven uur konden we aan tafel en zoals gewoonlijk vond iedereen het heerlijk!
Door de regen besloten we niet langer te blijven, hebben donderdag de boel weer ingepakt en zijn in één ruk door naar huis gereden. Bergen wasgoed, een natte voortent, een vuile caravan en mijn keramiek dat ik af wil hebben voor het EKC eind juni, zorgden ervoor dat er weinig tijd over bleef om ons te vervelen. Morgen vertrekken we weer richting Lichtenvoorde alwaar renvereniging Swift voor de eerste keer een coursing organiseert waarvoor Simon zijn medewerking heeft aangeboden. Hopelijk zit het weer een beetje mee, dat is wel zo plezant.
Posted in 2013, Buitenland, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Commander Cody O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
Eindelijk!!
Na bijna twee jaar mocht ik op 15 maart jongstleden eindelijk de titel “Nederlands Kampioen Schoonheid en Prestatie” voor Calhoun ontvangen. Vandaag vond ik na thuiskomst een grote “Raad van Beheer” enveloppe in de bus met daarin dezelfde titel voor Caintha. Ze zijn de eerste twee Deerhounds in Nederland die deze titel mogen dragen.
We hadden weer een heerlijk weekend in Axel. Simon heeft zich twee dagen uitgeleefd met het draaitoestel en ik met de hounds. Coney wordt in etappes gefatsoeneerd en met zulke dagen heb ik daar wat meer tijd voor maar na een uurtje plukken en kammen is Coney het
altijd al spuugbalen zat en zodra ik even niet goed op let knijpt ze ‘m er tussenuit. Ik kan me er wel wat bij voorstellen en laat ze dan ook maar een poosje met rust. Calhoun had een super weekend. Op vrijdag had hij al in de gaten dat het aangrenzende park stikte van de konijnen. Daar het “erg” lastig is om hem aan de riem te houden, liet ik hem maar gaan. Samen met Brandir dook hij regelmatig de bosjes in. Dolle pret! Op zaterdag heeft hij samen met Caintha gecoursd. Hij startte weer als een speer en genoot er duidelijk van. We blijven het wel eng vinden maar hij weet intussen zijn lichaam heel goed te gebruiken.
Sinds ongeveer twee maanden krijgt Caintha tabletjes voor haar iets te traag werkende schildklier. Ik vond ze al een poosje zo sloom en ze zat niet lekker in haar velletje. Na een uitgebreid bloedonderzoek bleek dat haar schildklierwaarde net iets onder normaal was, het was echt minimaal! Toch maar die tabletjes proberen en ja hoor, ze werd weer actiever en vrolijker. Na zes weken weer bloed afgenomen en nu was de waarde goed. Dus we houden het maar zo, is voor haar ook veel prettiger!
Weekendje Breed show in Engeland.
Daar Sonja en ik gepland hadden om naar de Breed show van de Engelse Deerhound Club te gaan, is Sonja de dagen tussen het Pinksterweekend en de Breed show hier gebleven. Het gaat gelukkig een stuk beter met Bernice en zodoende hadden de pups lol voor tien. De eerste dagen konden ze gewoonweg niet ophouden met spelen en moesten we ze af en toe binnen halen om tot rust te komen. Het probleem is dat als ze moe worden, ze inschattingsfouten gaan maken en dan ergens tegen aan lopen. Zo hadden ze al een paar keer over een bank gesprongen maar op een gegeven moment ging dit dus fout en liep Brandir op drie poten met een gat in z’n pols, een flinke schaafwond op zijn knie en een enorm opgezwollen tweede dij. Traumeel en koude kompressen deden hun wonderen en de volgende dag liep hij weer als een kieviet. Ook Silva en Calhoun vinden het schitterend om achter de pups aan te jagen hier op het terrein maar dat hebben wij liever niet want het eindigt altijd in een potje inhakken op één van de twee pups. Enfin na een kleine week spelen werden Brandir en Bernice wat rustiger en dat gaf goede vooruitzichten voor de trip naar Engeland want het was natuurlijk voor het eerst dat ze zich in een hotel netjes moesten gaan gedragen en gelukkig hebben ze dat ook gedaan.
