Lachen met, om en vanwege Deerhounds
Even updaten.
9 januari 2024 | 
Author Na mijn laatste update in augustus crashte mijn laptop en na weken weg te zijn geweest kreeg ik hem terug, maar toen deed hij het nog niet! Ook bleek dat er bijna niets op de back-up stond die gemaakt was!! Alles weg! Weer weggebracht en na een maand kregen we te horen dat hij helaas niet meer te repareren was. Al met al duurde het een aantal maanden voordat ik een nieuwe kreeg en toen bleek dat ik niet meer kon inloggen op mijn website!!
Deze week is het eindelijk gelukt en nu kon ik verder waar ik gebleven was. Maar door alle updates van mijn website heb ik de grootste problemen met het vullen van een pagina en duurt het eeuwen voordat het naar mijn zin is. En het is nog steeds niet naar mijn zin, maar ja, ik moet wel!
Laten we gewoon beginnen bij het begin van vorig jaar.
De eerste coursing van het jaar 2023 was op 18 maart op het RONOstrand in Een. Omdat Cranston zwaar geblesseerd was en Cytaugh nog helemaal niet in conditie was, liet ik alleen Crumbaugh en Charlaigne lopen. Was eigenlijk wel zo relaxed want je hebt je handen al vol aan dit stel!
Charlaigne met haar snelle oortjes.
Het weekend daarop, 25 maart, hadden we onze CC2000 coursingdag. De weersvoorspelling was fantastisch maar helaas bleken ze op de dag zelf niet helemaal te kloppen. De regen kwam regelmatig met bakken uit de lucht en in zulke hoeveelheden dat alles één groot moeras werd. Aan het eind van de dag, toen alles was opgeruimd, moest de auto, die beladen was met alle coursing-apparatuur, door een tractor uit de modder worden getrokken. Hij was tot aan zijn assen in de blubber gezakt! Maar de mensen die zich hadden aangemeld waren bijna allemaal aanwezig en hadden ondanks het weer een leuke dag. Hopelijk durven ze de volgende keer weer te komen!
Op 13 april vertrok ik naar Cumbernauld in Schotland om daar te genieten van de Deerhound Breed Show. Dit is altijd een heerlijk weekend met leuke mensen en heel veel Deerhounds, echt genieten!
Vorig jaar, half oktober, begon Brandir met hydrotherapie. We rijden wekelijks naar Rucphen waar Corinne Somers haar praktijk heeft. Aangezien er een duidelijke verbetering in stabiliteit was, en als we een week oversloegen een vermindering, doen we dit zoveel mogelijk elke week. Hij weet nu precies wat de volgorde van behandelingen is; Eerst masseren en eventueel wat manipulatie en dan het bad in om vervolgens 4 x 5 minuten te “zwemmen”. Maar… je kunt veel vragen van een oude Deerhound zolang er maar iets tegenover staat, dit alles kan niet zonder stukjes kaas!
Op 10 mei vertrokken we naar Zweden waar ik de dertiende in Hässleholm moest keuren. Daarna gingen we terug naar Denemarken waar op de 19e de windhondenshow in Vejen was en op de 21e de Euro Dog Show in Herning. Charlaigne showde goed, werd 2e en 3e beste teef maar kwam niet verder.
Ondertussen vierde Brandir op 17 mei zijn 11e verjaardag op camping Flyvesandet in Denemarken. We hadden gehoopt dat we weer op het wad zouden kunnen lopen, maar door de storm die precies op de dagen dat wij er waren woedde, stond het water te hoog. Erg jammer.
Ik heb wel wat foto’s en een video van Brandir gemaakt, maar helaas werd mijn telefoon gestolen in een chique restaurant en ben ik alles kwijt.
