2014
Brandir Nederlands Kampioen!
3 november 2014 | 
Author 
Tijdens de Internationale Hondententoonstelling van KC Dordrecht in “De Broodfabriek” te Rijswijk werden, op zaterdag 1 november, de Deerhounds gekeurd door Mevr. Lisbet Utke Ramsing uit Denemarken. Er waren maar drie Deerhounds gemeld; Brandir in de openklas, Isa Christie Sense of Beauty van Jasper en Ineke de Vos in de jeugdklas teven en Pitlochry’s July in de kampioenklas teven. Brandir kreeg het CAC en CACIB en werd hiermee Nederlands Kampioen. Voor BOB moest hij tegen Isa en ook dit won hij. Aan het eind van de dag moest hij dus de erering in en tegen alle verwachtingen in werd hij als tweede geplaatst!! Dit is de tweede keer dit jaar dat hij BIG2 wordt terwijl hij maar vier shows in Nederland heeft gelopen.
Internationale Herfstcoursing te RONO-strand.
De Chart Polski van Ciska en Ruud.
De ‘Herfstcoursing’ van WvCNL vond dit jaar plaats tijdens het weekend van 18 en 19 oktober. Daar Simon beide dagen was ingedeeld om te jureren zijn we donderdag vertrokken zodat we op vrijdag nog een relaxed dagje hadden. Sonja was ook gekomen met haar nieuwe camper zodat Brandir en Bernice weer een fijn weekend met elkaar konden doorbrengen. Op vrijdag konden beide deelnemen aan de training. We zouden Bernice eerst laten lopen en als ze niet zou starten, zouden we Calhoun en Brandir mee sturen. Maar na enige twijfel zette Bernice het op een lopen en liep de sterren van de hemel! Zou ze het toch weer leuk gaan vinden? Na Bernice dus Brandir met Calhoun. Brandir was zoals gewoonlijk niet te houden maar … hij ging ook super fanatiek van start! In één keer, zonder naar Calhoun te kijken, ging hij achter het haas aan. Wat waren wij blij! Zou ook hij het weer leuk gaan vinden? Dat zou toch wel fantastisch zijn.
In totaal waren er 246 hounds aangenomen voor de coursing en mede vanwege dit grote aantal was er besloten om gelijktijdig op twee parcoursen te lopen. We hadden verwacht dat het tweede parcours aan de overkant van het water zou worden uitgezet maar de vereniging die hiervoor was uitgenodigd om dit te verzorgen, vond het daar niet veilig genoeg. De bewuste vereniging was WCW uit Hoope (Duitsland). Ik persoonlijk, en ettelijke met mij, vonden dit een foute keus gezien de enorme commotie die F.S. heeft veroorzaakt in Duitsland o.a. door fraude te plegen met coursinguitslagen. Ook de manier waarop hij weer is toegelaten om funkties uit te oefenen in de sport, is uiterst dubieus. Vele oudleden van de DWZRV hebben hierom reeds hun lidmaatschap op gezegd wat voor de vereniging een groot verlies is. Het is in en in triest dat één persoon de DWZRV zoveel schade heeft kunnen berokkenen.
Drie Galgo’s
Het mooie van de mop was dat het parcours dat deze vereniging had uitgezet op het rechter gedeelte van het strand, echt gevaarlijk was. Het haas werd tussen een vaststaand houten/metalen zitje en een dikke boom door getrokken. Als er twee hounds hier gelijktijdig tussendoor zouden lopen en elkaar per ongeluk zouden aanstoten, zou één van beide zich aanzienlijk kunnen blesseren. Dit parcours moest dus zaterdagochtend eerst aangepast worden.
Op zaterdag liepen de Afghanen, Azawakh’s, Barsoi’s, de Chart Polski, Deerhounds, Galgo’s, Ierse Wolfshonden, Italiaantjes, Magyar Agar’s, Pharao’s, Podenco’s, Podengo’s en Sloughi’s. Op zondag de Whippet’s en Saluki’s. Het zal wel aan mij liggen maar ik begrijp echt niets meer van het jureren. Vroeger was het de bedoeling dat de hounds op zo’n manier beoordeeld zouden worden als ware het een echte jacht. Dus als ze het haas zouden kunnen vangen kregen ze een goede beoordeling en maakte ze een fout waardoor de kans verkeken was, kregen ze een slechte beoordeling. Nou, tegenwoordig mag je als hound het veld uitlopen zonder nog naar het haas te kijken en wat hier op RONO een paar keer gebeurde; je belandt als hound in het water en komt er pas uit als het haas al zo ver weg is dat je het nooit meer kan pakken. Zelfs dan kan je nog winnen! Dat gebeurde dus o.a. bij de winnares van de “Deerhounds”. Ik gun het haar van harte maar volgens mij is het niet helemaal volgens de regels.
Fiddle
Beide dagen was de prijsuitreiking zeer chaotisch. Dit kwam niet door de organisatie maar door de desinteresse en het ongedisciplineerde gedrag van de deelnemers. Iedereen bleef maar door elkaar heen praten en op zaterdag moest F.S. zo nodig luidkeels laten weten dat een Duitse hound naar zijn idee te weinig punten had gekregen, ondanks dat deze Galgo gewonnen had!
Het is jammer, de gezelligheid van vroeger is ver te zoeken, misschien wordt het gewoon te groot. Gelukkig waren er wel een aantal mooie courses te bewonderen en was het prima weer.
Posted in 2014, Lure Coursing | 
Tags: Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | 
Comments Closed
Caintha VETERANEN BIS 2 tijdens JVD van RASGROEP 10.
Op zondag 21 september hield Stichting Rasgroep Windhonden voor het eerst een Jongehonden-Veteranendag voor het jonge en oude grut van rasgroep 10 en de half-windhonden van rasgroep 5 bij Manege de Fruithof te Heteren. Het was een zeer geslaagde dag met 126 hounds en overwegend zonnig weer. Heel af en toe vielen er een paar spetters naar beneden maar dat mocht de pret niet drukken. Er waren twee grote ringen uitgezet, wat achteraf een verkeerde keus was. Voor volgend jaar zijn er in ieder geval meer gepland daar zeker de jonge hounds veel aandacht vragen en ook is het natuurlijk zo, dat de aspirant keurmeesters de rassen die ze te keuren kregen nog niet zo vaak in hun handen hebben gehad en dat kost natuurlijk ook meer tijd. Zowel de Ierdie als de Whippet Club vierde een verjaardag en deelde hierom kadootjes uit. Een lekker pot appelmoes van de Ierdie en regelmatig kwam er een doos met kleine Tompoucen langs van de Whippet Club. Leuke gestes. Voor de Deerhounds hadden we Wilma Marijnissen als keurmeester en zij kreeg aan het einde van de dag de 15 gemelde Deerhounds te keuren. De aller oudste hound en Deerhound was als allerlaatste aan de beurt, ik denk dat het intussen half 6 was. Dit was mijn Caintha O’Cockaigne met haar 11 jaar, 5 maanden en 26 dagen. Ze had natuurlijk sowieso al geen zin om te showen, het is nou eenmaal niet haar ding, maar om nou zo laat nog eens de ring in te moeten was wel heel erg. Maar wonder boven wonder liep ze voor haar doen zeer netjes mee en bleef ook keurig staan. Voor beste Deerhound-veteraan moest ze strijden tegen de 7 jaar, 4 maanden en 23 dagen oude Hartvalley Walk This Way, oftewel Duncan, van Jan Scheer en Joke Groeneveld. Het zakje met kleine stukjes kaas deed wonderen en Caintha liep de sterren van de hemel (voor haar doen). Wilma was onder de indruk van deze oude dame en maakte haar Beste Veteraan bij de Deerhounds. Ik was best wel trots op mijn “oude taart”!
Hierna kwamen eerst alle Beste Jongehonden in de erering en als tweede werd Lawtons Christopher Colombus van Jasper en Ineke de Vos geplaatst. Vervolgens de Beste Veteranen, 8 stuks, waaronder ook senioren van net ouder dan 7 jaar. Tot mijn grote vreugde werd Caintha hier als tweede geplaatst!
Gelukkig had Caintha geen last van ‘reverse sneezing’ tijdens het showen. Dit had ze voorheen regelmatig ten gevolge van een tumor in het linker gedeelte van haar neus maar de laatste tijd gaat het een stuk beter met haar, je hoort ze ook niet meer snurken. Deze tumor zit hoog in haar neus vlak onder haar oog en laten we niet meer verwijderen. Hij veroorzaakt verder geen last of pijn en schijnt heel langzaam te groeien. Ze krijgt weerstand verhogende middelen en zo lang ze niet benauwd wordt en er geen last van heeft hopen we dat ze net zo oud mag worden als haar moeder. We wachten het maar af. Tot nu toe gaat het goed, loopt ze nog bijna dagelijks een lange wandeling en speelt ze zelfs af en toe nog met Brandir.
Enfin, wie weet is Caintha er volgend jaar weer bij als de Rasgroep weer een Jongehonden-Veteranendag organiseert. Laten we het hopen!
Wat zijn die Finnen snel!!!
De uitnodiging voor het Europees Coursing Kampioenschap in Finland op 6 en 7 juni 2015 is reeds online.
Via http://suomenvinttikoiraliitto.fi/eccoursing2015/en/ komt u op de site en kunt u alle gegevens vinden.
En de volgende 3305 kilometer.
Maandagochtend 30 juni weer alles ingepakt en vroeg gaan rijden richting Trautskirchen. Een behoorlijke afstand van 580 kilometer waarvan het eerste gedeelte door de Dolomieten met te smalle en te steile wegen. Eenmaal heelhuids aangekomen in Trautskirchen smaakte het biertje heerlijk en werd er weer goed voor ons gezorgd door de gastheer van onze overnachtingsplek. De volgende ochtend weer vroeg uit de veren en richting huis, zo’n 590 kilometer. Oorspronkelijk zouden we gelijk doorrijden naar Aalborg in Denemarken maar omdat Marijn van Iersel had gevraagd of onze Brandir zijn Bibelot van de Meirse Weiden (een dochter van een broer van Calhoun) mocht dekken en deze meid het prima had gepland (maar niet heus), moesten we eerst naar huis! Dinsdagavond rond zes uur waren we thuis. Gauw wat troep uit de caravan, het keramiek uit de auto en een wasje draaien. Na een geslaagde dekking zijn we donderdagmiddag vertrokken richting Hermannsburg (490 km.) alwaar we ’s avonds rond half acht aankwamen. Gauw de hounds uitlaten, eten, een wijntje drinken en naar bed. De volgende dag ging de reis verder naar Aalborg, weer zo’n 55o kilometer. Sonja en de hounds gingen met ons mee. Simon en ik waren door de Deense Windhonden Club uitgenodigd om te komen keuren, ik de show op zaterdag en Simon de coursing op zondag. In de loop van de vrijdagmiddag kwamen we in Aalborg aan. De meeste mensen van het bestuur van de Deense Windhonden Club waren er al en heetten ons van harte welkom.
Zaterdag mocht ik dus de 3 Deerhounds, 2 Galgo’s, 1 Ierse Wolfshond, 4 Italiaantjes, 1 Magyar Agar (absent), 10 Saluki’s, 41 Whippets en 8 Afghanen keuren. Kim Vigso Nielsen, een Deense keurmeester, deed de 8 Barzoi’s, 5 Podengo Portugues Pequeno en de 6 Pharaohounds. Mijn collega begon om half tien met keuren en ik moest na hem in dezelfde ring. Hij deed er ontzettend lang over en legde ook aan ieder exposant uitgebreid uit wat hij had gedaan. Hij had gemiddeld dik 11 minuten per hound gebruikt! Pas tegen enen kon ik beginnen. Dit vond ik knap frustrerend daar ik graag de tijd geef aan jonge honden en puppy’s. In totaal had ik 5 absenten. Gelukkig had ik zeer ervaren ringpersoneel en stonden de exposanten al klaar in de ring terwijl ik de klas ervoor plaatsten. Het ging dus lekker snel. De kwaliteit van de Whippets viel me zwaar tegen, veel te groot en daardoor geen elegantie meer. Dit is toch echt een probleem in het ras. BIS maakte ik een Afghanen teefje, wat een plaatje! BIS 2 was de Deerhound teef, het is dat ze het liet afweten qua gangwerk, zo eind van de dag maar wat een mooie meid!