De reis via de Eurotunnel verliep voorspoedig tot dat we in Engeland onder Londen kwamen. Hier waren ze, zoals altijd, met de weg bezig en dit veroorzaakte natuurlijk lange files. Iets later dan gepland kwamen we bij het hotel aan en zijn we eerst met de hounds gaan lopen. Het grootste gedeelte van het enorme landgoed was in beslag genomen door een golfcourse maar er waren ook een paar sportvelden waar geen kip te zien was. Hier hebben we dagelijks Brandir en Bernice lekker kunnen laten ravotten want dat hebben ze toch echt nodig! Helaas vergaten we iedere keer het fototoestel mee te nemen anders hadden we echt wel een paar hele mooie plaatjes gehad. Jammer! Brandir vond al die Deerhounds erg spannend, iedere keer als er ergens iemand met een Deerhound aan de lijn liep moest hij dat goed bekijken, net alsof hij nog nooit een Deerhound had gezien! Hij wilde ze ook altijd allemaal begroeten en vooral de hele kleine pupjes vond hij schitterend. Op een gegeven moment stonden we te praten met Mick Peach toen Toby, de fokker van Brandir en Bernice, op ons af kwam. Een vreugdevol weerzien en na even goed kijken herkenden ook de pups Toby. Het was mij wel opgevallen dat er in één van de auto’s die bij ons stonden, een Deerhound zeer geïnteresseerd naar ons stond te kijken. Totdat Betina naar ons toe kwam en zei dat het Cscarf was! Ik ben gelijk naar hem toegelopen en door het autorek heen werd ik helemaal afgelikt. Betina had zeer ernstig haar enkel verzwikt en hierop bood ik meteen aan om Cscarf de volgende dag te showen. Dat vond ze wel een goed i
dee.
Op zaterdag moesten we vroeg uit de veren want Brandir zat in de eerste klas. Keurmeester was Sandy Platt van de Charbonell Deerhounds. Het weer was gelukkig iets beter dan vrijdag, minder wind maar nog wel erg fris. Het zonnetje scheen waterig maar in de loop van de dag werd ze sterker en als de wind er even niet was, was het heerlijk. Brandir zat in de Puppy klas waarin er 11 gemeld waren maar hiervan waren er 8 aanwezig. Hij kon zich niet erg concentreren op het showen, al die Deerhounds om de ring waar hij niet heen mocht was wel erg moeilijk voor hem. Hij keek zijn ogen uit! Maar toch wierp de ringtraining, die ik een paar weken met hem gevolgd had, zijn vruchten af. Het lopen ging prima en af en toe bleef hij ook netjes staan, door de spanning iets te gespannen en hierdoor iets te weinig 
hoeking tonend maar ik mocht niet klagen want hij werd derde!
Cscarf stond in Open Dog, 10 gemeld, 7 aanwezig. Hij liet zich heel goed showen door mij en ondanks dat hij niet in topconditie was, liep hij als een speer, ik kon hem af en toe amper bijhouden. Hij werd als tweede geplaatst, achter de Crufts winnaar van dit jaar. Uiteindelijk werd hij reserve Best Dog, 45 reuen achter zich latend!
Zondag stonden we wederom vroeg op daar ik Betina had beloofd om met Cscarf in de Champion Parade te lopen. Om half tien waren we bij de ring maar er was nog nagenoeg niemand aanwezig. Normaal krijg je op vrijdag bij aankomst een map met alle informatie betreffende zo’n weekend; hoe laat, wat en waar. Erg handig. Maar deze keer hadden we niets ontvangen en moesten we het iedere keer aan iemand vragen met het gevolg dat we af en toe tegenstrijdige informatie kregen. Enfin, we waren duidelijk te vroeg maar dit had het voordeel dat Brandir en Bernice even konden wennen aan de doedelzakspeler. Ze vonden het erg interessant en moesten het van dichtbij bekijken.
Kwart over tien waren de meeste Engelse Kampioenen aanwezig en moest ik voorop met Cscarf achter de doedelzakspeler aan richting de ring. Ik heb dit nu al een aantal keren gedaan en vind dit altijd een erg emotioneel moment. Mary Girling stelde iedere kampioen voor en tijdens de ereronde door de ring werden we door de omstanders beloond met een luid applaus. Hierna snel een kam door Brandir want die was gemeld voor de Maiden Dog or Bitch Class. Hij was wat relaxter, wat gewend aan alle Deerhounds om de ring en showde een stuk beter. Hij werd derde van de vijf en kreeg zijn tweede mooie gele rozet. Een prachtig speeltje!