Eind juni ging het terug naar Zweden, ditmaal voor het Wereldkampioenschap Coursing in Kristianstad. Op donderdag 29 juni was het de beurt aan de CSS klasse, hiervoor waren Kirjojax Harris, Cranston en Crumbaugh ingeschreven. Crumbaugh kwam als winnaar uit de bus. Hij mag zich nu CSS World Winner noemen.
Op zondag mocht Charlaigne meedoen. Ze was niet in topvorm na haar loopsheid en verspilde vooraf te veel energie, dus maakte ze er een puinhoop van en eindigde ze op de 14e plaats van de 22.
Vanuit Kristianstad vertrokken we via Göteborg met de veerboot naar Frederikshaven in Denemarken waar we een veld moesten verzorgen voor de International Coursing in Nørresundby het weekend na het WK. Op zaterdag 8 juli werd de windhondenshow gehouden waar Charlaigne Deens Kampioen werd en later op de dag BIS. Keurmeester was Agneta Doverholt.
Op zondag de coursing waarvoor alleen Cytaugh, Cranston, Crumbaugh en Charlaigne waren ingeschreven. Na de eerste omloop lag Charlaigne op de eerste plaats, maar opnieuw verprutste ze de tweede omloop en eindigde ze als derde! Ik had Cytaugh na de eerste omloop teruggetrokken vanwege de hitte.
Op 18 augustus vertrokken we naar Arnhem waar dat weekend de Deerhound Clubmatch en de Sighthound Show zouden worden gehouden. Op zaterdag was de clubshow met 23 Deerhounds aangemeld voor keurmeester Carina Ekwall uit Zweden. Charlaigne werd weer BOB en ook op zondag met slechts 8 aanwezige Deerhounds werd ze BOB onder keurmeester Kay Sneath uit Australië. Cytaugh werd beide dagen Beste Gebruikshond en op zondag kreeg ze ook nog eens het Reserve CAC!
Vanuit Arnhem gingen we naar Göhlsdorf, Oost-Duitsland, waar op zaterdag een Nationale Leistungcoursing werd gehouden (verzorgd door CC2000) en op zondag de Jahresausstellung van de Deerhounds.
Er waren 2 reuen en 12 teefjes ingeschreven voor de coursing. Voor de tweede ronde waren er nog 11 over en Charlaigne stond op een gedeelde 2e plaats en Crumbaugh op de gedeelde 3e plaats. Maar Crumbaugh maakte er een puinhoop van en eindigde op de 6e plaats en Charlaigne werd 3e.
Voor de Jahresaustellung waren 25 Deerhounds ingeschreven. De keurmeester was Pascal Thiery uit Frankrijk. Cytaugh behaalde het reserve CAC vanuit de Gebruikshondenklas en Charlaigne werd BOB en later op de dag BIS!
Maar net als haar moeder in 2018, won ze ook de ‘Quodlibet Drambui Trophy’ voor de combinatie van schoonheid en prestatie!
Begin vorig jaar was er een oproep van een Amerikaanse schrijvster voor een foto van een oude Deerhound. Nou, daar heb ik er genoeg van!! Na het bewerken van een kerstfoto met o.a. Amy, stuurde ik het naar de auteur, Sky Blaine, ze was erg enthousiast!
Begin september vloog Simon voor zijn werk naar Amerika en kwam terug met de drie boeken! Amy’s oude snoetje staat op de cover van het derde en laatste boek van de serie.
Het is een fantastisch verhaal en je raakt niet uitgelezen, een echte aanrader!
Eind september vertrokken we naar Bretagne waar Henriëtte een gezellige, kleine gite heeft. We konden de caravan precies op het terrein bij haar parkeren en de honden hadden voldoende ruimte om te rennen en te spelen op het grote veld. Het is een prachtig gebied en er zijn veel leuke plekken om te wandelen en gezellige dorpjes om te bezoeken. Mont Saint Michel ligt ook om de hoek en is natuurlijk erg leuk om naar toe te gaan.