Gedurende de dag had Simon geholpen om een mooi parcours weg te leggen op het gigantische terrein. Wat een mooi gebied om een EKC te organiseren. Ruimte genoeg!
Bijna honderd hounds waren gemeld voor de coursing. Ook Brandir en Bernice. Bernice moest met de teef van Randi Kontni lopen, die de dag ervoor BIS 2 had gemaakt. Bernice liep een paar passen, keek om naar Brandir en stopte. De teef van Randi liep een kleine honderd meter en stopte er ook mee. Brandir moest alleen lopen, dus niet, die ging al helemaal niet van start! Wat een lekker stelletje! Ze moesten maar een voorbeeld nemen aan de Ierse Wolfshonden! Zowel de eigenaren als de starter konden amper op de been blijven, zo enthousiast waren ze! Ze liepen het hele parcours in een goed tempo en lieten zien dat ze het spelletje snapten.
Als draaier hadden de Denen iemand uit Zweden laten komen. Hij stond midden op het terrein op een stellage en draaide met afstandsbediening. Dit werkte perfect. Zijn zoon zat bij het draaitoestel en bediende af en toe de rem bij het uitrijden van de haas. Echt een heel mooi systeem!
We hebben dit weekend echt genoten en hopen dat we in de toekomst weer wat meer naar Denemarken kunnen afreizen voor een showtje en/of coursing. Maandagochtend vertrokken we weer … maar niet naar huis! Simon zou deze week nog wat werken in Denemarken en Sonja en ik namen vakantie op de vijf sterren camping “Flyvesandet” aan de noord kant van Fun, zo’n 270 kilometer van Aalborg af.
Deze camping ligt ide
aal voor hondenliefhebbers. Je kan er langs het strand lopen (als het niet te mooi weer is en er dus niet zo veel mensen zijn) en je kan ook een grote wandeling door het bos maken. Het strand is niet zo breed en er zijn stukken met stenen maar de hounds konden er toch goed uit de voeten en hadden plezier voor tien.
De vorige keren dat Simon en ik hier waren, viel op bepaalde tijden een groot gedeelte van de zee nagenoeg droog. Je kon er dan heerlijk wadlopen! Helaas stond de maan verkeerd en zakte het water tot zo’n 30 centimeter hoog, net te hoog om lekker door heen te lopen met de hounds. Echt jammer, anders kan je kilometers wadlopen! Daar Calhoun de dag ervoor genoeg had gerend en gespeeld en het voor Lavinia sowieso teveel zou zijn, hadden we alleen Brandir, Bernice, Silva en Caintha mee. We hebben zo een dikke honderd meter door de zee gewaad maar Caintha vond het op een gegeven moment wel mooi geweest en wilde weer naar de kust. Ze deed me denken aan haar moeder, Amy, die vond dat wadlopen toentertijd helemaal niets! Het was net alsof ze angst had dat het water in eens omhoog zou komen.
Ook hebben Sonja en ik nog stenen verzameld. De meest mooi getekende en gekleurde exemplaren kan je hier vinden! Later vernam Sonja dat het ten strengste verboden is om stenen mee te nemen de grens over. De volgende keer als we hier zijn zullen we ons er aan houden maar ze zijn prachtig, zo rond mijn planten in de tuin.
Sonja is vrijdag weer vertrokken richting Hermannsburg omdat haar man de dag erop weg wilde. Wij zijn nog even gebleven maar moesten helaas de dag erop weer richting huis, zo’n 825 kilometer. Eenmaal thuis aangekomen waren we goed gaar van al dat gereis. In totaal hebben we 4545 kilometer in 22 dagen afgelegd!
Europees Kampioenschap Coursing in Italië; What’s in a name.
Er zijn wel eens van die maanden dat we ons bed in het Oekelsbos nagenoeg niet zien. Na vanuit Tüttleben thuis te zijn gekomen, had ik net genoeg tijd om mijn keramiek af te maken en in te pakken, de hounds in de Defendog te zetten, de caravan schoon te maken en de was te doen, voordat we naar Italië zouden afreizen. Hierna moest alles weer worden in gepakt plus de partytent en het keramiek. De auto was bomvol! Ook in de caravan was het nodige weg gestouwd.
De reis begon op zaterdag richting Gelsenkirchen (ong. 200 km.) alwaar ik op zondag 22 juni de Azawakh’s, Magyar Agar’s, Afghanen en Saluki’s mocht keuren. Het was stralend weer en ik had een aantal zeer mooie hounds te beoordelen. Vooral een zeer rastypisch Magyar Agar jeugdteefje en een voorbeeldig showend Afghanen pupje, waarvan ik alle voetjes zonder tegenstribbelen kon betasten, maakten veel indruk op mij.
Trautskirchen
De renbaan van Inzing.
Maandagochtend vroeg uit de veren en richting Trautskirchen (ong. 450 km.), alwaar we de eerste tussenstop hielden op weg naar Italië waar in het weekend van 27, 28 en 29 juni het Europees Kampioenschap Coursing zou worden gehouden. Ingrid en Sietse, Gert-Jan en Jacqueline voegden zich bij ons en de volgende ochtend vertrokken we met z’n allen naar Inzing in Oostenrijk voor de volgende tussenstop (ong. 370 km.). Wij hadden gekozen voor de route door de bergen. Prachtig! Maar het laatste stukje ging iets te steil naar beneden waardoor we met rokende remmen onderaan in het dorpje stilhielden en de velgen/remmen afgekoeld hebben met tig liter water. Oeps, dat was wel even spannend!
In Inzing stonden we op de renbaan. Hier konden de hounds even lekker hun benen strekken en vooral Brandir genoot van de intussen aangekomen mensen en hounds. John en Karin en Monique en Dennis waren er al en even later kwamen ook Alexandra en haar zoon Jordan. Zoals gebruikelijk kwamen Chris en Henriëtte midden in de nacht aan. De volgende ochtend ging de reis verder, de grens over, over de Brennerpas, door de Dolomieten naar Lavarone, Malga Millegrobbe (ong. 220 km.). De weg die was afgeraden bleek niet te omzeilen en was hier en daar zo smal dat als er tegenliggers kwamen we een groot probleem hadden. Maar het was prachtig!!! (en af en toe erg spannend!!!) en niet te geloven hoe lang je over deze korte afstand kan doen!
Het was nog wel even zoeken naar het coursingterrein, gelukkig kwamen we tijdens het dwalen Ingrid en Sietse tegen die de juiste route wisten. Na nog eens ettelijke kilometers rijden over smalle bergweggetjes kwamen we op 1400 meter hoogte aan in Malga Millegrobbe op een gigantisch terrein dat voor de langlaufliefhebbers een mooie accommodatie had met alle luxe voorzieningen. Wij konden parkeren op een verharde parkeerplaats die normaal voor de (luxe) campers is. Volop stroom en water om de hoek. De deelnemers uit de meeste andere landen moesten 
doorrijden naar de grazige weiden en konden parkeren tussen de koeien en paarden die hier het gigantische terrein tot hun beschikking hadden. Een stroomdraadje moest ze van de uitgezette coursing parcoursen afhouden. Later hoorden we dat de organisatie wel behoorlijk wat schadeclaims heeft gekregen omdat de koeien de auto’s en campers gebruikten als schuurpalen. Hierdoor waren er hier en daar wat spiegels afgebroken en/of deuken ontstaan. Ook zijn tenten niet koebestendig. Verder bleken deze dieren absoluut niet onvriendelijk of nieuwsgierig te zijn, zodat je er rustig met je hounds tussendoor kon lopen.
De meeste deelnemers waren er al op woensdag. Helaas moesten Ad en Anneke met hun vijf gemelde Pharaohounds weer terugkeren naar Nederland vanwege een sterfgeval in de familie. Echt heel triest, ze hadden zich zo ontzettend op dit EKC verheugd.
De officiële opening was donderdagavond. Er stond een klein podium met ervoor zo weinig ruimte dat het spontane feest dat normaliter voor de opening plaats vindt, niet kon plaatsvinden. De “echte” feestgangers stonden er een beetje beteuterd bij. Er werden zoals gebruikelijk ettelijke toespraken gehouden en een blaasorkest liet te veel liederen horen. De geluidskwaliteit was ook hier wederom zeer slecht zodat er al snel een enorm geroezemoes ontstond. Nee, deze opening staat bovenaan op de lijst van slechte en sfeerloze openingen.
Wel erg leuk was dat bijna alle Nederlandse deelnemers zich voor de opening (en iedere prijsuitreiking) in het oranje hadden gestoken. Dit heeft toch wel iets en mede door ons enthousiasme bij de winnaars is ieder jaar de prijsuitreiking een echt feest.
Er waren twee parcoursen uit gelegd op het uitgestrekte terrein. Parcours 1 lag een dikke kilometer verderop tegen een helling. Hier waren flinke kuilen, stenen en andere hindernissen zodat de hounds echt hun ogen moesten gebruiken. Het was een redelijk goed weggelegd parcours met scherpe wendingen en een paar lange stukken maar het was niet lang genoeg volgens het FCI reglement. Parcours 2 lag tussen de “campingvelden” en was op een vlak stuk zeer oneffen terrein uitgelegd. Het was een groot rondje renbaan! Er was maar één plaats waar de hounds moesten opletten en de totale lengte van het parcours ging de 600 meter niet te boven. Dus ook niet kampioenschapswaardig!!! En zowel de gedelegeerde van de FCI als de CDL deden er niets aan!!!
Karin, John en Heiki.
Crazy, oftewel Jet.
Chris met Tizpa.
Op vrijdag hadden we vijf Afghanen reuen en twee teven en vijf Saluki reuen en één teef in de strijd. Na de eerste omloop stond Azarang Taikatalvi van John en Karin op de tweede plaats, dat was weer spannend! Hij moest in de tweede omloop weer samen met dezelfde hond als vorig jaar strijden om de eerste plaats maar helaas liepen ze op de renbaan en dit was een groot nadeel voor Heiki. Tevens ging hij nog een keer onderuit en hiermee was zijn kans verkeken. Maar uiteindelijk belandde hij toch nog op de vijfde plaats en dat van tweeëndertig Afghanen reuen!
Ook bij de Saluki reuen en teven was het na de eerste omloop spannend. Zij hadden als eerste course op de renbaan gelopen. Darayavanush van de Bruinbrand stond op de eerste plaats en Tizpa Porgouhar Isfandiyar ook van Chris en Henriëtte stond op een gedeelde derde plaats. Er liepen vijfenvijftig Saluki reuen en negenenveertig teven. Bij de meiden stond Crazy van de Bruinbrand van Gert-Jan en Jacqueline op een gedeelde tweede plaats! Maar op het technische parcours bleek alles te veranderen. Darayavanush belandde op de zestiende plaats en Tizpa klom op tot de tweede plaats! Crazy liep niet denderend en belandde helaas op een twaalfde plaats. De prijsuitreiking werd ergens anders gehouden dan de opening. Spontaan ontstond het feestje van de rond rennende vlaggen maar toen de prijsuitreiking begon, bleek dat de mensen geen afstand konden houden tot het podium waardoor niemand meer iets kon zien. Ook niet goed natuurlijk.