Na nog even genoten te hebben van het prachtige weer, alle Deerhounds en onze vrienden en bekenden gedag te hebben gezegd, zijn we weer richting Nederland vertrokken. Natuurlijk hadden we weer file in België en kwamen ’s avonds na achten moe maar voldaan thuis. Het was een heel gezellig weekend en de pups hebben weer veel geleerd!
Posted in 2013, Buitenland, Show | Tags: Cscarf O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | No Comments »
Puppydag te Waalwijk
Brandir leert veel tijdens de puppydag te Waalwijk.
Op 2 september ga ik met Brandir naar de Puppydag van KC Waalwijk. Er zijn meer dan 100 pups aangemeld maar er kunnen er maar 100 deelnemen. Gelukkig was ik nog op tijd met aanmelden want meestal zit zoiets snel vol. Het is een zeer leerzame dag voor een pup in een vrij stressvrije omgeving. Er worden verschillende rondes gehouden waarin 5 tot 6 pupjes worden beoordeeld door 2 keurmeesters. De pups worden geplaatst en afhankelijk van welke ronde gaan de eerste 4 of 5 door naar de volgende ronde. De pups komen dus onder verschillende keurmeesters uit en tussen de rondes is voldoende tijd om te relaxen; oftewel een puppenslaapje te doen. En een Deerhoundpup kan dat zééér goed! Brandir vindt het allemaal prachtig en kijkt zijn ogen uit. Alle pupjes die in zijn buurt komen worden vrolijk door hem begroet en met de Italianen pupjes van Sandra en
Lucien is hij al gauw dikke maatjes. Spelen, slapen en af en toe werken bevallen hem prima.
De eerste twee rondes heeft hij nodig om te leren wat de bedoeling is maar bij de derde ronde gaat het al een heel stuk beter. Hij leert snel. Natuurlijk gaat het allemaal zonder druk en met veel snoepjes, niets forceren en veel knuffelen. Hij is per slot van rekening nog maar 15 weekjes jong! Hij kijkt steeds zeer geïnterresseerd naar de andere pups als die een rondje moeten lopen, eigenlijk zou hij dan wel met ze willen spelen maar helaas…
In de eerste ronde belandt Brandir ex equo op de tweede plaats, dat had ik echt niet verwacht! Verder belandt hij meestal op de eerste of tweede plaats en krijgt vele complimentjes, van zowel de keurmeesters als omstanders. Wat een opsteker! Ik krijg er steeds meer zin in! Uiteindelijk komt hij in de halve finale terecht. Er zij twee groepen van 12 pups, de eerste vier gaan de finale in. Brandir is het intussen zat. Hij is toch wel moe ondanks zijn slaapjes tussendoor. Maar ik ben al dik tevreden met hoe hij zich gedraagt en showt. Hij mag naar de zesde plaats van zijn groep. Ik ben apetrots op mijn kleine ventje! Hij heeft veel geleerd maar bovenal heeft hij getoond dat hij al een echte Deerhound is en daar ben ik nog het meest blije mee!
Relaxt weekendje met (misschien) grote gevolgen.
Van donderdag 19 tot maandag 23 juni heb ik samen met Calhoun, een heerlijk relaxt weekendje bij Sonja doorgebracht. We h
adden natuurlijk nog wat verdriet met elkaar te delen en de toekomst te bespreken. Voor Calhoun was het erg vreemd om niet zijn zus aan te treffen maar hij heeft gelukkig wat met Silva kunnen spelen.
Donderdag hebben we Bettina Middendorf bezocht die een zus van Cheytah heeft. We hebben Claire (haar officiële naam is Coquette O’Cockaigne) bewonderd, ze is werkelijk uitgegroeid tot een prachtige teef! Erg jammer dat ze niet geshowed wordt maar ja, dat wist ik van te voren. Na een goed gesprek met Bettina zijn we min of meer overeengekomen dat, als Claire alle gezondheidsonderzoeken goed doorkomt, we in het late najaar/winter een nestje met haar gaan fokken. Ik verheug me hier enorm op!