Kijk maar eens op haar website: www.lepetitcoincosy.com
Na wat klusjes te hebben gedaan bij Henriëtte vertrokken we na een paar dagen naar Gesves in België voor de coursing waar Simon moest jureren en de honden konden coursen.
Op 14 oktober organiseerde de Duitse Deerhound Club haar Open Club Show in Wickrath. De keurmeester was Natalie Heathcote en er waren er 38 !! Deerhounds voor haar aangemeld. Charlaigne werd weer BOB.
Het volgende weekend waren we weer terug op RONOstrand. Het was Cytaugh’s laatste officiële coursing. Aangezien Cranston zich al lange tijd niet lekker voelt en dus geen coursing mag doen, werden alleen Charlaigne, Cytaugh en Crumbaugh ingeschreven. En wat te verwachten was, gebeurde, Cytaugh moest alleen lopen in de tweede omloop, vond dat echt niet leuk dus liep niet. Ze eindigde haar coursingcarrière met een ‘afwijzing voor de dag’!!
Charlaigne won en kreeg het CACNL waarmee ze nu ‘Nederlands Kampioen voor Schoonheid en Prestatie’ is. Ze is de derde O’Cockaigne Deerhound (en zij zijn de enige drie) die deze prachtige titel draagt.
Op vrijdag 24 en zondag 26 november vonden in Leeuwarden de Fryslân Cup en de Winner plaats. We hadden een lang weekend een huis gehuurd in Appelscha zodat ik niet twee keer zo ver op en neer hoefde te rijden. Vrijdag hadden we Rob Douma als keurmeester en hij had 5 Deerhounds om te keuren. Charlaigne werd BOB en werd geselecteerd in de groep, maar kwam niet verder.
Zondag hadden we de keurmeester Jose Miguel Doval Sanchez uit Spanje en hij had 7 Deerhounds om te keuren. Hij deed ook de eindkeuring.
Charlaigne was weer BOB en in de erering werd ze uiteindelijk 2e!
En dan het laatste evenement van het jaar; de kerstshow in Gorinchem. André van den Broek keurde de 4 ingeschreven Deerhounds en maakte Charlaigne BOB en in de erering plaatste hij haar tweede!!
Ik was zo trots op mijn kleine meid! Het harde werken aan haar vertrouwen in de showring heeft zijn vruchten afgeworpen. Ze gaat nu graag naar de show en dat maakt het zo leuk.
Voor volgend jaar staan er al een paar spannende, grote dingen op het programma zoals Crufts, de Breed Show in Engeland en het Wereldkampioenschap Coursing in Polen en een heleboel leuke kleinere evenementen. We zullen ons niet vervelen!
Posted in 2024, Lachen met, om en vanwege Deerhounds | 
Tags: Charlaigne O'Cockaigne, Cockaigne Cytaugh van de Meirse Weiden, Cranston Argyll O'Cockaigne, Crumbaugh O'Cockaigne, Nimloth Brandir | 
Comments Closed
Flamingo Calhoun
De donderdag voor de Jahresausstellung van 2013, waren we bij Sonja in Hermannsburg. De twee jonge buurmeisjes van Sonja waren gefascineerd door zoveel van die grote grijze hounds bij elkaar en kwamen even een kijkje nemen.
Toen de jongste Calhoun zag zei ze tegen haar zusje; “Kijk, die kan zijn poot hoog intrekken!”
Brandir past nog steeds op schoot.
Brandir is nu zeven en een halve maand jong en verbaast zich er steeds over dat alles zo krimpt. Eerst kon hij onder de tafer door lopen nu legt hij zijn kop op tafel. Hij geniet er duidelijk van dat hij alles beter kan observeren en ik wacht op het moment dat hij het één en ander van de tafel of het aanrecht plukt. Tot nu toe is hij erg braaf, pakt alleen oude kranten uit de emmer met aanmaak spullen voor 
de kachel en heeft verder alleen zijn of Calhoun’s speelgoed gesloopt. Want daar is hij goed in; oogjes uitpeuteren en piepers onklaar maken. Bij Sonja heeft Bernice het houten meubilair ontdekt en is dit een beetje aan het bij werken. Hopelijk gaat Brandir dit niet doen.