Zaterdag, de dag van de Deerhounds en Azawakh’s. Vlak voordat de wedstrijden zouden beginnen viel er een wolk naar beneden en hulde de coursingterreinen in nevelen. De start werd uitgesteld. Na een half uurtje was er weer zicht maar nadat er dan begonnen was kwam er weer een wolk en lag de boel weer stil. Wederom trok de wolk vrij snel verder en gingen de hounds weer van start. Ook dit jaar was ik blij dat ik geen hound in de strijd had. Tijdens de opening op donderdag, had een Deerhound reu een andere hound aangevallen, en niet zo’n beetje! Het bleek de Franse reu Fait Scandale Du Triple Bois van Brigitte Parere te zijn. Deze reu deed zijn naam dus eer aan. Ook tijdens de eerste omloop greep hij zijn compagnon en werd gelukkig gediskwalificeerd. Maar het kwaad was al geschied, de gedupeerde, Islay’s Gilroy liep in de tweede omloop zeer slecht.
In de eerste course in de ochtend werd Blixten The Great Scott gestart. Deze reu is op 13 februari jongstleden 8 jaar geworden. Als hij nou topfit zou zijn oké maar dat was hij niet! Hij ging van start, nou ja, hij hobbelde van start en verstapte zich al na een kleine 50 meter. In eerste instantie bleef hij wat staan, deed een paar passen en bleef weer staan. De draaier draaide gewoon door voor de andere hound en Scott had eigenlijk toch nog wel de intentie om door te lopen. Iedereen was woedend en schreeuwde naar de draaier dat hij moest stoppen. Dit deed hij ni
et! Scott hompelde weer een beetje richting het haas en uiteindelijk wist zijn eigenaar hem te pakken. De dierenarts liep ook gelijk het veld op om Scott nader te onderzoeken en er bleek niets gebroken te zijn maar hij was wel goed kapot. Normaal op zijn poten staan en lopen was er niet bij. Ik was diep geschokt, wie laat er nou een reu van die leeftijd, die de voorgaande jaren ook al niet echt goed heeft gelopen en nu helemaal niet fit bleek te zijn, lopen!? En zeker niet op zo’n terrein!!! Sorry, ik heb er geen goede woorden voor over. In de derde course liep Conaire of Redbrook van Jan en Joke. Hij liep met een andere Franse reu van diezelfde eigenaar als de agressieve reu maar het ging gelukkig prima. Een redelijke course. De course hierna werd er gestoord maar de jury had het niet gezien. De course erop liep Islay’s Irbhinn van de familie Weis. Wat je onderweg al zag aankomen, gebeurde bij de opvang. Hij gedroeg zich niet helemaal correct maar het haas lag stil en de jury deed er niets mee. Toen kwam de course met de agressieve Franse reu en was het zo goed raak dat deze Franse reu eruit vloog, een dikke disk. Wat was ik blij dat mijn Brandir niet mee deed!!! Het karakter van de reuen gaat er niet op vooruit! Echt a-typisch. Van de zes reuen courses was er maar één die mooi en correct verlopen was en waarbij snelheid en conditie te zien waren. Bij de teven natuurlijk wel wat meer mooie courses maar ook ettelijke waarbij duidelijk was dat de dames conditie te kort schoten.
In de middag liep in de eerste course Conaire met Grayrory’s Finlaggan uit Zweden. Zodra de hounds los werden gelaten zag je Finlaggan al naar Conaire kijken. Op het moment dat Conaire één stap op Finlaggan voor lag sloeg Finlaggan toe. Gevolg; een vette disk. Grappig dat Simon dit hele voorval toevallig op de foto heeft weten te zetten. Conaire mocht als 
laatste zijn course overdoen maar ging een honderd meter voor de opvang onderuit en liep vervolgens naar de draaier. Iedereen dacht dat hij wel een ‘afwijzing voor de dag’ zou krijgen (wat normaal is) maar… niets is meer te gek in coursingland, hij werd als vierde geplaatst bij de prijsuitreiking. (Hier hadden Jan en Joke natuurlijk ook niet op gerekend, Conaire lag lekker te slapen in de auto dus moest Jan de honneurs waarnemen). Sorry Jan, maar deze foto is te uniek om niet te plaatsen.
In de één na laatste reuen course liep Irbhinn met Nelungaloo Meshach van Esther Bühler. Direct na de start stoorde Irbhinn op Meshach maar de jury zag niets. Bij de opvang was het natuurlijk knokken geblazen. Irbhinn werd als vijfde geplaatst in plaats van dat hij een disk. had moeten hebben.
Bij de Azawakh’s (14 teven) hadden we twee Nederlandse dames in de strijd waaronder de winnares van vorig jaar; Kainda van Marlou. Ook nu liep ze de sterren van de hemel, zowel in de eerste als in de tweede omloop had ze het hoogste aantal punten. Tigidit Savannah van Elisabeth presteerde het om beide omlopen met het laagste aantal punten te eindigen.
De prijsuitreiking werd deze avond weer bij het podium gehouden, hier was meer ruimte en de mensen werden op afstand gehouden door een paar dranghekken. Kennelijk is dat nodig. Doordat de organisatie wel door had dat het Nederlandse team het uitbundigst, enthousiast en luidruchtigst was, gooide ze de planning van de prijsuitreiking om en deden die van de Azawakh’s als laatste. Ze dachten het spannend te maken maar daar trapten we niet in en onder luid gejuich mocht een blije en trotse Marlou met Kainda op de eerste plaats plaatsnemen.
Deze paarden waren niet echt nieuwsgierig maar liepen al grazend vlak langs het coursingterrein. Ik schoot een paar foto’s van ze en ze kwamen steeds dichterbij. Eigenlijk stond ik in de weg maar ze besloten toch maar om mij heen te lopen. Joke schoot er een paar leuke foto’s van. Nog bedankt Joke!
Zondag liepen er drie Nederlandse Whippet reuen. Na de eerste omloop stond Happy Halloween van Dia-robinne van de heer Wiegant op een gedeelde vijfde plaats maar na de tweede omloop kon hij deze plaats niet behouden. Uiteindelijk belandde hij als beste Nederlandse Whippet op de vijftiende plaats. Henry Del Karfo van Monique en Dennis bakte er dit jaar niets van en eindigde op de tweeënveertigste plaats, Leroy vom Kleinenberg van de familie Will werd zevenenveertigste van de achtenveertig Whippet reuen.
Bij de Barsoi’s hadden we één teef in de strijd; Blagorodnja Krasotá Igrushka van Elisabeth Smid. In de eerste omloop behaalde ze 207 punten en stond dus op de laatste plaats van de zesenveertig teven. Maar in de tweede omloop deed ze het wat beter en kroop op tot de éénenveertigste plaats.
Ja, en toen de Italiaantjes. Negenentwintig teefjes deden ermee waaronder drie Nederlandse. Na de eerste omloop stond Ganim’s Ziva van Alexandra Stout met twee andere op een tweede plaats! Poslusjnye Wihri Zjuk van Marga van Zeeland stond op een zesde plaats en Poslusjnye Wihri Jetsjoh, ook van Marga, op een negende plaats. Voor de tweede omloop moesten ze naar boven, naar het technische parcours. Helaas was het absoluut geen Italianen weer want het stortregende! Op het moment dat de course van Ziva in zicht kwam, kwam er ook een grote wolk langzaam over de bergrand aanrollen. Hij ging tergend langzaam dus we hadden hoop dat Ziva nog kon lopen. Ze gingen van start maar helaas …. de wolk slokte de kleine hondjes op. De draaier legde het haas stil en er werd besloten dat ze de laatste course kregen. Dat was echt balen.
Een aantal courses later liep een Frans teefje met de naam Femme Fatale Gilani De Magistris van Nathalie Hurel. Deze naam deed haar geen goed. Halverwege haar course verdween ze achter een strobaal en kwam niet meer te voorschijn. Kennelijk was ze over de kop geslagen en is daar blijven liggen. Frie de Boer stond als jury het dichtste bij en rende er naar toe maar kon niets anders doen dan haar tegen de grond gedrukt te houden daar ze probeerde overeind te komen wat niet lukte. De dierenarts kon in eerste instantie niets vinden en heeft het teefje zo snel mogelijk van het terrein gehaald en naar de veterinaire post gebracht. Later hoorden we dat Femme Fatale was overleden aan een schedelbasisfractuur en een gebroken nek. In en in triest! Een paar courses hierna zou Ziva weer moeten lopen. Een aantal deelnemers konden het niet meer opbrengen om hun Italiaantjes te laten lopen en zodoende moest Ziva aan de bak. Simon vroeg nog aan Alexandra of ze het wel wilde waarop Alexandra zei dat als ze haar nu niet liet lopen, ze het nooit meer zou doen. Dapper hoor! En daar ging Ziva, we stonden met tranen in onze ogen en gebalde vuisten, wat was het spannend!!! Maar ze liep de sterren van de hemel en ging geen één keer onderuit, iets wat je eigenlijk constant ziet bij Italiaantjes. Wat waren we allemaal blij toen ze heelhuids bij de opvang kwam!
Uiteindelijk belandde Ziva op vierde plaats en Jetsjoh op de vijfde. Zjuk werd vijftiende. Vermeldingswaard is dat Jetsjoh in de tweede omloop het hoogste aantal punten bij elkaar liep van alle Italiaantjes over de hele dag!
De prijsuitreiking begon met de trieste mededeling van het overlijden van het Italiaantje. Alle deelnemers die een vlag droegen lieten deze op de grond liggen en er werd een minuut stilte in acht genomen. Tijdens de toespraak die volgde was iedereen muisstil. Er hing een in en in trieste sfeer en het huilen stond bij velen nader dan het lachen. Bij de prijsuitreiking van de Italiaantjes reuen, had Nathalie Hurel een zesde en een derde plaats maar de vlag hing half stok en natuurlijk kwam ze niet op het podium. De ceremonie werd afgehandeld maar er was geen feestje, geen blijdschap.
Op vrijdag waren er al een aantal blessures ontstaan. Eén ervan vrij ernstig, in eerste instantie dacht iedereen dat de Saluki een poot had gebroken maar later hoorden we dat hij uit de kom was. Pijnlijk genoeg natuurlijk maar beter dan gebroken. Wel moet ik de kanttekening erbij plaatsen dat deze hound absoluut niet geschikt was om coursing te lopen. Aan het begin van de course kon je het al zien, geen inzet, hoog lopen en onzeker ging deze hound over het veld, toen nog een misstap en over de kop met als gevolg ellepijp uit de kom. En er waren meer Saluki’s die niet goed liepen. Op zaterdag brak een Galgo zijn poot. Deze hound was totaal niet ingelopen, zo vanuit de auto het veld op en ja, op zulke terreinen is het toch wel nodig dat je een beetje warm en soepel bent. Ook Don Juan van Ingrid raakte geblesseerd, hij liep een spierscheurinkje op. Het was duidelijk te zien dat hij zich twee keer verstapte en na de tweede keer liep hij niet meer vol overgave naar de opvang. En dan op zondag het fatale ongeval met Femme Fatale. Dit was wel een getraind hondje, dit was domme pech. Maar vele andere blessures waren toch echt te wijten aan ongetraindheid.
Wij en velen anderen denken dat het grootste probleem ligt bij het feit dat de windhonden niet meer los gelaten worden. Ze lopen altijd maar aan de riem en leren niet hoe ze met hun lichaam en ogen moeten werken. Als zo’n hound alleen op de renbaan loopt is dit nog niet zo’n probleem maar het wordt wel erg als zo’n renbaan hound vervolgens op de coursing wordt gezet! Dit zijn de hounds die de meeste blessures oplopen en soms fataal.