Vrijdag hebben we een heerlijke grote wandeling gemaakt door de bossen van de Luneberger Heide. Het is alleen jammer dat er zoveel wild zit, hierdoor kon Calhoun niet loslopen en daar baalde hij erg van.
Zaterdag was de Jahresausstellung van de Ierse Wolfshonden in Hannover. Sonja zou hier in de ring werken en we hadden lang geleden al besloten dat ik dan Cheytah en Calhoun zou showen. Helaas was Cheytah er niet meer bij en dat deed toch wel weer even pijn. Er waren 10 Deerhounds ingeschreven, 5 reuen waarvan 1 absent en 5 teven waarvan 2 absent. Calhoun werd eerst beste reu (vanuit de Gebruikshondenklas) en vervolgens Beste van het Ras. Bij de erekeuringen werd hij wel bij de laatste drie geselecteerd maar uiteindelijk won, zoals het eigenlijk hoort als het een goede rasvertegenwoordiger is, de Ierse Wolfshond.
Zondag hebben we de hounds thuis gelaten en zijn ’s middags naar een vogelpark gereden. Het is een heel mooi aangelegd park en ze hebben een enorme selectie vogels, waaronder ook zeer zeldzame. Het was natuurlijk stervens druk vanwege het heerlijke weer en daardoor hebben we de meest vreemde vogels gezien, letterlijk en figuurlijk!
Tussendoor kwamen de puppen die bij Toby en Gill Smith liggen regelmatig ter sprake. Vanaf een paar foto’s hadden we al gezien dat het best wel eens interessant zou kunnen zijn. Ook qua afstamming past het wel in mijn straatje. Simon zou afgelopen week naar Engeland gaan en ze bekijken. Woensdagavond kreeg ik de foto’s door en toen besloten we om direkt aktie te ondernemen. Er zit wel degelijk wat moois tussen en komend weekend gaan Sonja en ik erheen om voor ons beiden een pup uit te zoeken en gelijk mee terug te nemen. Dan hebben we in ieder geval weer iets voor de coursing over een kleine anderhalf jaar! Ik houdt u op de hoogte!
Posted in 2012, Buitenland, O'Cockaigne Landgoed, Show | Tags: Claire/Coquette O'Cockaigne | Comments Closed
Tüttleben.
Tüttleben
Zondagmiddag 20 mei ben ik weer thuis en begint de voorbereiding voor drie weken caravannen met daarin een lang weekend Tüttleben en vervolgens het EKC in Hongarije. Na in een record tempo de was te hebben gedaan, hounds hebben laten enten, de caravan te hebben in gepakt, de kippen goed verzorgt en de planten water te hebben gegeven vertrekken we woensdagmiddag 23 mei richting Tüttleben. We overnachten in Dortmund op ons vaste plekje. Donderdagmorgen rijden we verder. Na een paar uur worden we gebeld door Katja Pfanmuller, de voorzitter van Windhondenrenvereniging Tüttleben, PANIEK, de keurmeester die was uitgenodigd om op zaterdag de show te keuren en zondag en maandag de coursing te beoordelen, was ziek geworden en kon niet komen. Read the rest of this entry »
Posted in 2012, Lure Coursing, Show | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne, Edle Emmy vom Welzerberg | No Comments »
Calhountje, Calhountje …mijn Wereldkampioentje!!! En Coney voor de tweede keer Veteranen Wereld Kampioen!!!
Calhountje, Calhountje mijn Wereldkampioentje!!!
En Coney voor de tweede keer Veteranen Wereld Kampioen!!!
Op woensdag 16 mei vertrek ik vanuit Rijsbergen met Calhoun en zijn moeder, Cute Coney, richting Frankfurt. Sonja vertrekt samen met Cheytah vanuit Hermannsburg naar hetzelfde kleine dorpje, Freigericht, voorbij Frankfurt. Hier woont een oude bekende van Sonja en deze heeft ons uitgenodigd voor het avonddiner. Op de parkeerplaats van de begraafplaats kunnen we goed overnachten, het is er zeer rustig en mijn auto kan er veilig blijven staan terwijl wij met Sonja’s kamper verder reizen naar Oostenrijk. Na een gezellige avond vertrekken we donderdagochtend naar Salzburg, alwaar de Wereldtentoonstelling plaats vindt. Sonja heeft een fijne camping gevonden op 16 kilometer afstand van de tentoonstellingshallen en eind van de middag komen we hier aan. Na de gebruikelijke wandeling hebben we nog tijd om de hounds klaar te maken en van het heerlijke weer te genieten onder het genot van een koud biertje. 