Wat Brandir nog steeds erg graag doet is op schoot liggen. Een paar maanden geleden was dit voor lange tijd, dat werd steeds korter en nu is het gelukkig voor Simon nog maar een paar minuten want Brandir weegt inmiddels 33 kilo! Maar het moet nog wel iedere avond even. Het is te hopen voor Simon dat Brandir op een gegeven moment inziet dat hij er toch te groot voor wordt!
Posted in 2013, Lachen met, om en vanwege Deerhounds, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Nimloth Brandir | No Comments »
Lachen met Coney!
Een poosje terug liep ik met de hounds een rondje bos. Achter bij het maisveld aangekomen moesten de meiden, Caintha en Coney, even dakken door het 30 centimeter hoge mais. Ik vond dit niet zo’n goed plan en probeerde ze op het pad te krijgen. Goh, wat kunnen Deerhounds toch ongelooflijk slecht luisteren, eigenlijk helemaal niet, als ze plezier hebben. Onze achterbuurman was op zijn stukje grond aan het werk en kwam kijken wat er aan de hand was. Natuurlijk kwamen we tot een praatje en de meiden kwamen tot rust en stonden vast iets erg smerigs boven water (maisveld) te wroeten. Hun neuzen verdwenen steeds dieper in de bagger en hun poten werden steeds zwarter. Op een gegeven moment kwam Coney over het greppeltje en wilde de buurman wel begroeten, dit kon ik gelukkig voorkomen! Maar daar kwam een andere bosbewoner aan met Mo, een Dwerg Schnauzer. Na Mo te hebben begroet was natúúrlijk de eigenaar in zijn witte korte broek aan de beurt, dat kon ik niet voorkomen. Met een zeer enthousiaste zwaai van haar met bagger doordrenkte snoet, porde Coney haar neus in zijn kruis. “Niet doen, ik heb net een schone broek aan!” Met een zo strak mogelijk gezicht mompelde ik mijn excusses en zei dat ik de stomerij kosten wel zou betalen. In gedachten zag ik hem al ’s middags met zijn vrouw (ook zo’n modepoppetje) door het centrum van Breda lopen terwijl hij vergeten zou zijn om een schone broek aan te trekken.
Posted in 2012, Lachen met, om en vanwege Deerhounds | Tags: Caintha O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne | No Comments »
Bekvechten.
Prudence zit links en Lennon rechts.
Aanvankelijk hadden ze allebei een tennisbal, … toen moesten ze allebei die ene hebben maar vervolgens liep het uit op een potje bekvechten.
Betrapt!!
“Oeps”
Een zeer jonge Naughty Prudence denkt lekker te kunnen gaan liggen op haar schapenvachtje.
“Maar wat is daar toch”?
“Oh, daar komt ’t”.
“Ach, het is Gizmo maar”.
Blubber douche
“Rondom het Pinksterweekend verblijven we sinds een paar jaar in Tüttleben (Duitsland). In 2010 hadden we hier de Deerhound Jahresausstellung.
Na een zeer natte periode waardoor de ganse omgeving een grote blubberboel was, brak de zon heftig door. Oma Amy, zoals ze inmiddels genoemd wordt, is dik tien jaar oud maar doet het nog prima. De dag voor de show gaat Simon met het spul aan de wandel maar al gauw gaat de telefoon; of ik Oma Amy wil komen ophalen.
Die was in een blubbersloot gesprongen om af te koelen, kon er maar met veel moeite uit komen en was wel klaar met wandelen.