Als u foto’s wilt zien van ECHTE coursing klik dan op http://www.lenstreephotography.com/index.html en voor live-coursing foto’s van Saluki’s en Deerhounds in Schotland http://www.lenstreephotography.com/Page15.html
Een heet Tüttleben.
Dinsdag 3 juni, begin van de middag, vertrokken we richting Dortmund. Hier hebben we overnacht op de camperstandplaats waar Sonja en ik altijd staan als we naar de show gaan. Het is een rustig plekje en je kan er heerlijk wandelen met de hounds. Tevens zijn we dan al een dikke 250 kilometer van huis en dus bijna op de helft naar Tüttleben. Het is intussen een traditie geworden dat we met Pinksteren naar Tüttleben gaan. Simon staat standaard ingedeeld om het parcours te bouwen en te draaien voor en tijdens de coursing en ik had dit jaar toegezegd om op zaterdag 7 juni als ringmeester te fungeren in de ring bij de Jahresausstellung van Rasgroep 5. Gezien de ervaring van vorig jaar, dat het coursingterrein niet gemaaid was en totaal onder water stond, hadden we besloten om er woensdag al te zijn zodat Simon zonder stress en in tijdnood te komen, alle tijd had om een goed parcours weg te leggen. Het terrein lag er prachtig bij, gras niet te hoog maar ook geen biljartlaken, Simon was dus zeer snel klaar met zijn parcours. Hij had de start deze keer midden op het terrein geplaatst en alleen het linker gedeelte was in gebruik genomen. Er lag een uitdagend parcours van zo’n 850 meter lang, gezien de te verwachten temperaturen, lang genoeg.
Woensdag was het nog goed te doen qua temperatuur; we hebben zelfs nog een grote wandeling gemaakt met de hounds. De rest van de dagen konden we dit wel vergeten, het was te warm. Calhoun zocht al gauw zijn plekje op; onder de caravan. Ieder uur schoof hij een stukje verder zodat hij weer een koel stukje had. Het is steeds weer wonderbaarlijk hoe hij zich redt met die drie 
poten, hij was zelfs weer een keer ’s morgens vroeg onder het tentdoek door gekropen om op jacht te gaan. Helaas voor hem, stond er rondom een hekwerk zodat hij niet ver kwam. Tegen zessen stond hij weer voor de tentdeur te piepen dat hij erin wilde, want ja, terug onder het tentdoek door, dat kan niet!! Deze streek heeft hij al op vele terreinen uitgehaald en hij blijft het doen, ik moet er dan ook wel goed aan denken als we ergens staan waar geen hek is. Donderdag en vrijdag had ik “vakantie”, een beetje Brandir showklaar maken, de anderen kammen maar vooral niet te veel bewegen want het was dik 35 graden in de schaduw! Zaterdag was dus de show. Sonja zou Brandir en Bernice showen onder de heer Tomasz Kuszyk uit Polen. Ook Fortheringhay’s Faerwald Fable, Brandir’s grote “concurrent” was gemeld in de openklas en een andere teef in de openklas bij Bernice. Fable ging er met het CAC en BOB vandoor, Brandir met het reserve en Bernice met het CAC (de ander teef bleef maar in telgang lopen). Ik was dus in ring 1 bij de Podenco’s, Pharao’s, Podengo’s en Cirneci aan het werk. De keurmeester voor deze rassen was de heer Manuel Borges uit Portugal. Natuurlijk had ik de standaarden van te voren goed bestudeerd zodat ik wist waar ik op moest letten en gelukkig dicteerde de keurmeester luid en duidelijk het verslag zodat ik het prima kon volgen. Het was echt de moeite waard daar er meerdere exemplaren van b.v. de Podenco Canario aanwezig waren. Ik ben blij dat ik deze kans heb gehad en heb er een hoop van op gestoken.
Zondagochtend moesten we vroeg uit bed. De aanvangstijd van de coursing was vanwege de te verwachten temperaturen op 7 uur gezet. Dit hield in dat Sonja voor vijven uit bed moest daar zij de aanmelding deed. Simon en ik kwamen er tegen zessen uit. Brandir en Bernice waren de enige aangemelde Deerhounds en liepen als één van de eersten. Brandir ging goed van start maar Bernice twijfelde weer even. Brandir keek om waar z’n zusje bleef en toen ze eenmaal ging, liepen ze de sterren van de hemel. Wat kunnen die twee lopen!
Van de aanvankelijk 49 ingedeelde courses voor de eerste omloop, bleven er ongeveer 45 over. Gelukkig waren er voldoende medewerkers die hun taken serieus namen en hierdoor liep het als een trein. Tegen e
lfen was de laatste course gelopen en was de temperatuur inmiddels opgelopen tot bijna 30 graden. Hierop werd besloten dat er geen tweede omloop kwam en dat was maar goed ook want in de loop van de middag liep de temperatuur op tot dik 38 graden in de schaduw! En het enige dat je dan nog kan doen is een dutje!
Na tweeën was de prijsuitreiking en Brandir kreeg een heerlijke worst als prijs voor Schoonheid en Prestatie. Tevens kregen hij en Bernice een mooie rozet voor hun coursing prestatie.
Zondag wederom vroeg uit bed want na negenen kon je niet meer met goed fatsoen met de hounds lopen, het was dan al te warm voor de oudjes. Er waren bijna de helft minder hounds gemeld voor de tweede dag van de coursing en door het warme weer (en andere redenen) waren er nog eens elf afgemeld. Hiermee kwam het aantal courses voor de eerste omloop op ongeveer 22. Alle medewerkers zette alles op alles om de courses zo vlot mogelijk te laten verlopen en het lukt zelfs om een record aantal courses in een uur te draaien. Zonder pauze ging de tweede omloop tegen negenen van start en om vijf minuten voor half elf liepen de laatste hounds hun tweede course! Als dit geen wereldrecord is….!!
Wederom tegen half drie de prijsuitreiking. Dat is hier altijd zeer sfeervol en gezellig. 
Alle medewerkers worden beide dagen uitgebreid bedankt en de hounds die afscheid nemen worden onder passende muziek naar voren gehaald en bedacht. Dit levert altijd bij een aantal personen natte ogen op, dit tot hilariteit van de omstanders. Na afloop hebben we nog een lekker glaasje sekt gedronken op het goede verloop van het weekend. Hierna weer gauw de schaduw in en ook Katja, de voorzitter van de club, wist waar ze zich kon laten vertroetelen.
Dinsdag was luilakken dag maar wederom warm en benauwd. ’s Avonds is er nog wel een coursingtraining gedraaid waar Calhoun erg blij mee was. Samen met Brandir en Bernice liep hij een kort parcoursje van zo’n 450 meter. Caintha wilde eigenlijk ook graag maar ik vond het nog steeds te warm voor haar, ze is per slot van rekening al elf jaar!
Woensdagochtend konden we de tent nat inpakken, het had geonweerd en geregend maar het was niet erg afgekoeld. Tegen elfen reden we weg om half zes ’s avonds thuis aan te komen. Poei, poei, het is toch altijd wel een eindje tuffen maar zeker de moeite waard!
Posted in 2014, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
3 x Internationaal Kampioen voor Schoonheid en Prestatie!!!
Een zeer jonge Caintha O’Cockaigne.
Twee jaar geleden heb ik voor Cheytah, Caintha en Calhoun de titel “Internationaal Kampioen voor Schoonheid en Prestatie” aangevraagd.
Calhoun O’Cockaigne
Cheytah O’Cockaigne
Na veel heen en weer gemail mocht ik afgelopen weken de drie bevestigingen eindelijk ontvangen. Hoera!! Het is wel wat triest daar Cheytah niet meer onder ons is, Calhoun helaas niet meer officieel kan mee doen aan coursings en Caintha reeds 11 jaar en bijna 3 maanden is. Het zijn de eerste en tot nu toe de enige Nederlandse Deerhounds met deze titel. Tevens alle drie door mij gefokt en Caintha is de tante van Calhoun en Cheytah, zij zijn broer en zus.
Om de titel “Champion International de Beauté et Performance” te krijgen moet de hound drie CACIB’s of 2 CACIB’s en 2 reserve CACIB’s hebben behaald in, op z’n minst, 2 verschillende landen onder minstens 2 verschillende keurmeesters. De periode tussen het eerste (reserve) CACIB en de laatste moet op z’n minst 1 jaar en 1 dag zijn. Ook moet de hound op z’n minst aan 3 CACIL evenementen (coursing of rennen) hebben deelgenomen en op z’n minst 1 CACIL of 2 reserve CACIL’s hebben gewonnen.
Posted in 2014, Lure Coursing | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Cheytah O'Cockaigne | Comments Closed
Een heerlijk relaxt weekendje Wismar.
Daar Simon was uitgenodigd om tijdens het weekend van 26/27 april de coursing te komen jureren, besloten we om donderdagochtend te vertrekken richting Hermannsburg om daar te overnachten en een gezellige avond te hebben bij Sonja en Karl-Heinz. Eind van de middag kwamen we er aan en na een rondje bos met de hounds genoten we van een glaasje sekt en vervolgens van een goede maaltijd. 
De hounds waren weer erg blij elkaar te zien. Vrijdagochtend zijn we op ons gemak naar Wismar gereden. Het was zalig weer en na het opzetten van ons kampement hebben we lekker gewandeld in het “Bürgerpark”. Brandir en Bernice vonden de Red Deers, die helaas achter een hoog hek staan, wel erg spannend. De andere hounds kennen de herten wel maar als ze gaan lopen zijn ze toch altijd weer interessant.
De coursing was dit jaar op zaterdag. In totaal waren er 86 hounds gemeld, waaronder onze Bernice en Brandir, zij waren de enige twee Deerhounds. In de ochtend liepen ze een goed parcours. Bij de start keken ze elkaar even aan en gingen toen vol enthousiasme achter het haas aan. Het was een acceptabel parcours maar niet echt geschikt voor Barzoi’s en Deerhounds, te veel scherpe wendingen achter elkaar. In de middag had Bernice niet zo veel zin en moest ik haar even opgang helpen. Toch last van schijnzwangerschap? Enfin, Brandir liep het hele parcours maar was wel blij toen hij zag dat zijn zusje hem toch nog even kwam helpen. Na deze course besloten wij dat Bernice ook niet zou starten tijdens het EKC. Erg jammer maar op de één of andere manier zijn deze twee hounds nog te jong en mede door hun panostitisgeschiedenis hebben ze gewoon veel tijd nodig. Hopelijk kunnen ze volgend jaar wel mee naar het EKC in Finland.
Aan het eind van de middag was de prijsuitreiking en hierbij werd Bernice genoemd als winnaar. Dit klo
pte natuurlijk niet, een hound die je aan moet duwen kan nooit winnen! Toen we later de licenties kregen bleek ook wel dat Brandir de “grote” overwinnaar was, helaas wel zonder CACC, net één puntje te weinig.
Zondag hadden we d
e show. Ook hier waren Brandir en Bernice de enige Deerhounds. Mevrouw Piesik deed de keuring en wonder boven wonder maakte ze Bernice BOB. Tijdens de eindkeuring mocht Brandir zijn eerste “Schönheit und Leistung” titel in ontvangst nemen.
Na de show hadden we nog tijd genoeg om met de hounds naar het strand te gaan. We lieten ons naar een hondenstrand verwijzen en na een dik kwartier rijden kwamen we ter plaatse. Het eerste stukje was zand maar al gauw ging het over in veel stenen en weinig zand. We hielden ons hart vast maar zowel Brandir als Bernice en Calhoun trokken zich er niets van aan en denderden vol plezier over het stenige strand.
Daar Brandir in de vijvers van het Burgerpark vissen had zien zwemmen, durfde hij in eerste instantie amper het water in. Natte tenen ging nog maar verder absoluut niet. Dus trok Sonja de stouten schoenen uit en ging het water in. Dolle pret!!