De vrijdagochtend vertrekken we op tijd richting de hallen maar op twee kilometer afstand belanden we in de file. De tijd tikt voorbij maar voortgang maken we nagenoeg niet. Langzaam slaat de paniek toe, om 10.00 uur vangt Dr.Zilli Orietta uit Italië met de Deerhounds aan en het is al half tien geweest! Tijdens het af en toe twee meter naar voren rijden, haal ik mijn tas op wielen met showspullen uit een zijklep van de camper en gooi die in de camper om vervolgens dat er uit te halen dat ik nodig heb om met Calhoun en Cheytah binnen te komen en te kunnen showen. Intussen wordt Sonja gebeld door Eva Petzold die een zeer verontrustend telefoontje van Monika Rhein kreeg waarin deze mede deelde dat aan de andere kant van de weg ongeveer 3 kilometer voor de afrit naar de hallen een vrachtwagen was omgevallen en dat de weg totaal versperd was. Monika staat hier vlak voor en kan geen kant op! Natuurlijk zijn er vele exposanten door dit ongeval zwaar gedupeerd, ook Monika en de Russin Lemyaskina met twee gemelde Deerhounds en zes Ierse Wolfshonden is niet op tijd in de hal. Het zou je maar gebeuren!!! Vreselijk!!! Ik denk dat ik uit de auto was gesprongen en gewoon was gaan lopen, de auto achterlatend. Read the rest of this entry »
Posted in 2012, Buitenland, Deerhound algemeen, Show | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne | Comments Closed
Calhoun, Europasieger 2012!
Op donderdag 10 mei vertrek ik met Calhoun naar Dortmund alwaar op vrijdag de Nationale show en op zondag de Europasieger plaatsvindt. Tijdens de Nationale is het ook mogelijk om een Engels CC te bemachtigen dus dat is wel interessant. Sonja en Angelika zijn ook onderweg naar ons vaste overnachtingsplekje op een paar kilometer afstand van de Westfalenhallen. Hier verblijven we de laatste jaren regelmatig, het is er goed toeven en zeer dicht bij een heerlijk groot park met ernaast gelegen dierentuin, heerlijke wandelingen en hertjes kijken is vaste prik. Vrijdagochtend moeten we vroeg opstaan want om 9.00 uur begint Jill Peak (UK) aan de keuring van de Deerhounds. 4 Reuen en 3 teven zijn gemeld en aanwezig. Het wordt ons al gauw duidelijk dat deze keurmeester niet naar de standaard keurt, met name betreffende het gangwerk heeft ze een zeer vreemde smaak. Uiteindelijk wint de reu met het meest steppende en losse gangwerk en de beste teef vertoont een vergelijkbaar gangwerk. Calhoun en een teefje uit de tussenklas krijgen een ZG, de rest een U. Cheytah (Gebruikshondenklas) krijgt 1U en het CAC en Xena (Kampioensklas), van Angelika krijgt het CAC
IB maar niet het Engelse CC!! Terwijl de winnende reu met een veel slechter gangwerk wel het CC krijgt! Ook bij de Saluki’s, die mevrouw Peak na de Deerhounds keurt, krijgt alleen de reu het CC terwijl de beste teef wel een U krijgt. Waarom geeft ze dezen dan geen ZG, als zij ze eigenlijk niet kampioensschapswaardig vindt? Deze keuring moeten we maar gauw vergeten.