Toen ik ze zag moest ik vreselijk lachen (en velen met mij) maar dat verging al snel toen ik ze probeerde in een grote plas schoon te spoelen, de stinkende, zwarte, vette drab was niet uit haar vacht te krijgen! Gelukkig mocht ik ze in de damesdouche met warm water en shampoo wassen zodat ze de volgende dag wel zeer vreemd ruikend maar toonbaar aan de show kon deelnemen.”
(Dit was voor het eerst in haar leven dat ze onder de douche stond!)
Gehaktballetjes speciaal
“Begin maart 2010 ging ik met Sonja, Cheytah en Calhoun naar Crufts, Engeland. We zouden bij een goede vriendin overnachten in een stacaravan, ruim genoeg voor ons vieren. Zoals gewoonlijk zou ik het hondeneten verzorgen en Sonja het menseneten. Dus diepvriezertje, koelbox en tassen vol werden meegesleept. Daar het nogal koud was, was het vlees voor de hounds rond hun etenstijd nog niet helemaal ontdooid. Ik gooide het zakje pens in een pannetje met heet water en ging verder met alle ingrediënten bij elkaar te gooien in een grote bak. Binnen een kwartiertje was de pens ontdooid en kiepte ik het met het meeste vocht bij de rest in de bak. Er bleef nog wat pensvocht over in het pannetje, dat kon er eventueel later nog bij. Inmiddels was Sonja aan ons avondeten begonnen. Broccoli met gebakken aardappeltjes en gehaktballetjes in jus. Voor de broccoli en aardappeltjes had ze de juiste pannetjes gevonden maar voor de gehaktballetjes met de jus nog niet. Voordat ik kon reageren keerde Sonja het bakje met balletjes boven het pannetje met pensvocht om. Ze had gemeend dat die leeg en schoon was.
Het heeft minstens een half uur langer geduurd voordat het eten klaar was, we konden niet meer stoppen met lachen! Het was de moeilijkste maaltijd tot nu toe, kijken naar elkaar kon niet en ik moest er maar constant aan denken dat ze in andere landen ook pens eten anders zou ik geen hap door m’n keel hebben gekregen. En onze vriendin, die had nog nooit zulke lekkere gehaktballetjes gegeten!”
Daar zakt mijn broek van af
“Jaren geleden liep ik met vijf Deerhounds aan de lijn te wandelen op een klein landweggetje. Opeens dook er ongeveer 5 meter voor ons een konijn uit de bosjes en in plaats van dat hij er met gezwinde spoed vandoor ging, hobbelde het zeer onbeholpen voor ons uit. Dit was dus een Myxomatose-konijn. De hounds werden helemaal gek! Ik probeerde ze zo lang mogelijk vast te houden zodat het konijn weg zou duiken maar de hounds begonnen gewoon sneller te lopen en ik had maar te volgen. Ik dacht nog: “ik houd ze vast, niet loslaten, ze stoppen wel”. Helaas deden ze dat niet en op een gegeven moment viel ik voorover terwijl die …hounds gewoon doorliepen. En ik met m’n domme kop maar vasthouden. Nu had ik een zeer comfortabele broek aan, zo één met een elastieken taille. U voelt het al, op een gegeven moment voelde ik die broek langzaam van m’n kont afglijden! Gauw de hounds losgelaten, om me heen gekeken of er niet toevallig iemand stond te kijken, opgestaan en broek weer opgehesen. Het konijn heeft het niet overleefd maar nog altijd moet ik grinniken als ik er aan denk.”
Een vaag geheel
Dit is absoluut geen bewerkte foto. Zo zie je maar dat af en toe zelfs Deerhounds te snel zijn om te fotograferen.
Een buitenlandse oma.
Op een ochtend loopt Simon, mijn echtgenoot, met de hounds een rondje door ons bosgebiedje. Omdat er bij ons in het bos nogal wat katten zitten en de kans op een ontmoeting met een haas niet ondenkbeeldig is, lopen de zes hounds aan de lijn maar vanwege haar leeftijd mag “Oma” Amy los. Op een gegeven moment komt er een sportwagentje Simon op het bospad tegemoet gereden. Toen de sportauto vlak bij was ging Simon met het zestal aan de kant en deed uiteindelijk “Oma” Amy, die een eindje achter Simon liep, hetzelfde.