Vooral Calhoun genoot met volle teugen en vond het heerlijk om achter Brandir en Bernice aan te jagen.
Ook Caintha genoot, al doet ze het wat rustiger aan met haar dik elf jaar.
En zo kwam er een einde aan een heerlijk relaxt weekendje Wismar.
DNA onderzoek.
Gedurende de zaterdag, 5 april, van de Engelse Breed Show te Telford, werd er door een aantal studenten van de Nottingham University, bij de hun aangeboden Deerhounds, DNA materiaal afgenomen ten behoeve van onderzoek naar Osteosarcoma (botkanker), Bronchopneumonia/respiratory tract disease (simpel gezegd; ontsteking van de luchtwegen), Maagtorsie en Fibrocartilagenous Emboli (FCE – zie Interessante Artikelen).
Natuurlijk hebben we ook bij Bernice en Brandir DNA laten afnemen. Na er even over nagedacht te hebben, bood ik aan om thuis van Calhoun en Caintha DNA af te nemen. Calhoun is natuurlijk zeer interessant met zijn botkanker! Erg jammer dat Coney, Calhoun’s moeder, niet meer leeft maar tante Caintha is misschien ook interessant. En … bij Marijn woont natuurlijk Calhoun’s broer Clarence, een dochter van Clarence en twee zonen van Chazz (die een broer is van Coney en overleden is aan botkanker). Bij alle zes hebben we een swap door hun mond gehaald, formulieren ingevuld en vervolgens alles goed verpakt opgestuurd naar Engeland.
En nu maar hopen dat het onderzoek voorspoedig verloopt en er snel wat uitkomt! Het zou mooi zijn als de Nederlandse Deerhound Club dit onderzoek zou steunen en ook een DNA afname dag zou regelen en het verzamelde materiaal zou opsturen naar de Universiteit van Nottingham. Hoe meer materiaal hoe beter.
“Exciting” weekendje Engeland!
De Engelse Deerhound Breed Show.
Nadat we op maandag 31 maart uit Ostercappeln waren vertrokken, begonnen direct de voorbereidingen voor de Deerhound Breed Show in Telford, Engeland. Sonja was met haar camper achter ons aangereden na
ar huis en ze zou de tussenliggende dagen hier vertoeven. Natuurlijk moesten we tussendoor een tuincentrum bezoeken, dat is eigenlijk standaard als ze hier is, en Sonja kocht een paar mooie Rododendrons en beiden namen we een Chinese Toverhazelaar mee, prachtig! Ook moesten we nog even langs de dierenarts voor de nodige stempels, wormenpillen en handtekeningen voor Brandir en Bernice. Simon zou thuis blijven en op Calhoun, Caintha, Lavinia en Silva passen, zo weinig hounds heeft hij nog nooit gehad als Sonja en ik weg waren! Op vrijdagochtend, 4 april, waren we vroeg uit de veren want we wilden de trein van 10.50 uur halen met een ‘check-in-closes’ om 10.20. Hiervóór moesten we nog langs de chip- en entingscontrole maar de reis verliep voorspoedig dus we waren mooi op tijd. Maar …. nadat Bernice’s boekje was gecontroleerd en Brandir aan de beurt was, bleek dat Rens, mijn dierenarts één handtekening vergeten was te zetten! Nou, ik kon lullen als Brugmans maar we moesten toch mooi Calais in, naar een dierenarts en een handtekening laten zetten. Dit kostte al met al een dik uur en 11 €. De volgende keer toch maar weer, nog in de praktijk, alles controleren! Hierna ging het allemaal redelijk goed, wel wat file maar dat was te overzien. Tegen half vier kwamen we bij het hotel in Telford aan. Nadat we hadden ingecheckt, de kamer hadden ingericht met hondenbedden en onze spullen en de hounds hadden uitgelaten, was het tijd voor ‘a pint of bitter’. Heerlijk! Hierna hebben we de hounds gevoerd en ons klaar gemaakt voor het diner. Nou, dit was weer echt Engels; bijna niet te eten! Het bleek dat de vegetarische schotel en het nagerecht nog het lekkerste waren! 
De volgende ochtend om 7 uur opgestaan want Brandir zat in één van de eerste klassen. Het was gelukkig nog goed weer en de show werd dus buiten gehouden. Keurmeester was Björn Fritz uit Duitsland. De Yearling klas was een grote klas van 11 entries en Brandir vond het allemaal weer prachtig. Maar ik moest oppassen want er liepen aardig wat knorrepotten rond en ik wilde niet hebben dat Brandir in z’n neus zou worden gebeten. Opvallend was dat niemand zijn jonge reu op een goede manier corrigeerde, een zeer kwalijke zaak. Alle andere reuen in zijn klas zagen er veel volwassener uit dan Brandir en Björn plaatste hem ook niet, zoals verwacht. Ook Bilbo, Brandir’s broertje, was gemeld. Hij stond in de Limit klas. Bilbo is heel anders 
uitgegroeid dan verwacht en ziet er ook al erg volwassen uit maar misschien verandert hij nog in de loop der jaren. In de loop van de ochtend begon het een beetje te regenen en tijdens de lunch werd besloten om de show binnen, in de eetzaal, voort te zetten. Erg jammer, want het werd veel te warm en benauwd zodat mens en dier zich niet erg op hun gemak voelden. Eind van de middag bleek ook dat het eigenlijk niet meer had geregend, toch jammer dat we niet buiten zijn gebleven. Zoals gewoonlijk viel de kwaliteit bij de reuen tegen maar waren er bij de teven aardig wat mooie meiden te zien. Wel opvallend is dat hier in Engeland de Deerhounds nog echte Deerhounds zijn, wel verschillend van type en ook met best wel veel fouten maar wel echte Deerhounds. Er liep maar één afwijkende hond tussen en dit was een Australische import. Wat ook opviel was dat er redelijk veel hounds totaal gestrest waren, absoluut niet gewend om in een zaal te zijn en zich ronduit panisch gedroegen. Onder andere een teef van Mrs. Gow was onhandelbaar en de eigenaresse maakte zich zo druk en gaf zich zo veel moeite om de teef nog een beetje te showen dat Sonja nog zei; “die krijgt nog een hartaanval”! Helaas is ze later inderdaad met een hartaanval in het ziekenhuis is opgenomen. 
Aan het eind van de middag maakte Björn Cotherstone Shot and Steel van Morton en Morgan BOB en Greyflas Just Peachy van Bailey werd BOS. Beste Puppy was Ehlaradawn Tilla at Kilbourne van Peach. Met dank aan Jan Scheer voor deze twee mooie foto’s! 
Voor de zondag had ik Brandir gemeld in de ‘Special Coursing/Lure Chasing Dog or Bitch’ klas. 11 entries en 2 absenten. Tot mijn grote verbazing plaatste mevrouw Schone Brodwall Brandir als eerste! Wat een eer!
Hij verdiende hiermee een paar mooie, rode, gebreide, Noorse sokken voor Simon, anderhalve Pound en de Pentlands Coursing Trophy!!! Deze Trophy mag Engeland niet verlaten en we hebben hem daarom maar op de terugweg achter gelaten bij Gill en Toby alwaar we zouden overnachten.
Ook had ik Brandir gemeld in de zeer grote klas van 23 entries ‘Special Not Bred By Exhibitor’. Hij werd hier vierde!
Voor dat het showgebeuren begon, hadden we de kamer al leeg geruimd en uit gecheckt. Dus zodra de laatste klas gekeurd was konden we vrienden en bekenden gedag zeggen en vertrokken we richting Dorset. Na dik drie uur rijden kwamen we bij Gill en Toby aan. Brandir en Bernice herkende hun geboortegrond en hebben even lekker kunnen uitrazen met zusje Bell. Na geproost te hebben op Brandir’s successen en een zeer gezellige avond hebben we de volgende ochtend eerst een serie foto’s geschoten van het drietal.
Hierna mochten ze nog even de poten strekken voordat we zouden vertrekken richting de Eurotunnel. Zondagmiddag ging het prima, met z’n drieën tegelijk los maar nu besloten de dames om Brandir eens flink te attaqueren. Dus dan maar twee tegelijk los.
Hierna gauw in de auto en hopen dat we geen oponthoud zouden krijgen want we waren al bijna te laat voor onze trein. Helaas, we haalden het net niet en de eerst volgende waarmee we zouden kunnen zou pas over een uur gaan. Jammer. Toen we in ons lijntje stonden voordat we de trein in zouden rijden, veranderde de vertrektijden en op een gegeven moment kwam onze letter helemaal niet meer voor op het bord! Er was kennelijk iets goed fout! Uren stonden we te wachten om uiteindelijk over vieren de trein in te rijden en zodoende kwamen we pas tegen zessen aan in Frankrijk. Altijd hoogst irritant, dat uur tijdsverschil! In Frankrijk aangekomen begon het al gauw te regenen en eenmaal goed op weg kwam het met bakken de lucht uit, inclusief hagel en onweer. Nagenoeg de gehele terugweg hebben we dit weer gehad tot ik vlak na Antwerpen de bui achter me kon laten. Maar niet voor lang… Drie uur later dan gepland waren we weer heelhuids thuis en de thuis gebleven hounds waren erg blij dat hun huisgenoten er weer waren. We konden nog net met droog weer de meeste spullen uit de auto halen, hierna barste de bui ook in Rijsbergen los.
Deerhound Jahresausstellung te Ostercappeln.
Een stralend zonnetje voor onze JAS.
De weersvooruitzichten zagen er goed uit voor het weekend van 29 en 30 maart. Fijn, want de afgelopen jaren hebben we wel genoeg Jahresausstellungen en bijbehorende coursings in de regen gehad. Voor deze JAS was Joy
ce Bond van de Regalflight Deerhounds uitgenodigd om te keuren en Mary Girling was gezellig met haar mee gekomen. Zoals gewoonlijk werd de binnenkomst van de hounds begeleid door Schotse muziekanten maar deze keer reed daar voor nog een koets met daarin Joyce Bond en Ruth Oess, de oudste Deerhound fokster van Duitsland (Scottish Highland).
In totaal waren er 80 Deerhounds gemeld, 28 reuen en 52 teven. Eerst werd er 1 puppy bekeken en vervolgens kwam Lavinia aan de beurt, zij deed ‘buiten concurrentie’ mee.
Vervolgens kwamen de veteranen, de reu was absent maar de 4 gemelde dames waren present. Caintha werd als vierde geplaatst, waarschijnlijk omdat ze, zoals gewoonlijk niet veel zin had om te lopen. Maar ik was wel trots op haar, ze zag er met haar 11 jaar (ze was de oudste in deze klas) nog prachtig uit!
Na een grote Jugendklasse was Brandir aan de beurt. Net als vorig jaar stond hij samen met Fortheringhay’s Faerwald Fable in de tussenklas en wederom won Fable.
Hierna kon ik op mijn gemak naar de andere klassen kijken, meer had ik niet om te showen. Het is voor het eerst sinds jaren dat ik er maar 2 heb om te showen, erg vreemd maar wel zo relaxed. De overall kwaliteit was niet echt denderend. Veel honden beantwoordden niet aan de standaard, dit door verschillende combinaties van te hoog gedragen staarten, krulstaarten, rechte rugbelijningen, te korte schouderbladen en opperarmen waardoor je een slechte onderbelijning krijgt en te lange poten, te steil; zowel in front als achterhand en te weinig ribwelving. Ook waren er maar weinig mooie hoofden, veel slechte oren en slechte gangwerken te zien. Joyce gaf in totaal 1 keer een G, 19 keer ZG en 46 keer een U, naar mijn mening nog veel te veel. De rest was of absent of kreeg geen kwalificatie omdat het de Veteranenklas of ‘buiten mededinging’ betrof. Tevens viel het op dat er veel meer gegromd en uitgehaald werd door de reuen dan voorgaande jaren. Weten de eigenaren niet meer hoe ze een jonge Deerhound reu moeten opvoeden???