Zaterdag hebben we de hele dag vrij, heerlijk genieten van het zalige weer en een grote wandeling gemaakt in Hohensyburg. Hier hebben we anderhalf uur onze kuitspieren flink getraind door een behoorlijk steile heuvel te beklimmen en weer af te dalen. Vervolgens hadden we het plan om bij een restaurantje wat te drinken/ijs te eten. Op weg hier naar toe vroegen we aan een man die naar een zonnebadende adder stond te kijken, hoe ver het nog lopen was, ongeveer 500 meter zei hij. Nou, dat was nog zeker 2 kilometer! Daar aangekomen bleek het gesloten te zijn! Arme Lucille (de oudste Deerhound van Angelika), zij is al tien en een half en had het intussen wel gehad. Toen we terug liepen stond de man nog steeds naar de zonnebadende adder te kijken, we hebben maar niets gezegd over het gesloten restaurant, hij had het misschien niet eens begrepen.
Zondag begint de keuring v
an de Deerhounds om 11.00 uur dus kunnen we op ons gemak ontbijten en de hounds klaar maken voor de show. André van der Broek krijgt 14 Deerhounds te keuren, twee zijn er helaas absent. In de Kampioensklas krijgt Cunamara’s Miles van Eva Petzold 1U en het RCACIB, Stranwith Ebenezer 2U en de winnende reu van vrijdag, Regalflight Tarloch, 3U. Gentom Swan Song krijgt vanuit de openklas 1U en het RCAC en Calhoun wint vanuit de Gebruikshondenklas het CAC, CACIB en wordt Europasieger. De twee teefjes uit de tussenklas krijgen beide een U, Fritzen’s Xena wint de Kampioensklas (3 gemeld, 1 absent) met een RCACIB, Cheytah krijgt 1U en het RCAC vanuit de Gebruikshondenklas en Juma von Blausteinsee wint de openklas (2) met CAC, CACIB, Europasieger en wordt BOB. Daar Cheytah nogal last heeft van haar hormonen en zich absoluut niet wil tonen, zijn we tevreden met het resultaat en nog blijer dat we geen BOB geworden zijn zodat we nog dezelfde middag huiswaarts kunnen keren want woensdag moeten we alweer vertrekken richting Salzburg!
Posted in 2012, Buitenland, Deerhound algemeen, Show | Tags: Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne | Comments Closed
Cheytah O’Cockaigne flikt het weer!!
Cheytah en Calhoun wederom succesvol tijdens de Jahresausstellung te Landstuhl.
Op 5 mei was de Deerhound Jahresausstellung te Landstuhl met de dag erna een Nationale Coursing. Voor de Jahresausstellung waren 94 Deerhounds gemeld; 30 reuen (2 absent) , 60 teven (3 absent) en 4 pupjes van 4 maanden. Onze keurmeester was Josef Das van de ‘Easy Runner’ Ierse Wolfshonden en Deerhounds uit België.
Het weer zat wederom niet echt mee, regelmatig werden we getrakteerd op een fikse bui, dat was erg jammer want de sfeer is er toch minder door. Maar niet bij ons in de tenten!
Sonja had weer een prachtige advertentie voor mij in elkaar geknutseld, deze was strategisch over twee pagina’s tussen de reuen en teven in geplaatst. “Jammer” dat het de enige kenneladvertentie was, het fleurt zo’n catalogus wel wat op. Sonja, mijn dank voor je fantastische werk!
Bij de reuen kwamen Finrod von Averlon vanuit de Tussenklas (3), Calhoun O’Cockaigne vanuit de Gebruikshondenklas (4) en Landlord von der Oelmühle vanuit de Openklas (8) terug voor het CAC. Deze ging naar Finrod, Calhoun kreeg het reserve CAC. 
Voor beste reu ging de strijd tussen de veteranen reu, Aogh Caoinlan, de reu uit de Kampioensklas, Stranwith Ebenezer en Finrod. Beste reu werd uiteindelijk Aogh, een nog extreem fitte negen jarige reu met een uitermate sound en soepel gangwerk. Werkelijk fantastisch!
Vermeldingswaardig is ook dat 10 van de gemelde reuen (3 van deze reuen zijn Europees Coursing Kampioen!) ook waren gemeld voor de coursing de volgende dag alwaar 12 Deerhoundreuen de strijd met elkaar aan gingen. Hierover straks meer.
Van de 7 veteranen teven waren er 6 die een coursing verleden hebben waaronder twee Europese Kampioenen! De beste veteranen teef was Aiobgraine Caoinlan, een zus van de veteranen reu! Ook weer met een prachtig gangwerk en uitermate fit. Zij werd later ook Veteranen BOB. Coney werd derde in deze klas en Caintha mocht de ring verlaten, wel met een U. 