Na een paar minuten kwam het sportautootje weer terug maar nu dus van achteren. “Oma” Amy, die vreselijk Oost Indisch doof kan zijn, bleef als een koningin midden op het pad lopen. Eerst nog in een drafje maar als de sportauto vlak bij is gaat ze over in een waardig schrijden. De sportauto kon niets anders doen dan er achteraan blijven tuffen totdat “Oma” Amy bij de rest van de groep is en Simon haar aan de kant kan dirigeren. De sportauto stopt. Er wordt een raampje naar beneden gedraaid en een grote, amper in het autootje passende neger, wordt zichtbaar. “Zeker een Surinaamse hond, meneer, er zit geen gang in”!!!
Een charmerende Oma Amy.
Sinds een half jaartje zijn er nieuwe bewoners bij ons in het bos komen wonen. Na wat binnenhuis werkzaamheden werd het hek gerestaureerd en een nieuwe toegangspoort geplaatst. U raadt het al, er kwam ook een nieuwe hond. Het bleek een wat oudere Mechelse Herder te zijn, Falko is zijn naam. Zijn functie als waakhond pakte hij in de meeste situaties zeer serieus op maar als wij langs liepen stond hij roerloos en doodstil te kijken. Dat doet hij nog steeds maar sinds een aantal weken begint zijn staart zachtjes heen en weer te zwaaien als “Oma” Amy in zicht komt. Zij loopt altijd op haar dooie gemakje een eindje achter mij aan en voorheen deed ze net als de andere hounds, of ze hem niet zag. Maar onlangs kreeg ze belangstelling voor de oudere heer en liep heel 
voorzichtig naar het hek. Met een dikke 10 centimeter tussen hun neuzen, begroetten ze elkaar maar die afstand werd iedere dag kleiner en de staarten gingen iedere dag wat heftiger heen en weer. Nu is het zo ver dat Falko reikhalzend het pad af kijkt als ik voorbij ben met de aangelijnde meute en “Oma” Amy af en toe met gekke bokkesprongen naar Falko toe “holt”, hem liefdevol begroet en vervolgens staat uit te dagen voor een spelletje. Gelukkig staat er een hek tussen want “Oma” Amy is niet meer zo stabiel op haar oude pootjes maar tussen haar oren is ze nog zo fit als een hoentje.
Het is en charmant gezicht, die twee grijze snoetjes met ingetogen blijdschap.
Een woeste oma
Normaal gesproken als we de bossen in gaan met onze hounds, lopen ze los. Om verschillende redenen hadden we het zestal aan de lijn en liep alleen “Oma” Amy, van 10 jaar en 4 maanden, los. Ze liep in haar eigen tempo een beetje te snuffelen en te scharrelen en af en toe kwam ze “fullspeed” voorbij. Op een gegeven moment kwam er in de verte een jogger ons tegemoet. We zagen hem al inhouden dus gingen wij netjes aan de kant met het zestal zodat hij makkelijk kon passeren. “Oma” Amy stond 10 meter achter ons aan de kant van het pad te snuffelen. Op een afstand van 30 meter hield de jogger stil en al wijzend naar “Oma” Amy zei hij stamelend: “en die dan”. U begrijpt dat wij op onze tong moesten bijten om niet in lachen uit te barsten.
Maar… zoals u op bijgaande foto kan zien, kan “Oma” Amy nog heel woest uit de hoek komen. Misschien was zijn angst toch gegrond!
Oudejaarsavond 2007
Oudejaarsavond 2007, om goed te kunnen slapen eerst een biertje.
Helaas krijg je daar de hik van en …..
heb je vervolgens niet zo goed door waar je in slaap valt en …..
wat er daarna met je gebeurt!