Beste reu, Jahressieger en BOB werd Landlord von der Oelmühle van Florent Friedrich en Jürgen Rösner (links) en beste teef en Jahressieger werd Goshenite of Bestmara ook van Florent Friedrich uit Frankrijk!
Daags erna een Leistungscoursing. Hiervoor waren aanvankelijk over de 30 Deerhounds gemeld maar door de vele loopse teven en de afmelding van Brandir (hij blijkt behoorlijk last te hebben van Panostitis), bleven er uiteindelijk, volgens de catalogus, maar 23 over, 4 reuen en 19 teven. Gestart zijn er maar 16 teven. Het was een wat flauw parcours maar door het hoge gras en de zachte bodem was de lengte van zo’n 800 meter genoeg om de conditie te testen en wat viel dat bij vele hounds tegen! 
In de eerste omloop was Bernice ingedeeld met Delightfuldelusion van Gerd Zekert. Deze liep de eerste paar honderd meter en hield het toen, zoals gewoonlijk de laatste jaren, voor gezien. Bernice liep goed maar door een fout van de draaier raakte ze achter in de hoek het haas kwijt. Vervolgens mocht ze daar opnieuw starten maar de starter legde het haas te ver voor zodat Bernice het niet zag. Toen ze wéér gestart werd liep ze weer vol overgave en toonde grote snelheid en een goede conditie. Maar de jury staarde zich kennelijk blind op het haasverlies want Bernice eindigde met het laagste aantal punten.
Bij de reuen bleef in de eerste omloop Carlin of Redbrook staan, zodat er voor de tweede omloop maar 3 reuen overbleven. Eén van deze reuen, Grayrory’s Finlaggan werd in de tweede omloop met Bernice ingedeeld. Maar Bernice zag het niet zitten en stopte na een aantal meters. N.D. oftewel “afwijzing voor de dag”. Ja, en waar dat aan lag..??
Posted in 2014, Buitenland, Lure Coursing, Show | Tags: Caintha O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed
CC2000 met een naar staartje.
Op 23 maart jl. hadden we weer een CC2000 feestje. Daar het niet op een andere datum kon, was het deze keer op een zondag. Helaas viel het ook gelijk met een coursing in België en de show in Leiden. Het aantal hounds wat voor ons feestje was aangemeld was niet denderend hoog maar hierdoor kon Simon wel een mooi lang parcours weg leggen, tijd genoeg! We waren deze keer te gast bij Dierencentrum Sevenum, een locatie waar voorheen de Rasgroep Windhonden haar twee jaarlijkse Windhonden Show heeft gehouden. Er is plek genoeg om te kamperen en het veld dat ernaast ligt is voldoende groot. De meeste bomen die om het veld heen stonden zijn gerooid en hierdoor waren ruime doorgangen ontstaan tussen de twee velden en toonde het veld niet zo omsloten.
Op zaterdagmiddag kwamen we in de stromende regen aan. Wachten tot de bui over was, was geen optie dus snel de voortent aan de caravan geritst en alles op z’n plek gezet. Tegen tweeën was het droog en brak er een waterig zonnetje door. Heerlijk weer om een wandeling te maken terwijl Simon en Gert Jan het parcours zouden uitleggen. Je kan er heerlijk in de omgeving lopen zonder dat de hounds aan de riem moeten. Althans, degene die niet jagen, dus Calhoun en Brandir aan de lijn. Cody 
had het erg naar z’n zin, hij kwam regelmatig voorbij gehuppeld en daagde af en toe Brandir uit om te spelen. Helaas gaat dat niet zo goed als hij aan de riem zit.
Dat Cody nog goed fit is met zijn bijna 11 jaar blijkt uit deze foto’s die een paar dagen eerder genomen zijn.
Als het er op aan kwam was Cody Brandir nog altijd de baas!
Op het einde van de dag heb ik nog een lekker stuk met ze gelopen en ook nu weer toonde Cody zich fit en happy.
Zondagochtend vroeg uit de veren, het zonnetje scheen en het zag er veel belovend uit. Gauw de hounds eten geven en zelf ontbijten. Cody toonde zich moe. Hij wilde ook absoluut niet eten. Misschien had hij gisteren toch teveel gedaan, hij is tenslotte al bijna 11 jaar! Langzaam druppelde de deelnemers binnen en uiteindelijk had ik toch nog 34 coursende hounds op mijn velletje papier staan. Els en Frie waren er ook met hun nieuwe Sloughi pup Gabr. Wat een heerlijk ventje! Vol enthousiasme ging hij achter zijn “konijn” aan!
Er waren in totaal 5 pupjes, 2 van ongeveer 6 maanden en 3 van 3 maanden, die hun eerste coursingstapjes op deze dag hebben gezet. Hopelijk gaan ze het in de toekomst allemaal goed doen!
Helaas was in de loop van de ochtend het zonnetje verdwenen en stond er een flinke koude wind. Ik was al een paar keer bij Cody wezen kijken en zag dat hij steeds slechter werd. Zijn hartslag was zeer hoog en onregelmatig, eigenlijk fladderde het maar wat en hij was ook benauwd. Ik heb via de dame die in de kantine stond een afspraak gemaakt bij een dierenarts en ik kon daar een uurtje later terecht. Gauw nog even Calhoun en Caintha laten lopen zodat die tevreden en gelukkig zouden zijn en hup, Cody in de auto en weg. De dierenarts constateerde een zeer hoge temperatuur wat natuurlijk heel gevaarlijk is in combinatie met het fladderende hart en de hoge leeftijd. Cody kreeg twee injecties en de arts hoopte dat het zou helpen. Bij terugkomst heb ik Cody maar in de auto gelaten daar het in de voortent door het teruggekomen zonnetje, behoorlijk warm was. In de loop van de middag wilde Cody weer in de voortent en op zijn stretcher en leek hij iets op te knappen, niet veel maar hij keek wat helderder en was niet meer zo benauwd.
Tegen drieën had de laatste hound gelopen en konden we alles, weer in de regen, opruimen. Hierna nog even gezellig met een aantal mensen wat gedronken en vervolgens moesten we de voortent weer afbrekende, inpakken en wegwezen.
Cody lag relaxed in de auto, tot vlak voor Tilburg hij een beetje begon te piepen. Gelukkig kwam er net een parkeerplaats en kon ik achterin bij hem gaan zitten. Cody relaxte weer en lag rustig. Even later piepte hij weer zacht en ik constateerde dat het echt niet goed met hem ging en zei Simon de dierenarts te bellen dat we eraan kwamen.
Maar … het hoefde niet meer. Cody blies zijn laatste adem uit. Brandir kroop in een hoekje, Caintha lag met grote ogen naar haar broer te kijken en ik, ik kon Cody alleen maar vasthouden en hem toefluisteren dat hij z’n broer Cavanaugh, zus Coney en moeder Amy de groetjes moest doen.
26-03-2003 Commander Cody O’Cockaigne 23-03-2014
Posted in 2014, Lure Coursing, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Commander Cody O'Cockaigne | Comments Closed
Babenhausen
Het coursingseizoen is weer begonnen, ook voor ons, dachten we. Brandir had op Ronostrand zijn licentie gehaald en we hebben hem tussendoor nog een paar keer laten lopen. Dat is de mazzel als je zelf een draaitoestel en klossen hebt. We rijden dan ergens heen, zetten een klein parcoursje uit, knopen een echt hazenvelletje aan een touwtje en draaien maar. Iedere keer als we dit deden liep Brandir voorbeeldig, of hij nou met Calhoun, Caintha, alleen of met z’n drieën liep. Dus vol goede moed meldden we hem aan voor de Nationale coursing te Babenhausen op 15/16 maart. Ook Bernice was gemeld want ze hebben tenslotte allebei twee coursings nodig om zich te kwalificeren voor het Europees Kampioenschap Coursing en dit zou hun eerste officiële coursing worden. Voor deze coursing waren 13 Deerhounds gemeld, 11 teven en 2 reuen. Een mooi aantal!
In de eerste omloop wa
s Brandir ingedeeld met zijn zus, Bernice. Prima, dan wist ik zeker dat er niet gestoord zou worden. Brandir is een echt “Vuur-type” en zou, als hij één keer goed gestoord wordt, gegarandeerd niet meer lopen.
(Op de site van de Holistische Praktijk voor Dieren “Den Hoek” kunt u onder “Mediatheek” en dan bij “De vijf elementen bij honden”, vinden wat voor type uw hound is).
Brandir en Bernice gingen goed van start. Het ging even mis met Brandir toen door het touw een pilon wegsprong. Dit moest hij even nader bekijken maar hierna pakte hij het weer prima op en liep mooi gestrekt en vol overgave achter het haas aan.
Bernice eindigde met 57 punten en Brandir met 48. Het was duidelijk dat de jury h
em zijn foutje niet vergaf!
In de pauze moesten Brandir en Bernice naar de dierenartscontrole. De dierenarts pakte Brandir’s voet, boog en strekte deze, waarop Brandir luidkeels reageerde. Maar toen de dierenarts verder onderzocht gaf Brandir geen pijn meer aan. Ook in het gangwerk toonde hij niets. Dus hij mocht door naar de tweede ronde. In de tweede omloop moest hij samen lopen met een teef die hem de dag ervoor al een paar keer had aangegromd en tijdens het inlopen ook naar hem was uitgeschoten. Dus ik had er al een hard hoofd in, Brandir kennende. En inderdaad, na het startsein keek hij naar rechts, naar die teef, deed een paar passen en bleef toen staan. Ook toen het haas weer een beetje in de buurt kwam keek hij er wel zeer geïnteresseerd naar maar verzette geen stap. Jammer, hij is nog steeds niet sterk genoeg in z’n bolletje. Bernice stond na de eerste omloop op de tweede plaats en was ingedeeld met een hond van Ira Johannsen, Islay’s Hollyhock.
Ze gingen beide zeer goed van start maar Hollyhock toonde iets meer snelheid. Bernice volgde beter, ze is tenslotte nog niet zo ervaren. Ook bleek dat Bernice wendbaarder was en toen ze eenmaal goed op gang was deed ze in snelheid niet meer onder voor Hollyhock. Ze liepen een prachtige course en waren goed aan elkaar gewaagd.
Sonja kijkt wel niet blij op deze foto maar ik kan jullie garanderen dat ze dat wel degelijk was!! Want Bernice eindigde op een wel zeer verdiende tweede plaats. En dat op haar eerste coursing!
De volgende dag lieten we Brandir en Bernice nog even lekker rennen en spelen op het verlaten coursingveld. Na een paar flinke sprintjes stond Brandir op drie poten. Het schoot door me heen dat hij een paar maanden geleden ook wel eens zijn rechter achterpoot optilde maar na een klein stukje lopen was het weer goed. Zou er toch iets niet goed zijn? Inmiddels zijn er röntgenfoto’s genomen maar hierop is natuurlijk niets te zien. Een afspraak voor vervolg onderzoek is er al gemaakt maar hopelijk is het met een lange rustperiode op te lossen. Voorlopig dus geen coursings meer voor Brandir maar ook niet meer los in het bos en achter op de velden en dat wordt natuurlijk heel vervelend! Maar ja, het moet maar even.
Nieuwe achterburen!
Peppi en Kokki.
Sinds half februari hebben onze achterburen twee varkentjes op hun terrein. Ze heten Peppi en Kokki. Dit was, voor de hounds, natuurlijk zeer interessant in het begin. Om te voorkomen dat bij de eerste kennismaking de varkens in de boom zouden klimmen, hebben we Calhoun wel even aan de riem gehouden, hij kan nogal heftig reageren op zulke dieren. Maar de kennismaking verliep prima, de platte varkensneusjes prikte door het gaas tegen de puntige houndneusjes en ze begroetten elkaar allervriendelijkst.