Ook Oma amy had ik gemeld, in de Buiten Concurentie Klas. Josef werd er helemaal emotioneel van om deze oude dame te mogen zien. Hij schreef een prachtig keurverslag waar je de tranen van in de ogen krijgt. Een waardige afsluiting van Amy’s showcarriëre!
Voor het CAC kwamen Chelsea von der Sillerquelle uit de Tussenklas (3), Carrie Randis Irater vanuit de Openklas (13-3 absent)en Cheytah O’Cockaigne vanuit de Gebuikshondenklas (6) tegen elkaar uit en dit won Cheytah! Hierna werd gestreden voor Beste Teef. Hiervoor kwamen Aiobgraine (veteraan), Fritzens Xena (Kampioensklas) en Cheytah terug en wederom, net als vorig jaar, werd Cheytah Beste Teef.
Posted in 2012, Buitenland, Deerhound algemeen, Lure Coursing, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Edle Emmy vom Welzerberg | Comments Closed
Cscarf O’Cockaigne is Engels Kampioen!!!
Cscarf is Engels Kampioen!!
Door alle drukte en het reeds vele onderweg zijn, zou ik bijna vergeten om te melden dat onze Cscarf O’Cockaigne eindelijk Engels Kampioen is geworden.
Kreeg hij op de tentoonstelling van de Scottish Breeds Canine Club op 31 maart nog een reserve CC van David Murray (deze gaf Cscarf vorig jaar de klas (Limit) op Crufts), tijdens het weekend van 27/29 april kreeg Cscarf zijn derde CC van Stella Blackmore tijdens W.E.L.K.S.
Na Wild West v.d. Oelmühle is Cscarf O’Cockaigne de tweede Continentale en eerste Nederlandse Deerhound die Engels Kampioen is geworden.
Wij, en natuurlijk ook zijn eigenaresse Betina Adams, zijn uitermate trots op hem!
Calhoun O’Cockaigne in Engels Stud Book!
Afgelopen week kreeg ik een certificaat toegestuurd van The Kennel Club in Engeland met een begeleidend schrijven dat ze Calhoun hebben opgenomen in hun Studbook! Dit naar aanleiding van zijn behaalde resultaat op Crufts. Ik denk dat het de eerste Nederlandse Deerhound in Nederlands eigendom is die dit bereikt. Calhoun’s broer, Cscarf, staat er natuurlijk ook in maar die is in Engels bezit.
Ik wordt steeds trotser op mijn ventje.
Nu maar hopen dat er een goede fokker het interessant vindt om hem te gebruiken, ik zou het erg leuk vinden om een pupje van hem te hebben.
Cheytah O’Cockaigne wint Best Of Breed te Hoope.
Cheytah O’Cockaigne wint Best Of Breed te Hoope.
Traditie getrouw, sinds 1998, gaan we met de Paasdagen naar Hoope (Duitsland). De combinatie van show en coursing vinden wij nou eenmaal het toppunt van bezig zijn met de hounds. Het is altijd erg gezellig daar en het weer kan verschillen van sneeuwstormen en -20 tot in je T-shirtje in het zonnetje zitten. Helaas hadden wij besloten vanwege het slechte coursinggedrag van onze Calhoun om dit jaar niet naar Hoope af te reizen. Natuurlijk had ik daar al gauw spijt van. Ook Sonja had Cheytah en Silva afgemeld voor de coursing maar zou wel naar de show gaan. Deze vond plaats op Goede Vrijdag, 6 april. Er waren 25 Deerhounds, 6 reuen en 19 teven, aangemeld voor de Duitse keurmeester Gunther von Lehn. Gelukkig keurde deze keurmeester wat strenger dan doorgaands en 
kregen 11 hounds een Uitmuntend, de rest Zeer Goed wat eigenlijk voor een aantal nog veel te hoog is. Hierover binnenkort meer.
Cheytah was in de Gebruikshondenklas gemeld en won deze. Even later werd ze Beste teef en hierna Beste van het ras. In de eindkeuring werd ze geselecteerd tot bij de laatste vijf. Sonja was in ieder geval niet voor niets naar Hoope afgereisd!