Nu gaat Brandir nog wel bijna iedere dag mee als ik ze wat ga voeren en ook hij wil dan graag een aardappelschil of stukje wortel. Niet dat hij het opeet… Voor Calhoun is de lol er al lang vanaf, er zit toch een hek tussen!
Wat was het weer een tof weekend.
Afgelopen weekend, 18/19 en 20 oktober jl., waren we weer eens op Ronostrand. Door allerlei omstandigheden waren we hier drie jaar geleden voor het laatst. Daar aan Simon gevraagd was om het parcours uit te leggen en te draaien, besloten we om gelijk maar te proberen om Bernice en Brandir voor hun “Haasvast” te laten lopen. Bernice zou geen probleem zijn, zij had tijdens de coursing van Swift in september al een keer met Picaro van Annemiek Hawkins gelopen en dat ging perfect. Maar Brandir is nog zo jong in z’n kop, daar hadden we wel twijfels over. Maar ja, toch maar proberen want samen met Calhoun loopt hij prima. Eigenlijk hadden we Brandir vorig weekend een keer met Picaro willen laten lopen maar omdat hij de week daarvoor een iets verdikte teen had, hebben we dit natuurlijk niet gedaan. Gelukkig was zijn teen nu weer helemaal in orde en dachten we dat het ’t beste was om Brandir met Picaro en Bernice met Fiddle te laten lopen. Dus zo bedacht, zo gedaan. 
Donderdagmiddag kwamen we aan en het voelde als vanouds. De bomen waren nog niet zo mooi gekleurd als we gewend waren maar de beukennootjes waren al wel gevallen en veroorzaakten weer veel overlast tussen de hondentenen. Ook bleek dat wij precies onder een dikke eik waren gaan staan, waar met grote regelmaat de eikels met een rotklap op het dak van de caravan vielen, ook midden in de nacht!
Zaterdagochtend, vroeg uit de veren want die twee apen moesten om kwart voor negen hun eerste licentieloop doen. Toen wij voorbij Lieve Andries liepen die een eindje verderop stond, zagen we dat ze haar spullen aan het inpakken was. Later vernamen we dat zij haar papieren niet bij zich had en dat de hounds dus niet konden lopen. Mevrouw schijnt hierop nogal uit haar slof te zijn geschoten en geroepen te hebben dat ze toevallig wel jurylid is (klinkt als een dreigement). Hierop is gezegd dat ze dan juist de regeltjes zou moeten kennen en naleven. Het is nu al voor de tweede keer dit jaar dat deze ‘dame’ zich misdraagt tijdens een coursing georganiseerd door WvCNL.
Enfin, kwart voor negen, als eerste zou het jonge teefje, Islay’s Iora Rua van Janine Boxhoorn lopen. Deze is echter nog te onzeker en hupte maar wat heen en weer. Vervolgens Bernice met Fiddle. Dit ging perfect, ze waren goed aan elkaar gewaagd, onderweg kwamen ze elkaar vaak genoeg tegen en Bernice toonde de jury dat ze haar eigen course liep.
Vervolgens Brandir met Picaro. Brandir ging van start, keek naar Picaro en stopte. Hij bleef het haas met zijn ogen volgen en toen het weer zijn kant op kwam gaf ik hem een zetje en ja hoor, daar ging hij. De tweede helft van het parcours liep hij als een speer en keek niet naar Picaro. Bij de opvang doken ze beide op het haas, zonder enig probleem. We hadden allemaal het gevoel dat hij ’s middags wel beter zou starten. In ieder geval had Bernice haar eerste licentieloop goed volbracht. Dat was het belangrijkste!
Na ze goed te hebben uitgelopen ging bij thuiskomst eerst een fles sekt in de koeling zodat, als Bernice het de tweede keer niet zou verprutsen, we het konden vieren dat Bernice komend jaar op de coursingvelden mag verschijnen.
Na de hounds gevoerd te hebben en wij zelf een ontbijtje naar binnen hadden gewerkt, zijn we naar de andere courses gaan kijken. Het viel ons, met name op zondag, op dat er heel veel hounds niet voldoende conditie hadden om de 800 meter op een goede manier te volbrengen. Vooral de Barsoi’s en Ierse Wolfshonden waren zeer teleurstellend.
Na de middagpauze stonden Bernice en Fiddle, Brandir en Picaro weer klaar voor hun tweede licentieloop. Bernice ging zeer fanatiek van start, Sonja kon haar bij de start niet houden. Dus even lachen ..
Sorry Sonja, ik kon het niet laten om ze niet te plaatsen.
Na deze fantastische licentieloop van Bernice waren de spanningen hoog opgelopen wat betreft Brandir. Zou hij het nu wel goed doen? Hij liep in ieder geval zeer fanatiek naar de start. Zijn eerste vijf passen waren ietwat weifelend maar hierna kreeg hij de geest en liep een prachtige course met Picaro.
Brandir en Picaro zijn goed aan elkaar gewaagd, op de lange rechte stukken is Picaro natuurlijk sneller dan Brandir maar Brandir slaat in ieder geval geen modderfiguur. Door kien te coursen blijven ze behoorlijk bij elkaar en toont Brandir dat hij zijn eigen course loopt. Ook bij de opvang gaat het prima, ze duiken beide op het haas zonder ook maar iets van agressie of angst. Fantastisch!
Poei, poei, wat een opluchting. Brandir heeft z’n eerste goede licentieloop binnen!
Nadat ik Brandir aangelijnd had en het strand verlaten, zag ik Ira Johannsen met een hound klaar staan. Deze stond niet in het middagprogramma vermeld en ik wist niet wie het was. Daar Brandir zich echt helemaal had gegeven ben ik niet blijven kijken hoe deze hound liep maar zijn we met z’n allen (Fiddle, Bernice, Picaro, Brandir, Sonja, Annemiek en ik) de hounds gaan uitlopen. Eind van de middag kregen we te horen dat dit weer Iora Rua van Janine was maar dat er nogal wat commotie was ontstaan daar deze teef na de eerste poging van ’s morgens, kreupel het terrein had verlaten. Twee EHBO’ers hadden geconstateerd dat ze een ingescheurde nagel had en in overleg met de jury is hierop besloten dat ze ’s middags niet meer mocht lopen. Daar er dus iemand anders met haar aan de start verscheen had niemand door dat het om dezelfde teef ging en is ze dus toch gestart. Naar ik vernomen heb, heeft ze het hele parcours gelopen en kwam behoorlijk kreupel van het terrein. Dit is dus echt niet zo als het hoort!!! ’s Avonds vernamen we zelfs dat Janine ’s morgens vóór de eerste omloop al was aangeschoten over het kreupel lopen van Iora Rua. Als eigenaar heb je ten eeuwige tijden de verantwoording voor je hound en een kapotte hound laat je niet lopen!!! Er werd dan ook flink schande van gesproken en met deze twee gevalletjes hebben de Deerhound eigenaren weer een slechte indruk achter gelaten. Bedankt!
Na gedane arbeid is het goed rusten met je grote vriend.
In de loop van de avond kreeg ik de vraag of ik Brandir de volgende dag nog een keer een licentieloop wilde laten lopen. De jury had het er over gehad en meende dat het wel goed voor hem was. Na overleg met Cis en Annemiek of Picaro het wel aankon en of zij het wel goed vonden, besloten we het te doen. Dus zondagochtend weer vroeg uit de veren en om kwart voor negen stonden we weer bij de start met Brandir en Picaro. Nu was Brandir echt fanatiek en ging prima van start. Ze liepen een schitterende course! Wat een genot om die twee over het zand te zien vliegen! Ik ben blij dat Brandir nu ook klaar is met zijn licentielopen maar we zullen nog wel voorzichtig met hem moeten zijn, hij is en blijft nog steeds een ‘babyhound’.
Na het voeren en ontbijten hebben we weer heerlijk op een krukje naar de courses zitten kijken, samen met Cis en Jannie. We hadden weer ouderwets lol voor tien. Het was een tof weekend!
Deerhound Jahresausstellung te Hoisdorf (D)
Door Coney’s ziekte en overlijden was ik er nog niet aan toe gekomen om verslag te doen van de Deerhound Jahresausstellung. Maar beter laat dan nooit.
Op 7 september j.l. vond de jaarlijkse Deerhound Jahresausstellung plaats in Hoisdorf (D). Er waren 66 Deerhounds gemeld voor de alom bekende keurmeesteres mevrouw Lisbeth Mach. Daar deze locatie nogal in het noorden van Duitsland lag, was het aantal gemelde hounds lager dan normaal. Tevens waren er twee andere shows en de rennen in Versoix. Zoals gebruikelijk werd de show geopend met Schotse muziek en kreeg iedere deelnemer bij het betreden van de ring een glaasje Whisky.
Na de “Stolper Klasse” waarin 9 pupjes bekeken werden, kwamen eerst de veteranen in de ring. Acht veteranen teven waren er gemeld, helaas één afwezig. Beste veteraan werd Fritzens Romantic (acht jaar en drie maanden) van Rüdiger Jaacks, zij werd later zelfs Beste Teef! Mijn Cute Coney (tien jaar en vijf maanden) werd als vierde geplaatst. 
Hierna werden de reuen gekeurd. Twee honden in de Puppieklas.
Hierna de Jeugdklas waarin Brandir het moest opnemen tegen de ‘Jeugd Wereldkampioen’ Fortheringhay’s Fearwald Fable van Cristina Wüger. Deze prachtige jonge reu won glansrijk van Brandir. Maar Brandir kreeg wel (naar mijn idee zeer onterecht) de trofee voor ‘Beste Hoofd van de Puppy- en Jeugdklassen’.
Vervolgens kwamen de vijf Kampioenen in de ring. Hier won Pyefleet Raffles van Rüdiger Jaacks, hij zou later BOB en BIS2 worden. In de Openklas verschenen vijf reuen waarvan er maar één een ZG kreeg. Neroche Indigo to Oelmühle won deze klas, mooie reu maar kan wat mannelijker. Helaas keurde Lisbeth Mach niet echt streng wat ik toch altijd als een nadeel voor het ras zie. In de teven Puppyklas maar één hond. Vijf teven in de Jeugdklas waaronder Bernice. Bernice wilde zich niet showen, liet zich niet betasten en liep als een dweil. Ze werd derde, omdat ze wel zeer rastypisch is, met een te hoog gewaardeerde ZG.
Zeven Deerhound teven in de Tussenklas, één ZG en zeven teven in de Kampioensklas, allen met een U. Vier meiden in de Gebruikshondenklas waaronder mijn Caintha van tien en een half jaar. Zij werd vierde mede omdat ze iets kreupel liep. Beste van deze klas werd Grayrory’s Exclusive van Ake en Maria Käck. Deze meid kreeg ook de trofee voor ‘Beste Hoofd van de Volwassen klassen’ en Beinn Mhor McGrain Caoinlan (2U) van Danuta Materzok-Köppen kreeg de ‘Terichline Feet Trophy’.
Negen teven waren er gemeld voor de Openklas. Deze werd gewonnen door Fritzens Celeste van Randi Konti maar mijn voorkeur ging uit naar Grayrory’s Fabulous. Fabulous heeft een beter front, het hoofd is rastypischer (ook qua verhouding tot het lichaam) en heeft een betere bovenbelijning.
Enfin, voor BOB dus Raffles en Romantic, beide van Rüdiger Jaacks, terug in de ring en Raffles ging er met de eer vandoor.
Links Fritzens Romantic met “The Cute Coney BOS Trophy”, in het midden Lisbeth Mach en rechts Pyefleet Raffles met de “Miss Norah Hartley Trophy” en eigenaar Rüdiger Jaacks.
De volledige uitslagen vindt u bij “Tentoonstellingsuitslagen”.
Cute Coney O’Cockaigne
Coney
“The love of my life”, Cute Coney O’Cockaigne, is niet meer onder ons. Zaterdag 14 september om 7.00 uur in de ochtend, heb ik afscheid van haar moeten nemen.
Een week eerder waren we nog bij de Jahresausstellung in Hoisdorf (D) alwaar ik Coney showde in de Veteranenklas. De donderdag ervoor had ze nog veel plezier gehad in het beekje en de bossen bij Sonja. Niets wees op het komende onheil. Maandag 9 september had ze niet veel zin in de boswandeling en wilde ’s avonds ook niet eten. Vreemd, want Coney was na haar sterilisatie een zeer goede eter. Dinsdagavond at ze weer met veel appetijt en ik dacht dat de reis misschien te veel was geweest voor haar. Ze was tenslotte al bijna tien en een half. Maar woensdagochtend wekte Simon mij met de mededeling dat Coney bloed had gespuugd. Gelijk stond ik naast mijn bed en ging kijken. Coney toonde niet ziek of beroerd maar er lag wel een plas bloed onder haar snoet op de grond. Ze had geen koorts, alleen een ontzettende dorst. Zeer ongewoon. In een mum van tijd zat ik bij de dierenarts en werd ze betast, geröntgend en geëchood. Niets te voelen, niets te zien. Ook gaf ze geen pijn aan. De diagnose die gesteld werd was; zeer waarschijnlijk een maagzweer, heel misschien een tumor. Ik ging met de nodige medicamenten naar huis en in de loop van de middag heeft Coney nog wel twee keer een beetje bloed met water opgegeven maar daarna was dat over. Dit gaf hoop.
Woensdagavond liep ineens haar temperatuur op tot ver boven de 40 graden. Gauw naar de dienstdoende dierenarts voor een injectie daar ik bang was dat de temperatuur alleen maar verder op zou lopen en dat ik dan midden in de nacht in de problemen zou komen. Haar temperatuur daalde en donderdagochtend was ze rustig en heeft ze een klein stukje gelopen. Donderdagmiddag terug voor controle, nu gaf ze wel pijn aan en ik kreeg pijnstillers mee. Ze wilde nog steeds niets eten, alleen maar drinken. Vrijdag was haar temperatuur gedaald tot onder de 38, voor haar normaal. Ze werd wel steeds onstabieler als ze naar buiten ging om een plas te doen maar verder was ze rustig en relaxed. Tegen twaalf uur ’s nachts ging het fout, ze kreeg pijn en werd onrustig. Na overleg met de dierenarts heb ik haar meer pijnstilling gegeven en heb de nacht naast haar doorgebracht. Af en toe was ze rustig en dommelde we beiden in maar dan laaide de pijn weer op en moest ik haar weer wat geven. Tegen half zes heb ik haar nog een keer wat gegeven maar hierop reageerde ze niet meer en bleef erge pijn houden. Om half zeven heb Rens uit z’n bed gebeld en gevraagd of hij gelijk kon komen. Met een half uurtje was hij er en heeft Coney van haar pijnen verlost. Het is me allemaal te snel gegaan, ik besef het tot op heden nog maar amper dat ze er niet meer is.
Mijn Coney, mijn “Cutie de Beauty”, ze heeft me zoveel gegeven, een stel prachtige kinderen, vele momenten dat ik apetrots op haar was maar vooral veel liefde. Wat een heerlijk karakter had ze!!
Al haar gegevens kunt u vinden onder O’Cockaigne Deerhounds – Onze Deerhounds
Klacht over Calhoun!
Afgelopen week stond er ineens een zeer aardige meneer bij ons op de stoep. Toen hij halverwege het terrein was werd hij natuurlijk opgemerkt door de hounds en uitbundig begroet door Caintha, Brandir en Calhoun. Eenmaal bij ons huis gekomen maakte de beste man zich kenbaar als controleur van de honden- of dierenbescherming, dat weet ik niet meer. Hij vertelde dat hij even naar Calhoun kwam kijken omdat hij een klacht had gehad vanwege het feit dat Calhoun coursing had gelopen! Ik zei hem dat hij zojuist was bestormd en begroet door Calhoun en dat het dus prima ging met hem. Vervolgens riep ik Calhoun erbij en de beste man k
on niets anders zeggen dan dat Calhoun er prachtig uitzag. Ook de andere hounds en hoe ze hier in huis leven, beviel hem wel. Natuurlijk werd er even over het coursen van Calhoun gesproken maar de meneer had al gauw door dat de klacht nergens op sloeg. Ik vertelde de beste man dat Calhoun al als pup van 5 á 6 weken achter het lapje plastic aanliep en dat hij het z’n hele leven is blijven doen, plastic en echt. Ook dat hij tijdens een normale wandeling of het rond-racen hier op ons eigen terrein achter Brandir aan, 100 keer intensiever bezig is dan zo’n klein stukje “coursing” wat hij gedaan heeft tijdens de trainingen van een vereniging of ons eigen coursingfeestje. De aardige meneer maakte notities en liet duidelijk blijken dat hij het gevoel had voor niets te zijn gekomen. En dat was natuurlijk ook zo. Toen ik hem terug begeleidde naar zijn auto zei hij nog: “Het is hier wel een paradijs voor die honden”. En ja, het heet hier niet voor niks O’ Cockaigne.
Ik heb wel een vermoeden wie dit aan geslingerd heeft. Ik wil alleen maar zeggen dat het lachwekkend was/is en dat ik het heel erg vind dat er kostbare tijd van mensen verspilt wordt die op een heleboel andere plaatsen echt hard nodig zijn en dat het zonde is van het geld dat deze actie heeft gekost. Ik stel dan ook aan de bewuste persoon voor om een flinke donatie te doen aan de instantie waar hij deze klacht heeft ingediend. Dat zou echt SPORTIEF zijn!!
Posted in 2013, 2014, Lure Coursing, O'Cockaigne Landgoed | Tags: Calhoun O'Cockaigne | No Comments »
Brandir BIS-4!
Voor de show in Mechelen (België) op 18 augustus jl. had ik Brandir in de Jeugdklas gemeld onder keurmeester mevr. Tanya Ahlman-Stockmari uit Finland. Ik kende haar niet en de naam zei me ook niets. In de Kampioensklas stond Regalflight Tarloch van Susanne Baumann (D). Mevrouw Ahlman vertelde mij dat dit haar ras was en liet gelijk al blijken dat ze Brandir wel erg mooi vond. Toen ik haar vroeg van welke kennel zij haar Deerhounds had, zei ze Sassatown en gelijk ging er bij mij een lampje branden. Zij was dus van Sassatown en heel lang geleden heb ik haar partner wel eens ontmoet met hounds maar de laatste jaren nooit meer iets van hun gehoord of gezien. Enfin Brandir kreeg een Uitmuntend en werd BOB. Voor dat hij de erering in moest ging ik foto’s laten nemen door Karl Donvil. Brandir had nog nooit op een podium gestaan dus ik was bang dat het een strijd zou worden. Maar nee hoor, hij deed het fantastisch en Karl heeft echt hele mooie foto’s van hem kunnen schieten. Hopelijk verschijnen ze snel op zijn site zodat ik er een paar kan bestellen.
In de loop van de middag moest Brandir het opnemen tegen de andere rasgroepwinnaars. De groep werd gekeurd door mevr. S. Kealy uit Ierland. In de voorkeurring stond Gary Janssens met Kilmara of First Avenue voor mij, een gigant van een Ier van net 22 maanden jong. En alhoewel Brandir in het niet viel bij Kilmara, vonden ze elkaar wel erg leuk en zouden het liefst een potje ravotten. Mevr. Kealy keurde de hounds en Gary en ik hadden beide het gevoel dat we voor spek en bonen meededen, ze keek amper naar onze hounds. Hoe groot was onze verbazing toen we beide in de selectie van vier zaten. Na nog een rondje lopen werd er geplaatst en belandde Kilmara op de tweede en Brandir op de eerste plaats! Het moest niet gekker worden!! Maar dat werd het wel. Voor de BIS keuring verschenen er 8 rasgroepwinnaars, de Teckel en Terriër waren niet komen opdagen. Brandir was het intussen behoorlijk zat en wilde eigenlijk niet meer mooi stil blijven staan, hij is
tenslotte nog maar 15 maanden. Dus veel druk wilde ik niet op hem zetten en liet hem maar een beetje begaan. Nadat dhr. Eberhardt (D) alle honden en Brandir had gekeurd liepen we nog een rondje door de ring en moesten we er allemaal weer uit. We zouden één voor één, op volgorde van plaatsing, binnengeroepen worden. Wel heel groot was mijn verbazing toen Brandir bij boordje vier mocht plaats nemen! Beladen met cadeaus verlieten we de erering en het was nog een hele puzzel om alles in één keer mee te slepen naar de auto. Simon had de sekt al koud staan en in het late middagzonnetje hebben we nog even getoast op onze Brandir.
De dagen na Kronenberg.
Daar ik voor Bernice een afspraak had gemaakt in De Bilt voor controle van haar Panostitis, bleef Sonja tot en met woensdag bij ons. Dinsdag dus naar De Bilt alwaar Annika Bernice zou onderzoeken. Er zat wel duidelijk verbetering in haar Thymus-energie maar de nier-energie was nog veel te laag. Daar moet dus nog verder aan gewerkt worden. Maar omdat Bernice geen pijn meer heeft en ze aartslui was omdat ze onlangs loops is geweest, konden we ze lekker laten ravotten zonder dat we ze moesten remmen, dat deed Bernice zelf wel.
De wandelingen die we maakten waren afgestemd op de bejaardenclub. Met één van bijna 12 en drie van dik 10 jaar hoef je geen uren te lopen, tevens is een klein uurtje voor Calhoun ook wel genoeg. Hij zorgt er wel voor dat hij genoeg beweging krijgt. Zo ook woensdagmiddag. Amper in de bossen aangekomen was hij alweer verdwenen, Bernice en Brandir in zijn kielzog meenemend. Na een paar minuten waren Brandir en Bernice terug, Calhoun duurde wat langer. Even later schoten ze weer weg maar toen duurde het veel langer voordat Calhoun weer terug was. Hij had eigenlijk al genoeg gedaan maar gelukkig was er een lekker meertje in de buurt waarin het goed toeven is.
Niks is lekkerder dan met een net goed uitgekamde vacht het water in te gaan! Lavinia was iets voorzichter met te water gaan nadat ze eerder deze week kopje onder was gegaan in de Weerijs bij ons achter. Calhoun gaat daar altijd de plomp in maar nu dachten de anderen dat ze dat ook wel konden. Niet dus. Ik moest Lavinia aan haar nek het water uithelpen want de kant was te steil, te blubberig en ze zat verstrikt in de waterplanten. De rest van de bejaardenclub moest ik met een kontje omhoog helpen. Eenmaal weer omhoog geklauterd zat ik van top tot teen onder de bagger en Sonja maar lachen!
Ja, en als je dan na water op een stukje met zand komt, is het hek van de dam.
Zoals gewoonlijk is Brandir de pineut.
Coney komt zich er ook nog even mee bemoeien.
Nadat Calhoun, Brandir, Bernice en Caintha het veld hadden geruimd, ging Coney vol overgave een “struik” te lijf.
Als dan alle zijtakjes er van af zijn geschud, mag Silva nog even met het “naakte haas” spelen.
Posted in 2013, 2014 | Tags: Caintha O'Cockaigne, Calhoun O'Cockaigne, Cute Coney O'Cockaigne, Nimloth Bernice, Nimloth Brandir | Comments Closed